ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ☞REMEMBER 5
REMEMBER 05
จงอินค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะสังเกตุว่าคนในอ้อมแขนยังคงหลับอยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่ขยับไปไหนทั้งคืน จงอินจ้องมองใบหน้าคยองซูก่อนที่จะค่อยๆคลายอ้อมกอดเพื่อไม่ให้คยองซูตื่นขึ้นมา จงอินค่อยๆลุกขึ้นและเอามือไปสัมผัสหน้าผากคยองซูก็พอว่าไข้ลดลงจนเรียกว่ากลับมาเป็นปกติแล้ว
ตุ้บ!!
ระหว่างที่จงอินกำลังเดินออกจากห้อง ของบางอย่างตกลงมาจากเตียง ทำให้จงอินที่ได้ยินเสียงเดินเข้าไปดู และก็พบว่าเป็น ถุงน้ำร้อน และเมื่อมองดูใต้เตียง จงอินก็เจอไดร์เป่าผมที่เขาตามหาอยู่ หลังจากที่มันหายไปจากห้องของเขา นั่นทำให้จงอินเข้าใจได้ทันทีว่า เด็กคนนี้ร้ายกว่าที่เขาคิด โดยการเอาไดร์เป่าผมและถุงน้ำร้อน ทำให้ตัวเองตัวร้อนนั่นเอง
"นายนี่ร้ายจริง" จงอินเอ่ยกับตัวเองก่อนจะเดินออกไปทำอาหารเช้าให้ตัวดีของเขา
กลิ่นอาหารเช้าทำให้คยองซูที่กำลังนอนอยู่ต้องลุกข้ึนมาเดินออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น และสิ่งที่เขาเห็นคือ จงอินกำลังทำอาหารอย่างขะมักเขม้น อย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะปกติ คยองซูจะตื่นเช้ากว่าจงอินและออกมาทำอาหารให้เขา มันคงเป็นเพราะเขาป่วย(?)สินะ จงอินถึงลุกมาเช้ากว่าเขา...
"อ้าวตื่นแล้วหรอ" จงอินถามคยองซูที่เดินเข้ามาหาเขา
"ยังไม่ตื่นครับ" คยองซูตอบก่อนที่จะเกาะไหล่จงอิชะโงกเข้ามาดูว่าจงอินที่อะไรอยู่
"นายนี่จริงๆเลย ไปนั่งก่อนไป" จงอินที่ได้ยินคำตอบของกวนๆของคยองซูถึงกับเซ็ง เดี๋ยวนี้คนไข้ของเขาชักจะดื้อใหญ่แล้ว
"ไม่เอา เดี๋ยวหมอทำอาหารไหม้ทำไง ผมมาดูนี่ไงว่าหมอทำอะไรเป็นบ้าง"
"นี่!! นายมาดูถูกฝีมือฉันได้ยังไง" จงอินถึงกับทำหน้าบึ่ง เมื่อถูกเด็กหาว่าทำอะไรไม่เป็น
"ปกติผมทำอาหารให้นิ หมออ่ะทำอร่อยเท่าผมได้หรือเปล่า" คยองซูพูดพร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้จงอิน
"ฉันทำอร่อยกว่านายแน่..." จงอินหันไปหาคยองซูก่อนจะตกใจเพราะว่า มันใกล้...ใกล้จนหน้าของทั้งสองจะจูบกันได้อยู่แล้ว ทั้งสองคนต่างนิ่งสักพัก ก่อนที่คยองซูที่ได้สติ รีบผละออกและเดินไปนั่งบนโต๊ะ
ตุ้บ!!
ระหว่างที่จงอินกำลังเดินออกจากห้อง ของบางอย่างตกลงมาจากเตียง ทำให้จงอินที่ได้ยินเสียงเดินเข้าไปดู และก็พบว่าเป็น ถุงน้ำร้อน และเมื่อมองดูใต้เตียง จงอินก็เจอไดร์เป่าผมที่เขาตามหาอยู่ หลังจากที่มันหายไปจากห้องของเขา นั่นทำให้จงอินเข้าใจได้ทันทีว่า เด็กคนนี้ร้ายกว่าที่เขาคิด โดยการเอาไดร์เป่าผมและถุงน้ำร้อน ทำให้ตัวเองตัวร้อนนั่นเอง
"นายนี่ร้ายจริง" จงอินเอ่ยกับตัวเองก่อนจะเดินออกไปทำอาหารเช้าให้ตัวดีของเขา
กลิ่นอาหารเช้าทำให้คยองซูที่กำลังนอนอยู่ต้องลุกข้ึนมาเดินออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น และสิ่งที่เขาเห็นคือ จงอินกำลังทำอาหารอย่างขะมักเขม้น อย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะปกติ คยองซูจะตื่นเช้ากว่าจงอินและออกมาทำอาหารให้เขา มันคงเป็นเพราะเขาป่วย(?)สินะ จงอินถึงลุกมาเช้ากว่าเขา...
"อ้าวตื่นแล้วหรอ" จงอินถามคยองซูที่เดินเข้ามาหาเขา
"ยังไม่ตื่นครับ" คยองซูตอบก่อนที่จะเกาะไหล่จงอิชะโงกเข้ามาดูว่าจงอินที่อะไรอยู่
"นายนี่จริงๆเลย ไปนั่งก่อนไป" จงอินที่ได้ยินคำตอบของกวนๆของคยองซูถึงกับเซ็ง เดี๋ยวนี้คนไข้ของเขาชักจะดื้อใหญ่แล้ว
"ไม่เอา เดี๋ยวหมอทำอาหารไหม้ทำไง ผมมาดูนี่ไงว่าหมอทำอะไรเป็นบ้าง"
"นี่!! นายมาดูถูกฝีมือฉันได้ยังไง" จงอินถึงกับทำหน้าบึ่ง เมื่อถูกเด็กหาว่าทำอะไรไม่เป็น
"ปกติผมทำอาหารให้นิ หมออ่ะทำอร่อยเท่าผมได้หรือเปล่า" คยองซูพูดพร้อมกับยื่นหน้าไปใกล้จงอิน
"ฉันทำอร่อยกว่านายแน่..." จงอินหันไปหาคยองซูก่อนจะตกใจเพราะว่า มันใกล้...ใกล้จนหน้าของทั้งสองจะจูบกันได้อยู่แล้ว ทั้งสองคนต่างนิ่งสักพัก ก่อนที่คยองซูที่ได้สติ รีบผละออกและเดินไปนั่งบนโต๊ะ
"อ่ะ กินเยอะๆนะ" จงอินที่ทำอาหารเสร็จเดินยกจานมาให้คยองซูที่โต๊ะ ก่อนจะนั่งลงทานส่วนของตัวเอง
"อร่อยมั้ย" จงอินถามคยองซูที่เอาแต่นั่งกินไม่เงยหน้าขึ้นมาสนใจคนที่ถามแม้แต่น้อย
"อืม ก็ใช้ได้" คยองซูเงยหน้าขึ้น ก่อนจะก้มหน้ากินต่อ
"นี่เงยหน้ามาสิ"
"หืม??"
"มีอะไรติดปากน่ะ" จงอินเอื้อมมือไปเช็ดคราบซอสที่มุมปากของคยองซู โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายหัวใจเต้นแรงแค่ไหน ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างก้มหน้ากินมื้อเช้าของตัวเองให้หมด
หลังจากที่ทั้งสองกินอาหารเช้าเสร็จแล้ว คยองซูก็ทำตามหน้าที่ที่ทำเหมือนทุกวัน คือ ทำงานบ้าน ตอนแรกจงอินเอ่ยปากว่าจะช่วย แต่คยองซูปฏิเสธเพราะเขาอยากทำงานบ้านเอง
"หายดีแล้วหรอถึงทำงานบ้าน" จงอินที่นั่งดูทีวีบนโซฟาพูออกมาลอยๆ แต่อีกฝ่ายที่ได้ยินกลับรู้สึกเครียดที่ถูกจับผิดได้
"เอ่อ....ผมหายดีแล้วครับ^^"
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ" จงอินพูดด้วยน้ำเสียงดุ ก่อนจะหันไปมองหน้าคยองซูที่กำลังกวาดบ้านอยู่
"รู้อะไรหรอครับ??" คยองซูแกล้งทำหน้าเอ๋อใส่จงอิน
"ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เลย" จงอินลุกจากโซฟาและเดินมาตรงหน้าคยองซู
"อะไรหรอ ' ' ??"
"นี่ไง" จงอินดีดนิ้วไปที่หน้าผากใสๆของคยองซูหนึ่งที
"โอ้ยยยยยยย" คยองซูร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาจ้องจงอิน
"ผมทำอะไรผิด" คยองซูเอ่ยด้วยน้ำเสียงเริ่มมีน้ำโห เพื่อกลบเกลื่อนความผิด
"นายจะหลอกฉันทำไมว่านายตัวร้อน อยากนอนกอดฉันก็บอกมาตรงๆสิ เด็กน้อย" จงอินเอ่ยเสียงนิ่งก่อนจะจ้องหน้าคยองซู
"นี่ หมอรู้ได้ไง!!!" คยองซูเผลอตะโกนใส่จงอินโดยที่ไม่รู้ตัว
"ไม่อะไรที่ฉันจะไม่รู้ล่ะ คยองซูอ่า จริงม้ัย" จงอินยื่นหน้าเข้าใกล้คยองซูก่อนที่จะกลับไปนั่งดูทีวีที่โซฟาเหมือนเดิมปล่อยให้คยองซูยืนอึ้งอยู่คนดียว
คยองซูลืมคิดไปว่าจงอินไอคิวเท่าไรทำไมจงอินจะตามเขาไม่ทัน จงอินเองก็ใช่ว่าจะเข้าใจอะไรยาก คยองซูจึงเบื่อเวลาที่เขาถูกจับผิดอยู่เรื่อย ไม่เคยมีอะไรที่เขาปิดจงอินมิด ยกเว้นเรื่อง หัวใจของเขาเอง คยองซูที่ยืนคิดสักพักก็ตั้งสติได้ กลับไปทำงานบ้านต่อ เพราะจงอินหันมามองเขารอบนึงแล้ว ทำให้คยองซูได้สติกลับมาทำงานบ้านต่อ
"นี่ ไปเดินเล่นกันเถอะ" จงอินที่นั่งดูทีวีอยู่นาน ชวนร่างบางนั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ หลังจากทำงานบ้านเสร็จ
"ไปเดินเล่นหรอฮะ" คยองซูหันหน้าไปถามจงอิน เพราะปกติ จงอินไม่ค่อยชอบออกไปจากบ้านเท่าไร
"ใช่ นายจะได้ลองเสื้อตัวใหม่ไง อีกอย่างฉันอยากออกไปดูหิมะ"
"ก็ได้ฮะ"
ในที่สุด จงอินก็พาคนไข้จอมจุ้นของเขาออกมาเดินเล่นจนได้ ข้างนอกหิมะตกไม่หนักมาก ดูเป็นบรรยากาศโรแมนติกสำหรับคู่รักที่ออกมาเดินดูหิมะมากจริงๆ
"ทำไมจู่ๆหมอถึงอยากออกมาเดินเล่นล่ะ" คยองซูถามคนข้างๆขณะเดินไปด้วยกัน
"ไม่รู้สิ ฉันอยากเดินเล่นน่ะ" จงอินพูดเสียงเรียบพร้อมกับหันมายิ้มให้คยองซู ทำเอาหัวใจคนข้างกายเต้นไม่เป็นจังหวะ
"หนาวรึเปล่า ส่งมือมาสิ" จงอินยืนมือมาให้คยองซู
"ห๊ะ??" คยองซูยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกจงอินคว้ามือไปจับเป็นที่เรียบร้อย
"จับมือกันไว้......มันอุ่นดีนะ" จงอินพูดก่อนที่จะเดินจับมือคยองซูไม่ปล่อยมือตลอดทาง
ความอบอุ่นเข้ามาแทนที่ความหนาวเหน็บจนไม่เหลือที่ว่างสำหรับความหนาวแม้แต่น้อย เวลาที่ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ กลับเดินช้าลง ทางเดินที่ดูไม่ไกลมาก กลับดูไกลขึ้น โลกที่มีแต่ผู้คนมากมาย เหลืออยู่แค่สองคน มีแค่เราสองคนเท่านั้น ช่วงเวลาที่ความรักได้เริ่มก่อตัวขึ้นมาในจิตใจของทั้งสอง....
WRITER
เฮ้อออกลับมาแล้ววววว ฟินกับไคโด้มั้ย ตอบไรเตอร์มา ไม่ฟินเดี๋ยวจัดให้อีกตอน เอาให้ฟินจนหัวใจพองโตไปเลย5555 ไรเตอร์ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย ;__; ไปทำธุระ ตอนนี้ไรเตอร์กลับมาแล้ว เม้นสักนิดเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะ รีดเดอร์ที่รัก
"อร่อยมั้ย" จงอินถามคยองซูที่เอาแต่นั่งกินไม่เงยหน้าขึ้นมาสนใจคนที่ถามแม้แต่น้อย
"อืม ก็ใช้ได้" คยองซูเงยหน้าขึ้น ก่อนจะก้มหน้ากินต่อ
"นี่เงยหน้ามาสิ"
"หืม??"
"มีอะไรติดปากน่ะ" จงอินเอื้อมมือไปเช็ดคราบซอสที่มุมปากของคยองซู โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายหัวใจเต้นแรงแค่ไหน ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างก้มหน้ากินมื้อเช้าของตัวเองให้หมด
หลังจากที่ทั้งสองกินอาหารเช้าเสร็จแล้ว คยองซูก็ทำตามหน้าที่ที่ทำเหมือนทุกวัน คือ ทำงานบ้าน ตอนแรกจงอินเอ่ยปากว่าจะช่วย แต่คยองซูปฏิเสธเพราะเขาอยากทำงานบ้านเอง
"หายดีแล้วหรอถึงทำงานบ้าน" จงอินที่นั่งดูทีวีบนโซฟาพูออกมาลอยๆ แต่อีกฝ่ายที่ได้ยินกลับรู้สึกเครียดที่ถูกจับผิดได้
"เอ่อ....ผมหายดีแล้วครับ^^"
"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ" จงอินพูดด้วยน้ำเสียงดุ ก่อนจะหันไปมองหน้าคยองซูที่กำลังกวาดบ้านอยู่
"รู้อะไรหรอครับ??" คยองซูแกล้งทำหน้าเอ๋อใส่จงอิน
"ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เลย" จงอินลุกจากโซฟาและเดินมาตรงหน้าคยองซู
"อะไรหรอ ' ' ??"
"นี่ไง" จงอินดีดนิ้วไปที่หน้าผากใสๆของคยองซูหนึ่งที
"โอ้ยยยยยยย" คยองซูร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาจ้องจงอิน
"ผมทำอะไรผิด" คยองซูเอ่ยด้วยน้ำเสียงเริ่มมีน้ำโห เพื่อกลบเกลื่อนความผิด
"นายจะหลอกฉันทำไมว่านายตัวร้อน อยากนอนกอดฉันก็บอกมาตรงๆสิ เด็กน้อย" จงอินเอ่ยเสียงนิ่งก่อนจะจ้องหน้าคยองซู
"นี่ หมอรู้ได้ไง!!!" คยองซูเผลอตะโกนใส่จงอินโดยที่ไม่รู้ตัว
"ไม่อะไรที่ฉันจะไม่รู้ล่ะ คยองซูอ่า จริงม้ัย" จงอินยื่นหน้าเข้าใกล้คยองซูก่อนที่จะกลับไปนั่งดูทีวีที่โซฟาเหมือนเดิมปล่อยให้คยองซูยืนอึ้งอยู่คนดียว
คยองซูลืมคิดไปว่าจงอินไอคิวเท่าไรทำไมจงอินจะตามเขาไม่ทัน จงอินเองก็ใช่ว่าจะเข้าใจอะไรยาก คยองซูจึงเบื่อเวลาที่เขาถูกจับผิดอยู่เรื่อย ไม่เคยมีอะไรที่เขาปิดจงอินมิด ยกเว้นเรื่อง หัวใจของเขาเอง คยองซูที่ยืนคิดสักพักก็ตั้งสติได้ กลับไปทำงานบ้านต่อ เพราะจงอินหันมามองเขารอบนึงแล้ว ทำให้คยองซูได้สติกลับมาทำงานบ้านต่อ
"นี่ ไปเดินเล่นกันเถอะ" จงอินที่นั่งดูทีวีอยู่นาน ชวนร่างบางนั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ หลังจากทำงานบ้านเสร็จ
"ไปเดินเล่นหรอฮะ" คยองซูหันหน้าไปถามจงอิน เพราะปกติ จงอินไม่ค่อยชอบออกไปจากบ้านเท่าไร
"ใช่ นายจะได้ลองเสื้อตัวใหม่ไง อีกอย่างฉันอยากออกไปดูหิมะ"
"ก็ได้ฮะ"
ในที่สุด จงอินก็พาคนไข้จอมจุ้นของเขาออกมาเดินเล่นจนได้ ข้างนอกหิมะตกไม่หนักมาก ดูเป็นบรรยากาศโรแมนติกสำหรับคู่รักที่ออกมาเดินดูหิมะมากจริงๆ
"ทำไมจู่ๆหมอถึงอยากออกมาเดินเล่นล่ะ" คยองซูถามคนข้างๆขณะเดินไปด้วยกัน
"ไม่รู้สิ ฉันอยากเดินเล่นน่ะ" จงอินพูดเสียงเรียบพร้อมกับหันมายิ้มให้คยองซู ทำเอาหัวใจคนข้างกายเต้นไม่เป็นจังหวะ
"หนาวรึเปล่า ส่งมือมาสิ" จงอินยืนมือมาให้คยองซู
"ห๊ะ??" คยองซูยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกจงอินคว้ามือไปจับเป็นที่เรียบร้อย
"จับมือกันไว้......มันอุ่นดีนะ" จงอินพูดก่อนที่จะเดินจับมือคยองซูไม่ปล่อยมือตลอดทาง
ความอบอุ่นเข้ามาแทนที่ความหนาวเหน็บจนไม่เหลือที่ว่างสำหรับความหนาวแม้แต่น้อย เวลาที่ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ กลับเดินช้าลง ทางเดินที่ดูไม่ไกลมาก กลับดูไกลขึ้น โลกที่มีแต่ผู้คนมากมาย เหลืออยู่แค่สองคน มีแค่เราสองคนเท่านั้น ช่วงเวลาที่ความรักได้เริ่มก่อตัวขึ้นมาในจิตใจของทั้งสอง....
WRITER
เฮ้อออกลับมาแล้ววววว ฟินกับไคโด้มั้ย ตอบไรเตอร์มา ไม่ฟินเดี๋ยวจัดให้อีกตอน เอาให้ฟินจนหัวใจพองโตไปเลย5555 ไรเตอร์ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย ;__; ไปทำธุระ ตอนนี้ไรเตอร์กลับมาแล้ว เม้นสักนิดเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะ รีดเดอร์ที่รัก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น