ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ☞REMEMBER 7
REMEMBER 07
"วันนี้ทำไมเรียนเร็วจังล่ะ" จงอินละสายตาออกจากหนังสือหันไปมองคนที่เดินเข้ามาในบ้าน
"อ้อ วันนี้อาจารย์สอนครึ่งวันฮะ" คยองซูเดินไปวางกระเป๋าบนโต๊ะก่อนจะกลับมานั่งบนโซฟาข้างๆจงอิน
"จนถึงตอนนี้นายบอกได้รึยังว่าเรียนคณะไหน" จงอินหันหน้ามามองคยองซูอย่างเคร่งเครียด
"ไม่บอกฮะ เพราะเดี๋ยวหมอรู้ว่าผมอยากเป็นอะไร" คยองซูคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะหันกลับไปดูทีวี
นับเป็นเดือนแล้วที่คยองซูเข้าสู่รั้วมหาลัยโดยที่จงอินไม่เคยรู้เลยว่าคนไข้ของเขาเข้าคณะอะไร คยองซูไม่เคยบอกจงอินแม้แต่ขอให้ช่วยทำงาน ทุกอย่างเป็นความลับไปหมด จงอินเคยลองสืบแต่ก็ไม่สามารถสืบได้เพราะคยองซูรู้ทันเขาไปหมด จึงทำให้ตอนนี้จงอินถอดใจและรอคนไข้ของเขาพร้อมจะบอกว่าเขาเข้าคณะไหน
"นี่ แน่ใจหรอว่าไปกลับรถเมล์นายจะปลอดภัย" จงอินเปลี่ยนเรื่องคุญขณะดูทีวีด้วยกัน
"ปลอดภัยสิฮะ ผมไม่อยากให้หมอมาส่งผมแล้วทำให้ไปทำงานสาย รู้มั้ยคนไข้เขารอให้หมอมารักษาตั้งมากมาย แต่หมอกลับมาช้า ถ้าคนไข้คนนั้นชักขึ้นมา หมอช่วยไม่ทันเพราะมัวแต่ไปส่งผมจะทำไงล่ะ"
"ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง"
"และอีกอย่าง มหาลัยไม่ได้เรียนทั้งวันนะฮะ เดี๋ยวเรียนบ่ายเรียนเช้า ผมไปเองจะดีกว่า"
"แล้วแต่นะ อ่าา ง่วงจังเลย" จงอินพูดเอื่อยๆก่อนจะล้มตัวลงไปนอนบนตักของคยองซู
"อะไรกัน นี่มันบ่ายโมงนะจะรีบนอนไปไหน เดี๋ยวก็นอนไม่หลับตอนกลางคืนหรอก"
"ตอนนี้ง่วง ปวดหัวด้วย" จงอินไม่สนคำพูดของคยองซู ยังคงนอนบนตักต่อไป
"ไม่สบายรึเปล่าฮะ" คยองซูเอื้อมมือไปเตะหน้าผากจงอิน สัมผัสได้ถึงอุณภูมิที่ปกติ
"ไม่มีไข้นิ"
"ปวดหัวเพราะอ่านหนังสือ ฉันไปป่วยง่ายๆหรอก นอนล่ะ ฝันดี" จงอินเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะค่อยๆหลับไป
"โถ่ คิดว่าไม่สบาย มันบ่ายโมงนะ มาฝันดีอะไร ผิดหลักภาษา" คยองซูบ่นเบาๆก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา เมื่อเห็นว่าคนบนตกหลับไปแล้ว
"หมอนี่หลับเร็วนะ แต่ตื่นโคตรช้าเลย แถมปลุกยากอีกด้วย" คยองซูเลือนนิ้วเกลี่ยปอยผมของจงอินไปมา
คยองซูจ้องมองใบหน้าของจงอินอยู่นานค่อยรู้สึกตัวเอง หัวใจตัวเองเต้นแรงจนจะระเบิดออกมาได้อยู่แล้ว
"เมื่อถึงเวลาผมจะบอกหมอนะฮะ เร็วๆนี้แหละฮะ"
คยองซูเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงโด่งดังระดับประเทศ และตรงดิ่งเข้าคณะเพื่อเตรียมตัวเข้าชั้นเรียนในเช้าวันนี้ เกือบเดือนแล้วที่เขาเดินทางมาเรียนด้วยตัวเอง โดยที่ไม่มีใครมาส่ง คยองซูไม่อยากเป็นภาระให้กับใคร เขาจึงเลือกที่จะเดินทางด้วยตัวเอง
ช่วงแรกๆที่คยองซูเริ่มเข้าเรียน จงอินมักจะรีบไปส่งและทำให้ไปทำงานสายทุกวัน และต้องลางานมารับเขาอีก คยองซูเลยไม่อยากป็นภาระให้จงอิน แค่รักษาคนไข้ก็หนักมากพอแล้ว ยังต้องมาดูแลเขาอีก
"นี่คยองซู วันนี้นายมาเช้าจัง" เซฮุนเดินเข้ามาทักคยองซูที่กำลังเตรียมหนังสือขึ้นมาอ่าน
"อ้อ พอดีวันนี้รถไม่ติดมากน่ะ เซฮุนนายมานั่งเถอะ ใกล้จะเรียนแล้วนะ"
"ครูยังไม่มาหรอก วันนี้นายได้ข่าวมั้ยว่ามีเด็กใหม่เข้ามาเรียนคณะเรา" เซฮุนพูด หลังจากทรุดตัวลงมานั่งข้างๆคยองซู
"ไม่นิ ทำไมหรอ เข้ามาตอนนี้จะเรียนรู้เรื่องหรอ"
"ฉันก็ไม่รู้ ฉันได้ข่าวมาว่าคนคนนั้นเคยมีข้อหาฆ่าใครมาด้วย"
"เฮ้ย!! แล้วมหาลัยเรารับคนแบบนี้ได้ไงกัน" คยองซูเอ่ยด้วยความตกใจ
"อย่าพึ่งคิดไปเองสิ ฉันยังเล่าไม่จบ หมอนั่นมันไปฆ่าจริงเพราะมีคนบงการมัน ตำรวจเลยไม่เอาความมากมาย แค่ให้ไปบำเพ็ญประโยชน์ ที่เหลือฉันไม่รู้แล้ว" เซฮุนพูดจบ อาจารย์ประจำคาบก็เดินเข้ามาทันที
"เอาล่ะวันนี้เรามีเพื่อนร่วมคณะคนใหม่นะ ครูอยากให้พวกเธอทำความรู้จักกับเขาไว้" อาจารย์หนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ชื่อว่า ซูโฮ เอ่ยก่อนจะเรียกให้สมาชิกคณะคนใหม่เดินเข้ามา
"แนะนำตัวให้เพื่อนได้รู้จักกันสิ" ลู่หานเอ่ยเบาๆ
"เอ่อ...สวัสดีครับ ผมชื่อ ปาร์ค ชานยอล ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ" หลังจากที่ชานยอลแนะนำตัวเสร็จ สายตาก็ไปสะดุดกับคยองซูที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่
คยองซูอ่า นั่นใช่นายใช่มั้ย นายยังไม่ตายใช่มั้ย ฉันไม่ได้ตาฝากใช่มั้ย ชานยอลคิด
"นั่นไง คนที่ฉันเล่า" เซฮุนกระตุกแขนคยองซูให้เงยหน้าขึ้นมาสนใจเขา
"ไหนๆๆ" คยองซูรีบเงยหน้าขึ้นมามองไปยังหน้าห้องมองชานยอล สายตาของชานยอลมองมาที่คยองซูพอดี ทั้งคู่ต่างจ้องมองกัน จนชานยอลเบือนหน้าตรงไปนั่งบนเก้าอี้ที่ว่าง
"เมื่อกี้ นายรู้จักหมอนั่นหรอ" เซฮุนที่เห็นชานยอลเอาแต่จ้องคยองซู ถึงกับถามด้วยความสงสัย
"ฉันไม่รู้จักกับหมอนั่นสักหน่อย" คยองซูหันกลับมาตอนเซฮุน ก่อนจะหยิบสมุดและปากกาขึ้นมาจด
"ทำไมลู่หานยังไม่มา มันสายมาแล้วนะ" เซฮุนพึมพำเบาๆ
"อาจจะรถติดอยู่มั้ง เรียนได้แล้วอยากติดเอฟรึไง"
"เรียนก็ได้"
ขณะที่คยองซูกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการเรียน เขาไม่รู้เลยว่ามีสายตาอีกคู่นึงกำลังจ้องมองเขาอยู่ ชานยอลยังคงจ้องมองเพื่อนสนิทของเขาอยู่ กี่ปีแล้วที่เขาไม่ได้เจอคยองซู เจอกันครั้งแรกคยองซูกลับบอกว่าไม่รู้จักเขา เขาต้องเจ็บอีกกี่ครั้งกันนะ.....
"อ่ะ เลิกคาบกลับบ้านได้แล้ว" อาจารย์ซูโฮหยิบเอกสารก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"สรุปวันนี้ลู่หานโดดใช่มั้ย" เซฮุนลุกขึ้นด้วยสีหน้าเซ็งๆ
"เอาเถอะ วันนี้ลู่หานอาจจะติดธุระก็ได้นะ เห็นมีปัญหาเรื่องที่บ้านอยู่นะ" คยองซูลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากห้องพร้อมกับเซฮุน
"ให้มันจริงเถอะ ถ้าโดดนะจะให้ครูซูโฮติดเอฟเลย ขี้เกียจมาสอนให้" เซฮุนพูดเสียงดุ เขามักจะโกรธทุกครั้งที่ลู่หานไม่เข้าคลาส
"นายไม่สอน ฉันก็ต้องมาสอนให้อยู่ดี โถ่นี่โบ่ยล่วงหน้าเลยนะ" คยองซูที่รู้ทันถึงกับมองเซฮุนด้วยสายตาค้อน
"แหน่ะ รู้ทันอีกแล้ว ไม่เคยมีอะไรที่นายไม่รู้ทันเลยนะ ไปๆ ไปกินข้าวเถอะ หิวแล้ว"
"อืม หิวเหมือนกัน"
"วันนี้จะไปกินที่ห้างหรือที่ไหนดี"
"ไปที่ร้านเปิดใหม่แถวๆห้างมั้ย ได้ข่าวว่าร้านนั้นอร่อย"
"ไปๆ ลองดูกัน"
หลังจากที่ตกลงกันได้ว่าจะกินอะไร คยองซูกัยเซฮุนเดินไปยังร้านที่คยองซูแนะนำไว้ ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่า มีคนตามพวกเขาห่างๆตลอดทางตั้งแต่ออกจากห้อง
"จะกินอะไรดี เอาสปาเกตตี้มีตบอลล่ะกัน" เซฮุนสั่งอาหาร ก่อนจะหันมากดดันคยองซูที่เอาแต่จ้องมองเมนู
"เร็ว ฉันหิว" เซฮุนเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความกดดัน
"เอาลาซานย่าหมูละกันครับ" คยองซูสั่งเสร็จก็หันไปจิ๊ปากใส่เซฮุน
"คนที่นายควรจะไปกดดันคือเชฟ ไม่ใช่ฉัน"
"นายมันชอบเลือกนาน"
"หิวก็กินน้ำไปสิ กินให้ท้องแตกเลยนะ" คยองซูประชดใส่อีกฝ่ายที่บ่นอย่างกับคยองซูไปต่อยใครมา
"เออ กินไปแล้วแต่ยังหิวอยู่ มันจะนานมั้ยเนี่ย" เซฮุนชะเง้อมองหาอาหารที่ตัวเองสั่ง
"พูดมาก เดี๋ยวมันก็มา ทีอยู่กับลู่หานไม่เห็นบ่นมากแบบนี้เลย"
"ก็ตอนนั้นมันมีเรื่องคุยนิ"
"หรอ ทีอยู่กับฉันนี่ไม่เห็นชวนคุยแบบลู่หานเลยนะ" เซฮุนไม่ตอบแต่หันมาทำหน้ากวนประสาทใส่คยองซู
"นี่ คยองซู นั่นมันเด็กใหม่คณะเราใช่มั้ย" จู่ๆเซฮุนก็รีบสะกิดคยองซูที่กำลังง่วง
"ไหน อืมใช่ทำไมหรอ"
"ก็ฉันเห็นมันตามเราตั้งแต่ออกจากห้องแล้ว มันจะตามเราทำไม มันจะฆ่าเราหรอ" เซฮุนเริ่มคิดไปเอง
"นายก็คิดอะไรไปเรื่อยเลยนะ บ้าแล้ว ข่าวที่นายได้ยินมันอาจจะเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาเองก็ได้นะ"
"แต่.."
"อาหารมาแล้วค่ะ" พนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟสปาเกตตี้กับลาซานย่าพอดี ทำให้ทั้งคู่หยุดการสนทนาเพียงแค่นั้น
WRITER
อัพแล้วววววว ความจริงเร่ิมกระจ่างแล้ว ช่วงนี้เริ่มว่างแล้ว ไรเตอร์จะมาทยอยอัพนะคะ TTต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาอัพเลย ติดงานเยอะมาก ตอนนี้งานต่างๆก็น้อยลงแล้ว กลับมาอัพฟิคได้ตามเดิมแล้ว เย่!! ตอนนี้สนุกมั้ยอ่ะ แต่งแบบง่วงๆ ผิดตรงไหนบอกด้วยนะรีดเดอร์
"อ้อ วันนี้อาจารย์สอนครึ่งวันฮะ" คยองซูเดินไปวางกระเป๋าบนโต๊ะก่อนจะกลับมานั่งบนโซฟาข้างๆจงอิน
"จนถึงตอนนี้นายบอกได้รึยังว่าเรียนคณะไหน" จงอินหันหน้ามามองคยองซูอย่างเคร่งเครียด
"ไม่บอกฮะ เพราะเดี๋ยวหมอรู้ว่าผมอยากเป็นอะไร" คยองซูคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะหันกลับไปดูทีวี
นับเป็นเดือนแล้วที่คยองซูเข้าสู่รั้วมหาลัยโดยที่จงอินไม่เคยรู้เลยว่าคนไข้ของเขาเข้าคณะอะไร คยองซูไม่เคยบอกจงอินแม้แต่ขอให้ช่วยทำงาน ทุกอย่างเป็นความลับไปหมด จงอินเคยลองสืบแต่ก็ไม่สามารถสืบได้เพราะคยองซูรู้ทันเขาไปหมด จึงทำให้ตอนนี้จงอินถอดใจและรอคนไข้ของเขาพร้อมจะบอกว่าเขาเข้าคณะไหน
"นี่ แน่ใจหรอว่าไปกลับรถเมล์นายจะปลอดภัย" จงอินเปลี่ยนเรื่องคุญขณะดูทีวีด้วยกัน
"ปลอดภัยสิฮะ ผมไม่อยากให้หมอมาส่งผมแล้วทำให้ไปทำงานสาย รู้มั้ยคนไข้เขารอให้หมอมารักษาตั้งมากมาย แต่หมอกลับมาช้า ถ้าคนไข้คนนั้นชักขึ้นมา หมอช่วยไม่ทันเพราะมัวแต่ไปส่งผมจะทำไงล่ะ"
"ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง"
"และอีกอย่าง มหาลัยไม่ได้เรียนทั้งวันนะฮะ เดี๋ยวเรียนบ่ายเรียนเช้า ผมไปเองจะดีกว่า"
"แล้วแต่นะ อ่าา ง่วงจังเลย" จงอินพูดเอื่อยๆก่อนจะล้มตัวลงไปนอนบนตักของคยองซู
"อะไรกัน นี่มันบ่ายโมงนะจะรีบนอนไปไหน เดี๋ยวก็นอนไม่หลับตอนกลางคืนหรอก"
"ตอนนี้ง่วง ปวดหัวด้วย" จงอินไม่สนคำพูดของคยองซู ยังคงนอนบนตักต่อไป
"ไม่สบายรึเปล่าฮะ" คยองซูเอื้อมมือไปเตะหน้าผากจงอิน สัมผัสได้ถึงอุณภูมิที่ปกติ
"ไม่มีไข้นิ"
"ปวดหัวเพราะอ่านหนังสือ ฉันไปป่วยง่ายๆหรอก นอนล่ะ ฝันดี" จงอินเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะค่อยๆหลับไป
"โถ่ คิดว่าไม่สบาย มันบ่ายโมงนะ มาฝันดีอะไร ผิดหลักภาษา" คยองซูบ่นเบาๆก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา เมื่อเห็นว่าคนบนตกหลับไปแล้ว
"หมอนี่หลับเร็วนะ แต่ตื่นโคตรช้าเลย แถมปลุกยากอีกด้วย" คยองซูเลือนนิ้วเกลี่ยปอยผมของจงอินไปมา
คยองซูจ้องมองใบหน้าของจงอินอยู่นานค่อยรู้สึกตัวเอง หัวใจตัวเองเต้นแรงจนจะระเบิดออกมาได้อยู่แล้ว
"เมื่อถึงเวลาผมจะบอกหมอนะฮะ เร็วๆนี้แหละฮะ"
คยองซูเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงโด่งดังระดับประเทศ และตรงดิ่งเข้าคณะเพื่อเตรียมตัวเข้าชั้นเรียนในเช้าวันนี้ เกือบเดือนแล้วที่เขาเดินทางมาเรียนด้วยตัวเอง โดยที่ไม่มีใครมาส่ง คยองซูไม่อยากเป็นภาระให้กับใคร เขาจึงเลือกที่จะเดินทางด้วยตัวเอง
ช่วงแรกๆที่คยองซูเริ่มเข้าเรียน จงอินมักจะรีบไปส่งและทำให้ไปทำงานสายทุกวัน และต้องลางานมารับเขาอีก คยองซูเลยไม่อยากป็นภาระให้จงอิน แค่รักษาคนไข้ก็หนักมากพอแล้ว ยังต้องมาดูแลเขาอีก
"นี่คยองซู วันนี้นายมาเช้าจัง" เซฮุนเดินเข้ามาทักคยองซูที่กำลังเตรียมหนังสือขึ้นมาอ่าน
"อ้อ พอดีวันนี้รถไม่ติดมากน่ะ เซฮุนนายมานั่งเถอะ ใกล้จะเรียนแล้วนะ"
"ครูยังไม่มาหรอก วันนี้นายได้ข่าวมั้ยว่ามีเด็กใหม่เข้ามาเรียนคณะเรา" เซฮุนพูด หลังจากทรุดตัวลงมานั่งข้างๆคยองซู
"ไม่นิ ทำไมหรอ เข้ามาตอนนี้จะเรียนรู้เรื่องหรอ"
"ฉันก็ไม่รู้ ฉันได้ข่าวมาว่าคนคนนั้นเคยมีข้อหาฆ่าใครมาด้วย"
"เฮ้ย!! แล้วมหาลัยเรารับคนแบบนี้ได้ไงกัน" คยองซูเอ่ยด้วยความตกใจ
"อย่าพึ่งคิดไปเองสิ ฉันยังเล่าไม่จบ หมอนั่นมันไปฆ่าจริงเพราะมีคนบงการมัน ตำรวจเลยไม่เอาความมากมาย แค่ให้ไปบำเพ็ญประโยชน์ ที่เหลือฉันไม่รู้แล้ว" เซฮุนพูดจบ อาจารย์ประจำคาบก็เดินเข้ามาทันที
"เอาล่ะวันนี้เรามีเพื่อนร่วมคณะคนใหม่นะ ครูอยากให้พวกเธอทำความรู้จักกับเขาไว้" อาจารย์หนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ชื่อว่า ซูโฮ เอ่ยก่อนจะเรียกให้สมาชิกคณะคนใหม่เดินเข้ามา
"แนะนำตัวให้เพื่อนได้รู้จักกันสิ" ลู่หานเอ่ยเบาๆ
"เอ่อ...สวัสดีครับ ผมชื่อ ปาร์ค ชานยอล ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ" หลังจากที่ชานยอลแนะนำตัวเสร็จ สายตาก็ไปสะดุดกับคยองซูที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่
คยองซูอ่า นั่นใช่นายใช่มั้ย นายยังไม่ตายใช่มั้ย ฉันไม่ได้ตาฝากใช่มั้ย ชานยอลคิด
"นั่นไง คนที่ฉันเล่า" เซฮุนกระตุกแขนคยองซูให้เงยหน้าขึ้นมาสนใจเขา
"ไหนๆๆ" คยองซูรีบเงยหน้าขึ้นมามองไปยังหน้าห้องมองชานยอล สายตาของชานยอลมองมาที่คยองซูพอดี ทั้งคู่ต่างจ้องมองกัน จนชานยอลเบือนหน้าตรงไปนั่งบนเก้าอี้ที่ว่าง
"เมื่อกี้ นายรู้จักหมอนั่นหรอ" เซฮุนที่เห็นชานยอลเอาแต่จ้องคยองซู ถึงกับถามด้วยความสงสัย
"ฉันไม่รู้จักกับหมอนั่นสักหน่อย" คยองซูหันกลับมาตอนเซฮุน ก่อนจะหยิบสมุดและปากกาขึ้นมาจด
"ทำไมลู่หานยังไม่มา มันสายมาแล้วนะ" เซฮุนพึมพำเบาๆ
"อาจจะรถติดอยู่มั้ง เรียนได้แล้วอยากติดเอฟรึไง"
"เรียนก็ได้"
ขณะที่คยองซูกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการเรียน เขาไม่รู้เลยว่ามีสายตาอีกคู่นึงกำลังจ้องมองเขาอยู่ ชานยอลยังคงจ้องมองเพื่อนสนิทของเขาอยู่ กี่ปีแล้วที่เขาไม่ได้เจอคยองซู เจอกันครั้งแรกคยองซูกลับบอกว่าไม่รู้จักเขา เขาต้องเจ็บอีกกี่ครั้งกันนะ.....
"อ่ะ เลิกคาบกลับบ้านได้แล้ว" อาจารย์ซูโฮหยิบเอกสารก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"สรุปวันนี้ลู่หานโดดใช่มั้ย" เซฮุนลุกขึ้นด้วยสีหน้าเซ็งๆ
"เอาเถอะ วันนี้ลู่หานอาจจะติดธุระก็ได้นะ เห็นมีปัญหาเรื่องที่บ้านอยู่นะ" คยองซูลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากห้องพร้อมกับเซฮุน
"ให้มันจริงเถอะ ถ้าโดดนะจะให้ครูซูโฮติดเอฟเลย ขี้เกียจมาสอนให้" เซฮุนพูดเสียงดุ เขามักจะโกรธทุกครั้งที่ลู่หานไม่เข้าคลาส
"นายไม่สอน ฉันก็ต้องมาสอนให้อยู่ดี โถ่นี่โบ่ยล่วงหน้าเลยนะ" คยองซูที่รู้ทันถึงกับมองเซฮุนด้วยสายตาค้อน
"แหน่ะ รู้ทันอีกแล้ว ไม่เคยมีอะไรที่นายไม่รู้ทันเลยนะ ไปๆ ไปกินข้าวเถอะ หิวแล้ว"
"อืม หิวเหมือนกัน"
"วันนี้จะไปกินที่ห้างหรือที่ไหนดี"
"ไปที่ร้านเปิดใหม่แถวๆห้างมั้ย ได้ข่าวว่าร้านนั้นอร่อย"
"ไปๆ ลองดูกัน"
หลังจากที่ตกลงกันได้ว่าจะกินอะไร คยองซูกัยเซฮุนเดินไปยังร้านที่คยองซูแนะนำไว้ ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่า มีคนตามพวกเขาห่างๆตลอดทางตั้งแต่ออกจากห้อง
"จะกินอะไรดี เอาสปาเกตตี้มีตบอลล่ะกัน" เซฮุนสั่งอาหาร ก่อนจะหันมากดดันคยองซูที่เอาแต่จ้องมองเมนู
"เร็ว ฉันหิว" เซฮุนเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความกดดัน
"เอาลาซานย่าหมูละกันครับ" คยองซูสั่งเสร็จก็หันไปจิ๊ปากใส่เซฮุน
"คนที่นายควรจะไปกดดันคือเชฟ ไม่ใช่ฉัน"
"นายมันชอบเลือกนาน"
"หิวก็กินน้ำไปสิ กินให้ท้องแตกเลยนะ" คยองซูประชดใส่อีกฝ่ายที่บ่นอย่างกับคยองซูไปต่อยใครมา
"เออ กินไปแล้วแต่ยังหิวอยู่ มันจะนานมั้ยเนี่ย" เซฮุนชะเง้อมองหาอาหารที่ตัวเองสั่ง
"พูดมาก เดี๋ยวมันก็มา ทีอยู่กับลู่หานไม่เห็นบ่นมากแบบนี้เลย"
"ก็ตอนนั้นมันมีเรื่องคุยนิ"
"หรอ ทีอยู่กับฉันนี่ไม่เห็นชวนคุยแบบลู่หานเลยนะ" เซฮุนไม่ตอบแต่หันมาทำหน้ากวนประสาทใส่คยองซู
"นี่ คยองซู นั่นมันเด็กใหม่คณะเราใช่มั้ย" จู่ๆเซฮุนก็รีบสะกิดคยองซูที่กำลังง่วง
"ไหน อืมใช่ทำไมหรอ"
"ก็ฉันเห็นมันตามเราตั้งแต่ออกจากห้องแล้ว มันจะตามเราทำไม มันจะฆ่าเราหรอ" เซฮุนเริ่มคิดไปเอง
"นายก็คิดอะไรไปเรื่อยเลยนะ บ้าแล้ว ข่าวที่นายได้ยินมันอาจจะเป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาเองก็ได้นะ"
"แต่.."
"อาหารมาแล้วค่ะ" พนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟสปาเกตตี้กับลาซานย่าพอดี ทำให้ทั้งคู่หยุดการสนทนาเพียงแค่นั้น
WRITER
อัพแล้วววววว ความจริงเร่ิมกระจ่างแล้ว ช่วงนี้เริ่มว่างแล้ว ไรเตอร์จะมาทยอยอัพนะคะ TTต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาอัพเลย ติดงานเยอะมาก ตอนนี้งานต่างๆก็น้อยลงแล้ว กลับมาอัพฟิคได้ตามเดิมแล้ว เย่!! ตอนนี้สนุกมั้ยอ่ะ แต่งแบบง่วงๆ ผิดตรงไหนบอกด้วยนะรีดเดอร์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น