ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ☞REMEMBER 3
REMEMBER 03
จงอินนั่งจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของคยองซูที่กำลังหลับไหลในห้องนอน ใช่แล้ว จงอินเห็นท่าทีของคยองซูที่นับวันจะทรุดลง เขาจึงพาคยองซูมาพักรักษาตัวที่บ้านของเขา บ้านหลังที่ไม่เล็กเกินไปและไม่ใหญ่เกินไป เหมาะกับคนที่อาศัยแค่คนสองคน
จงอินตัดสินใจ ลางานทั้งเดือน และฝากให้แบคฮยอนเอางานจากโรงพยาบาลมาให้เขาที่บ้านถือว่าโชคดีที่จงอินเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลที่คยองซูรักษาอยู่ เรื่องค่าใช้จ่ายเขาจึงไม่ต้องเป็นห่วง เพราะต่อจากนี้ไป จงอินจะดูแลรักษาคนไข้คนพิเศษของเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
หลังจากที่จงอินเอาแต่จ้องมองใบหน้าของคยองซูอยู่นาน เขาพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ท้องของเขายังไม่มีอะไรตกถึงท้องแม้แต่น้ำ เขาจึงเดินออกไปค้นหาอาหารที่ตู้เย็นเผือว่าจะมีอาหารสำเร็จรูปง่ายๆให้เขากิน แต่ปรากฎว่าไม่มีอะไรเหลืออยู่ในตู้เย็นเลย จงอินช่างใจน้อยๆก่อนที่จะหยิบกุญแจรถออกไปซื้ออาหาร
ในระหว่างที่จงอินออกไปซื้ออาหาร คยองซูที่แกล้งทำเป็นนอนนิ่งก็ลืมตาขึ้นมา ใช่ คุณอ่านไม่ผิดหรอก เด็กผู้ชายคนนี้แอบแกล้งทำเป็นนอนหลับหลังจากที่เขารู้สึกตัวตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาล คยองซูตื่นขึ้นมาลูบท้องตัวเองเพราะเขาไม่ได้กินอะไรเลยมาหลายวันแล้ว
เฮ้ออออ สงสัยผมต้องแกล้งทำเป็นตื่นอีกครั้งแล้วใช่มั้ย หิวจริงๆเลย!!! ให้ตายสิ หมอจงอินออกไปซื้ออะไร ผมหิว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จะกินหมอนได้แล้วนะครับ
ใครจะไปรู้ล่ะว่าเด็กผู้ชายคนนี้เขาเคยแกล้งหลับหลังจากที่ไดรับการผ่าตัด สาดหตุที่เขาแกล้งหลับ คงเป็นเพราะเขาชอบที่จงอินมานั่งข้างๆเขาและจับมือเขา เป็นห่วงเป็นใยเขาอยู่ทุกวัน เขาอยากให้จงอินทำอย่างนี้กับเขาตลอดไป เพราะจงอินเป็นคนที่ทำให้คยองซูรู้สึกอบอุ่นเสมอ...
คยองซูพยายามลุกขึ้นจากเตียง และลากสายน้ำเกลือตาไปยังตู้เย็นที่เขาโหยหามาหลายวัน คยองซูเดินไปเปิดตู้เย็น แต่สิ่งที่เขาเห็นก็มีแค่น้ำเปล่ากับแอปเปิ้ลที่ดูใกล้จะเน่า คยองซูไม่รีรออะไร รีบคว้าแอปเปิ้ลขึ้นมากัด โดยที่ไม่ดูเลยว่าแอปเปิ้ลมันใกล้เน่าแล้ว ด้วยเพราะความหิวที่ทำให้คยองซูเอาแต่กินแอปเปิ้ล แต่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่า ใครอีกคนกำลังเดินเข้ามาในบ้าน
แอ๊ดดด
"คยองซู!!!!" จงอินเผลอตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเดินเข้ามาเห็นคยองซูกำลังกินแอปเปิ้ล อย่างเมามัน
"อ่ะ!!" คยองซูที่ได้ยินเสียงจงอินเผลอทำแอปเปิ้ลหลุดมือ
"ทำไมนาย....." จงอินเดินเข้ามาใกล้คยองซูที่กำลังยื่นอึ้ง
ตายแล้วTT ถูกจับได้แล้วเรา ทำไงดี หมอจงอินจะฆ่าผมมั้ยนะ
"นายฟื้นมาตั้งแต่เมื่อไร" จงอินจ้องมองหน้าคยองซูอย่างจับผิด
"เอ่อ....ผมพึ่งตื่นขึ้นมา และผมหิวมากด้วย ผมเลยเดินมาที่ตู้เย็นฮะ" คยองซูตอบก่อนที่จะยิ้มเพื่อไม่ให้มีพิรุธ
"เฮ้อออ นายนี่จริงๆเลย รู้มั้ยว่าแอปเปิ้ลนั่นมันกำลังจะเน่า" จงอินเอ่ยก่อนที่จะจัดของที่ซื้อเข้าตู้เย็น
"อ้าว แล้วผมจะตายมั้ย" คยองซูถาม
"บ้าน่า ตราบใดที่ยังมีหมอจงอินอยู่นายไม่ตายง่ายๆหรอ" จงอินตอบด้วยน้ำเสียงเอ็นดูก่อนที่จะลูบตัวคยองซูเบาๆ
"งั้นผมก็ยังไม่ตายใช่มั้ยฮะ"
"ใช่ ไปนายไปนอนพักก่อนเดี๋ยวฉันทำข้าวต้มให้กิน" จงอินพูดจบก็พาคยองซูไปที่ห้องนอนชั้นล่างที่ถูกจัดไว้เพื่อคยองซู
หลังจากที่จงอินทำข้าวต้มเสร็จ เขาจึงรีบเดินเอาไปให้คยองซูที่ห้องอย่างไม่รีรอ
"ข้าวต้มมาแล้วครับ ระวังร้อนนะครับ" จงอินเอ่ยก่อนที่จะวางข้าวต้มไว้ที่โต๊ะของโรงพยาบาลที่เขายืมมา
"คยองซูลุกไม่ไหว หมอจงอินป้อนหน่อย นะ นะ" คยองซูที่แกล้งทำเป็นลุกไม่ไหว ขอร้องจงอินแบบเด็ก5ขวบ
"ก็ได้ครับ เดี๋ยวหมอขอเป่าก่อนนะ" จงอินตักข้าวต้มขึ้นมาแล้วเป่าสองสามทีจึงป้อนเข้าปากคยองซู
"ป้อนอีกๆ"
"นี่นายอายุเท่าไรเนี่ย" จงอินถามอย่างหมั่นไส้กับท่าทีอ้อนของคยองซู
"อายุ5ขวบ" คยองซูเอ่ยก่อนทำหน้าตาบ้องแบ๊วใส่จงอิน
"= =;;;" จงอินไม่พูดอะไร แต่ทำหน้าเซ็งๆใส่คยองซู
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ หมอจงอินตลก" คยองซูเผลอหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าเซ็งของคุณหมอจงอิน
คยองซูปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เวลาเขาเห็นสีหน้าเซ็งของคุณหมอจงอินแล้วเขามักจะขำทุกที
"อย่ามัวแต่ขำ เดี๋ยวหมอยัดข้าวต้มทั้งชามใส่ปากนะ!!" จงอินขู่เมื่อเห็นว่าคยองซูเอาแต่ขำใบหน้าอันแสนหล่อเหลาของเขา (ไรเตอร์ : หรอออออออ)
"ครับๆ ฮ่าๆๆ ไม่ขำแล้วครับ" คยองซูเอ่ยก่อนที่จะอ้าปากรอข้าวต้มจากจงอิน
จงอินที่หมั่นไส้คยองซูจึงแกล้งเขาด้วยการ ตักข้าวต้มร้อนๆใส่เข้าปากคยองซูเสียเลย
"อ้ากกกกกกก!!!!!" คยองซูร้องเมื่อลิ้นของตัวเองถูกข้าวต้มร้อนลวกใส่
"สม!!!! น้ำ!!!! หน้า!!!!!" จงอินพูดอย่าสะใจเมื่อเห็นใบหน้าโอดครวญของคยองซู
"ออองอินอ่ะ!!!!!!" คยองซูที่ถูกข้าวต้มลวกลิ้นถึงกับลิ้นชาไปในขณะ
"ก็เรามาแกล้งหลับทำไมล่ะ" จงอินเอ่ยนิ่งๆ แต่คนที่ได้รับฟังถึงกับตาลุกวาว
"อี่อู้ไอ้ไอ" คยองซูถึงกับตกใจเพราะเขาไม่ได้ทำพิรุธอะไร ทำไมจงอินถึงจับได้
"นายอย่าลืมนะว่าฉันไอคิวเท่าไร นายพลาดแล้วคยองซูอ่าาา" จงอินพูดก่อนที่จะหยิบน้ำยื่นให้คยองซู
"กินน้ำซะ เดี๋ยวฉันไปทำงานก่อน ส่วนข้าวต้ม ฉันรู้ว่านายแกล้งทำเป็นลุกไม่ไหว" จงอินเอ่ยก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
"หมอจงอินอย่าไป =^=" คยองซูที่เห็นว่าจงอินจะไปรีบคว้ามือของจงอินไว้
"ทำไมล่ะครับ" จงอินแกล้งทำเป็นสงสัย
"เพราะผมรู้ว่าหมอไม่มีงาน หมอลางานแล้ว"คยองซูเอ่ยอย่างมั่นใจ เพราะเขาเคยได้ยินจงอินคุยเรื่องลางานกับแบคฮยอน
"รู้ทันหมออีก" จงอินยิ้มบางๆก่อนที่จะกลับมานั่งข้างๆคยองซู
"เราสองคนต่างรู้กัน เพราะฉะนั้นเราโกหกกันไม่ได้แล้วนะครับ" คยองซูทำสีหน้าดุใส่จงอิน
"ครับ หมอจะไม่โกหกแล้วนะ" จงอินยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นท่าดุน่ารักของคยองซู
"งั้นเรามาดูสารคดีที่หมอจงอินชอบดีกว่า" คยองซูเอ่ยปากชวน
"ก็ได้ครับ วันนี้จะทำเกี่ยวกับเรื่องอะไรน้า" จงอินทำสีหน้าสงสัยก่อนที่จะเปิดทีวีขึ้นมา
"เกี่ยวกับหมอจงอินไง!! หมอที่เก่งที่สุดในโลก" คยองซูเอ่ยอย่างมั่นใจ
"ถ้ามีคนเก่งกว่าหมอล่ะ"
"ผมจะไปดูดสมองคนนั้นมาให้หมอจงอินไง" คำตอบของคยองซูถึงกับทำให้จงอินขำในความน่ารักของเขา
"หมอจงอินเก่งที่สุด" คยองซูเอ่ยก่อนที่จะกอดจงอินนี่ตุ๊กตาตัวโปรดของเขา
"นายแน่ใจนะว่านายอายุ15" จงอินถามด้วยความสงสัย ความคิดอย่างนี้มันอย่างกับเด็ก5ขวบ
"ก็ผมบอกแล้ว ว่าผมอายุ 5 ขวบ" คยองซูตอบจงอินอย่างมั่นใจ
"ตัวเป็น15 สมองเป็น 5 ขวบ นั่นสินะคือนาย" จงอินตอบอย่างเซ็งกับเด็กคนนี้
"ฮ่าๆๆ ผมอายุ15 ครับ ผมแค่อยากเป็นเด็กเฉยๆ .__."
"แค่นี้นายก็เป็นเด็กในสายตาฉันแล้ว" จงอินเอ่ยอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน และกลับไปดูสารคดีต่อ
WRITER
กลับมาแล้วววว ต่อจากนี้มันจะเป็นแบบน่ารักๆระหว่าง เด็กน้อยคยองซูกับคุณหมอจงอิน
ส่วนเรื่องชานยอลจะเป็นยังไง เกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวจะได้รู้กันตอนหลังๆนะ สปอยอ่อนๆ
อย่าลืมเม้นให้เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะ TT ขอบคุณที่ติดตามนะคะ รีดเดอร์ มีอะไรก็มาคุยกันได้ ในทวิตเตอร์นะ @MiNdMy_mY
จงอินตัดสินใจ ลางานทั้งเดือน และฝากให้แบคฮยอนเอางานจากโรงพยาบาลมาให้เขาที่บ้านถือว่าโชคดีที่จงอินเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลที่คยองซูรักษาอยู่ เรื่องค่าใช้จ่ายเขาจึงไม่ต้องเป็นห่วง เพราะต่อจากนี้ไป จงอินจะดูแลรักษาคนไข้คนพิเศษของเขาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
หลังจากที่จงอินเอาแต่จ้องมองใบหน้าของคยองซูอยู่นาน เขาพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ท้องของเขายังไม่มีอะไรตกถึงท้องแม้แต่น้ำ เขาจึงเดินออกไปค้นหาอาหารที่ตู้เย็นเผือว่าจะมีอาหารสำเร็จรูปง่ายๆให้เขากิน แต่ปรากฎว่าไม่มีอะไรเหลืออยู่ในตู้เย็นเลย จงอินช่างใจน้อยๆก่อนที่จะหยิบกุญแจรถออกไปซื้ออาหาร
ในระหว่างที่จงอินออกไปซื้ออาหาร คยองซูที่แกล้งทำเป็นนอนนิ่งก็ลืมตาขึ้นมา ใช่ คุณอ่านไม่ผิดหรอก เด็กผู้ชายคนนี้แอบแกล้งทำเป็นนอนหลับหลังจากที่เขารู้สึกตัวตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาล คยองซูตื่นขึ้นมาลูบท้องตัวเองเพราะเขาไม่ได้กินอะไรเลยมาหลายวันแล้ว
เฮ้ออออ สงสัยผมต้องแกล้งทำเป็นตื่นอีกครั้งแล้วใช่มั้ย หิวจริงๆเลย!!! ให้ตายสิ หมอจงอินออกไปซื้ออะไร ผมหิว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จะกินหมอนได้แล้วนะครับ
ใครจะไปรู้ล่ะว่าเด็กผู้ชายคนนี้เขาเคยแกล้งหลับหลังจากที่ไดรับการผ่าตัด สาดหตุที่เขาแกล้งหลับ คงเป็นเพราะเขาชอบที่จงอินมานั่งข้างๆเขาและจับมือเขา เป็นห่วงเป็นใยเขาอยู่ทุกวัน เขาอยากให้จงอินทำอย่างนี้กับเขาตลอดไป เพราะจงอินเป็นคนที่ทำให้คยองซูรู้สึกอบอุ่นเสมอ...
คยองซูพยายามลุกขึ้นจากเตียง และลากสายน้ำเกลือตาไปยังตู้เย็นที่เขาโหยหามาหลายวัน คยองซูเดินไปเปิดตู้เย็น แต่สิ่งที่เขาเห็นก็มีแค่น้ำเปล่ากับแอปเปิ้ลที่ดูใกล้จะเน่า คยองซูไม่รีรออะไร รีบคว้าแอปเปิ้ลขึ้นมากัด โดยที่ไม่ดูเลยว่าแอปเปิ้ลมันใกล้เน่าแล้ว ด้วยเพราะความหิวที่ทำให้คยองซูเอาแต่กินแอปเปิ้ล แต่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่า ใครอีกคนกำลังเดินเข้ามาในบ้าน
แอ๊ดดด
"คยองซู!!!!" จงอินเผลอตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเดินเข้ามาเห็นคยองซูกำลังกินแอปเปิ้ล อย่างเมามัน
"อ่ะ!!" คยองซูที่ได้ยินเสียงจงอินเผลอทำแอปเปิ้ลหลุดมือ
"ทำไมนาย....." จงอินเดินเข้ามาใกล้คยองซูที่กำลังยื่นอึ้ง
ตายแล้วTT ถูกจับได้แล้วเรา ทำไงดี หมอจงอินจะฆ่าผมมั้ยนะ
"นายฟื้นมาตั้งแต่เมื่อไร" จงอินจ้องมองหน้าคยองซูอย่างจับผิด
"เอ่อ....ผมพึ่งตื่นขึ้นมา และผมหิวมากด้วย ผมเลยเดินมาที่ตู้เย็นฮะ" คยองซูตอบก่อนที่จะยิ้มเพื่อไม่ให้มีพิรุธ
"เฮ้อออ นายนี่จริงๆเลย รู้มั้ยว่าแอปเปิ้ลนั่นมันกำลังจะเน่า" จงอินเอ่ยก่อนที่จะจัดของที่ซื้อเข้าตู้เย็น
"อ้าว แล้วผมจะตายมั้ย" คยองซูถาม
"บ้าน่า ตราบใดที่ยังมีหมอจงอินอยู่นายไม่ตายง่ายๆหรอ" จงอินตอบด้วยน้ำเสียงเอ็นดูก่อนที่จะลูบตัวคยองซูเบาๆ
"งั้นผมก็ยังไม่ตายใช่มั้ยฮะ"
"ใช่ ไปนายไปนอนพักก่อนเดี๋ยวฉันทำข้าวต้มให้กิน" จงอินพูดจบก็พาคยองซูไปที่ห้องนอนชั้นล่างที่ถูกจัดไว้เพื่อคยองซู
หลังจากที่จงอินทำข้าวต้มเสร็จ เขาจึงรีบเดินเอาไปให้คยองซูที่ห้องอย่างไม่รีรอ
"ข้าวต้มมาแล้วครับ ระวังร้อนนะครับ" จงอินเอ่ยก่อนที่จะวางข้าวต้มไว้ที่โต๊ะของโรงพยาบาลที่เขายืมมา
"คยองซูลุกไม่ไหว หมอจงอินป้อนหน่อย นะ นะ" คยองซูที่แกล้งทำเป็นลุกไม่ไหว ขอร้องจงอินแบบเด็ก5ขวบ
"ก็ได้ครับ เดี๋ยวหมอขอเป่าก่อนนะ" จงอินตักข้าวต้มขึ้นมาแล้วเป่าสองสามทีจึงป้อนเข้าปากคยองซู
"ป้อนอีกๆ"
"นี่นายอายุเท่าไรเนี่ย" จงอินถามอย่างหมั่นไส้กับท่าทีอ้อนของคยองซู
"อายุ5ขวบ" คยองซูเอ่ยก่อนทำหน้าตาบ้องแบ๊วใส่จงอิน
"= =;;;" จงอินไม่พูดอะไร แต่ทำหน้าเซ็งๆใส่คยองซู
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ หมอจงอินตลก" คยองซูเผลอหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าเซ็งของคุณหมอจงอิน
คยองซูปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เวลาเขาเห็นสีหน้าเซ็งของคุณหมอจงอินแล้วเขามักจะขำทุกที
"อย่ามัวแต่ขำ เดี๋ยวหมอยัดข้าวต้มทั้งชามใส่ปากนะ!!" จงอินขู่เมื่อเห็นว่าคยองซูเอาแต่ขำใบหน้าอันแสนหล่อเหลาของเขา (ไรเตอร์ : หรอออออออ)
"ครับๆ ฮ่าๆๆ ไม่ขำแล้วครับ" คยองซูเอ่ยก่อนที่จะอ้าปากรอข้าวต้มจากจงอิน
จงอินที่หมั่นไส้คยองซูจึงแกล้งเขาด้วยการ ตักข้าวต้มร้อนๆใส่เข้าปากคยองซูเสียเลย
"อ้ากกกกกกก!!!!!" คยองซูร้องเมื่อลิ้นของตัวเองถูกข้าวต้มร้อนลวกใส่
"สม!!!! น้ำ!!!! หน้า!!!!!" จงอินพูดอย่าสะใจเมื่อเห็นใบหน้าโอดครวญของคยองซู
"ออองอินอ่ะ!!!!!!" คยองซูที่ถูกข้าวต้มลวกลิ้นถึงกับลิ้นชาไปในขณะ
"ก็เรามาแกล้งหลับทำไมล่ะ" จงอินเอ่ยนิ่งๆ แต่คนที่ได้รับฟังถึงกับตาลุกวาว
"อี่อู้ไอ้ไอ" คยองซูถึงกับตกใจเพราะเขาไม่ได้ทำพิรุธอะไร ทำไมจงอินถึงจับได้
"นายอย่าลืมนะว่าฉันไอคิวเท่าไร นายพลาดแล้วคยองซูอ่าาา" จงอินพูดก่อนที่จะหยิบน้ำยื่นให้คยองซู
"กินน้ำซะ เดี๋ยวฉันไปทำงานก่อน ส่วนข้าวต้ม ฉันรู้ว่านายแกล้งทำเป็นลุกไม่ไหว" จงอินเอ่ยก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
"หมอจงอินอย่าไป =^=" คยองซูที่เห็นว่าจงอินจะไปรีบคว้ามือของจงอินไว้
"ทำไมล่ะครับ" จงอินแกล้งทำเป็นสงสัย
"เพราะผมรู้ว่าหมอไม่มีงาน หมอลางานแล้ว"คยองซูเอ่ยอย่างมั่นใจ เพราะเขาเคยได้ยินจงอินคุยเรื่องลางานกับแบคฮยอน
"รู้ทันหมออีก" จงอินยิ้มบางๆก่อนที่จะกลับมานั่งข้างๆคยองซู
"เราสองคนต่างรู้กัน เพราะฉะนั้นเราโกหกกันไม่ได้แล้วนะครับ" คยองซูทำสีหน้าดุใส่จงอิน
"ครับ หมอจะไม่โกหกแล้วนะ" จงอินยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นท่าดุน่ารักของคยองซู
"งั้นเรามาดูสารคดีที่หมอจงอินชอบดีกว่า" คยองซูเอ่ยปากชวน
"ก็ได้ครับ วันนี้จะทำเกี่ยวกับเรื่องอะไรน้า" จงอินทำสีหน้าสงสัยก่อนที่จะเปิดทีวีขึ้นมา
"เกี่ยวกับหมอจงอินไง!! หมอที่เก่งที่สุดในโลก" คยองซูเอ่ยอย่างมั่นใจ
"ถ้ามีคนเก่งกว่าหมอล่ะ"
"ผมจะไปดูดสมองคนนั้นมาให้หมอจงอินไง" คำตอบของคยองซูถึงกับทำให้จงอินขำในความน่ารักของเขา
"หมอจงอินเก่งที่สุด" คยองซูเอ่ยก่อนที่จะกอดจงอินนี่ตุ๊กตาตัวโปรดของเขา
"นายแน่ใจนะว่านายอายุ15" จงอินถามด้วยความสงสัย ความคิดอย่างนี้มันอย่างกับเด็ก5ขวบ
"ก็ผมบอกแล้ว ว่าผมอายุ 5 ขวบ" คยองซูตอบจงอินอย่างมั่นใจ
"ตัวเป็น15 สมองเป็น 5 ขวบ นั่นสินะคือนาย" จงอินตอบอย่างเซ็งกับเด็กคนนี้
"ฮ่าๆๆ ผมอายุ15 ครับ ผมแค่อยากเป็นเด็กเฉยๆ .__."
"แค่นี้นายก็เป็นเด็กในสายตาฉันแล้ว" จงอินเอ่ยอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน และกลับไปดูสารคดีต่อ
WRITER
กลับมาแล้วววว ต่อจากนี้มันจะเป็นแบบน่ารักๆระหว่าง เด็กน้อยคยองซูกับคุณหมอจงอิน
ส่วนเรื่องชานยอลจะเป็นยังไง เกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวจะได้รู้กันตอนหลังๆนะ สปอยอ่อนๆ
อย่าลืมเม้นให้เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะ TT ขอบคุณที่ติดตามนะคะ รีดเดอร์ มีอะไรก็มาคุยกันได้ ในทวิตเตอร์นะ @MiNdMy_mY
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น