ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ☞REMEMBER 4
REMEMBER 04
หลายอาทิตย์ต่อมา อาการของคยองซูดีขึ้นจนเรียกได้ว่าหายเป็นปกติแล้ว แต่จงอินก็ยังคอยดูแลคยองซูไม่ห่าง เพราะตอนนี้ที่เกาหลีกำลังเข้าสู่ฤดูหนาว จงอินกลัวว่าคนไข้จอมจุ้นของเขาจะติดเชื้อหรือเป็นหวัดอาจจะทำให้อาการของเขาทรุดลงก็เป็นได้
วันนี้จงอินพาคนไข้จอมจุ้นของเขามาซื้อเสื้อกันหนาวให้เขาเพราะว่าจงอินมีแค่ของตัวเขาเอง ไม่มีเสื้อคยองซูใส่ จงอินจึงต้องพาเจ้าตัวมาเลือก
"หมอจงอินฮะ ผมอยากได้เสื้อตัวนี้" คยองซูชี้ไปที่เสื้อโค้ทคอลเลคชั่นใหม่ของร้านแอร์เมส
"คยองซู มันแพงไปนะ สำหรับนาย" จงอินทำสีหน้าดุใส่คยองซู เพราะเสื้อโค้ทตัวนั้นไม่ใช่ถูกๆ ถึงซื้อไปก็ไม่คุ้ม สำหรับเด็กขี้เบื่ออย่างคยองซู
"แต่ผมอยากได้นะครับ" คยองซูเดินเข้าใกล้จงอินก่อนที่จะทำสีหน้าอ้อนใส่จงอิน
"แล้วนายคิดว่ามันราคาเท่าไร" จงอินถามคยองซู
"เอ่อ......สองพันมั้ง" คยองซูเอ่ยอย่างไม่มั่นใจ คนอย่างคยองซูเห็นอะไรถูกใจ เขาก็จะเอา ท่าเดียว เบื่อแล้วทิ้ง (ไรเตอร์ : รักโลกแบบน้องเนยบ้างสิ!!!)
"เดี๋ยวก็รู้ว่าราคาเท่าไร" จงอินเดินเข้าไปในร้านแอร์เมสส่วนคยองซูก็เดินตามมาติดๆ
"เสื้อโค้ทตัวนี้ราคาเท่าไรครับ" จงอินเดินเข้าไปถามพนักงาน
"อ้อ ตัวนั้นราคา 3แสน 5 หมื่น วอนค่ะ" พนังงานเอ่ยอย่างนิ่งๆ (ไรเตอร์ : หรือประมาณ10,000 บาทไทยค่ะ)
จงอินหันไปมองสีหน้าของคยองซูที่กำลังอึ้งกับราคาเสื้อโค้ทตัวนั้นก่อนนะหยักคิ้วใส่
"ขอบคุณมากครับ" จงอินพูดกับพนักงาน ก่อนจะเดินไปลากคยองซูที่กำลังอึ้งกับราคาออกจากร้าน
"ทำไมมันแพงอย่างนี้" คยองซูเอ่ยเบาๆ
"ทีนี้รู้แล้วรึยังว่าทำไมฉันถึงไม่ซื้อให้นาย" จงอินหันกลับไปจ้องหน้าคยองซู
"ครับรู้แล้วครับ ผมว่าเราไปซื้อตัวที่ถูกกว่านี้ดีกว่า" คยองซูพูดก่อนที่จะเดินนำจงอินไปที่โซนขายเสื้อผ้าในตัวห้าง
วันนี้จงอินตั้งใจว่าจะพาคยองซูมาซื้อเสื้อผ้าให้เขาแค่อย่างเดียว แต่ตอนกลับบ้านนั้นเต็มไปด้วยของกินของใช้ทั้งนั้น แต่กลับไม่ได้เสื้อติดไม้ติดมือมาแม้แต่ตัวเดียว ก็คนไข้ของเขาเลือกไม่ได้สักตัว เขาอยากได้เสื้อโค้ทแอร์เมสตัวนั้นท่าเดียว
"สุดท้ายวันนี้ผมก็ไม่ได้เสื้อมาใส่" คยองซูบ่นขณะที่วางของที่พึ่งซื้อมาไว้บนเค้าท์เตอร์
"ก็นายเรื่องมาก นึกแต่จะเอาโค้ท 3แสน 5หมื่น วอนนั่น" จงอินที่เดินตามหลังคยองซูมารีบพูดสวนคยองซูขึ้นมา
"ก็ตัวนั้นมันสวยนิฮะ .__."
"สวยแต่แพง และอีกอย่างนายเป็นคนชอบทิ้งขว้าง ไม่รักษา"
"แต่ผมสัญญานะว่าตัวนี้ผมจะใช้จนมันเปื่อยนะครับ" คยองซูรีบสวนจงอินขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกจงอินเหน็บแหนม
"ให้มันจริงเถอะ ถ้าหนาวก็เอาเสื้อฉันไปใส่ก่อนก็ได้" จงอินพูดก่อนที่จะยื่นเสื้อโค้ทตัวโปรดของเขาให้คยองซูที่นั่งหนาวอยู่บนโซฟา
"ขอบคุณครับ แต่หมอไม่หนาวหรอ" คยองซูรับเสื้อโค้ทจากจงอินก่อนจะถามอย่างสงสัย
"ฉันไม่หนาวเพราะฉันเปิดฮิตเตอร์" จงอินเอ่ยนิ่งๆขณะที่จัดของให้เข้าตู้เย็น
"อ้าวและให้ผมใส่ทำไม" คยองซูถามเพราะเขาตามจงอินไม่ทันจริงๆ
"ฉันหมายความอ้อมๆว่าให้นายเอาเสื้อไปเก็บ ที่แขวนเสื้อมันไกลฉันขี้เกียจ จบนะ = ="
"แล้วที่แขวนเสื้อมันอยู่ตรงไหนครับ?"
"ตรงข้างๆบันไดน่ะ"
"อ้อ" คยองซูพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินไปที่แขวนเสื้อที่ตั้งอยู่ตรงบันไดเพื่อแขวนเสื้อ และกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม
"คยองซูเอาโกโก้ร้อนมั้ย" จงอินถามขณะที่ง่วนอยู่กับการต้มน้ำ
"ไม่เอาอ่ะครับ ผมรู้สึกง่วง เดี๋ยวขอตัวเองนอนก่อน"
หลังจากที่คยองซูเข้าห้องไปนอน จงอินก็ทำกาแฟเสร็จพอดี แต่กาแฟวันนี้รู้สึกว่าจะขมแปลกๆ เพราะปกติทุกวันเขาจะให้คยองซูชงให้ จงอินส่ายหน้ากับการชงกาแฟของตัวเอง ก่อนที่จะรีบดื่มกาแฟให้หมดๆไป
"วันนี้งานเป็นยังไงบ้างเนี่ย" จงอินเอ่ยเบาๆก่อนที่จะหยิบไอโฟนขึ้นมากดเบอร์แบคฮยอน
"ว่าไงครับ คุณหมอจงอิน" แบคฮยอนตอบ
"งานฉันมีอะไรบ้าง" จงอินถามด้วยเสียงนิ่ง
"อ้อ ไม่มีอะไรมากครับ แค่เคสพิเศษที่ต้องได้รับการตรวจเล็กๆน้อยๆ แต่หมอจะมาเอางานที่โรงพยาบาลก็ได้นะครับ" ปลายสายตอบจงอินอย่างไม่เคร่งเครียดนัก เพราะวันนี้ไม่มีคนไข้เลย ทุกคนต่างกลับบ้านไปกันเกือบหมด แบคฮยอนจึงว่างทั้งวัน
"อืม เดี๋ยวฉันไปเอา" จงอินตอบก่อนท่ีจะตัดสายไป และเตรียมตัวออกจากบ้านเพื่อไปเอางานและไปเอาบางอย่างมาให้คนไข้จอมจุ้นของเขา
หลังจากที่จงอินไปเอางานและแวะไปซื้อของมาให้คนไข้จอมจุ้นของเขาเสร็จ จงอินจึงรีบกลับบ้านมาเพื่อที่จะเซอร์ไพร์สเขาที่ห้องนอน
"คยองซู.." จงอินเรียกคยองซูที่กำลังนอนหลับอยู่ แต่คยองซูกลับนิ่ง ผิดสังเกตุ จงอินจึงรีบเดินเข้าไปจับตัวคยองซู ความร้อนที่มาจากร่างกายของคยองซูทำให้จงอินรู้ได้เลยว่านี่ไม่ใช่ไข้ต่ำๆแน่ๆ จงอินจึงรีบเดินไปหยิบยาลดไข้กับน้ำอุ่นมาก่อนที่จะปลุกคยองซูให้ขึ้นมากินยา
"คยองซูอ่า"จงอินสะกิดคยองซูเบาๆ
"อืมม" คยองซูที่รู้สึกตัวจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
"ลุกขิ้นมากินยาหน่อยนะ" จงอินหยิบยาขึ้นมายื่นให้คยองซู
"นี่ผมเป็นอะไรหรอ" คยองซูที่เห็นยาก็ถึงกับงงว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมต้องกินยา
"นายตัวร้อนน่ะ กินยาสักหน่อยจะได้หาย" จงอินยื่นยาให้คยองซูก่อนที่จะยื่นน้ำให้ ส่วนคยองซูก็กินยาอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะล้มลงไปนอนอีกครั้ง
"หมอจงอิน..."
"อะไรหรอ?"
"ผมหนาว"
"หนาวหรอ เดี๋ยวฉันมา" จงอินพูดเสร็จ รีบย่ำฝีเท้าเดินออกไปหยิบเสื้อโค้ทแอร์เมสคอลเล็คชั่นที่คยองซูอยากได้ขึ้นมาพร้อมกับหยิบเสื้อกันหนาวของเขาขึ้นมาอีกตัว ก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องของคยองซู
"ใส่ซะนะคยองซูอ่า" จงอินเดินเข้าไปนั่งบนเตียงคยองซูและพยายามพยุงคยองซูให้ลุกขึ้นมาใส่เสื้อกันหนาว แต่คยองซูกลับไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมาอีกครั้ง
"หมอจงอิน..........กอดผมได้มั้ย" คยองซูเอ่ยขึ้นมาอย่างอ่อนล้า
"อืม ได้สิ" จงอินเดินไปวางเสื้อที่เขาหยิบมาไว้บนหัวเตียง ก่อนที่จะแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม เข้าไปกอดคนไข้ที่กำลังป่วยของเขา
"หนาวจัง" คยองซูที่รู้สึกหนาวรีบมุดตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของจงอิน ใบหน้าของคยองซูถูกฝังเข้าไปในแผงอกของจงอิน
"ตัวหมออุ่นจัง" คยองซูเอ่ยอย่างเหนื่อยล้าก่อนที่จะกลับเข้าสู่การนิทราอีกครั้ง เหลือไว้แค่จงอินที่เอาแต่มอง คนในอ้อมกอดไม่วางตา
"ฝันดีครับ" จงอินเอ่ยก่อนที่จะลูบหัวคยองซูเบาๆเพื่อไม่ให้คยองซูรู้สึกตัว
นานแค่ไหนแล้วที่จงอินเอาแต่จ้องมองใบหน้าของคยองซูเวลาหลับไหล เขาจ้องใบหน้านี้ตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามาเยี่ยมคนไข้คนนี้ ใบหน้าที่เรียบเนียนใส จมูกเล็กๆที่กำลังพอดีกับใบหน้าของเขา แพขนตายาวที่เรียงกันอย่างสวยงาม จงอินยังจำลายละเอียดเกี่ยวกับตัวของคยองซูได้อย่างแม่งยำ เพราะเขาจ้องใบหน้านี้ทุกวัน ไม่มีทางที่เขาจะจำไม่ได้
จงอินก็ยังคงจ้องใบหน้าของคยองซูจนตัวเองเผลอหลับไป....ตั้งแต่มีเด็กคนนี้เข้ามาในชีวิตเขา เขามีความสุขจนลืมความเจ็บปวดในอดีตไปไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย ชีวิตของจงอินที่มีแต่สีดำถูกเด็กที่ชื่อว่า โด คยองซู แต่งเติมสีให้จนกลับมาสดใสเหมือนเดิมที่เคยเป็น
WRITER
กลับมาอีกครั้งกับ คุณหมอจงอินและเด็กน้อยคยองซู ไรเตอร์ต้องรีบอัพหน่อยเพราะว่าไรเตอร์ต้องไปต่างจังหวัด 2 วันเต็ม ไม่มีเน็ต แต่ถ้ามีจะอัพให้นะ TT ไม่มีอะไรมาก อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วย ขอบคุณรีดเดอร์ที่ติดตามฟิคเรื่องนี้ รักทุกคนเลย♥
วันนี้จงอินพาคนไข้จอมจุ้นของเขามาซื้อเสื้อกันหนาวให้เขาเพราะว่าจงอินมีแค่ของตัวเขาเอง ไม่มีเสื้อคยองซูใส่ จงอินจึงต้องพาเจ้าตัวมาเลือก
"หมอจงอินฮะ ผมอยากได้เสื้อตัวนี้" คยองซูชี้ไปที่เสื้อโค้ทคอลเลคชั่นใหม่ของร้านแอร์เมส
"คยองซู มันแพงไปนะ สำหรับนาย" จงอินทำสีหน้าดุใส่คยองซู เพราะเสื้อโค้ทตัวนั้นไม่ใช่ถูกๆ ถึงซื้อไปก็ไม่คุ้ม สำหรับเด็กขี้เบื่ออย่างคยองซู
"แต่ผมอยากได้นะครับ" คยองซูเดินเข้าใกล้จงอินก่อนที่จะทำสีหน้าอ้อนใส่จงอิน
"แล้วนายคิดว่ามันราคาเท่าไร" จงอินถามคยองซู
"เอ่อ......สองพันมั้ง" คยองซูเอ่ยอย่างไม่มั่นใจ คนอย่างคยองซูเห็นอะไรถูกใจ เขาก็จะเอา ท่าเดียว เบื่อแล้วทิ้ง (ไรเตอร์ : รักโลกแบบน้องเนยบ้างสิ!!!)
"เดี๋ยวก็รู้ว่าราคาเท่าไร" จงอินเดินเข้าไปในร้านแอร์เมสส่วนคยองซูก็เดินตามมาติดๆ
"เสื้อโค้ทตัวนี้ราคาเท่าไรครับ" จงอินเดินเข้าไปถามพนักงาน
"อ้อ ตัวนั้นราคา 3แสน 5 หมื่น วอนค่ะ" พนังงานเอ่ยอย่างนิ่งๆ (ไรเตอร์ : หรือประมาณ10,000 บาทไทยค่ะ)
จงอินหันไปมองสีหน้าของคยองซูที่กำลังอึ้งกับราคาเสื้อโค้ทตัวนั้นก่อนนะหยักคิ้วใส่
"ขอบคุณมากครับ" จงอินพูดกับพนักงาน ก่อนจะเดินไปลากคยองซูที่กำลังอึ้งกับราคาออกจากร้าน
"ทำไมมันแพงอย่างนี้" คยองซูเอ่ยเบาๆ
"ทีนี้รู้แล้วรึยังว่าทำไมฉันถึงไม่ซื้อให้นาย" จงอินหันกลับไปจ้องหน้าคยองซู
"ครับรู้แล้วครับ ผมว่าเราไปซื้อตัวที่ถูกกว่านี้ดีกว่า" คยองซูพูดก่อนที่จะเดินนำจงอินไปที่โซนขายเสื้อผ้าในตัวห้าง
วันนี้จงอินตั้งใจว่าจะพาคยองซูมาซื้อเสื้อผ้าให้เขาแค่อย่างเดียว แต่ตอนกลับบ้านนั้นเต็มไปด้วยของกินของใช้ทั้งนั้น แต่กลับไม่ได้เสื้อติดไม้ติดมือมาแม้แต่ตัวเดียว ก็คนไข้ของเขาเลือกไม่ได้สักตัว เขาอยากได้เสื้อโค้ทแอร์เมสตัวนั้นท่าเดียว
"สุดท้ายวันนี้ผมก็ไม่ได้เสื้อมาใส่" คยองซูบ่นขณะที่วางของที่พึ่งซื้อมาไว้บนเค้าท์เตอร์
"ก็นายเรื่องมาก นึกแต่จะเอาโค้ท 3แสน 5หมื่น วอนนั่น" จงอินที่เดินตามหลังคยองซูมารีบพูดสวนคยองซูขึ้นมา
"ก็ตัวนั้นมันสวยนิฮะ .__."
"สวยแต่แพง และอีกอย่างนายเป็นคนชอบทิ้งขว้าง ไม่รักษา"
"แต่ผมสัญญานะว่าตัวนี้ผมจะใช้จนมันเปื่อยนะครับ" คยองซูรีบสวนจงอินขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกจงอินเหน็บแหนม
"ให้มันจริงเถอะ ถ้าหนาวก็เอาเสื้อฉันไปใส่ก่อนก็ได้" จงอินพูดก่อนที่จะยื่นเสื้อโค้ทตัวโปรดของเขาให้คยองซูที่นั่งหนาวอยู่บนโซฟา
"ขอบคุณครับ แต่หมอไม่หนาวหรอ" คยองซูรับเสื้อโค้ทจากจงอินก่อนจะถามอย่างสงสัย
"ฉันไม่หนาวเพราะฉันเปิดฮิตเตอร์" จงอินเอ่ยนิ่งๆขณะที่จัดของให้เข้าตู้เย็น
"อ้าวและให้ผมใส่ทำไม" คยองซูถามเพราะเขาตามจงอินไม่ทันจริงๆ
"ฉันหมายความอ้อมๆว่าให้นายเอาเสื้อไปเก็บ ที่แขวนเสื้อมันไกลฉันขี้เกียจ จบนะ = ="
"แล้วที่แขวนเสื้อมันอยู่ตรงไหนครับ?"
"ตรงข้างๆบันไดน่ะ"
"อ้อ" คยองซูพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินไปที่แขวนเสื้อที่ตั้งอยู่ตรงบันไดเพื่อแขวนเสื้อ และกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม
"คยองซูเอาโกโก้ร้อนมั้ย" จงอินถามขณะที่ง่วนอยู่กับการต้มน้ำ
"ไม่เอาอ่ะครับ ผมรู้สึกง่วง เดี๋ยวขอตัวเองนอนก่อน"
หลังจากที่คยองซูเข้าห้องไปนอน จงอินก็ทำกาแฟเสร็จพอดี แต่กาแฟวันนี้รู้สึกว่าจะขมแปลกๆ เพราะปกติทุกวันเขาจะให้คยองซูชงให้ จงอินส่ายหน้ากับการชงกาแฟของตัวเอง ก่อนที่จะรีบดื่มกาแฟให้หมดๆไป
"วันนี้งานเป็นยังไงบ้างเนี่ย" จงอินเอ่ยเบาๆก่อนที่จะหยิบไอโฟนขึ้นมากดเบอร์แบคฮยอน
"ว่าไงครับ คุณหมอจงอิน" แบคฮยอนตอบ
"งานฉันมีอะไรบ้าง" จงอินถามด้วยเสียงนิ่ง
"อ้อ ไม่มีอะไรมากครับ แค่เคสพิเศษที่ต้องได้รับการตรวจเล็กๆน้อยๆ แต่หมอจะมาเอางานที่โรงพยาบาลก็ได้นะครับ" ปลายสายตอบจงอินอย่างไม่เคร่งเครียดนัก เพราะวันนี้ไม่มีคนไข้เลย ทุกคนต่างกลับบ้านไปกันเกือบหมด แบคฮยอนจึงว่างทั้งวัน
"อืม เดี๋ยวฉันไปเอา" จงอินตอบก่อนท่ีจะตัดสายไป และเตรียมตัวออกจากบ้านเพื่อไปเอางานและไปเอาบางอย่างมาให้คนไข้จอมจุ้นของเขา
หลังจากที่จงอินไปเอางานและแวะไปซื้อของมาให้คนไข้จอมจุ้นของเขาเสร็จ จงอินจึงรีบกลับบ้านมาเพื่อที่จะเซอร์ไพร์สเขาที่ห้องนอน
"คยองซู.." จงอินเรียกคยองซูที่กำลังนอนหลับอยู่ แต่คยองซูกลับนิ่ง ผิดสังเกตุ จงอินจึงรีบเดินเข้าไปจับตัวคยองซู ความร้อนที่มาจากร่างกายของคยองซูทำให้จงอินรู้ได้เลยว่านี่ไม่ใช่ไข้ต่ำๆแน่ๆ จงอินจึงรีบเดินไปหยิบยาลดไข้กับน้ำอุ่นมาก่อนที่จะปลุกคยองซูให้ขึ้นมากินยา
"คยองซูอ่า"จงอินสะกิดคยองซูเบาๆ
"อืมม" คยองซูที่รู้สึกตัวจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
"ลุกขิ้นมากินยาหน่อยนะ" จงอินหยิบยาขึ้นมายื่นให้คยองซู
"นี่ผมเป็นอะไรหรอ" คยองซูที่เห็นยาก็ถึงกับงงว่าตัวเองเป็นอะไรทำไมต้องกินยา
"นายตัวร้อนน่ะ กินยาสักหน่อยจะได้หาย" จงอินยื่นยาให้คยองซูก่อนที่จะยื่นน้ำให้ ส่วนคยองซูก็กินยาอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะล้มลงไปนอนอีกครั้ง
"หมอจงอิน..."
"อะไรหรอ?"
"ผมหนาว"
"หนาวหรอ เดี๋ยวฉันมา" จงอินพูดเสร็จ รีบย่ำฝีเท้าเดินออกไปหยิบเสื้อโค้ทแอร์เมสคอลเล็คชั่นที่คยองซูอยากได้ขึ้นมาพร้อมกับหยิบเสื้อกันหนาวของเขาขึ้นมาอีกตัว ก่อนที่จะเดินกลับไปที่ห้องของคยองซู
"ใส่ซะนะคยองซูอ่า" จงอินเดินเข้าไปนั่งบนเตียงคยองซูและพยายามพยุงคยองซูให้ลุกขึ้นมาใส่เสื้อกันหนาว แต่คยองซูกลับไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมาอีกครั้ง
"หมอจงอิน..........กอดผมได้มั้ย" คยองซูเอ่ยขึ้นมาอย่างอ่อนล้า
"อืม ได้สิ" จงอินเดินไปวางเสื้อที่เขาหยิบมาไว้บนหัวเตียง ก่อนที่จะแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม เข้าไปกอดคนไข้ที่กำลังป่วยของเขา
"หนาวจัง" คยองซูที่รู้สึกหนาวรีบมุดตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของจงอิน ใบหน้าของคยองซูถูกฝังเข้าไปในแผงอกของจงอิน
"ตัวหมออุ่นจัง" คยองซูเอ่ยอย่างเหนื่อยล้าก่อนที่จะกลับเข้าสู่การนิทราอีกครั้ง เหลือไว้แค่จงอินที่เอาแต่มอง คนในอ้อมกอดไม่วางตา
"ฝันดีครับ" จงอินเอ่ยก่อนที่จะลูบหัวคยองซูเบาๆเพื่อไม่ให้คยองซูรู้สึกตัว
นานแค่ไหนแล้วที่จงอินเอาแต่จ้องมองใบหน้าของคยองซูเวลาหลับไหล เขาจ้องใบหน้านี้ตั้งแต่วันแรกที่เขาเข้ามาเยี่ยมคนไข้คนนี้ ใบหน้าที่เรียบเนียนใส จมูกเล็กๆที่กำลังพอดีกับใบหน้าของเขา แพขนตายาวที่เรียงกันอย่างสวยงาม จงอินยังจำลายละเอียดเกี่ยวกับตัวของคยองซูได้อย่างแม่งยำ เพราะเขาจ้องใบหน้านี้ทุกวัน ไม่มีทางที่เขาจะจำไม่ได้
จงอินก็ยังคงจ้องใบหน้าของคยองซูจนตัวเองเผลอหลับไป....ตั้งแต่มีเด็กคนนี้เข้ามาในชีวิตเขา เขามีความสุขจนลืมความเจ็บปวดในอดีตไปไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย ชีวิตของจงอินที่มีแต่สีดำถูกเด็กที่ชื่อว่า โด คยองซู แต่งเติมสีให้จนกลับมาสดใสเหมือนเดิมที่เคยเป็น
WRITER
กลับมาอีกครั้งกับ คุณหมอจงอินและเด็กน้อยคยองซู ไรเตอร์ต้องรีบอัพหน่อยเพราะว่าไรเตอร์ต้องไปต่างจังหวัด 2 วันเต็ม ไม่มีเน็ต แต่ถ้ามีจะอัพให้นะ TT ไม่มีอะไรมาก อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วย ขอบคุณรีดเดอร์ที่ติดตามฟิคเรื่องนี้ รักทุกคนเลย♥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น