-SLAVEHOLDER- [BTS X YOU]

ลำดับตอนที่ #13 : -SLAVEHOLDER 12- 100%

คำเตือน : เนื้อหาเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือพาดพิงผู้ใด มีเนื้อหารุนแรง 18+ รับไม่ได้กดออกนะคะ อย่ากดแบน หรือเตือนกันดีๆก็ได้ไรท์รับฟังนะ

 

เจเดน Cr.Jungkook Bts

ฟ้าประทาน Cr.Olivia Hye LOONA

โจชัว Cr.Y Golden child

วอนอู Cr.Wonwoo Seventeen

--------

-SLAVEHOLDER- 

-12-

          #ฟ้าประทานเจเดน

        Love me or hate me, but you will never change me – จะรักหรือเกลียดฉัน แต่คุณก็ไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

-SLAVEHOLDER 12-

บทสนทนาที่กำลังดำเนินอยู่ทุกขัดโดยหญิงสาวแปลกหน้าที่กำลังเป็นประเด็นอยู่ในขณะนี้ ร่างสูงของเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดปีผู้เป็นลูกชายคนเล็กของทาคาดะกรุ๊ปก็ขยับฝีเท้าหันมาเผชิญหน้ากับฟ้าประทาน ใบหน้าของเขาเคลือบแคลงไปด้วยความสงสัยปนตกใจอยู่ไม่น้อยที่เขาบังเอิญได้เจอเธอที่นี่

“คุณรู้จักผมเหรอครับ?”

“ก็-“

“ประทานโทษด้วยครับ เธอคงจำคนผิด”

เด็กหนุ่มถามฟ้าประทานออกไป คิ้วหนาก็เลิกขึ้นรอฟังคำตอบ แต่ทว่ายังไม่ทันที่ฟ้าประทานจะได้ตอบออกไปจบประโยค ร่างบางของเธอก็ถูกรวบโดยวอนอูซะก่อน ใบหน้าสวยยับยู่ยี่เมื่อเธอเริ่มรู้สึกไม่พอใจที่วอนอูกล่าวหาเธอว่าเธอจำคนผิด ถึงแม้ว่าร่างบางของเธอจะถูกรวบไว้โดยร่างสูงของวอนอู แต่มีเหรอคนอย่างฟ้าประทานเธอจะยอม

“ฉันจำคนไม่ผิดหรอกค่ะ เราโตมาด้วยกัน อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก จะจำผิดได้ยังไงคะ!”

“!...”

“เธอจะบ้าเหรอนี่-“

“ถ้างั้นผมขอคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวได้มั้ยครับ?”

“คุณเจเดนท่าน-“

“ได้สิ!”

วอนอูกำลังจะปฏิเสธว่าเจเดนไม่อนุญาต แต่ทว่าฟ้าประทานเธอกลับโพล่งออกไปว่าได้ ทำให้วอนอูชะงักกึก เขากำลังจะเอ่ยกล่าวโทษเธอแต่ทว่าฟ้าประทานเธอก็เถียง

“เธอนี่มัน-“

“ถ้านายท่านจะลงโทษ ฉันรับผิดเองค่ะ คุณไม่ต้องกังวล”

“....”

“....”

ท้ายที่สุดแล้ววอนอูก็จำใจต้องปลดปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ แต่เขาก็ยังจับตามองดูเธอตลอดเวลาตามที่เจเดนสั่งอยู่ดี ร่างบางเดินตามร่างสูงของนิรินิกิออกมาที่ข้างนอกงาน ที่ลานต้นสนที่เธอเพิ่งจะถูกเจเดนลากเข้างานเมื่อครู่ เมื่อถึงที่หมายที่ทั้งคู่คิดว่าปลอดภัยจากสายตาคนอื่นๆแล้ว พวกเขาถึงได้หยุดเดินและหันมาเผชิญหน้ากันอย่างเปิดเผย

“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”

นิรินิกิเป็นคนเปิดประเด็นก่อนเมื่อมาถึง น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เพิ่งแตกหนุ่มก็เปล่งออกมาด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย

“พี่ต่างหากที่ต้องถามโปรดว่าทำไมมาอยู่ที่นี่ แถมยังมาเป็นลูกชายคนเล็กของทาคาดะอีก”

“....”

“มีอะไรปิดบังพี่อยู่ใช่ไหม?”

“เธอไม่ใช่พี่ฉัน”

“ฮ๊ะ?”

“เราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆสักหน่อย ทำไมเธอถึงได้น่ารำคาญแบบนี้”

“....”

ทั้ง ๆ ที่ฟ้าประทานเธอดีใจมากที่บังเอิญได้เจอน้องชายที่นี่ แต่ทว่าพอได้ยินคำพูดที่เขาพูดออกมากลับทำให้ในใจของฟ้าประทานปวดหนึบ ทั้ง ๆที่ตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอกังวลตลอดว่าน้องชายจะใช้ชีวิตอยู่ยังไงถ้าไม่มีเธอ แล้วไหนจะเรื่องเตรียมตัวเข้ามหาวิทยาลัยอีก แต่ทว่าความเป็นห่วงของเธอกลับถูกเหยียบย้ำไม่มีชิ้นดีเมื่อได้ยินคำพูดของน้องชาย

“ยังจะมาใส่ใจอะไรอีก ทั้ง ๆที่รู้ว่าครอบครัวนั้นมันจอมปลอม เพราะแค่จำไม่ได้ว่าเมื่อสิบสองปีเกิดอะไรขึ้น เธอก็อย่างแกล้งโง่ทำเป็นไม่รู้หน่อยเลยว่านั่นไม่ใช่ครอบครัวจริงๆ”

คำพูดโหดร้ายยังคงเปล่งออกมาไม่ขาดสายนั่นยิ่งย้ำเตือนให้ฟ้าประทานเธอรู้ว่าเธอนั้นโดดเดี่ยวมากแค่ไหน นิรินิกิพูดถูกว่าครอบครัวนั้นมันจอมปลอม พ่อแม่ก็ไม่ใช่พ่อแม่จริงๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฟ้าประทานเธอก็ถูกทอดทิ้ง จนทำให้เธอต้องไปหางานทำเพื่อเลี้ยงชีพตัวเองและเพื่อน้อง

น้องที่เป็นถึงลูกชายคนเล็กของตระกูลมาเฟียญี่ปุ่น...

หลองลวง จอมปลอม จะใช้คำไหนก็เจ็บเหมือนกันทั้งนั้น...

“โอเค..”

เพราะไม่มีคำตอบอื่นฟ้าประทานเธอถึงได้ตอบออกไปแค่นั้น ไหนจะมีก้อนอะไรสักอย่างจุกอยู่ที่คอของเธอจนพูดออกมาแทบไม่ออก เสียใจ หวาดกลัว หมดหวัง นั่นคือความรู้สึกที่ตีรวนกันอยู่ในอกของเธอตอนนี้

ก็แค่เกิดมา ทำงานหนักๆ ถูกลักพาตัวมาขาย เสียใจอีกรอบ และตายก็แค่นั้น...

นั่นแหละชีวิตของเธอ...

“ไหน ๆไอ้คนตระกูลจอนก็รับดูแลเธอแล้วนี่ ดีซะอีกที่เธอไม่ต้องถูกขายต่อให้ไอ้พวกกุ๊ยเอาไปยำ”

“....”

“ใช้ชีวิตของเธอให้ดีไปก็พอ แล้วอย่าได้ปริปากพูดออกมาอีกล่ะ ว่าเป็นพี่สาวฉัน”

“....”

ว่าจบร่างสูงในชุดสูทก็หันหลังกลับเข้างานไปในทันโดยที่เข้าไม่ได้หันกลับมาสนใจหญิงสาวที่เสียใจจนพูดไม่ออกอีกเลย ใช้เวลาทำใจไปเกือบจะสิบนาทีร่างบางถึงได้เดินคอตกเพื่อที่จะกลับเข้าไปในงาน แต่ทว่าที่ใต้ต้นสนต้นหนึ่งกลับมีร่างสูงของมาเฟียหนุ่มผู้เป็นเจ้าของของเธอยืนรออยู่ก่อนแล้วแต่ฟ้าประทานเธอไม่ได้สังเกตเห็น ดวงตาสองคู่จับจ้องไปที่ร่างบางที่เดินคอตกจนกระทั่งเธอเกือบจะหายไปลับตา

“นายท่านจะไม่ลงโทษเธอใช่ไหมครับ?”

เป็นอีกครั้งที่มยองโฮเอ่ยร้องขอไม่ให้เจเดนลงโทษฟ้าประทานที่เธอดื้อดันอยากจะคุยกับนิรินิกิให้ได้ และก็เป็นอีกครั้งที่เจเดนต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพราะหนักใจยิ่งกว่าตอนที่เขาเซ็นสัญญาพันล้าน ฟ้าประทานเธอเริ่มดื้อมากกว่าเดิมหลังจากที่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร

“พาเธอกลับเกาหลี ไปคุยกันที่นั่น”

“ครับ”

ทุกคนกลับมาถึงเกาหลีในระยะเวลาไม่นาน เช้าในวันถัดมาฟ้าประทานเธอก็กลับมาถึงที่ที่เธอเพิ่งจะได้หนีออกมาได้ไม่กี่วัน ณ คฤหาสน์ใหญ่โตของเจเดนที่เดิม รถยนต์คันหรูสองคันจอดและดับลงก่อนที่จะมีคนวิ่งมาเปิดประตูให้ ร่างบางลงจากรถและเดินเฉื่อย ๆ เพราะความรู้สึกเศร้าใจจนเหนื่อยจะดำเนินชีวิตอย่างปกติสุข

ไร้น้ำเสียงหวานๆเจี๊ยวจ๊าวของเธอก่อกวนคนอื่นๆ ตั้งแต่ที่กลับมาจากงานเลี้ยง และนั่นก็อยู่ในสายตาของเจเดนตลอดเวลา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ขึ้นเครื่องบินชั้นบิสเซอเนสและขึ้นรถคันเดียวกันกับเขาก็ตาม

“ฮานึล..”

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฟ้าประทานเธอหันตามเสียงเรียกชื่อนี้ ดวงตาเลื่อนลอยหันไปปะทะกับร่างสูงของมยองโฮที่กำลังเดินมาหาเธอ และไม่ไกลเธอก็เห็นแผ่นหลังของเจเดนที่เดินเข้าไปในคฤหาสน์ในขณะที่เธอยังยืนเลื่อนลอยอยู่ที่ลานจอดรถ

“จะเอาฉันไปขังอีกเหรอคะ?”

“....”

“บอกนายท่านให้ฆ่าฉันเลยได้ไหมคะ ฉันเหนื่อยแล้ว”

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”

“ทำไมคะ? ฉันตายไม่ได้เหรอคะ? เพราะฉันคือควอนฮานึลเหรอคะ?”

“เพราะเธอคือเธอต่างหาก”

“....”

“กลับบ้านเรากัน มีอะไรเราค่อยไปปรับความเข้าใจกันที่นั่น”

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไรที่ฟ้าประทานเธอถึงได้รับการละเว้นโทษจากเจเดน แถมเจเดนยังให้อิสระแก่เธออีกต่างหาก มยองโฮทำหน้าที่เป็นพี่ชายที่ดีก็พาเธอขับรถกลับมาที่ที่เขาพักอาศัยอยู่เกือบจะทุกๆวัน นั่นก็คืออพาร์ทเม้นหรูหราใจกลางเมือง ที่นี่อยู่ไกลจากคฤหาสน์ของเจเดนไม่น้อย ซึ่งนั้นก็ยิ่งสร้างความแปลกใจให้แก่ฟ้าประทานเข้าไปใหญ่ ที่เจเดนยอมปล่อยทาสที่ยังใช้หนี้ได้ไม่เท่าไหร่อย่างเธอให้ออกห่างจากตัวเขาขนาดนี้

ร่างบางที่ดูดีขึ้นและกลายเป็นคุณหนูเพียงในชั่วข้ามคืน ค่อย ๆย่างก้าวฝีเท้าเดินตามร่างสูงของผู้เป็นพี่ชายโดยบังเอิญ จนกระทั่งมาถึงที่หมาย นิ้วเรียวของมยองโฮก็กดรหัสลงไปก่อนที่บานประตูจะเปิดออก มยองโฮเป็นคนเดินนำหน้าฟ้าประทานให้เธอเดินตามเข้าไปในห้องที่เรียกว่าบ้านใหม่ของเธอ

“เป็นไง ชอบไหม?”

ดวงตากลมโตมองสำรวจสถานที่ใหม่เพียงแค่ผ่านๆ เธอไม่ได้คิดว่ามันพิเศษหรืออะไร เพราะยังไงมันก็ดีกว่าคุกนั่นหรือไม่ก็ไอ้เจ้าห้องพักที่อยู่ในโรงเก็บผักอันแสนไกลนั่นอยู่ดี

“ชอบค่ะ ดีกว่าที่นั่นตั้งเยอะ”

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ”

“....”

“พี่ดีใจนะที่เธอกลับมา”

“ค่ะ ฉันก็ดีใจที่ได้กลับมา”

“นายท่านเป็นห่วงเธอมากเลยนะ ที่ทำคอตกแบบนั้นตั้งแต่ออกมาจากงานเลี้ยง”

“....”

“มีอะไรอยากบอกให้พี่ฟังไหม?”

“อะไรล่ะคะ?”

“แผนการที่วางไว้ หรือไม่ก็...”

“....”

“ทำไมถึงรู้จักกับลูกชายคนเล็กของทาคาดะกรุ๊ป”

“....”

ไม่มีคำตอบออกมาจากปากของฟ้าประทานในทันที มยองโฮเพียงก็แค่ถามเพื่อให้ฟ้าประทานเธอยอมพูดว่าเพราะเหตุใดเธอถึงได้มาไกลถึงขนาดนี้ และเพราะเหตุใดเธอถึงได้รู้จักกันกลับนิรินิกิ และเพราะอะไรทำไมเธอถึงได้ปฏิเสธอยู่นั่นว่าเธอไม่ใช่ควอนฮานึลที่หายตัวไปไม่ใช่เสียชีวิตในอุบัติเหตุเมื่อสิบสองปีก่อน จะไม่มีใครสงสัยเลยถ้าหากว่าเธอไม่ปฏิเสธว่าเธอคือควอนฮานึล

เพราะใครที่ไหนจะยอมรับว่าตัวเองคือคนที่ตายไปแล้ว...

ถ้าเกิดว่าอยู่คนที่ถูกประมูลมาเป็นทาสดันกลายเป็นคนรักเก่าของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างจอนเจเดน แน่นอนว่าต้องไม่มีใครกล้าปฏิเสธ หนำซ้ำยังดีใจซะยิ่งกว่าตกกระไดพลอยโจน แต่กับฟ้าประทานเธอไม่ใช่ เธอดันปฏิเสธ เธอปฏิเสธแล้วปฏิเสธเล่าว่าเธอไม่ใช่ควอนฮานึล และนั่นแหละคือข้อผิดสังเกตที่มยองโฮจับได้ว่าเธอกำลังมีแผนอะไรสักอย่างที่เตรียมการมานานนม

“มานั่งนี่ที วันนี้เรามาคุยกันให้รู้เรื่อง”

50%

“....”

ร่างบางที่ในตอนแรกยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงทางเดิน ยอมเดินมานั่งบนโซฟาตัวยาวที่มีโต๊ะกระจกใสวางตรงหน้าดี ๆตามที่มยองโฮบอก สายตาของมยองโฮก็จ้องร่างบางที่นั่งบีบมือตัวเองแน่นไม่ละสายตา เพราะควอนฮานึลก็คือควอนฮานึล เด็กผู้หญิงอัจฉริยะคนหนึ่งที่สามารถเอาตัวรอดได้แถมยัง...

มาได้จนถึงขนาดนี้นั้นยากนักที่เธอจะเป็นคนอื่น

“จะไม่พูดให้พี่ฟังใช่ไหม แต่อย่างน้อยเราก็เป็นพี่น้องกันนี่ เราช่วยกันแก้แค้นให้คุณพ่อคุณแม่ได้นะฮานึล”

“....”

“อย่าทำอะไรด้วยตัวคนเดียวเลยเธอมีครอบครัวนะฮานึล เธอยังมีพี่อยู่”

แหมะ

“...!”

เพียงแค่มยองโฮเอ่ยถึงบิดามารดาผู้ล่วงลับไปแล้วกับคำว่าครอบครัว หยดน้ำตาก็หยดลงบนข้อมือบางในทันที ฟ้าประทานเธอร้องไห้เมื่อได้ยินมยองโฮเอ่ยออกมาแบบนั้น เพียงเพราะอยากแก้แค้นฟ้าประทานเธอถึงได้ทนมานานตั้งสิบสองปี ในขณะที่มยองโฮเองก็หนีตายระหกระเหินจนต้องเปลี่ยนชื่อแซ่เพื่อเอาตัวรอดจนกระทั่งถึงตอนนี้….ตอนที่ทั้งสองพี่น้องได้อยู่ด้วยกันสักที

“นี่ไม่ใช่แผนที่ฉันคิดจะแก้แค้นไอ้พวกคนเลวพวกนั้น ฮึก”

“....”

“ความจริงฉันกะว่าถ้าฉันเรียนจบฉันจะแฝงตัวเข้าไปทำงานให้ทาคาดะกรุ๊ปแล้วโค่นมันซะ แต่ว่า ฮึก”

“....”

“ฉันถูกใครก็ไม่รู้ลักพาตัวมาขายให้ไอ้พวกมาเฟีย แถมยัง-ฮึก”

“...”

“...เจอกับคุณเจเดนอีกต่างหาก”

ฟ้าประทานเธอยอมบอกความจริงให้มยองโฮฟัง เป็นเหตุให้มยองโฮต้องยอมวางซองเอกสารที่มีเอกสารสำคัญลงกับโต๊ะ ที่จริงมยองโฮเองก็ยังเคลือบแคลงใจว่าฟ้าประทานเธอใช่ควอนฮานึลน้องสาวที่หายตัวไปของเขาหรือเปล่า เพราะเขาเองก็คิดว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้ แต่เขากลับเริ่มฉุกคิดได้ในตอนที่เธอเถียงเขาว่าเธอไม่ใช่สุดใจนั่นจึงทำให้มยองโฮเริ่มเอะใจว่าฟ้าประทานเธอมีแผน

เพราะเหตุนั้นมยองโฮถึงได้รีบกลับมาที่เกาหลีเพื่อหากล่องใส่ความทรงจำของควอนฮานึลในตอนเด็กๆ และเขาก็ดันบังเอิญเจอช่อเส้นผมของควอนฮานึลที่เธอตัดเมื่อตอนเจ็ดขวบในกล่องนั้น ยังดีที่ในตอนนั้นตอนนั้นฮานึลได้ตัดผมเอาไว้ให้เขาเพราะมยองโฮป่วยหนักจนต้องเข้าโรงพยาบาลในวัยเด็ก ฮานึลเธอเลยตัดผมของเธอเพื่อแลกกับการที่มยองโฮหายป่วย เขาถึงได้มีหลักฐานที่จะเอาไปตรวจดีเอ็นเอเพื่อยืนยันว่าฟ้าประทานเธอคือควอนฮานึลจริงๆ

“ค่อยยังชั่ว ที่เธอยังมีชีวิตอยู่”

“พี่บอกเรื่องนี้กับคุณเจเดนแล้วเหรอคะ?”

“ยัง”

“ค่อยยังชั่ว”

“แล้วทำไมถึงได้รู้จักกับเด็กนั่น?”

ถึงแม้ว่าจะเบาใจที่ได้เจอน้องสาวสักที แต่ทว่ามยองโฮก็ยังไม่วางใจที่ทำไมฮานึลเธอถึงได้รู้จักกับนิรินิกิเขาถึงได้ถามซ้ำ

“ก็เราโตมาด้วยกันนี่คะ”

“....”

“ตอนนั้น ในตอนที่ประสบอุบัติเหตุนั่น ฉันเห็นลูกสุนักตัวหนึ่งบาดเจ็บอยู่กลางถนนค่ะ ฉันก็เลยบอกให้คุณพ่อจอดรถและฉันก็ลงไปดูลูกสุนัขตัวนั้นแต่พอหันกลับมา ก็มีรถบรรทุกคันใหญ่ชนรถที่มีคุณพ่อคุณแม่อยู่ในนั้นไปซะแล้วค่ะ”

“....”

“นั่นคือสาเหตุว่าทำไมฉันถึงรอด แต่ว่าหลังจากนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งลงมาจากรถบรรทุกคันนั้นเพื่อเช็คว่าพวกเราตายหมดหรือยัง ฉันเลยแกล้งทำเป็นนอนสลบอยู่ที่บนถนน และดีหน่อยที่เลือดของลูกสุนัขตัวนั้นเปื้อนฉันพวกนั้นถึงได้คิดว่าฉันตายไปแล้ว พอพวกนั้นขับรถออกไป ฉันถึงได้วิ่งไปที่รถยนต์ที่มันเละไม่เป็นรูปทรงคันนั้นและหยิบกระดาษออกมาแผ่นหนึ่งเพื่อเขียนจดหมายเอาไว้ถึงคุณเจเดนค่ะ”

ไหน ๆก็ไหน ๆแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฟ้าประทานเธอจะต้องปิดบังความจริงที่เธอเก็บไว้คนเดียวมาตลอดสิบสองปี เพราะเธอรู้ว่าเธอคงแก้แค้นไม่ได้หรอก เพราะคนที่ฆ่าครอบครัวของเธอดันเป็นลูกชายคนโตของทาคาดะที่ชื่อว่า โมริ ทาคาดะ และโมริทาคาดะก็ตายไปตั้งนานแล้วด้วยเธอเพิ่งรู้ก็ตอนที่เธอเห็นโนริโยชิเป็นคนขึ้นรับตำแหน่งประทานทาคาดะกรุ๊ปแทนที่จะเป็นโมริ ทาคาดะ หนำซ้ำ เธอยังไม่กล้าพอที่จะทำร้ายคนที่ยังอยู่ต่อ

“....”

“พอเขียนเสร็จแล้วฉันก็เอาจดหมายนั้นโยนไว้ที่เบาะหลังแล้วฉันก็วิ่งหนีค่ะ และฉันก็ดันไปบังเอิญเจอคนคนหนึ่งที่กำลังจอดรถเพื่อช่วยลูกสุนัขอีกตัวที่กำลังข้ามถนนเหมือนกัน..”

“คนคนนั้นคือพ่อแม่ปลอมของเธองั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ เขาคือคุณโนริโยชิ”

“!...”

“เขาเป็นคนช่วยฉันไว้ค่ะ ฉันแกล้งความจำเสื่อมเพราะดันบังเอิญได้ยินคุณหมอพูดว่าฉันเกิดอาการช็อกจากอุบัติเหตุแล้วเขาก็เป็นคนจัดหาครอบครัวใหม่เพื่อดูแลฉันกับน้องชายของเขาที่ไทยค่ะ เพราะเหตุนั้นฉันถึงได้รู้จักกับเด็กนั่น”

เมื่อได้ฟังที่มาที่ไปของเรื่องราวแล้วทำให้มยองโฮรู้สึกสับสนและแปลกใจมากที่เป็นโนริโยชิที่ช่วยฮานึลจนกระทั่งทำให้เขามีโอกาสได้เจอกับเธอที่หายตัวไปตั้งสิบสองปี ก็สมกับที่ฮานึลเธอเป็นเด็กสาวอัจฉริยะ ทั้ง ๆที่ในเหตุการณ์เมื่อสิบสองปีก่อนเธอมีอายุเพียงแค่แปดขวบ แต่เธอกลับคิดวิธีที่แยบยลสร้างเรื่องว่าเธอตายไปแล้วเพื่อลวงตาคนที่อยู่ต่อได้

และเพราะเลือดที่ติดบนจดหมายแห้งกรังนั่นเป็นเลือดของเจ้าลูกสุนัขตัวน้อยที่เธอช่วยเอาไว้ จึงเป็นสาเหตุว่าทำไมเจเดนถึงไม่สามารถตรวจดีเอ็นเอได้นั่นเอง

“....”

“ทีนี้เป็นตาพี่บ้างแล้วนะคะ ว่าทำไมถึงได้ตามหาฉันเจอทั้ง ๆที่ไม่มีหลักฐานชัดเจนเลย”

เมื่อสิ้นสุดเรื่องราวที่มยองโฮต้องการรู้แล้ว ครานี้ก็เป็นทีของฮานึลที่เธอถามมยองโฮกลับว่าทำไมถึงรู้ว่าเธอคือควอนฮานึล สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของมยองโฮทำให้ฮานึลเธอเริ่มจับสังเกตได้ว่าเขาแอบทำงานเองโดยที่เจเดนไม่ได้สั่งให้ทำ เพราะถ้าเจเดนสั่งให้มยองโฮทำ เขาคงไม่สามารถพาเธอมาถึงที่นี่ในตอนนี้ได้

“...”

“อ่า.. ฉันลืมไปเลยค่ะว่าฉันเคยตัดผมเอาไว้ให้พี่”

“อืม”

“นี่คงเป็นเอกสารตรวจดีเอ็นเอของฉันสินะคะ พี่กะจะเอามาขู่ฉันถ้าฉันไม่บอกความจริงพี่หรือไง”

น้ำเสียงหวานๆเอ่ย พร้อมกับวางสายตาไปที่ซองเอกสารสีน้ำตาลนั่น ถึงแม้ว่ามยองโฮจะยังไม่ได้พูดถึงเรื่องช่อเส้นผมของเธอ ฮานึลเธอก็สามารถจับผิดเขาและพูดออกมาได้ก่อนอยู่ดี และนั่นก็ทำให้มยองโฮรู้เบาใจจนตัวเบาโหวง ที่ในที่สุดน้องสาวของเขาก็กลับมาแล้ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นทาสชื่อฟ้าประทานอีกแล้ว

“สมกับเป็นเธอจริงๆ”

“ขอบคุณค่ะ”

“...”

“...”

“แน่ใจเหรอว่าจะไม่แก้แค้นทาคาดะน่ะ”

“ไม่ค่ะ”

“....”

“แต่จะแก้แค้นวาตานาเบะแทนค่ะ”

“?...”

“วาตานาเบะจับฉันมาขายนี่คะทำให้ฉันกลับมาแก้แค้นคนที่ฆ่าพ่อกับแม่ไม่ทัน ฉันจะแก้แค้นพวกนั้นให้สาสม”

ผ่านไปสามวันแล้วที่ฟ้าประทานเธอได้ชีวิตเดิมของเธอกลับมา ร่างบางในชุดไพรเวทก็เอาแต่นั่งจ้องหน้าจอเพื่อหาข้อมูลมาจัดการกับวาตานาเบะยกใหญ่ แต่ทว่าการที่เธอจะแก้แค้นวาตานาเบะนั้นเธอจะต้องใช้ความช่วยเหลือจากใครสักคนที่มีอิทธิพลมากพอเพราะในตอนนี้วาตานาเบะมีทาคาดะคุ้มหัวอยู่ เพียงแค่เธอกับมยองโฮสองคนคงจัดการไม่ได้ง่ายๆแน่

บนหน้าจอแม็กบุ๊คราคาแพงที่เธอเพิ่งจะได้ใหม่นั้นมีข้อมูลเกี่ยวกับสองพี่น้องวาตานาเบะกรุ๊ปปรากฏเด่นหรา และนั่นก็ทำให้ฮานึลเธอโกรธจี๊ด ๆเมื่อเธอได้เห็นรูปของมิโกะลูกสาวคนโตขอวาตานาเบะยิ้มแย้มทามกลางพรมแดง

ฮานึลเธอเคยเจอกับมิโกะมาก่อนแล้วตั้งแต่ครั้งแรกในรอบสิบสองปีที่เธอได้ย้ำเท้ากลับมายังประเทศบ้านเกิด หนำซ้ำมิโกะยังเคยด่าเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันอีกต่างหาก ในขณะที่เธอต้องมาเจอเรื่องราวเสี่ยงตายลำบากลำบนมากมาย โดยการถูกเจเดนลงโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ยัยมิโกะที่เป็นคนจัดการจับเธอมาขายดันมีความสุขมากมายซะงั้น ฮานึลเธอจะไม่โกรธก็แปลก

แกร็ก

“กลับมาแล้วเหรอคะ?”

ถึงแม้ว่าสายตาของเธอจะจับจ้องอยู่กับหน้าจอแม็กบุ๊คแต่ทว่าหูของเธอก็ยังได้ยินเสียงประตูที่เปิดออกโดยผู้มาใหม่ อานึลเธอถึงได้ทักถามผู้มาใหม่เพราะเธอคิดว่าเขาคือมยองโฮผู้เป็นพี่ แต่ทว่ากลับไม่ใช่มยองโฮอย่างที่เธอคิด ทันทีที่บานประตูปิดลงร่างสูงในชุดสูทก็ค่อยๆก้าวเท้าเข้าไปใกล้กับร่างบางที่ยังสนใจจดจ่อกับหน้าจอ ก่อนที่วงแขนแกร่งจะสวมกอดที่คอของเธอจากด้านหลังเบาๆด้วยความคิดถึง

“ฮานึล..”

“!....”

100!

 -SLAVEHOLDER-

#ออลออฟเจเดน

     TBC.

     มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆ อันนี้ก็คือเฉลยแล้วนะคะว่าแท้จริงแล้วน้องก็คือควอนฮานึลที่ยังไม่ตุยค่ะ ที่บอกตุยคือแผนและคนที่ฆ่าครอบครัวน้องไม่ใช่คนตระกูลทาคาดะ แถมทาคดะยังเป็นคนเลี้ยงน้องมาซะอีก (ถึงแม้จะเลี้ยงไม่ดีก็เถอะ) ก็ยังมีคนร้ายตัวจริงอยู่ค่ะ แต่น้องแค้นมิโกะที่จับน้องมาขายเฉย55555 ตอนหน้ามาลุ้นว่าน้องจะได้แก้แค้นวาตานาเบะมั้ย หรือจะถูกคูมเจเดนกอดทั้งวัน เอ๊ะ? ก็คนมันคิดถึงอะเน้อะ ความรู้สึกแบบว่ายังไงก็ใช่เธองี้5555