-SLAVEHOLDER- [BTS X YOU]

ลำดับตอนที่ #14 : -SLAVEHOLDER 13-100%

คำเตือน : เนื้อหาเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือพาดพิงผู้ใด มีเนื้อหารุนแรง 18+ รับไม่ได้กดออกนะคะ อย่ากดแบน หรือเตือนกันดีๆก็ได้ไรท์รับฟังนะ

 

เจเดน Cr.Jungkook Bts

ฟ้าประทาน Cr.Olivia Hye LOONA

โจชัว Cr.Y Golden child

วอนอู Cr.Wonwoo Seventeen

--------

-SLAVEHOLDER- 

-13-

          #ฟ้าประทานเจเดน

        Love me or hate me, but you will never change me – จะรักหรือเกลียดฉัน แต่คุณก็ไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

-SLAVEHOLDER 13-

“ฮานึล..”

“!....”

ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสที่โอบกอดรอบคอของเธอนั้นดันเป็นคนที่เธอเพิ่งจะรอดจากมาได้เพียงไม่กี่วัน กลิ่นหอมเฉพาะตัวของเจเดนทำให้ฮานึลเธอจำได้อย่างชัดเจน แถมเขายังมาหาเธอที่นี่และกอดเธออีก แสดงว่ามยองโฮคงจะบอกเรื่องของเธอกับเจเดนไปแล้วแน่ๆ เขาถึงได้มาที่นี่หรือไม่ก็ เขาก็แค่คิดถึงสัมผัสแบบนั้นในตอนที่เครียด

ถึงแม้ว่าเธอจะบอกความจริงไปแล้วว่าเธอเป็นใครแต่ทว่าเธอก็ยังไม่ลืมว่าสถานะของเธอในตอนนี้เป็นแบบไหน เพราะต่อให้เจเดนจะรู้แล้วว่าเธอคือควอนฮานึลยังไง เธอก็ยังเป็นทาสที่ติดหนี้เขาอยู่ดี

“....”

“....”

แน่นอนว่าเธอไม่กล้าขัดขืนหรือดื้อดันในตอนที่มีร่างสูงของเจเดนกอดเธออยู่เช่นนี้ ภายในห้องเงียบอยู่สักพักและร่างบางก็นิ่งชะงักปล่อยให้อีกคนกอดเธออยู่อย่างนั้น

“นายท่านมีอะไรหรือเปล่าคะ?”

แต่เพราะเจเดนเอาแต่กอดเธอเงียบๆอยู่นั่นนานหลายนาที ร่างบางที่กดดันจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามถึงความต้องการของเจเดนไปก่อน ถึงแม้ว่าเธอจะรู้อยู่แล้วเต็มอกว่าเขามาหาเธอทำไม

“....”

พรึ่บ

“!...”

ไร้คำตอบจากเจเดน แต่ทว่าเขากลับผละกอดและออกแรงพลิกร่างบางให้หันเก้าอี้มาเผชิญหน้ากับเขาในระยะใกล้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะช่วงความสูงที่แตกต่างกันหรือเพราะว่าเจเดนที่โน้มหน้าลงมาหาเธอถึงทำให้สันจมูกของทั้งสองชนกันในช่วงเวลานั้น ระยะจากใบหน้าทั้งสองห่างกันไม่ถึงเซ็นมีหรือที่จะสามารถหลบหลีกการสบตาจากอีกคนได้ ราวกับทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะในตอนที่ดวงตากลมโตได้เผลอมองลึกเข้าไปยังนัยน์ตาดุดัน

นัยน์ตาที่เคยดุดัน...บัดนี้อ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด...

“จะแก้แค้นวาตานาเบะเหรอ?”

“....”

และแล้วสติของเธอก็ถูกเรียกกลับในตอนที่น้ำเสียงเข้มๆเอ่ยถามเธอ ควอนฮานึลเธอจึงรีบละสายตามองไปทางอื่นในทันทีแต่ก็ไม่วายถูกอีกคนเชยคางให้หันกลับมาสบตากับเจเดนอีกครั้ง ในยามนั้นอยู่ ๆเธอก็รู้สึกแน่นหน้าอกแปลกๆ

ไม่ใช่เพราะเธอป่วยหรืออะไร แต่เธอรู้สึกเขินสายตาที่เปลี่ยนไปของเจเดนจนกล้ามเนื้อหัวใจของเธอบีบเส้นเลือดเต้นตุบตับต่างหาก

“จะไม่พูดอะไรเหรอคะ?”

“!...”

“ฮานึลอ่า..”

ยิ่งคำพูดของเจเดนเปลี่ยนไปด้วย ก็ยิ่งทำให้ร่างบางในตอนนี้สั่นระริก เธอเริ่มกลัว แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะรังเกียจเจเดน ระยะเวลาผ่านไปตั้งสิบกว่าปีความผูกพันที่มีก็ย่อมเปลี่ยนไปบ้าง แถมสถานะก่อนหน้านั้นเธอดันเป็นแค่ทาสที่ถูกจับมาขายอีก ไม่ใช่สิตอนนี้เธอก็ยังเป็นทาสของเจเดนอยู่ เธอจะมีสิทธิ์อะไรกล้าทำตามใจล่ะ

“น..นายท่าน ค..คือ”

กึบ! พรึ่บ!

ยังไม่ทันที่ควอนฮานึลเธอจะได้เอ่ยจบประโยคมือหนาก็จัดการพับหน้าจอแม็กบุ๊คที่ปรากฎรูปของสองพี่น้องตระกูลวาตานาเบะเด่นหราให้ปิดลง ก่อนที่เจเดนจะช้อนอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวและมุ่งหน้าไปยังห้องนอนที่เจเดนคุ้นเคยดีซะเสียยิ่งกว่าอะไร เพราะห้องห้องนี้เป็นของเขาเองและเจเดนก็ใช้ที่นี่เป็นที่กบดาน นั่นคือสาเหตุว่าทำไมที่นี่ถึงได้อยู่ห่างจากคฤหาสน์ของเขานัก

ก็เพื่อความปลอดภัยของคนที่เขารักทั้งนั้น...

ตึกตักตึกตัก

ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจและหัวใจเธอก็เต้นตุบตับ มือบางก็สั่นระริกครั้นจะเอื้อมมืออกไปกอดรอบคอของเจเดนเธอก็ไม่กล้า เธอจึงทำได้แค่งอแขนเข้าหาตัวเอง จนกระทั่งเท้าของเจเดนแต่ที่ขอบปลายเตียง เขาก็วางร่างบางของเธอลงที่เตียงอย่างเบามือก่อนที่ร่างสูงจะทาบทับคร่อมร่างบางของเธอต่อจากนั้น

“....”

เพราะไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ควอนฮานึลเธอจึงทำได้แค่กลืนน้ำลายหนืดลงคออึกใหญ่ และเบนสายตามองหนีไปทางอื่นแต่เธอก็ถูกเจเดนเชยคางให้กลับมาสบตาดุดันของเขาอยู่ดี

“ขอร้องฉันสิ”

“คะ?”

จู่ ๆ เจเดนก็เอ่ยออกมาให้เธอขอร้องเขา ซึ่งควอนฮานึลเธอเองก็งงว่าเจเดนจะให้เธอขอร้องอะไรเขา เขาจะให้เธอขอร้องให้เจเดนแก้แค้นวาตานาเบะให้ หรือว่าขอร้องไม่ให้เขากระทำเธอเหมือนอย่างครั้งที่แล้วอีกล่ะ

ถึงแม้ว่าครั้งล่าสุดที่เธอรับใช้เจเดนเธอจะรู้สึกโหวงๆใจที่เจเดนคิดถึงคนอื่นในตอนที่มีอะไรกับเธอ แต่ทว่าในตอนนี้เธอคือคนคนนั้นนี่ คนที่เจเดนคิดถึงถึงขั้นครางชื่อของเธอออกมา ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วเธอจะมีสิทธิ์ในตัวของเจเดนมากถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?

ฟึบ

เพราะอีกคนมัวแต่คิดนานทำให้ร่างสูงที่คร่อมเธออยู่เปลี่ยนใจมาล้มตัวลงนอนที่ข้างๆเธอแทน วงแขนแกร่งโอบกอดร่างบางเอาไว้แนบแน่นใบหน้าหล่อเหลาที่แสนจะเรียบนิ่งก็ซุกที่ซอกคอขาวของหญิงสาวราวกับว่าเขาโหยหาเธอคนนี้มานานมากยังไงอย่างนั้นชวนให้ร่างบางตัวแข็งทื่อเธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงเพราะกลัวว่าเจเดนจะหงุดหงิดเอา

เจเดนคงจะทำงานหนักและไม่ได้พักผ่อนเหมือนอย่างเคย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขานอนหลับสนิทครั้งล่าสุดตอนไหน...

“....”

“....”

ภายในห้องนอนสีขาวสะอาดตาเงียบกริบไร้เสียงคนพูดออกมา มีเพียงแค่เสียงแอร์ที่กำลังทำงานและเสียงผ่อนลมหายใจเข้าออกของเจเดนที่หลับเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว เจเดนหลับไปหลังจากที่พูดประโยคสุดท้ายว่าให้ควอนฮานึลเธอขอร้องเขาให้เขาช่วยเธอ และควอนฮานึลเธอก็ไม่กล้าขยับไปไหนและยอมให้เจเดนนอนกอดเธออยู่อย่างนั้น

อย่างน้อยเจเดนก็ได้นอนหลับให้เธอเห็นสักที เธอก็สบายใจ...

ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดที่ซอกคอขาวชวนให้ขนลุกแต่ทว่าเธอก็อดทน เพราะเมื่อคืนควอนฮานึลเธอนอนหลับสนิทดีเพราะฉะนั้นในตอนสายแบบนี้เธอจึงนอนหลับต่อไม่ลง เพราะเหตุนั้นเธอจึงทำได้แค่นอนเบิกตามองเพดานไปเรื่อย ๆ รอจนกว่าเจเดนจะตื่น แต่การมองแต่เพดานอย่างเดียวมันจะไปสุขใจอะไรล่ะ ร่างบางจึงค่อย ๆ ขยับตัวให้นอนตะแคงและเธอก็หันหน้าไปหาร่างสูงที่นอนหลับตาพริ้ม

รอยยิ้มหวานๆปรากฏบนใบหน้าสวยทันทีเมื่อดวงตากลมโตได้ฉวยโอกาสสำรวจใบหน้าหล่อเหลาของอีกคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นนายท่าน นายท่านที่เคยโหดร้าย และจับเธอขังไว้ในคุกใต้ดินนั่นน่ะ ครั้นพอนึกถึงการกระทำโหดร้ายที่เจเดนเคยทำกับเธอรอยยิ้มหวานๆก็หายไปแปรเปลี่ยนสีหน้าที่เคืองๆอีกคนแทน แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าไอ้คนที่หลับตาพริ้มอยู่นั่นน่ะ จะจับได้ว่าเธอแอบมองเขาในตอนนอน

“จะลอบฆ่าฉันอีกเหรอ?”

“!...”

“สมกับเป็นเด็กแสบจริงๆเลยนะ”

ฟึบ!

“!...”

ทันทีที่น้ำเสียงทุ้มๆเอ่ยออกมาเจเดนก็ทำให้ควอนฮานึลเธอตกใจไม่เว้นระยะ นอกจากที่เขาเธอได้ว่าเธอแอบมองเขาตอนนอนแล้ว วงแขนแกร่งยังกระชับอ้อมกอดที่กอดร่างบางเอาไว้ให้แน่นขึ้น จนทำให้ร่างกายของทั้งสองแนบชิดกันจนไร้ที่ว่าง ถึงแม้ว่าร่างสูงของเจเดนจะใส่สูทอยู่แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขารู้สึกถึงสรีระของร่างบางตรงหน้าได้อย่างชัดเจน

“ทำไม?”

“ก..ก็ไม่ทำไมค่ะ ก็ค..แค่”

“ฉันหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ก็ค่ะ แต่-อื้อ!”

พรึ่บ!

ยังไม่ทันที่ควอนฮานึลเธอจะได้พูดจบริมฝีปากบางของเธอก็ถูกอีกคนครอบครองไปซะแล้ว ร่างสูงโอบกอดและรัดร่างบางเอาไว้แน่นราวกับว่ากลัวจะไม่ได้รู้สึกถึงความอบอุ่นของอีกคน ควอนฮานึลเธอไม่ได้ดิ้นหนี แต่เธอก็ไม่ได้เต็มใจยอมให้เจเดนจูบเธอสักเท่าไหร่นัก ลิ้นเล็กถูกอีกคนทั้งดูดจนร่างบางหมดแรงอ่อนยวบ

“อื้อ!”

กลัวว่าจะเลยเถิดทั้ง ๆที่เธอเองก็รู้อยู่แก่ใจว่ามาเฟียหนุ่มต้องการอะไร มือหนาผละกอดพร้อมกับร่างสูงที่พลิกยืดตัวขึ้นคร่อมร่างบางอีกครั้ง สายตาที่เคยดุดันและเคยอ่อนโยนบัดนี้กลับจับจ้องร่างบางที่นอนขบริมฝีปากมองดูเจเดนถอดเสื้อสูทออกและโยนไปไกล ๆ จากนั้นมือหนาถึงได้วกกลับมากระชากเนคไทออกแบบลวก ๆ

เจเดนดูเซ็กซี่มากๆ ในสายของหญิงสาวอีกแล้ว...

“เอ่อ..น.นายท-อื้อ”

ยังไม่ทันที่เจเดนจะได้จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองเสร็จ เขาก็โน้มตัวลงมามอบรสจูบร้อนแรงให้แก่เจ้าแมวน้อยที่อยู่ใต้ร่างเพราะเขาอดใจไม่ไหวที่ได้เห็นสีหน้าน่ารักๆของอีกคนที่อ้ำอึ้งจะเรียกไม่เรียกเขาอยู่นั้น

“อืม”

เสียงครางต่ำในลำคอดังออกมา มือปลาหมึกก็เริ่มเลื้อยในทันที หน้าอกของหญิงสาวกำลังจะถูกมือหนาตะปบครอบครองแต่ทว่ามือบางกลับยกมือขึ้นมาคว้ามือหนรั้งเอาไว้ก่อนที่ใบหน้าน่ารักจะสะบัดหนีสัมผัสจุมพิตอันแสนร้อนแรงที่เจเดนมอบให้

“ค..คือ”

ควอนฮานึลเธอไม่กล้าพูดความในใจที่เธอต้องการจะสื่อออกมาเพราะในตอนที่เธอได้เห็นสีหน้าของเจเดนในตอนนี้แล้วมันช่างน่ากลัวและก็น่าสงสารไปพร้อมๆกัน เจเดนมีสีหน้าที่ทั้งงุนงงและไม่พอใจที่จู่ ๆควอนฮานึลเธอก็สะบัดหน้าหนีสัมผัสของเขา เจเดนคิดว่าฮานึลเธอจะชอบแบบนี้ซะอีกเพราะครั้งก่อนเธอก็ยอมเขาอย่างว่าง่ายนี่

“ทำไม?”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามร่างบางที่อยู่ใต้ร่างเขาออกไปเพื่อให้เธอพูด แต่ในใจเจเดนก็รู้ดีว่าควอนฮานึลเธอคงไม่กล้าพูดออกมา แถมสีหน้าของเธอยังดูสลดเหมือนลูกแมวหลงทางอีก หัวใจด้านชาของเจเดนเต้นตุบตับในยามที่ดวงตากลมโตส่งสายตามองเขาด้วยท่าทีออดอ้อนก่อนที่เธอจะเอ่ยออกมาในที่สุด

“คือ..ประจำเดือนฉันมาค่ะ..”

50%

“คือ..ประจำเดือนฉันมาค่ะ..”

“....”

“....”

พอได้ยินที่ควอนฮานึลเธอพูดออกมาเจเดนก็ชะงักไปครู่หนึ่งเพราะเขากำลังประมวนผลอยู่ว่าควอนฮานึลเธอหมายถึงอะไร เพราะเจเดนเป็นผู้ชายที่ใช้ชีวิตมาอย่างดิบเถื่อนจนโตเขาไม่ได้มีแม่คอยให้ความรู้และสั่งสอนมาก่อนเขาจึงต้องใช้เวลาพิจารณา นานเกือบนาทีร่างสูงถึงได้ค่อยๆผละออกนั่งข้างๆร่างบางของควอนฮานึลแทน โดยที่เจเดนไม่ลืมรั้งร่างบางให้ลุกขึ้นนั่งด้วย

“เจ็บไหม?”

ดูเหมือนเจเดนจะคิดออกแล้วว่าควอนฮานึลเธอหมายถึงอะไรเขาถึงได้เอ่ยถามไถ่อาการของเธอ เจเดนเคยได้ยินมาว่าไอ้ประจำเดือนที่ควอนฮานึลเธอว่านั่นน่ะจะมีอาการปวดท้อง และปวดเนื้อปวดตัวซึ่งเจเดนไม่รู้ว่าควอนฮานึลประจำเดือนเธอมาเขาถึงได้ลงแรงบีบเค้นร่างกายของเธอซะเต็มรัก

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เจ็บ”

“อ่า..”

ควอนฮานึลเธอตอบออกไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ เธอไม่นึกเลยว่าเธอจะได้มีโอกาสเห็นเจเดนอาการเลิกลักแบบนี้ แถมเขายังมีสีหน้าแสดงออกมาว่าเป็นห่วงเป็นไยเธออีก

“....”

“ขอโทษ”

“คะ?”

ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เจเดนพูดแต่ประโยคแปลกๆออกมา แถมสีหน้าของเจเดนก็ฉายแววออกมาให้เห็นเลยว่าเขาพูดออกมาด้วยใจจริงๆ

“ไหนดูซิ”

“ดูอะไรคะ?”

“แผล”

“ฉันไม่มีแผลค่ะ”

“โกหก”

“ม-“

จุ๊บ

เจเดนหลอกจีบเหม่งของอีกคนโดยที่เธอไม่รู้ตัวอีกแล้ว ร่างบางนิ่งชะงักเพราะตกใจซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับการเปลี่ยนไปของเจเดน เขาเปลี่ยนไปมากทั้ง ๆที่เขาเคยพูดเอาไว้ว่าไม่มีใครเปลี่ยนเขาได้ทั้งนั้น หรือเป็นเพราะว่าเธอคือควอนฮานึลที่เจเดนโหยหามาตลอดหรือเพราะว่าเจเดนเป็นแบบนี้อยู่แล้ว..หมายถึงเจเดนรักควอนฮานึลแบบนี้อยู่แล้ว..

ระยะเวลาผ่านไปสิบกว่าปีแล้วที่ควอนฮานึลเธอได้ใช้ชีวิตรูปแบบใหม่ถึงแม้ว่ามันจะโหดร้ายแต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานั้นเธอเองก็แอบภาวนาให้เจเดนมาช่วยเธอกลับไป แต่ทว่ามันก็ไร้วี่แวว ฮานึลเธอไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำว่าเธอจะได้เจอคนที่เธอเองก็รู้สึกดีๆด้วยตั้งแต่เด็กๆในลักษณะนี้ เธอเคยเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของทนายประจำตระกูลเขาและครอบครัวของเธอก็ถูกลอบฆ่า โชคยังดีที่เธอไม่ตายและแรกที่เธอคิดถึงในตอนที่รอดชีวิตมาก็คือเจเดน

ตอนนี้ควอนฮานึลเธออายุยี่สิบแล้วเธอไม่ใช่ควอนฮานึลที่อายุแปดขวบคนเดิมอีกต่อไป การที่เธอได้ใช้ชีวิตแบบลำบากและโหดร้ายทำให้เธออยากจะละทิ้งตัวตนที่แท้จริงของเธอไปเพื่อเริ่มต้นใหม่ นั่นคือสาเหตุว่าทำไมเธอถึงไม่อยากเป็นควอนฮานึลแต่เธออยากเป็นฟ้าประทานเด็กสาวสู้ชีวิตคนนั้น

“นายท่านคะ”

“พี่”

“....”

“เรียกพี่ เธอไม่ใช่ทาสอีกต่อไปแล้ว”

“เพราะฉันคือควอนฮานึลเหรอคะ?”

“....”

“คุณทำแบบนี้กับฉัน ฉันเสียใจนะคะ ถ้าเกิดว่าคุณไม่มีวันได้รู้เลยว่าแท้จริงแล้วฉันเป็นใคร”

“ความจริงแล้วหนี้นั้นไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรก ที่ฉันเสนอให้เธอติดหนี้ก็เพื่อความปลอดภัยของเธอทั้งนั้น”

“เพื่อสืบหาว่าฉันใช่ควอนฮานึลหรือเปล่าต่างหาก คุณอยากยื้อฉันเอาไว้ที่นี่ก็เพื่อพิสูจน์”

“....”

“ที่คุณบอกว่าหนี้นั้นไม่ใช่ของควอนฮานึล แต่เป็นของฟ้าประทานงั้นเหรอคะ?”

“....”

“คุณใจร้ายกับฟ้าประทานมากๆเลยนะคะ”

เจเดนนิ่งชะงักไปเมื่อควอนฮานึลเธอพูดออกมาแบบนั้น ก็จริง เจเดนรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าควอนฮานึลเธอโกรธเขาที่เขาเคยทำร้ายเธอในตอนที่เธอมีสถานะเป็นฟ้าประทานทาสที่เจเดนแค่ประมูลมาเพื่อเล่นสนุก แต่พอเจเดนรู้ว่าทาสที่เขาประมูลมานั้นดันกลายเป็นคนที่เขาตามหามานานนับสิบปีจู่ ๆเขาก็เปลี่ยนมาดีกับเธอ ซึ่งเจเดนเข้าใจดีเพราะถ้าเป็นตัวเจเดนเองที่เจอแบบนี้เขาก็คงจะโกรธเหมือนกัน

“แล้วเธออยากให้ฉันทำอะไร”

“คุณไม่ต้องทำอะไรค่ะ”

“ฉันจะทำ”

“....”

“ฉันจะปกป้องเธอ ดูแลเธอ เพื่อเธอทุกอย่าง”

“....”

“ฉันรักเธอนะฮานึล”

หญิงสาวแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองออกมาเมื่อได้ยินคำว่ารักออกมาจากปากของจอนเจเดนมาเฟียผู้ไม่เคยแพ้ใครอย่างเขา ความรักมันเปลี่ยนคนได้นี่ ทำไม..

“คุณจะบ้าเหรอคะ ถ้ามีศัตรูแอบซุ่มอยู่คุณอาจจะถูกยิงตายก็ได้นะคะ”

“ก็ช่างสิ ฉันไม่สนหรอก ฉันสนแค่เธอ”

“ไม่เอาแบบนี้ค่ะ”

“ฮานึลอ่า..”

“ไม่เอาค่ะ ฉันจะไม่คุยกับคุณอีกแล้ว กลับไปเลยค่ะ”

เพราะดูแล้วเจเดนคงจะยังไม่เข้าใจนิยามของความรักดีพอฟ้าประทานเธอเลยตัดสินใจไล่ให้เจเดนกลับไปซะ ต่อแต่นี้ไปเธอจะไม่สนใจการกระทำของเจเดนแปลกๆอีก เจเดนเป็นมาเฟีย เขาไม่ใช่ชายหนุ่มธรรมดาที่จะใช้ชีวิตแบบคนปกติได้ ถึงแม้ว่าเขาจะพูดออกมาอย่างชัดเจนแล้วว่าเขารักควอนฮานึลแต่แล้วยังไงล่ะ

“ฉันจะเป็นฟ้าประทานค่ะ ฉันไม่เป็นควอนฮานึลคนนั้น”

เพื่อที่จะให้เจเดนทำความเข้าใจกับความรักที่เขามอบให้เธอซะใหม่ ฟ้าประทานเธอเลยตัดสินใจที่จะปฏิเสธเจเดนออกไป ผู้หญิงที่ชื่อควอนฮานึลเป็นทุกอย่างของเจเดนแล้วยังไงล่ะ ก็ในเมื่อเธอไม่ใช่ ควอนฮานึลเธอตายไปแล้ว และต่อแต่นี้ไปเธอคือผู้หญิงที่ชื่อฟ้าประทาน ฟ้าประทานเธออยากจะรู้นักถ้าหากว่าเธอไม่ยอมรับที่จะเป็นควอนฮานึล เจเดนจะทำอย่างไรกับเธอ

“....”

เจเดนเงียบไปอีกแล้วเมื่อได้ฟังสิ่งที่ฟ้าประทานเธอพูด ฟ้าประทานเธอจึงเป็นฝ่ายละสายตาที่สบตากับเจเดนออกและลุกขึ้นยืนเพื่อที่เธอจะไปทำเรื่องอย่างอื่นที่เธอตั้งใจจะทำ เธอไม่อยากสนเจเดนอีกถึงแม้ว่าเธอจะแอบคิดไว้ลึกๆว่าเจเดนต่างหากที่เป็นคนช่วยเธอแก้แค้นวาตานาเบะได้ แต่พอเธอลองคิดดูอีกทีเธอจะอยากแก้แค้นวาตานาเบะไปทำไม เธอกลับไปใช้ชีวิตแบบเงียบๆและสงบสุขจะไม่ดีกว่าเหรอ

“เธอเองก็ใจร้ายไม่ต่าง”

ขาเรียวกำลังจะก้าวเท้าหนีออกไปจากห้องนอนซะ แต่เธอก็ถูกรั้งไว้ด้วยคำพูดของมาเฟียหนุ่มที่ยังนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ร่างบางหันกลับไปมองเธอก็เห็นเจเดนมองเธออยู่ก่อนแล้ว สายตาของเจเดนวูบไหวเป็นอย่างมากเธอเห็นมันได้ชัด แถมคำพูดที่เขาพูดออกมาว่าเธอใจร้ายนั้นมันก็ทำให้เธอใจกระตุกอีกแล้ว

“ว่าไงนะคะ?”

“ฉันตามหาเธอมาสิบสองปี”

“....”

“มีแค่เธอคนเดียวที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนอ่อนแอ”

“งั้นก็เรียนรู้ที่จะเข็มแข็งจากฉันสิคะ”

100%

 -SLAVEHOLDER-

#ออลออฟเจเดน

     TBC.

    มาในจุดที่น้องสอนมาเฟียไปแล้วนะคะหนึ่งแมท ความแบบว่าถูกเอามาทิ้งให้เติบโตที่ไทยอ่ะเน้อะ ใจมันเลยเด็ด ไรท์รู้ว่าทุกคนอาจจะเอ๊ะว่าทำไมน้องถึงไม่ยอมเป็นควอนฮานึลทั้งๆที่จะได้สิทธิ์พิเศษอะไรมากมาย น้องสามารถเรียกคืนตำแหน่งจากพ่อน้อง น้องมีสิทธิ์ใหญ่ๆจากเจเดนเลยก็ได้ แต่น้องไม่อยากได้ค่ะ คือเรื่องนี้ไรท์อยากจะสื่อถึงแบบว่าก็จริงที่อำนาจสำคัญแต่ความสงบสุขในชีวิตนั้นสำคัญกว่า อีกอย่างก็คือเจเดนยึดติดกับการตามหาควอนฮานึลมากเกินไปเพราะฝังใจที่คอวนฮานึลเคยช่วยไว้ตอนเด็กๆ ฟีลแบบไม่เคยมีใครช่วยแต่มีน้องกล้าช่วยก็เลยฝังใจแบบนี้เลยทำให้เจเดนมีจุดอ่อนคือน้องค่ะ และน้องไม่อยากให้เจเดนมีจุดอ่อนค่ะน้องเลยทำแบบนี้ แง่ม ทุกคนเข้าใจกันมั้ยนะ เพราะไรท์เติบโตขึ้นมุมมองความรักก็เลยเปลี่ยนไปมากโขหน่อย แต่ไรท์หวังว่าทุกคนจะเอ็นจอยเนื้อเรื่องนะคะ รักๆน๊า