love is not

ลำดับตอนที่ #5 : love is...4

Love is not

 

อีกด้านของโซน Vip  กำลังทำหน้างงกันทั้งโต๊ะ เมื่อเจ้าของวันเกิดในวันนี้ หันมาสั่งใช้สิทธิ์ความเป็นพี่รหัสบังคับให้ จื่อเทา ไปสั่งดอกไม้ที่มีแค่100ดอกในคืนนี้ มาให้เค้าให้หมด และจือเทาจะทำไรได้ละนอกจากจะใช้สิทธิ์ความเป็นน้องเจ้าของร้านทำตามคำสั่งของรุ่นพี่ตรงหน้าอย่างเกี่ยงไม่ได้ แต่ในใจก็คิดว่าพี่รหัสตัวคงอยากจะเอาใจ โบราแฟนสาว ละมั้งถึงแม้เมื่อกี้ที่เค้าประกาศจัดกิจกรรมบนเวที จงอินเองก็ไม่ได้เห็นจะใส่ใจเท่าไหร่ เพราะมัวแต่ลากผู้หญิงจากที่ไหนไม่รู้มาคั่วอยู่ที่โต๊ะ เรียกให้ดูเท่าไหร่ก็ไม่หันแต่พอเมื่อกี้สาวข้างกายลุกไปห้องน้ำและหันไปทางเวทีตามเสียงเรียก ชายหนุ่มก็เหมือนตกอยู่ในมนต์สะกดอะไรสักอย่างและเอ่ยคำสั่งออกมาให้เค้าทำตามทั้งที่ตายังจดจ้องอยู่ที่เดิม

ส่วนคนตัวบางที่ทันทีที่เอ่ยการแนะนำตัวเสร็จก็รู้สึกขนลุกแปลกๆและสังหรณ์ใจไม่ดีเลยแต่ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าคงเพราะเมื่อกี้เห็นภาพใครในความทรงจำคนนั้น ความรู้สึกสั่นไหวในใจเลยยังอยู่
 

“ เมื่อเสียงเพลงเริ่มก็ถือว่าการแข่งขันเริ่มต้นขึ้นทันทีนะคะ โชคดีนะทุกคน ” พูดจบก็ลงจากเวทีไปและเดินไปบอกให้ดีเจเปิดเพลงเริ่มการแข่งขันได้

เพลงแรกดนตรีที่ขึ้นมานั้นเป็นทำนองที่ช้าแต่เย้ายวน สามคู่บนเวทีเริ่มงัดลวดลายที่มีมาใช้ในการแข่งขัน  แต่มีอยู่คู่นึงที่แปลกไปจากทั้งสองคู่ที่ท่าทางการเต้น สองคู่ที่เป็นสาวสวยเริ่มเต้นด้วยท่าทางเซ็กซี่ยั่วคนดูด้านล่างเวที  แต่ชายหนุ่มอีกสองคนบนเวทีกลับหันหน้าเข้าหากันเต้นยั่วกันเองซะงั้น ทำเอาหนุ่มข้างล่างทั้งที่ยืนดูด้านข้างและที่นั่งอยู่ที่โต๊ะมองกันตาเยิ้ม ใจสั่นกันเลยทีเดียว เมื่อสองคนที่เต้นยั่วกันเองผลัดกันเลียนิ้วของอีกฝ่ายด้วยท่าทีที่ยั่วยวนอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ หูยแม่งหนุ่มหน้าหวานคู่นั้นแม่งสุดยอดเลยว่ะ พี่ๆ พี่จงอินครับน้องขอซื้อต่อได้ไหมดอกไม้อะสักสี่ห้าดอกก็ได้จะเอาไปให้คู่นั้นอะ เพราะไงพี่โบราก็ชนะอยู่แล้วดอกไม้อยู่กะพี่หมดแล้ว ผมขอสักสี่ห้าดอกเพื่อสานสัมพันธ์หน่อยดิ ” จื่อเทาที่พูดไปแต่ตามองไปยังเวทีไม่กระพริบ แต่ถ้าหันมาคงไม่กล้าพูดอะไรออกมาสักคำเป็นแน่ เพราะคู่สนทนาทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใครสักคนแทบขาดใจน่ะสิ

“ ตึง!!! ”  มีเพียงเสียงแก้วที่กระทบกับโต๊ะทำให้ทุกคนที่กำลังเคลิ้มกับอาหารตาตรงหน้าตรงกลับหันมามองเจ้าของวันเกิดวันนี้

“ เห้ยพี่ผมไม่เอาแล้วก็ได้ ” คนเป็นรุ่นน้องรีบพูดเมื่อเห็นปฏิกิริยาที่ตอบรับกลับมาของรุ่นพี่

“ ฮ่าๆๆๆ หวงของหรอว่ะ แค่ดอกไม้แบ่งๆให้น้องมันหน่อย คนนี้มึงจริงจังขนาดนั้นเลยหรอวะ ” มีเพียงปาร์ค ชานยอลคนเดียวในโต๊ะที่สีหน้ายังไม่เปลี่ยนและคล้ายอกล้อกับเพื่อนตัวเอง โดยที่ไม่ได้เกรงกลัวรังสีอำมหิตตรงหน้าสักนิด ส่วนคนในโต๊ะที่เหลือน่ะหรอ หัวใจตกไปอยู่ตาตุ่มตั้งแต่ได้ยินเสียงแก้วกระทบกับโต๊ะเหล้าแล้ว

“ พึ่บ!! ”  ไม่มีการต่อล้อต่อเถียงเช่นเคย จงอินได้แค่ลุกอย่างคนที่หมดความอดทนกับคนที่เต้นยั่วสายตาอยู่บนเวที สำหรับคนอื่นที่มองดูอาจจะเป็นการยั่วเย้าเร้าอารมณ์ แต่สำหรับ คิม จงอิน มันคือการเต้นยั่วโมโหเท่านั้น

ด้านบนเวที

“ แกจะเสกมนต์ใส่ชั้นหรือไงเซฮุน ขอโทษนะชั้นกับแกตำแหน่งเดียวกัน ฮ่าๆๆๆ ” พูดแล้วแบคฮยอนก็เอื้อมมือไปลูบลาดไหล่ขาวของเพื่อนที่เจ้าตัวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางออก ทุ่มทุนจริงนะ รางวัลคืนนี้เป็นของคู่เค้าอย่างแน่นอนดูสิใครเห็นผิวขาวๆของเพื่อนเค้าแล้วน้ำลายไม่หกบ้างละให้มันรู้ไป

“ ลงมา!!!! ” เสียงดนตรีเพลงแรกยังเพิ่งจะเริ่มได้ไม่นานชายหนุ่มด้านล่างเวทีที่ยืนอยู่ตรงหน้าสองหนุ่มก็โยนดอกไม้ทั้งหมดที่เด็กเสริฟที่ร้านถือตามมาเพราะคิดว่าคนที่เหมาดอกไม้จะมามอบให้ใครสักบนเวที แต่ผิดคลาดเพราะ ร่างสูงกระชากมาจากมือและโยนขึ้นไปบนเวทีที่ปลายเท้าของสองหนุ่มแทน 

แบคฮยอนหันมามองและนึกขึ้นได้ว่าหนุ่มโต๊ะนั้นนั่นเอง โหยมองใกล้ๆยิ่งหล่อ ถึงการมอบดอกไม้จะป่าเถื่อนไปหน่อยแต่ก็นะเร้าใจไปอีกแบบ ผิดกับเพื่อนของตัวเองอีกคนที่หยุดการกระทำทุกอย่างเมื่อหันไปมองเจ้าของดอกไม้ทั้งหมดตอนนี้เซฮุนคิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น ขาแทบทรุดเมื่อสายตาของตัวเองเลื่อนขึ้นไปมองสายตาคมดุของใครอีกคนที่ตอนนี้มันดูราวกับกำลังฆ่าเค้าให้ตายตรงนั้นแค่เพียงหันไปสบตาคู่นั้น