คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
...กลางวันที่แสนสงบในวันหนึ่ง
"...."
เด็กหนุ่มร่างบางยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งเหมือนกำลังเฝ้ารอบางสิ่งบางอย่างด้วยแววตามีความหวัง ...
... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำเอาร่างบางสะดุ้ง .. แต่เมื่อมองชื่อที่ปรากฎขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์รอยยิ้มสดใสก็เป็นเครื่องประดับชั่วคราวบนใบหน้าของเด็กหนุ่ม
"พี่ครับ...เมื่อไหร่จะมาหรอ...?"
'.....'
ปลายสายเงียบไปชั่วขณะหนึ่งก่อนที่เสียงของชายหนุ่มจะดังขึ้น....
'เมษาหรอ...พี่ขอโทษนะ...วันนี้พี่มีงานเข้ามากระทันหันน่ะ...อาจจะไปไม่ได้นะ'
"ไม่เป็นไรครับ...ไว้วันอื่นก็ได้.."
'ขอบคุณนะครับ...พี่รักเมษาที่สุดเลยไว้เจอกันวันหลังนะครับ<3'
เด็กหนุ่มกดวางสายพร้อมถอนหายใจเมื่อคนรักวางสายไปโดยไม่ลืมทิ้งท้ายด้วยถ้อยคำหวานซึ้งซึ่งเป็นปกติเหมือนทุกครั้งที่คุยกันจนเขาไม่รู้ว่าจะหลงเหลือความรู้สึกอะไรให้กับคำพูดเหล่านั้นแล้ว...
"นี่ก็เดือนนึงแล้ว...ไม่ได้เจอกันซักที..แต่ก็ไม่เป็นไร....สำหรับพี่ธันวา...ผมรอได้เสมอล่ะ..."
เด็กหนุ่มพูดพร้อมยิ้มออกมา..ถึงแม้จะรู้สึกเริ่มไม่แน่ใจแล้วก็ตาม..
----------------------------------------------
"ว่าไงเมษ...ไปเที่ยวกับพี่ธันฯสนุกมั้ยล่ะ.."
"..ไม่ได้ไปหรอกตุลย์..พี่เค้าติดงานอีกแล้วน่ะ.."
'เมษ'หรือ'เมษา'พูดขึ้นพร้อมส่งยิ้มบางๆให้เพื่อนที่เข้าใจและดีที่สุดกับเขาตอนนี้ตั้งแต่ประกาศไปว่าเค้าเป็นแฟนกับผู้ชายด้วยกันเองก็ดูเหมือนจะมีแค่ตุลย์เท่านั้นที่เข้าใจ....
"อีกแล้วหรอ..."
"อืม...นับครั้งนี้ก็ครบ1เดือนพอดีที่ไม่ได้เจอพี่เค้า....วัยทำงานก็อย่างนี้แหละ..พี่เค้าคงไม่ว่างเหมือนเด็กมหา'ลัยอย่างเราหรอก.."
"แน่ใจหรอเมษ.."
"แน่สิมันแปลกตรงไหน?คนทำงานจะติดงานก็เป็นเรื่องธรรมดา.."
"แต่นี่มันวันหยุดนะอีกอย่างคนบ้าอะไรทำงานทุกวัน..ถ้ารักกันจริงมันก็ต้องมีเวลาให้บ้างสิ.."
ร่างบางเงียบไปชั่วขณะ
"ใช่มั้ยล่ะเมษ..."
"ตุลย์กำลังหาว่าพี่ธันฯหลอกเมษอยู่หรอ?"
"ไม่ใช่อย่างนั้นคือมัน.."
"ตุลย์กำลังคิดว่าเราโง่หรอ!!!พี่ธันฯไม่มีทางเป็นคนแบบนั้นหรอกนะ!ไม่มีวัน!!"
"เมษฟังเราก่อน!"
ร่างบางพูดก่อนจะวิ่งออกไปเดยไม่ฟังอะไรทั้งนั้นพร้อมดวงตาที่แดงก่ำ
'พี่ธันฯไม่มีทางเป็นคนแบบนั้นหรอก..พี่ธันฯเค้ารักเราจะตาย'
ในขณะที่วิ่งร่างบางก็ได้แต่คิดปลอบใจตัวเองที่รู้สึกเจ็บขึ้นมา
'ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องจริง..ทำไมเราถึงรู้สึกเจ็บอย่างนี้นะ....หรือว่ามัน..จะจริงอย่างที่ตุลย์พูดนะ..'
"ไม่มีทาง..เชื่อใจพี่ธันฯสิเมษ..เชื่อใจคนที่เรารักสิ.."
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่หยดน้ำใสก็ไหลลงมาอาบแก้มร่างบางแล้ว...
เมษวิ่งออกไปโดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ตลอดเวลาด้วยความเป็นห่วง...
.........................................................................................................
"ไอ้ธันฯเมื่อไหร่มึงจะเลิกบอกน้องเค้าว่าติดงานซักทีวะ?"
"ก็กูเบื่อ..อยากหาของใหม่มันผิดหรอวะไอ้น้องเมษก็ตามกูจนน่ารำคาญ"
"แต่มึงสัญญากับน้องเค้าหลายรอบแล้วนะเว่ย ถึงน้องเค้าจะเป็นผู้ชายแต่น้องเค้าก็มีความรู้สึกไม่ต่างจากผู้หญิงที่มึงเคยทิ้งนักหรอก.."
"มึงจะยุ่งอะไรกับกูนักหนาวะไอ้มีน เอาเวลาไปดูน้องชายของมึงอย่าให้มายุ่งกับเมียกูยังมีประโยชน์กว่า..ไปไหนก็ไปเลยมึง.."
"ตุลย์มันก็แค่เพื่อนกับเมษเท่านั้นแต่กูเตือนมึงแล้วนะ..อย่ามาหาว่ากูไม่เตือนทีหลังล่ะ.."
'มีน'พูดพร้อมลุกเดินออกไปจากบาร์ที่เคยนั่งอยู่ทิ้งให้ร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาคมเข้มเจ้าของชื่อธันวานั่งอยู่ตามลำพังก่อนมีนจะชายตามองเพื่อนที่รู้จักกันมาแต่เด็กเป็นครั้งสุดท้าย.....ด้วยความเป็นห่วง
ความคิดเห็น