คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ให้เป็นเหมือนอ้อมกอด | วันที่ 1
—วันที่ 1 พฤศจิกายน—
อีก 7 วัน จะเป็นวันเกิดของไอซาวะ โชตะ
เวลาประมาณทุ่มกว่า ๆ หลังจากที่ออลไมท์ หรือโทชิโนริ ยากิตรวจการบ้านและเตรียมการสอนของพรุ่งนี้จนเสร็จ ภายในห้องพักอาจารย์ ดูเหมือนเหลือเพียงเขาเท่านั้น
ออลไมท์ยืดตัวไล่ความเมื่อยล้า ก่อนจะก้มเก็บข้าวของและเอกสารที่เกลื่อนโต๊ะกองสุดท้าย
เขาจะได้กลับหอพักเสียที
ในระหว่างที่เขากำลังลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อนอก และหยิบกระเป๋า เสียงประตูเลื่อนห้องพักครูก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงบทสนทนาของใครบางคนที่กำลังเดินเข้ามา
“โชตะ วันเสาร์นี้ เราไปดื่มกันเหอะน่า”
ไม่ต้องหันไปมอง เขาก็รู้ได้ในทันที
นี่คือเสียงของพรีเซนต์ไมค์ และ 'โชตะ' ที่ว่า ก็คงจะเป็นอีเรเซอร์เฮด หรือไอซาวะคุง
ไม่มีเสียงตอบกลับมาในทันที มีแต่เสียงถอนหายใจดังขึ้นอย่างเหนื่อยหน่าย
"ไม่ล่ะ นายอยากไปก็ไปคนเดียวเถอะ"
น้ำเสียงเนิบนาบตามสไตล์ของอีเรเซอร์เฮด ทำให้ออลไมท์เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
"เฮ้ อย่าแบบนั้นสิ วันอาทิตย์นี้วันเกิดนายเลยนะ ต้องฉลองกันหน่อยสิเพื่อน!"
ออลไมท์ชะงักไป เพราะเขากำลังจับใจความของประโยคโต้ตอบของพรีเซนต์ไมค์
วันอาทิตย์นี้เป็นวันเกิดของไอซาวะคุง
สายตาพลันเหลือบไปมองปฏิทินบนโต๊ะทำงานในทันที
วันอาทิตย์ที่ 8 พฤศจิกายนงั้นหรอ ..
"อ่าว คุณออลไมท์ ยังไม่กลับหรอครับ"
'คุณออลไมท์' ที่ถูกเรียกโดยกะทันหันสะดุ้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปหาต้นเสียง
ดูเหมือนว่าอีเรเซอร์เฮดตั้งใจจะเบี่ยงประเด็นจากพรีเซนต์ไมค์มาที่เขาแทน
"อ.. อ่า กำลังจะกลับแล้วล่ะ"
ออลไมท์ตอบกลับเสียงตะกุกตะกัก ยกมือขึ้นเกาศีรษะเล็กน้อยราวกับกำลังจะแก้เขิน
ไม่รู้ทำไม ออลไมท์ถึงรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่ได้คุยกับไอซาวะ โชตะ
แต่กับคนอื่นก็ไม่ยักจะเป็น
หรือเพราะว่าเป็นไอซาวะคุงรึเปล่านะ ..
"อ่อ งั้นดีเลย ผมกลับด้วย"
"เอ้ะ .."
ชายหนุ่มผมสีดำหยักศกเดินหันหลังนำออกไปโดยไม่รอคำตอบและไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อนรักอย่างพรีเซนต์ไมค์แต่อย่างใด
"เฮ้! เดี๋ยวเส้ โชตะ!!"
เขาปล่อยให้ชายหนุ่มสองคนในห้องได้แต่ยืนงง
เสียงแอร์ในห้องพักอาจารย์ดังขึ้นกลบบรรยากาศอย่างช่วยไม่ได้
"เอ่อ .. นั้นฉันกลับก่อนนะไมค์คุง"
ออลไมท์ที่ดูเหมือนจะได้สติขึ้นมาก่อน บอกลาพรีเซนต์ไมค์ที่ยังคงยืนงงอยู่ ก่อนจะเดินตามอีเรเซอร์เฮดออกไปอย่างรีบร้อน
อีเรเซอร์เฮดกำลังยืนรอเขาอยู่ที่กลางทางเดินหน้าตึกเรียน
"อ.. ไอซาวะคุง"
ออลไมท์เอ่ยทัก ทันทีที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินมาถึงตัวไอซาวะ
ไอซาวะยิ้มทักเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำออกไป
ออลไมท์เดินตามไปข้าง ๆ โดยเว้นระยะห่างเพียงเล็กน้อย
ตอนนี้ท้องฟ้ามืดสนิท มีเพียงแสงจากเสาไฟแถวสนามหญ้าหน้าตึกเรียนที่ส่องสว่างทางเดินอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเท่านั้น
ทั้งสองคนเดินตรงไปหอพักอาจารย์อย่างเงียบเชียบและไม่รีบร้อน
ไม่มีบทสนทนาใด ๆ ระหว่างนั้น แต่ก็ไม่มีความรู้สึกอึดอัดเช่นเดียวกัน
มีเพียงเสียงหวีดหวิวของลมหนาวแรกของปีที่พัดมาทำให้เชือกพันคอของไอซาวะปลิวไหวไปตามลม
เส้นผมสีดำปลิวปกใบหน้า ไอซาวะยกมือขึ้นเสยผมเชื่องช้า ก่อนจะกระชับเชือกที่พันคอเข้าหาตัว
"หนาวหรอ"
ออลไมท์ที่ไม่ได้ละสายตาออกจากอีกฝ่ายเลยถามขึ้น
ออลไมท์อาจจะไม่รู้ตัวเลยว่า สายตาที่เขามองไอซาวะอยู่นั้น เปิดเผยความรู้สึกในใจของเขาแทบทั้งหมด
แต่โชคยังดีที่บรรยากาศโดยรอบมืดเกินกว่าจะสังเกตเห็น
"นิดหน่อย"
ไอซาวะตอบ ก่อนจะซุกริมฝีปากและจมูกเข้ากับเชือกพันคอที่ถูกดันขึ้นมาให้ปิดใบหน้าช่วงล่าง
จะว่าไป ไม่ว่าจะอากาศหนาวหรืออากาศร้อน ก็ไม่ค่อยเห็นไอซาวะคุงเปลี่ยนยูนิฟอร์มที่ใส่อยู่สักเท่าไหร่
ไม่มีเสื้อคลุม ไม่มีหมวก ไม่มีถุงมือ มีเพียงเสื้อแขนยาวขายาวสีดำ แว่นกันลมและเชือกพันคอเท่านั้น
โดยไม่รู้ตัว ออลไมท์ถอดเสื้อนอกสีเทาเข้มของตัวเองออก แล้วคลุมไปที่ไหล่ของอีกฝ่าย
อาจจะเพราะความเป็นสุภาพบุรุษ
หรืออาจจะเพราะอีกฝ่ายคือ ไอซาวะ โชตะ
ไอซาวะหันมามองอีกฝ่ายอย่างสงสัย พยายามจะถอดคืนเสื้อนอกให้ออลไมท์ แต่อีกฝ่ายยกมือขึ้นห้ามเสียก่อน
เขาจึงไม่ได้คิดจะขัดขืนแต่อย่างใด
"มันช่วยให้อุ่นมั้ย เชือกพันคอนั่น"
ออลไมท์ถามขึ้นในขณะที่เฉมองไปทางอื่น หลังจากเผลอสบตาไอซาวะเข้าอย่างจัง
แม้ว่าเขารู้สึกหนาว ๆ ที่แขนหลังจากถอดเสื้อนอกออกก็จริง แต่ไม่รู้ทำไมใบหน้าถึงรู้สึกร้อนแปลก ๆ
"ไม่เท่าไหร่"
ไอซาวะตอบด้วยน้ำเสียงเนิบนาบอย่างเช่นทุกที ก่อนที่จะเงียบจะเข้าปกคลุมทั้งสองอีกครั้ง
ทางเดินจากโรงเรียนไปถึงหอพักอาจารย์ไม่ได้ไกลกันมาก แต่ใครบางคนกลับภาวนาอยากให้มันไม่มีที่สิ้นสุด
"เอาคืนไปเถอะ ลมแรงขนาดนี้ คุณน่าจะหนาวเหมือนกันนะ"
ในขณะที่พวกเขาเดินทางมาถึงที่หน้าหอพักอาจารย์โดยไม่รู้ตัว ไอซาวะถอดเสื้อนอกของออลไมท์ที่คลุมไหล่ตัวเองออกเพื่อที่จะคืนให้กับเจ้าของ
ออลไมท์จึงรีบปฏิเสธขึ้นมาด้วยน้ำเสียงรนราน
"ไม่ๆๆๆ ไม่หนาวเลย ไอซาวะคุงใช้ไปเ— ฮัดเช่ย!!"
"..."
เสียงจามดังไปทั่วทั้งบริเวณ ..
หมดกันความเท่ ..
ออลไมท์ได้แต่คอตกอยู่ในใจ ..
"หึหึ"
เหมือนเขาจะได้ยินเสียงไอซาวะแอบขำเบา ๆ
ไอซาวะยืดตัวขึ้น คลุมเสื้อนอกไปที่ไหล่ของออลไมท์ที่กำลังเอาผ้าเช็ดจมูกอยู่
"อย่ามาไม่สบายตอนนี้ล่ะ"
ออลไมท์ได้แต่ยิ้มเจื่อนและยกมือขึ้นเกาจมูกสีแดงก่ำ
“ขอโทษที”
ไอซาวะยิ้มเล็กน้อย ขณะที่กำลังทำท่าจะเดินเข้าไปในหอพักอาจารย์ เขาหันมาหาชายหนุ่มผมสีทองอีกครั้ง
"คุณออลไมท์ ..
ขอบคุณนะ"
ไอซาวะทิ้งคำพูดไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในหอพัก
ออลไมท์มองส่งไอซาวะจนกระทั่งเขาหายไปจากสายตา
เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย ราวกับต้องการจะซ่อนรอยยิ้มเขินของตัวเองที่แทบจะปิดไม่อยู่
คืนนี้ คงจะมีคนนอนหลับฝันดี
.
.
ความคิดเห็น