ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ☞INTRO
INTRO
วันที่แสนสงบสบายของคุณหมอจงอินได้เริ่มต้นหลังจากที่เขาออกมาจากการเข้าเวร แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดนั่นคือ นางพยาบาลวิ่งเข้ามาหาเขาว่ามีเคสประสบอุบัติเหตุที่ต้องรักษาด่วนตอนนี้ จึงทำให้เขาหัวเสียไม่น้อย แต่นั่นเป็นหน้าทีของเขา เขาจึงจำเป็นต้องกลับเข้าไปห้องผ่าตัด เพื่อช่วยเหลือลมหายใจของคนคนนงที่จะเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล.....
นาฬิกาเดิมผ่านไปอย่างช้าๆ แต่การผ่าตัดก็ยังไม่เสร็จสิ้น เวลาได้ล่วงไปเรื่อยๆกลายจาก หนึ่งนาที เป็นหนึ่งชั่วโมง จากหนึ่งชั่วโมง กลายเป็นสองชั่วโมง จากสองชั่วโมงกลายเป็น สามชั่วโมง จนกระทั่งผ่านไปห้าชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีใครออกมาจากห้องผ่าตัดเลย และไม่มีใครที่ตามคนไข้รายนี้ตั้งแต่เริ่มการผ่าตัด......แม้แต่คนเดียว
นางพยาบาลได้สืบหาเบอร์ติดต่อของญาติคนไข้รายนี้ แต่ผลที่ได้คือ.....ไม่มีใครที่สามารถยืนยันเป็นญาติของเขาได้เลยแม้แต่คนเดียว ไม่มีทางไหนที่สามารถติดต่อคนที่รู้จักของคนไข้คนนี้ได้เลย
หกชั่วโมงผ่านไป ประตูห้องฉุกเฉินได้เปิดออกมาอีกครั้ง จงอินที่ออกมาเพื่อหาญาติของคนไข้ แต่กลับไม่เจอแม้แต่คนที่นั่งอยู่แถวนั้นเลย เขาจึงเดินเข้าไปถามพยาบาล และก็ได้คำตอบที่ทำให้เขาหดหู่ใจมาว่า พ่อแม่ของคนไข้ได้เสียชีวิตลงก่อนที่จะถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาล และญาติคนอื่นๆก็ไม่สามารถติดต่อได้เลยแม้แต่คนเดียว
หลังจากที่จงอินไปถามพยาบาลแล้ว เขาจึงเดินเข้าไปห้องไอซียูของคนไข้ที่เขาพึ่งได้รักษาชีวิตไว้พร้อมกับรายละเอียดเกี่ยวกับคนไข้คนนี้ จงอินไล่อ่านประวัติคนไข้คนนี้ทีละบรรทัด และจึงเงยหน้าขึ้นมาดูคนไข้ที่นอนสงบนิ่งไร้การเคลื่อนไหวเหมือนเจ้าชายนิทรา สายระโยงระยางต่างๆเต็มตัวของคนไข้ไปหมด นั่นเป็นเพราะ เขาอยู่ในอาหารสมองเสื่อม......
ใช่ คุณอ่านไม่ผิดหรอ คนไข้คนนี้ได้ประสบอุบัติเห็นทำให้สมองของเขาเสื่อมไม่สามารถจดจำอะไรได้ ผลตรวจทั้งหมดบ่งชี้ได้ว่าคนไข้คนนี้ต้องอยู่ในการดูแลอย่างใกล้ชิด แต่พ่อแม่ของเขาเสียไปแล้ว แล้วเขาจะอยู่ได้ยังไง จงอินเดินเข้าไปใกล้คนไข้ก่อนที่สังเกตุใบหน้าของคนไข้คนนี้ ก่อนที่จะถอยห่างเพื่อไม่ใช้ติดเชื้อ
จากประวัติแล้ว เด็กคนนี้อายุเพียงแค่ 15 เป็นวัยกำลังโตเป็นผู้ใหญ่ ในสายตาของจงอินเขารู้สึกเหมือนเด็กคนนี้อายุเพียง 10 ขวบเพราะใบหน้าของเด็กคนนี้ดูเด็กกว่าอายุจริง
หลังจากที่จงอินเข้าไปดูคนไข้แล้ว จู่ๆก็มีเด็กผู้ชายตัวสูงโปร่งวิ่งเดินเข้ามาหาเขาก่อนที่จะพูดว่า "แฮ่กๆๆ คยองซูเป็นไงบ้างครับ"
"อะไรนะ?? แล้วนายเป็นใคร??"จงอินที่กำลังงงกับเด็กชายคนนี้ที่จู่ๆก็วิ่งมาหาเขา
"ผม ปาร์ค ชานยอล เพื่อนผมเป็นยังไงครับ" เด็กชายคนนี้พูดอย่างชัดค่อยชัดคำอีกครั้ง
"อ้อ นายเป็นเพื่อนของ โด คยอง ซู ใช่มั้ย" จงอินเอ่ยออกมาอีกครั้ง
"ใช่ครับ แล้วตอนนี้เพื่อนผมอยู่ที่ไหนครับ" ชานยอลค่อยๆอ่อนเสียงลงเมื่อหายเหนื่อยจากการวิ่งมาที่โรงพยาบาล
"อยู่ห้องไอซียูน่ะ แต่ตอนนี้เขาห้ามให้เยี่ยมคนไข้ ไว้อาทิตย์หน้าละกันนะ ค่อยมาเยี่ยมใหม่"
"ครับ ขอบคุณมากครับ" เมื่อชานยอลได้รับคำตอบว่าเพื่อนของตัวเองไม่ตายแล้ว เขาจึงค่อยโค้งให้กับจงอิน ก่อนที่จะเดินออกไปอย่างดีใจ
จงอินที่รู้สึกดีใจนิดๆเมื่อมีคนที่รู้จักกับคนไข้ของเขามาแสดงตัวแล้ว หลังจากนี้เขาก็มีหน้าที่ดูแลคนไข้คนนี้ให้หายจากอาการสมองเสื่อมก็พอ ถึงแม้ว่ามันจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน เขาก็จะทำให้คนไข้คนนี้หายจากอาการสมองเสื่อมให้ได้.....
แต่หารู้มั้ยว่าคนไข้พิเศษของเขาคนนี้ จะเปลี่ยนแปลงชีวิตที่หม่องหม่นของเขาตลอดไป
นาฬิกาเดิมผ่านไปอย่างช้าๆ แต่การผ่าตัดก็ยังไม่เสร็จสิ้น เวลาได้ล่วงไปเรื่อยๆกลายจาก หนึ่งนาที เป็นหนึ่งชั่วโมง จากหนึ่งชั่วโมง กลายเป็นสองชั่วโมง จากสองชั่วโมงกลายเป็น สามชั่วโมง จนกระทั่งผ่านไปห้าชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีใครออกมาจากห้องผ่าตัดเลย และไม่มีใครที่ตามคนไข้รายนี้ตั้งแต่เริ่มการผ่าตัด......แม้แต่คนเดียว
นางพยาบาลได้สืบหาเบอร์ติดต่อของญาติคนไข้รายนี้ แต่ผลที่ได้คือ.....ไม่มีใครที่สามารถยืนยันเป็นญาติของเขาได้เลยแม้แต่คนเดียว ไม่มีทางไหนที่สามารถติดต่อคนที่รู้จักของคนไข้คนนี้ได้เลย
หกชั่วโมงผ่านไป ประตูห้องฉุกเฉินได้เปิดออกมาอีกครั้ง จงอินที่ออกมาเพื่อหาญาติของคนไข้ แต่กลับไม่เจอแม้แต่คนที่นั่งอยู่แถวนั้นเลย เขาจึงเดินเข้าไปถามพยาบาล และก็ได้คำตอบที่ทำให้เขาหดหู่ใจมาว่า พ่อแม่ของคนไข้ได้เสียชีวิตลงก่อนที่จะถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาล และญาติคนอื่นๆก็ไม่สามารถติดต่อได้เลยแม้แต่คนเดียว
หลังจากที่จงอินไปถามพยาบาลแล้ว เขาจึงเดินเข้าไปห้องไอซียูของคนไข้ที่เขาพึ่งได้รักษาชีวิตไว้พร้อมกับรายละเอียดเกี่ยวกับคนไข้คนนี้ จงอินไล่อ่านประวัติคนไข้คนนี้ทีละบรรทัด และจึงเงยหน้าขึ้นมาดูคนไข้ที่นอนสงบนิ่งไร้การเคลื่อนไหวเหมือนเจ้าชายนิทรา สายระโยงระยางต่างๆเต็มตัวของคนไข้ไปหมด นั่นเป็นเพราะ เขาอยู่ในอาหารสมองเสื่อม......
ใช่ คุณอ่านไม่ผิดหรอ คนไข้คนนี้ได้ประสบอุบัติเห็นทำให้สมองของเขาเสื่อมไม่สามารถจดจำอะไรได้ ผลตรวจทั้งหมดบ่งชี้ได้ว่าคนไข้คนนี้ต้องอยู่ในการดูแลอย่างใกล้ชิด แต่พ่อแม่ของเขาเสียไปแล้ว แล้วเขาจะอยู่ได้ยังไง จงอินเดินเข้าไปใกล้คนไข้ก่อนที่สังเกตุใบหน้าของคนไข้คนนี้ ก่อนที่จะถอยห่างเพื่อไม่ใช้ติดเชื้อ
จากประวัติแล้ว เด็กคนนี้อายุเพียงแค่ 15 เป็นวัยกำลังโตเป็นผู้ใหญ่ ในสายตาของจงอินเขารู้สึกเหมือนเด็กคนนี้อายุเพียง 10 ขวบเพราะใบหน้าของเด็กคนนี้ดูเด็กกว่าอายุจริง
หลังจากที่จงอินเข้าไปดูคนไข้แล้ว จู่ๆก็มีเด็กผู้ชายตัวสูงโปร่งวิ่งเดินเข้ามาหาเขาก่อนที่จะพูดว่า "แฮ่กๆๆ คยองซูเป็นไงบ้างครับ"
"อะไรนะ?? แล้วนายเป็นใคร??"จงอินที่กำลังงงกับเด็กชายคนนี้ที่จู่ๆก็วิ่งมาหาเขา
"ผม ปาร์ค ชานยอล เพื่อนผมเป็นยังไงครับ" เด็กชายคนนี้พูดอย่างชัดค่อยชัดคำอีกครั้ง
"อ้อ นายเป็นเพื่อนของ โด คยอง ซู ใช่มั้ย" จงอินเอ่ยออกมาอีกครั้ง
"ใช่ครับ แล้วตอนนี้เพื่อนผมอยู่ที่ไหนครับ" ชานยอลค่อยๆอ่อนเสียงลงเมื่อหายเหนื่อยจากการวิ่งมาที่โรงพยาบาล
"อยู่ห้องไอซียูน่ะ แต่ตอนนี้เขาห้ามให้เยี่ยมคนไข้ ไว้อาทิตย์หน้าละกันนะ ค่อยมาเยี่ยมใหม่"
"ครับ ขอบคุณมากครับ" เมื่อชานยอลได้รับคำตอบว่าเพื่อนของตัวเองไม่ตายแล้ว เขาจึงค่อยโค้งให้กับจงอิน ก่อนที่จะเดินออกไปอย่างดีใจ
จงอินที่รู้สึกดีใจนิดๆเมื่อมีคนที่รู้จักกับคนไข้ของเขามาแสดงตัวแล้ว หลังจากนี้เขาก็มีหน้าที่ดูแลคนไข้คนนี้ให้หายจากอาการสมองเสื่อมก็พอ ถึงแม้ว่ามันจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน เขาก็จะทำให้คนไข้คนนี้หายจากอาการสมองเสื่อมให้ได้.....
แต่หารู้มั้ยว่าคนไข้พิเศษของเขาคนนี้ จะเปลี่ยนแปลงชีวิตที่หม่องหม่นของเขาตลอดไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น