-SLAVEHOLDER- [BTS X YOU]

ลำดับตอนที่ #5 : -SLAVEHOLDER -04- [100%]

คำเตือน : เนื้อหาเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือพาดพิงผู้ใด มีเนื้อหารุนแรง 18+ รับไม่ได้กดออกนะคะ อย่ากดแบน หรือเตือนกันดีๆก็ได้ไรท์รับฟังนะ

เจเดน Cr.Jungkook Bts

ฟ้าประทาน Cr.Olivia Hye LOONA

โจชัว Cr.Y Golden child

วอนอู Cr.Wonwoo Seventeen

--------

-SLAVEHOLDER- 

-04-

          #ฟ้าประทานเจเดน

        Love me or hate me, but you will never change me – จะรักหรือเกลียดฉัน แต่คุณก็ไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

     หลังจากที่รับคำสั่งจากเจเดนเสร็จแล้ว ฟ้าประทานเธอก็ค่อยๆเดินก้มหน้าออกมาจากห้องทำงานของเจเดนในทันที ถึงแม้ว่าในใจของเธอจะขุ่นเคืองมากก็ตาม มือบางค่อยๆปิดบานประตูบานใหญ่ให้ชิดกันอย่างระมัดระวังเพราะเธอเกรงว่าถ้าหากเธอเสียงดังเจเดนจะยิงเธอทิ้ง และค่อยๆย่างเก้าฝีเท้าออกมาจากหน้าห้องทำงานของเขาและเดินกลับไปทางเดิมที่เธอมา

     ระหว่างทางฟ้าประทานเธอก็ได้แต่ครุ่นคิดตลอดว่า หากเธอติดหนี้เจเดนหนึ่งร้อยล้านเหรียญแล้วเขาให้เวลาเธอใช้หนี้หนึ่งปี และทุกครั้งที่เธอทำให้เขาพอใจหนี้ก็จะถูกหักไปเรื่อยๆครั้งละห้าพันเหรียญ นั่นก็เท่ากับว่าเธอจะต้องทำให้เขาพอใจทั้งหมดสองหมื่นครั้ง แต่ถ้าหากว่าเธอยอมมีอะไรกับเขา หนี้ก็จะถูกหักล้างไปครั้งละหนึ่งหมื่นเหรียญ นั่นก็เท่ากับว่า ฟ้าประทานเธอจะต้องมีอะไรกับเจเดนถึงหนึ่งหมื่นครั้ง

     “แม่เจ้า!”

     เมื่อคิดบวกลบคูณหารออกมาแล้วทำเอาฟ้าประทานเธอต้องอุทานออกมาดังลั่นห้องโถงจนต้องยกมือปิดปากเอาไว้ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเพราะเธอไม่นึกว่ามันจะยากขนาดนี้ ขนาดที่ว่าหากเธอเลือกทางที่มีอะไรกับเจเดนแล้วแล้วเธอก็ยังต้องมีอะไรกับเขาถึงหนึ่งหมื่นครั้ง นี่มันบ้าไปแล้ว ใครจะไม่มีอะไรกันเป็นหมื่นครั้งกัน นี่มันฆ่ากันชัดๆ

     “ถ้างั้นฆ่าฉันให้ตายเถอะหมอ ฮึก”

     เมื่อฟ้าประทานเธอได้คิดถึงหนทางกันเอาตัวรอดที่แสนโหดร้ายนั่น ร่างบางในชุดเมดก็ถึงขั้นเซชนกำแพงกันเลยทีเดียว ร่างบางพึมเพาออกมาเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอไม่มีทางหนีรอดกลับบ้านได้แน่ๆ และเงินเดือนของเธอเธอก็จะไม่มีวันรู้ว่ามันเข้าในบัญชีของเธอกี่บาทไปจนวันตาย

     แล้วไหนจะสวรรค์โปรดน้องชายของเธอที่ยังต้องเรียนหนังสืออีก แล้วครอบครัวของเธอจะทำยังไงถ้าหากว่าขาดเธอไปสักคน

     “มาทำตัวเป็นขยะอะไรตรงทางเดินบ้านฉัน”

     “เฮือก!”

     เพราะมัวแต่นั่งนึกเสียใจกับโชคชะตาอันแสนโหดร้าย ร่างบางเลยไม่รู้ว่ามีร่างสูงของชายหนุ่มในชุดนอนตัวเดิมที่เธอเห็นเมื่อช่วงหัวค่ำก็มาหยุดอยู่ตรงข้างหลังเธอตอนไหนก็ไม่รู้ แถมเขายังเอ่ยทักเธอด้วยคำพูดอันแสนโหดร้ายอีก

     ฟ้าประทานเธอสะดุ้งเฮือกใหญ่และรีบหันกลับไปคุกเข่าก้มศีรษะให้ผู้มาใหม่ในทันที เพราะเธอคิดว่าคนที่ทักเธอคือเจเดน แต่หาใช่เจเดนไม่ คนคนนี้คือโจชัวน้องชายแท้ๆของเจเดนต่างหาก

     “ขอโทษค่ะนายท่าน!”

     ฟ้าประทานเธอรีบเอ่ยขอโทษในทันทีเพราะถึงแม้ว่าเธอจะตัดพ้อกับหนทางในการรอดชีวิตของเธอก็ตาม แต่เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะตายในเวลานี้ เธอยังต้องจุดธูปบอกลาครอบครัวก่อนอย่างน้อยควันธูปที่เธอจุดอาจจะส่งเธอไปเข้าฝันมารดาของเธอได้ เธอจะได้สั่งเสียก่อนตาย เพราะเธอรู้ดีว่าหากเธอตายจริงๆศพของเธอก็คงไม่ถูกส่งกลับไทยแน่ๆ แต่อาจจะถูกเผารวมกับขยะแทนเธอจึงได้รีบเอ่ยขอโทษไว้ก่อน

     “น่ารำคาญ”

     แต่การขอโทษของฟ้าประทานกับทำให้โจชัวไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งที่เธอคิดว่าเขาคือเจเดน ร่างสูงในชุดนอนผ้าลื่นสีกรมมีสีหน้าเรียบนิ่ง แต่กลับฉายแววรำคาญและโกรธเคืองผ่านสายตาได้อย่างชัดเจน แต่ทว่าฟ้าประทานเธอไม่ได้อาจเห็นสีหน้าของโจชัวได้อย่างชัดเจนนักเพราะเธอเอาแต่ก้มหน้าอยู่ที่พื้น กว่าฟ้าประทานเธอจะรู้ตัวร่างสูงของโจชัวก็เดินหนีเธอหายไปที่ฉันสามซะแล้ว

     ร่างบางในชุดเมดที่ก้มศีรษะอยู่ที่พื้นค่อยๆตั้งใจฟังเสียงฝีเท้าหายไปไกลเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าแล้วเธอจึงได้เงยหน้าขึ้น เธอเห็นแค่แผ่นหลังของโจชัวแว๊บๆนั่นจึงทำให้เธอแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองรอบสอง เพราะว่าเธอเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอเข้าใจผิด โจชัวได้ฆ่าเธอก่อนเจเดนแน่ๆ

     “ฉิบหายแล้ว..”

     หลังจากที่ทะเลาะกับตัวเองมาราวๆแปดนาที ในที่สุดร่างบางของฟ้าประทานก็ลงมาถึงที่ชั้นล่าง ที่ห้องโถงชั้นหนึ่งว่างเปล่าและเธอก็ตัดสินใจแล้วว่าเธอจะไม่กลับไปนอนแต่เธอจะอยู่ที่นี่เลย เธอได้วางแผนและตัดสินใจไว้อย่างเรียบร้อย แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าเธอดันหาห้องครัวไม่เจอ แถมวอนอูในตอนนี้อยู่ไหนก็ไม่รู้

     เพราะมีแค่วอนอูคนเดียวที่ฟ้าประทานเธอรู้จัก เธอเลยไม่มีที่พึ่งอื่น ร่างบางในชุดเมดจึงค่อยๆเดินลากกระโปรงออกมาที่หน้าบ้านหลังใหญ่เพื่อจะไปสอบถามเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าเวรอยู่ไม่ไกล ร่างบางกำลังจะเดินถึงตัวบอดี้การ์ด แต่ทว่าจู่ๆเธอก็หยุดชะงักเพราะเธอเพิ่งจะนึกอะไรได้ ที่นี่มีแต่ผู้ชายและมีเธอผู้หญิงคนเดียว เธอจะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอจะปลอดภัย อย่างน้อยเธอมีแค่เจเดนคนเดียวก็เกินพอแล้ว

     เมื่อนึกได้ร่างบางก็รีบหันหลังกลับเข้าไปในบ้านกะทันหัน แต่ทว่าเธอกลับตัวปลิวกระเด็นก้นจุ่มพื้นเพราะว่าเธอดันหันหลังไปชนกับแผงอกแน่นๆของใครสักคนเข้าให้

     ตุบ!

     “โอ๊ย!”

     รู้ตัวว่าเธอดันหันไปชนกับใครสักคน เธอจึงจะคุกเข่าก้มศีรษะขอโทษอย่างเคย แต่ทว่าเธอดันเจ็บก้นและแขนที่ค้ำลงกับพื้นเมื่อกี้หนักมากจนต้องร้องโอย ข้อมือเธอเคล็ดหลังจากที่ต้องรับน้ำหนักของตัวเธอเองอย่ากะทันหันเมื่อครู่

     “....”

     “ขอโทษค่ะ”

     ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากของชายหนุ่มในชุดนอนผ้าลื่นสีเขียวขี้มา เจเดนเพียงแค่ยืนมองฟ้าประทานที่คลึงข้อมือตัวเองอยู่ที่พื้นนิ่งๆ เมื่อกี้เขาก็แค่กะจะออกมาดูว่าฟ้าประทานเธอกลับไปนอนหรือยัง แต่เขาไม่นึกว่าจะเห็นฟ้าประทานวิ่งเตาะแตะออกมาจากตัวบ้านและจู่ๆก็จะหันกลับเข้าบ้านคืนแบบโง่ๆ แบบนี้

     “วอนอู!”

     “ครับ นายท่าน”

     วอนอูรีบวิ่งมาหาเจเดนในทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงเรียกของเจ้านาย ร่างสูงของวอนอูมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังของฟ้าประทานก่อนที่จะโค่งศรีษะลงน้อมรับคำสั่ง

     “พาเธอไปซื้อของ”

     “ครับ”

     “ด..เดี๋ยวๆๆค่ะ ตอนนี้มันสีสามนะคะจะ-!”

     กริ๊ก!

     “!!!”

     ยังไม่ทันที่ฟ้าประทานเธอจะได้เอ่ยจบ วอนอูก็ควักปืนออกมาจากด้านหลังและจ่อที่กกหูเธอในทันที ร่างบางนิ่งชะงักรีบปิดปากและพยักยอมทำตามอย่างว่าง่ายในทันที เพราะความกลัวตายของเธอมันทำให้เธอกลัวปืนขึ้นสมอง

     ร่างบางค่อยๆยันตัวและลุกขึ้นยืนทั้งๆที่มีปืนจ่ออยู่ตรงกกหูอยู่อย่างนั้น ก่อนที่จะมีชายอีกคนค่อยๆเดินเข้ามาหาเธอและเขาก็คว้าข้อมือของเธอใส่กุญแจมือเอาไว้ทั้งสองข้างเพื่อกันเธอหนี

     “ไปได้แล้ว ฉันจะออกไปบริษัทหกโมงเช้า”

     “ครับ นายท่าน”

     ว่าจบเจเดนก็หันหลังกลับเข้าไปในบ้านโดยที่มีเหล่าลูกน้องโค้งศีรษะให้อย่างเคารพ จากนั้นร่างบางของฟ้าประทานจึงได้ถูกวอนอูลากออกไปขึ้นรถ แต่ทว่าร่างบางกลับยื้อตัวเอาไว้เป็นผลให้วอนอูต้องกดประบอกปืนตรงกกหูของเธอแรงขึ้นจนเจ็บจี๊ด ฟ้าประทานเธอจึงหัวเราะออกมาแห้งๆแล้วค่อยยกมือที่ถูกคล้องด้วยกุญแจมือกดปืนออกจากกกหูของเธอเบาๆ

     “ลดปืนลงเถอะค่ะ กลัวลั่น แหะแหะ”

     วอนอูยอมเก็บปืนลงแต่โดยดี ก่อนที่เขาจะออกแรงลากเธอไปขึ้นรถ และฟ้าประทานก็ยอมทำตามที่วอนอูบอกง่ายๆเพราะว่าเธอกลัวตาย ถึงแม้ว่าในใจเธอจะนึกสงสัยมาก็ตามว่าในเวลาแบบนี้ใครมันจะมาขายของให้เจเดนกัน

     รถยนต์คันหรูจอดและดับลงที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ที่นี่ยังเปิดไฟอยู่นั่นจึงทำให้ฟ้าประทานเธอตกใจไม่น้อยที่มีห้างเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วย เธอยังคงถูกล่ามไว้ด้วยกุญแจมืออยู่เหมือนเดิม และตลอดทางวอนอูก็ประกบเธอไม่ห่าง จนเธอกลัวว่าวอนอูจะลำบากใจที่ประกบเธอขนาดนี้ อีกนิดก็คือสิงร่าง เธอเลยเกรงใจวอนอูจะแย่

     “ฉันไม่หนีหรอกค่ะ คุณไม่ต้องจ้องฉันขนาดนั้นก็ได้ค่ะ”

     “ฉันไม่ได้อยากจ้อง แต่มันคือหน้าที่ พอมีเธออยู่ทุกอย่างมันวุ่นวายไปหมดเธอรู้ตัวมั้ย”

     คำพูดของวอนอูทำเอาฟ้าประทานเธอยิ้มแห้ง ก็ใครบอกให้เจเดนประมูลเธอมาล่ะ เธอไม่ได้ตั้งใจจะมาวุ่นวายเลยสักนิด อีกอย่างเธอก็ใช้ชีวิตอยู่ดีๆแล้วแท้ๆ ยังจะมาโชคร้ายถูกลักพาตัวอีก มันใช่ความผิดเธอที่ไหน

     “ลงไปได้แล้ว จะทำอะไรก็เลือกมาสักสองสามอย่าง”

     “คะ?”

     ฟ้าประทานเธอเอ่ยทวนอีกครั้งเพราะเธอไม่เข้าใจที่วอนอูพูด แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือสีหน้าดุๆพร้อมกับมือที่กำลังจะชักปืนออกมาอีกแล้ว ฟ้าประทานเธอจึงพยักหน้าเข้าใจแล้วรีบออกจากรถไปในทันทีโดยที่มีวอนอูประกบอยู่ไม่ห่าง

     วอนอูพาฟ้าประทานมาที่โซนของสดทันทีโดยที่ไม่มีอ้อมค้อมหรือแวะที่อื่นใดๆ เขาพาเธอมาหยุดอยู่ที่โซนนี้พร้อมกับมีบอดี้การ์ดอีกสิบคนที่ยืนล้อมเธอเอาไว้ราวกับว่าเธอคือนักโทษไม่ใช่ทาส ร่างบางยืนครุ่นคิดอยู่นานนมเพราะเธอไม่รู้ว่าเจเดนชอบทานอะไร เธอจะถามวอนอูก็กลัวว่าเขาจะจ่อปืนขู่เธออีก เธอจึงตัดสินใจเองเออเองซะเลย

     “นายท่านแพ้อะไรหรือเปล่าคะ?”

     “ไม่ นายท่านไม่เคยแพ้อะไร และฉันจะบอกให้ว่านายท่านมีฉายาว่าเทพแห่งชัยชนะ จำเอาไวให้ขึ้นใจด้วย”

     “คะ?”

50%

     “คะ?”

     ที่ฟ้าประทานเธอเอ่ยถามก็เพราะว่าเธอกลัวว่าอาหารที่เธอกำลังจะทำอาจจะมีส่วนผสมที่ทำให้เจเดนแพ้ได้ แต่ทว่าคำตอบของวอนอูทำเอาฟ้าประทานเธอเหวอรับประทาน แต่เธอก็ทำได้หัวเราะแห้งๆแล้วหยิบไข่มาแผงหนึ่ง เธอจะทำพะโล้ให้เจเดนทานละกัน และเธอก็มั่นใจว่าเจเดนจะต้องติดใจฝีมือของเธอไปจนตายแน่ๆ

     ราวๆครึ่งชั่วโมงที่ฟ้าประทานเธอเลือกหยิบวัตถุดิบที่เธอจะนำมาปรุงอาหารให้เจเดนทาน จากนั้นเธอก็ถูกพากลับมาที่บ้านของเจเดนในทันที โดยที่มีเหล่าลูกน้องของเจเดนคอยยกวัตถุดิบมาให้ ฟ้าประทานเธอกลายเป็นแม่บ้านเต็มตัวแล้ว และเธอก็นึกภูมิใจในสกิลการทำอาหารของเธอเป็นอย่างยิ่ง

     ฟ้าประทานเธอทำอาหารเป็นแทบจะทุกอย่าง และเธอก็เก็บเกี่ยวประสบการณ์เหล่านี้จากการไปทำงานที่ร้านอาหาร และร้านชาบู และในครั้งนี้เธอจะแสดงฝีมือของเธออย่างเต็มที่ หากโชคดีเธออาจะได้เป็นแม่บ้านหญิงเพียงคนเดียวในบ้านหลังนี้ แต่ถ้าโชคร้ายเธอก็แค่โดนยิงทิ้งก็แค่นั้น

     “แล้วฉันต้องทำอะไรให้พวกคุณทานด้วยมั้ยคะ ฉันจะทำทีเดียวเลย”

     “....”

     ในขณะที่ฟ้าประทานเธอกำลังจะเข้าบ้านเธอก็เอ่ยถามวอนอูที่เดินตามหลังเธอเบาๆ แต่คำถามของเธอกลับทำให้วอนอูและเหล่าลูกน้องของเจเดนชะงัก เพราะพวกเขาไม่เคยได้รับการใส่ใจขนาดนี้มาก่อน ไม่ใช่เพราะว่าเจเดนใจร้ายไม่ให้ข้าวพวกเขาทานแต่ทว่าส่วนใหญ่พวกเขาจะทำอาหารทานกันเอง และพวกเขาก็ไม่เคยเห็นทาสคนไหนที่ถามพวกเขาแบบนี้

     ทาสคนอื่นๆมีแต่หาทางหนีตายและหาทางทำร้ายพวกเขาและพยศไม่สิ้นซาก มีแค่ฟ้าประทานนี่แหละที่ถามพวกเขาแบบนี้คนเดียว

     “เธอเป็นบ้าหรือไง?”

     “เอ้า?”

     “ไม่ต้อง นายท่านสั่งให้เธอทำให้นายท่านคนเดียว เธออยากให้พวกฉันโดนยิงตายหรือไง”

     ฟ้าประทานเธอก็แค่ถามพอเป็นมารยาท แต่ทว่าวอนอูกลับร่ายยาวแถมยังด่าเธออีกต่างหาก ใบหน้าน่ารักของฟ้าประทานยู่หน้าลง ก่อนที่เธอจะหอบผงปรุงรสฟ้าไทยที่เธอเจอในห้างเมื่อกี้เข้าไปในครัว

     มือบางวางเหล่าเครื่องปรุงไว้บนเคาน์เตอร์ยาวภายในห้องครัวกว้างใหญ่ ฟ้าประทานเธอรู้ว่าเจเดนรวยมาก แต่ไม่คิดว่าห้องครัวของเขาจะสวยมากขนาดนี้ ทั้งๆที่เขาไม่มีแม่บ้านมาคอยทำอาหารให้แล้วเขาจะสร้างห้องครัวหรูหราแบบนี้ทำไมกัน

     ร่างบางในชุดเมดเดินสำรวจภายในห้องครัวเรื่อยๆโดยที่ในระหว่างนั้นก็มีเหล่าลูกน้องของเจเดนคอยเฝ้าเธออยู่ตลอดเวลา ฟ้าประทานเธอทำท่าจะไปเปิดประตูตู้เพื่อหาหม้อมาสักอันเพื่อต้มไข่ แต่ทว่าตู้นั่นมันก็อยู่สูงเกินความสามารถของเธอ แถมมือเธอยังโดนล็อกด้วยกุญแจมืออีกต่างหาก เธอจึงกระโดดดึ๋งๆอยู่ตรงนั้นสักพัก

     เป็นผลให้วอนอูที่ยืนรักษาการอยู่ไม่ไกลนึกหงุดหงิด เขาจึงต้องเดินมาหาเธอและเปิดประตูตู้ให้ แถมยังเพิ่งจะปลดล็อกกุญแจมือให้เธอสักที

     “กว่าจะนึกได้นะคะ”

     “อืม”

     ฟ้าประทานเธอยอมให้วอนอูปลดกุญแจข้อมือให้เธอนิ่งๆ เมื่อเรียบร้อยแล้ววอนอูจึงกำลังจะออกไปแตทว่า ฟ้าประทานกลับรั้งเข้าไว้ก่อน

     “เอาหม้อให้ด้วยสิคะ ฉันเอาไม่ถึง”

     ร่างสูงในชุดสูทได้แต่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความรำคาญ เขาอยากจะเบิ่ดกระโหลกฟ้าประทานสักรอบสองรอบเอาให้สลบ แต่ทว่าวอนอูไม่สามารถทำแบบนั้นกับเธอได้ เพราะถ้าหากว่าฟ้าประทานเธอคือเด็กผู้หญิงที่เจเดนเคยรักขึ้นมาจริงๆล่ะก็ ชีวิตเขาแม้แต่ขี้เถ้าตอนเผาศพก็คงไม่เหลือ

     “เอา”

     “ขอบคุณค่ะ”

     “เธอต้องทำอาหารให้เสร็จก่อนหกโมงเช้า นายท่านตรงเวลามากถ้ายังไม่อยากตายก็-“

     “ถอยค่ะ”

     “?”

     “ถอยไปค่ะคุณขวางทางฉัน เดี๋ยวก็เสร็จไม่ทันพอดี”

     ต้องให้ฟ้าประทานเธอเอ่ยย้ำอีกครั้ง ร่างสูงของวอนอูจึงได้ถอยหลังกลับไปรักษาการอยู่ที่เดิม จากนั้นฟ้าประทานเธอจึงได้เดินหน้าทำอาหารตามที่ได้รับคำสั่ง

     05’40 AM

     เวลาผ่านไปเนิ่นนานในที่สุดฟ้าประทานเธอก็ทำอาหารเสร็จ เหลือเพียงแค่จัดจาน เพราะฉะนั้นร่างบางจึงได้จัดการพร้อมกับน้ำไปจัดวางบนโต๊ะทานข้าวเรียบร้อย ตอนนี้เป็นเวลาตีห้าสี่สิบ เกือบจะหกโมงเช้าแล้ว และเธอจำได้ว่าเจเดนจะออกไปบริษัทตอนหกโมงเช้า

     เหลืออีกยี่สิบนาทีจะถึงเวลานั่น และฟ้าประทานเธอจะรู้สึกอเมซิ่งมากถ้าหากว่าเจเดนลงมาตอนหกโมงเช้าจริงๆ

     “อรุณสวัสดิ์ครับนายน้อย”

     ในขณะที่ร่างบางกำลังจัดจานอยู่บนโต๊ะอาหารอยู่นั่นจู่ๆเหล่าลูกน้องของเจเดนก็เอ่ยบอกอรุณสวัสดิ์นายน้อย ฟ้าประทานที่กำลังวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะอาหารก็ลุกลี้ลุกลนโค้งศีรษะไปกับพวกเขาด้วย เรียบร้อยแล้วเธอจึงรีบหันหลังและหนีกลับเข้าไปในครัวเพราะเธอถูกสั่งห้ามเข้าใกล้โจชัวเด็ดขาด บวกอีกอย่างคือเธอเข้าใจเขาผิด แน่นอนว่ายังไงโจชัวจะต้องจัดการกับเธอแน่ๆหากเธอยังไม่หนี

     “เธอ”

     “เฮือก!”

     ฝีเท้าเล็กหยุดชะงักเมื่อจู่ๆโจชัวก็เอ่ยเรียกเธอด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่ทว่าฟ้าประทานเธอกลับฟังแล้วรู้สึกว่าน้ำเสียงของโจชัวมันช่างเยือกเย็นและอำมหิตจนตัวสั่น เสียงฝีเท้าของโจชัวดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เพราะภายในห้องอาหารนี่เงียบมากจนสามารถได้ยินได้อย่างชัดเจนถึงแม้ว่าจะมีคนอยู่เป็นสิบก็ตาม

     ร่างบางเริ่มตัวสั่นระริก แต่เธอก็ยังคงคอนเสปก้มหน้ามองพื้นเช่นเดิม จนกระทั่งฝีเท้าหนักๆมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ฟ้าประทานเธอไม่กล้าเงยหน้ามองโจชัวเลยด้วยซ้ำ เธอจึงเห็นแค่ปลายเท้าของเขาที่ใส่รองเท้าสลิปเปอร์เพียงเท่านั้น

     “เธอเป็นคนทำอาหารสกปรกพวกนั้นเหรอ?”

     ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินที่โจชัวถาม ช่างพูดช่างจาจริง อาหารสกปรกงั้นเหรอ รู้มั้ยว่าเจเดนพี่ชายของเขาจะต้องทานอาหารสกปรกพวกนั้นนะ ทำไมถึงปากเสียแบบนี้เนี่ย “ค่ะ นายน้อย”

     “หึ!”

     มีเพียงแค่เสียงหัวเราะในลำคอดังออกมาจากร่างสูงในชุดสูทสีเทา ฟ้าประทานเธอจึงก้มหน้างุดลงกว่าเดิม เพราะเธอกำลังรู้สึกถึงแรงอำมหิตที่กำลังคืบคลานเข้ามา ใครคนนั้น ฝีเท้าหนักๆ และกลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัว บวกกับน้ำเสียงเข้มๆที่แสนทรงอำนาจนั่น

     “มากินอาหารสกปรกนี้ด้วยกันสิ”

     “....”

     เป็นเจเดนที่เพิ่งจะลงมาและเห็นภาพของโจชัวที่จะลังจะเงื้อมือตบฟ้าประทานพอดี มือหนาของโจชัวหยุดชะงักกลางอาการเมื่อได้ยินเสียงอันทรงอำนาจของพี่ชายแท้ๆก่อนที่เขาจะเก็บมือลงที่ข้างตัวที่เดิม แต่เขาก็ยังไม่หยุดส่งสายตาเคียดแค้นไปที่ร่างบางของฟ้าประทานที่กำลังก้มหน้าอยู่ไม่กล้ามองหน้าโจชัวเลยสักนิด แต่เธอก็พยายามแอบๆเหล่ตามองดูนาฬิกาที่ฝาผนัง ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเช้าเป๊ะ เจเดนตรงเวลามากขนาดนี้เลย

     “มานั่ง”

     “....”

     “อย่าให้ต้องใช้กำลัง”

100%

-SLAVEHOLDER-

#ออลออฟเจเดน

TWR.

อย่าให้พ่อต้องใช้กำลังนะนุ้งโจชัวกลับไปนั่งดีๆรู้กเดี๋ยวพี่ตีนะ ให้ทายว่าความสัมพันธ์ของสองพี่น้องนี้เป็นยังไงระหว่างรักกันปกติ กับศัตรูกัน เฉลย รักกันดีค่ะแต่แบบด้วยความที่ผ่านเรื่องเลวร้ายมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆอ่ะเนอ้ะโจชัวที่เด็กกว่าเลยจะมีอาการเกลียดผู้หญิงมากกว่าเจเดนนิดนึง แต่นุ้งฟังพี่ชายนะ เพราะนุ้งมีแค่พี่คนเดียว เพราะฉะนั้นรีดๆสบายใจได้ ถึงนุ้งโจชัวจะโหดแต่น้องรักพี่เจเดนมากค่ะ จบข่าว

ทวงได้นะคะ ทวงปึ้บถ้าไรท์เจอไรท์ก็จะมาอัปให้ทันทีเพราะยังเหลือคนอ่านอยู่ แอแง ไรท์ก็ใจชี่นนน ค้าบทุกโคนนนน

 แงง ไม่รู้ว่าถูกใจทุกคนมั้ย หรือยังไงก็คอมเม้นติชมกันได้เลยนะคะไรท์รอรับฟัง ข่อมคุณค้าบ