love is not

ลำดับตอนที่ #6 : love is...5

Love is not

ปัง!!! เสียงปิดประตูดังตามอารมณ์ของเจ้าของห้อง  พร้อมกับร่างบางของใครอีกคนที่โดยเหวี่ยงกับผนังห้อง หลังจากประโยคคำสั่งคำนั้น ที่ให้เค้าลงมาเซฮุนก็เหมือนกับคนที่กำลังสับสนปนงงกับอะไรบางอย่างจนไม่ได้ขัดขืนที่ร่างสูงลากเค้าลงมาจากเวทีพร้อมยัดเข้ารถคันหรูและจนมาถึงที่คอนโดแห่งนี้ และตอนนี้สติที่หายไปค่อยๆกับเข้ามาพร้อมกับแรงกระแทกที่ลำตัว

“ ปล่อย!!  ทำบ้าอะไร ชั้นเจ็บนะ ” ร่างบางพูดอย่างโมโหพร้อมกับพยายามเบี่ยงตัวให้พ้นออกจากการจับกุมของคนตรงหน้า

“ ปล่อยหรอ ได้!! ” จงอินพูดกับอย่างคนหมดความอดทนพร้อมกับหิ้วร่างบางตรงหน้าไปโยนลงบนเตียงอย่างแรงจนอีกคนที่โดนโยนเด้งตัวกับขึ้นมา

CUT

หลังจากเหตุการณ์ที่ร่างสูงมาร่างผู้เข้าแข่งขันตัวบางลงจากเวที กิจกรรมทุกอย่างก็จบ พร้อมกับแบคฮยอนที่ทำหน้าที่รับรางวัลคนเดียวอย่างงงๆกับสถานการณ์เมื่อกี้นี้ และยิ่งพอเดินกลับที่โต๊ะก็พบว่ารุ่นพี่มินซอกกับแฟนสุดรักพากันกลับไปแล้วยิ่งทำให้แบคฮยอนเซ็งเข้าไปใหญ่  อะไรเนี๊ยะเพื่อนก็โดนใครลากไปก็ไม่รู้กลับมาโต๊ะก็โดนทิ้งอีก สรุปนี่เค้าต้องกลับเลยใช่ไหมทั้งๆที่กำลังสนุกอยู่แท้ๆ

พลั่ก!!  “ โอ๊ย ไรเนี๊ยะเดินไม่ดูเลยนะ ” แบคฮยอนหันมามองคนที่เดินชนตัวเองจนเซไปชนโต๊ะข้างทางระหว่างที่กำลังจะเดินกลับไปเอารถตัวเองเพื่อที่จะกลับคอนโด

“ โทษทีๆ เจ็บตรงไหนหรือป่าว ? ” ชานยอลรีบหันไปขอโทษทีคนที่ตัวเองชนทันที เพราะไม่ทันระวังหลังจากที่จงอินเดินไปลากใครลงจากเวที เค้าก็หันไปปรึกษากับคนที่โต๊ะว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบเค้าได้ เลย เค้าจึงต้องรีบออกตามมาดูด้วยตัวเองเผื่อมีปัญหาอะไรจะได้ช่วยกัน  เลยไม่ทันระวังจนไปชนคนตรงหน้าเข้าและนี่ เค้าตัวสูงไปหรือคนตรงหน้าเตี้ยเกินไปนะเค้าถึงมองไม่เห็น แต่พอหันไปเห็นว่าเป็นหนุ่มหน้าหวานที่เต้นคู่กับคนที่จงอินลากไปเมื่อกี้เลยชะงักและจะรีบซักถามสิ่งที่อยากรู้ทันที ถ้าไม่ติดว่าคนตรงหน้าโวยวายขึ้นมาซะก่อน

“ รีบไปตามควายหรือไงคนทั้งคนเนี๊ยะไม่เห็นหรือไง  ชนมาได้ เซ็งจริงๆมีแต่เรื่องให้หงุดหงิด ” แบคฮยอนตอกกลับร่างสูงไม่สนใจคำขอโทษที่ร่างสูงส่งมาให้แม้ประโยคหลังเหมือนจะพึมพร่ำบ่นกับตัวเองเบาๆ และกำลังจะเดินจากไป แต่ก็ต้องชะงักเพราะใครอีกคนมาเอื้อมมือมารั้งแขนเค้าไว้

“ นี่ขอถามอะไรหน่อยสิ เพื่อนนายเมื่อกี้ที่เต้นด้วยกันเป็นใคร และมีเรื่องอะไรกันทำไมเพื่อนชั้นต้องลากเพื่อนนนายออกไปด้วยกันสองคน ” คนที่ถูกถามหันกลับมามองหน้าร่างสูงอีกครั้ง ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าหงุดหงิดเต็มที่

“ ถามเยอะขนาดนั้นนี้ชั้นจะตอบทีเดียวเลยนะว่าไม่รู้ ส่วนนายก็ควรปล่อยแขนชั้นได้แล้วชั้นเจ็บ ”  

“ ไม่เป็นห่วงเพื่อนเลยรึไงโดนลากไปขนาดนั้นอะ ”

“ ห่วงสิ แต่ชั้นรู้ว่าเซฮุนเอาตัวรอดได้ และเค้าจะมาบอกชั้นเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นโดยที่ชั้นไม่ต้องถามด้วยซ้ำ เพราะเราไม่เคยมีเรื่องอะไรปิดบังกัน ” พูดจบแบคฮยอนก็สะบัดแขนเดินกลับไปทันทีทิ้งให้อีกคนที่ยืนอยู่กับสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ชานยอลรู้จักเซฮุนแต่เค้าน่ะรู้จักแค่ชื่อ เพราะจงอินเคยเล่าเรื่องราวระหว่างทั้งสองคนให้เค้าฟังตั้งแต่เราสองคนเริ่มสนิทกันและพอที่จะให้อีกคนเป็นที่ปรึกษายามทุกข์ได้ ถึงเค้ากับจงอินจะเพิ่งมารู้จักกันแค่ไม่ถึงสามปีตอนเข้ามาเรียนมหาลัยแต่เค้าสองคนกับคุยกันถูกคอตั้งแต่ปฐมนิเทศวันแรก เราสองคนมีไลฟ์สไตล์ที่ไม่เชิงว่าต่างหรือเหมือนกัน แต่เค้าและกับจงอินมีความคิดความอ่านบางอย่างที่คล้ายกัน เราเลยสนิทกันมาก เค้ารู้เหมือนที่จงอินรู้มาตลอดว่าตอนนี้เซฮุนอยู่ไหน ทำอะไร และตอนนี้เซฮุนกลับมาเกาหลีได้เกือบเดือนแล้ว  แต่เค้าเองก็ไม่เคยเห็นเซฮุนจริงๆสักทีแม้แต่รูปจงอินก็ไม่เอามาให้เค้าดูไม่รู้ว่ามันจะหวงอะไรนักหนา แต่พอเห็นตัวจริงวันนี้ก็น่าจะห่วงอยู่หรอก ไม่ใช่อะไรหรอกนะที่ห่วงอะ เพราะที่เค้าห่วงตอนนี้คือเซฮุนเองจะรองรับอารมณ์ของเพื่อนเค้าได้ขนาดไหนเพราะจากที่มันเล่ามาว่าเซฮุนเป็นคนบอบบาง น่าทะนุถนอม อ่อนต่อโลกไม่ทันคน สิ่งที่เค้าเห็นเมื่อกี้ต่างกันอย่างลิบลับเลยทีเดียว เค้าพอจะเข้าใจเหตุผลมันและที่ไปลากกันลงอย่างเอาเป็นเอาตายขนาดนั้น นานๆทีจะเห็นมันอารมณ์ขึ้นขนาดนี้เค้าอยากจะรู้จักอยากเห็นหน้าแทบตายแต่มันก็พูดแต่คำซ้ำๆว่ายังไม่ถึงเวลา ยังไม่ใช่ตอนนี้อะไรของมันก็ไม่รู้  และพอเค้าเดินกลับมาที่โต๊ะไอพวกที่นั่งงงกันอยู่ก็รุมถามเค้ากันใหญ่ว่าเจ้าของวันเกิดไปไหน มีเรื่องอะไรรึป่าว เค้าก็แค่ยิ้มและหันไปตอบพวกมันว่า “ ไม่มีอะไรหรอก จงอินมันแค่พาเมียกลับบ้าน ”