-SLAVEHOLDER- [BTS X YOU]

ลำดับตอนที่ #11 : -SLAVEHOLDER 10-110%

คำเตือน : เนื้อหาเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือพาดพิงผู้ใด มีเนื้อหารุนแรง 18+ รับไม่ได้กดออกนะคะ อย่ากดแบน หรือเตือนกันดีๆก็ได้ไรท์รับฟังนะ

 

เจเดน Cr.Jungkook Bts

ฟ้าประทาน Cr.Olivia Hye LOONA

โจชัว Cr.Y Golden child

วอนอู Cr.Wonwoo Seventeen

--------

-SLAVEHOLDER- 

-10-

          #ฟ้าประทานเจเดน

        Love me or hate me, but you will never change me – จะรักหรือเกลียดฉัน แต่คุณก็ไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

-SLAVEHOLDER 10-

รถยนต์คันใหญ่จอดเทียบท่าเมื่อถึงที่หมาย ณ โรงแรมสไตล์ญี่ปุ่นชื่อดังในประเทศญี่ปุ่น ซึ่งถูกเปิดและบริหารในนามของโจชัว ระยะเวลาผ่านไปหนึ่งวันเต็มเจเดนถึงเพิ่งได้ตามโจชัวมาที่นี่ จะว่าตามก็ไม่ได้เพราะถึงยังไงซะเจเดนก็ต้องมาร่วมงานเปิดตัวประธานคนใหม่ของทาคาดะอยู่ดี เพราะเหตุนั้นเจเดนจึงไม่รีบร้อนตามมาจัดโจชัวในเร็ววัน แต่เขาเลือกที่จะมาวันนี้แทน

ปึก!

“เชิญครับนายท่าน”

บานประตูรถถูกเปิดออกโดยวอนอูก่อนที่ร่างสูงใสชุดสูทสีดำของเจเดนจะออกมาจากรถ เท้าหนาเดินก้าวเนิบๆบนพื้นหินอ่อน ระหว่างทางเหล่าลูกน้องก็พร้อมใจกันโค้งศระให้เจเดนด้วยความเคารพ เจเดนมุ่งหน้าที่ห้องพักห้องประจำที่เขามาพักทุกครั้งที่มาญี่ปุ่นในทันที โดยที่ไม่รีรอให้เสียเวลา

จนกระทั่งมาถึงบานประตูไม้แบบเลื่อนก็ถูกเปิดออกโดยคนที่มารออยู่ก่อนแล้ว ทันทีที่ไร้บานประตูกั้น น้ำเสียงทุ้มก็เอ่ยถามน้องชายตัวดีที่ก่อเรื่องในทันที

“เหตุผล?”

นั่นคือสิ่งที่เจเดนต้องการ เขาเอ่ยถามก่อนที่ร่างสูงของโจชัวจะหลบให้เจเดนเข้าไปข้างใน ร่างสูงในชุดสูททิ้งตัวนั่งลงบนพื้นที่มีเบาะรองก่อนที่ร่างสูงในชุดกิโมโนสีเทาจะไสกายลงไปนั่งแบบเดียวกันกับเจเดน เพราะที่นี่คือประเทศญี่ปุ่นวัฒนธรรมส่วนใหญ่ในโรงแรมจึงจะเป็นแบบญี่ปุ่น จึงไม่แปลกนักหากโจชัวที่เป็นเจ้าของที่นี่จะใส่ชุดกิโมโน

“ถ้าพี่รู้ว่าพี่ทำอะไรผิดพลาดลงไปล่ะก็ พี่จะต้องขอบคุณผมแน่” โจชัวเอ่ยพร้อมกับรินน้ำชาใส่ถ้วยแก้วเล็ก

“ทำไมฉันจะต้องขอบคุณคนที่พาทาสหนี”

“เพราะทาสที่พี่ว่าคือคนที่พี่ตามหามาตลอดสิบปียังไงล่ะ”

“!...”

ทันทีที่โจชัวพูดจบแน่นอนว่าคนที่ได้รับฟังต้องเกิดอาการตกใจ ดวงตาโฉบเฉี่ยวของเจเดนเบิกกว้างในขณะที่มือหนาที่กำลังจะยกถ้วยน้ำชาจิบก็ชะงัก

“รอยแผลเป็นนั่น...”

“....”

“เธอมี”

“....”

“แต่เพราะอะไรมันถึงทำให้พี่ไม่ปักใจเชื่อจริงจังว่ายัยทาสนั่นคือควอนฮานึลที่ตายไปแล้ว”

โจชัวเอ่ยออกมาตามความเป็นจริงที่ตนรู้ เขาไม่ได้ปิดบังอะไรเจเดนเลยสักนิด และแน่นอนเจเดนเองก็รู้อยู่แล้ว เพียงแต่ว่าไอ้นิสัยขี้ระแวงของเขามันจึงทำให้เจเดนพยายามที่จะพิสูจน์ให้ชัดเจนให้ได้

จนถึงกระทั่งกระชากผมของเธอและไล่เธอให้ไปอยู่ในคุกใต้ดิน...

เพราะถ้าหากว่าเจเดนรู้แล้วว่าฟ้าประทานเธอคือควอนฮานึลลูกสาวของทนายควอนที่ตายไปเมื่อสิบปีที่แล้วล่ะก็ ทุกคนที่รู้เห็น และศัตรูของเจเดนก็จะต้องรู้ด้วยเช่นกัน เพราะเหตุนั้นเจเดนถึงได้ขังฟ้าประทานเอาไว้เพื่อซ่อนเธอให้ห่างสายตาจากศัตรู

“....”

“พี่คิดจะทำอะไรต่อ”

“ไม่คิดจะทำอะไร”

“ทำไม?”

“....”

“พี่จะปล่อยเธอไปเหรอ?”

“ไม่”

“....”

“แค่จะซ่อนเธอเอาไว้ให้มิดชิด”

เจเดนเอ่ย ก่อนที่มือจะวางถ้วยน้ำชาลงบนโต๊ะญี่ปุ่น ร่างสูงลอบถอนหายใจเป็นระยะๆเพราะเรื่องราวที่มากมายเกิดขึ้นตั้งแต่ที่เขาประมูลฟ้าประทานมา ไม่ว่าจะเพราะเหตุใดก็ตามที่ทำให้ฟ้าประทานเธอถูกจับมาขายและถูกจับพลัดจับพลูมาให้เจเดนประมูลถึงที่นี่ เจเดนก็จะสืบหาจนกระจ่างให้ได้

ครืดดด

บานประตูไม้สไตล์ญี่ปุ่นถูกเปิดออกก่อนที่จะปรากฏภาพร่างสูงในชุดสูทตัวเดิม สายตาโฉบเฉี่ยวปะตรงไปที่ร่างบางในชุดกิโมโนสีฟ้าที่กำลังเล่นกระดานหมากรุกกับมยองโฮพอดี มือบางชะงักกึกดวงตากลมโตก็เบิกกว้างเมื่อเธอได้เห็นร่างสูงสง่าของเจเดนที่เพิ่งมาถึง และอาการตกใจของเธอก็เป็นเหตุให้มยองโฮที่นั่งหันหลังให้เจเดนถึงการมาของเจ้านาย ร่างสูงของมยองโฮจึงรีบลุกขึ้นและโค้งศรีษะให้เป็นการทักทายในทันที ส่วนฟ้าประทานเธอก็ทำได้แค่นั่งนิ่งๆ และพยามยามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

“นายท่านมาถึงนานหรือยังครับ?”

“....”

มยองโฮเอ่ยถาม แต่ทว่าเจเดนกลับไม่ตอบแถมยังยกมือสะบัดไล่เขาให้ออกไปอีก มยองโฮทำตามที่เจเดนสั่งร่างสูงก็รีบรุดออกไปจากห้องของฟ้าประทานในทันที บานประตูไม้สไตล์ญี่ปุ่นถูกปิดลง ภายในห้องจึงเหลือแค่ร่างสูงของเจเดนและร่างบางของฟ้าประทานที่กำลกจนจับสังเกตได้

“คอยืดอย่างกับแพะ”

“คะ!”

นั่นคือประโยคแรกที่เจเดนเอ่ยทักยัยทาสที่หนีออกมาอย่างฟ้าประทาน ร่างบางที่กลัวอยู่แล้วจึงเกิดอาการตกใจที่เจเดนไม่คาดโทษเธอ แถมยังมายืนมองเธอนิ่งๆอีกต่างหาก ความรู้สึกหลากหลายผลีผลามเข้ามาในทันที เจเดนทำให้ฟ้าประทานเธอรู้สึกผิดที่หนีเขาออกมาแบบนี้

“....”

“....”

ภายในห้องเกิดอาการเงียบสงัดในทันทีเมื่อไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา เจเดนเขาไม่พูดมากอยู่แล้วนั่นเป็นปกติ แต่สำหรับฟ้าประทานเธอกลับรู้สึกอึดอัด

“นายท่านจะให้ฉันรับใช้อะไรมั้ยคะ?”

เพราะอึดอัดฟ้าประทานเธอจึงเอ่ยถามเจเดนออกไปและทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนถึงแม้ว่าในใจเธอจะรู้อยู่แล้วเต็มอก เพราะอย่างน้อยเธอก็ได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายแล้วตั้งสองวัน หากเธอจะตายในวันนี้เธอก็ไม่เสียดายหรอก

“มานี่ซิ”

“....”

ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นและค่อยๆเดินไปหาร่างสูงของเจเดนที่ยืนอยู่ไม่ไกลตามคำสั่ง แต่ทว่าทันทีที่ร่างบางของฟ้าประทานอยู่ห่างจากร่างสูงของเจเดนเพียงแค่ช่วงแขน เอวเล็กก็ถูกมือหนาคว้าเข้าไปกอดแน่นในทันที

พรึ่บ!

“!...”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะเธอไม่คิดว่าเจเดนจะกอดเธอแบบนี้ แทนที่เขาจะลงโทษเธอ มือบางลังเลว่าจะยกขึ้นโอบกอดเอวแกร่งดีหรือเปล่า แต่สุดท้ายเธอก็ไม่กล้าถึงแม้ร่างสูงของเจเดนที่โอบกอดเธออยู่จะอบอุ่นมากก็ตาม

“สบายดีไหม?”

“....”

“ฮานึล...”

“!...”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างอีกรอบเมื่อได้ยินที่เจเดนเอ่ย ร่างบางของเธอก็สั่นเทิ้มด้วยความตกใจ เจเดนเอ่นเรียกเธอว่าฮานึล ทั้ง ๆ ที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าตัวเองคือควอนฮานึลจริงๆหรือเปล่า เพราะเธอก็แค่ถูกจับตัวมาขายและได้เจอกับเจเดนก็เท่านั้น ทำไมเธอถึงได้กลายเป็นผู้หญิงที่ชื่อควอนฮานึล ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากเชื่อ แต่ว่าเธอเองก็แอบคิดเข้าข้างตัวเองไม่น้อยเลย

แถมตอนนั้น ตอนที่เธอรับใช้เจเดนครั้งล่าสุดเค้าก็ครางชื่อฮานึลออกมา เว้นซะแต่ว่า..ฟ้าประทานเธออาจจะทำใจยอมรับว่าเธอคือควอนฮานึล

“....”

“สบายดีค่ะ น..นายท่าน”

น้ำเสียงหวานๆเอ่ยตอบด้วยความตะกุกตะกัก จากนั้นเจเดนถึงได้ผละกอดออกแต่มือหนาก็ยังวางแหมะอยู่บนไหล่บางทั้งสองข้าง สายตาของทั้งสองสบตากันในระยะใกล้จึงทำให้ฟ้าประทานเธอรู้ว่าเจเดนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เมื่อเขารู้ว่าเธอคือควอนฮานึล สายตาของเจเดนไม่ได้มองเธอเย็นชาเหมือนอย่างเมื่อก่อน

แถมยังไม่มีรังสีอำมหิตที่จ้องจะยิงเธอทิ้งออกมาจากสายตาของเจเดนด้วย แต่ฟ้าประทนเธอกลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ความคิดถึงและโหยหาและเป็นห่วงผ่านทางสายตาโฉบเฉี่ยวของเจเดน เป็นควอนฮานึลนี่ดีขนาดนี้ ขนาดที่ว่าเธอเป็นคนเดียวที่จะได้เห็นความรู้สึกวูบไหวแบบนี้จากเจเดน

พรึ่บ

“อื้อ!”

เพียงแค่สบตากันได้แค่ชั่วครู่มือหนาก็ย้ายขึ้นมาคว้าใบหน้าน่ารักเข้าไปประทับรอยจูบในทันที ร่างบางแข็งทื่อเมื่อผิวได้สัมผัสกัน อาจจะเหมือนว่าคุ้นเคยเพราะเธอกับเจเดนก็เคยมีอะไรกันถึงสองครั้ง แต่ฟ้าประทานเธอก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ตลอดเวลา ยิ่งในตอนที่ริมฝีปากของเธอถูกอีกคนกวาดต้อนและลิ้นหนาก็ถือโอกาสสอดเข้ามาช่วงชิงลมหายใจจากเธอไป

ความรู้สึกอุ่นร้อนคละเคล้าไปทั่วร่างกายในตอนที่เอวบางถูกมือหนาบีบเคล้นและคอเสื้อชุดกิโมโนของเธอก็ถูกอีกคนรั้งหลุดออกจากไหล่บางไปกองอยู่ที่ศอก ในยามนั้นเจเดนผละจูบออกและกวาดสายตาไปหยุดอยู่ที่ไหล่บางข้างซ้ายของเธอ ที่ไหล่ซ้ายของฟ้าประทานเธอมีรอยแผลเป็นรูปจันทร์เสี้ยวจริงๆเหมือนอย่างที่โจชัวว่า

ซึ่งเจเดนเขารู้มาตั้งนานแล้ว...

เพียงแต่ว่าเจเดนแค่ไม่เชื่อ เขาถึงได้หาทางพิสูจน์อยู่นั่น..

“....”

“น..นายท่านคะ?”

เพราะเจเดนเอาแต่มองไหล่ซ้ายของเธอนิ่งๆ ฟ้าประทานเธอจึงเอ่ยเรียกเจเดนเบาๆ พอได้สติกลับมาริมฝีปากหนาจึงประทับรอยจูบลงหน้าผากมนของฟ้าประทานเบาๆก่อนที่เขาจะผละออก

“กลับบ้านไปกับมยองโฮ”

“คะ?”

“เธออยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัย”

“....”

“ฉันจะให้โจชัวไปส่ง”

ว่าจบเจเดนก็จัดการรั้งคอเสื้อชุดกิโมโนที่ฟ้าประทานเธอใส่อยู่กลับมาที่เดิม ก่อนที่เขาจะโอบไหล่เธอและพาเธอออกไปข้างนอกห้อง ข้างนอกที่ฟ้าประทานเธอไม่มีโอกาสได้ชื่นชมเลยเพราะตอนที่โจชัวพาเธอมาที่นี่ก็เป็นตอนกลางคืน แถมเธอยังเคลือบแคลงใจเธอจึงไม่ได้สังเกตเลยว่าที่นี่เป็นโรงแรมสไตล์ญี่ปุ่นที่สวยมาก ทั้งห้องพักทุกห้องที่เป็นแบบประตูไม้เลื่อนแบบดั้งเดิม ทั้งหินอ่อนที่ปูบนทางเดินและต้นบันไซที่ปลูกตกแต่งเป็นหย่อมหญ้า ทั้ง ๆที่เธอมาอยู่ที่นี่ตั้งสองวันแล้ว เธอกลับเพิ่งได้ชื่นชมความสวยงามของที่นี่เป็นครั้งแรก

กึก

“พาเธอไปที่บ้าน และหาเสื้อผ้าให้เธอใส่ใหม่”

“ครับ”

“หาอาหารดีๆให้เธอกินด้วย แล้วคืนนี้เจอกัน”

เจเดนเอ่ยบอกกับโจชัวที่เปลี่ยนชุดเป็นชุดสูทเรียบร้อยก่อนที่มือบางของฟ้าประทานจะถูกส่งต่อให้แก่โจชัว และเธอก็ยอมทำตามอย่างงงๆ ร่างบางถูกโจชัวพาไปขึ้นรถยนต์คันหรูที่มีมยองโฮเป็นคนขับนั่งรออยู่ก่อนแล้ว แต่ก่อนที่จะออกไปจากที่นี่ ฟ้าประทานเธอก็ไม่ลืมหันกลับไปมองร่างสูงของเจเดนที่ยังยืนมองเธออยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

พอฟ้าประทานเธอได้เห็นแบบนั้นแล้วเธอกลับรู้สึกกลัวขึ้นมาซะงั้น เธอกลัวว่าเธอจะกลายเป็นภาระให้แก่เจเดนหรือเปล่า เพราะเธอรู้มาว่าตอนนี้เจเดนกำลังจะทำอะไรสักอย่างซึ่งเธอไม่อาจรับรู้ได้อย่างชัดเจนแต่เธอก็แค่ได้ยินมาคร่าวๆ

บรืนนนน

รถยนต์คันหรูแล่นออกสู่ท้องถนนกว้างใหญ่ เป็นระยะเวลากว่าครึ่งชั่วโมงพวกเขาถึงได้ถึงที่หมาย และที่หมายที่ว่าก็คือที่บ้านพักของเจเดนที่ญี่ปุ่น ที่นี่ไม่ถึงกับเป็นคฤหาสน์เหมือนอย่างที่เกาหลี แต่กลับเป็นบ้านสวนสไตล์ญี่ปุ่นธรรมดาๆคล้ายๆกับโรงแรมที่เธอจากมาเมื่อครู่ แต่ทว่าที่นี่ดูเงียบสงบและดูเป็นที่อยู่อาศัยมากกว่า

ร่างบางที่ยังอยู่ในชุดกิโมโนสีฟ้าอ่อนค่อยๆก้าวเท้าลงจากรถยนต์คันหรูเมื่อถึงที่หมาย ดวงตากลมโตกวาดสายมองไปรอบๆสถานที่ที่เจเดนบอกเธอว่าเป็นบ้านเอาไว้ไปรอบๆเพื่อทำการสำรวจก่อนที่เธอจะหันมาเห็นร่างบางของหญิงสาวแปลกหน้าคนหนึ่งที่มายืนกุมมือรอเธออยู่ก่อนแล้ว

“ผู้หญิงคนนี้ชื่อชาอึนบี และอึนบีจะเป็นคนดูแลเธอที่นี่ จนกว่าจะได้กลับเกาหลีในวันพรุ่งนี้”

ไม่นานร่างสูงของโจชัวที่รับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงจำเป็นให้แก่ฟ้าประทานก็ลงมาเอ่ยชี้แจงให้ฟ้าประทานเธอได้รู้ว่าผู้หญิงที่ชื่ออึนบีคนนี้จะรับหน้าที่เป็นเพื่อนของฟ้าประทานจนกว่าฟ้าประทานจะได้กลับไปเกาหลี เพราะเจเดนเกรงว่าผู้หญิงของเขาจะเหงา เจเดนจึงได้จัดหาเพื่อนสาวมาให้เธอสักคน แต่ทว่าประเด็นสำคัญที่ฟ้าประทานเธอสนใจไม่ใช้เพื่อนใหม่ที่ชื่อชาอึนบีแต่เป็นเรื่องกลับบ้านต่างหาก

“กลับเกาหลีเหรอคะ?”

“ใช่”

น้ำเสียงหวานเอ่ยถามเมื่อเธอคิดว่าบ้านที่เจเดนบอกหมายถึงประเทศไทยที่ที่เธอถูกจับตัวมา แต่มันกลับไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ใบหน้าน่ารักยู่หน้าลงในทันทีเมื่อเธอรู้สึกหมดหวังมากขึ้นทุกที เพราะถึงแม้ว่าเธออาจจะไม่ตายเพราะถูกเข้าใจว่าเป็นควอนฮานึล แต่เธอจะไม่มีวันได้กลับไปที่ที่เธอจากมาอีกต่อไปแล้ว

“....”

“เธอคิดว่าฉันจะพาเธอกลับไทยหรือไง?”

“ค่ะ”

“เก็บความคิดนั้นไปเถอะ เธอยังจะคาดหวังอะไรจากที่นั่นอีก อยู่ที่นี่ให้มีความสุขก็พอแล้ว”

“น-....”

“พาเธอไปแต่งตัวใหม่ แล้วก็จับตาดูยัยนี่ให้ดีๆด้วย อย่าให้แอบหนีออกไปล่ะ”

“ค่ะ นายน้อย”

“....”

ยังไม่ทันที่ฟ้าประทานเธอจะได้พูดจบประโยค คำพูดของเธอก็ถูกโจชัวเอ่ยตัดหน้าก่อนที่ร่างสูงของโจชัวจะกลับเข้าไปในรถคืนและออกจากบ้านไปทิ้งไว้แค่ร่างบางของฟ้าประทานที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยู่ที่นี่กับหญิงสาวที่ชื่ออึนบี ในใจของเธอแอบกร่นด่าโจชัวไปแล้วร้อยครั้งแถมยังแอบยกมือทำท่าจะชกโจชัวอีก

แต่ก็ยังดีที่โจชัวไปแล้วเขาจึงไม่เห็นว่ามีคนคิดจะชกเขาเพราะหมั่นไส้

“เชิญทางนี้ค่ะ”

“....”

“คุณฮานึล”

“ฉันชื่อฟ้าประทานค่ะ”

“?....”

ฟ้าประทานเธอพูดออกมาพร้อมกับหัวเราะแห้งๆเพื่อเป็นการกลบเกลื่อน ชวนให้หญิงสาวแปลกหน้าที่จะรับหน้าที่ดูแลเธอเกิดอาการงุนงงไม่ไหว ใบหน้าสวยของเธอจึงขมวดคิ้วมุ่น แต่ฟ้าประทานเธอก็ปัดมือส่งสัญญาณให้อึนบีเธอไม่ต้องงุนงงกับชื่อที่ฟ้าประทานบอก เพราะถึงยังไงทุกคนในตอนนี้ก็คงจะคิดว่าเธอคือควอนฮานึลไปแล้ว เพราะฉะนั้นฟ้าประทานเธอก็คงทำได้แค่ตามน้ำไปก็เท่านั้น

“ไปทางไหนนะ? ทางนี้เหรอ?”

“ทางนี้ค่ะ”

นิ้วชี้ชี้ซ้ายชี้ขวาเพราะไม่รู้ทางที่จะไปอึนบีเธอจึงได้บอกทางไปที่ถูกต้องจากนั้น ร่างบางของทั้งสองจึงเดินไปพร้อมกันเพื่อมุ่งหน้าไปที่ห้องพัก ร่างบางของหญิงสาวทั้งสองคนเดินผ่านไปเรื่อย ๆ โดยที่มีสายตาคมของชายชราวัยแปดสิบที่เป็นนายท่านใหญ่ของที่นี่จับจ้องอยู่ตลอดจนกระทั่งพวกเธอหายลับตาไป

ถ้วยน้ำชาสีสวยในมือเหี่ยวจึงค่อยๆวางลงบนโต๊ะไม้สไตล์ญี่ปุ่น ก่อนที่จอนโจควอนจะหันไปถามบอดี้การ์ดคนสนิท เพราะร่างบางในชุดกิโมโนที่เขาเห็นเมื่อครู่นั้นดูคุ้นตาจนเขาอยากรู้ถึงที่มาของเธอคนนั้น

ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีชาอึนบีที่เป็นหลานบุญธรรมของโจควอนอยู่ก่อนแล้วก็ไม่มีหญิงสาวคนไหนได้มีโอกาสมาเหยียบที่นี่อีก เพราะอย่างที่รู้ว่าตระกูลของพวกเขาไม่มีเรื่องแยแสกับผู้หญิงอยู่แล้ว แต่ทว่าในวันนี้กลับมีร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่งมาเหยียบที่นี่แถมหลานชายคนเล็กของเขาดันเป็นคนมาส่งด้วยตนเองอีก โจควอนจึงอดสงสัยไม่ได้

“ผู้หญิงคนนั้นใคร?”

“เรียนนายท่าน เธอคือผู้หญิงของคุณเจเดนครับ”

“เด็กนั่นยอมเปิดใจให้ผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ”

“กระผมได้ยินมาว่า เธอคือควอนฮานึลลูกสาวของทนายควอนที่หายตัวไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วครับ คุณเจเดนบังเอิญเจอเธอเลยให้เธอมาซ่อนที่นี่ครับ”

“....”

เมื่อฟังจบชายชราก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา เพราะเป็นอย่างที่เขาคิด ถึงว่าทำไมร่างบางในชุดกิโมโนถึงได้ดูคุ้นตานักถึงแม้ว่าโจควอนจะเห็นเธอในระยะไกล ในที่สุดเจเดนก็ตามเธอเจอจนได้ ทั้ง ๆที่เมื่อสิบปีก่อนนั้น คนที่มีหลักฐานเกี่ยวกับการมีอยู่ของควอนฮานึลนั้น มีแค่ไม่กี่คน

จอนเจเดน หลานชายคนโตของเขาเก่งกาจเพิ่มมากขึ้นอีกแล้วสินะ...

“จับตาดูเธอไว้ด้วย อย่าให้คลาดสายตา”

“ครับ นายท่าน”

19’24 PM

ปึก ตุบ!

“...อึก!.”

ร่างบางของอึนบีชะงักกึกก่อนที่ร่างบางของเธอจะค่อยๆล้มลงกับพื้นหลังจากที่เธอถูกฟ้าประทานฟาดฝ่ามือลงที่ท้ายทอยเข้าให้ ยังดีที่ศรีษะของอึนบีไม่กระแทกพื้นจังๆเพราะฟ้าประทานเธอรับไว้ได้ทัน ใบหน้าสวยของฟ้าประทานเบ้หน้าพร้อมกับพ้นคำขอโทษออกมาไม่หยุดที่เธอทำร้ายคนที่อยู่เป็นเพื่อนเธอจนสลบแบบนี้

ในความเป็นจริงฟ้าประทานเธอไม่จำเป็นจะต้องทำแบบนี้ก็ได้ หากเธอแค่ใช้ชีวิตให้ดีและรอกลับเกาหลีโดยสวัสดิภาพ แต่ทว่าคนที่มีหัวใจนักสู้เพราะคิดว่าตัวเองเป็นลูกพระเจ้าตากอย่างฟ้าประทานเธอไม่อาจทำอย่างที่โจชัวบอกไว้ได้จริงๆ

เพราะฟ้าประทานเธอคิดถึงบ้าน..

เธอคิดถึงมารดา และน้องชายสวรรค์โปรดของเธอที่ประเทศไทย และคิดถึงเงินเดือนของเธอที่เข้ามาเป็นเกือบเดือนแล้วแต่เธอยังไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่าเงินเดือนเธอได้กี่บาท ฟ้าประทานเธอเลยจำใจต้องทำร้ายอึนบีให้สลบเพื่อที่เธอจะได้หนี

ฟ้าประทานเธอจัดการค่อยๆอุ้มร่างบางของอึนบีที่สลบไม่รู้เรื่องให้นอนบนเตียงดีๆ และเธอก็ห่มผ้าให้อึนบีเรียบร้อยก่อนที่จะเอ่ยคำขอโทษอีกครั้ง ร่างบางที่เพิ่งได้เปลี่ยนชุดใหม่และกินอาหารดีๆอิ่มแปล้ลกอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะเปิดผ้าห่มที่เธอเพิ่งห่มให้อึนบีเมื่อกี้และแอบถอดนาฬิการาคาแพงของอึนบีออกมาใส่กระเป๋าเสื้อไว้

เรื่องขโมยนาฬิกานี่ฟ้าประทานเธอก็ไม่ได้ตั้งใจ เพียงแต่ว่าถ้าเธอหนีไปเธอจำเป็นจะต้องใช้เงินเพื่อซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้าน เธอจึงจำใจต้องทำแบบนี้

“ขอโทษนะอึนบี ไว้มีโอกาสเจอกันอีก ฉันจะชดใช้ให้นะ”

ฟ้าประทานเธอเอ่ยบอกอึนบีเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างบางที่ใส่ชุดเดรสชาแนลลายตารางถี่จะค่อยๆย่องออกมาจากห้องพักเงียบๆ ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีบอดีการ์ดคอยเฝ้าอยู่มากมาย แต่ฟ้าประทานเธอก็สามารถหลบหลังต้นไม้ที หลบหลังก้อนหินทีเธอจึงหลบรอดสายตาบอดี้การ์ดเหล่านั้นมาได้ จนกระทั่งเธอออกมาถึงตรงทางที่เธอลงจากรถเมื่อเช้า ที่ตรงนั้นมีรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่พอดีร่างบางยืนครุ่นคิดอยู่ที่ตรงนั้นครุ่หนึ่งเพราะเธอกำลังคิดอยู่ว่าจะขโมยรถด้วยดีไหม

แต่ถ้าหากเธอขโมยมีหวังเจเดนต้องตามหาตัวเธอเจอแหงๆ เพราะเหตุนั้นฟ้าประทานเธอจึงจำใจจะเดินไปแต่ทว่าดันมีกลุ่มร่างสูงของชายชุดดำกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ร่างบางที่ร้อนรนจึงจำใจต้องเปิดกระดปรงท้ายรถและสอดร่างบางของเธอเข้าไปซ่อนตัวในนั้น

ปึก!

“?...”

แต่ทว่าทันทีที่เธอหลบซ่อนทันนั้นเสียงปิดหระตูรถดันดังขึ้นและรถยนต์ก็สต๊าทเครื่องยนต์ออกเดินทางซะงั้น ฟ้าประทานเธอเก็บรอยยิ้มไว้แทบไม่อยู่เพราะในที่สุดเธอก็กำลังจะหนีรอดแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่ารถคันนี้มีจุดมุ่งหมายไปที่ใด ราว ๆเกือบครึ่งชั่วโมงที่ฟ้าประทานเธอแอบหลบอุดอู้อยู่ใต้กระโปรงรถ ในที่สุดรถคันนี้ก็จอดและดับลง เธอรอให้คนในรถออกไปให้หมดสักพัก เมื่อเธอแน่ใจแล้วเธอจึงรีบเปิดกระโปรงรถออกและพุ่งตัวออกมาสูดอากาศหายใจในทันที

พรึ่บ ตุบ

“แฮกๆๆๆ”

เกือบแล้ว..

เธอเกือบตายในกระโปรงรถคันนี้แล้ว...

แต่ยังดีที่เธอไม่ตาย ร่างบางใช้เวลาสุดอากาศเข้าปอดได้ราว ๆสามนาทีเมื่ออัตราการหายใจของเธอคงที่แล้ว เธอถึงได้เดินทางต่อ เท้าเรียวที่ใส่รองเท้าคัดชูผู้โบว์เดินไปตามพื้นหญ้าเรื่อย ๆในค่ำคืนที่มืดมิด แต่ก็ยังดีที่มีแสงสว่างจากตัวคฤหาสน์ใหญ่ซึ่งฟ้าประทานเธอก็ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่ทว่าที่แน่ ๆที่นี่กำลังจัดงานเลี้ยงเพราเธอเดาได้จากเสียงเพลงและแสงสีที่ส่องสว่าง

“อีกกี่นาทีพวกมันจะมาถึง”

“เฮือก!”

ในระหว่างที่ฟ้าประทานเธอกำลังเดินหาทางออกเรื่อย ๆ หูของเธอกลับได้ยินเสียงของชายหนุ่มดังขึ้นจากไม่ไกลร่างบางจึงรีบรุดตัวหลบอยู่ที่หลังต้นสนต้นใหญ่ในทันที แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่วายแอบชโงกหน้าแอบดูและแอบฟังชายคนนั้นด้วย

“น่าจะมาถึงแล้วครับนายท่าน พวกเราจะจัดการเลยไหมครับ?”

“ยังไม่ต้อง ให้พี่บอกไอ้พวกหน้าโง่พวกนั้นก่อนว่าทาคาดะไม่ใช่ไพร่ของวาตานาเบะอีกต่อไปแล้ว”

“ทำอย่างนั้นพวกของไอ้เจเดนจะไม่มุ่งเป้าหมายมาที่เราหรือครับ ไหนจะตระกูลพัคอีก”

“!...”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเธอได้ยินชื่อของเจเดนในบทสนธนา แต่ถึงกระนั้นเธอก็ทำได้แค่แอบฟังเงียบๆเพราะถ้าหากเธอถูกเจเดนจับตัวกลับไปได้เธอก็ยังมีบทสนทนานี้เป็นข้อแลกเปลี่ยนกับชีวิตน้อยๆของเธอ เพราะฟ้าประทานเธอคิดว่าเรื่องนี้จะต้องเป็นเรื่องที่สำคัญมากแน่ๆ

“ไอ้เจเดนมันไม่จับมือกับไอ้คนตระกูลพัคหรอก โดนหยามซะขนาดนั้น”

“เรื่องพี่สาวของนายท่านที่ถูกจับมามาประมูลใช่ไหมครับ?”

“จะให้กูพูดอีกกี่ครั้งว่านังนั่น-“

“?...”

จู่ ๆ บทสนะนาก็หายไปทำให้ร่างบางที่แอบเงี่ยหูฟังเริ่มรู้ตัว เธอจึงสอดส่องสายตามองไปที่กลุ่มชายชุดสูทกลุ่มนั้นที่กำลังจะเดินผ่านเธอไป แต่ทว่าทันทีที่สายตาของเธอได้ปะกับร่างสุงในชุดสูท ม่านตาของเธอกลับขยายกว้างเมื่อชายคนนั้นกลับคลับคล้ายคลับคลากับคนที่เธอรู้จัก ไม่รอช้า และฟ้าประทานเธอก็ไม่ได้ยั้งคิด น้ำเสียงหวานๆจึงเปล่งเรียกชื่อคนคนนั้นออกไปในทันที

“โปรด!”

ขวับ

“สวรรค์โปรด! นี่พี่เอง!”

“!?”

“จำพี่ได้ไหม ช่วยพิ-อุบ อื้อ!”

ยังไม่ทันที่ฟ้าประทานเธอจะได้วิ่งไปถึงร่างสูงของเด็กหนุ่มที่เธอเรียกว่าสวรรค์โปรด ปากของเธอก็ถูกมือหนาจากใครสักคนที่โผล่มาจากมุมมืดและคว้าร่างบางของเธอหายเข้าไปในมุมมืดซะก่อน ร่างสูงของเด็กหนุ่มที่ถูกเรียกเมื่อครู่จึงได้หันมาทางที่ฟ้าประทานเธอเคยอยู่

แต่ทว่าเธอหายไปแล้ว...

110%

 -SLAVEHOLDER-

#ออลออฟเจเดน

     TBC.

 แหะแหะ ในที่สุดก็เฉลยสักทีว่าใครคือคนที่ทิ้งท้ายไว้ในตอนที่แปด เอ้ะ? เธอช่างโหดร้ายอะไรขนาดนี้นังไรท์เตอร์ คือแบบว่าเอาเป็นว่าคุนเจเดนท่านรู้ตั้งนานรู้ตั้งแต่ที่ทำน้องครั้งแรกเลยนะคะว่าน้องคือใครแต่ก็แค่ไม่แน่ใจ เพราะคุนเค้าติดนิสัยขี้ระแวง จนถึงขนาดในตอนนี้ก็ยังไม่ปักใจเชื่อจริงๆว่าน้องคือฮานึล น้องฟ้าเองก็ไม่เชื่อนะว่าตัวเองคือฮานึลเพราะก็ยังงงๆว่ามาที่นี่ก็ถูกจับมา แล้วเอ้ามาเป้นคนรักเก่าเจเดนอีก แถมตอนล่าสุดยังมาเจอน้องชายตัวเองที่นี่อีก อ้าวเลยทีนี้ แล้วไหนจะที่ปู่เจเดนสปอยไว้อีกประมานว่าในที่สุดเจเดนก็หาเจอ แถมเจอน้องฟ้าครั้งรแกในรอบสิบปีก็จำได้เลยอีกต่างหาก

เอ้ะ? คือมีเงิ่นงำอะไรขนาดนี้นะ

เนื่องในวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของคูมจอนจองกุกผู้น่ารัก ไรท์เลยอัปให้เลยเต็มๆ แบบจุกๆ แล้วก็วันนี้เป็นวันเริ่มต้นเดือนใหม่ก็ขอให้ทุกคนๆที่ผ่านมาเห็นนั้นเจอแต่เรื่องดีๆในเดือนนี้และตลอดไปเยยยนะ ขอบคุณที่อ่านมาถึงกงนี้อีกครั้ง เบิฟทุกคนนนนนะ จุ้บๆ

อ่อ ลืมรวมคอลเลคชั่นชุดของน้องฟ้าที่ใส่ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้เยย ไรท์แบบอยากให้ทุกคนคิดภาพลักษณ์ของน้องได้อย่างชัดเจนนะ ปิ้วๆ

ไปแย้วน๊าาาา