Fierce #ดื้อมั้ยล่ะ ไม่ดื้อก็ไม่ดุ [BTS X YOU]-END-

ลำดับตอนที่ #4 : #ดื้อมั้ยล่ะไม่ดื้อก็ไม่ดุ 04 | เชียงรายเหรอ เดี๋ยวไปรับครับ [100%]

คำเตือนตัวโตๆ: ฟิคเรื่องนี้เป็นเนื้อหาแบบฟีลกู้ด มีดราม่าปะปน และฉากเรท บวกคำหยาบ พระเอกเป็นสายชิล ส่วนนางเอกเป็นสายเก็บกวาด กรุณาใช้จักรยานในการอ่านเป็นอย่างสูง ข่อมค้าบ

#ดื้อมั้ยล่ะไม่ดื้อก็ไม่ดุ 04 | เชียงรายเหรอ เดี๋ยวไปรับครับ

-เชียงรายเหรอ เดี๋ยวไปรับครับ-

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

     “กินเสร็จยัง”

     ราวๆ5นาทีหลังจากที่แทฮยองอาสาจะไปส่งฉันที่หอ ฉันก็เปลี่ยนจากการรีบสวาปามหมี่เกี๊ยวตรงหน้าเป็นค่อยๆละเลียดทีละช้อนแทน เพราะอาการปวดท้องคลื่นไส้มันยังไม่หายดี ฉันเงยหน้าและละสายตาจากชามหมี่เกี๊ยวตรงหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อเข้มของอีกคนที่นั่งเอกเขนกพิงเก้าอี้มองฉันหน้าดุๆอยู่ไม่ไกล

     แทฮยองมันเอาจริง มันจะไปส่งฉันจริงๆแต่ฉันไม่รูเว่ามันจะไปส่งฉันทำพระแสงอะไร หอฉันอยู่ซอยสองเดินไปสามสิบก้าวก็ถึง ยังจะมา บอกตามตรงว่าฉันไม่ได้รู้สึกรังเกียจหรืออะไรแทฮยองหรอก เพราะต่อให้ในตอนนี้เขาไม่มานั่งอยู่ตรงนี้ฉันก็เสี่ยงโดนจิกเปียอยู่แล้ว ฉันเลยได้เปลี่ยนมานั่งหน้าเสินอยู่อย่างนี้ไง

     “อย่าเร่ง”

     “เธอกวนตีน”

     “กวนตอนไหน”

     “….” แหนะ พอฉันถามกลับไม่ตอบ

     แทฮยองคงคิดว่าฉันกวนเขาถึงได้นั่งคีบเส้นใส่ช้อนทีละเส้นกินแบบนี้ แต่ขอร้องเลยนะ ฉันไม่ได้กวน แต่แสบท้องไม่ไหว ทนไม่ได้ก็ไสหัวไปจ้า

     “มันไม่มาหาเธอหรอกเชื่อดิ”  อะไรอ่ะ อะไรอีกอ่ะ

     “….”

     “โดนมันเทมาแล้วยังไม่เจียมกะลาหัวอีก”

     เอ้าอินี่ วอนซะละ อยู่ดีๆมาด่า “เป็นเอามากนะเราน่ะ”

     แต่ฉันก็ไม่ได้ด่าเขากลับ อย่าลืมสิ ว่าฉันกับแทฮยองเราไม่ได้สนิทกัน ต่อให้เขาจะสนิทกับไอ้เจ้าของโรงงานผลิตโซจูนั่นได้ก็ไม่ได้สนิทกับฉันสักหน่อย ไม่สนิทอย่าติดตลกอ่ะเข้าใจป่ะ จะว่าไปมันก็ไร้มารยาทตั้งแต่คุยกันครั้งแรกก็มาพูดถึงแม่ฉันแล้ว ฉันไม่โอเค แต่ที่ยังนั่งเงียบอยู่แบบนี้ก็เพราะฉันให้เกียรติไง เข้าใจมั้ย ทำไมต้องเยอะ

     “ทำไมถึงชอบมันนักวะ”

     ยัง ยังไม่หยุด หมูแดงชิ้นสุดท้ายกำลังจะเข้าปาก แต่สุดท้ายน้องหมูแดงชิ้นสุดท้ายของฉันกลับ กลิ้งตกลงพื้นไปต่อหน้าต่อตาเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำเอ่ย เมื่อคืนก่อน ฉันรู้ว่าฉันแม่งเมาแล้วเอาแต่พรรนณาถึงจีมินตลอดตั้งแต่เมา แต่ฉันไม่เข้าใจว่ามันมีมูลเหตุอะไรที่แทฮยองจะต้องเอามาพูดซ้ำๆว่าทำไมฉันถึงชอบไอ้ปาร์ค แล้วมันทำไมล่ะ ก็แล้วมันทำไม

     “ฉันไม่ได้ชอบมัน” โว้ย! อยากด่าหัวมันแม่งฉิบหาย หมายถึงไอ้ปาร์ค ฉันพูดเลยว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับจีมิน สักนิดก็ไม่ แต่ที่ฉันเมาแล้วพรรนนาถึงมันนั่นเป็นเพราะว่าฉันอยู่กับมันมากเกินไปแล้วเก็บกดต่างหาก ตัดเรื่องชอบไม่ชอบออกไปได้เลย เพราะฉันก็แค่รำคาญเวลาที่มันเจ้าชู้แค่นั้นแหละ ไม่ได้แปลว่าฉันหึงมันเพราะชอบสักหน่อย

     “เธอโกหก” จะเอาไงกับกูเนี่ย อ้วกใส่หน้าแม่ง

     “แทฮยอง”

     “….”

     “ถ้าจะมาหาเรื่องล่ะก็ไสหัวกลับไป ไม่ต้องส่งเรา ไม่ต้องมายุ่ง แล้วก็ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกันด้วย บาย”

     ว่าจบ ฉันก็รีบลุกไปจ่ายเงินค่าหมี่เกี๊ยวแล้วมุ่งหน้ากลับหอในทันที แทฮยองตามมามั้ยฉันไม่รู้ เพราะเขาคงไม่ใจกล้าขนาดนั้น ตลอดทางกลับหอฉันไฟยังสว่างโร่ ฉันเลยไม่ต้องหวาดระแวงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันหรือเปล่า หอที่ฉันอยู่มีระบบรักษาความปลอดภัยดีทุกอย่าง พูดง่ายๆก็ดีเกือบเท่าคอนโดแต่มันก็แค่ถูกว่าหน่อยเดียวเอง

     ติ้ด!

     แสกนลายนิ้วมือเพื่อยืนยันตัวตนก่อนเข้าหอไปขึ้นลิฟต์ เกือบสี่ทุ่มแล้ว เวลามันผ่านไปเร็วมากจริงๆ ฉันคงจะนั่งละเลียดหมี่เกี๊ยวนานมากจริงๆ แทฮยองถึงได้รำคาญฉันแล้วหาเรื่อง แทฮยองเป็นคนแบบไหนฉันไม่รู้เลย เพราะแค่จีมินคนเดียวฉันก็ปวดหัวจะแย่ ส่วนจองกุก อย่างน้อยรายนั้นก็ชัดเจนกว่ามากๆ เพราะงั้นฉันก็แค่รำคาญมันที่ชอบหม้อ แล้วก็ชอบแซวฉันว่าฉันกับจีมินเป็นผัวเมียกันก็เท่านั้น

     กว่าจะเดินมาถึงห้องของตัวเองก็สุดทางเดินแล้ว ฉันเหนื่อยล้าและอยากพักผ่อนเต็มทน ทันทีที่ถึงห้อง ฉันก็ล้มตัวลงนอนในทันที

     ฟุบ!

     กลิ่นหอมอ่อนๆของเปลือกส้มยังลอยฟุ้งภายในห้องฉัน ฉันไม่ได้กลับหอ1วันเต็ม ว่าแล้วก็คิดถึง คิดถึงเตียงนอน คิดถึงผ้าห่มของตัวเอง เพราะที่ของฉันมันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายมากกว่าห้องของจีมินอีก

      สมองฉันกับลังจะชัดดาวน์และปิดเครื่องไปแล้ว แต่ทว่าโทรศัพท์มือถือที่ถูกปิดเสียงของฉันมันกลับสว่างโร่ ฉันไม่ได้สนใจก็เลยคว่ำหน้าจอเอาไว้และเลือกที่จะหลับต่อ ใครจะอยากติดต่ออะไรฉันก็รอก่อน ขอนอนพักผ่อนแป๊บ

     [ปิด บทบรรยาย : กิกิ อิสรินทร์]

     [บทบรรยาย : จีมิน ปาร์ค]

     ตอนนี้เกือบบ่ายสามของอีกวันแล้ว แสงแดดข้างนอกแม่งแรงฉิบหายผมเลยทำได้แค่นอนเปื่อยในห้อง หลังจากเมื่อวานที่ผมออกไปกินข้าวกับออม พอกลับมาถึงห้องร่างบางของกิกิก็ไม่อยู่แล้ว แถมโจ๊กที่ผมอุ่นให้ตั้งสามสี่รอบนั่นกิกิก็ไม่กินด้วย

     ผมรู้อยู่ว่ากิกิแม่งโกรธ แต่มันไม่ยอมพูด มันเป็นคนเก็บกด และเก็บความในใจเอาไว้มิดชิดมากต่อให้ง้างปากบังคับให้มันพูดได้มันก็ไม่พูดถ้ามันไม่อยากพูด แต่ผมก็แค่ชินแล้ว เพราะทุกครั้งที่ผมไปเดทกับผู้หญิงมันก็จะเป็นงี้ทุกครั้ง เป็นธรรมดาของคนเป็นเพื่อนกันที่จะมีหวงกันบ้าง เพราะผมกับกิกิตัวติดกันอย่างกับตังเม พอผมไปอยู่กับคนอื่นบ้างมันจะโกรธก็เป็นเรื่องธรรมดา

     นิ้วผมเลื่อนเข้าไปในแชทแชทเดิม วนไปวนมาเกือบร้อยครั้งแล้วแต่ก็ไร้การตอบกลับ ผมโทรหากิกิเมื่อตอนเช้าแล้วแต่มันไม่รับ ผมก็เลยเลิกโทรแล้วรอมันโทรกลับ จนตอนนี้จะบ่ายสามแล้วกลับไร้วี่แวว ปกติกิกิมันเป็นคนติดต่อยากอยู่แล้วผมเลยไม่ได้โทรจิกมันแบบนั้น บวกกับวันนี้วันหยุดแน่นอนมันคงอยากพักมั้ง

     19’06 Pm

     เผลอหลับไปตั้งแต่บ่ายสาม ตื่นมาอีกทีก็หนึ่งทุ่มแล้ว ข้างนอกมืดสนิท ส่วนในห้องก็มีแต่เสียงแอร์ที่ทำงานอยู่ เอาเป็นว่าวันนี้ผมติดต่อกิกิไม่ได้เลย งั้นผมไปหาที่ห้องเลยดีกว่า

     ว่าแล้วผมก็รีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วตรงไปยังตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดสักตัวออกมาใส่เพราะเวลาอยู่ห้องผมไม่ใส่เสื้ออยู่แล้ว ก่อนที่จะหยิบกุญแจรถแล้วออกจากห้อง แต่ก่อนออกจากห้องก็ไม่ลืมหยิบมือถือออกมาส่งข้อความบอกกิกิก่อนว่าผมจะไปรับไปกินข้าวเย็นด้วยกัน

     P’Park : ไปกินข้าวเย็นกันครับเธอ

     ข้อความที่ผมส่งไป ไม่ได้ถูกอ่านในทันที และผมก็ไม่ได้รอให้กิกิมันเปิดอ่านก่อนด้วย เพราะยังไงตอนแชทมันเด้งมันก็เห็นอยู่แล้วว่าส่งอะไรไป แถมกิกิมันก็ไม่ค่อยอ่านแชทอยู่แล้วผมเลยชอบมัดมือมันชกไง

     พอลิฟต์ลงมาถึงชั้นล่าง ผมก็เดินไปอีกสามสี่ก้าวก็ถึงเจ้าชิคคันสีน้ำเงินลูกรักของผม ผมปลดล็อกและเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งที่คนขับเตรียมตัวออกไปแล้ว แต่แชทในมือถือที่ผมถือควงอยู่บนพวงมาลัยรถยนต์กลับมีแชทเด้งขึ้นมาซะก่อน

     ผมเปิดอ่านในทันทีเพราะว่าผมติดนิสัยอ่านแชทเร็ว โดยที่ผมไม่ได้ดูเลยด้วยซ้ำว่านั่นมันแชทใคร

     GiGi : ไม่ได้อยู่หอ

     แปลกไปนิดหน่อยที่แม่งวันนี้กิกิตอบแชทผมเร็ว แต่ที่น่าแปลกกว่าก็เห็นทีจะเป็นแชทที่กิกิส่งมาบอกว่าไม่ได้อยู่ห้อง เป็นไปไม่ได้เพราะกิกิมันติดห้องอย่างกับอะไรมันจะออกไปไหนกับใครได้ แกงผมอ่ะดิ โกรธแล้วชอบแกง ผมชินละ

     P’Park : อยู่ไหน เดี๋ยวไปรับ

     พิมพ์เสร็จแล้วก็กดส่ง กิกิเปิดอ่านแชททันที ซึ่งทำผมอึ้งไม่น้อย ใช้กิกิแน่ป่าววะ หรือมีใครขโมยโทรศัพท์มันมาเล่น

     GiGi : เชียงราย มารับดิ

     ว่าบาป หาทำมาก

     P’Park : Ok

     P’Park : สติ้กเก้อ โอเค

     ตอบตกลงไปในทันที เพราะผมง่ายๆอยู่แล้ว กิกิแม่งกลับบ้านไม่บอกผมได้ไงวะ อย่าหาทำ กิกิเป็นคนเชียงราย แต่มาเรียนที่กรุงเทพฯ ผมไม่เคยไปบ้านกิกิหรอกแต่อย่างน้อยถ้ากิกิบอกให้ผมไปรับผมก็ไป

     [ปิด บทบรรยาย : จีมิน ปาร์ค]

50%

     [บทบรรยาย : กิกิ อิสรินทร์]

     Me : เชียงราย มารับดิ

     หลังจากที่กดส่ง ก็คว่ำหน้าจอโทรศัพท์ไว้บนผืนเตียงนอนที่เดิม ที่จริงไม่ได้ตั้งใจจะหลอกแต่เพราะหมั่นไส้กับอยากเอาคืน ฉันถึงได้โกหก ฉันไม่ได้กลับเชียงรายเหมือนอย่างที่บอกจีมินไปหรอก แต่ความจริงแล้วฉันก็นอนอยู่ที่หอนั่นแหละ

     ฉันรู้ว่าจีมินต้องตามไปรับฉันที่เชียงรายจริงๆแน่ แต่ถามว่าฉันสนมั้ย ก็สน เพราะมันก็เพื่อน แต่เพราะมันเทฉัน ฉันก็เลยแค่อยากเอาคืน อยากเอาคืนเพื่อนที่เห็นหญิงดีกว่าเพื่อนที่นอนป่วยเป็นผักอยู่แต่ก็เทได้ลงคออ่ะ ฉันเลยโยนความผิดชอบชั่วดีทิ้งไปสักแป๊บ

     ครืดด

     JJk: ไอ้ปาร์คจะไปเชียงราย

     JJk: เธออยู่เชียงรายเหรอ

     คว่ำหน้าจอยังไม่ทันพอนานเท่าไหร่ โทรศัพท์ก็สั่นอีกทีเพราะว่ามีคนส่งข้อความมาอีก พอฉันหงายหนาจอขึ้นก็เห็นว่าเป็นข้อความของใคร จองกุก รายนั้นส่งข้อความหาฉันตั้งแต่เมื่อคืน แต่ฉันไม่ตอบ ไม่อ่านด้วย  แต่เพราะหน้าแชทในเมสเซนเจอร์มันเด้งฉันถึงได้รู้ว่าจองกุกส่งอะไรมาฉันเลยเหลือบดูแค่นั้น ไม่ได้เปิดอ่าน

     อดไม่ได้ที่จะเบะปากเพราะหมั่นไส้แล้วก็คว่ำหน้าจอลงแบบเดิม ก่อนที่จะหยัดร่างกายที่หายเป็นปกติแล้วลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว เพราะวันนี้ฉันนอนทั้งวัน นอนยาวตั้งแต่เมื่อขึ้นจนหกโมงเย็น ฉันถึงเพิ่งตื่น และนั่นก็รวมไปถึงฉันยังไม่ได้อาบน้ำแล้วก็กินข้าวด้วย

     แถมวันนี้ฉันยังไล่เพื่อนที่กินข้าวเป็นเพื่อนฉันประจำให้ไปเชียงรายอีก เพราะงั้น ก็เท่ากับว่าวันนี้ฉันอะโลนและโดดเดี่ยวจ่ะ

     แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก เพราะถึงแม้ว่ามนุษย์จะถูกสร้างขึ้นมาให้ใช้ชีวิตร่วมกันเป็นสังคม นั่นไม่ได้แปลว่าฉันที่เป็นมนุษย์เหมือนกันจะไปนั่งกินข้าวคนเดียวไม่ได้นี่

     ราวๆสิบนาทีฉันถึงได้อาบน้ำเสร็จ ร่างกายของฉันพันแค่ผ้าขนหนูตัวเดียวออกมาจากห้องน้ำเหมือนอย่างเคย ก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำก่อนที่จะตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อทาโลชั่นบำรุงผิวก่อนจะไปใส่เสื้อผ้า

     เสียงสั่นของโทรศัพท์ฉันยังสั่นอยู่ต่อไปเรื่อยๆ และไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่าเป็นใครที่ส่งข้อความมารัวขนาดนั้น นอกจากจองกุกแล้วจะมีใครอีก ถ้าเป็นจีมินนะ นางไม่ส่งรัวหรอก รู้อีกทีก็นู้น ประตูห้องฉันก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างหนาๆของมันมาโผล่หน้าต่อหน้าฉันแล้ว

     แกร็ก

     “...?”

     มือที่กำลังจะหยิบขวดโลชั่นหยุดชะงัก ก่อนที่ฉันจะหันกลับไปยังต้นเสียง นั่นก็คือตรงบานประตูห้องฉัน ไม่คิดว่ามันจะตายยากขนาดนี้ แค่พูดถึงในใจมันก็เสนอหน้ามาให้ฉันเห็นซะแล้ว

     ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ไอ้คนที่โดนฉันหลอกให้ไปเชียงรายนั่นแหละ

     “ทำไมทำงี้วะ”

     พอมาถึงจีมินก็ยิงคำถามใส่ฉันทันที แต่ฉันไม่ได้สนใจ ฉันเพียงแค่หันหลังกลับไปทำธุระของตัวเองต่อ ฉันไม่อยากสนใจจีมินในตอนนี้ เพราะถ้าไม่อย่างนั้น ประวัติมันจะซ้ำรอย ฉันเลยเลือกที่จะเมิน เมินและลงโทษมันให้สาสม

     “เชี่ยกิ”

     พอมีคำว่าเชี่ยนำหน้าชื่อฉันขึ้นมา นั่นก็แสดงว่าจีมินโกรธ มันโกรธฉัน อ่ะถือว่าเจ๊ากันดิ “อะไร”

     ฉันเอ่ยขานตอบมันกลับด้วยน้ำเสียงเนือยๆ แต่ก็พยายามกดเสียงไม่ให้ขุ่นมากเกินไป ไม่งั้นได้ทะเลาะกันยาว

     “ทำไมถึงทำงี้วะ”

     “....”

     ฉันไม่ตอบ เพราะไอ้นี่มันยังไม่สำนึก เอาจริงมันไม่เคยรู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ามันทำอะไรผิด มันไม่เคยสนใจอะไรเลย ความรู้สึกใครก็ตามมันก็ไม่เคยสน

     ใช่ จีมินมันหล่อ มันเพอร์เฟค มันดูดีแถมรวยอีก แต่รู้อะไรมั้ย บางทีมันก็เห็นแก่ตัว มันชอบทำให้คนอื่นคิดมาก แล้วมันก็ตบหัวลูบหลังโดยการบอกว่า ‘ไปตี้กัน เดี๋ยวเค้าเลี้ยง’ เออ นั่นแหละ มีค่าแค่ตอนที่มันอยากเหล้า ไม่ได้มีค่าพอให้มันใส่ใจรายละเอียดยิบย่อย

     “กิ กูบอกมึงหลายครั้งแล้วนะว่าถ้าโกรธอะไรให้พูด ทำไมถึงทำแบบนี้”

     “....”

     ฉันยังนิ่ง ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น จีมินมันเอาแต่ถามฉันว่าทำไมฉันทำแบบนี้อยู่นั่น มันน่ารำคาญ ทีฉันไม่เห็นเคยถามมันซ้ำๆ ฉันเอาคืนแค่นี้มันยังวีนใส่ฉันขนาดนี้ แล้วถ้าฉันเอาคืนหนักกว่านั้นล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น คิดดู

     แตกไง ร้าวฉาน ไม่เหลือนชิ้นดี

     “กูถาม ตอบ”

     “จะอะไรกันนักวะ!”

     “จะอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะมึงกูจะบึ่งรถไปเชียงรายมั้ย!”

     “แล้วมึงกลับมาทำไม!”

     “....”

     “ทำไมมึงไม่ไปต่อให้ถึงเชียงรายล่ะ”

     “....”

     “เข้าใจความรู้สึกกูยัง”

     ทีมันยังเงียบ ก็แล้วทำไมล่ะ เข้าใจความรู้สึกของการถูกเทยัง ไม่ใช่แค่ครั้งนี้ที่มันเทฉันทั้งๆที่มันเป็นคนพาฉันไปป่วย แต่ครั้งก่อนหน้านั้นมันก็ทำงี้ ก่อนหน้านั้นหน้านั้นมันก็ทำ แต่ฉันก็แค่อดทน แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่ทน เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะผู้หญิงที่มันจะคว้าไปควงอ่ะ มันจะควงใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ออมสินเพื่อนเก่าฉัน

     มันไม่ได้ ทำไมมันยังไม่รู้ตัวอีก

     “มึงไม่พอใจกูเรื่องกูกับออมกูเข้าใจ แต่ทำไมมึงถึงต้องให้ไอ้จองกุกแชทมาบอกกูว่ามึงแอดมิด มึงรู้มั้ยว่ากูตกใจมากแค่ไหน”

     จีมินยังสาดคำพูดออกมาด้วยอารมณ์ร้อน น้ำเสียงที่เคยหวานและออดอ้อนมันกลับแข็งกร้าวจนฉันรู้สึกได้ว่ามันไม่พอใจมากๆ แต่ฉันไม่ได้สนใจตรงนั้น ฉันสนแค่ว่า ฉันบอกให้จองกุกแชทไปบอกจีมินตอนไหน แชทจองกุกฉันยังไม่เปิดอ่านเลยเถอะ เอาอะไรมาแชทบอกมันก่อน มันมโนอ่ะดิ นี่ก็ง่าว

     “กูบอกมันตอนไหน?”

     “ทำไมพูดงี้วะ”

     “โดนแกงดิมึง”

     “ไอ้เชี่ยกิ!”

     “ทำไม กูมันทำไม! ทีกูจะเป็นจะตายเมื่อวานมึงยังเทกูไปแดกข้าวกับอินั่นได้ พอทีงี้ทำมาตกใจที่กูแอดมิดเหรอ ไอ้ควาย!”

     ไม่เคยอยากพูดดีๆกับจีมินตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะไม่งั้นฉันจะใจสั่น จีมินทำให้ฉันเกลียดตัวเอง และสงสารตัวเองมากในตลอดเวลาที่รู้จักกันมา เอาจริงๆฉันเกลียดมันมาก เกลียด ไม่โกรธฉันเรื่องที่หลอกให้ไปเชียงราย แต่ดันมาโกรธฉันที่จองกุกแชทไปบอกว่าฉันแอดมิด หน้าหมามาก

     “มึงอย่าเอาความรู้สึกกูมาล้อเล่นดิ กูตกใจจริงนะเว้ย!”

     “ทีมึง!-“

     ฉันเกือบจะหลุดปากเรื่องความรู้สึกออกไปแล้ว แต่ยังดีที่ฉันยั้งปากของตัวเองไว้ทัน แต่อีกคนที่ยืนค้างอยู่ตรงประตูกลับหรี่ตารอฟังฉันเฉย ฉันเกลียดมันจริงๆนะ เกลียดเส้นผมสีเทาที่ไม่ได้เซตของมัน เกลียดเสื้อยืดที่มันใส่แล้วดูดีกว่าคนอื่น เกลียดรูปร่างมันที่แม่งเพอร์เฟคฉิบหาย เกลียดมันที่มายืนมองฉันมีแค่ขนหนูตัวเดียวพันรอบตัวอยู่แบบนี้

     ....เกลียด

     “....”

     “....”

     “อะไร ทีกูทำไม พูด”

     “กลับไปไป กูจะเปลี่ยนเสื้อผ้า”

     ฉันรีบตัดบทเพราะฉันไม่อยากจะยาวไปกว่านี้ ตัวฉันแห้งหมดแล้ว ทาโลชั่นมันจะไม่เข้าผิว ฉันเลยรีบตัดบทและจะเดินไปไล่อีกคนให้กลับไปได้แล้ว ฉันเหนื่อยที่จะเถียงกับมันไม่จบไม่สิ้น แต่ทว่าสิ่งที่จีมินทำต่อจากนั้นไม่ใช่การหันหลังกลับไปแต่โดยดี แต่เป็นการปิดประตูและล็อกกลอนซะงั้น

     กริ้ก!

     กึก!

     เท้าฉันหยุดชะงักทันทีเมื่อรู้แบบนั้น ฉันหยุดยืนห่างจากจีมินแค่ช่วงแขนเดียว และนั่นมันทำให้ฉันได้เห็นสีหน้าของมันได้อย่างชัดเจน สีหน้าของมันเปลี่ยนไป จากที่โกรธฉันหน้านิ่วคิ้วขมวดมันกลับมีสีหน้าเรียบเฉยในตอนนี้

     มึงจะเอายังไงกับกูกันแน่ กูชักจะรำคาญแล้วนะ

     “อะไรของมึง”

     “....”

     ฉันถาม แต่ทว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือสีหน้าเรียบเฉยแต่พร้อมจะฉีกฉันดองในไห ถึงแม้ว่าฉันจะรู้จักกับมีจีมินและเป็นเพื่อนกับมันมาปีกว่า แต่ฉันรู้ดีเลยว่าต่อจากนี้มันจะทำอะไร ถึงแม้ว่าเราสองคนต่างก็ปฏิเสธกันและกัน แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเราเป็นเพื่อนกันจริงๆ

     เพราะฉันเป็นผู้หญิง ส่วนจีมินมันเป็นผู้ชาย...

     “มึงล็อกประตูห้องกูทำไม ออกไปเลย!”

     คราวนี้ฉันเริ่มขึ้นเสียง พยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกแปลกๆที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาด้วยการไล่มันกลับไป แต่ทว่าจีมินมันกลับสาวเท้าเข้ามาหาฉันในขณะที่ฉันจะเชิดหน้ายืนอยู่ที่เดิมเพราะไม่อยากมีพิรุธ ในตอนนี้ฉันกลัว แต่อีกใจฉันก็กัดฟันเชิดหน้าทำเป็นกล้าเหมือนอย่างเคยทั้งๆที่ในใจฉันเต้นระส่ำจนอยากจะวิ่งหนีมันไปทั้งอย่างนี้

     กึก

     “....”

     จีมินหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าฉัน เราสองคนจ้องหน้ากันในระยะประชิด ในตอนนี้เราสองคนยืนห่างกันแค่หนึ่งฝ่ามือ ส่วนสูงของจีมินสูงกว่าฉันราวๆสองคืบ ถึงแม้ว่าจีมินมันจะไม่ใช่คนสูงมาก แต่เป็นเพราะว่าฉันเตี้ย ฉันเลยสูงแค่ระดับคางของมัน แถมสีหน้านิ่งๆของมันที่แสดงถึงความยิ่งใหญ่นั่นมันทำให้ฉันเริ่มตัวชาหนึบ

     ฉันเคยบอกไปแล้ว ว่าจีมินมันไม่ใช่ลูกเจี๊ยบผู้น่ารัก แต่มันคืออสรพิษที่เตรียมจะรัดฉันให้ขาดใจตายต่อจากนี้

     “อะไร กูบอกให้กลับไปไง!”

     “กูไม่กินข้าวแม่งละ”

     “เรื่องของมึงดิ”

     ฉันเอ่ยขัด พร้อมกับหันหลังและเดินหนีไปด้วยเนียนๆ แต่ทว่าไหล่ฉันกลับถูกคว้า ถูกมือหนาของอีกคนคว้าไว้พร้อมกับประโยคคำพูดชวนขนลุกนั่นตามมา

     “กูจะกินมึงแทน ไอ้สัสอย่าหนี”

100%

#ปาร์คพักก่อนมั้ย

TWR'

แกจะมากินอะไรชีกิฮ้ะ ปาร์ค แกจะมาอารายยย อย่ามาทำแบบนี้ ใจน้องสิแตวก กี้ด แบบ นางแพรงพราว นางแบบ แซ่บลืมโลก แม่คำแก้วเวอร์ผช. 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค้าบ ไรท์หายไปนานนิดหน่อยเพราะ ตันแหละ ไม่มีแรงบันดาลใจกว่าจะไปงมเจอ ก็ ฮุ่เร่ ฝากกดหัวใจแล้วก็คอมเม้นให้ไรท์สักนี้ดดด ไรท์จะได้รู้ว่ามีคนยังอยู่เน้อะๆๆๆๆ ข่อมค้าบบบ //กอดขา