คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #ดื้อมั้ยล่ะไม่ดื้อก็ไม่ดุ 05 | ไอ้สัสอย่าดุ [ครบแล้วค้าบ]
คำเตือนตัวโตๆ: ฟิคเรื่องนี้เป็นเนื้อหาแบบฟีลกู้ด มีดราม่าปะปน และฉากเรท บวกคำหยาบ พระเอกเป็นสายชิล ส่วนนางเอกเป็นสายเก็บกวาด กรุณาใช้จักรยานในการอ่านเป็นอย่างสูง ข่อมค้าบ
#ดื้อมั้ยล่ะไม่ดื้อก็ไม่ดุ 05 | ไอ้สัสอย่าดุ
![Thread by @luvlpjm, jimin boyfriend material; a thread [...]](https://pbs.twimg.com/media/EY-N8JRWkAUl7UM.jpg)
-ไอ้สัสอย่าดุ-
*ยังไม่ได้แก้คำผิด
“กูจะกินมึงแทน ไอ้สัสอย่าหนี”
สิ้นประโยคคำพูดชวนขนหัวลุกนั่น ฉันนี่ถึงขั้นเบะปาก กลอกตากลับด้านก่อนที่จะหันไปหาไอ้คนเลือดเป็นเหล้าร้อยเปอร์เซ็นต์นั่น สายตาของมันยังดูน่ากลัวอยู่เหมือน แต่ประทานโทษนะ
“มึงจะเขย่าขวัญกูเหรอ?”
ฉันถามพร้อมกับตีสีหน้านิ่งๆเพราะว่าฉันรู้ทันปาร์คจีมินทุกย่างก้าว ถึงแม้ว่าในใจลึกๆของฉันจะรู้สึกกลัวอยู่ก็ตาม เพราะอีกคนก็เสือผู้หญิง ส่วนฉันมันก็แค่หญิงสาวอายุยี่สิบผู้น่ารัก คิดว่าโดนเขย่าขวัญขนาดนี้แล้วฉันจะไม่กลัวเหรอ แต่ฉันไม่อยากแสดงอาการกลัวให้อีกคนแม่งได้ใจไง ขึ้นอย่างหงส์ก็ต้องลงอย่างหงส์สิ จะมากลัวเป็นลูกเจี๊ยบในกำมือปาร์คจีมินได้ยังไง
“กูไม่ได้เขย่าขวัญมึง”
“....”
“แต่กูจะให้มึงมาขย่ม-“
ผลัวะ!
ฉันไม่รอให้มันพูดจบฉันก็ใช้มืออีกข้างตบหัวมันให้ รู้อยู่ว่าเป็นผู้หญิงไม่ควรตบหัวผู้ชาย และก็ไม่ว่าใครก็ไม่ควรโดนตบหัวทั้งนั้น แต่อินี่มันเกินเหตุ จะมาขย่มเขยิมอะไร เดี๋ยวแม่หักคอซะนี่
“โอ๊ย! ไอ้เชี่ยกิ”
มันโวยวาย พอโดนฝ่ามืออรหันต์ของฉันเข้าให้มันก็ร้องโอดโอยเหมือนหมาโดนเหยียบเท้า มันยอมปล่อยมือออกจากไหล่ฉันแล้วรีบถอยห่างจากฉันไปสามสี่ก้าวในทันที เพราะกลัวว่าฉันจะเขกหัวมันอีกรอบ ฉันจิ๊ปาก ก่อนที่จะรีบสาวเท้าไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำแทน เพราะฉันฟันธงแปดพันล้านเปอร์เซ็นต์เลยว่า จีมินมันจะไม่กลับห้องแต่มันจะนั่งหน้าสล่อนอยู่ที่นี่
และมันก็จริงพอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจนออกมาจากห้องน้ำมันก็ยังอยู่แถมยังไปที่ประจำของมันนั่นก็คือตู้เย็นฉัน จะขโมยส้มฉันกินอีกละ ไอ้หน้าหมา
“มึงจะทำอะไร ขโมยส้มกูอีกแล้วเหรอ”
“หือ ใครบอกคะ”
ฉันเอ่ยถาม โดยที่ยังไม่ได้สอดส่องสายตามองดูดีๆก่อน ร่างสูงของจีมินขยับออกจากหน้าตู้เย็นไปยืนอยู่ข้างๆตู้เย็นพร้อมกับผายมือให้ฉันดู มันซื้อผลไม้มาแช่ใส่ตู้เย็นให้ฉันคืน ชนิดที่แบบเต็มตู้เย็น ทั้งแอปเปิ้ล ส้ม สาลี่ องุ่นใดๆก็ตาม
“มึงเป็นบ้าป่ะนี่”
“ขอโทษไงครับ”
“?....” อะไรของมันอีก ทีเมื่อกี้ยังจะแดกกูอยู่ ทีงี้มาขอโทษ
“ทำไมอ่ะคะ ก็ขอโทษไงเธอ เนี่ยเธอชอบกินผลไม้นี่ ซื้อมาให้”
“แสดงว่ามึงไปได้ถ่อไปเชียงรายมาใช่มั้ย”
“อือ ไปตลาดไนท์มา” ไอ้หน้าหมา กูว่าละ
ฉันถึงขั้นเงยหน้ามองเพดานหลังจากที่ได้ฟังไอ้ปาร์คมันพูด ไม่รู้ว่าการกระทำของมันแสดงออกว่าจริงใจตรงไหนได้บ้าง นอกจากเอาเงินมาซื้อของฟาดหัว แต่ก็เออ ฉันชอบกินผลไม้จริงๆ ซื้อมาก็ดี มันกินส้มฉันไปตั้งหลายลูก ถือว่าเจ๊ากันแล้ว จบ พอ
“จะออกไปกินข้าวข้างนอกมั้ย หายดีหรือยัง สั่งมากินนี่มั้ยเดี๋ยวเค้าสั่งให้”
“ไม่ต้อง กูนัดจองกุกไว้”
“แหนะ”
จีมินมันหน้าบูดหลังจากที่ฉันบอกว่าฉันนัดจองกุกเอาไว้ ฉันโกหก ฉันไม่อยากไปกับมัน ฉันอยากไปคนเดียว รำคาญ
“มึงกลับได้แล้วไป ดึกแล้ว”
“งั้นเดี๋ยวให้ไอ้กุกซื้อมากินนี่ดีกว่า”
“เห้ย ไอ้นี่”
“โหลๆเพื่อนกุก” มันไม่ได้ฟังฉัน แถมยังโทรหาจองกุกต่อหน้าต่อตาฉันอีก แล้วฉันที่โกหกมันจะเอาหน้าไปไว้ไหน ฉันเหนื่อยใจบวกกับหน้าแหกจนทนไม่ไหว เลยต้องรีบหนีไปนั่งในห้องน้ำอีกรอบ
ไอ้ปาร์ค ไอ้เพื่อนเหี้ย
[ปิด บทบรรยาย : กิก อิสรินทร์]
[บทบรรยาย : จีมิน ปาร์ค]
[สรุปโซจูลัง แล้วก็กับแกล้มอะไรก็ได้ช่ะ]
“เออ”
[โอนเงินมาก่อนนะเว้ยกูไม่ออกให้นะ กูช็อต]
“เออ ไอ้สัส รอแป๊บ---โอนละ ไม่ต้องรีบมานะ กูรออยู่”
ตู้ด
อยากจะเอามะเหงกลงอักขระบนหน้าผากมันสักป๊าบ หลังจากนั้นก็วางสายก่อนที่จะกดเข้าไปในแอปพลิเคชั่นแล้วโอนเงินให้ไอ้เพื่อนรักกุก จากนั้นถึงวางสาย ผมโยนมือถือไว้บนเตียงนอนกิกิ ก่อนที่จะเดินไปเคาะประตูห้องน้ำเพื่อเรียกให้อีกคนออกมา
ยอมรับว่าผมรู้ว่ากิกิโกหก กิกิเกลียดไอ้กุกจะตายไม่มีทางที่กิกิจะนัดมันออกไปกินข้าว รวมถึงผมเองก็โดนไอ้จองกุกแกงเหมือนกัน ผมเกือบจะเหยียบคันเร่งไปรับกิกิที่เชียงรายจริงๆ แต่ทว่าผมแม่งดันนึกอะไรออกมาได้ซะก่อนผมเลยหันรถกลับ แล้วแวะตลาดไนท์ซื้อผลไม้ไปง้อกิกิแทน
ผมรู้ว่ากิกิโกรธผมเรื่องออม แต่ผมก็แค่เล่นๆไง อีกใจก็นั่นแหละผมแก้แค้นให้กิกิด้วย แต่กิกิแม่งไม่เข้าใจ กิกิกับออมเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน สองคนนั้นรู้จักกันตอนรับน้อง แต่หลังจากนั้นเปิดเทอมได้เดือนเดียว ก็ทะเลาะกันแล้วก็แยก
ผมไม่ได้รู้เบื้องลึกเบื้องหลังเพราะกิกิแม่งไม่เล่าให้ผมฟัง แต่ผมสังเกตเอาเพราะอยู่ห้องเดียวกันก็เลยรู้ว่าไม่ถูกกันก็แค่นั้น จริงๆผมไม่ได้ตั้งใจจะเทกิกิตอนไปตี้ ตอนแรกผมกะจะไปหาพี่สาวที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ แต่ทว่าพี่สาวผมมากับพวกออมสินไงผมเลยได้นั่งยาว
ยอมรับอีกอย่างว่าเมาเลยเล่นแรงไปหน่อย อีกเรื่องก็ ผมไม่ได้จะใจจะเทกิกิให้นอนป่วยคนเดียวอยู่ห้อง แต่ผมจำเป็นต้องออกไปเพราะพี่สาวผมรอ
ผมคิดว่ากิกิน่าจะรู้เรื่องพี่สาวคนละพ่อของผม แต่ผมก็ลืมพูดถึงพี่สาวให้กิกิฟังด้วยเพราะงั้น ผมก็ยอมรับว่าผมผิด ผมเลยจะมาง้อไง แต่กิกิหนีผมเข้าไปอยู่ในห้องน้ำอีกแล้ว
“เธอคะ ออกมาคุยกันก่อนเร็ว”
“....”
ไม่มีเสียงตอบรับจากกิกิที่อยู่ในห้องน้ำ สงสัยคงจะรู้สึกหน้าแตกที่ผมจับได้ว่าโกหก แต่ไม่ต้องรู้สึกงั้นหรอกครับ เพราะผมไม่ได้จะโทษกิกิแต่จะขอโทษต่างหาก
“เธอ เราขอโทษ เราผิดเอง ความผิดเรา เธอออกมาตีเราหน่อย เราจะได้หายรู้สึกผิดค้าบ”
“....”
“กิกิ”
“....”
“เห้ย ตกส้วมตุยแล้วหรือเปล่าอ่ะ”
ปึก ปึก ปึก
“กิกิ!”
“....”
“พังประตูนะถ้างั้นอ่ะ”
“อย่าหาทำนะไอ้ปาร์ค!”
แกร็ก
เป็นผล พอขู่จะพังประตูในที่สุดกิกิก็ยอมออกมาสักที บานประตูถูกเปิดออกผมจึงได้เห็นใบหน้าสวยๆของเพื่อนรักที่ตอนนี้บูดเป็นตูด กิกิยกมือจะตีผมหลังจากนั้น ผมเลยต้องยกแขนบังไว้ แต่กิกิไม่ได้ตีผมว่ะ
“ถอย”
“ครับ”
ผมยอมถอยหลังและผายมือให้กิกเดินผ่านผมไป กิกิเดินผ่านผมไปแล้วไปทิ้งตัวนั่งบนเตียงนอน สงสัยจะโกรธไม่หาย ผมคงต้องง้อแบบถึงเนื้อถึงตัวหน่อยซะแล้ว
“เธอ”
“อะไร”
กิกิขานรับ แต่ด้วยน้ำเสียงห้วนๆ แถมยังหันหลังให้ผมอีกต่างหาก เข้าใจว่าคนมันโกรธแต่แบบ อย่าโกรธนานได้มั้ย
“เค้าขอโทษ”
“อืม” นั่น มีองมีอืมว่ะ
“กิกิ”
“อะไร”
“หายโกรธยังอ่ะ” ผมถามกิกิโดยที่ตัวเองยืนห่างจากเตียงที่กิกินอนหันหลังให้ราวๆสองเมตร ผมไม่กล้าเข้าไปใกล้กว่านี้เพราะเผื่อเอาไว้ว่ากิกิอาจจะโยนอะไรใส่ผมจะได้หลบทัน
“กูไปโกรธอะไรมึง”
“เธอโกรธเค้าเรืองออม”
“อินั่นไม่ใช่แม่ ไม่ได้สำคัญ”
“นั่นไง”
“นั่นไงอะไรของมึง-“
พรึ่บ!
[ปิด บทบรรยาย : จีมิน ปาร์ค]
[บทบรรยาย : กิกิ อิสรินทร์]
กำลังจะหันไปด่าหัวมัน แต่แม่งดันผิดคาด เมื่อกี้ฉันนอนหันหลังให้ไอ้ปาร์คเพราะไม่อยากฟังมันสาธยายอะไรปัญญาอ่อน แต่พอฉันหันกลับมา มันกลับมาอยู่ตรงหน้าฉันซะได้ ไอ้ปาร์คมันไม่ได้ขึ้นมานั่งบนเตียงเดียวกัน แต่มันก็แค่ยืนเยื้องๆแล้วเท้าแขนลงกับเตียงคร่อมร่างฉันเอาไว้
มันกำลังจะทำฉันเป็นหมาอีกรอบ แต่แม่ง ทำไมผิวมันดีขนาดนี้วะ...
“มึง-“
พรึ่บ
“เห้ย เชี่ยปาร์ค”
พอฉันจะเอ่ยมันก็กดฉันลงกับเตียง สายตาของมันกลับมาเป็นเหมือนเมื่อกี้อีกแล้ว สรุปวันนี้มันจะกินฉันให้ได้หรือยัง ไอ้หมาป่าเดียวดาย
“หายโกรธเค้ายัง”
“กูไปโกรธอะไรมึง ปล่อยกู”
“พูดดีๆก่อนสิ พูดเพราะๆเหมือนเค้าพูดกับเธออ่ะ” มันจะอะไรกับกูนัก
“เออๆ ออกไปก่อนได้มั้ย”
“ไม่ออก พูดดีๆก่อน แล้วบอกด้วยว่าหายโกรธแล้ว” อะไรของมึงเนี่ย
“....”
“มาเกี่ยวก้อยกัน” จะมาเกี่ยวก้อยอะไรมือกูถูกมึงกดไว้อยู่ ไอ้หน้าหมา!
ใจแม่งอยากด่า อยากเอานิ้วก้อยจิ้มตาเซ็กซี่ๆของมันให้บอด แต่มันทำไม่ได้ ฉันหลุดเข้าไปในภวังค์แล้ว เพราะถูกไอ้ปาร์คมันจ้องตาในระยะใกล้ๆ ร่างกายของฉันเริ่มรู้สึกได้ถึงแรงกดทับ เพราะอีกคนแม่งกำลังทิ้งตัวลงทาบทับร่างของฉันเต็มตัว รู้มั้ยว่าแม่งมันไม่ได้ มันทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันจะ...
แกร็ก
“!?”
“!!!”
“เอาแล้วๆ นี่กูถูกเรียกให้มาดูหนังสดหรอวะเนี่ย”
50%
“เอาแล้วๆ นี่กูถูกเรียกให้มาดูหนังสดหรอวะเนี่ย”
พรึ่บ!
เพี้ยะ!
ฉันรีบผลักร่างสูงของไอ้ปาร์คออกทันทีแถมตบหน้ามันด้วย เมื่อรับรู้ได้ว่ากำลังมีสิ่งชีวิตอีกดวงเข้ามาใหม่ แถมมันยังเข้ามาเห็นภาพอีโรติกบาดตาบาดใจมันอีก จากนั้นก็รีบเด้งตัวลุกออกมาจากเตียงและเดินตรงไปยังตู้เย็นแบบเนียนๆ
ถึงแม้ว่าฉันจะรู้อยู่เต็มอกว่ามันไม่เนียนก็เถอะ
หูฉันได้ยินเสียงจีมินที่โดนฉันตบแถมผลักเมื่อกี้ร้องโอดโอยอยู่ที่ปลายเตียง แต่ฉันก็แค่ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและหยิบเอาส้มในตู้เย็นออกมาหนึ่งลูกทำเป็นแกะส้มกิน ไปพลางๆ
“กูมาขัดจังหวะป่ะ เมียมึงมือกำลังสั่นเลยว่ะไอ้ปาร์ค”
“สั่นพ่อง! แกะส้มอยู่ไม่เห็นเหรอ?”
ว่าแล้วคนปากมากอย่างจองกุกแม่งต้องพูดอะไรออกมาไม่ดีสักอย่าง ฉันถึงได้รีบสวนแก้เขิน จองกุกเบะปากก่อนที่จะหอบถุงอะไรก็ไม่รู้พะรุงพะรังเข้ามาในห้องฉัน ส่วนจีมิน..ไอ้นั่นฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้มองมันเลย
“เลือกเวลาได้เหี้ยฉิบหาย” มันเงียบไปนานมาก ฉันถึงเพิ่งได้ยินมันบ่น แอบเหลือบตามองดูร่างสูงของมันเดินไปที่ประตูแล้วช่วยจองกุกถือของเข้ามาแค่เหลือบๆ แต่นั่นก็ทำให้ฉันได้รู้ว่าจีมินยกมือกุมที่แก้มตลอด สงสัยฉันคงจะตบแรงไป
ซอรี่ละกัน....
“ทำมาเป็นบ่น กูจะรู้มั้ยว่ามึงสองคนล่อกันอยู่”
“เห้ย ไอ้นี่!”
เกือบจะดีอยู่แล้ว แต่ฉันก็ต้องรีบหันกลับไปเหวจองกุกอีกรอบ เมื่อรายนั้นมันพูดมั่วซั่วอีกแล้ว พูดจาอะไรออกมาไม่ให้เกียรติกันเลยสักนิด นี่เพื่อนกันไงไม่ใช่เฟื่อน ไม่ได้ล่อกันด้วยไอ้หน้าหมา!
“ทำไมอ่ะ หงุดหงิดเหรอ ต่อก็ได้นะเดี๋ยวรอ”
พรึ่บ
“โว้ย เธอ!”
ฉันไม่ได้เถียงจองกุกต่อแต่เลือกโยนส้มทั้งลูกที่อยู่ในมือใส่มันแทน ส้มลูกนั้นโดนไหล่ขวาจองกุกเต็มๆ แถมยังกระเด็นเฉียดหูจีมินที่นั่งบนพื้นตรงข้ามจองกุกไปอีกด้วย สมน้ำหน้า จองกุกโวยวาย ส่วนจีมินหน้าเหวอ ก็ช่างสิ ใครบอกให้มาพูดจาลามปามใส่ฉัน และอีกอย่างนี่ถิ่นฉัน ถ้าอยากกินข้าวอย่างสันติสุขล่ะก็ “หุบปากไป”
“เออๆ พอแม่งเหอะ มากินข้าวกิ”
ฉันไม่ได้เอ่ยเปล่า แต่ยกนิ้วชี้หน้าเตือนจองกุกไปด้วย จากนั้นจีมินที่นั่งทำหน้าเอือมๆถึงได้ปรามฉันและเรียกฉันไปกินข้าวด้วย แต่ถามว่าฉันจะกินมั้ย ก็ม- “เงินเค้าเอง เธอกินได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้คิดในใจจบประโยค จีมินก็พูดให้ฉันสบายใจขึ้นมา ว่าอาหารและเครื่องดื่มที่ซื้อมานี่ไม่ใช่เงินจองกุกแต่เป็นเงินมัน จีมินมันมีสีหน้าหนักใจอยู่แค่เสี้ยวเวลาหนึ่งจากนั้นมันก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เพราะมันรู้ว่าฉันไม่ยอมลงไปนั่งกินข้าวกันพวกมันแน่ๆ แล้วอีกอย่าง
“เอากุญแจห้องเรามาจากไหน?”
ใช่ ไม่ใช่ว่าฉันจะลืมเรื่องนี้ มันชักจะเกินไปแล้วที่จองกุกคนที่ไม่ได้สนิทกับฉันดันมีกุญแจห้องฉันได้ง่ายๆ แล้วถ้าเกิดว่าวันหนึ่ง จองกุกมันเกิดรู้สึกแค้นฉันขึ้นมาแถมยังมีกุญแจห้องฉันอยู่ในมืออีก มันจะไม่เข้ามาลอบฆ่าฉันเหรอ เรื่องนี้ฉันไม่ยอม ถ้าคุยกันแบบคนคุยกัยรู้เรื่องไม่ได้ งั้นก็จบที่ตำรวจลากพวกมันสองคนออกไปจากห้องฉันแล้วกัน
“เค้าให้ยืมเอง”
“มึงบ้าป่ะปาร์ค นี่กุญแจห้องกูนะ?”
พอได้ยินคำสารภาพจากเพื่อนสนิทอย่างจีมิน ฉันนี่ถึงกับเอนกายเท้าแขนลงบนตู้เย็น ฉันบอกเลยเรื่องนี้ฉันไม่โอเคมากๆ
“เออ ก็รู้ ขอโทษ ก็เธอโกหกอ่ะ”
“โกหกอะไรของมึงอีก ที่กูพูดแบบนั้นก็เพราะอยากให้มึงกลับไปไง กูอยากอยู่แบบสันติสุขมึงไม่เข้าใจเหรอ?”
“ก็กูเป็นห่วงมึงมั้ย เลยมาอยู่เป็นเพื่อนทุกวันๆเนี่ย”
“แล้วการที่มึงเอาเพื่อนต่างคณะของมึงมากูปลอดภัยตรงไหนก่อน?”
“ไอ้จองกุกมันไว้ใจได้”
“....”
ยิ่งพูดยิ่งเหนื่อย ฉันไม่รู้เลยว่าจะพูดกับจีมินยังไงให้รู้เรื่องสักทีวันนี้ ฉันเหนื่อยจะเถียง เหนื่อยจะอธิบายเหนื่อยทุกอย่าง
เรื่องของแม่งเถอะ
เพราะไม่มีอะไรจะพูด สุดท้ายฉันก็เลยไปนั่งข้างจีมินที่พื้นกลางห้อง ไม่ต้องถามก็รู้ว่าฉันจำใจ แต่จะให้ทำยังไงได้ ฉันเถียงมันไม่ชนะ
“ก็แค่เนี่ย”
“ไม่ต้อนรินเหล้าให้กู กูไม่แดก”
“เอาจริงดิ”
ก่อนหน้านั้นจองกุกรับหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดี นั่งรับฟังฉันกับจีมินเถียงกันเงียบๆ แต่พอฉันนั่งลงและจีมินรินโซจูให้ฉันมันกลับแทรกถาม ไอ้บ้านี่มันไหวมั้ย
“มันจะแล้วมั้ย มาเอาไรกับกูนัก”
“เออๆ ไม่ก็ไม่ กินนี่แทนละกัน”
จีมินเป็นคนปรามสงครามปากของฉันกับจองกุกอีกครั้ง จากนั้นมันก็ดันถ้วยหมี่เกี๊ยวมาให้ฉัน จีมินมันรู้ว่าฉันชอบกินหมี่เกี๊ยวร้านนี้มันถึงได้ซื้อมาให้ ก็ใช่แหละ จีมินรู้ใจฉันเกือบทุกอย่าง แต่บางอย่างมันก็ตีเบลอและหน้าด้าน บังคับจิตใจฉัน ไอ้คนเลว
“ทำไมงอแงนักวะ อย่าน่ารักกว่านี้ได้ป่ะ แค่นี้ก็อยากได้จะแย่”
ฉันกำลังจะตักเกี๊ยวชิ้นแรกเข้าปาก ในระหว่างนั้นจีมินก็กำลังรินน้ำเปล่าใส่แก้วให้ฉัน แต่พอได้ยินน้ำเปล่าที่กำลังจะถูกเทใส่แก้วมันกลับเปลี่ยนทิศทางไปสาดใส่อีกคนที่นั่งตรงข้ามแทน จีมินสาดน้ำใส่จองกุกพูดจริงไม่ติงนัง
“พอแล้วไอ้สัส ให้เกียรติเมียกูนิดนึง”
เพี้ยะ!
“โอ๊ย ไอ้เชี่ยกิ!”
เหมือนเป็นห่วงโซ่อาหารที่จีมินสาดน้ำใส่จองกุก และจากนั้นฉันก็ง้างมือตบไหล่มันแทน ไม่ได้แตกต่างกัน ศีลเสมอกันมาก ถึงว่ามาเป็นเพื่อนกันได้
“หวงจัด”
“แดกไป อย่าพูดมาก!”
เคยบอกไปแล้วว่า เวลาที่จีมินเรียกชื่อฉันโดยที่มีคำว่า ‘เชี่ย’ นำหน้า นั่นหมายความว่ามันโกรธฉันอยู่ แต่ถามว่าฉันสนมั้ยก็ไม่ ตอนนี้ก็แค่รีบกินรีบเสร็จ รีบไล่สองคนนี้กลับ ฉันไม่ไหวแล้ว ปวดหัวจะบ้าตายรายวัน
ขวดโซจูขวดที่เก้าถูกรินใส่แก้วหมดเป็นหยดสุดท้าย จากนั้นจีมินถึงได้แยกขวดเปล่าไปกองรวมกัน กว่าสี่สิบนาทีแล้ว ที่สองคนนี้ยังอยู่ในห้องฉัน แถมจีมินมันยังมอมโซจูจองกุกจนรายนั้นหัวทิ่มไปแล้วด้วย ฉันไม่ได้ดื่มด้วยเพราะว่าเข็ดจากครั้งที่แล้วจัด ส่วนจีมิน มันก็ดื่มด้วยแต่นิดเดียว และฉันคาดว่ามันก็อาจกรึ่มๆอยู่ในตอนนี้
“มอมมันแล้วแบกมันกลับด้วยนะ อย่ามาค้างห้องกู”
“ค้าบ” นั่น ฉันว่าแล้ว เสียงเริ่มเอื่อย บวกกับตาเริ่มเยิ้ม ไอ้ปาร์คมันกรึ่มแล้วค่ะท่านผู้ชม
“เอา ส้มมากินหน่อยดิเธอ ไม่ไหวละเริ่มหนักหัว” แหนะ มีใช้กูอีก
“ลุกไปเอาเอง”
ฉันบอกมัน แต่สายตาก็ไม่ได้ละจากหน้าจอโทรศัพท์ในมือ ฉันขึ้นมานอนอยู่บนเตียงตั้งแต่กินหมี่เกี๊ยวเสร็จแล้ว ส่วนสองคนนั้นก็ระเนระนาดอยู่ที่พื้น จองกุกลงไปนอนกับพื้นแล้ว แถมไอ้ปาร์คมันยังใจดีขโมยหมอนฉันไปให้มันหนุนหัวอีก ส่วนมันก็นั่งเอนหลังพิงเตียงสภาพจะดับแหล่ไม่ดับแหล่อยู่นั่น
“ใจดีกับเค้าหน่อยจิ่ ไม่ไหวอ่ะอันนี้”
“กินอีกสิ ยังเหลืออีกสามขวด”
เอาจริงฉันไม่ใช่พวกเจ้าคิดเจ้าแค้น แต่ฉันก็แค่ชอบซ้ำเติม ครั้งที่แล้วฉันไม่ได้ปล่อยเบลอนะ ที่มันเทฉันไปต่อกับอีนั่น ครั้งนี้ฉันจะไม่สน ฉันจะไม่แบก จะไม่ยุ่ง แต่ฉันจะซ้ำเติม และไล่มันออกไปให้ได้ แต่คงยังไม่ใช่ตอนนี้ จองกุกยังไม่สร่าง ฉันให้เวลาเพิ่มแล้วกัน
“เธออออออ”
“อย่ามาอีปาร์ค”
“เธอจำผู้หญิงที่เราเจอที่ผับเมื่อวานก่อนๆนู้นได้ป่ะ”
อยู่ๆก็มาชวนนึกภาพย้อนหลังอะไรตอนนี้ ผู้หญิงที่มึงหยอดมีคนสองคนหรือไง “คนไหน?”
“ลีอา..”
“อ่อ” อ่อไปงั้น ที่จริงฉันจำไม่ได้หรอก ฉันไม่เคยเห็นไอ้ปาร์คตอนเมา ฉันเลยไม่รู้ว่ามันจะมาไม่ไหน แต่ดูท่าแล้วคงไม่พ้นสายเพ้อ
“ตอนนั้นอ่ะ...”
“อือ”
“น้องคิดว่าเค้ามองน้องเพราะสนใจ แต่ว่าเค้าไม่ได้มองน้องนะ เค้ามองนักร้องบนเวทีต่างหาก”
“แล้ว?”
“แล้วเค้าก็บอกว่าเธอเป็นเมียเค้า”
“....”
100%
#ปาร์คพักก่อนมั้ย
TWR'
อ่ะ มันยังไง ทำไมพูดแบบนั้น เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เพนเขินนะ นัง...กี้ดดด ท้อปฟอร์มมากคนนี้ แบบแก๊ มันไม่ด้ายยยย แกเลิกหยอดเถอะ เขิ๊นนนนนนนนน มาหลงรักไอ้ต้าวเจ้าของโรงงานผลิตโซจูด้วยกันเถอะค่ะ มุแง อยากให้ทุกคนเขินไปด้วยกัน55555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ แบบว่าใจชื่น ชุ้บๆ
ความคิดเห็น