-SLAVEHOLDER- [BTS X YOU]

ลำดับตอนที่ #12 : -SLAVEHOLDER 11-100%

คำเตือน : เนื้อหาเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือพาดพิงผู้ใด มีเนื้อหารุนแรง 18+ รับไม่ได้กดออกนะคะ อย่ากดแบน หรือเตือนกันดีๆก็ได้ไรท์รับฟังนะ

 

เจเดน Cr.Jungkook Bts

ฟ้าประทาน Cr.Olivia Hye LOONA

โจชัว Cr.Y Golden child

วอนอู Cr.Wonwoo Seventeen

--------

-SLAVEHOLDER- 

-11-

          #ฟ้าประทานเจเดน

        Love me or hate me, but you will never change me – จะรักหรือเกลียดฉัน แต่คุณก็ไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

-SLAVEHOLDER 11-

“จำพี่ได้ไหม ช่วยพิ-อุบ อื้อ!”

ปากเล็กถูกมือหนาปิดเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียงก่อนที่จะออกแรงรั้งร่างบางที่ทะเล่อทะล่ารนหาที่ตายหลบเข้าไปในมุมมืด ฟ้าประทานเธอดีดิ้นพยายามที่จะหลุดจากพันธนาการที่ถูกรั้งเอาไว้เต็มที่ เพราะเธอไม่รู้ว่าใครกันที่มาฉุดเธอในเวลานี้ แต่ทว่าร่างบางยิ่งดิ้นร่างสูงที่โผล่มาในความมืดก็ยิ่งออกแรงรัดเธอแน่นยิ่งขึ้น

เล็บยาวออกแรงจิกผิวเนื้อบนมือแกร่งสุดแรงจนเกิดรอยแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ ฟ้าประทานเธออุตส่าห์หนีมาได้แถมยังโชคดีเธอน้องชายของเธอที่นี่อีก เธอจะมาตายน้ำตื้นแบบนี้ไม่ได้

“อื้อ!”

พรึ่บ!

“!...”

ในที่สุดร่างสูงที่รั้งเธอก็ผ่อนแรงลงทำให้ฟ้าประทานเธอสามารถพลิกตัวเพื่อหันมาเผชิญหน้ากับใครก็ไม่รู้ที่มาฉุดเธอจนได้ ในความคิดสู้ชีวิตของฟ้าประทานเธอกะว่าถ้าหันมาเจอไอ้คนป่าเถื่อนนี้ได้เมื่อไหร่ล่ะก็เธอจะต่อยไอ้คนเถื่อนนี้ให้สุดแรงเกิด แต่ทว่าทันทีที่เธอหันมาและได้เห็นใบหน้าของคนเถื่อนที่เธอคิดจะทำร้ายนั้นกลับกลายเป็นเจเดนที่ยังค้างมือที่ปิดปากเธอเมื่อครู่ไว้กลางอากาศ

แถมเจเดนยังมีสีหน้าเรียบ ๆส่งสายตามองตามมือบางที่ประสานกันไว้เตรียมฟาดท้ายทอยของเขาเหมือนอย่างที่เธอเคยฟาดท้ายทอยอึนบี ร่างบางของฟ้าประทานนิ่งชะงักดวงตากลมโตก็เบิกกว้างรีบลดมือลงที่ข้างตัวและยืนตรงในทันที

เจเดนเอาเธอตายแน่ที่เธอหนีออกมาแบบนี้...

“อาหารที่นั่นไม่อร่อยหรือไง ถึงได้มาจนถึงที่นี่”

“เอ่อ..คือ”

ร่างบางเลิกลักทำตัวไม่ถูกเมื่อเจเดนเอ่ยถามเธอเช่นนั้น ถึงแม้ว่าในใจของเจเดนจะรู้อยู่เต็มอกว่าฟ้าประทานเธอหนีเขาออกมาจากบ้านด้วยสาเหตุอะไร แต่ทว่าเธอดันโชคไม่เข้าข้างเธอที่บังเอิญซ่อนตัวอยู่ในกระโปรงท้ายรถของเจเดนพอดี และเจเดนก็เห็นเธอตั้งแต่ที่เธอแอบเปิดประตูห้องออกมา เธอหลบหลังก้อนหินก้อนไหน ต้นไม้ต้นไหนเจเดนก็เห็นหมด แต่เจเดนก็แค่ทำเป็นไม่เห็นเพราะจงใจจะพาฟ้าประทานมาที่นี่อยู่แล้ว แต่ฟ้าประทานเธอไม่รู้ตัวเลยสักนิดแถมยังรนหาที่ตายด้วยตัวเองอีก

“ไหนบอกว่ากลัวตายไง”

“คะ?”

“แล้วทำไมถึงได้หนีออกมารนหาที่ตายแบบนี้”

“....”

“เธอรู้ไหมว่าคนที่เธอตะโกนเรียกเมื่อกี้เป็นใคร”

“ก็สวรรค์โปรดน้องชายของฉันไงคะ? ฉันผิดด้วยเหรอคะที่เจอน้องก็เลย-“

“เด็กนั่นเป็นลูกชายคนเล็กของตระกูลทาคาดะชื่อนิรินิกิ”

“..คะ?”

“ไม่ใช่น้องชายของเธอ อยากกลับไปตายที่ไทยจนหน้ามืดตามัวไม่รู้เรื่องราว หรือเธอโง่”

“นี่นายท่านบ่นฉันเหรอคะ?”

“....”

เพราะเธอคิดว่าเจเดนพูดเยอะกว่าที่เธอเคยเห็นเธอถึงได้ยกนิ้วชี้ตัวเองถามเจเดนว่าบ่นเธอใช่หรือเปล่า แต่ทว่าเจเดนไม่ตอบ เขาเพียงแค่กระแอมในลำคอเบาๆและทำเป็นไม่รู้ไม่รู้ชี้ เบนสายตามองไปทางอื่นแทน

“นายท่านรู้ไหมคะ ว่าฉันได้ทุนพิเศษเรียนที่มหาวิทยาลัยที่ดังที่สุดในประเทศไทยเพราะฉันเรียนเก่ง”

“....”

“ฉันไม่ได้โง่ค่ะ”

ในตอนที่โดนด่าว่าขายตัวยังไม่เจ็บเท่าเจเดนว่าเธอว่าโง่ ฟ้าประทานเธอจึงได้เอ่ยออกไปเพื่อให้เจเดนรับรู้ว่าเธอน่ะ เรียนเก่งมากถึงได้สอบชิงทุนได้ เธอไม่ได้โง่ และนั่นเจเดนก็รู้ดีอยู่แล้วเพราะว่าในตอนที่เธออายุแค่แปดขวบเธอก็สามารถท่องวิชากฎหมายได้ปร๋อ

ควอนฮานึลยิ่งกว่าเด็กอัจฉริยะที่ทั้งฉลาดและเก่งแทบจะทุกด้านตั้งแต่ยังเด็ก เพราะเหตุนั้นเจเดนถึงได้หลงรักเธอมากจนลืมเธอไม่ลง

“....”

“อย่าว่าฉันโง่อีกนะคะ ฉันโกรธจริงๆด้วย”

“เธอเป็นทาส เธอไม่มีสิทธิ์โกรธนายท่านอย่างฉัน”

“แล้วไงคะ? ฉันโกรธในฐานะควอนฮานึลต่างหาก”

“....”

พอเธอพูดออกไปเจเดนก็เงียบมองใบหน้าสวยๆของฟ้าประทานที่บัดนี้ได้รับการแต่งแต้มด้วยครีมถนอมผิวและสกินแคร์ราคาแพง ฟ้าประทานเธอดูดีขึ้นมากหลังจากที่อึนบีจับเธอแต่งตัวเป็นลูกผู้ดีเหมือนอย่างที่เธอควรจะเป็น ชวนให้เจเดนที่หลงรักควอนฮานึลอยู่แล้วเริ่มรู้สึกว่าฟ้าประทนเธอคือควอนฮานึลจริงๆ

มันยากที่จะทำใจยอมรับ ถึงแม้ว่าฟ้าประทานเธอมีรอยแผลเป็นรูปจันทร์เสี้ยวที่ไหล่ซ้ายก็จริง แต่ก็ยังไม่มีหลักฐานดีเอ็นเอของเธอที่จะสามารถนำมาใช้เป็นหลักฐานในการตรวจสอบได้ เพราะทั้งบิดาและมารดาของเธอต่างก็เสียชีวิตหมดจากเหตุการณ์ในครั้งนั้น แถมมยองโฮก็ยังเป็นแค่พี่ชายบุญธรรมที่ไม่ใช้สายเลือดเดียวกันอยู่แล้วจึงเป็นเหตุให้เจเดนไม่อาจวางใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์

เพราะฟ้าประทานเธอไม่ได้เหมือนควอนฮานึลร้อยเปอร์เซ็นต์ถึงแม้ว่าหน้าตาของเธอจะคลับคล้ายฮานึลในตอนที่ยังเด็กก็ตาม

“นายท่านจะไม่ยิงฉันใช่ไหมคะที่ฉันบอกว่าฉันคือควอนฮานึล แต่ฉันไม่ได้บอกเองนะคะนายน้อยต่างหากที่บอก คุณมยองโฮด้วยค่ะ..”

“....”

“ฉันไม่ผิดนะคะ”

“....”

“ถ้านายท่านยิงฉันตาย นายท่านก็จะติดคุกค่ะ”

“ฉันเคยฆ่าคนมามากกว่าสิบคนไม่เคยติดคุก แต่ฆ่าเธอฉันจะติดคุกงั้นเหรอ?”

“ก็ใช่สิคะ!”

“....”

“นายท่านเคยฆ่าคนเยอะขนาดนั้น อ่า ถ้าติดคุกจริงๆล่ะก็ศาลคงใช้เวลาตัดสินเป็นปี”

“ไร้สาระ”

“?...”

ว่าจบร่างสูงของเจเดนก็หันหลังเดินหนีฟ้าประทานไปในทันทีทิ้งร่างบางที่งุนงงกับประโยคเมื่อครู่ไว้ไม่ไกล แต่กว่าฟ้าประทานเธอจะรู้ตัวร่างสูงของเจเดนก็ไกลเธอไปเกือบสิบก้าวแล้ว

“นายท่านคะ!”

“....”

“งั้นฉันหนีต่อนะคะ!”

“ตามมา!”

“?...”

ฟ้าประทานเธอเห็นว่าจู่ ๆ เจเดนก็เดินหนีเธอ เธอเลยนึกว่าเจเดนจะไม่สนใจเธอแล้วเธอถึงได้บอกเขาว่าเธอจะหนีต่อ ทั้ง ๆที่ความจริงเธอไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ สุดท้ายร่างบางก้จำใจวิ่งตามร่างสูงของเจเดนไป

เจเดนพาเธอเดินเลียบสวนหญ้าที่มีต้นสนปลูกประดับตกแต่งดูสวยงาม ไกลพอสมควรเธอถึงได้มาถึงตัวคฤหาสน์ที่จัดงานเลี้ยงโอ่อ่าและอลังการ ฟ้าประทานเธอได้แต่อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นความอลังการงานสร้างของงานเลี้ยงที่จัดขึ้นโดยมาเฟีย เพราะเธอเคยได้ยินมาจากละครและอ่านนิยายแต่เธอเพิ่งจะเคยเห็นจริงๆก็ครั้งนี้

ผู้คนที่อยู่ในงานเลี้ยงนี้แต่งตัวดีดูมีภูมิฐานสมกับทำงานในแวดลงนี้ทั้งชายหญิง มีทั้งคนที่ใส่ชุดราตรี ชุดทักสิโด้รวมถึงชุดแบรนด์เนมที่ราคาแพงหรูหราอย่างฟ้าประทานด้วย

เท้าที่ถูกห่อหุ้มด้วยรองเท้าหนังราคาแพงหยุดเดินก่อนที่ร่างสูงจะพลิกหันกลับไปมองที่ร่างบางที่เดินทะเล่อทะล่าอ้าปากค้างที่ได้เห็นความหรูหราของงานเลี้ยงอยู่นั่น ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่สายตาของเจเดนมองฟ้าประทานด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วงเช่นนี้ และก็เพราะเป็นห่วงเธออยู่ดีมือหนาถึงได้รีบคว้าแขนเล็กเอาไว้เพื่อไม่ให้เธอเผลอไปเดินชนผู้มีอิทธิพลเข้า

“!...”

“เดินดีๆ”

“ค่ะ”

ร่างบางถูกรั้งข้อมือให้เดินชิดกับร่างสูงของเจเดนก่อนที่ฝ่ามือหนาจะเปลี่ยนเป็นกอบกุมมือบางของเธอเอาไว้แน่น ดวงตากลมโตได้แต่เดินตามร่างสูงของเจเดนอย่างว่าง่าย ถึงแม้ว่าสายตาของเธอจะเอาแต่จับจ้องไปที่มือของเจเดนที่จับมือของเธอไว้แน่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

เจเดนทำแบบนี้กับเธอเพราะเธอคือฟ้าประทานหรือควอนฮานึลกันแน่

แต่ก็คงไม่พ้นเพราะเธอคือควอนฮานึลหรอก...

50%

“นายท่านหายไปไหนมาครับ พวกเราตามหานายท่านซะทั่ว”

ทันทีที่ร่างสูงในชุดสูทราคาแพงของเจเดนปรากฏในงานเลี้ยงใหญ่โต ร่างสูงของบอดี้การ์ดหนุ่มผู้เป็นมือขวาคนสำคัญก็รีบวิ่งปรี่เข้ามาถามนายท่านที่จู่ ๆก็หายตัวไปจากงานเลี้ยงในทันที แต่ทว่าเจเดนไม่ได้คำตอบแก่วอนอูไป มือหนาที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดโปนก็ออกแรงดึงมือบางของฟ้าประทานให้ออกมายืนข้างหน้าเขาเพื่อเป็นคำตอบแทน

“...ฮาย แหะแหะ”

“....”

และทันทีที่วอนอูได้เห็นร่างบางของฟ้าประทานเขาก็ถึงบางอ้อ แต่ถึงกระนั้นวอนอูก็อดถอนหายใจออกมายาวๆไม่ได้เพราะเขารู้สึกว่าฟ้าประทานช่างเป็นตัวปัญหาที่ยากจะแก้

“งานจะเริ่มเมื่อไหร่?”

“อีกสิบนาทีครับนายท่าน”

“เตรียมการให้พร้อม แล้วก็ส่งคนไปจับตาดูลูกชายคนเล็กของพวกมันด้วย”

“ครับ นายท่าน”

สิ้นสุดคำสั่งของเจเดน ร่างสูงของวอนอูก็ปลีกตัวออกไปทำตามคำสั่งในทันที

“เอ่อ แล้ว..ฉันล่ะคะ?”

“...”

น้ำเสียงหวานๆเอ่ยถามเจเดนพด้วยสีหน้าตื่นเต้น เพราะเธอเองก็คิดว่าตัวเธอควรจะมีภารกิจอะไรสักอย่างให้เจเดนมอบให้เธอทำ แต่ทว่าเธอกลับไม่ได้รับคำตอบอย่างที่เธอคาดหวัง แต่เธอกลับได้รับเสียงถอนหายใจออกมาจากเจเดน ก่อนที่ร่างของเธอจะปลิวไปตามแรงของเจเดนอีกรอบ

ฟ้าประทานเธอถูกเจเดนพามานั่งที่โซฟาสีทองตัวใหญ่ขนาดนั่งสองคนที่ถูกจัดไว้ตรงหน้าเวที ซึ่งเป็นพื้นที่สำหรับแขกผู้มีอิทธิพล ทันทีที่มาถึงฟ้าประทานเธอก็ไม่กล้าดื้อทำตัวทะเล่อทะล่า เพราะรอบข้างของเธอในตอนนี้นั้นมีแต่มาเฟียและก็มาเฟีย

แค่เจเดนกับโจชัว เธอยังรับมือไม่ได้แล้วถ้าหากเป็นคนอื่นล่ะก็...เถ้ากระดูกของเธอก็คงไม่เหลือส่งกลับไปทำบุญที่ไทยจริงแน่ๆ

“ทำตัวให้ปกติก็พอ ใครถามอะไรก็แค่ยิ้ม”

แต่ถึงกระนั้นเจเดนก็ไม่ปล่อยให้เธอมานั่งท่ามกลางมาเฟียเกร็งเล่นๆ น้ำเสียงทุ้มๆก็เอ่ยบอกถึงสิ่งที่เธอควรจะทำด้วย

“นายท่านจะให้ฉันยิ้มให้คนที่ไม่รู้จักงั้นเหรอคะ?”

“ทำไม”

“ก็..ฉันไม่รู้จักคนเหล่านี้นี่คะ จะให้ยิ้มให้ก็แปลก ฉันขอนั่งทำหน้าเชิดๆเหมือนคุณหนูไฮโซแบบในละครได้มั้ยค่ะ แบบว่า-“

“....”

“....”

เพียงแค่สายตาพิฆาตจากเจเดนก็ทำเอาฟ้าประทานเธอตัวหดลงเหลือแค่สามเซ็นต์ เพราะเธอเห็นว่านายท่านของเธอดูเครียดเกินไป เธอเลยอยากชวนคุยให้เจเดนผ่อนคลายลงบ้าง แต่ทว่าเจเดนดันไม่เอ็นจอยกับมุกตลกของเธอนี่สิ

“ไม่เห็นต้องอยากแบบในละคร”

“คะ?”

“เธอเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนี่”

“....?”

“....”

แต่แล้วเจเดนก็เอ่ยออกมาอีกรอบพร้อมกับบอกว่าฟ้าประทานเธอก็เป็นลูกคุณหนูไฮโซอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าเจเดนจะไม่ได้ทอดสายตามามองที่เธอ แต่ทว่าในดวงตากลมโตของฟ้าประทานกลับมีน้ำใสๆคลออยู่ในนั้น เธอเกือบจะใจแป้วยามที่เธอย้อนคิดถึงฐานะและสิ่งที่เธอต้องเธอมาก่อนหน้านั้นแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะมีโอกาสได้มานั่งอยู่ตรงนี้...

....ที่ข้างๆเจเดน

แต่เจเดนกลับพูดออกมาเช่นนั้นให้เธอรู้สึกวางใจว่านี้คือสิ่งที่เธอควรได้รับ ถึงแม้ว่าเจเดนจะไม่ได้พูดหยอกล้ออะไรกับเธอเหมือนอย่างคนปกตินัก แต่ทว่าคำพูดของเขานั้น กลับทำให้ฟ้าประทานเธอวางใจอย่างบอกไม่ถูก

“เพราะคนที่นี่รู้จักพ่อเธอกันหมด”

จนกระทั่งเธอได้ยินประโยคถัดมาเธอถึงได้กระพริบตาสะบัดไอ้เจ้าหยดน้ำตาโง่ๆนั้นให้หายไปซะ

“นั่นน่ะสิคะ”

ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากของเจเดนอีก ฟ้าประทานเธอก็แค่นั่งนิ่งๆทำสีหน้าปกติวางสายตาไปบนเวทีตรงหน้าอย่างเดียว จนกระทั่งมีร่างสูงของชายหนุ่มวัยยี่สิบแปดในชุดสูทสีเทาเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับแสงสปอร์ตไลท์ที่สาดส่องไปยังร่างสูงของเขา

เสียงปรบมือดังลั่นฮอลก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะประกาศเสียงออกไมค์ว่าตนคือเจ้าของสถานที่แห่งนี้ และเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงนี้ด้วย ในยามนั้นสายตาของฟ้าประทานก็จับจ้องไปที่ร่างสูงของผู้มาใหม่อย่างใจจดใจจ่อโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเจเดนกำลังมองเธออยู่ตลอดเวลา

“ขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติมางานเลี้ยงเปิดตัวกิจการใหม่ของทาคาดะกรุ๊ป กระผมโนริโยชิ ทาคาดะ ทุกท่านคงจะได้ยินแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อน ใช่ ขุมทรัพย์ของพวกเราถูกหมาลอบกัดมันแอบทำลาย เพราะฉะนั้น..”

น้ำเสียงที่ดังกึกก้องในไมค์หยุดเว้นระยะ ก่อนที่สายตาเฉียบคมของโนริโยชิจะจับจ้องไปที่ร่างสูงของเจเดนที่เพิ่งจะละสายตามาจากหญิงสาวข้างกาย เพราะเจเดนรู้สึกได้ว่าเขากำลังถูกพูดถึงอยู่ สีหน้าของเจเดนราบเรียบในขณะที่โนริโยชินั้นแสยะยิ้มเป็นมิตรที่พร้อมจะขยี้มิตรภาพให้แก่เจเดน ก่อนที่จะเอ่ยต่อ

“...ต่อแต่นี้ไปทั้งวาตานาเบะกรุ๊ปและทาคาดะกรุ๊ปจะอยู่ในความดูแลของผมทั้งหมด และผมจะขึ้นเป็นท่านประทานเพื่อบริหารทั้งสองบริษัทด้วยตัวเอง”

สิ้นสุดเสียงประกาศของโนริโยชิเสียงดังเฮฮาก็ดังขึ้น ถกเถียงกันถึงหัวข้อที่ได้ยินเมื่อครู่ ยกเว้นซะแต่เจเดนที่ส่งยิ้มให้โนริโยชิไปที เพราะสิ่งที่เจเดนคิดดันตรงเผ่งอย่างที่เขาคิดไว้ เพียงเพราะเจเดนบังเอิญอยากจัดการกับวาตานาเบะให้อยู่หมัดเขาถึงได้หันมาจัดการขุมทรัพย์ของทาคาดะเพื่อสั่งสอน

แต่นั่นกลับทำให้เจเดนได้รู้ว่าแท้จริงแล้ววาตานาเบะไม่ได้เป็นใหญ่ตั้งแต่แรก และคนที่เป็นใหญ่รวมถึงไอ้ลาสบอสที่คอยรังควานเจเดนจนเขาต้องสูญเสียไปเป็นพันล้านดอลลาร์นั้นก็คือ โนริโยชิ ทาคาดะ คนที่อยู่ในมุมมืดนั่นเอง...

“....”

“เชิญท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน จับจองตำแหน่งเก้าอี้ไว้ดีๆ เราจะเปิดประมูลสินค้าที่ทุกท่านอยากได้ในเดือนหน้า ขอบคุณ”

เสียงปรบมือดังขึ้น ประเด็นที่ถกเถียงกันเมื่อครู่หายไปในทันที เมื่อหูของเหล่านักธุรกิจและมาเฟียได้ยินถึงเรื่องการประมูลสินค้าใหม่ของทาคาดะกรุ๊ป แน่นอนว่ามีแค่เจเดนคนเดียวที่รู้ว่าแท้จริงแล้วทาคาดะนั้นจอมปลอม แต่สำหรับคนอื่นๆ ทาคาดะกลับเป็นตระกูลที่น่าลงทุนด้วยมากที่สุดด้วยเหตุผลทางด้านผลกำไร เมื่อประกาศความต้องการจบแล้ว ร่างสูงของโนริโยชิก็ลงจากเวทีไปยังโต๊ะรับรองของแขกผู้ทรงเกียรติคนอื่นๆ เพื่อเริ่มงานเลี้ยงต่อไป

สถานการณ์ในงานเลี้ยงกลับมาเป็นปกติตั้งนานแล้ว ทุกคนแยกย้ายกันไปจับกลุ่มคุยเรื่องธุรกิจกันหมด เว้นซะแต่ร่างบางที่นิ่งชะงักไปตั้งแต่ที่เธอได้เห็นหน้าของโนริโยชิกลับยังนั่งนิ่งจนผิดสังเกต

“...”

“....”

สายตาของเจเดนวกกลับมาจับจ้องที่ร่างบางของฟ้าประทานอีกครั้ง และตอนนั้นสายตาของเจเดนก็ได้เห็นว่าฟ้าประทานเธอมีน้ำตาคลออยู่ที่เบ้าตา สถานการณ์ในตอนนั้นทำให้เจเดนเริ่มฉุกคิดได้ว่าผู้หญิงที่เขาฟลุ๊คประมูนมาในวันนั้นมีอะไรมากกว่าที่เขารู้

ถึงแม้ว่าเบ้าตาคู่สวยของเธอจะมีน้ำตาหลดสีใสคลอเบ้า แต่สายตาของเธอนั่นกลับแสดงความรู้สึกบางอย่างออกมาได้อย่างชัดเจน จเดนจับสังเกตฟ้าประทานอยู่เสมอตั้งแต่ที่เขาเห็นว่าเธอตะโกนเรียกลูกชายคนเล็กของตระกูลทาคาดะตั้งแต่ที่มาถึงที่นี่

มันจะต้องมีอะไรมากกว่านั้น และเจเดนจะต้องรู้ให้จงได้

“คุณเจเดนครับ เชิญทางนี้หน่อยครับ”

แต่แล้วทั้งเจเดนและฟ้าประทานก็ถูกเรียกสติโดยชายวัยกลางคนที่มาเรียกให้เจเดนไปที่ไหนสักที่ ซึ่งแน่นอนว่าเจเดนจำเป็นจะต้องไปเพราะอาจจะมีนักมาเฟียผู้มีอิทธิพลสักคนอยากพบเขา เพราะเหตุนั้นร่างสูงจึงได้ลุกออกไป แต่เจเดนก็ไม่ลืมพาฟ้าประทานไปด้วย

แต่เขาก็แค่พาเธอไปส่งให้วอนอู จากนั้นเจเดนถึงได้ปลีกตัวไปที่อื่น เพราะอาจจะไม่ดีนักถ้าหากว่ามีคนสงสัยที่มาและที่ไปของหญิงสาที่นั่งข้างเจเดนในวันนี้

“อาลัยอาวรณ์นายท่านขนาดนั้น ทำไมไม่ดื้อวิ่งตามไปซะล่ะ”

เจเดนปลีกตัวไปยังไม่ทันได้สี่สิบวินาที วอนอูก็เอ่ยแซะฟ้าประทานเข้าให้ตามประสาคนหมั่นไส้ผู้หญิงดื้อๆอย่างฟ้าประทานที่อยู่ๆ จะมากลายเป็นนายหญิงของเขาแบบงงๆ

“ไม่ตามค่ะ”

แต่ทว่าคำตอบที่วอนอูได้จากปากของฟ้าประทานนั้นกลับทำให้เขาตกใจอยู่ไม่น้อย

“...”

“ขี้เกียจค่ะ นายท่านเดินเร็วอย่างกับอะไร เดินตามเหนื่อยค่ะ”

“...”

ว่าจบร่างบางก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไปจากงานในทันที แต่ทว่าเท้าเรียวในรองเท้าผูกโบว์น่ารักก้าวได้เพียงแค่สามก้าว สายตาของเธอก็ดันเหลือบไปเห็นร่างสูงของคนที่เจเดนบอกว่าเขาชื่อนิรินิกิเข้าให้ ไม่รอช้า ฟ้าประทานเธอก็รีบวิ่งเข้าไปหาร่างสูงของคนคนนั้นทันที โดยที่วอนอูจับเธอไว้ไม่ทัน

“โปรด!”

กึก!

น้ำเสียงหวานเปล่งเสียงเรียกเด็กหนุ่มในทันทีเมื่อเธอมาถึง ร่างบางของฟ้าประทานอยู่ห่างจากร่างสูงของนิรินิกิเพียงแค่สามก้าว เป็นแค่เสี้ยวเวลาหนึ่งที่นิรินิกิดันหันตามเสียงเรียกของฟ้าประทานและทั้งสองก็สบตากันในระยะใกล้

ไม่ผิดแน่ๆ...คนคนนี้คือสวรรค์โปรดน้องชายของเธอ ไม่ใช่คนที่เจเดนบอกแต่อย่างใด

ฟ้าประทานเธอจำได้แม่นเพราะเธอใช้ชีวิตเป็นพี่น้องกับเด็กคนนี้มาตั้งสิบสองปีนี่...

100%

 -SLAVEHOLDER-

#ออลออฟเจเดน

     TBC.

    เงิ่นงำที่ว่ากำลังจะถูกเปิดเผยแล้วนะ ว่าแต่ทำไมยัยน้องถึงได้นิ่งไปแบบนั้นคูมเจดนเขาจับตามองหนูอยู่นะลูก มาดูกันว่าจะมีคนโป๊ะอีกมั้ย แต่ก็มีโยชิแหละหนึ่งที่โปีะ ชอบความโดนแชธของคูมเจเดนแต่ฮีเชิ่ดนะคะ ฮีไม่สน ใครบอกมึงมาทำกุก่อนกุเอาคืนแน่ ฮึ่ยๆงี้ 5555

     ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ ข่อมคุณค้าบบบบบบ