-SLAVEHOLDER- [BTS X YOU]

ลำดับตอนที่ #10 : SLAVEHOLDER 09- 100%

คำเตือน : เนื้อหาเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือพาดพิงผู้ใด มีเนื้อหารุนแรง 18+ รับไม่ได้กดออกนะคะ อย่ากดแบน หรือเตือนกันดีๆก็ได้ไรท์รับฟังนะ

 

เจเดน Cr.Jungkook Bts

ฟ้าประทาน Cr.Olivia Hye LOONA

โจชัว Cr.Y Golden child

วอนอู Cr.Wonwoo Seventeen

--------

-SLAVEHOLDER- 

-09-

          #ฟ้าประทานเจเดน

        Love me or hate me, but you will never change me – จะรักหรือเกลียดฉัน แต่คุณก็ไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

ย้อนไปเมื่อ10ปีก่อน

“ปู่เคยบอกเราว่ายังไง เป็นผู้ชายห้ามอ่อนแอให้ใครเห็น!”

ฟึบ!

น้ำเสียงทุ้มแข็งกร้าวตะคอกดังลั่นก่อนที่มือหนาจะเหวี่ยงแส้เส้นใหญ่ค้างกลางอากาศและเหวี่ยงลงที่ไหล่เล็กของเด็กชายที่นั่งคุกเข่ากำมือน้อยๆแน่นอยู่ที่ผืนหญ้า บนใบหน้าน่ารักของเด็กชายวัยสิบสามปีบุบบี้ ริมฝีปากเล็กๆก็เม้มปากเข้าหากันแน่นเพื่อข่มความเจ็บปวดที่ได้รับ ถึงแม้ว่าเจเดนจะเป็นเพียงแค่เด็กผู้ชายวัยสิบสามปี แต่ที่ต้องรับความเจ็บปวดเช่นนี้ก็เพราะว่าเขาเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะเป็นมาเฟีย เจเดนจึงต้องได้รับการสั่งสอนที่โหดเหี้ยมมากกว่าเด็กชายคนอื่น ๆ

“สัญญากับปู่ว่าจะไม่อ่อนแอให้ใครเห็น ในอนาคตแกจะต้องเป็นผู้นำแกจะมาอ่อนแอไม่ได้!”

ฟึบ!

“อึก!”

คำสั่งสอนถูกเอ่ยออกมาตามด้วยแส้เส้นใหญ่ที่ฟาดลงที่ไหล่เล็กตาม ไม่มีเสียงร้องออกมาจากเด็กชายสักแอะ มีเพียงแค่เสียงขบฟันแน่นเพื่อข่มความเจ็บปวดจากการที่โดนแส้ฟาด มีเพียงแค่ความอดทนเท่านั่นที่เจเดนทำได้ เพราะเหมือนอย่างที่ปู่ของเขาบอก ว่าในอนาคตเจเดนจะต้องเป็นผู้นำ เพราะฉะนั้น เจเดนจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็นไม่ได้เด็ดขาด

“ต้องท่องเอาไว้ให้ดีว่าแค่คือเจ้านาย แกคือผู้นำ แกคือผู้ยิ่งใหญ่อย่าได้อ่อนแอ แกจะต้องแข็งแกร่งยวดยิ่งนักรบ!”

ฟึบ!

“อึก!”

แส้เส้นใหญ่ฟาดลงอีกครั้งเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ จนกระทั่งเด็กชายเริ่มจะอดทนไม่ไหว ถึงแม้ว่าปณิทานยิ่งใหญ่ที่ปู่ของเขาพร่ำสั่งสอนเสมอว่าเขาคือผู้นำที่แข็งแกร่ง แต่ในเวลานี้เจเดนก็เป็นแค่เพียงเด็กชายที่อายุสิบสามปี เขาจะอดทนได้อีกนานเพียงใด

“กลั้นน้ำตาแกไว้อย่าได้-“

“พอเถอะครับคุณปู่!”

แส้เส้นใหญ่กำลังจะเหวี่ยงฟาดลงที่ผิวของเด็กชาย เสียงของเด็กชายวัยสิบขวบผู้เป็นน้องที่ในมือน้อยๆถือดาบของเล่นเอาไว้ก็ตะโกนดังลั่น แต่เด็กน้อยก็ไม่กล้าวิ่งเข้ามาโอบกอดร่างของพี่ชายของตนเอาไว้ได้เพราะความหวาดกลัวที่โจชัวก็คิดว่าตัวเองอาจจะได้ฝึกแบบนี้เช่นกันในอีกสามปีข้างหน้า บนใบหน้าของโจชัวเด็กน้อยวัยสิบขวบเต็มไปด้วยน้ำตา เพราะเขาเองก็ไม่อาจทนเห็นพี่ชายสุดที่รักต้องทนเจ็บปวดแบบนี้อีกต่อไปได้อีก

“เหอะ ปู่กำลังสั่งสอนพี่แกอยู่ ทำไม? หรือโจชัวอยากจะรับการสั่งสอนด้วย”

“ทำแบบนี้มันไม่ถูกนะคะ!”

ยังไม่ทันที่โจชัวจะได้ตอบปู่ของเขาออกไป ก็มีน้ำเสียงเล็กๆของเด็กผู้หญิงผู้มีใบหน้าน่ารักในชุดเจ้าหญิงเอ่ยดังขึ้นจากข้างหลังของโจชัว ก่อนที่เธอจะออกมาเผชิญหน้ากับผู้เป็นปู่ แท้จริงแล้วเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเด็กผู้ชายสองคนนี้แต่อย่างใด แต่เธอคือลูกสาวเพียงคนเดียวของทนายประจำตระกูลของเด็กชายสองคนนี้ต่างหาก

“หื้ม? หนูฮานึลก็อยากช่วยงั้นเหรอ?”

“หนูแค่อยากให้ความเป็นธรรมค่ะ ถึงแม้ว่าคุณเจเดนจะต้องเป็นผู้นำในอนาคต แต่ตอนนี้เขาก็เป็นแค่เด็กอายุสิบสามนะคะ ค่อยฝึกหลังจากนี้อีกสักปีสองปีก็ยังไม่สายนี่คะ”

เด็กหญิงเอ่ยพร้อมกับเหตุผลเพื่อให้บุคคลที่โตกว่าได้รับฟัง แต่นอกเหนือจากนั้นเธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กที่อายุเพียงแค่แปดขวบ แต่ที่เธอฉลาดและรู้จักพูดแบบนี้ก็เพราะว่าบิดาของเธอที่เป็นทนายผู้ซื่อสัตย์คอยสั่งสอนเธอถึงเรื่องความยุติธรรมต่างหาก เด็กน้อยจึงได้รับการปลูกฝังเช่นนั้น เธอจึงออกมาทวงความยุติธรรมให้แก่เจเดนเด็กชายผู้ที่อดทนมาตลอดถึงแม้ว่าในตอนนี้ร่างกายของเขาจะไม่ไหวแล้วก็ตาม

“หนูพูดแบบนี้ก็เท่ากับว่าปู่เป็นคนผิดสินะ”

“หนูไม่ได้หมายถึงแบบนั้นค่ะ แต่หนูหมายถึงว่าร่างกายของเด็กจะอดทนความเจ็บปวดได้มากแค่ไหนกันคะ?”

เด็กหญิงเอ่ยอีกรอบ ก่อนที่เท้าเล็ก ๆจะรีบวิ่งเตาะแตะมาที่ร่างของเด็กหนุ่มที่ยังนั่งคุกเข่ากำมือที่หน้าขาข่มความเจ็บปวกอยู่ที่เดิม จากนั้นวงแขนเล็กๆก็วาดวงกางออกก่อนที่จะโอบกอดร่างของเด็กหนุ่มเอาไว้กันแส้เส้นใหญ่ที่จะฟาดลงมาอีกรอบ

และมันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ จอนโจควอนไม่เพียงแต่จะหยุดสั่งสอนหลานชายเพียงเท่านั้น แส้เส้นใหญ่จึงวาดวงค้างกลางอากาศก่อนที่จะฟาดลงมาอีกครั้ง ในความคิดของผู้เป็นปู่คิดว่าหลานชายจะพลิกร่างเด็กหญิงเพื่อปกป้องเธอแต่ทว่าเจเดนกลับล้มลงกับพื้นเมื่อทนพิษบาดแผลไม่ไหว การลงแส้ในครั้งนั้นจึงฟาดลงที่ไหล่ของเด็กหญิงแทน

และนั่นจึงเป็นที่มาของรอยแผลเป็นรูปจันทร์เสี้ยวของควอนฮานึลที่มีเพียงแค่จอนโจควอน เจเดน และโจชัวที่รู้.....

ปัจจุบัน...

ตึกตึกตึก

เสียงฝีเท้าดังขึ้นบนทางเดินหินอ่อนราคาแพงในคฤหาสน์หลังใหญ่ เหล่าชุดดำก็โค้งศีรษะให้ผู้เป็นนายหลังจากที่เจเดนได้เดินทางกลับมาที่บ้าน ร่างสูงในชุดสูทเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อสูทที่รัดแน่นไปด้วย ก่อนที่เขาจะมุ่งหน้าไปยังห้องขังใต้ดินที่เขาได้ขังร่างบางของฟ้าประทานเอาไว้

ทันทีที่มาถึงเจเดนก็พบเพียงแค่ความว่างเปล่า แต่เขาไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือตื่นกระหนกใด ๆ เพราะก่อนหน้านั้นเจเดนได้รับข่าวการรายงานจากมยองโฮแล้วว่าฟ้าประทานเธอหายตัวไป และนอกเหนือจากนั้นเจเดนก็รู้ด้วยว่าใครเป็นคนพาตัวเธอไป เพียงแต่ว่าเจเดนก็แค่อยากจะมาเช็กดูด้วยตัวเองก็เท่านั้น

“จะให้ผมตามนายน้อยไปเลยมั้ยครับนายท่าน”

เมื่อมาเห็นผลงานที่โจชัวจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว วอนอูก็เอ่ยถามเจเดนอย่างรู้งาน แต่ทว่าเจเดนกลับยกมือห้ามไม่ให้วอนอูตามโจชัวไปก่อนที่ร่างสูงของเจเดนจะหันหลังกลับขึ้นไปข้างบนแทน

ที่ทำแบบนั้นก็เพราะว่าไม่จำเป็นที่ต้องตามโจชัวไปในทันทีทันใด เพราะถึงยังไงหากโจชัวจะพาฟ้าประทานหนี ก็คงหนีไปไม่พ้นประเทศญี่ปุ่นเพราะที่นั่นเป็นที่เดียวที่โจชัวมีอำนาจสูงสุด และต่อให้โจชัวคิดจะหนีไปที่อื่นได้ เจเดนก็ตามเจออยู่ดี เพราะไม่มีอะไรที่เจเดนจัดการไม่ได้โดยเฉพาะไอ้เจ้าน้องชายตัวดีของเขา

@Japan

ภายในห้องห้องหนึ่งในโรงแรมสไตล์ญี่ปุ่นชื่อดัง บนเตียงไม้ราคาแพงสไตล์ญี่ปุ่นก็มีร่างบางของหญิงสาวผู้มีใบหน้าน่ารักที่ตอนนี้เธอถูกจับแปลงโฉมจนกลายเป็นสาวญี่ปุ่นเต็มตัว บนร่างบางของฟ้าประทานในตอนนี้เธออยู่ในชุดกิโมโนสีแดงดูมีภูมิฐาน

หลังจากที่เธอถูกโจชัวจับหันหลังชนฝาที่คุกใต้ดินเมื่อไม่นานมานี้ ในทีแรกฟ้าประทานเธอไม่ได้มีความคิดที่จะเชื่อใจโจชัวแต่อย่างใด เพราะก่อนหน้านั้นคนที่จะฆ่าเธอและอยากให้เธอตายมากที่สุดก็คือโจชัว แต่ทว่าความคิดของฟ้าประทานเธอกลับผิดคาดเพราะโจชัวดันพาเธอหนีจริง ๆ และเพราะไม่มีทางเลือกฟ้าประทานเธอเลยต้องจำใจทำตามที่โจชัวต้องการจนกระทั่งเธอถูกจับพลัดจับพลูให้มาอยู่ที่นี่ ที่ที่ซึ่งเป็นโรงแรมสไตล์ญี่ปุ่นและเป็นสถานที่หนึ่งที่โจชัวเป็นเจ้าของ

หลังจากที่ฟ้าประทานเธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็มีหญิงสาววัยกลาวงคนที่ใส่ชุดกิโมโนสีซีดถือถาดอาหารเข้ามาเสิร์ฟให้เธอก่อนที่จะออกไป ฟ้าประทานเธอไม่ได้ถามไถ่อะไรมากเธอเพียงแค่ก้มศรีษะขอบคุณ จากนั้นก็นั่งอยู่เฉยๆจนกระทั่งเธอคนนั้นที่เอาอาหารมาเสิร์ฟก็ออกไปจากห้องที่เธออยู่

ยังไม่ทันได้พอถึงห้านาทีจากนั้นบานประตูเลื่อนก็เปิดอีกรอบก่อนที่จะปรากฏภาพร่างสูงของโจชัวที่มาพร้อมกับมยองโฮเข้ามา และทันทีที่ฟ้าประทานเธอได้เห็นร่างสูงของมยองโฮที่อยู่ในชุดสูทสีดำร่างบางก็รีบลุกพรวดพราดเตรียมจะวิ่งไปกอดร่างสูงของมยองโฮทันที แต่ติดที่ว่าหน้าผากมนของเธอดันถูกโจชัวดันไว้ก่อนนี่สิ

“นี่คุณ!”

ฟ้าประทานเธอโวยวาย แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากหยุดฝีเท้าและปัดมือโจชัวออกจาหน้าผากมนของเธอ

“มยองโฮจะดูแลเธออยู่ที่นี่”

“คะ?”

“หูหนวกหรือไง ดูแลเธอดีๆล่ะ ก่อนที่พี่เจเดนจะมาถึง”

ว่าจบโจชัวก็ออกจากห้องไปในทันที ทั้งห้องจึงเหลือแค่ร่างบางในชุดกิโมโนกับมยองโฮที่โค้งศีรษะให้นายน้อยตลอดจนกระทั่งร่างสูงของโจชัวหายไปจนสุดสายตา

“นายท่านจะมาที่นี่เหรอคะ?”

เมื่อโจชัวไปพ้นแล้ว ฟ้าประทานเธอก็รีบพ่นคำถามถามมยองโฮทันที แต่คำตอบที่เธอได้กลับกลายเป็นรอยยิ้มจากมยองโฮซะงั้น

“ไปกินข้าวกันเถอะ”

“แต่คุณยังไม่ได้ตอบฉันเลยนะคะ!”

“ไม่เห็นต้องถามซ้ำเลย ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ”

“ถ้างั้นนายท่านจะไม่ยิงฉันทิ้งเหรอคะที่ฉันหนีมาที่นี่กับนายน้อยน่ะ!”

น้ำเสียงตื่นกระหนกเปล่งออกมาอย่างไม่ขาดสาย แต่มยองโฮกลับไม่ตอบฟ้าประทาน ถ้วยน้ำชาสีสวยถูกมือหนาของมยองโฮยกขึ้นและรินลงในถ้วยสีเดียวกันเบาๆ เมื่อไม่ได้คำตอบร่างบางที่ตื่นกระหนกก็รีบไสร่างบางเตาะแตะมานั่งคุกเข่าตรงหน้ามยองโฮในทันที

“คุณอยากให้ฉันตายเหรอคะ?”

“ฉันเคยพูดด้วยเหรอ?”

“ก็การกระทำของคุณมัน-“

“ฮานึล...”

“?...”

ร่างบางนิ่งชะงักทันทีเมื่อจู่ ๆมยองโฮก็เรียกชื่อของคนคนหนึ่งออกมา ฟ้าประทานเธอยังไม่ทันได้นึกว่าชื่อนี้เป็นชื่อของใคร แต่เธอก็แค่เคยได้ยินมาคร่าวๆก็แค่นั้น

ใบหน้าน่ารักถึงขั้นเหวอ มยองโฮเอ่ยเรียกชื่อคนคนหนึ่งออกมาต่อหน้าเธอเพื่อให้เธอสงบคำพูด ฟ้าประทานเธอจึงปิดปากทันที แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่คลายสงสัยอยู่ดี ร่างบางนั่งนิ่งก่อนที่จะขบริมฝีปากเบาๆเพื่อรวบรวมความกล้า ถึงแม้ว่าเธฮจะเป็นเพียงแค่ทาสคนหนึ่งแต่อย่างน้อยเธอก็ควรจะมีสิทธิ์รู้ว่าใครคือฮ่นึลก่อนที่เจเดนจะมาถึงและฆ่าเธอสิ

“ฮานึลนี่คือใครเหรอคะ?”

ฟ้าประทานเธอตัดสินใจถามคำถามที่เธอสงสัยมานานแสนนานออกไปในที่สุด ถึงแม้ว่าในใจเธอก็แอบคิดไว้อยู่แล้วว่าคนที่ชื่อฮานึลคนนี้อาจจะเป็นคนรักเก่าของเจเดนหรือไม่ก็...

คู่แค้น...

เพราะถ้าไม่อย่างนั้น เจเดนคงไม่ฝังใจจนถึงขั้นครางชื่อเธอคนนั้นในตอนที่เขากำลังมีอะไรกับฟ้าประทานหรอก

“เธอไง”

50%

(นี่คือโฉมหน้าของมยองโฮนะคะ เพื่อจินตนาการ มยองโฮเป็นพี่ชายบุญธรรมของฮานึลนะคะ)

“เธอไง”

“คะ?”

แต่คำตอบที่ได้กลับทำให้ฟ้าประทานเอถึงขั้นอุทานเสียงดังลั่น มือบางที่มีรอยช้ำจางๆรีบยกมือขึ้นมาปิดปากในทันทีทันใด ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ เพราะคนที่ชื่อฮานึลจะมาเป็นฟ้าประทานได้อย่างไร

“ตกใจล่ะสิ”

“ใครจะไม่ตกใจล่ะคะ คุณอย่ามาพูดเล่นได้มั้ยคะ ทำฉันกลัวเนี่ย”

“ก็เธออยากถามเองนี่”

“ก็ไม่คิดว่าจะได้คำตอบแบบนี้นี่คะ”

“เปิดไหล่ซ้ายเธอให้ดูที”

“คะ?”

มยองโฮทำหฟ้าประทานเธอช็อกแล้วช็อกเล่าไม่ขาดสาย เมื่อกี้ก็บอกว่าเธอคือควอนฮานึล และมาตอนนี้มาให้เธอเปิดไหล่ให้ดูอีก ใครล่ะจะไม่ตกใจ

“เร็วๆ”

“ฉันไม่คิดเลยนะคะว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้”

“ฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะเป็นควอนฮานึลจริงๆเหมือนกัน”

“ฉันไม่ใช่คนที่ชื่อฮานึลนั่นสักหน่อย ฉันชื่อฟ้าประทานค่ะ”

“แล้วเธอแน่ใจได้ยังไงว่าเธอไม่ใช่”

“แล้วคุณแน่ใจได้ยังไงล่ะคะว่าฉันใช่”

“....”

“ก็ฉันมีพ่อมีแม่และชื่อฟ้าประทานมาตั้งแต่จำความได้ เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ถึงต่อให้เป็นไปได้ฉันก็ไม่เป็นอยู่ดีค่ะ เพราะเดี๋ยวฉันก็ตายแล้ว”

ฟ้าประทานเธอร่ายยาวให้มยองโฮฟังเพราะเธอคิดว่ามยองโฮเป็นฝ่ายเข้าใจผิด แต่มยองโฮกลับไม่คิดเช่นนั้น เพราะเขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่าฟ้าประทานเธอคือควอนฮานึลจริงๆเพราะมยองโฮรู้จักควอนฮานึลดี

เพราะเขาคือพี่ชายบุญธรรมของฮานึลที่ใช้ชีวิตร่วมกับเธอมาตั้งแต่เธอยังแบเบาะ มยองโฮจึงรู้จักควอนฮานึลดี ถึงแม้ว่าก่อนหน้านั้นจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นทำให้ควอนฮานึลเธอหายตัวไป เพียงแค่ได้ข่าวว่าเลือดของฮานึลที่อยู่บนซองจดหมายไม่ใช่เลือดของเธอจริงๆแค่นี้พวกเขาก็รู้แล้วว่าเกิดการจัดฉากขึ้น

คนที่ตายในอุบัติเหตุครั้งนั้นจริงๆจึงมีเพียงแค่บิดาและมารดาของเขา ฮานึลไม่ได้ตายด้วยจริงๆ

“อย่าคิดแบบนั้น”

“คิดไปแล้วค่ะ พอนายท่านมาฉันก็จะถูกยิงเพราะหนี อาหารมื้อนี้เป็นมื้อปลอบใจก่อนฉันตายสินะคะ ขอบคุณค่ะ แล้วก็ฝากขอบคุณนายน้อยด้วยนะคะ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนพาฉันมาตายก็ตาม”

“พูดเก่งเป็นต่อยหอย”

“เอ้า? มันคือวิถีของคนทำงานบริการอย่างฉันนี่คะ อะไรที่ควรพูดก็ต้องพูดให้หมดสิ คุณรู้มั้ยคะว่าฉันทำงานในร้านชาบูนั่นมาตั้งนาน เดือนนี้เป็นเดือนแรกที่โบนัสสูงที่สุดเลยเพราะเป็นช่วงเทศกาลปีใหม่”

ฟ้าประทานเธอเอ่ยตัดพ้อก่อนที่มือบางจะหยิบตะเกียบและคีบเนื้อปลาเข้าปาก ในความคิดของเธอไหนๆก็จะตายแล้ว อย่างน้อยให้เธอได้ระบายความรู้สึกอัดอั้นในใจที่มีมาตลอดให้มยองโฮฟังก่อนตายก็ยังดี

“....”

“ฮึก แต่สุดท้ายฉันก็ไม่มีโอกาสได้ใช้เงินนั่นเพราะต้องมาตายที่นี่ซะก่อน”

เนื้อปลาถูกคีบและเข้าปากไปอีกรอบพร้อมกับแรงสะอื้นเบาๆ ส่วนมยองโฮก็ทำหน้าที่เป็นผู้รับฟังที่ดี เขาจึงได้นั่งรับฟังความลำบากของน้องสาวที่ยังไม่รู้ตัวเองสักทีเงียบๆ

“....”

“เงินนั่นฉันกะว่าจะชื้อของขวัญให้น้องชายที่กำลังจะสอบติดมหาวิทยาลัยค่ะ ฮึก”

“...”

“แต่ฉันไม่มีโอกาสนั้นแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่รับฟังเรื่องราวงี่เง่าของฉัน”

มยองโฮนั่งรับฟังฟ้าประทานเธอเอ่ยตัดพ้อและเคี้ยวเนื้อปลาตุ่ยๆเงียบๆ ถึงแม้ว่าภายในใจของเขาจะรู้สึกแย่มากที่น้องสาวเพียงคนเดียวต้องถูกจับพลัดจับพลูไปใช้ชีวิตที่แสนลำบากแบบนั้น สายตาของมยองโฮจากที่เคยวางอยู่ที่ถ้วยย้ำชาก็ได้เลื่อนมองสรีระของน้องสาวที่นั่งเคี้ยวเนื้อปลาร้องไห้ไปด้วยนิ่งๆ ทำให้มยองโฮได้เห็นรอยช้ำที่มือเล็กและความรู้สึกเศร้าหมองผ่านดวงตากลมๆของเธอ

สงสาร...

แต่มยองโฮไม่กล้าทำอะไรมากกว่านี้ ถ้าเจเดนยังมาไม่ถึง...

“ลำบากมากเลยสินะ”

 แต่สุดท้ายความรู้สึกของพี่ชายจึงจำเป็นต้องเอ่ยออกไป

“ค่ะ ฮึก แต่ฉันก็อดทนมาตลอด แค่นั้นชีวิตฉันก็แย่มากพอแล้ว ยังต้องมาถูกจับตัวมาเป็นทาสที่ใกล้ตายอีก ฮึก”

เสียงสะอื้นยังคงดังอยู่ไม่ขาดสาย แต่ถึงกระนั้นฟ้าประทานเธอก็ไม่ลืมที่จะกินอาหารตรงหน้าโดยที่เธอไม่ได้คำนึงถึงว่าในอาหารนั่นมียาพิษหรือเปล่า เธอมีเพียงแค่ความคิดสิ้นหวังในใจ ถึงแม้ว่าเรื่องราวที่เธอเพิ่งจะได้ฟังจากปากมยองโฮมันเป็นเรื่องที่น่าดีใจก็ตาม แต่ว่าเธอคงไม่มีโอกาสได้อีกนานเท่าไรนัก แค่สุขใจไปพร้อมกับอาหารอร่อยๆและชุดสวยๆนี่ก็พอแล้ว

ฟ้าประทานเธอคิดแค่นั้น

“อยากกลับบ้านมั้ย?”

“ฮึก คะ?”

“....”

“กลับบ้านเหรอคะ!”

“ใช่”

“ได้เหรอคะ!”

“ได้”

“กลั-“

“ถ้าเธอยอมรับว่าเธอคือควอนฮานึล”

“....”

เกือบจะดีใจไปแล้ว แต่ก็ยังไม่ทันไร สีหน้าดีใจของฟ้าประทานฉายแววออกมาแค่เพียงชั่วครู่ ก่อนที่เธอจะกลับไปทำหน้าเศ้ราแบบเดิมอีก

“เธอไม่เชื่อเหรอ?”

“ก็ฉันไม่ใช่นี่คะ”

“เธอไม่เคยได้จดหมายจากคนแปลกหน้าบ้างเหรอ?”

“คะ?”

จู่ ๆ มยองโฮก็พูดถึงจดหมายอะไรสักอย่างซึ่งนั่นทำให้ฟ้าประทานเธอตาตื่นเต็มที่ในทันที มยองโฮรู้เรื่องจดหมายนั้นได้อย่างไรนั่นคือสิ่งที่ฟ้าประทานคิด หรือว่าคนที่ส่งจดหมายมาคือมยองโฮ

“ฉันเอง”

“ค..คุณเป็นคนส่งมาเหรอคะ?”

“อืม”

“จ..จะเป็นไปได้ยังไงคะ?”

“เธอจะไม่ตายถ้านายท่านมาถึง ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ถ้าหากเธอคือควอนฮานึลจริงๆ”

“ถ้าไม่ใช่ฉันก็ตายอยู่ดีนี่คะ”

“เธอดื้อแบบนี้มันยิ่งชัดว่าเธอคือควอนฮานึล”

“?...”

คำพูดของมยองโฮยิ่งทำให้ฟ้าประทานเธอต้องนิ่งชะงักและกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ มันจะเป็นไปได้อย่างไรกันที่เธอคือควอนฮานึล หรือว่าเธอคือควอนฮานึลจริงๆ

“ถ้านายท่านมา พี่จะพาเธอกลับบ้าน เราจะไปพิสูจน์ด้วยกันว่าเธอใช่ควอนฮานึลจริงๆมั้ย หรือแค่เซ้นของนายท่านผิดไป ถ้าไม่ใช่...“

“....”

“...เราก็แค่ตายด้วยกัน”

100%

 -SLAVEHOLDER-

#ออลออฟเจเดน

     TBC.

     เอาแล้วๆ น้องมีการไม่เชื่อว่าตัวเองคือใคร คูมเจเดนเค้าไม่ฆ่าหนูหรอกรู้ก ถ้าหนูใช่น้องฮานึลพี่รับประกันนุจะปอดภัย เชื่อพี่พี่เป็นคนเขียน55555 ตอนนี้เฉลยความสัมพันธ์ของตัวละครไปอีกหนึ่งแล้วนะคะ ว่าแท้จริงแล้วคูมมยองโฮที่เป็นมือซ้ายของคูมเจเดนแท้จริงแล้วคือพี่ชายบุญธรรมของน้อง นั่นคือสาเหตุว่าทำไมมยองโฮถึงดีกับน้องนะคะ ความผู้พันธ์อะเน้อะแค่ได้เห็นแววตาก็จำได้แล้วถึงแม้ว่าน้องจะจำตัวเองไม่ได้ก็ตามแถมยังเป็นคนส่งจดหมายไปให้น้องงงด้วยหนึ่ง 

ตอนหน้าอาจจะได้รู้ว่าทำไมมยองโฮถึงได้บอกว่าถ้าไม่ใช่ก็ตายด้วยกัน แล้วก็ทำไมมยองถึงรู้ว่าน้องมีแปลเป็นที่ไหล่ซ้ายทั้งๆที่มีแค่สามคนที่รู้ก็คือเจเดน โจชัวแล้วก็ปู่ ที่จริงก็โจชัวบอกแหละค่ะ ไม่งั้นคงไม่ตามมยองโฮมาดูแลน้องนะ คุคิ

     ขอบคุณทุกๆคนที่ติดตามนะคะ เค้าขอบคุณมากจริงๆค่ะ วันนี้วันที่24แล้วใกล้วันที่1กันยายนแล้ว แต่งสเปเชี่ยลดีมั้ยนะ ขอความคิดเห็นรีดหน่อยนะคะ เค้ากลัวไม่ต่อพาร์ท แง