-SLAVEHOLDER- [BTS X YOU]

ลำดับตอนที่ #7 : -SLAVEHOLDER 06- [100%]

คำเตือน : เนื้อหาเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือพาดพิงผู้ใด มีเนื้อหารุนแรง 18+ รับไม่ได้กดออกนะคะ อย่ากดแบน หรือเตือนกันดีๆก็ได้ไรท์รับฟังนะ

เจเดน Cr.Jungkook Bts

ฟ้าประทาน Cr.Olivia Hye LOONA

โจชัว Cr.Y Golden child

วอนอู Cr.Wonwoo Seventeen

--------

-SLAVEHOLDER- 

-06-

          #ฟ้าประทานเจเดน

        Love me or hate me, but you will never change me – จะรักหรือเกลียดฉัน แต่คุณก็ไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้

*ยังไม่ได้แก้คำผิด

ณ ตึกฮวายังคอเปอร์เรชั่น

ภายในห้องสีเหลี่ยมกว้างสไตล์ยุโรป ที่โต๊ะทำงานมีร่างสูงของจอนเจเดนนั่งทำงานด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด มีจดหมายและอีเมลมากมายถูกส่งต่อมาให้เจเดนเรื่องงานลงทุนจับมือระหว่างฮวายังคอเปอร์เรชั่นกับทาคาดะกรุ๊ป

มือหนายกขึ้นมากุมขมับและคลึงเบาๆเพราะความเหนื่อยล้าจากการอ่านตัวหนังสือเยอะๆเป็นเหตุให้เจเดนรู้สึกตึงขมับมากๆ จนไม่สามารถอ่านต่อได้ เห็นทีเรื่องการสานสัมพันธ์นี้ปู่เขาคงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่ ยังไงเจเดนก็ต้องจับมือกับทาคาดะจนได้ถ้าหากปู่เขายังคอยบงการอยู่อย่างนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“นายท่านครับ”

“ว่ามา”

บานประตูถูกเคาะสามที ก่อนที่ประตูจะเปิดออกและปรากฏร่างสูงของวอนอูที่เข้ามาในห้องทำงานของเจเดน เจเดนเอ่ยอนุญาตให้วอนอูกล่าวรายงานมาแต่ทว่าเสี้ยววินาทีแรกวอนอูกลับเอิ่กอักไม่ยอมพูดเป็นเหตุให้เจเดนต้องละสายตาดุๆจากแผ่นกระดาษตรงหน้าไปที่วอนอูแทน แค่นั้นเจเดนก็สามารถรับรู้ได้แน่ว่าต้องเกิดเรื่องขึ้น

“หรือจะให้ฉันใช้แส้ถึงจะพูด”

“ท่าเรือเกิดเรื่องแล้วครับนายท่าน”

“ใคร?”

“เรายังสืบหาไม่ได้ครับ นายท่าน”

“แล้วพวกมึงจะยังนิ่งเฉยอยู่ทำไม ไปลากคอมันมาเดี๋ยวนี้!”

น้ำเสียงแข็งกร้าวประกาศดังลั่นก่อนที่วอนอูจะรีบก้มศรีษะและถอยเท้าออกไปจากห้องทำงานของเจเดนในทันทีทันใด เรื่องที่ได้ยินทำให้เจเดนหัวเสียมากเพราะที่ท่าเรือแห่งนั้นมีตู้คอนเทนเนอร์ และโกดังมีอาวุธและสินค้ามากมายอยู่ที่นั่นเกือบทั้งหมด ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่นอนว่าเจเดนจะต้องเสียรายได้ไม่ต่ำกว่าพันล้าน ซึ่งเจเดนจะไม่มีทางยอมเด็ดขาดถ้าหากว่าเขาไม่สามารถจับตัวไอ้สารเลวที่มันก่อนเรื่อง

ตุบ ผลั้วะ! ฟึบ!

“อั่ก อ๊ากกกก”

ร่างสูงของชายหนุ่มที่เปื้อนคราบเลือดและบาดแผลล้มตึงลงกับพื้นหลังจากที่ถูกเท้าทั้งถีบทั้งเตะ ต่อด้วยแส้หนังฟาดทาบทับจนร่างกายมีแต่รอยแผลและเลือดซิบ รองเท้าหนังราคาแพงที่เปื้อนคราบเลือดของคนทรยศค่อยๆย่างกรายเข้าไปใกล้กับร่างสูงเปื้อนเลือดของคนทรยศช้าๆ ก่อนที่แขนจะออกแรกฟาดแส้ลงที่กลางร่างอีกครั้งจนทำให้ผู้ร้ายร้องโอดโอยด้วยความทรมาน

ไม่มีคำว่าปราณีใดๆทั้งสิ้นจากเจเดน บุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเทพแห่งชัยชนะและบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าโหดร้ายซะยิ่งกว่าสัตว์ ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉย บนผิวหน้าก็มีรอยเลือดเป็นวงจางๆหลังจากที่เจเดนได้ทำการใช้แส้ฟาดชายคนนี้มานานนับชั่วโมงแล้ว

เจเดนแค่ต้องการฟังเสียงจากคนคนนี้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมสินค้าในท่าเรือของเขาถึงได้ถูกรัฐบาลริบไว้ทั้งหมด และเจเดนก็แค่ต้องการอยากรู้ว่าใครกันที่มันกล้าเอายาเสพติดร้ายแรงมาซ่อนไว้ในโกดังของเขาจนทำให้โกดังในท่าเรือของเขาถูกริบ

เป็นที่รู้ๆกันอยู่แล้วว่าประเทศเกาหลีใต้ จะลงโทษบทลงโทษสูงสุดให้แก่คดียาเสพติดใดๆทั้งปวง เพราะเหตุนั้นจึงทำให้เจเดนทั้งโกรธและแค้นชายคนนี้มากนักที่บังอาจเอายาเสพติดร้ายแรงมาซ่อนไว้ในโกดังเพื่อล้มเขา

“บอกมาใครเป็นคนสั่ง”

ฟึบ!

“อ๊ากกก”

“กูบอกให้บอกไงวะ!”

ฟึบ ฟึบ ฟึบ!!!

ยิ่งถามอีกคนก็ยิ่งไม่ตอบ และนั่นก็ยิ่งเป็นชนวนจุดไปโทสะให้แก่เจเดนเพิ่มมากขึ้น ยิ่งเจเดนไม่เคยปราณีใครอยู่แล้วต่อให้ชายคนนี้จะตายไป เจเดนก็จะไม่ยอมลดละความพยายามเด็ดขาด

“กูไม่มี-อึก วัน-บ-“

ฟึบ ฟึบ ฟึบ!

“ฮ๊ากกกกกกก”

แส้หนังถูกฟาดไม่ยั้ง เจเดนออกแรงฟาดแส้ลงบนร่างของคนทรยศสุดแรงจนแส้ขาด จากนั้นเขาก็โยนแส้นั่นทิ้งก่อนที่ร่างสูงจะนั่งยองๆที่ข้างๆร่างเกือบจะไร้วิญญาณของคนทรยศ มือหนาที่เปื้อนเลือดก่อนหน้านั้นคว้าเข้าที่ต้นแขนของคนทรยศและออกแรงบีบก่อนที่จะเอ่ยขู่

กึก

“อ๊ากกกก”

“ไม่บอกก็ได้ แต่ลูกเมียมึง..”

“อึก..อย่าทำลูกเมีย ก-“

กรึบ

“กู...แอ่ก”

ไม่รอให้คนทรยศได้พูดพร่ำเพรื่อ เจเดนก็ย้ายมือมาที่ลำคอของมันก่อนที่จะออกแรงหนักๆหักกระดูกต้นคอที่อ่อนแรงจนอีกคนสิ้นใจในทันที จากนั้นร่างสูงของเจเดนก็ลุกขึ้นยืนและสอดส่องสายตามองเหล่าลูกน้องของเขาที่ยืนก้มหน้าหวาดกลัวกันด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ไม่มีใครจับคนร้ายตัวจริงได้ก็ไม่เป็นไร เจเดนจะเป็นคนจับมันมาหักคอด้วยตัวเองเอง

“นายท่านครับ ได้เรื่องแล้วครับ”

ไม่นานร่างสูงของวอนอูก็รีบวิ่งเข้ามากล่าวรายงานให้เจเดนฟัง เจเดนหันหน้าที่เปื้อนคราบเลือดกลับไปหาวอนอูด้วยท่าทีเรียบนิ่ง วอนอูตัวสั่นเล็กน้อยถึงแม้ว่าเขาจะเคยเห็นภาพของเจเดนแบบนี้มานานแล้วก็ตาม ก่อนที่เขาจะส่งสายตาให้คนไปหยิบผ้ามาให้เจเดนเช็ดเลือดซะ

“ว่ามา”

“ไอ้หมอนี่มันชื่อจางกีอึน เป็นคนของตระกูลวาตานาเบะครับ”

“หึ!”

เมื่อวอนอูเอ่ยรายงานจบ รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเจเดนในทันที เจเดนหัวเราะในลำคอออกมาพร้อมกับเช็ดเลือดบนร่างกายไปด้วย ทำให้เหล่าลูกน้องที่หวาดกลัวเขายิ่งก้มหน้าลงมากกว่าเดิม

แต่เจเดนกลับรู้สึกดีใจซะอีกที่คนทำไม่ใช่คนอื่นคนไกล ขนาดที่ว่าถูกเขารีดไถเงินมาได้ตั้งห้าร้อยล้านเหรียญมิโกะก็ยังซ่าไม่หยุด เป็นแบบนี้ยิ่งทำให้เจเดนชอบใจเป็นที่สุด กล้าทำให้เจเดนสูญเสียรายได้ไปเป็นพันล้าน เจเดนก็จะเอาคืนให้สาสมหน่อยเป็นไง

ผลัก ตุบ ผลัวะ!

ร่างสูงของชายหนุ่มชุดดำค่อยล้มไปทีละคนๆ หลังจากที่ถูกเตะจนไม่สามารถลุกได้ จากนั้นร่างสูงของเจเดนที่ยังอยู่ในชุดสูทเปื้อนเลือดจึงค่อยๆเดินเข้าไปตามทางที่ปูด้วยหินอ่อนราคาแพง เจเดนจัดการพวกลูกน้องที่คอยเฝ้าสังเกตการณ์ในตัวบ้านจนหมดทุกคนด้วยตัวคนเดียว จากนั้นเขาจึงได้เดินเข้าไปในบ้านพักต่างอากาศสไตล์โมเดิร์นหลังนี้ซะ

เพราะเป็นบ้านพักต่างอากาศที่นี่จึงมีคนคุ้มครองน้อย แตกต่างที่คฤหาสน์ใหญ่จึงจะมีคนคอยเฝ้ารักษาการณ์เยอะ และสาเหตุที่เจเดนมาที่นี่ก็เพราะว่าเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน เจเดนเพิ่งจะจับคนร้ายได้ว่าไอ้สารเลวตัวไหนกันที่มันบังอาจทำให้ท่าเรือของเขาถูกริบ

แต่ทว่าการจัดการกับตัวการเลยมันดูไม่สนุก และเจเดนก็มีทางเลือกมากกว่านั้น ถึงแม้ว่าตระกูลวาตานาเบะจะเป็นตระกูลที่ตอนนี้กลายเป็นปรปักษ์กับเจเดนแทนที่จะเป็นทาสของเขา แต่ทว่าตระกูลวาตานาเบะยังมีตระกูลทาคาดะที่เป็นขุมทรัพย์ของตระกูลวาตานาเบะอยู่

เพราะเหตุนั้นเจเดนจึงไม่เลือกจัดการกับตระกูลวาตานาเบะโดยตรง แต่เลือกที่จะจัดการตระกูลทาคาดะที่เป็นขุมทรัพย์ตระกูลวาตานาเบะแทน เจเดนถึงได้เดินทางมาที่บ้านพักต่างอากาศแห่งนี้ บ้านที่มีร่างของ ‘โนริโยชิ ทาคาดะ’อยู่ที่นี่ยังไงล่ะ

ปัง! เกล็ง! เพล้ง!

ลูกบิดประตูถูกลูกกระสุนปืนเจาะจนแตกออกก่อนที่เท้าในรองเท้าหนังราคาแพงจะถีบบานประตูที่เป็นกระจกใสทั้งบาลออกจนมันแตกออกละเอียด จากนั้นเจเดนก็เดินเข้าไปในบ้านนั้นโดยที่ไม่เกรงกลัวอะไรจนกระทั่งถึงห้องนอนที่มีร่างสูงของโนริโยชิกำลังนัวเนียกับหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ที่นั่น ปลายกระบอกปืนถูกจ่อไปยังคู่ชายหญิงในทันทีก่อนที่นิ้วชี้จะออกแรงลั่นไกปืน

ปัง! เปรี่ยะ !

“กรี๊ดดดด”

“ใครวะ! เฮือก ไอ้เจเดน!”

แต่เจเดนก็แค่ยิงขู่โนริโยชิไปที่แจกันข้างๆหัวเตียงเท่านั้น ไม่ได้ยิงไปที่ร่างสูงของมันแต่อย่างใด โนริโยชิรีบหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างกายอย่างรวดเร็วส่วนหญิงสาวคนนั้นก็รีบวิ่งหนีไป แต่ทว่าเจเดนไม่ได้สนใจ เพราะตอนนี้เจเดนสนใจแค่ร่างของโนริโยชิเท่านั้น

“มึงรู้อยู่ใช่มั้ยว่าวาตานาเบะทำอะไรไว้กับกู”

เจเดนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกพร้อมกับลดปืนลงและเดินไปรินน้ำแชมเปญที่อยู่ไม่ไกลใส่แก้วใส การกระทำอันแสนเลือดเย็นของเจเดนทำเอาโนริโยชิตัวสั่นไม่หยุด จนต้องเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“มึงก็ไปจัดการไปพวกนั้นสิ มายุ่งกับกูทำไม กูไม่เกี่ยว!”

ปัง!

“อ๊ากกก!”

ลูกกระสุนเดินทางออกจากปลายกระบอกปืนพุ่งทะยานเจาะที่หัวเตียงเฉียดฉิวกับใบหูของโนริโยชิแค่เสี้ยวเดียวเท่านั้น คนถูกขู่กลัวจนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า แต่เจเดนกลับหันหน้ากลับมาพร้อมกับแก้วใสที่มีแชมเปญแถมยังยกแก้วชวนโนริชนแก้วอีก เจเดนยกแชมเปญดื่มด้วยท่าทีชิลๆ โดยที่เขาไม่ได้มีอาการหวาดกลัวใดๆทั้งสิ้น เพราะความหวาดกลัวมันถูกโยนไปที่โนริโยชิหมดแล้ว ส่วนเจเดน เขามีหน้าที่แค่ขู่ และก็กลับไป ก็เท่านั้น

“ไม่เกี่ยวก็ต้องเกี่ยว มึงรู้ใช่มั้ยว่ากูต้องเสียเงินไปเท่าไหร่กับการกระทำโง่ๆของพวกมึง”

“อึก!”

เจเดนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกอีกครั้งจากนั้นก็วางแก้วใสไว้ที่เดิม แล้วมองหน้าโนริโยชิที่กลัวจนตัวสั่นนิ่งๆ รายนั้นกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อได้ปะทะสายตากับเจเดน แต่ยิ่งโนริโยชิกลัวมากเท่าไหร่ เจเดนก็ยิ่งได้ใจมากขึ้นเท่านั้น

“งั้นกูขอคืนแล้วกัน”

“เอาไปเลย! อยากได้อะไรก็เอาไป แชมเปญ โซฟา อะไรที่มันมีราคามึงเอาไปให้หมดเลย!”

“มึงพูดเองนะ”

50%

“มึงพูดเองนะ”

ปัง ปัง ปัง ปัง!

“อ้ากกกก”

“ดูนู้นสิ ขอบใจละกัน”

เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ เจเดนก็จัดการยิงทุกอย่างที่โนริโยชิพูดถึงเมื่อกี้ จนภายในห้องนอนแห่งนี้เละและแตกละเอียดไม่เป็นท่า ทั้งแจกันเก่าแก่ราคาหลักล้าน และภาพวาดที่ประเมินราคาไม่ได้ต่างๆ เจเดนไม่ได้ปราณี และเขาก็จัดการสิ่งของมีค่าเหล่านั้นทิ้งซะ แทนที่จะเอาไปขายต่อ จากนั้นปลายกระบอกปืนก็ชี้ออกไปนอกกระจกใสที่เผยภาพ เปลวไฟโหมกระหน่ำ ณ ที่ที่หนึ่ง

“เฮือกก!”

และสถานที่แห่งนั้นโนริโยชิรู้จักดีเป็นที่หนึ่ง นั่นจึงทำให้โนริโยชิตกใจจนลูกตาแทบถลนออกมาจากเบ้า เขาร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจเพราะขุมทรัพย์สำคัญที่ตระกูลทาคาดะมีถูกเจเดนเผาทำลายไม่เหลือสิ้นซาก

เมื่อเสร็จธุระแล้ว เจเดนก็ออกมาจากบ้านพักต่างอากาศของทาคาดะและมุ่งหน้ากลับบ้านในทันที

วันนี้เจเดนได้สระสรางเรื่องราวที่เกิดขึ้นสำเร็จ และเจเดนเป็นฝ่ายชนะ จะไม่มีใครเอาชนะเจเดนได้เด็ดขาด ถ้าหากเจเดนยังมีชีวิตอยู่....

ตึก ตึก ตึก

รองเท้าหนังราคาแพงคู่เดิมค่อยๆย่างก้าวช้าๆบนพื้นหินอ่อนราคาแพงภายในตัวคฤหาสน์ ระหว่างทางเหล่าบอดี้การ์ดชุดดำก็โค้งศรีษะให้ผู้เป็นนายด้วยความเคารพ ร่างสูงของเจเดนมุ่งหน้ากลับบ้านด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นเป็นเท่าตัวหลังจากที่เขาได้จัดการศัตรูตัวฉกาจได้แล้วหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาที่ยังมีคราบเลือดจางๆปนเปือนด้วยรอยยิ้มอ่อนๆประปราย ก่อนที่เจเดนจะเอ่ยถามลูกน้องที่ทำหน้าที่เป็นมือซ้ายอย่าง ‘ซอมยองโฮ’

“ยัยนั่นไปไหน”

“เรียนนายท่าน เธอกลับไปพักผ่อนแล้วครับ”

“ใครอนุญาตให้เธอไปพักผ่อน ไปตามมารับใช้ฉันเดี๋ยวนี้”

“ครับ นายท่าน”

มุนมยองโฮเอ่ยตอบรับ ก่อนที่จะหันหลังออกไปตามฟ้าประทานตามที่เจเดนสั่ง มยองโฮเป็นหนึ่งในลูกน้องที่เจเดนไว้ใจ เจเดนจึงได้สั่งการให้มยองโฮเป็นคนคอยสังเกตการณ์และจับตามองฟ้าประทานในตลอดเวลาที่เขาไม่อยู่แทนวอนอู เพราะวอนอูมีหน้าที่อีกมากมายที่ต้องทำแทนเจเดนเพราะเหตุนั้นเจเดนจึงให้มยองโฮมาช่วย

ภายในห้องพักเล็กๆในสวนผัก ปรากฏร่างบางในชุดเอี๊ยมกระโปรงยีนส์น่ารักๆกำลังนั่งเท้าคางครุ่นคิดอยู่ที่หน้าประตู นานแล้วที่ฟ้าประทานเธอนั่งเท้าคางที่หน้าประตูแบบนี้ตั้งแต่ที่เธอได้อ่านข้อความในจดหมายนั่น ภายในสมองของฟ้าประทานตอนนี้เธอแทบจะทึ้งหัวตัวเองให้หัวระเบิดตายๆไปซะ เพราะเธอไม่คาดคิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้อยู่บนโลกด้วย

ข้อความในจดหมายนั้นเป็นข้อมูลเกี่ยวกับตัวเธอเอง ทั้ง ๆที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ ในนั้นบอกว่าเธอเป็นคนเกาหลีแท้ๆไม่ใช่คนไทย แถมพ่อกับแม่ของเธอยังเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสิบห้าปีก่อนอีกต่างหาก

แต่ฟ้าประทานเธอไม่ได้ปักใจเชื่อเพราะสิ่งที่เธอรับรู้กับสิ่งที่เธอเป็นอยู่มันแตกต่างกันราวกับฟ้ากับเหว ในจดหมายนั่นบอกว่าฟ้าประทานเธอสูญเสียพ่อแม่ไป แต่ตั้งแต่ที่ฟ้าประทานเธอจำความได้ เธอมีพ่อมีแม่พร้อม แถมยังมีน้องชายคนหนึ่งอีกต่างหาก ไม่เห็นจะเหมือนอย่างที่ในจดหมายบอกเลยด้วยซ้ำ

“โกหกกันชัดๆ”

ฟ้าประทานเธอเอ่ยบ่นอุบอิบ มือบางก็ยกขึ้นเกาหัวแกรกๆ เพราะงุนงงกับเรื่องราวที่เพิ่งจะได้รู้ จนกระทั่งสายตาของเธอได้เวียนไปพบกับร่างสูงของมยองโฮที่กำลังเดินเข้ามาเธอจึงได้ลุกขึ้นยืน พร้อมกับยิ้มบางๆให้มยองโฮที่กำลังมาหาเธอที่ห้องพัก

“มีอะไรหรือเปล่าคะ อ่อ แล้วก็ขอบคุณนะคะที่เลือกเสื้อผ้าน่ารักๆแบบนี้ให้ฉัน”

ฟ้าประทานเธอเอ่ยขอบคุณพร้อมกับรอยยิ้ม อย่างน้อยมยองโฮก็ดีกับเธอ ไม่เหมือนวอนอูที่เอาแต่ขู่เธอแถมยังซื้อเสื้อผ้าเชยๆมาให้เธอใส่อีก สำหรับฟ้าประทานแล้วมยองโฮดีกว่าวอวอูหลายร้อยเท่าเลย

“นายท่านเรียกพบน่ะ ท่านต้องการให้เธอไปรับใช้”

“!...”

รอยยิ้มเมื่อครู่หายไปในพริบตาเมื่อเธอได้ยินว่าเจเดนเรียกให้เธอไปรับใช้ ไปรับใช้บ้าบออะไรกันล่ะ หลอกเธอให้ไปนั่งคุกเข่าให้เส้นข้อเข่าเสื่อมอีกแน่ ๆ

“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้น รีบไป ตัวนายท่านเปื้อนแต่เลือดมา เธอคงไม่อยา-ก”

ฟิ้วว!

ยังไม่ทันที่มยองโฮจะได้พูดจบประโยค ร่างบางในชุดเอี๊ยมก็รีบติดสปีดไปหาเจเดนในทันทีทันใด ถึงแม้ว่าเธอจะยังโกรธเจเดนที่เมื่อเช้าจู่ ๆ จะจับเธอโยนลงน้ำอยู่ตาม แต่เพื่อความอยู่รอด ฟ้าประทานเธอจะไม่ขัดคำสั่งเจเดนเด็ดขาด อย่างน้อยเตียงนอนที่เจเดนให้เธอในห้องนอนนั่นมันก็นุ่มมาก เธอไม่อยากไปนอนในพื้นปูนแฉะๆในคุกนั่นอีกหรอก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“นายท่านคะ”

“เข้ามา”

มือบางเคาะประตูก่อนที่น้ำเสียงหวานๆจะเอ่ยขออนุญาตเจ้านาย เมื่อเจเดนเอ่ยอนุญาตแล้วฟ้าประทานเธอจึงได้หมุนลูกบิดประตูและเข้าไปในห้อง ห้องที่มยองโฮบอกว่าเป็นห้องพักผ่อนอะไรสักอย่าง ซึ่งฟ้าประทานเธอไม่ได้ตั้งใจฟังเมื่อครู่เธอเอาแต่วิ่งเพราะกลัวจะไม่ทันการ แต่ทันทีที่บานประตูเปิดออกร่างบางในชุดเอี๊ยมยีนก็ต้องรีบปิดตาและหันหน้ามุดบานประตูในทันทีทันใด เพราะภาพที่เธอเห็นตรงหน้าเป็นภาพของเจเดนที่กำลังแช่อยู่ในอ่างกุชชี่สบายใจเฉิบ

แล้วไหนมยองโฮบอกว่ามันคือห้องพักผ่อน นี่มันห้องอาบน้ำชัดๆ!

“หันหลังให้ฉันทำไม ทาสอย่างเธอมีสิทธิ์เหรอ?”

พรึ่บ ตุบ!

“ขอโทษค่ะ นายท่าน”

ร่างบางรีบหันกลับมาและคุกเข่าโขกหัวลงพื้นในทันทีเมื่อได้ยินเสียงเจเดนเอ่ย เพราะไม่อยากเห็นภาพเจเดนที่กำลังโป๊อยู่ฟ้าประทานเธอถึงได้ก้มหน้าโขกหัวลงพื้นแบบนั้น

“มานี่”

“..ค..คะ?”

“....”

“ค่ะ นายท่าน”

ฟ้าประทานเธอเอ่ยตอบรับเมื่อเจ้านายเอ่ยสั่ง ร่างบางค่อยๆคลานก้มหน้าดุ๊กดิ๊กไปโดยที่เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเจเดนเลยด้วยซ้ำ ตามจริงเจเดนอาจจะโกรธเธอและไล่เธอออกไปซะ แต่ทว่าวันนี้ดีหน่อยที่เจเดนอารมณ์ดีเขาถึงไม่ไล่เธอ แถมฟ้าประทานเธอยังแต่งตัวดูดีมากกว่าไอ้ชุดเมดยาวโง่ๆนั่น เลยทำให้เจเดนพอใจไม่น้อย

ปึก!

“อ๊ะ!”

เพราะมัวแต่ก้มหน้าคลานเข่า ฟ้าประทานเธอจึงไม่รู้ว่าตัวเธอมาถึงอ่างกุชชี่ของเจเดนตอนไหน กว่าจะรู้หัวเธอก็ชนเข้ากับขอบอ่างเสียงดังลั่นซะแล้ว

เจเดนถึงขั้นสะบัดหน้าหนีเพราะท่าทีของฟ้าประทานในตอนนี้ช่างน่าเกลียด ใบหน้าสวยของเธอยับยู่ยี่ด้วยความเจ็บปวด และเธอก็เลยหน้าขึ้นมาอีกต่างหาก เจเดนปล่อยให้ฟ้าประทานเธอนั่งคุกเข่าร้องโอดโอยไปนานพอสมควรจากนั้น มือหนาก็จัดการคว้าร่างบางในชุดเอี๊ยมให้ล้มลงมาในอ่างอาบน้ำกับเขา

พรึ่บ

“กรี๊ดดด”

ตู้มมม

“แค่กๆๆ”

“สำออย”

ฟ้าประทานเธอสำลักน้ำตาดำตาแดง เพราะเจเดนลากเธอลงน้ำโดยไม่บอกไม่กล่าวจึงทำให้เธอล้มลงและสำลักน้ำ เมื่อครู่เธอกลืนน้ำไปหลายอึกแถมยังเป็นน้ำที่เจเดนช..แช่อยู่อีกต่างหาก

“คุณลองมา-!”

ริมฝีปากบางกำลังจะเอ่ยฉอด แต่ทว่าทันทีที่เธอลืมตาขึ้นมาและเพิ่งรู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองนั่งอยู่บนตักเปลือยเปล่าของเจเดนก็ทำให้เธอเงียบปากในทันทีทันใด แถมมือของเธอที่วางอยู่บนแผงอกแน่นๆก็รีบชักมือกลับถึงแม้ว่าจะเสียดายมากก็ตามในทันที

“...ทำไม?”

“....”

เจเดนเอ่ยทวนด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง แต่ทว่านั่นมันกลับทำให้ฟ้าประทานเธอเสียอาการจนไม่รู้จะวางสายตาไว้ที่ตรงไหน ภาพตรงหน้าเธอมันช่างดีมาก ไหนจะใบหน้าหล่อๆของเจเดน และเส้นผมสีเทาเข้มที่เปียกน้ำ ไหนจะแผงอกแน่น และผิวขาวๆนั่นอีก บ้าบอ ฟ้าประทานเธอจะบ้าตาย

พรึ่บ

“!...”

เพราะฟ้าประทานไม่ยอมเอ่ย เจเดนจึงได้ยกมือขึ้นมารวบไหล่ของฟ้าประทานให้ตัวตรงและมองหน้าเขาในระยะใกล้ๆ ร่างบางตัวแข็งทื่อ ดวงตากลมๆก็หยุดเคลื่อนไหวเพราะช็อกกับความรู้สึกบางอย่างที่กำลังจะก่อตัว

มีบางสิ่งบางอย่างกำลังขยายตัวอยู่ตรงสะโพกของเธอ และฟ้าประทานเธอก็รู้สึกได้เลยว่าวันนี้ หนี้เธออาจจะได้ลดลงหนึ่งหมื่นเหรียญ...

“วันนี้ฉันอารมณ์ดี ทำให้ฉันสบายตัวทีสิ”

“!...”

“...ทาส”

100%

-SLAVEHOLDER-

#ออลออฟเจเดน

TWR.

ใดๆก็คือกรี้ดดดดดดด มันบั่บได้เวลาพ่อแพรวพราวอีกระจ้า บทโหดก็คือโหด บทเกลียดก็คือเกลียด พออารมณ์ก็เป็นเช่นนี้แหละ ตอนหน้ามีเรื่องให้จุก เกียมทิชชู่ดีๆ แล้วเกาะล้อหนังให้มั่น บรื่นๆ มีตัวละครใหม่เข้ามาอีกหนึ่ง ซึ่งไรท์บอกเลยว่าคนนี้คุรเจเดนค่อนข้างจะไว้ใจพอควร แต่ยังไม่บอกหรอกว่าใคร กรักๆ เก็บเอาไว้ไม่บอกเธอ ไปแย้วววว

ฝากกดหัวใจและคอมเม้นให้ตำมังใจไรท์ด้วยนะคะ ถึงแม้ว่าไรท์จะไม่ได้อัปเรื่องนี้เป็นหลักแต่ก็ปั่นไว้อยู่ววว ไม่ต้องกัวหายนะ มุจุ๊จ้า บัยบัย