คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
เสียงสายฝนโปรยกระหน่ำอยู่ทั่วท้องฟ้ายิ่งเหมือนซ้ำเติมความรู้สึกในตอนนี้ของคนที่นอนอยู่บนเตียงในบ้านหลังคาสีเขียวหลังเล็กๆเข้าไปอีก...
"ทำไมไม่รับสายนะ..."
ร่างบางเจ้าของชื่อเมษนอนคร่ำครวญมองโทรศัพท์เพื่อรอเบอร์คนรักที่เขาโทรไปเป็น10ครั้งแต่ก็ไม่มีทีท่าว่ามือถือจะโต้ตอบปฎิกริยาของเจ้าของเลยแม้แต่น้อย...
"พี่ธันฯ..พี่รู้มั้ยผมเป็นห่วงพี่แค่ไหน.."
ในขณะที่น้ำตาอีกระลอกจะถูกปลดปล่อยออกมาอีกครั้งก่อนที่เสียงกระดิ่งหน้าบ้านจะดังขึ้น...
ร่างเล็กปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆแล้วเดินลงไปเปิดประตูบ้านช้าๆพร้อมกับขอบตาที่ยังแดงอยู่
"พี่ธันฯ..."
เมษเงยหน้าขึ้นมามองผู้มาเยือนด้วยความดีใจความเศร้าที่มีเมื่อกี้ก็พลันหายไปหมดไม่นานร่างสูงเจ้าของชื่อที่ถูกเรียกก็เปิดปากพูดออกมาด้วยท่าทางที่กระอึกกระอัก
"ค..คือ..พี่จะมาบอก.."
ไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดจบเมษก็โผเข้ากอดคนรักของเขาในทันทีโดยแทบจะกลั้นน้ำตาแห่งความดีใจไว้ไม่อยู่..
"พี่ไปไหนมา!"
"อ..เอ่อ..พี่.."
"รู้มั้ยผมคิดถึงพี่นะ..คิดถึงที่สุด.."
ร่างบางสวมเข้ากอดร่างสูงอีกครั้งทำเอาคำพูดที่ธันฯเตรียมตัวเตรียมใจมาพูดพลันไหลลงคอไปหมด..
"พี่ก็คิดถึงเมษนะ..."
ร่างสูงยิ้มก่อนจะกอดร่างบางตอบ
.....
"พ...พี่ธันฯ..อือ..ม..ไม่เอาครับ..ผ..ผมไม่เล่นนะ.."
เมษบิดเร้าร่างกายไปมาในขณะที่ร่างสูงช่วยปรนเปรอไปตามส่วนต่างๆของร่างกายที่เปลือยเปล่า
"ไม่ได้เจอกันตั้งนาน..ไม่คิดอยากกอดพี่บ้างหรอครับ..."
ร่างสูงยิ้มเหยียดโดยไม่ทันให้อีกฝ่ายเห็น..
"ย..ยังไงผมก็รู้สึกไม่ชินนะ.."
"ไม่เป็นไรหรอก..."
ร่างสูงยิ้มก่อนจะดำเนินทุกอย่างไปตามขั้นตอนเหมือนที่เคยทุกครั้งก่อนจะบรรเลงเพลงรักไปอย่างเร่าร้อน..โดยไม่เหลือความรักและความสงสารในการกระทำเลยแม้แต่น้อย..
"อ่ะ..อ๊าาา!!ฮึก..อ๊ะ!!"
เสียงครางดังระงมไปทั้งคืนบ่งบอกได้ชัดถึงความเจ็บปวดของฝ่ายถูกกระทำจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไป
“อึก..อืม...”
ร่างสูงเสร็จเป็นครั้งที่ 2
"พ...พี่ธันฯ.."
"วันนี้น่ารักมากครับ.."
ธันวาฯพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยไม่แม้แต่จะเหลียวมองร่างบางที่นอนเจ็บช้ำอยู่ข้างๆด้วยซ้ำ.
"ฮึก...จ..เจ็บ.."
ร่างเล็กได้แต่ร้องครางด้วยความเจ็บก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองเข้าห้องน้ำและชำระร่างกายโดยความเจ็บก็เล่นงานอยู่ตลอดเวลาจนร่างบางหน้ามืดอยู่หลายครั้งแล้วกลับมาที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนโดยไม่ลืมกอดคนรักจากข้างหลังเบาๆด้วยความรัก...
.....แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาผ่านม่านโปร่งแสงในห้องเล็กๆช่วยปลุกเมษให้ตื่นขึ้นพร้อมร่างกายที่บอบช้ำ..
"อ..อือ..พี่ธันฯ.."
ร่างบางยิ้มก่อนจะอ้าแขนออกไปจะคว้าตัวอีกคน..แต่..
"พี่ธันฯ...ป..ไปไหน?"
ร่างที่บอบช้ำค่อยๆพยุงตัวเองเพื่อที่จะลุกขึ้นมามองอีกคนแต่ร่างสูงก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว..
"8.00โมง...พี่เค้าคง...ป..ไปทำงานล่ะมั้ง"
เจ้าของประโยคพูดก่อนจะยิ้มออกมาบางๆเมื่อนึกถึงแล้วเดินช้าๆไปจัดการตัวเองก่อนจะฝืนตัวเองเดินทางไปที่มหา'ลัย..
....
"อ้าวเมษว่าไง?"
ร่างบางที่ตอนนี้ร่างกายซีดเผือดเพราะยังเจ็บไม่หายฝืนยิ้มให้ตุลย์..
"ก..ก็ดี..เมื่อวานพี่ธันฯมาหาที่บ้านน่ะ.."
"อืม..ทำไมดูซีดขนาดนั้นล่ะ..ไม่สบายรึเปล่า..?"
"ม..ไม่เป็นไรหรอก..อ๊ะ.."
ร่างบางเผลอครางออกมาเบาๆเมื่อความเจ็บทางด้านหลังแล่นขึ้นมาในขณะที่ร่างสูงเลิกคิ้วด้วยความสงสัยก่อนจะเดินไปหาในขณะที่อีกคนเป็นลมล้มพับลงมาพอดี
"เมษ!!?"
ตุลย์อุทานด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆคนที่กำลังจะเดินไปหากลับล้มพับเป็นลมลงไปคาอกตัวเองพอดี...
"อือ...ฮึก..จ....เจ็บ..."
"เจ็บตรงไหนเมษ??!"
ร่างสูงรีบพยุงร่างเล็กที่เป็นลมแต่บังเอิญไปจับโดนส่วนที่บอบช้ำพอดีจนร่างเล็กครางออกมาแล้วจิกเสื้อคนที่พยุงไว้แน่น...
"ฮึก...อ๊ะ!"
ร่างสูงเมื่อจับใจความได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็รีบช้อนตัวร่างบางขึ้นมาไว้ในอ้อมอกก่อนจะรีบพาขึ้นรถ..
"ต..ตุลย์..พาเราไปไหน.."
"ไปบ้านเรา..."
"แต่เราต้อง..อึก..กลับไปเรียนนะ.."
"ห่วงตัวเองบ้างนะเมษ..ซีดขนาดนี้ยังจะไปเรียนอีกหรอ.."
"ต...แต่เราไม่เป็นไรจริงๆ..อ๊ะ!..ฮึก.."
เมษนอนขดตัวหอบเพราะพิษไข้อยู่บนเบาะข้างคนขับโดยตัวขาวซีดมีเหงื่อผุดพรายขึ้นตามใบหน้า
"นั่นไง...ถ้าไปเรียนต่อมีหวังแย่แน่.."
...เมื่อถึงบ้านหลังใหญ่เจ้าของบ้านก็รีบอุ้มร่างบางที่บอบช้ำเข้าไปในห้องทันทีด้วยความร้อนใจพร้อมกับมองไปรอบๆว่ามีคนอยู่รึเปล่าแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้องของตนวางร่างที่เหนื่อยล้าลงบนเตียงตัวเองช้าๆแล้วช่วยเช็ดตัวให้..
"..รอยช้ำรอยแดงเต็มไปหมดเลย..ทำไมเมษถึงยอมให้พี่ธันฯเค้าทำขนาดนี้ล่ะ"
"ท..ทำไมถึงรู้.....อ๊ะ..อือ.."
ร่างบางพูดออกมาพร้อมกับครางเพราะความเจ็บปวดที่บั้นท้ายเบาๆเมื่ออีกฝ่ายเช็ดตัวไปโดน
"ดูก็รู้แล้ว...เมษไม่ยอมให้ใครมาทำอย่างนี้กับตัวเองนอกจากพี่ธันฯหรอก.."
"ตุลย์..."
ร่างบางพูดเสียงสั่นพร้อมกับมองหน้าเพื่อนที่แสนดีกับเขาเหลือเกิน...แล้วโน้มคอเพื่อนรักลงมากอดพร้อมเริ่มสะอื้นเบาๆ..
"ทำไมพี่เค้าเปลี่ยนไป...ฮึก..ทำไมล่ะตุลย์..เราไปทำอะไรไม่ถูกใจพี่เค้าหรอ..ทำไมพี่เค้าต้องทำอย่างนี้กับเรา....พี่เค้าจะรู้มั้ยว่าเราอยากให้พี่เค้ากอด..เราอยากให้พี่เค้าจูบ...เราอยากให้พี่เค้าสัมผัสเรา...อึก..ม..ไม่ใช่เป็นที่ระบายอารมณ์ของพี่เค้าแค่อย่างเดียวแบบนี้..."
"เมษ.......คือ.....อึก.."
ตุลย์พูดพร้อมกับผละออกแล้วเบือนหน้าหนีก่อนทำท่าจะลุกออกไปแต่เมื่อมีมือเรียว2ข้างมารั้งแขนเสื้อไว้ก็ต้องจำใจหันไปมองสบตากับสายตาวิงวอนขอร้องเหมือนแทบขาดใจจากเจ้าของมือคู่นั้น
“ขอร้องนะ...มาถึงขั้นนี้แล้ว....ไม่ต้องปิดบังหรอก...”
“อืม....ก็ได้...”
ร่างสูงกัดปากตัวเองแล้วค่อยๆนั่งลงข้างๆเตียงแล้วกุมมืออีกคนไว้แน่น
“พร้อมนะ...”
ร่างเล็กพยักหน้าเบาๆก่อนจะกอดคออีกฝ่ายเข้ามาแน่นเหมือนกับรู้อยู่แล้วว่าต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่แสนเลวร้าย..
"เมื่อวันก่อน...ก่อนที่เมษจะไปรอพี่เค้าที่บ้านน่ะ...เราเห็นพี่เค้าเดินจูงมือผู้หญิงอยู่ในห้าง.."
"ฮึก...อือ..แล้ว...พี่เค้าไปไหนต่อรึเปล่า.."
"อืม..เราเห็นเลยลองตามไปตอนพี่เค้ากลับ..พี่เค้าก็ขับรถไปเรื่อยๆเราก็ขับตามจนพี่เค้าจอดเข้าโรงแรมม่านรูดนั่นแหละ...เราถึงเข้าใจทุกอย่าง.."
เสียงแอร์หวีดหวิวดังอยู่ในห้องอย่างโดดเดี่ยวโดยไม่มีเสียงใดตอบหลังจากที่ตุลย์เล่าจบเป็นเวลานานก่อนร่างบางจะค่อยๆปล่อยกอดร่างสูงช้าๆ...
"ทำไมถึงตัดสินใจที่จะตามพี่เค้าไปล่ะ.."
"เพราะ....เราเป็นห่วงเมษไง.."
"ท..ทำไมถึงทำเพื่อเรา..ข..ขนาดนี้.."
ดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำตาเอ่อขึ้นมาพร้อมกับริมฝีปากบางที่เม้มติดกันแน่น..
"เพราะเรา'รัก'เมษไง"
โดยไม่ทันให้อีกคนทักท้วงทันร่างสูงก็รีบลุกขึ้นยืนทันที
"วันนี้ท่าทางเมษจะเหนื่อยแล้ว..พักซะเถอะนะ.."
ตุลย์พูดก่อนจะรีบเดินออกไปพร้อมดวงตาที่เริ่มแดงก่ำแล้วปิดประตูทิ้งให้เมษาอยู่ในห้องตามลำพังท่ามกลางความงุนงงและสับสนในสิ่งที่ได้ยินเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว...
......
"เราทำอะไรอยู่...?"
ตุลย์ปิดประตูก่อนจะยืนพิงกำแพง..
"บอกไปอย่างนี้ก็มีแต่จะทำให้เค้ามองเราว่าเป็นมือที่3เปล่าๆ..แต่มันทำเมษขนาดนั้น...เมษถ้าเราเจ็บแทนเมษได้เราก็จะทำ.."
ตุลย์พูดพร้อมกับฝืนยิ้มทั้งที่ในอกเจ็บใจจะขาดยิ่งย้ำคิดว่าร่างกายของคนที่รักไม่ใช่ของตัวเองก็แทบล้มทั้งยืน..แต่ถ้าคิดไปอีกว่าคนที่รักที่สุดถูกรังแก..ยิ่งเจ็บเข้าไปอีกเมื่อไม่สามารถทำอะไรได้
"เมษ...เราจะตายเพราะเมษอยู่แล้วนะ..หยุดทำให้เรารักซักวันก็พอจะได้มั้ย.."
ร่างสูงพูดก่อนจะค่อยๆทรุดลงกับพื้นปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้
ความคิดเห็น