[Fic hunter x hunter]รักเจ้าเลห์'ของยัยสุดซื่อ

ลำดับตอนที่ #2 : -[Charpenter1] เดินทาง x เพื่อนใหม่ x ผจญภัย

    ณ เกาะปลาวาฬ  

"กอร์นยังไปจับเจ้าบึงอยู่รึป่าว" ชายในหมู่เกาะพูดถาม
  
 "เอ๊ะ!...เอ่อ..ค่ะ..ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ยังอยู่ตรงนั้นอยู่เลย" น้าสาวของเจ้าของชื่อตอบ

"เธอสัญญาไว้ไม่ใช่หรอ ว่าถ้ากอร์นจับเจ้าบึงได้จะยอมให้ไปสอบฮันเตอร์นะ" ชายอีกคนพูดขึ้น
 
"ไอ้บ้า!!ขนาดผู้ใหญ่5คนยังจับไม่ได้เลย แล้วเด็กตัวแค่นั้นจะไปจับได้ยังไง
    คุณมิโตะน่ะ ยังไงก้ไม่ให้กอร์นไปสอบฮันเตอร์อยู่แล้วล่ะ"พูดจบก็พากันเดินไป
 
"แต่...กอร์นน่ะ เก่งมากเลยนะ ถ้าหากว่าจับได้ขึ้มาล่ะ"ชายข้างๆพูดขึ้นพร้อมเดินตามไป

"ฮ่า ฮ่า ไม่มีทางหรอกน่า"  

  ฝั่งเจ้าของชื่อที่กำลังพยายามตกเจ้าบึงนั้นอยู่

"อ่ะ!.....มาแล้ว!!!มาแล้ว! มาแล้ว!! มาแล้ววว!!!" เด็กหนุ่มตะโกนออกมาด้วยความดีใจแล้วพยายามดึงเจ้าบึงขึ้นมา

"เอ๊ะ!...อ๊า~ตกได้แล้วหรอค่ะ พี่!"เด็กสาวพูดพร้อมวิ่งมาด้วยความเร็วแต่เสียงนั้นกลับปนความเสียใจไว้
 
 "อื้อ!สำเร็จแล้วแกรน!^^''พูดพร้อมแท็กมือเด็กสาวนามว่ากรีฟ

        .
        .
        .
        . 
        .
        .
        .
'นี่หรอเจ้าบึง'   'ตัวใหญ่จัง'  'พ่อของกอร์นก็เคยจับได้นี่' เสียงชื่นชมเด็กหนุ่มต่างๆนาๆดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวแบกเจ้าบึงมาไว้

''นี่คุณมิโตะ ผมจับเจ้าบึงมาได้ตามสัญญาแล้วนะ เพราะงั้น ให้ผมไปสอบฮันเตอร์ได้แล้วใช่มั้ย'  
  กอร์นพูดพร้อมสายตามุ่งมั่นที่มีเปรี่ยมร้น  
"ผมจะพยายามเป็นฮันเตอร์ให้ได้ฮะ"พูดพร้อมออกตัววิ่งไป

"พะ พี่ค่ะ!รอแกรนด้วยซี่~!"เด็กสาววิ่งตามพี่ชายตนเองตามไปติดๆ

    .
    .
    .
    . 
    . 
    .
    .

''มันอยู่ในสายเลือดแท้ๆเลย..ไม่มีใครเคยจับเจ้าบึงได้มาก่อน ก้มีแต่จินเท่านั้นแหละ
   ที่จับได้ตอนอายุ12แล้วตอนนี้ลูกของเค้าก้จับมันได้ แถมยังตอนอายุเท่ากันอีก.....แววตานั้นช่างเหมือนพ่อ
ไม่มีผิดเลย....เรารั้งเค้าได้ไม่นานหรอก''ผู้อาวุโสสุดของบ้านหลังนี้พูดขึ้น
   .
   .
   .
   . 
   .
   .
''จะไปจริงๆใช่มั้ยกอร์น''น้าสาวพูดกับเด็กหนุ่ม

"อื้อ''เด็กหนุ่มตอบรับคำเพียงสั้นๆพร้อมกับนั่งขัดเป็ดตกปลาของตน

"พ่อทิ้งเธอกันกรีฟจังไปตั้งแต่เล็กเพื่อไปเป็นฮันเตอร์''

''ผมรู้ฮะ''

''เค้าเห็นฮันเตอร์สำคัญกว่าเธอกับกรีฟจังนะ!''

''สุดยอดเลยนะฮะ..ถึงกับทิ้งผมและกรีฟที่ยังเล็กๆไว้2คนแบบนี้ ฮันเตอร์เนี่ย''

''ฮันเตอร์น่ะ เป็นอาชีพที่อันตรายนะ เธออาจจะตายเมื่อไหร่ก็ได้ เข้าใจรึเปล่า!''

''ผมรู้ฮะ แต่...ผมอยากรู้มากกว่านั้น ว่าทำไมพอถึงให้ความสำคัญกับฮันเตอร์มากขนาดนั้น นั้นล่ะที่ผมอยากรู้''

''เธอน่ะ เป็นลูกของจินจริงๆนั่นล่ะ''น้าสาวคิดในใจ

เช้าวันถัดมาวันที่กอร์นต้องออกเดินทาง
 
'หืม!?แล้วกรีฟจังล่ะ' คุณยายคิดก่อนที่จะหันช้าๆแต่ดันเห็นอะไรบางอย่างเข้า '^^ไปดีมาดีนะจ้ะ'

''เอาล่ะ!ผมสัญญาว่าจะสอบฮันเตอร์ให้ผ่าน แล้วก้เป้นฮันเตอร์ให้ได้''เด็กหนุ่มพูดกับน้าสาวตนเอง

''ถ้าอย่างนั้น ขอให้กลับมาอย่างปลอดภัย สัญญาได้มั้ย''

''ครับ!..ผมสัญญา''พูดจบเด็กหนุ่มยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับน้าสาว
  
  ''เกี่ยวก้อยสัญญาใครโกหกขอให้กลืนเข็มพันเล่ม ประทับด้วยจูบนี้เลยย~''

''เอะ! อ๊า~''เด็กหนุ่มอุทานเพราะโดนน้าสาวดึงเข้าไปกอด

''กอร์น''

''ขอบคุณฮะ คุณมิโตะ......เอ๊ะ! แล้วกรีฟล่ะฮะ!?''

''คงไม่อยากเจอเราล่ะมั้ง กรีฟจังเองก็ไม่อยากให้เธอไปเสี่ยงอันตราย''

''........งั้น!ฝากบอกกรีฟด้วยนะฮะ ว่าผมจะกลับมาให้เร็วที่สุด แล้วจะมาเล่นเป็นเพื่อน''
   

ณ ท่าเรือของเกาะปลาวาฬ ​

'โชคดีนะ~!'  'อย่าตายล่ะ!'

''ผมจะเป็นฮันเตอร์ให้ได้ฮะ ผมสัญญาว่าจะเป็นฮันเตอร์ที่เก่งที่สุดในโลกให้ได้ แล้วผมจะกลับมา~!!''

'ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮันเตอร์ที่เก่งที่สุดในโลกหรอ''

'ไม่รู้จักกลัวบ้างเลยรึไง'

'แกน่ะ ไม่รู้อะไรเลยสินะ ทุกๆปีมีคนจากทั้วโลกมาสมัครสอบเป็ยฮันเตอร์เป็นแสนคน
แต่ก็มีเพียงน้อยนิดเท่านั้นแหละที่จะถูกเลือก เพราะงั้นอย่าพูดอะไรพล่อยๆออกมาดีกว่า หนุ่มน้อย''

กอร์นไม่สนใจคำพูดที่พวกนั้นพุดออกมาสักนิด

''เอ๋!?'' ''อะไรน่ะ'' กอร์นเห็นผ้าคลุมที่ขยับอยู่ข้างๆทางลงบันไดจึงเอื้อมมือไปจับก็ดันพบว่า...

''อึ๊ย~กะ กรีฟ!!มะ มาทำอะไรบนนี้เนี้ย!''

''อะชะอุย~...แหะๆ กะ ก็แบบว่า~น้ามิโตะไม่สิ...คุรยายเป็นห่วงพี่กลัวทำอะไรแผลงๆเลยให้หนูมาคุมน่ะค่ะ^^''
  'แถสดๆพี่กอร์นจะเชื่อมั้ยเนี่ย~ ToT'

''อย่างงี้นี้เอง!แต่ว่ามันอันตรายนะ!คุณยายไม่น่าให้เชแกรนมาเลย''

''ดูถูกเกินไปแล้วมั้งค่ะ! หนูเองก็เอาตัวลอดได้อยู่แล้วนะสมรรถภาพร่างงกายความยืดยุ่นไรแบบนี้หนุ-''
       เด็กสาวพูดยังไม่ทันจบก็ดันมีเสียงอะไรมาแทรกซะก่อน

'แกทำอะไรอยู่เนี่ย!คัทสึโอะ!แกมันเป็นลูกเรือที่ห่วยแตกจริงว่ะ'พูดเสร็จก็ถีบลูกเรือที่ชื่อคัทสึโอะ

''อ๊ะ!''2พี่น้องตระกูลฟรีคส์อุทานพร้อมกันก่อนที่จะเดินลงบันได้มาดูเหตุการ

'ทำไมถึงลงไปก้มอย่างงั้นวะ ฮ่าๆๆ'

''เฮ่ย!..พวกแก...อย่าอุ้สิว้ะ!''กัปตันที่เดินออกมาจากห้องสับหรับขับเรือเดินออกมาตรงลูกเรือที่ช่อคัทสึโอะอยู่
 ''เฮ่ย!ได้ยินที่ชั้นพูดมั้ย..รีบยกลังนั่นไปสิ''

''คะ ครับ เดี๋ยวนี้แหละครับ!''

''เดี๋ยว!''กอรนพูขัดจังหวะ ก่อนจะโยนแอปเปิ้ลเข้าไปในลัง

''อ่ะ! ขอบคุณน้ะ''คัทสึโอะพูดขอบคุณกอร์นก่อนจะเดินไปเก็บลังให้เข้าที่

เอี๊ยก~!! แอ๊น~!!(นึกว่าเสียงนกนางนวลหน่อยล้ะกัน)

''หืม?พี่ค่ะ!เอ่อ~พายุมัน''เด็กสาวพูดขึ้นก่อนที่จะผึ่งหูฟังเสียงลมอีกที

''พายุกำลังมา"

''เมื่อกี้พูดว่าไงนะไอ้หนู''กัปตันเรือถามความแน่ชัดอีกที

''นั่นไง นกนางนวลมันพูดกันอยู่''

''อะไรนะ''กัปตันพูดต่อหลังจากท่ได้ยินกอร์นพูดออกมา

''แล้วก้~''พูดเสร็จพรางจับจมูกไปพรางหลังจากนั้นก็กระโดดขึ้นไปอยู่บนเสากระโดงเรือแล้ว

''พายุลูกใหญ่กำลังมาทางนี้!จริงๆนะฮะ จมูกของผมรับกลิ้นได้''

''เร็วเข้าสิค่ะ มันใกล้มาเรื่อยๆแล้วนะ กระแสลมเริ่มพัดแรงคลื่นก้เริ่มแรงกว่าเดิมแล้วด้วย!หนูได้ยินเสียงนะค่ะ''

''ไอ้เด็ก2คนนี้...แววตาแบบนั้นเหมือนเขาคนนั้นเลย''

'ว๊ากกกกกกกกกกกกกก'เสียงผู้คนที่อยู่ในเรือร้อง

'กัปตัน!..เสากระโดงเรือจะทนไม่ไหวเอานะครับ ถ้าเราแล่นเร็วแบบนี้!!ลูกเรือคนนึงพลักประตูเข้ามาพร้อมพูดใส่กัปตัน''

''พูดอะไรโง่ๆ!!แค่เริ่มต้นก็สนุกขนาดนี้แล้ว....เอาล่ะเฟ้ย~!...เดินหน้าเต็มที่!.....
       คลื่นแค่นี้อ่อนหัด...เฮ่ย!ไปดูหางเสือดิ๊''กัปตันสั่งคนที่มาบอกเรื่องหางเสือเรือ

'ค ครับ! อะ อุปส์!'เตรียมตัวจะอวก

'ให้ตายเถอะ พวกลูกเรือกระจอกเอ้ย~!...มีใครพอยืนไหวมั้ย'พอเปิดประตูสำหรับห้องพักก้พบกับคนที่นอนสลบเรียง
   'น่าสมเพช!'แล้วอย่างงี้จะผ่านการทดสอบฮันเตอร์ได้ยังไง~ เฮอะ!น่าหัวเราะ!

''ลองสมุนไพรนี้ดูสิฮะ ถ้าเคี้ยวมันไว้จะรู้สึกดีขึ้นนะ''กอร์นพูดกับคนที่ไหน้าขึ้นสีพอควร

'นะ น้ำ'  

''เดี๋ยวหนูไปหามาให้ค่ะ!^^''  

''ไอ้2พี่น้องนี่ หืม~''มองผู้ชายผมสีทอที่นอนอยู่บนเปล

''อึ๊ย~ไอ้นี่เปรี้ยวจังเลยน้า!!!'' พร้อมมองผู้ชายที่ใส่สูทมีแว่นกันแดดที่กินแอปเปิ้ลอยู่

''งี้นี่เอง..ยังมีพวกลากดินอยู่บนเรือบ้างสินะ''

''ขอโทษครับ..นะ นี่น้ำครับ''คัทสึโอะวิ่งผ่านกัปตันมาพร้อมเอาน้ำมาให้แกรน

''ขอบคุณมากค่ะ^^ นี่ค่ะพี่''

''ดื่มสักหน่อยนะฮะ''พูดจบก้ยื่นแก้วน้ำให้ ''ช่วยได้มากเลยจริงๆคุณคัทสึโอะ^^''

ณ ห้องควบคุมเรือ

 { Gran Part}

''แก4คนชื่ออะไรกันบ้าง''กัปตันเรือถามพวกเรา5คนที่ถูกเรียกออกมา

''ชั้นกอร์น!'' พี่กอร์นตอบคนแรก

''หนูกรีฟค่ะ^^''ส่วนชั้นคนที่2

''ผมคุราปิก้า'' เอ๋~พี่ชายผมทองหน้าหวานดีแฮะ ชื่อคุราปิก้าสินะ~

''เลโอลีโอ''สูงจาง~ชือทั้ง2คนนี้ยาวจังแฮะ

''ทำไมพวกแกถึงอยากเป็นฮันเตอร์กันล่ะ''

''เฮ่ย!นี่ถ้าไม่ใช่การทดสอบเรื่องอะไรชั้นจะบอกแก!!''

''ตอบคำถามมาเถอะน่า'' 

''พ่อของผมเป็นฮันเตอร์ฮะ 

''เพราะมันเป็นอาชีพที่พ่อของพวกเรา2คนทำ''

''เราเลยอยากลองทำดูฮะ เพราะงั้นผมถึงได้ออกจากเกาะปลาวาฬยังไงละฮะ''

''เกาะปลาวาฬหรอ กะไว้แล้ว ว่าเด็ก2คนนี้ต้องเป็นลูกของจินแน่ๆ..ในที่สุดก็มาจนได้สินะ''

''เฮ่ย!ไอ้เปี๊ยก!อย่าพึ่งมาพูดสอดจะได้มะ''

''เราก้แค่บอกเหตุผลว่าทำไมมาที่นี้''

''ยังไงชั้นก้ไม่เอาด้วยหรอก ยังไงก้ไม่ยอมบอกหรอกเว่ย!''พี่ชายตัวสูงพูด น่ารำคาญจริ๊ง~ถ้าคุณลุงกัปตันเป็นคนที่ถูกว่าจ้างจากผู้คุมสอบฮันเตอร์ไรแบบนี้ อยากรู็จังจะแก้ตัวว่าไง หึ!หนอย~มาชี้จิ้มหน้าพี่อีก เดี๋ยวแม่ก้เตะคว่ำเลอะ!

''ผมเองก้เหมือนกัน เลโอลีโอ''ห๊า~พี่ชายหน้าหวานพูดงี้ได้ไงเนี่ย~>+<

''เฮ่ย!นี่นายอายุเท่าไหร่ มาเรียกชื่อชั้นเฉยๆอย่างงี้ไง''

''ไอ้เรื่องที่จะพูดโกหหกให้สมจิงสมจังนะมันง่ายนิดเดียว''

''เฮ้ย!ไม่ได้ยินหรือไงฟร๊ะ''หนวกหุว่ะ พูดข้ามหัวอยู่นั่นแหละ อุปส์!อารมดันออกเสียมารยาทจิงเลยชั้น><

''แต่ว่าการกล่าวความเท็จนั้น มันก้พอๆกับพวกละโมบโลภมากนั้นแหละ สำหรับผม การที่ต้องมาเปิดเผย
ต่อหน้าคนที่พึ่งรู้จัก มันออกจาละลาบละล้วงไปหน่อยล่ะเพราะงั้นผมไม่สามารถบอกตอนนี้ได้''พูดซะยาวเชียว = ='

''นี่แก...อย่าทำเป็นไม่สนใจชั้นน่ะเฟ้ย!''คุณเลโอลีโอนี่พูดมากจังนะค่ะ

''ถึงยังไงพวกแกก้ไม่คิดจะตอบคำถามของชั้นสินะ''กัปตันพูด ''นี่คัทสึโอะ''

''ครับกัปตัน''  

''เรามาเริ่มสอบฮันเตอร์กันเลยดีกว่า''เอ๋~?หมายความว่าไงอ่ะ

''ว่าไงนะ''คุณเลโอลีโอพูด โอ๊ย~ลิ้นจะพันอยู่ล้ะ ชื่อย๊าวยาว

''เออ..ได้ยินไม่ผิดหรอก..การสอบฮันเตอร์เริ่มขึ้นแล้ว''

''อะไรนะ!!''ที่อย่างงี้สามัครคีกันจังนะค่ะ - -'

''ก้อย่างที่รู้กัน คนที่อยากเป็นฮันเตอร์มีมากกว่าดาวบนท้องฟ้าซะอีก แต่ว่าการที่จะหากรรมการมา
    ตัดสินนั้นไม่มีท้งกำลังคนและเวลาดังนันจึงจ้างคนอย่างพวกฉันให้มาเป็นกรรมการการตัดสิน
     คนที่ต้องลงจากเรือลำนี้ก้เท่ากับว่าสอบตก แค่ทนกับพายุลูกเล็กๆไม่ได้ยังคิดจะสอบเป็นฮันเตอร์
        จะไปถึงการทดสอบจริงหรือไม่มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฉัน ดังนั้นตอบคำถามของชั้นมาดีๆ''
 ว้าว~ถูกอย่างที่เราพูดเลย~>o<

''บอกเค้าไปเถอะน่า''พี่กอร์นพูด

''ทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ว้า''

''ผมเป็นผู้รอดชีวิตจากเผ่าคูลท์...เมื่อ4ปีก่อนเผ่าของผมถูกฆ่าล้างเผ่าที่ผมมาเป็นฮันเตอร์ก้เพื่อมา
จับพวกกองโจรเงามายานั้นล่ะ!''

''เพราะงั้นถึงมาเป็นฮันเตอร์สินะ''กัปตันพูดกับพี่คุราปิก้า ''กองโจรเงามายาเก่งกาจมาก
   ขนาดฮันเตอร์มือดียังไม่กล้าเสี่ยงแบบนี้เท่ากับรนหาที่ตายป่าวๆ''

''ผมไม่เคยกลัวตายแม้แต่น้อย ที่ผมกลัวที่สุด คือกลัวว่าความแค้นจะไม่ได้รับการชำระ''

''ก็แค่แต่งนิยายหลอกเด็ก ถ้าคิดจะแก้แค้นก้ไม่ต้องมาเป็นฮันเตอร์ก้ได้ใช่มั้ยล่ะ''

''ชั่งเป็นคำถามที่โง่เง่าซะจริงเลโอลีโอ''

''ต้องคุณเลโอลีโอเฟ้ย''

''ถ้าหากไม่ได้เปนฮันเตอร์ที่ๆเราเข้าไม่ถึงข่าวสารที่เราหาไม่ได้หรือสิ่งที่เราทำไม่ได้มีอีกมากมายนะ''

''หนอย~~!!!!!!อ่ะ!''5555เหมือนตัวอะไรสักอย่างเลอะโมโหที่นี่น่าขำชะมัด5555กลั้นไว้แกรนกลั้นไว้

''นี่...แล้วคุนเลโอลีโอล่ะฮะ ทำไมถึงอยากเป็นฮันเตอร์ล่ะ''

''ชั้นหรอ สำหรับชั้นมันง่ายนิดเดียว เงินไงล่ะ แค่มีเงินก้ซื้อได้ทุกอย่าง คฤหาสน์หลังงาม รถยนต์สุดหรู
หรือจะเหล้าราคาแพง''บ้าป่าว~พูดอย่างเดียวไม่ได้ไงทำไมต้องมีท่าประกอบบ้าป่าว อุปส์!เสียมาราทจังแฮะเรา

''สันดานมันซื้อด้วยเงินไม่ได้นะ เลโอลีโอ''

''นี่ครั้งที่3แล้วนะรู้สึกว่า...คนเผ่าคลูท์จะไม่รู้มารยาทเอาซะเลย''ระ แรงไปมั้ยค่ะ! 0 0!

''ถอนคำพูดซะ เลโอลีโอ....ถอนคำพุดเดี๋ยวนี้!''

''...แล้วคุณเลโอลีโอล่ะ''พูดเสร็จก้เดินออกไปเลย...

''เฮ่ย!นี่พวกแก...ชั้นยังพูดไม่จบเลย''กัปตันพูด

''ปล่อยเค้าไปเถอะฮะ นี่เปนคำสอนของคุรมิโตะฮะ''
  'ถ้าเราอยากรู้จักใครเราก้ต้องรู้ให้ได้ว่าเค้าโมโหเรื่องอะไร' ​
''เป็นคำสอนที่ผมชอบที่สุดเลยล่ะฮะเพราะงั้นเหตุผลของ2คนนั้นต้องสำคัญมากเลยล่ะ''
น้ามิโตะสอนไว้จริงๆด้วย^^อ๊ะ! เสียงอะไรกัน

'กัปตัน ดะ ดูนั่น' ตะ ตาพายุ หรอซวยแน่เลย!

''ถ้าเข้าไปที่ตาพายุละก้ เรือได้จมแน่!!''คุณคัทสึโอะพูด รู้ค่ะรู้

''ลดใบเรือลงซะ''กัปตันพูด 

''ผมจะไปดูเอง''คุณคัทสึโอะพูด เราเองก้ไปด้วยน่าจะดี

''ฝากด้วยนะ....หลบไป ชั้นบังคับเอง เดินหน้าเต็มที่''

'ตาพายุเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้ว''โอ๊ย~รวบรวมแรงทั้งหมดไว้ที่มือ!โธ่เอ๊ย!แล้วทำไมพวกพี่คุราปิก้าถึงได้ไม่มาช่วยเนี้ย ฮึบ!!

''ถอรคำพุดเมื่อกี้เดี๋ยวนี้! แล้วก้ยอมแพ้ผมซะเลโอลีโอ''

''ชั้นไม่อยากพูดอะไรซ้ำซากหรอกนะ แกน่ะขอโทษชั้นซะ ไม่งั้นจะไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว''หยีมมีดออกมา 

''งั้นก้ช่วยไม่ได้''หยิบดาบไม้คู่ออกมา

'เฮ้ยยย!'พายุเข้ามาใก้มากขึ้นกว่าเดิมจนพวกที่พยายามเอาใบเรือลง ปล่อยมือซะงั้น แถวเราเหลืออยู่5คนเอง

''ยะ เย้ยยยยยย''คุณคัทสึโอะนี่ตายล่ะ  ''ฝะ ฝากด้วยนะค่ะ''
 
พี่คุราปิก้ากับคุณเลโอลีโอจะคว้าได้แล้วเชียว ชิ!ใครจะไปยอม ตอนนี้ชั้นพุ่งออกไป
จับขาคุณคัทสึโอะได้แล้วแต่ว่า อ๊ะ!พี่ค่ะ ค่อยยังชั่วที่จับขาเราได้แต่มันเลยตัวเรือมาเยอะเลยนะ
พี่คุราคุณเลโอจับขาพี่ไว้ ^^สมัครคีกันดีมากค่ะ!

''อึก!ไม่เป็นไรนะค่ะคุณคัทสึโอะ!''โอ๊ย~น้ำทะเลเข้าปาก แวะ!>0<

''ดึงขึ้นมาเลย''ใครพูดไม่รุ้แต่ที่รู้ๆหน้าเราอยู่ในน้ำทะเลแล้วต้องจับคุณคัทสึโอะให้แน่นที่สุด!เยี่ยมดึงขึ้นไปแล้ว

''อึบ!''ชั้นเปลี่ยนจากจับมาเป็นกอดไว้แล้วล่ะ เดี๋ยวหลุดมือไปจะแย่ เพราะตอนนี้เลือดตกหัวแย้ยว><

''ไอ้พวกบ้านี่ ทั้ง2คนเลยถ้าจับขาแกไว้ไม่ทันป่านนี้ยัยตัวเล็กตกทะเลไปแล้ว''คุณเลโอพูดฉอดๆใส่พี่กอร์น
โด่ว~ก้ลอดมาแล้วนี่ไง บนเดี๋ยวก้แก่กว่าเดิมหรอก ดีนะไม่พูดยัยเตี้ย!^^

''ให้ตายเถอะ!ทำอะไรบ้าบิ่นทั้งพี่ทั้งน้องจริงๆ''คราวนี้พี่คุราปิก้าพูด นี่เราบ้าหรอเนี่ย?

''แต่ก้จับผมไว้ไม่ใช่หรอ''  

''เอ๋!''  

''ช่วยไว้ทั้ง2คนเลยนี่ค่ะ^^''คราวนี่ชั้นพูด(หลังจากเอาแต่บ่นในใจตลอด-3-)

''ก้จริงล่ะนะ''

''กรีฟจัง!''

''ค่ะ!?''     ''ขอบใจมากเลยนะกรีฟจังเธอช่วยชีวิตชั้นวั้ย''

''ไม่ใช่แค่หนูคนเดียวหรอกค่ะ 3คนนี้ก้ช่วยเหมือนกัน''

''ขอบคุณมากเลยนะครับ''คุณคัทสึโอะโค้งขอบคุณอย่างสวยงาม

''ไม่เป็นไรฮะ''พี่กอร์นพูด

''ผมไม่ต้องการคำขอบคุณหรอก''ยังจะเก๊กอีก -3-

''นะ!...แค่นายไม่เป็นไรก้โอเคแล้ว''นี่ก้เก๊ก -3-เหอะ!เห็นลิ้นไก่แล้วม้าง~

''ครับ!งั้นผมกลับไปประจำตำแหน่งก่อนนะครับ''พูดเสร็จก้วิ่งไปเลย  หืม~เมื่แอกี้พี่คุราปิก้ามอง
คุณเลโอลีโอแล้วยิ้มด้วยงั้นหรอ~^^

''พิลึกคน''คุณเลโอลีโอพูด

''เมื่อกี้นี้ขอถอนคำพูดนะ ขอโทษด้วยคุณเลโอลีโอ''

''อ่ะ!..ขอโทษอะไรกัน ไม่ต้องหรอก เรียกเลโอลีโอเฉยๆก้ได้ เลดอลีโอน่ะ
  ....ชั้นเองก้ต้องขอโทษด้วย..ที่พูดดูถูกเผ่าของนายชั้นผิดเอง''

''ไม่ต้องใส่ใจหรอก'' ^^ในที่สุดก้คืนดีกันแล้วสินะค่ะ^-^

''ชักชอบพวกแกแล้วสิ''กัปตันเรือเดินออกมาจากห้องควบคุมเรือ  ''ชั้นจะพาพวกแกไปส่งให้ถึงที่เลย
พวกนาย4คนไม่ต้องทำอะไรแล้วล่ะ'' ว้าว~ดีใจจัง

''จริงหรอฮะ''

''แล้วบททดสอบล่ะ''ใครพูดมะรู้แต่ตอนนี้จะได้ใกล้สอบเป็นฮันเตอร์สักที>-<

''ก้บอกแล้วไงขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของชั้น....พวกแก4คนสอบผ่าน!!'' ว้าว~

''สำเร็จแล้ว~!!กรีฟ!''

''ค่ะ^^''ชั้นแท็คมือพร้อมกับกระโดดกอดพี่กอร์นเต็มแรง ขั้นแรกผ่านไปได้ด้วยดีทีเดียวค่าา~



------ยาวมิใช่น้อย(เล่นซะเอาทุกคำพูดของHunter x Hunter ตอนแรกมาพูดซะหมดเลยนี่)555เดี๋ยวสุก เสา ทิต มาต่อ-------  




◊ SQWEEZ