ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ☞REMEMBER 1
REMEMBER 01
เวลาไม่เคยรอใคร.....เวลายังคงเดินผ่านไปทีละนิดทีละนิด จากวินาทีเป็น นาที จาก นาที เป็น ชั่วโมง จาก ชั่วโมง เป็น วัน จาก วัน เป็น เดือน และทุกๆครั้ง ทุกๆวัน คุณหมอจงอินยังคงเข้ามาตรวจดูคนไข้ที่ยังนอนเป็นเจ้าชานนิทราไม่ตอบสนองใดๆ เผือสักวัน คนไข้คนนี้....จะฟื้นขึ้นมา
หลังจากที่ปาร์คชานยอลได้รู้ถึงข่าวเพื่อนสนิทของเขา หลังเลิกเรียนเขาก็เดินทางมาเยี่ยงอยู่เสมอ แม้ว่าคุณหมอจะไม่ให้เข้าไปเยี่ยมก็ตาม นับว่าเป็นเดือนกว่าที่เขาจะสามารถข้าไปเยี่ยมเพื่อนสนิทของเขาอย่างใกล้ชิดเสียที ชานยอลแค่หวังว่า ถ้าคยองซูฟื้นเขาจะเป็นคนแรกที่คยองซูได้เห็น.....
"คุณหมอจงอิน จะไปตรวจคนไข้แล้วใช่มั้ยครับ?" พยอน แบคฮยอน แพทย์ฝึกหัดรุ่นน้องจงอินหนึ่งปี เดินเข้ามาทักจงอินที่กำลังเดินถือใบตรวจไปยังห้องของคนไข้คนสำคัญของเขา
"อืม ใช่ วันนี้นายจะไปกับฉันมั้ย" จงอินหยุดเดินก่อนที่จะหันมามองหน้าแบคฮยอนอย่างเซ็งๆ เพราะทุกวัน แบคฮยอนจะตามเขาไปดูคนไข้คนนี้ตลอด ไปช่วยตรวจนู่นตรวจนี่ แต่บางทีก็ทำให้เขารำคาญใจ
"ใช่ครับ~~" แบคฮยอนยิ้มร่าก่อนที่จะเดินตามจงอินไปที่ห้องของคยองซู
"วันนี้ความดันเท่าไร" จงอินเดินเข้ามาก่อนที่จะถามแบคฮยอน ส่วนแบคฮยอนก็ทำตามหน้าที่คือ ไปดูค่าตามเครื่องต่างๆ
"ความดัน 110/75 ครับ"
"ชีพจรเท่าไร"
"76 ครับ"
"อืม ไปนายไปได้แล้ว ที่เหลือฉันจัดการเอง" หลังจากที่จงอินจดค่าต่างๆเสร็จก็ไล่แบคฮยอนออกไปอย่างที่เขาทำทุกวัน
"ครับ" แบคฮยอนเอ่ยก่อนที่จะโค้งให้จงอินแล้วเดินออกจากห้องไป
หลังจากที่แบคฮยอนเดินออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว จงอินจึงวางเอกสารที่เขาบรรทึกไว้ที่โต๊ะก่อนที่จะเดินเข้าไปหาคนไข้ และนั่งลงข้างๆเตียงของคนไข้
"เมื่อไรนายจะตื่น ตื่นมาเสียทีเถอะ นับว่าเป็นเดือนแล้วนะที่นายยังไม่ตื่นขึ้นมาเลย ฉันรู้นะว่านายน่ะไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอข่าวร้าย แต่ตื่นขึ้นเพื่อให้คนที่เขาเป็นห่วงได้ชื่นใจหน่อยเถอะ...." จงอินอ่อนเสียงลงก่อนที่จะปัดปอยผมทีปรกหน้าของคยองซู ก่อนที่จะจ้องมองบหน้าของคยองซูอย่างเอ็นดู
ไม่ใช่แค่จงอินคนเดียวหรอที่เป็นห่วงคยองซู ทั้งนางพยาบาล ทั้งเพื่อนทั้งห้องของเขา ทั้งพ่อแม่ของเขาที่หลับสบายบนสวรรค์ ทุกคนต่างรอคอยให้ คยองซู ฟื้นขึ้นมา
เวลาเดินไปอย่างไปรอใคร.....จงอินที่นั่งเฝ้าคยองซูเผลอหลับไปอย่าไม่รู้ตัว แต่หารู้ไม่ว่า คนที่เขานอนเฝ้าทุกวันอยู่นั้น ค่อยๆขยับเปลือกตาทีละน้อยๆ และค่อยขยับนิ้วมือที่สงบนิ่งไปเดือนกว่า จนในที่สุด คนไข้ค่อยๆลืมเปลือกตาขึ้น และสังเกตุสิ่งรอบตัว และก็มาสะดุดกับบุคคลประหลาดที่นอนอยู่ข้างๆเขา
คยองซูที่ไม่รู้อะไร ขยับหน้าเข้าไปสังเกตุคนที่กำลังหลับไหลอยู่และเริ่มแกล้งคนที่หลับให้ตื่น
"อื้มมมม" คนที่หลับไหลเริ่มรู้สึกตัว และพอลืมตาขึ้นมาก็ต้องพบกับความแปลกใจ จู่ๆคนไข้ที่เขาอยากให้ฟื้นได้ฟื้นขึ้นมาอย่างที่เขาปราธณาแล้ว
"เฮ้ยยยย" จงอินตะโกนลั่นห้องเมื่อจู่ๆคยองซูยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดที่เรียกว่า อีกนิดนึงเขากับคยองซูจะจูบกันอยู่แล้ว
"คุณเป็นใคร" คยองซูถามก่อนที่จะถอยออกห่างจากหน้าของจงอิน
"ฉันเป็นหมอ" จงอินตอบอย่างตกใจนิดๆ
"หมอที่ไหนมาอู้งาน นอนหลับในห้องคนไข้แบบนี้" คยองซูถามก่อนที่จะจองมองจงอินอีกครั้ง
"ฉัน.....เอ่อ" จงอินไม่รู้จะตอบว่ายังไง เพราะจะเรียกได้ว่าตอนนี้เขาก็อู้งานอยู่จริง= =;;;
"ฮ่าๆๆๆ คุณที่ตลกดีจังเวลาทำหน้าแบบนี้" คยองซูหัวเราะลั่นดังไปทั่วห้อง
"ใครทำหน้ายังไงนะ?!?" จงอินกำลังงงกับปฎิกิริยาของคนไข้ที่เดาได้ยาก
"ก็ทำแบบนี้ไง = =;; ฮ่าๆๆๆๆ" คยองซูที่ทำหน้าเลียนแบบจงอินก่อนที่จะขำ
"นี่ นายจะมาขำหมอของนายไม่ได้นะ!!!" จงอินเริ่มอารมณ์เสียเพราะมีคนมาล้อเลียนเขา ซึ่งไม่มีใครเคยทำกับเขา
"เออ แล้วผมชื่อะไร" คยองซูที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่า ตัวเองเป็นใครก่อนที่จะหันไปถามจงอินด้วยสีหน้าจริงจัง
"นายน่ะ ชื่อ โด คยองซู อายุ 15" จงอินตอบอย่างอ่อนลงเมื่อเห็นใสซื่อของคยองซู
"ผมอายุ15 หรอ ผมคิดว่าตัวเองอายุ20" คยองซูเอ่ยก่อนที่จะสำรวจร่างกายตัวเอง
"ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ" จงอินเอ่ยถาม ขณะที่มองพฤติกรรมแปลกๆของคยองซู
"ไม่รู้สิฮะ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโตแล้ว" คยองซูเอ่ยก่อนที่จะจับใบหน้าตัวเอง
"นายจะรีบโตไปไหน เป็นเด็กอย่านี้นี่แหละ น่ารักดี" จงอินเอ่ยก่อนที่จะเอื้อมมือไปขยี้หัวคยองซู
"ผมรู้อายุตัวเองแล้ว ทำไมผมถึงไม่รู้อายุหมอล่ะ ไม่ยุติธรมม" คยองซูเริ่มโวยวายหมือนด็กสิบขวบที่อยากได้ตุ๊กตา
"อ้อ ฉันชื่อ คิม จงอิน อายุ 20 นะ" จงอินตอบพร้อมคลี่ยิ้ม
"ทำไมหมออายุน้อยจังฮะ??" คยองซูที่งงกับอายุของคุณหมอที่ไม่น่าจะอายุเพียง20
"อ่อ พอดีฉันเรียนรู้ได้เร็วน่ะ อีกอย่างฉันเป็นลูกเจ้าของโรงยาบาลนี้ ฉันเลยทำงานเลยไง"
"หมอเรียนกี่ปีล่ะฮะ แล้วปกติเขาเรียนกันกี่ปี"
"ฉันเรียนแค่4ปี คนปกติเขาเรียน6ปีน่ะ"
"หมอเก่งจัง ทำไมหมอเรียนเร็วอย่างนี้"
"พอดีฉันไอคิว180น่ะ เลยเรียนรู้ได้เร็ว"
"งั้นดีเลยย ผมอยากเรียนรู้เร็วๆจะได้จบมาเร็วๆ มาเป็นหมอเหมือน หมอจงอิน" คยองซูเอ่ยอย่างดีใจจน จงอินหมั่นไส้
"นายอยากเป็นหมอหรอ??"
"ผมยังไม่รู้เลยว่าอยากเป็นอะไร แต่ผมว่า เป้นหมอแบบ หมอจงอินมันเท่ดีฮะ" คยองซูตอบอย่างน่ารัก ทำให้จงอินเคลิ้มน้อยๆ
"อย่าเอาความเท่ มาตัดสินอนาคตสิ!! นายต้องมีฝันที่นายอยากเป็น ไม่ใช่อยากมาเป็นตามฉัน" จงอินเอ่ยพร้อมขำกับความไร้เดียงสาของเด็กคนนี้
"ความฝันของผมหรอ.....ผมยังคิดไม่ออกเลยฮะ ไว้ผมคิดออก ผมจะมาบอกหมอเป็นคนแรกนะฮะ"
"อืม ได้สิ ถ้านายคิดออกแล้ว อย่ลืมมาบอกฉันละกัน"
"งั้นเรามาเกี่ยวก้องกันฮะ" คยองซูเยื่อนนิ้วก้อยให้จงอิน พร้อมทำหน้าตาน่ารักใส่จงอิน
"อืม สัญญานะคยองซู" จงอินยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวคยองซูและเอานิ้วโป้งของคยองซูขึ้นมาแตะน้ิวโป้งขอเขา
"ฮะ ผมสัญญา" คยองซูยิ้มรับ
"คยองซู นายควรจะพักผ่อนให้มากๆนะ" จงอินตอบก่อนที่จะดันคยองซูใหเนอนบนเตียง
"ทำไมต้องพักผ่อนฮะ" คยองซูมองจงอินที่ห่มผ้าห่มให้เขา
"ถ้านายไม่นอนนายจะไม่ฉลาดแบบฉันนะ นอนเยอะๆจะได้ฉลาดแบบฉัน" จงอินบอกคยองซูก่อนที่จะแอบกดเรียกนางพยาบาลให้เข้ามาในห้อง
"งั้นหรอฮะ เดี๋ยวผมนอนแล้วครับ" คยองซูเชื่อฟังคำพูดของจงอินทุกคำก่อนที่จะหลับตาลงกลับสู่การหลับไหลอีกครั้ง
WRITER
กลับมาแล้วววววววววว เมอร์รี่คริสมาสค่ะรีดเดอร์ทุกคน<3 ไรเตอร์กลับมาอัพแล้วน้าา
อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยน้า TT ขอบคุณที่ติดตามฟิคนี้
หลังจากที่ปาร์คชานยอลได้รู้ถึงข่าวเพื่อนสนิทของเขา หลังเลิกเรียนเขาก็เดินทางมาเยี่ยงอยู่เสมอ แม้ว่าคุณหมอจะไม่ให้เข้าไปเยี่ยมก็ตาม นับว่าเป็นเดือนกว่าที่เขาจะสามารถข้าไปเยี่ยมเพื่อนสนิทของเขาอย่างใกล้ชิดเสียที ชานยอลแค่หวังว่า ถ้าคยองซูฟื้นเขาจะเป็นคนแรกที่คยองซูได้เห็น.....
"คุณหมอจงอิน จะไปตรวจคนไข้แล้วใช่มั้ยครับ?" พยอน แบคฮยอน แพทย์ฝึกหัดรุ่นน้องจงอินหนึ่งปี เดินเข้ามาทักจงอินที่กำลังเดินถือใบตรวจไปยังห้องของคนไข้คนสำคัญของเขา
"อืม ใช่ วันนี้นายจะไปกับฉันมั้ย" จงอินหยุดเดินก่อนที่จะหันมามองหน้าแบคฮยอนอย่างเซ็งๆ เพราะทุกวัน แบคฮยอนจะตามเขาไปดูคนไข้คนนี้ตลอด ไปช่วยตรวจนู่นตรวจนี่ แต่บางทีก็ทำให้เขารำคาญใจ
"ใช่ครับ~~" แบคฮยอนยิ้มร่าก่อนที่จะเดินตามจงอินไปที่ห้องของคยองซู
"วันนี้ความดันเท่าไร" จงอินเดินเข้ามาก่อนที่จะถามแบคฮยอน ส่วนแบคฮยอนก็ทำตามหน้าที่คือ ไปดูค่าตามเครื่องต่างๆ
"ความดัน 110/75 ครับ"
"ชีพจรเท่าไร"
"76 ครับ"
"อืม ไปนายไปได้แล้ว ที่เหลือฉันจัดการเอง" หลังจากที่จงอินจดค่าต่างๆเสร็จก็ไล่แบคฮยอนออกไปอย่างที่เขาทำทุกวัน
"ครับ" แบคฮยอนเอ่ยก่อนที่จะโค้งให้จงอินแล้วเดินออกจากห้องไป
หลังจากที่แบคฮยอนเดินออกไปจากห้องเรียบร้อยแล้ว จงอินจึงวางเอกสารที่เขาบรรทึกไว้ที่โต๊ะก่อนที่จะเดินเข้าไปหาคนไข้ และนั่งลงข้างๆเตียงของคนไข้
"เมื่อไรนายจะตื่น ตื่นมาเสียทีเถอะ นับว่าเป็นเดือนแล้วนะที่นายยังไม่ตื่นขึ้นมาเลย ฉันรู้นะว่านายน่ะไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอข่าวร้าย แต่ตื่นขึ้นเพื่อให้คนที่เขาเป็นห่วงได้ชื่นใจหน่อยเถอะ...." จงอินอ่อนเสียงลงก่อนที่จะปัดปอยผมทีปรกหน้าของคยองซู ก่อนที่จะจ้องมองบหน้าของคยองซูอย่างเอ็นดู
ไม่ใช่แค่จงอินคนเดียวหรอที่เป็นห่วงคยองซู ทั้งนางพยาบาล ทั้งเพื่อนทั้งห้องของเขา ทั้งพ่อแม่ของเขาที่หลับสบายบนสวรรค์ ทุกคนต่างรอคอยให้ คยองซู ฟื้นขึ้นมา
เวลาเดินไปอย่างไปรอใคร.....จงอินที่นั่งเฝ้าคยองซูเผลอหลับไปอย่าไม่รู้ตัว แต่หารู้ไม่ว่า คนที่เขานอนเฝ้าทุกวันอยู่นั้น ค่อยๆขยับเปลือกตาทีละน้อยๆ และค่อยขยับนิ้วมือที่สงบนิ่งไปเดือนกว่า จนในที่สุด คนไข้ค่อยๆลืมเปลือกตาขึ้น และสังเกตุสิ่งรอบตัว และก็มาสะดุดกับบุคคลประหลาดที่นอนอยู่ข้างๆเขา
คยองซูที่ไม่รู้อะไร ขยับหน้าเข้าไปสังเกตุคนที่กำลังหลับไหลอยู่และเริ่มแกล้งคนที่หลับให้ตื่น
"อื้มมมม" คนที่หลับไหลเริ่มรู้สึกตัว และพอลืมตาขึ้นมาก็ต้องพบกับความแปลกใจ จู่ๆคนไข้ที่เขาอยากให้ฟื้นได้ฟื้นขึ้นมาอย่างที่เขาปราธณาแล้ว
"เฮ้ยยยย" จงอินตะโกนลั่นห้องเมื่อจู่ๆคยองซูยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดที่เรียกว่า อีกนิดนึงเขากับคยองซูจะจูบกันอยู่แล้ว
"คุณเป็นใคร" คยองซูถามก่อนที่จะถอยออกห่างจากหน้าของจงอิน
"ฉันเป็นหมอ" จงอินตอบอย่างตกใจนิดๆ
"หมอที่ไหนมาอู้งาน นอนหลับในห้องคนไข้แบบนี้" คยองซูถามก่อนที่จะจองมองจงอินอีกครั้ง
"ฉัน.....เอ่อ" จงอินไม่รู้จะตอบว่ายังไง เพราะจะเรียกได้ว่าตอนนี้เขาก็อู้งานอยู่จริง= =;;;
"ฮ่าๆๆๆ คุณที่ตลกดีจังเวลาทำหน้าแบบนี้" คยองซูหัวเราะลั่นดังไปทั่วห้อง
"ใครทำหน้ายังไงนะ?!?" จงอินกำลังงงกับปฎิกิริยาของคนไข้ที่เดาได้ยาก
"ก็ทำแบบนี้ไง = =;; ฮ่าๆๆๆๆ" คยองซูที่ทำหน้าเลียนแบบจงอินก่อนที่จะขำ
"นี่ นายจะมาขำหมอของนายไม่ได้นะ!!!" จงอินเริ่มอารมณ์เสียเพราะมีคนมาล้อเลียนเขา ซึ่งไม่มีใครเคยทำกับเขา
"เออ แล้วผมชื่อะไร" คยองซูที่พึ่งนึกขึ้นได้ว่า ตัวเองเป็นใครก่อนที่จะหันไปถามจงอินด้วยสีหน้าจริงจัง
"นายน่ะ ชื่อ โด คยองซู อายุ 15" จงอินตอบอย่างอ่อนลงเมื่อเห็นใสซื่อของคยองซู
"ผมอายุ15 หรอ ผมคิดว่าตัวเองอายุ20" คยองซูเอ่ยก่อนที่จะสำรวจร่างกายตัวเอง
"ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ" จงอินเอ่ยถาม ขณะที่มองพฤติกรรมแปลกๆของคยองซู
"ไม่รู้สิฮะ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโตแล้ว" คยองซูเอ่ยก่อนที่จะจับใบหน้าตัวเอง
"นายจะรีบโตไปไหน เป็นเด็กอย่านี้นี่แหละ น่ารักดี" จงอินเอ่ยก่อนที่จะเอื้อมมือไปขยี้หัวคยองซู
"ผมรู้อายุตัวเองแล้ว ทำไมผมถึงไม่รู้อายุหมอล่ะ ไม่ยุติธรมม" คยองซูเริ่มโวยวายหมือนด็กสิบขวบที่อยากได้ตุ๊กตา
"อ้อ ฉันชื่อ คิม จงอิน อายุ 20 นะ" จงอินตอบพร้อมคลี่ยิ้ม
"ทำไมหมออายุน้อยจังฮะ??" คยองซูที่งงกับอายุของคุณหมอที่ไม่น่าจะอายุเพียง20
"อ่อ พอดีฉันเรียนรู้ได้เร็วน่ะ อีกอย่างฉันเป็นลูกเจ้าของโรงยาบาลนี้ ฉันเลยทำงานเลยไง"
"หมอเรียนกี่ปีล่ะฮะ แล้วปกติเขาเรียนกันกี่ปี"
"ฉันเรียนแค่4ปี คนปกติเขาเรียน6ปีน่ะ"
"หมอเก่งจัง ทำไมหมอเรียนเร็วอย่างนี้"
"พอดีฉันไอคิว180น่ะ เลยเรียนรู้ได้เร็ว"
"งั้นดีเลยย ผมอยากเรียนรู้เร็วๆจะได้จบมาเร็วๆ มาเป็นหมอเหมือน หมอจงอิน" คยองซูเอ่ยอย่างดีใจจน จงอินหมั่นไส้
"นายอยากเป็นหมอหรอ??"
"ผมยังไม่รู้เลยว่าอยากเป็นอะไร แต่ผมว่า เป้นหมอแบบ หมอจงอินมันเท่ดีฮะ" คยองซูตอบอย่างน่ารัก ทำให้จงอินเคลิ้มน้อยๆ
"อย่าเอาความเท่ มาตัดสินอนาคตสิ!! นายต้องมีฝันที่นายอยากเป็น ไม่ใช่อยากมาเป็นตามฉัน" จงอินเอ่ยพร้อมขำกับความไร้เดียงสาของเด็กคนนี้
"ความฝันของผมหรอ.....ผมยังคิดไม่ออกเลยฮะ ไว้ผมคิดออก ผมจะมาบอกหมอเป็นคนแรกนะฮะ"
"อืม ได้สิ ถ้านายคิดออกแล้ว อย่ลืมมาบอกฉันละกัน"
"งั้นเรามาเกี่ยวก้องกันฮะ" คยองซูเยื่อนนิ้วก้อยให้จงอิน พร้อมทำหน้าตาน่ารักใส่จงอิน
"อืม สัญญานะคยองซู" จงอินยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวคยองซูและเอานิ้วโป้งของคยองซูขึ้นมาแตะน้ิวโป้งขอเขา
"ฮะ ผมสัญญา" คยองซูยิ้มรับ
"คยองซู นายควรจะพักผ่อนให้มากๆนะ" จงอินตอบก่อนที่จะดันคยองซูใหเนอนบนเตียง
"ทำไมต้องพักผ่อนฮะ" คยองซูมองจงอินที่ห่มผ้าห่มให้เขา
"ถ้านายไม่นอนนายจะไม่ฉลาดแบบฉันนะ นอนเยอะๆจะได้ฉลาดแบบฉัน" จงอินบอกคยองซูก่อนที่จะแอบกดเรียกนางพยาบาลให้เข้ามาในห้อง
"งั้นหรอฮะ เดี๋ยวผมนอนแล้วครับ" คยองซูเชื่อฟังคำพูดของจงอินทุกคำก่อนที่จะหลับตาลงกลับสู่การหลับไหลอีกครั้ง
WRITER
กลับมาแล้วววววววววว เมอร์รี่คริสมาสค่ะรีดเดอร์ทุกคน<3 ไรเตอร์กลับมาอัพแล้วน้าา
อย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยน้า TT ขอบคุณที่ติดตามฟิคนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น