ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ☞REMEMBER 2
REMEMBER 02
หลายวันผ่านไป คยองซูก็ยังไมสามารถจดจำอะไรได้เลย แต่ในสมองของเขามีแต่คุณหมอที่มีชื่อว่า คิม จง อิน เขาจำอะไรไม่ได้แม้แต่เพื่อนตัวเอง ตัวเองชอบอะไร ถึงแม้ว่าชานยอลจะคอยพูดให้เขาฟังต่างๆนาๆเกี่ยวกับตัวเขา แต่ทุกครั้งที่คยองซูพยายามจะนึก เขาก็ต้องพบกับอาการปวดหัวที่รุนแรงจนตัวเขาเองไม่สามารถทนได้จนต้องสลบไป
จงอินที่เห็นอาการของคยองซูเป็นแบบนั้นจึงสั่งห้ามไม่ให้ชานยอลพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องของเขาในอดีตอีก เพราะเขากังวลว่าอาการปวดหัวของคยองซูจะเป็นหนักขึ้น อาจจะถึงแก่ชีวิตของเขาได้
"หมอจงอินอยู่ไหนฮะ" คยองซูถามพยาบาลที่กำลังเปลี่ยนน้ำเกลือให้เขา
"คุณหมอกำลังเดินมานะ นอนก่อนนะคะ" นางพยาบาเอ่ยหลังจากที่เปลี่ยนน้ำเกลือเสร็จ และเดินออกไปจากห้องของคนไข้
"ทำไมคุณหมอยังไม่มาอีก นี่มันเลยรายการที่คุณหมอชอบแล้วนะ" คยองซูเอ่ยอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะนั่งดูรายการที่ปกติเขากับหมอจงอินดูด้วยกันทุกวัน
จู่ๆ เสียงประตูห้องของคยองซูถูกเปิดออกมา และคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คุณหมอจงอิน ที่เดินเข้ามาพร้อมตุ๊กตาตัวเล็กๆ
"คุณหมอมาแล้วครับ" จงอินเอ่ยก่อนที่จะหยิบเก้าอี้มานั่งข้างๆคยองซู
"กว่าจะมา สารคดีเล่นไปครึ่งเรื่องแล้วนะฮะ" คยองซูแกล้งกำหน้าบึ้งตึงใส่จงอิน
"โถ่!! อย่าโกรธหมอเลยนะ นี่หมอซื้อตุ๊กตามาให้ เลยเลทมานิดหน่อยเอง" จงอินพูดก่อนที่จะยื่นตุ๊กตาหมีสีขาวให้คยองซู
"ตุ๊กตาหรอ!! หมอคิดว่าผมอายุเท่าไรกันครับ" คยองซูแกล้งทำเป็นโกรธแต่ในใจดีใจที่คุณหมอจงอินซื้อตุ๊กตามาให้
"หมอได้ยินคยองซูบ่นว่าเหงา หมอเลยซื้อตุ๊กตามาแทนตัวหมอ คยองซูจะได้ไม่เหงาไงล่ะครับ"
"ผมโตแล้วนะ!!!"
"งั้นหมอไม่ให้แลวก็ได้ เดี๋ยวหมอเอาไปเป็นของตัวเอง โอเคนะ" จงอินหยิบตุ๊กตาที่วางไว้ข้างๆตัวคยองซูออก
"ฮือออ หมอจงอินอ่ะ ผมแค่เล่นล้อเล่นน่ะครับ เอาตุ๊กตามาเถอะน้าาาาา" คยองซูเอ่ยเมื่อเห็นท่าว่าตัวเองจะไม่ได้ตุ๊กตาอย่างใจหวัง
"นี่ แกล้งเป็นงอนอีกแล้วใช่มั้ย คยองซูอ่า" จงอินที่จับผิดคยองซูได้ เอ่ยขึ้นมาอย่างมั่นใจ
"ใช่ครับ!!! ก็หมอจงอินไม่รักษาสัญญานิว่าจะมาให้ทันรายการสารคดีนิ!!!นิสัยไม่ดี เป็นหมอได้ไง" คยองซูทำหน้าดุใส่จงอิน
"ครับๆ หมอขอโทษทีหมอมาสายแต่หมอก็เอาตัวนี้มาแทนคำขอโทษมาให้แล้วนิครับ" จงอินเอ่ยก่อนที่จะยื่นตุ๊กตาให้คยองซูอีกที
"งั้นวันนี้เรามาตั้งชื่อตุ๊กตากันดีกว่า" คยองซูเอ่ยและหยิบตุ๊กตาขึ้นมากอดไว้
"เอาชื่ออะไรดี คยองซูลองคิดชื่อมาสิ"
"ไม่ ผมจะให้หมอคิดชื่อมาเรื่อยๆ ถ้าถูกใจผมผมจะเอาชื่อนั้นแหละครับ"
งานเข้าแล้วไงเรา = = ไอคิวสูงแต่ไม่ได้อีคิวสูงนะ หมอจนปัญญา ทำไมต้องหาเรื่องให้ผมด้วยเนี่ย
"เอ่อ.....งั้นชื่อทัดดี้"
"ไม่ โหลไป"
"งั้นหมีน้อย"
"ปัญญาอ่อนไป"
"เอ่อ หมีขาว"
"ไม่ ผมไม่ชอบ"
"แล้วคยองซูชอบอะไร"
"ผมจำไม่ได้"
"งั้นชื่อจงอินนี่ละกัน"
".....ผมชอบชื่อนี้นะฮะ น่ารักดี โอเคผมเอาชื่อนี้ละกัน" คยองซูพูดก่อนที่จะหันหน้าไปคุยกับตุ๊กตา
"ชื่อนี้น่ารักเนอะ"
"คนคิดชื่อก็่ารักนะ" จงอินเอ่ยขึ้นมา
"ใครถาม ผมคุยกับจงอินนี่อยู่ฮะ"
"งั้นคงได้เวลาที่หมอต้องออกเวรแล้วนะ เดี๋ยวหมอไปก่อนนะครับ ยังไงก็มีจงอินนี่อยู่ทั้งตัว"
"ครับ กลับบ้านดีๆนะครับ"
หลังจากที่จงอินเดินออกมาจากห้องของคยองซูได้ไม่นานนัก ชานยอลที่ถือช่อดอกไม้เดินตรงดิ่งเข้าห้องคยองซู โดยไม่เคาะให้เสียเวลา
"คยองซูอ่า" ชานยอลทักคยองซูที่นั่งดูทีวีอย่างเงียบๆ
"อย่าเข้ามายุ่งกับผม!!!" คยองซูตะคอกใส่ชานยอลที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ตัวเขา
"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษนะคยองซู ฉันไม่อยากจะทำร้ายนาย" ชานยอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เมื่อเห็นอีกฝ่ายหวาดกลัวจนเหมือนจะร้องไห้
"นายอย่ามายุ่งกับฉัน!!!" คยองซูค่อยๆถอยห่างจนชิดขอบเตียง
"เอ่อ คยองซูใจเย็นๆ" ชานยอลค่อยๆเดินเข้าใกล้คยองซูที่กำลังสั่น
"ฉันบอกว่าอย่ามายุ่ง!!!!!!! ได้ยินมั้ย!!!!!!" คยองซูที่ตัวสั่นจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่ตะคอกใส่ชานยอล
"นายเป็นเพื่อนฉันนะ จำไม่ได้หรอ นายจำไม่ได้หรอ!!!!" ชานยอลเดินเข้าไปเขย่าตัวคยองซูอยางบ้าคลั่ง จนเครื่องวัดต่างๆของคยองซูปั่นป่วนไปหมด
"ฮืออออออออ หมอจงอิน หมออยู่ไหน!!!!!" คยองซูร้องโอดครวนเมื่อตัวเองรู้สึกกำลังถูกมอดไหม้ในนรกจากอาการปวดหัวและปัดทุกอย่างออกจากตัวเขา จนสายน้ำกลือต่างๆนานๆหลุดจากตัวเขา ทำให้เลือดไหลออกมาไม่หยุด
"นายจำฉันไม่ได้หรอ คยองซู หยุดเรียกหมอ และนายจำฉันสิ!!!!!!! เราออกไปอยู่ด้วยกันเถอะ" ชานยอลเขย่าคยองซูอย่างบ้าคลั่งจนชุดนักเรียนของเขาเต็มไปด้วยเลือด จนคยองซูเกิดอาการชักขึ้นมา
คยองซูนอนนิ่งไม่สั่นเคลื่อนไหวใดๆ แต่น้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสายไหลออกมาตาทั้งสองข้างของคยองซูที่ยังคงลืมค้างไว้ ไม่เคลื่อนไหวใดๆ ไม่มีแม้แต่กระพริบตา และ การหายใจของเขาด้วย.......
ชานยอลที่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไปจึงรีบวิ่งออกไปนอกห้องเรียกนางพยาบาล หลังจากนั้น จงอินที่กำลังเดินออกไปซื้อกาแฟต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นนางพยาบาลวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยอาการตื่นตระหนก เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นกับเขามาแล้วครั้งนึง ตอนที่ชานยอลกำลังเล่าเรื่องในอดีตและพยายามให้คยองซูนึกถึงอดีต แต่เขาทำไม่ได้ จบสลบไป
แต่ครั้งนี้มันร้ายแรงกว่าครั้งที่แล้วเพราะสภาพในห้องเต็มไปด้วยเลือดและคยองซูต้องถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินเพื่อเข้าไปปั๊มหัวใจที่ขาดการเต้น จงอินเองก็พยายามที่สุดเพื่อที่จะรั้งชีวิตเด็กคนนี้ไว้ เพราะหลายวันมานี่เขามีความสุขมากที่ได้พูดคุยและเล่นกับเด็กคนนี้ เด็กคนนี้ทำให้เขาได้ความสุขอีกครั้ง........
เวลาเลยผานไปร่วมชั่วโมง ในที่สุดความหวังที่เลือนรางของจงอินก็ได้กลับมาสว่างอีกครั้งเมื่อ ชีพจรของคยองซูกลับมาเต้นตามเดิม ทำให้จงอินรู้สึกชื้นใจอีกครั้ง เมื่อเขาสามารถยื้อชีวิตเด็กคนนี้ไว้ได้ในที่สุด
จงอินเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินก็เจอชานยอลที่นั่งกุมขมับทั้งตัวเขาเต็มไปด้วยเลือดไปหมด จงอินตัดสินใจไปนั่งข้างๆชานยอล ส่วนชานยอลก็สะดุ้งน้อยและเอ่ยถามจงอิน
"คยองซูเป็นยังไงบ้างครับ" ชานยอลถามอย่างเป็นห่วง
"ปลอดภัยแล้วล่ะ แต่จิตใจของเขาอาจจะไม่ปลอดภัย" จงอินเอ่ย
"งั้นหรอครับ" ชานยอลเอ่ยอย่างโล่งใจ แต่ในใจก็รู้สึกผิดบาปจนให้อภัยไม่ได้
"นายรักเพื่อนนายมั้ย" จงอินหันไปถามชานยอล
"รักสิครับ ทำไมหรอครับ"
"เพราะถ้านายรักเพื่อนของนาย นายควรปล่อยให้เขาได้เริ่มต้นใหม่ อย่ายึดติดแต่อดีตมากนัก ปล่อยให้เขาได้เริ่มต้นใหม่" จงอินเอ่ยก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
"งั้นหรอครับ" ชานยอลเอ่ยเบาๆ
"เลือกในส่ิงที่ถูกต้องนะชานยอล..." จงอินทิ้งคำเตือนไว้ให้ชานยอลก่อนที่จะเดินจากไป
"งั้นเราคงต้องทำในสิ่งที่ถูกต้องสินะ" ชานยอลพูดกับตัวเองก่อนที่จะลุกขึ้น เดินออกจากโรงพยาบาล เพื่อไปยอมรับผิดในสิ่งที่ตัวเองก่อโดยการไปมอบตัวให้กับตำรวจ.....
จงอินเดินเข้าไปในห้องของคยองซูที่กำลังหลับอย่างสงบนิ่ง และข้างๆตัวของเขาก็มี จงอินนี่ ตัวแทนของเขาอยู่ข้างๆ จงอินตัดสินใจลากเก้าอี้มานั่งข้างๆคยองซู ก่อนที่จะจับมือคยองซูขึ้นมากุมไว้
"ฉันไม่อยากให้นายต้องเจ็บปวดอีกแล้วนะ..." จงอินเอ่ยอย่างแผ่วเบา
"......"
"เราไปอยู่ด้วยกันเถอะ ฉันสัญญาว่าจะดูแลนายอย่างดี โด คยองซู"
WRITER
ไรเตอร์ไก่น้อย กลับมาแล้วววว ตอนนี้ยาวเว่อร์ ดราม่าไปมั้ย แต่ไรท์เตอร์สัญญาว่าต่อไปจะเอาน่ารักๆ เอาแบบหวานน้ำตาลขึ้นคอม ส่วนชานยอลจะเป็นยังไงไรเตอร์จะเฉลยทุกอย่างตอนหลังๆค่ะ
เม้นสักนิด สะกิดพลังไรเตอร์นะ อย่าลืมเม้นให้ดำลังใจไรเตอร์ด้วยน้าาา รักรีดเดอร์ทุกคน
จงอินที่เห็นอาการของคยองซูเป็นแบบนั้นจึงสั่งห้ามไม่ให้ชานยอลพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องของเขาในอดีตอีก เพราะเขากังวลว่าอาการปวดหัวของคยองซูจะเป็นหนักขึ้น อาจจะถึงแก่ชีวิตของเขาได้
"หมอจงอินอยู่ไหนฮะ" คยองซูถามพยาบาลที่กำลังเปลี่ยนน้ำเกลือให้เขา
"คุณหมอกำลังเดินมานะ นอนก่อนนะคะ" นางพยาบาเอ่ยหลังจากที่เปลี่ยนน้ำเกลือเสร็จ และเดินออกไปจากห้องของคนไข้
"ทำไมคุณหมอยังไม่มาอีก นี่มันเลยรายการที่คุณหมอชอบแล้วนะ" คยองซูเอ่ยอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะนั่งดูรายการที่ปกติเขากับหมอจงอินดูด้วยกันทุกวัน
จู่ๆ เสียงประตูห้องของคยองซูถูกเปิดออกมา และคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คุณหมอจงอิน ที่เดินเข้ามาพร้อมตุ๊กตาตัวเล็กๆ
"คุณหมอมาแล้วครับ" จงอินเอ่ยก่อนที่จะหยิบเก้าอี้มานั่งข้างๆคยองซู
"กว่าจะมา สารคดีเล่นไปครึ่งเรื่องแล้วนะฮะ" คยองซูแกล้งกำหน้าบึ้งตึงใส่จงอิน
"โถ่!! อย่าโกรธหมอเลยนะ นี่หมอซื้อตุ๊กตามาให้ เลยเลทมานิดหน่อยเอง" จงอินพูดก่อนที่จะยื่นตุ๊กตาหมีสีขาวให้คยองซู
"ตุ๊กตาหรอ!! หมอคิดว่าผมอายุเท่าไรกันครับ" คยองซูแกล้งทำเป็นโกรธแต่ในใจดีใจที่คุณหมอจงอินซื้อตุ๊กตามาให้
"หมอได้ยินคยองซูบ่นว่าเหงา หมอเลยซื้อตุ๊กตามาแทนตัวหมอ คยองซูจะได้ไม่เหงาไงล่ะครับ"
"ผมโตแล้วนะ!!!"
"งั้นหมอไม่ให้แลวก็ได้ เดี๋ยวหมอเอาไปเป็นของตัวเอง โอเคนะ" จงอินหยิบตุ๊กตาที่วางไว้ข้างๆตัวคยองซูออก
"ฮือออ หมอจงอินอ่ะ ผมแค่เล่นล้อเล่นน่ะครับ เอาตุ๊กตามาเถอะน้าาาาา" คยองซูเอ่ยเมื่อเห็นท่าว่าตัวเองจะไม่ได้ตุ๊กตาอย่างใจหวัง
"นี่ แกล้งเป็นงอนอีกแล้วใช่มั้ย คยองซูอ่า" จงอินที่จับผิดคยองซูได้ เอ่ยขึ้นมาอย่างมั่นใจ
"ใช่ครับ!!! ก็หมอจงอินไม่รักษาสัญญานิว่าจะมาให้ทันรายการสารคดีนิ!!!นิสัยไม่ดี เป็นหมอได้ไง" คยองซูทำหน้าดุใส่จงอิน
"ครับๆ หมอขอโทษทีหมอมาสายแต่หมอก็เอาตัวนี้มาแทนคำขอโทษมาให้แล้วนิครับ" จงอินเอ่ยก่อนที่จะยื่นตุ๊กตาให้คยองซูอีกที
"งั้นวันนี้เรามาตั้งชื่อตุ๊กตากันดีกว่า" คยองซูเอ่ยและหยิบตุ๊กตาขึ้นมากอดไว้
"เอาชื่ออะไรดี คยองซูลองคิดชื่อมาสิ"
"ไม่ ผมจะให้หมอคิดชื่อมาเรื่อยๆ ถ้าถูกใจผมผมจะเอาชื่อนั้นแหละครับ"
งานเข้าแล้วไงเรา = = ไอคิวสูงแต่ไม่ได้อีคิวสูงนะ หมอจนปัญญา ทำไมต้องหาเรื่องให้ผมด้วยเนี่ย
"เอ่อ.....งั้นชื่อทัดดี้"
"ไม่ โหลไป"
"งั้นหมีน้อย"
"ปัญญาอ่อนไป"
"เอ่อ หมีขาว"
"ไม่ ผมไม่ชอบ"
"แล้วคยองซูชอบอะไร"
"ผมจำไม่ได้"
"งั้นชื่อจงอินนี่ละกัน"
".....ผมชอบชื่อนี้นะฮะ น่ารักดี โอเคผมเอาชื่อนี้ละกัน" คยองซูพูดก่อนที่จะหันหน้าไปคุยกับตุ๊กตา
"ชื่อนี้น่ารักเนอะ"
"คนคิดชื่อก็่ารักนะ" จงอินเอ่ยขึ้นมา
"ใครถาม ผมคุยกับจงอินนี่อยู่ฮะ"
"งั้นคงได้เวลาที่หมอต้องออกเวรแล้วนะ เดี๋ยวหมอไปก่อนนะครับ ยังไงก็มีจงอินนี่อยู่ทั้งตัว"
"ครับ กลับบ้านดีๆนะครับ"
หลังจากที่จงอินเดินออกมาจากห้องของคยองซูได้ไม่นานนัก ชานยอลที่ถือช่อดอกไม้เดินตรงดิ่งเข้าห้องคยองซู โดยไม่เคาะให้เสียเวลา
"คยองซูอ่า" ชานยอลทักคยองซูที่นั่งดูทีวีอย่างเงียบๆ
"อย่าเข้ามายุ่งกับผม!!!" คยองซูตะคอกใส่ชานยอลที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ตัวเขา
"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษนะคยองซู ฉันไม่อยากจะทำร้ายนาย" ชานยอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เมื่อเห็นอีกฝ่ายหวาดกลัวจนเหมือนจะร้องไห้
"นายอย่ามายุ่งกับฉัน!!!" คยองซูค่อยๆถอยห่างจนชิดขอบเตียง
"เอ่อ คยองซูใจเย็นๆ" ชานยอลค่อยๆเดินเข้าใกล้คยองซูที่กำลังสั่น
"ฉันบอกว่าอย่ามายุ่ง!!!!!!! ได้ยินมั้ย!!!!!!" คยองซูที่ตัวสั่นจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่ตะคอกใส่ชานยอล
"นายเป็นเพื่อนฉันนะ จำไม่ได้หรอ นายจำไม่ได้หรอ!!!!" ชานยอลเดินเข้าไปเขย่าตัวคยองซูอยางบ้าคลั่ง จนเครื่องวัดต่างๆของคยองซูปั่นป่วนไปหมด
"ฮืออออออออ หมอจงอิน หมออยู่ไหน!!!!!" คยองซูร้องโอดครวนเมื่อตัวเองรู้สึกกำลังถูกมอดไหม้ในนรกจากอาการปวดหัวและปัดทุกอย่างออกจากตัวเขา จนสายน้ำกลือต่างๆนานๆหลุดจากตัวเขา ทำให้เลือดไหลออกมาไม่หยุด
"นายจำฉันไม่ได้หรอ คยองซู หยุดเรียกหมอ และนายจำฉันสิ!!!!!!! เราออกไปอยู่ด้วยกันเถอะ" ชานยอลเขย่าคยองซูอย่างบ้าคลั่งจนชุดนักเรียนของเขาเต็มไปด้วยเลือด จนคยองซูเกิดอาการชักขึ้นมา
คยองซูนอนนิ่งไม่สั่นเคลื่อนไหวใดๆ แต่น้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสายไหลออกมาตาทั้งสองข้างของคยองซูที่ยังคงลืมค้างไว้ ไม่เคลื่อนไหวใดๆ ไม่มีแม้แต่กระพริบตา และ การหายใจของเขาด้วย.......
ชานยอลที่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไปจึงรีบวิ่งออกไปนอกห้องเรียกนางพยาบาล หลังจากนั้น จงอินที่กำลังเดินออกไปซื้อกาแฟต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นนางพยาบาลวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยอาการตื่นตระหนก เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นกับเขามาแล้วครั้งนึง ตอนที่ชานยอลกำลังเล่าเรื่องในอดีตและพยายามให้คยองซูนึกถึงอดีต แต่เขาทำไม่ได้ จบสลบไป
แต่ครั้งนี้มันร้ายแรงกว่าครั้งที่แล้วเพราะสภาพในห้องเต็มไปด้วยเลือดและคยองซูต้องถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินเพื่อเข้าไปปั๊มหัวใจที่ขาดการเต้น จงอินเองก็พยายามที่สุดเพื่อที่จะรั้งชีวิตเด็กคนนี้ไว้ เพราะหลายวันมานี่เขามีความสุขมากที่ได้พูดคุยและเล่นกับเด็กคนนี้ เด็กคนนี้ทำให้เขาได้ความสุขอีกครั้ง........
เวลาเลยผานไปร่วมชั่วโมง ในที่สุดความหวังที่เลือนรางของจงอินก็ได้กลับมาสว่างอีกครั้งเมื่อ ชีพจรของคยองซูกลับมาเต้นตามเดิม ทำให้จงอินรู้สึกชื้นใจอีกครั้ง เมื่อเขาสามารถยื้อชีวิตเด็กคนนี้ไว้ได้ในที่สุด
จงอินเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินก็เจอชานยอลที่นั่งกุมขมับทั้งตัวเขาเต็มไปด้วยเลือดไปหมด จงอินตัดสินใจไปนั่งข้างๆชานยอล ส่วนชานยอลก็สะดุ้งน้อยและเอ่ยถามจงอิน
"คยองซูเป็นยังไงบ้างครับ" ชานยอลถามอย่างเป็นห่วง
"ปลอดภัยแล้วล่ะ แต่จิตใจของเขาอาจจะไม่ปลอดภัย" จงอินเอ่ย
"งั้นหรอครับ" ชานยอลเอ่ยอย่างโล่งใจ แต่ในใจก็รู้สึกผิดบาปจนให้อภัยไม่ได้
"นายรักเพื่อนนายมั้ย" จงอินหันไปถามชานยอล
"รักสิครับ ทำไมหรอครับ"
"เพราะถ้านายรักเพื่อนของนาย นายควรปล่อยให้เขาได้เริ่มต้นใหม่ อย่ายึดติดแต่อดีตมากนัก ปล่อยให้เขาได้เริ่มต้นใหม่" จงอินเอ่ยก่อนที่จะลุกขึ้นยืน
"งั้นหรอครับ" ชานยอลเอ่ยเบาๆ
"เลือกในส่ิงที่ถูกต้องนะชานยอล..." จงอินทิ้งคำเตือนไว้ให้ชานยอลก่อนที่จะเดินจากไป
"งั้นเราคงต้องทำในสิ่งที่ถูกต้องสินะ" ชานยอลพูดกับตัวเองก่อนที่จะลุกขึ้น เดินออกจากโรงพยาบาล เพื่อไปยอมรับผิดในสิ่งที่ตัวเองก่อโดยการไปมอบตัวให้กับตำรวจ.....
จงอินเดินเข้าไปในห้องของคยองซูที่กำลังหลับอย่างสงบนิ่ง และข้างๆตัวของเขาก็มี จงอินนี่ ตัวแทนของเขาอยู่ข้างๆ จงอินตัดสินใจลากเก้าอี้มานั่งข้างๆคยองซู ก่อนที่จะจับมือคยองซูขึ้นมากุมไว้
"ฉันไม่อยากให้นายต้องเจ็บปวดอีกแล้วนะ..." จงอินเอ่ยอย่างแผ่วเบา
"......"
"เราไปอยู่ด้วยกันเถอะ ฉันสัญญาว่าจะดูแลนายอย่างดี โด คยองซู"
WRITER
ไรเตอร์ไก่น้อย กลับมาแล้วววว ตอนนี้ยาวเว่อร์ ดราม่าไปมั้ย แต่ไรท์เตอร์สัญญาว่าต่อไปจะเอาน่ารักๆ เอาแบบหวานน้ำตาลขึ้นคอม ส่วนชานยอลจะเป็นยังไงไรเตอร์จะเฉลยทุกอย่างตอนหลังๆค่ะ
เม้นสักนิด สะกิดพลังไรเตอร์นะ อย่าลืมเม้นให้ดำลังใจไรเตอร์ด้วยน้าาา รักรีดเดอร์ทุกคน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น