ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ☞REMEMBER 6
REMEMBER 06
เวลาไม่เคยหยุดรอใครเสมอ เคยได้ยินคำว่า เวลาคนเรามีความสุขมันจะผ่านไปเร็ว สำหรับจงอินแล้ว เวลาที่เขาได้อยู่กับคยองซูมันผ่านไปเร็วมากจนเวลาล่วงเลยมาเป็นสามปีแล้ว สามปีที่เขาดูแลคยองซู สามปีที่คนไข้ของเขายังอยู่กับเขา การเริ่มต้นใหม่ๆ ชีวิตใหม่ๆของคยองซูได้เริ่มขึ้น เมื่อเขาสามารถสอบเทียบผ่านและสอบติดมหาลัยชื่อดัง จงอินเองก็ไม่แปลกใจที่คยองซูสามารถสอบติดได้เลยแม้แต่น้อยเพราะเขาเห็นพัฒนาการของคยองซูมาตั้งนานแล้ว ถึงจะไม่ได้ฉลาดเท่าเขา แต่จงอินรับรู้ได้ว่าคยองซูเป็นเด็กหัวดี เขาจึงภูมิใจในตัวคนไข้จอมจุ้นของเขามากทีเดียว
"หมอจงอินฮะ แก่ปูนนี้แล้วยังจะให้ผมชงกาแฟให้อีกหรอฮะ" คยองซูทำหน้าบึ้งตึงหลังจากที่ถูกบังคับให้ชงกาแฟให้คุณหมอสุดฉลาดที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมกับทานอาหารเช้าไปด้วย
"ก็นายทำอร่อย ฉันอยากกินกาแฟฝีมือนาย" จงอินอ่านเสียงเรียบตายังมองตัวหนังสือที่อยู่บนหนังสือพิมพ์ไม่เงยขึ้นมามองคนที่หน้าบึ้งชงกาแฟแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้คยองซูโกรธที่จงอินไม่สนใจตัวเอง
"โถ่ หมอไม่ยอมรับล่ะสิว่าฝีมือหมอน่ะห่วย ครั้งที่แล้วก็ทอดแบคอนไหม้ ทำไข่ไม่สุก ล้างจานก็ไม่สะอาด ถูพื้นยังมีฝุ่น หมอ.."
"พอ!! คยองซูนี่นายจะดูถูกฉันไปแล้วนะ วันน้ีฉันไม่ไปส่ง" จงอินละสายตาจากหนังสือพิมพ์เงยหน้าขึ้นมาจ้องคยองซูที่เอากาแฟมาวางไว้บนโต๊ะ
"ไม่เป็นไรครับผมไปเองได้ วันนี้ง่วงจัง กาแฟวันนี้จะหวานมั้ยนะ" คยองซูพูดพลางหยิบกาแฟขึ้นมาดม เพื่อประชดคนตรงหน้า
"เฮ้ยย นั่นมันกาแฟฉันนะ นายกินไปก็ตาค้างตายเลย เอามาเดี๋ยวไปส่ง" จงอินพูดก่อนจะแย่งถ้วยกาแฟออกจากมือของคยองซู
"จริงอ่ะ" คยองซูเดินเข้าไปทำตาเหลือกใส่จงอินที่กำลังจิบกาแฟ
"แค่กๆๆ" จงอินที่ตกใจเมื่อจู่ๆคยองซูที่เข้ามาทำตาเหลือกใส่เขา เล่นเอาสำลักน้ำเลยนะ คยองซู
"ผมไม่กวนแล้ว เดี๋ยวผมไปหยิบกระเป๋าก่อนนะฮะ" คยองซูที่ได้แกล้งจงอินสำเร็จก็รีบเดินกลับห้องก่อนที่จะเผลอขำต่อหน้าจงอิน
"เฮ้อ ยิ่งโตยิ่งบ้าบอจริงๆเลย นี่สอบเข้ามหาลัยได้ไงเนี่ย ไม่ไหวเลย" จงอินพึมพำเบาๆก่อนที่จะจิบกาแฟต่อ
"ผมไปแล้วนะฮะ ตั้งใจผ่าตัดนะหมอคนเก่ง" คยองซูปลดเข็มขัดนิรภัยก่อนที่จะหันไปส่งยิ้มให้จงอินเพื่อเป็นกำลังใจเล็กๆน้อยๆในการทำงาน
"ฉันง่วงอ่ะ ฉันไม่มีแรงไปทำงาน หอมแก้มหน่อย" จงอินพูดก่อนจะทำแก้มป่องใส่คยองซู
"อีกแล้วหรอฮะ" คยองซูบ่นเบาๆก่อนที่จะยื่นเข้าไปใกล้แก้มจงอิน
แต่สัมผัสที่ควรจะเป็นผิวแก้มนุ่มๆกลับเป็นริมฝีปากของจงอินที่กระกบเข้ากับปากของคยองซูพอดี จงอินยังคงมอบสัมผัสที่นุ่มนวลให้คยองซู เขาพึ่งรู้ว่าปากเด็กมันหวานอย่างนี้นี่เอง มันหวานจนเขาอยากจะกลืนกินความหวานนี้ไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุด...
"อื้อ~" คยองซูครางออกมาเบาๆ ทำให้จงอินได้สติผละออกจากคยองซูอย่างอ้อยอิ่ง แหม ก็ปากเด็กคนนี้หวานจนหยุดไม่ได้นิ
"ต่อไป ถ้านายดื้ออีก ฉันจะจูบนาย" จงอินตีสีหน้าดุใส่คยองซู
"ถ้าหมอดื้อกับผม ผมจะปล้ำหมอ" คยองซูเองก็ทำหน้าดุตอบใส่อีกฝ่าย
".......ไปเรียนได้แล้ว" จงอินที่อึ้งกับคำพูดของคนไข้ของเขาอยู่นานก็ได้สติรีบไล่ให้ไปเรียน
"ผมพูดจริงนะ" คยองซูพูดก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บปากจงอินก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในตึกของคณะ
"หึ แค่จูบยังไม่เก่ง นายจะมีปัญญาปล้ำฉันหรอ คยองซู" จงอินส่ายหัวเบาๆกับคนไข้จอมจุ้นของเขาที่นับวันเริ่มโตขึ้นทุกวัน ก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่ วันนี้หมอจงอินได้กำลังใจเกินคาดจริงๆ
"หมออู้งานใช่มั้ยฮะ วันนี้มารับเร็วแปลกๆ" คยองซูถามจงอินระหว่างที่รถกำลังติดอยู่
"ฉันเปล่าซะหน่อย" จงอินตอบเสียงนิ่ง แกล้งทำเป็นไม่สนใจ ก็ใช่น่ะสิ วันนี้เขาอู้งานครึ่งวันเพื่อนอนหลับ และ รีบมารับคนไข้จอมจุ้นของเขา
"แน่ใจหรอหมอ เพราะผมโทรไปถามพี่แบคฮยอนแล้วเขาบอกว่าหมอออกไปตั้งแต่เที่ยง
"แบคมันพูดผิด" จงอินตอบเสียงนิ่งเช่นเคย เพื่อกลบเกลื่อนสีหน้ากังวลกลัวคนเป็นเด็กจะจับได้
"เอ้ ผมถามพี่เขาหลายรอบแล้วนะฮะ"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้อู้"
"จริงอ่ะ แล้วทำไมหมอถึงไม่เอางานกลับมาล่ะ"
"....ฉันลืม"
"ปกติหมอไม่เคยลืมนิ"
"วันนี้ฉันเบลอ"
"ถ้าหมอเบลอ งั้นแสดงว่าหมอง่วง"
"ฉันเปล่า"
"อ้อ ที่หมอออกมาก่อนเพราะจะมานอนใช่มั้ยฮะ!!!!" คยองซูตะคอกใส่จงอินอย่างลืมตัวไปเลยว่าตัวเองเด็กกว่าจงอิน
"เปล่า" จงอินยังไม่หันมามองคยองซูเพราะ ถ้าเขาหันไปมองคยองซู เขาก็จะต้องเผลอหลุดให้คยองซูจับได้ทุกที และมันก็จะเป็นแบบนี้ทุกที......
"ทำไมหมอเป็นคนอย่างนี้ เป็นหมอแล้วขี้เกียจเมื่อไรจะเจริญ!!!!! ทำไมหมอไม่สนใจการงานให้มากกว่านี้ ไอคิวก็สูง ทำไมแค่ง่วงแล้วอดทนมันไมได้ แค่นี้ต้องให้ผมสอนหรอ !@#%*^%(#@)"
พอคยองซูจับผิดจงอินได้เลยฟ่นไฟใส่จงอินไม่ยั้งทันทีตลอดทางจนถึงบ้านก็ยังไม่หยุด นี่เป็นแม่หรืออะไรกัน คยองซู
"เฮ้อ หมอนี่ทุกทีเลย บอกแล้วไม่จำ ดี!! หมอดื้อกับผม ผมจะปล้ำหมอ!!!!!!! ย๊ากกกกก"
คยองซูพุ่งตัวไปหาจงอินก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นมาประกบริมฝีปากกับจงอิน โดยที่จงอินไม่รู้เลยว่าคนไข้ตัวเล็กๆของเขาจะกล้าทำถึงขนาดนี้ ให้ตายเถอะ ใครสอนมา!!
"ผมจะปล้ำหมอจริงๆนะ" คยองซูผละรีมฝีปากออกก่อนจะไล่มือเรียวบางไปที่กระดุมเม็ดแรกบนเสื้อของจงอินและค่อยๆปลดออกและค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่มีแต่รอบขมวดคิ้วของคนร่างสูง
จงอินได้แต่ยืนนิ่งไม่ขยับแม้แต่น้อย แต่สิ่งที่ขยับไม่หยุดและยิ่งถูกสัมผัสตัวเขามันยิ่งขยับมากขึ้นจนแทบจะระเบิดออกมา มันคือหัวใจของเขานั่นเอง...ยิ่งใกล้กันมากเท่าไรหัวใจเขาก็ยิ่งเต้นแรงมากเท่านั้น
"แต่ผมทำไม่เป็น" คยองซูเอ่ยขึ้นมาเบาๆก่อนจะแลบลิ้นใส่
"ย๊ากกกกกก โดคยองซู นายตายแน่ ใครสั่งใครสอนให้อ่อยแบบนี้!!!!!" จงอินรีบตามคนตัวเล็กที่รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของเขาเอง
"แบร่ แน่จริงก็จับให้ได้เซ่!!"
"ขาสั้นอย่าคิดนะว่าฉันจะตามไม่ทันนน"
"ผมไม่ได้ขาสั้นนะ หมอต่างหากที่ขายาวเกินไป"
"นายต่างหากที่เตี้ย"
"หมอมันสูงไป สูงอย่างผมเรียกกระทักรัดขนาดพกพา"
"นี่แหน่ะ" จงอินให้ช่วงจังหวะที่คยองซูเผลอวิ่งช้าคว้าแขนคยองซูไว้
"อ้าาา หมอขี้โกง ใช้ทีเผลออ่ะ"
"นายเผลอเองนะ ฉันแค่ฉวยโอกาส แบบนี้ไง" จงอินเปลี่ยนจากคว้ามือมาเป็นโอบเอวร่างเล็กก่อนจะฝังใบหนาลงที่แก้มเนียนของคยองซู
"มะ...หมอทำอะไรอ่ะ" คยองซูตาลุกวาวเมื่อตัวถูกอีกฝ่ายรุกโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว
"ก็ฉวยโอกาสไง" จงอินเปลี่ยนตำแหน่งจากที่แก้มของร่างเล็กเป็นรีบฝีปากสีชมพูแทน
"ไม่เร็วไปหน่อยหรอฮะ" คยองซูยกนิ้วเรียวขึ้นมาแตะริมฝีปากจงอินเบาๆ
"หือ??"
"หมอนิสัยไม่ได้ ผมไปทำกับข้าวก่อน" คยองซูกระทุ้งศอกใส่หน้าท้องของร่างสูงถึงกับจุกจนต้องยอมปล่อยร่างเล็กหลุดอ้อมกอดไป
"เล่นอย่างนี้เลยหรอ เด็กดื้อ" จงอินค่อยๆลุกขึ้นมาก่อนจะตามร่างเล็กไปยังห้องครัว และนั่งลงที่โต๊ะอาหารเพื่อรอมื้อเย็นของเขา
"ใครบอกว่าผมจะทำอาหารให้หมอกิน วันนี้หมออู้งาน ไม่ต้องกินข้าวไป" คยองซูพูดเสียงแข็งก่อนจะหยิบนมขึ้นมาดื่ม
"แล้วนายไม่หิวหรอ"
"ไม่ฮะ วันนี้ผมกะว่าจะนั่งทำงานเล็กน้อยๆก่อนจะนอน" คยองซูพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องครัวทิ้งให้จงอินนั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่คนเดียว
ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ง จงอินยังคงนั่งดูทีวี ตาทำเป็นมองแต่ใจจดจ่อให้คนไข้จอมจุ้นของเขาออกมาทำอาหารย็นให้กิน
"โอ้ย หิว" จงอินโอดครวญพร้อมกับลูบท้องตัวเองที่กำลังร้องหาอาหารมาเป็วชั่วโมง
"คยองซูอ่าาาา" จงอินเดินไปหน้าประตูของห้องคยองซูอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าเขาไม่ได้กินข้าวตอนนั้นเขาคงไส้กิ่วตายแน่
"อะไรฮะ" คยองซูเดินออกมาเปิดประตูด้วยสีหน้างัวเงีย ดูได้ไม่ยากเลยว่าหลับคาโต๊ะแน่ๆ
"ทำอาหารให้หน่อยนะ"
"ไม่"
"ฉันหิวอ่ะ"
"ไม่ฮะ"
"ไม่สงสารฉันหน่อยหรอ"
"ไม่ฮะ หมอทำตัวเองเองนะ"
"นี่นายจะไม่ทำอาหารให้ฉันจริงๆใช่มั้ย"
"ใช่ฮะ"
"แต่ฉันหิวนะ"
"ก็กินนมสิ"
"กินจนหมดตู้เย็นแล้วเนี่ย"
"งั้นกินข้าวผัด"
"ก็ฉันทำไม่เก่ง"
"งั้นผมทำให้ก็ได้"
"ก็ฉันทำไม่...เดี๋ยวนะ นายจะทำให้หรอ" จงอินเบิกตากว้างเมื่อในที่สุดอีกฝ่ายยอมทำอาหารให้เขากินเสียที
"ก็ใช่น่ะสิฮะ เห็นแก่ท้องของหมอที่ร้องเรียกผมนะ" คยองซูอมยิ้มก่อนจะเดินหนีไปที่ห้องครัว
"หมอจงอินฮะ แก่ปูนนี้แล้วยังจะให้ผมชงกาแฟให้อีกหรอฮะ" คยองซูทำหน้าบึ้งตึงหลังจากที่ถูกบังคับให้ชงกาแฟให้คุณหมอสุดฉลาดที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมกับทานอาหารเช้าไปด้วย
"ก็นายทำอร่อย ฉันอยากกินกาแฟฝีมือนาย" จงอินอ่านเสียงเรียบตายังมองตัวหนังสือที่อยู่บนหนังสือพิมพ์ไม่เงยขึ้นมามองคนที่หน้าบึ้งชงกาแฟแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้คยองซูโกรธที่จงอินไม่สนใจตัวเอง
"โถ่ หมอไม่ยอมรับล่ะสิว่าฝีมือหมอน่ะห่วย ครั้งที่แล้วก็ทอดแบคอนไหม้ ทำไข่ไม่สุก ล้างจานก็ไม่สะอาด ถูพื้นยังมีฝุ่น หมอ.."
"พอ!! คยองซูนี่นายจะดูถูกฉันไปแล้วนะ วันน้ีฉันไม่ไปส่ง" จงอินละสายตาจากหนังสือพิมพ์เงยหน้าขึ้นมาจ้องคยองซูที่เอากาแฟมาวางไว้บนโต๊ะ
"ไม่เป็นไรครับผมไปเองได้ วันนี้ง่วงจัง กาแฟวันนี้จะหวานมั้ยนะ" คยองซูพูดพลางหยิบกาแฟขึ้นมาดม เพื่อประชดคนตรงหน้า
"เฮ้ยย นั่นมันกาแฟฉันนะ นายกินไปก็ตาค้างตายเลย เอามาเดี๋ยวไปส่ง" จงอินพูดก่อนจะแย่งถ้วยกาแฟออกจากมือของคยองซู
"จริงอ่ะ" คยองซูเดินเข้าไปทำตาเหลือกใส่จงอินที่กำลังจิบกาแฟ
"แค่กๆๆ" จงอินที่ตกใจเมื่อจู่ๆคยองซูที่เข้ามาทำตาเหลือกใส่เขา เล่นเอาสำลักน้ำเลยนะ คยองซู
"ผมไม่กวนแล้ว เดี๋ยวผมไปหยิบกระเป๋าก่อนนะฮะ" คยองซูที่ได้แกล้งจงอินสำเร็จก็รีบเดินกลับห้องก่อนที่จะเผลอขำต่อหน้าจงอิน
"เฮ้อ ยิ่งโตยิ่งบ้าบอจริงๆเลย นี่สอบเข้ามหาลัยได้ไงเนี่ย ไม่ไหวเลย" จงอินพึมพำเบาๆก่อนที่จะจิบกาแฟต่อ
"ผมไปแล้วนะฮะ ตั้งใจผ่าตัดนะหมอคนเก่ง" คยองซูปลดเข็มขัดนิรภัยก่อนที่จะหันไปส่งยิ้มให้จงอินเพื่อเป็นกำลังใจเล็กๆน้อยๆในการทำงาน
"ฉันง่วงอ่ะ ฉันไม่มีแรงไปทำงาน หอมแก้มหน่อย" จงอินพูดก่อนจะทำแก้มป่องใส่คยองซู
"อีกแล้วหรอฮะ" คยองซูบ่นเบาๆก่อนที่จะยื่นเข้าไปใกล้แก้มจงอิน
แต่สัมผัสที่ควรจะเป็นผิวแก้มนุ่มๆกลับเป็นริมฝีปากของจงอินที่กระกบเข้ากับปากของคยองซูพอดี จงอินยังคงมอบสัมผัสที่นุ่มนวลให้คยองซู เขาพึ่งรู้ว่าปากเด็กมันหวานอย่างนี้นี่เอง มันหวานจนเขาอยากจะกลืนกินความหวานนี้ไปเรื่อยๆไม่มีที่สิ้นสุด...
"อื้อ~" คยองซูครางออกมาเบาๆ ทำให้จงอินได้สติผละออกจากคยองซูอย่างอ้อยอิ่ง แหม ก็ปากเด็กคนนี้หวานจนหยุดไม่ได้นิ
"ต่อไป ถ้านายดื้ออีก ฉันจะจูบนาย" จงอินตีสีหน้าดุใส่คยองซู
"ถ้าหมอดื้อกับผม ผมจะปล้ำหมอ" คยองซูเองก็ทำหน้าดุตอบใส่อีกฝ่าย
".......ไปเรียนได้แล้ว" จงอินที่อึ้งกับคำพูดของคนไข้ของเขาอยู่นานก็ได้สติรีบไล่ให้ไปเรียน
"ผมพูดจริงนะ" คยองซูพูดก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บปากจงอินก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในตึกของคณะ
"หึ แค่จูบยังไม่เก่ง นายจะมีปัญญาปล้ำฉันหรอ คยองซู" จงอินส่ายหัวเบาๆกับคนไข้จอมจุ้นของเขาที่นับวันเริ่มโตขึ้นทุกวัน ก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่เขาทำงานอยู่ วันนี้หมอจงอินได้กำลังใจเกินคาดจริงๆ
"หมออู้งานใช่มั้ยฮะ วันนี้มารับเร็วแปลกๆ" คยองซูถามจงอินระหว่างที่รถกำลังติดอยู่
"ฉันเปล่าซะหน่อย" จงอินตอบเสียงนิ่ง แกล้งทำเป็นไม่สนใจ ก็ใช่น่ะสิ วันนี้เขาอู้งานครึ่งวันเพื่อนอนหลับ และ รีบมารับคนไข้จอมจุ้นของเขา
"แน่ใจหรอหมอ เพราะผมโทรไปถามพี่แบคฮยอนแล้วเขาบอกว่าหมอออกไปตั้งแต่เที่ยง
"แบคมันพูดผิด" จงอินตอบเสียงนิ่งเช่นเคย เพื่อกลบเกลื่อนสีหน้ากังวลกลัวคนเป็นเด็กจะจับได้
"เอ้ ผมถามพี่เขาหลายรอบแล้วนะฮะ"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้อู้"
"จริงอ่ะ แล้วทำไมหมอถึงไม่เอางานกลับมาล่ะ"
"....ฉันลืม"
"ปกติหมอไม่เคยลืมนิ"
"วันนี้ฉันเบลอ"
"ถ้าหมอเบลอ งั้นแสดงว่าหมอง่วง"
"ฉันเปล่า"
"อ้อ ที่หมอออกมาก่อนเพราะจะมานอนใช่มั้ยฮะ!!!!" คยองซูตะคอกใส่จงอินอย่างลืมตัวไปเลยว่าตัวเองเด็กกว่าจงอิน
"เปล่า" จงอินยังไม่หันมามองคยองซูเพราะ ถ้าเขาหันไปมองคยองซู เขาก็จะต้องเผลอหลุดให้คยองซูจับได้ทุกที และมันก็จะเป็นแบบนี้ทุกที......
"ทำไมหมอเป็นคนอย่างนี้ เป็นหมอแล้วขี้เกียจเมื่อไรจะเจริญ!!!!! ทำไมหมอไม่สนใจการงานให้มากกว่านี้ ไอคิวก็สูง ทำไมแค่ง่วงแล้วอดทนมันไมได้ แค่นี้ต้องให้ผมสอนหรอ !@#%*^%(#@)"
พอคยองซูจับผิดจงอินได้เลยฟ่นไฟใส่จงอินไม่ยั้งทันทีตลอดทางจนถึงบ้านก็ยังไม่หยุด นี่เป็นแม่หรืออะไรกัน คยองซู
"เฮ้อ หมอนี่ทุกทีเลย บอกแล้วไม่จำ ดี!! หมอดื้อกับผม ผมจะปล้ำหมอ!!!!!!! ย๊ากกกกก"
คยองซูพุ่งตัวไปหาจงอินก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นมาประกบริมฝีปากกับจงอิน โดยที่จงอินไม่รู้เลยว่าคนไข้ตัวเล็กๆของเขาจะกล้าทำถึงขนาดนี้ ให้ตายเถอะ ใครสอนมา!!
"ผมจะปล้ำหมอจริงๆนะ" คยองซูผละรีมฝีปากออกก่อนจะไล่มือเรียวบางไปที่กระดุมเม็ดแรกบนเสื้อของจงอินและค่อยๆปลดออกและค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าที่มีแต่รอบขมวดคิ้วของคนร่างสูง
จงอินได้แต่ยืนนิ่งไม่ขยับแม้แต่น้อย แต่สิ่งที่ขยับไม่หยุดและยิ่งถูกสัมผัสตัวเขามันยิ่งขยับมากขึ้นจนแทบจะระเบิดออกมา มันคือหัวใจของเขานั่นเอง...ยิ่งใกล้กันมากเท่าไรหัวใจเขาก็ยิ่งเต้นแรงมากเท่านั้น
"แต่ผมทำไม่เป็น" คยองซูเอ่ยขึ้นมาเบาๆก่อนจะแลบลิ้นใส่
"ย๊ากกกกกก โดคยองซู นายตายแน่ ใครสั่งใครสอนให้อ่อยแบบนี้!!!!!" จงอินรีบตามคนตัวเล็กที่รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของเขาเอง
"แบร่ แน่จริงก็จับให้ได้เซ่!!"
"ขาสั้นอย่าคิดนะว่าฉันจะตามไม่ทันนน"
"ผมไม่ได้ขาสั้นนะ หมอต่างหากที่ขายาวเกินไป"
"นายต่างหากที่เตี้ย"
"หมอมันสูงไป สูงอย่างผมเรียกกระทักรัดขนาดพกพา"
"นี่แหน่ะ" จงอินให้ช่วงจังหวะที่คยองซูเผลอวิ่งช้าคว้าแขนคยองซูไว้
"อ้าาา หมอขี้โกง ใช้ทีเผลออ่ะ"
"นายเผลอเองนะ ฉันแค่ฉวยโอกาส แบบนี้ไง" จงอินเปลี่ยนจากคว้ามือมาเป็นโอบเอวร่างเล็กก่อนจะฝังใบหนาลงที่แก้มเนียนของคยองซู
"มะ...หมอทำอะไรอ่ะ" คยองซูตาลุกวาวเมื่อตัวถูกอีกฝ่ายรุกโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว
"ก็ฉวยโอกาสไง" จงอินเปลี่ยนตำแหน่งจากที่แก้มของร่างเล็กเป็นรีบฝีปากสีชมพูแทน
"ไม่เร็วไปหน่อยหรอฮะ" คยองซูยกนิ้วเรียวขึ้นมาแตะริมฝีปากจงอินเบาๆ
"หือ??"
"หมอนิสัยไม่ได้ ผมไปทำกับข้าวก่อน" คยองซูกระทุ้งศอกใส่หน้าท้องของร่างสูงถึงกับจุกจนต้องยอมปล่อยร่างเล็กหลุดอ้อมกอดไป
"เล่นอย่างนี้เลยหรอ เด็กดื้อ" จงอินค่อยๆลุกขึ้นมาก่อนจะตามร่างเล็กไปยังห้องครัว และนั่งลงที่โต๊ะอาหารเพื่อรอมื้อเย็นของเขา
"ใครบอกว่าผมจะทำอาหารให้หมอกิน วันนี้หมออู้งาน ไม่ต้องกินข้าวไป" คยองซูพูดเสียงแข็งก่อนจะหยิบนมขึ้นมาดื่ม
"แล้วนายไม่หิวหรอ"
"ไม่ฮะ วันนี้ผมกะว่าจะนั่งทำงานเล็กน้อยๆก่อนจะนอน" คยองซูพูดเสร็จก็เดินออกไปจากห้องครัวทิ้งให้จงอินนั่งทำหน้าบึ้งตึงอยู่คนเดียว
ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ง จงอินยังคงนั่งดูทีวี ตาทำเป็นมองแต่ใจจดจ่อให้คนไข้จอมจุ้นของเขาออกมาทำอาหารย็นให้กิน
"โอ้ย หิว" จงอินโอดครวญพร้อมกับลูบท้องตัวเองที่กำลังร้องหาอาหารมาเป็วชั่วโมง
"คยองซูอ่าาาา" จงอินเดินไปหน้าประตูของห้องคยองซูอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าเขาไม่ได้กินข้าวตอนนั้นเขาคงไส้กิ่วตายแน่
"อะไรฮะ" คยองซูเดินออกมาเปิดประตูด้วยสีหน้างัวเงีย ดูได้ไม่ยากเลยว่าหลับคาโต๊ะแน่ๆ
"ทำอาหารให้หน่อยนะ"
"ไม่"
"ฉันหิวอ่ะ"
"ไม่ฮะ"
"ไม่สงสารฉันหน่อยหรอ"
"ไม่ฮะ หมอทำตัวเองเองนะ"
"นี่นายจะไม่ทำอาหารให้ฉันจริงๆใช่มั้ย"
"ใช่ฮะ"
"แต่ฉันหิวนะ"
"ก็กินนมสิ"
"กินจนหมดตู้เย็นแล้วเนี่ย"
"งั้นกินข้าวผัด"
"ก็ฉันทำไม่เก่ง"
"งั้นผมทำให้ก็ได้"
"ก็ฉันทำไม่...เดี๋ยวนะ นายจะทำให้หรอ" จงอินเบิกตากว้างเมื่อในที่สุดอีกฝ่ายยอมทำอาหารให้เขากินเสียที
"ก็ใช่น่ะสิฮะ เห็นแก่ท้องของหมอที่ร้องเรียกผมนะ" คยองซูอมยิ้มก่อนจะเดินหนีไปที่ห้องครัว
WRITER
จบแบบเวิ่นๆติ้งต๊องบ้าบอ ไรเตอร์แต่งตอนง่วงๆอยู่ด้วย ไม่ถูกใจใครก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ อ่านแล้วเม้นสักนิดก็ดีนะคะ ไรเตอร์ไก่น้อยขอโทษด้วยนะที่อัพช้าเว่อร์ พอดีเจอแต่เรื่องยุ่งๆมีงานเข้ามาไปหมด ถ้ามันผ่านไปแล้วไรเตอร์จะมาอัพให่มนะคะ
จบแบบเวิ่นๆติ้งต๊องบ้าบอ ไรเตอร์แต่งตอนง่วงๆอยู่ด้วย ไม่ถูกใจใครก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ อ่านแล้วเม้นสักนิดก็ดีนะคะ ไรเตอร์ไก่น้อยขอโทษด้วยนะที่อัพช้าเว่อร์ พอดีเจอแต่เรื่องยุ่งๆมีงานเข้ามาไปหมด ถ้ามันผ่านไปแล้วไรเตอร์จะมาอัพให่มนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น