-SLAVEHOLDER- [BTS X YOU]

ลำดับตอนที่ #4 : -SLAVEHOLDER- 03- [100%]

คำเตือน : เนื้อหาเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือพาดพิงผู้ใด มีเนื้อหารุนแรง 18+ รับไม่ได้กดออกนะคะ อย่ากดแบน หรือเตือนกันดีๆก็ได้ไรท์รับฟังนะ

-SLAVEHOLDER- 

-03-

          #ฟ้าประทานเจเดน

        Love me or hate me, but you will never change me – จะรักหรือเกลียดฉัน แต่คุณก็ไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้

       เอี๊ยดดดดด

        รถยนต์คันหรูเข้าจอดเทียบท่าที่ลานจอดรถกว้างในคฤหาสน์หลังใหญ่ ร่างสูงสง่าของเจเดนในชุดสูทสีกรมก้าวเท้าลงจากรถพร้อมกับโยนกุญแจรถให้ลูกน้องที่วิ่งปรี่เข้ามาต้อนรับอย่างรู้งาน ก่อนที่ร่างสูงจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้านที่เงียบสนิท นอกจากลูกน้องที่ยืนเฝ้ารักษาการข้างนอกบ้านในบ้านก็ไม่มีใครสักคน ที่นี่ไม่มีแม้แต่แม่บ้านเพราะเจเดนไม่ชอบให้มีใครอื่นมาเดินเพ่นพ่านในบ้านโดยเฉพาะผู้หญิง เพราะเหตุนั้นจึงทำให้อาหารและงานบ้านทั้งหมดเป็นหน้าที่ของลูกน้องเจเดนที่มีความสามารถด้านนี้ ไม่ว่าจะเป็นอาหารหรืองานบ้านแทน 

        ร่างสูงของเจเดนเดินตรงไปยังห้องทำงานของเขาในทันที และทันทีที่เขาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวประจำบานประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกโดยวอนอูที่เดินเข้ามารายงานเขา

        “ชาติกำเนิดของผู้หญิงคนนั้นได้แล้วครับนายท่านครับ”

        วอนอูยื่นแฟ้มเอกสารสีดำให้เจเดนก่อนที่เจเดนจะรับมาไว้ในมือและเปิดดูในทันที

        นางสาว ฟ้าประทาน นิธิโชติ อายุ 20ปี สัญชาติ ไทย  เชื่อชาติ –

        มารดา นาง ทิฆัมพร นิธิโชติ  อายุ 43 ปี สัญชาติไทย เชื้อชาติ ไทย

        บิดา – อายุ - สัญชาติ - เชื่อชาติ –

        น้องชาย นาย สวรรค์โปรด นิธิโชติ อายุ 17 สัญชาติ ไทย  เชื่อชาติ –

        เมื่อเจเดนได้อ่านข้อมูลของฟ้าประทาน คิ้วหนาของเขาก็ขมวดมุ่นเพราะในเอกสารนั้นไม่มีประวัติของบิดาของเธอเลยสักนิด แม้แต่ชื่อก็ยังไม่มี 

        “แล้วข้อมูลของพ่อเธอล่ะ”

        “เรียนนายท่าน ไม่มีครับ หาเท่าไหร่ก็ไม่มีผมเลยรวบรวมมาได้แค่นี้”

        วอนอูรายงานไปตามความจริง เจเดนพยักหน้ารับรู้ก่อนที่เขาจะกวาดสายตาอ่านตัวหนังสือในกระดาษอีกครั้ง และนั่นก็เพิ่มข้อสงสัยให้เขาอีกข้อเพราะเขาไม่เห็นข้อมูลที่บอกเชื้อชาติของเธอและน้องชายด้วย ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าข้อมูลของครอบครัวของฟ้าประทานถูกเก็บเป็นความลับ และมีการปกปิดอะไรอีกหลายๆอย่างโดยที่ฐานข้อมูลทั่วไปไม่อาจรู้ได้ เป็นไปได้ที่ฟ้าประทานเธอใช้นามสกุลของแม่  แต่ที่ทำให้เจเดนสงสัยมากที่สุดเห็นทีจะเป็นข้อมูลของบิดาเธอ ชาติกำเนิดของฟ้าประทานทำให้เจเดนสงสัยและใคร่รู้อีกหลายอย่าง ทั้งๆที่ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงได้ทำให้เขาอยากรู้จักเธอมากกว่านี้

        “เอายาให้กินหรือยัง”

        มือหนาวางแฟ้มข้อมูลลงก่อนที่จะเอ่ยถามไถ่วอนอูว่าเขาได้เอายาคุมกำเนิดให้เธอทานหรือยัง ที่เขาต้องทำแบบนี้เพราะเขาไม่อาจให้เธอตั้งท้องลูกของเขาได้ เพราะเธอเป็นแค่ทาส ทาสที่เขาซื้อเธอมาเพื่อรับใช้และตายไปเท่านั้น

         “เรียบร้อยแล้วครับ แต่ว่า...“

        วอนอูเว้นระยะประโยคคำพูดและก้มหน้าลงเพราะเขาไม่รู้ว่าเรื่องนี้ควรจะกล่าวรายงานให้เจเดนรับรู้หรือไม่ เพราะวอนอูเขามีอาการอึกอักจึงทำให้เจเดนรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อยดังนั้นเขาจึงเอ่ยให้วอนอูรีบเอ่ยสักที

        “แต่ว่าอะไร พูดมา”

        “เธอไข้ขึ้นสูงมากเลยครับนายท่าน ไม่ทราบว่าควรพาเธอไปหาหมอ-“

        “ไม่ต้อง”

        “ครับ”

        “ไปตามหมอมา แล้วพาเธอกลับไปที่ห้องเดิม”

        ว่าจบเจเดนก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและเขาก็มุ่งหน้าไปยังห้องใต้ดินที่เขาได้ขังร่างบางของฟ้าประทานไว้ในนั้น มือหนาจัดการไขกุญแจโซ่เหล็กที่กรงประตูและเปิดออกก่อนที่เขาจะย่างเท้าเข้าไปใกล้กับร่างบางที่นอนขดตัวอยู่บนฟูกแข็งๆในพื้น

        สภาพของฟ้าประทานในตอนนี้เธอมีเหงื่อเต็มตัว ใบหน้าสวยของเธอก็แดงก่ำเพราะพิษไข้ที่โลดแล่นอยู่ในร่างกายเธอ ร่างบางสั่นระริกด้วยความหนาวแต่เธอก็มีแค่ผ้าห่มผืนบางๆที่ไม่สามารถให้ความอบอุ่นเธอได้เลยสักนิด เจเดนยืนมองร่างบางที่น่าสงสารนอนตัวสั่นที่พื้นด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา เพราะความรู้สึกแปลกๆที่โผล่เข้ามาในหัวสมองของเขาเมื่อคืนในตอนที่เขากำลังกระทำชำเราเธอมันยังอยู่ในหัวของเขาไม่ไปไหน

        เจเดนไม่อยากให้ฟ้าประทานเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่เขารักคนนั้น ไม่อยากเลยสักนิด...

        “พาเธอไป”

         เจเดนเอ่ยสั่งลูกน้อยที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องให้มานำตัวของฟ้าประทานกลับไปที่ห้องที่เธออยู่เมื่อคืนก่อนที่เขาจะออกจากห้องใต้ดินนี้ไป

         20’47 PM

        ร่างบางที่นอนหลับสนิทค่อยๆขยับตัว และดวงตากลมโตก็ค่อยๆลืมขึ้นเมื่อเธอเริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้ว หลังจากที่เมื่อคืนก่อนร่างบางของฟ้าประทานถูกพาไปขังอยู่ห้องใต้ดินเธอก็นอนร้องไห้จนไข้ขึ้นไม่ได้สติ ความรู้สึกแรกเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาไม่ใช่ความรู้สึกหนักหัวและหนาวอย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับกลายเป็นว่าร่างกายของเธอได้รับความอบอุ่น แถมเธอยังรู้สึกได้ว่าเธอได้นอนเตียงนุ่มไม่ใช่ฟูกแข็งที่ห้องใต้ดิน

        ร่างบางค่อยๆขยับตัวและลุกขึ้นนั่งชันตัวในทันทีก่อนที่ดวงตากลมโตจะโฟกัสกับภาพตรงหน้าที่เธอได้เห็น ที่นี่ไม่ใช่ห้องใต้ดินที่เดิมแต่เป็นห้องเดิมที่เธอถูกเจเดนกระทำชำเราเมื่อคืน เมื่อนึกได้ดังนั้นร่างบางก็สะดุ้งเฮือกเมื่อเธอนึกถึงขาเตียงที่ถูกเธอถอดออกเมื่อคืน ร่างบางจึงรีบลุกลี้ลุกล้นขยับไปก้มดูขาเตียงที่เธอถอดออก แต่ตอนนี้ขาเตียงได้รับการซ่อมเรียบร้อยแล้วนั่นจึงทำให้ฟ้าประทานเธอโล่งอก

        “เรามาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย”

        แต่ถึงกระนั่นฟ้าประทานเธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แถมร่างกายของเธอยังรู้สึกเบาขึ้นไม่ทรมานเหมือนก่อนหน้านั้นแล้ว ฟ้าประทานเธอสำรวจร่างกายของตัวเองสักพักก่อนที่บานประตูที่ปิดสนิทจะถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงของหนึ่งในลูกน้องของเจเดนจะเข้ามา ฟ้าประทานเธอตกใจเล็กน้อยเพราะเธอกลัวว่าชายคนนั้นจะเข้ามาทำร้ายเธอ แต่เขาก็แค่เข้าเอาอาหารมาให้เธอและออกไปก็เท่านั้น

        ฟ้าประทานถอนหายใจอย่างโล่งอกในทันเมื่อชายคนนั้นออกไปแล้ว เมื่อเป็นดังนั้นร่างบางเธอจึงลุกออกจากเตียงและตรงไปยังโต๊ะญี่ปุ่นที่ถูกเพิ่มมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ กลิ่นอาหารหอมกรุ่นนั้นทำให้เธออดใจไม่ไหว เพราะเธอไม่ได้กินข้าวมาแล้วหนึ่งวันเต็ม อาหารมากหน้าหลายตาที่ฟ้าประทานเธอไม่เคยพบเห็นถูกทานจนหมดภายในพริบตา มันอร่อยมาก จนเธอก็ลืมนึกถึงเรื่องแย่เพราะเจเดนอาจจะวางยาเธอหรืออะไรก็ช่าง เธอเพิ่งนึกได้ตอนทานเสร็จแล้วแต่เธอก็ปล่อยความรู้สึกนั่นไปเพราะถ้าหากเจเดนวางยาเธอจริงๆเธอก็ได้กินของอร่อยก่อนตาย

         เสร็จจากทานอาหารเสร็จแล้วร่างบางจึงลุกเดินสำรวจในห้องนี้ที่มีอะไรหลายอย่างเพิ่มเข้ามาทำให้ดูเหมือนห้องมากหน่อย ทั้งตู้เสื้อผ้าและโต๊ะแต่งตัว นึกไม่ถึงว่าเจเดนเองก็มีจิตใจที่ดียอมจัดห้องนี้ให้เธอใหม่ ฟ้าประทานเธอตื่นเต้นกับห้องนอนใหม่เป็นอย่างมากแต่ก็ได้ไม่นานเพราะบานประตูที่ปิดอยู่ถูกเปิดออกอีกครั้งโดยฝีมือของวอนอูที่มาพร้อมกับหมอคนหนึ่ง ฟ้าประทานเธอตกใจสะดุ้งเฮือกยืนเบียดตัวเองเข้ากำแพงอยู่ห่างจากร่างสูงของวอนอูที่ถอนหายใจออกมาก่อนที่เขาจะเดินมาลากเธอให้มานั่งลงบนเตียงดีๆเพื่อที่หมอจะได้ตรวจสุขภาพของเธอ

        แท่งปรอทวัดไข้ขนาดพอดีถูกสอดที่ใต้รักแร้พร้อมกับเจลลดไข้ที่แปะลงบนหน้าผากมน หมอทำการฟังเสียงหัวใจของเธอและเช็ครอยช้ำต่างๆบนร่างกายของเธอก่อนที่เขาจะเขียนยิกๆลงไปในแผ่นกระดาษ และเขาก็เอาปรอทออกจากใต้รักแร้ หมอจดอะไรยิกๆลงไปอีกครั้งเขาพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะหันไปหาวอนอูและวอนอูจึงได้พาเขาออกไป 

        หลังจากที่หมอและวอนอูออกไปแล้วฟ้าประทานเธอก็ได้ยกมือจับแผ่นเจลลดไข้บนหน้าผากตัวเองงงๆ ไม่รู้ว่าที่เธอหลับไปหนึ่งวันเต็มนั่นพวกเขาทำอะไรเธอบ้าง เธอยังไม่รู้สึกวางใจแต่อย่างน้อยเธอก็รู้สึกดีที่เธออยังไม่ตาย และเธอก็ยังไม่อยากตายด้วยเพราะเธอยังมีเงินในบัญชีที่เธอยังไม่ได้กดดูเลยด้วยซ้ำว่าเงินเดือนเธอเข้าเท่าไหร่ คิดแล้วเธอก็รู้สึกเสียใจอยากร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง แต่เพราะไข้ที่ยังไม่หายดีเธอเลยไม่อาจจะร้องไห้แบบนั้นได้ เพราะเธออาจจะตายเพราะพาไข้ไม่ใช่เพราะถูกเจเดนฆ่าเอาหรอก

        แกร็ก

        “มาอีกแล้วเหรอ?”

        “เธอไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้กับฉัน”

        บานประตูปิดได้ไม่นานมันก็ถูกเปิดออกอีกครั้งโดยคนคนเดิม วอนอูเดินกลับเข้ามาพร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาล เขาดูมีสีหน้าไม่เป็นมิตรแต่ฟ้าประทานเธอก็กล้าพูดกับเขาโดยลืมตัวไป วอนอูยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้แก่ฟ้าประทานและเธอก็รับไว้และเปิดอ่านรายละเอียดในกระดาษ มันคือสัญญาใช้หนี้และสัญญานี้ก็เอาชีวิตของฟ้าประทาน แม่และน้องชายของเธอเป็นประกันถ้าหากเธอทำไม่สำเร็จ

        “เธอต้องทำงานเป็นทาสที่นี่ใช้หนี้ร้อยล้านที่นายท่านประมูลเธอมา”

        “แต่-“

        “โดยการใช้หนี้ในครั้งนี้มีชีวิตของเธอและคนในครอบครัวเธอเป็นประกัน ภายในหนึ่งปีหากเธอใช้หนี้ครบนายท่านจะปล่อยเธอไป แต่ถ้ายังใช้ไม่ครบเธอก็ตาย”

        “ล..แล้วฉันต้องทำอะไรบ้าง”

        “หนี้จะถูกหักล้างครั้งละหนึ่งหมื่นเหรียญหากเธอมีอะไรกับนายท่านและทำให้นายท่านพอใจ และหักลบครั้งละห้าพันเหรียญถ้าเธอทำให้นายท่านพอใจ”

        “นายจะบ้าเหรอ!นี่มันเอาเปรียบกันชัดๆ!”

        “ตอนนี้เธอเป็นทาสโดยสมบูรณ์แบบ และทาสไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรทั้งนั้น”

        ฟ้าประทานเธอได้แต่อ้าปากค้างเพราะเงื่อนไขในการใช้หนี้ของเธอมันช่างไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด ทั้งๆที่เธอถูกลักพาตัวมาและเขาก็ประมูลเธอไปเองแท้ๆ เธอยังต้องมาใช้หนี้ที่ไม่ได้ก่อแบบงงๆ ตอนนี้จึงทำให้ฟ้าประทานเธอครุ่นคิดแล้วว่าเจเดนช่างเป็นคนที่ไร้มนุษยธรรมเสียนี้กระไร เขาช่างเป็นคนที่ไร้เหตุ ขี้เอาเปรียบ แถมหน้าเงินใช้ย่อย

        “ทำใจได้แล้วก็ไปเตรียมตัว สี่ทุ่มเธอต้องขึ้นไปรับใช้นายท่าน แล้วอย่าคิดที่จะหาอาวุธขึ้นไปล่ะ ที่นายท่านเพิ่มฟอร์นิเจอร์ให้เธอในห้องนี้ก็บุญหัวเธอมากแค่ไหนแล้ว”

        “อืม” ฟ้าประทานเธอตอบรับวอนอูไปแบบส่งๆแต่สายตาเธอกรอกมองบนจนจะกลับด้านแล้ว ทั้งๆที่เธอป่วยยังไม่หายดีด้วยซ้ำเจเดนยังจะให้เธอไปรับใช้บ้าบออะไรอีก

        “แล้วก็อีกอย่าง..”

         “อะไรอีก”

         “อย่าเข้าใกล้นายน้อย อย่าไปให้นายน้อยเห็นหน้า หากหลบไม่ได้ที่จะเจอหน้าก็หนีซะห้ามให้เขาแตะตัวเธอได้อีก”

         “??”

         ว่าจบวอนอูก็ออกจากห้องไปทิ้งให้ฟ้าประทานเธอนั่งงงอยู่บนเตียงคนเดียว 

        22’10 PM

        เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงเวลาสี่ทุ่มสิบห้านาที ฟ้าประทานเธอไม่ได้ลืมเรื่องทีวอนอูบอกให้เธอไปรับใช้เจเดนในเวลานี่ แต่เธอกำลังลังเลว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อจากนี้ไปต่างหาก มือบางกำชายกระโปรงชุดเมดที่ยาวถึงตาตุ่มในมือแน่นด้วยความประหม่า ตั้งแต่ที่เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ได้แต่เดินวนไปวนมาในห้องเพราะเธอไม่กล้าออกไปจากห้องนี้ ฟ้าประทานเธอยังจำประโยคที่วอนอูขู่เธอไว้ได้แม่น

         “แล้วอย่าคิดหนี เธอหนีไม่รอดหรอกแค่เธอก้าวออกมาจากห้องลูกกระสุนก็จะเจาะกะโหลกเธอทันที”

         “บรึ๋ยยยย”

        แค่คิดเธอก็ขนลุกแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะถึงเวลาแล้วก็เถอะแต่เธอก็ยังไม่กล้าออกไปอยุ่ดี เพราะเธอกลัวว่านี่จะเป็นแผนที่หลอกให้เธอออกไปตาย

50%

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

        “!!”

         “นายท่านให้มาตาม”

        ในที่สุดก็มีคนมาตามเธอสักที หนึ่งในลูกน้องของเจเดนที่ยืนเฝ้าเธออยู่หน้าห้องเคาะประตูและเอ่ยบอกฟ้าประทาน ก่อนที่เธอจะค่อยๆเดินไปที่ประตูและค่อยๆบิดลูกบิดประตูออกอย่างช้าๆ เธอชะเง้อหน้ามองรอบๆ ที่นี่มีแต่ซุ้มโค้งสีขาวที่ข้างในมีผักนาๆชนิดๆถูกปลูกและบำรุงดูแลอยู่ในนั้น พอฟ้าประทานเธอก้าวเท้าออกไปอย่างจริงจังเธอถึงได้รู้ว่าที่เธออยู่นั้นมันคือโรงเก็บผักมาก่อน พอได้รู้ความจริงถึงสถานะที่อยู่ทำให้ฟ้าประทานเธอต้องอ้าปากค้าง 

        อเมซิ่งมาก เจเดนให้เธอมาอยู่ในโรงปลูกผัก...

        “แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ห้องใต้ดินแหละวะ”

         ฟ้าประทานเธอพึมพำเบาๆก่อนที่เธอจะชะเง้อชะแง้มองหาทางไป ซึ่งมันเป็นลานกว้างๆที่มีโรงเก็บผักตั้งอยู่เรียงแถวและมีกรงเก็บผักที่เธออยู่ตั้งอยู่หลังเดียวโดดๆ มองดูจึงจะเห็นคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่ใกลโพ้น ฟ้าประทานเธออดไม่ได้ที่จะบ่นงุบงิบเพราะที่ที่เจเดนอยู่กับที่ที่เธออยู่มันห่างกันราวกับสวรรค์กับกับพื้นโลกยังไงอย่างงั้น กว่าเธอจะเดินไปถึงคฤหาสน์ฟ้าก็สร่างพอดี

        “แฮ่กๆๆๆ แฮ่กก”

        ในที่สุดร่างบางในชุดเมดก็เดินทางมาถึงหน้าคฤหาสน์ที่เธอถูกเจเดนบีบคอเมื่อวานก่อนนู้นสักที ร่างบางหยุดยืนค้ำเข่าอยู่ตรงหน้าบันไดกว้างข้างหน้าที่มีเหล่าลูกน้องชุดดำของเจเดนยืนเฝ้าตาไม่กระพริบ ยังดีที่วันนี้คนพวกนี้ไม่ได้วิ่งไล่ยิงเธอเหมือนอย่างเมื่อวานก่อน ว่าแล้วเธอลองหนีดูดีมั้ยนะ?

          “ห้องทำงานนายท่านอยู่ชั้นสองสุดทางเดิน”

        แต่ดูเหมือนว่าเธอคงจะหนีไม่ได้แล้วล่ะ เพราะวอนอูที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้โผล่มายืนมองเธอนิ่งๆแถมบอกทางให้พร้อม 

        “อืม!”

        ฟ้าประทานเธอจึงตอบกลับวอนอูไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงใจเท่าไหร่นัก ตอบเสร็จเธอก็เดินยกกระโปรงยาวๆของเธอขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน ที่นี่กว้างใหญ่อลังการงานสร้างมากสมกับเป็นบ้านของมาเฟียที่รวยสุดโต่งอย่างเจเดน แต่ดันเสียอยู่อย่างหมอนี้รวยจะตาย แต่ดันคิดเล็กคิดน้อยให้ฟ้าประทานเธอทำงานใช้หนี้นี่แหละ

        ก๊อก ก๊อก ก๊อก

         เมื่อขึ้นมาถึงหน้าห้องทำงานของเจเดน วอนอูที่เดินขึ้นมามหลังก็จัดการเคาะประตูให้เสร็จสรรพก่อนที่เขาจะเปิดประตูและเข้าไป เขาโค้งหัวให้เจเดนหนึ่งทีก่อนที่เขาจะหันมาจิกสายตาใส่ฟ้าประทานที่มัวแต่ยืนเอ๋อเชยชมห้องทำงานของเจเดน กว่าฟ้าประทานเธอจะหันมาเห็นสายตาของวอนอูร่างบางก็ถูกกระชากพร้อมกับกดหัวให้ก้มลงเรียบร้อยแล้ว

        พรึ่บ! ตุบ!

        “นี่!”

        “หุบปาก!”

        “ชิส์!”

        ฟ้าประทานเธอยอมก้มหัวให้เจเดนตามที่วอนอูบังคับอย่างไม่เต็มใจ ก่อนที่วอนอูจะเงยหน้าขึ้นยืนปกติเธอจึงได้เงยหน้าขึ้นตาม แต่ถึงกระนั้นวอนอูก็เตะตัดขาเธอจนล้มนั่งคุกเข่าที่พื้นโดยที่เขาไม่ได้บอกกล่าวเล่าสู่อะไรฟ้าประทานก่อนสักนิด เจ็บก็เจ็บแต่เธอดันร้องเสียงดังไม่ได้ ร่างบางร้องออกมาเบาๆเพราะเธอเกรงว่าเจเดนที่นั่งทำงานเงียบกริบจะพิโรธเอา 

        “พาเธอขึ้นมาทำไม”

        “มารับใช้นายท่านครับ”

        “ออกไป”

        “ครับ นายท่าน”

        “หา! เดี๋ยวสิ ฉันเดินมาไกลนะ-“

        “เชิญ”

        “แกออกไป ส่วนเธออยู่”

        “ครับ นายท่าน”

        ฟ้าประทานเธอกำลังตั้งเค้าจะเถียงวอนอูเต็มที่ แต่ทว่าเจเดนกลับเอ่ยตัดบทซะก่อน วอนอูโค้งหัวให้เจเดนอีกครั้งและออกไปในทันที ทิ้งไว้แค่ร่างบางของฟ้าประทานที่ยังนั่งคุกเข่าร้องโอดโอยเพราะเธอยังเจ็บเข่าไม่หาย แต่เธอก็ยอมนั่งนิ่งๆเพราะเธอไม่กล้าหืออะไรกับเจเดนมากนัก เพราะเมื่อวานเขาเพิ่งจะข่มขืนเธอมา เธอเองก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลามานั่งเสียใจ เพราะเธอต้องรักษาชีวิตให้รอดกลับไปหาครอบครัวของเธอให้ได้

        ติ้ก ต้อก ติ้ก ต้อก

        ไม่มีเสียงใดๆเปล่งออกมาจากปากของเจเดน มีเพียงแค่เสียงนาฬิกาและเสียงลมหายใจเข้าออกของฟ้าประทานที่เธอนั่งคุกเข่าจนตอนนี้ขาทั้งสองข้างของเธอชาจนไม่รู้สึกอะไรแล้ว เธอทรมานแทนแย่แต่เธอก็ไม่กล้าเถียง เพราะยังไงเจเดนก็ต้องมีปืนอยู่ในลิ้นชักแน่ๆ หากเธอวุ่นวายแล้วเขาควักปืนออกมายิงเธอศพเธอคงไม่สวยแน่ๆ เธอจึงจำใจต้องนั่งคุกเข่าอยู่ที่เดิมเงียบๆ

        02’13 AM

        “ห้าวววว”

        เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ฟ้าประทานเธอหาวออกมาไม่รู้กี่ทีต่อกี่ที เจเดนก็ไม่พูดอะไรกับเธอเลยสักคำ เขาให้เธอรับใช้อะไรก็ไม่ยอมพูด และฟ้าประทานเธอก็ไม่กล้าจะทำอะไรบู่มบ่าม หากเธอทำสุ่มสี่สุ่มห้าเจเดนก็ยิงเธออีก และตอนนี้ก็ง่วงนอนไม่ไหวแล้ว

         “นี่..คุณ”

        เพราะความง่วงครอบงำฟ้าประทานเธอจึงยอมเอ่ยคำพูดออกมาในที่สุด เธอเอ่ยเรียกเจเดนเบาๆ แต่เขาก็แค่กระตุกคิ้วไม่ได้พูดอะไรออกมาอยู่ดี

        “คุณจะให้ฉันทำอะไรทำไมคุณไม่บอก ฉันง่วงไม่ไหวแล้ว”

        “เธอเป็นทาสมีสิทธิ์พูดแบบนี้ด้วยเหรอ”

        “แต่ฉันก็คนมั้ยล่ะ ฉันต้องนอนคุณไม่นอนหรือไง-อุ่ย”

        ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดจบความแค่สายตาของเจเดนเหลือบมองมาที่เธอ ก็ทำให้ฟ้าประทานเธอขนลุกซวบ เมื่อกี้เธอคงพูดอะไรผิดไป เพราะสีหน้าเจเดนในตอนนี้ช่างน่ากลัวซะเหลือเกิน

        “ขอโทษค่ะ”

        เจเดนละสายตากลับไปที่งานตรงหน้าเหมือนเดิมเมื่อฟ้าประทานเธอเอ่ยขอโทษ ที่เจเดนเขามองฟ้าประทานแบบนั้นก็เพราะว่าฟ้าประทานเธอพูดถูก เจเดนไม่เคยนอน เพราะเขานอนไม่หลับ ยามใดที่เขาหลับตาลงภาพโหดร้ายในวันนั้นก็โผล่เข้ามาทำให้เขาสะดุ้งตื่นและนอนไม่หลับอีกเลย เขาจึงมานั่งทำงานในตอนกลางคืนแบบนี้ไง

        “เธอไม่รู้หน้าที่ของตัวเอง?”

        “ค..คะ?” จู่ๆเจเดนก็เอ่ยถามฟ้าประทานทำให้ดวงตากลมๆที่กำลังจะหลับเบิกกว้างในทันที แต่เธอก็ต้องสงบปากสงบคำลงเพราะสายตาพิฆาตของเจเดนที่จ้องเธอแบบนั้นอีกแล้ว “ไม่รู้ค่ะ”

        “วอนอูไม่ได้บอก?”

        “บอกค่ะ”

        “แล้วทำไมเธอถึงไม่รู้”

        “ก็ไม่เห็นจะมีงานอะไรอย่างอื่นนอกจากให้ฉันทำให้คุณพอใจ-“

        “งั้นก็มาทำสิ”

        “คะ?”

        สิ้นประโยคของเจเดนทำให้ฟ้าประทานเธอเบิกตากว้างด้วยความงุนงงอีกครั้ง เขาพูดออกมาได้อย่างนิ่งเฉยแบบนั้นได้ยังไงกัน พอเธอเหลือบสายตามองดูนาฬิกาตอนนี้ก็เป็นเวลาตีสองกว่าๆและเธอก็ง่วงมากแล้วด้วย อยู่ตั้งนานก็ไม่ยอมบอกให้เธอทำอะไรสักอย่าง บทจะมาบอกให้ทำก็บอกแบบดื้อๆ น่าตี แต่เธอก็คงไม่กล้าตีเพราะไม่งั้นมีหวังเธอได้โยนยิงตาย 

        “เร็ว”

        เจเดนเอ่ยเร่งให้ฟ้าประทานเธอทำหน้าที่อีกครั้ง ร่างบางจึงตัดสินใจลุกขึ้นแล้วทุบไปที่ขาตัวเองทีสองทีเพราะมันชาไม่ไหว ก่อนที่เธอจะลากกระโปรงยาวๆของเธอเดินเข้าไปใกล้กับร่างสูงของเจเดนที่นั่งทำงานอยู่ไม่ไกล แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเข้าใกล้เจเดนมากกว่านั้น เขาก็เอ่ยดักเธอและไล่เธอกลับซะงั้น

         “ไม่ต้องแล้ว ไสหัวกลับไปไป”

        “คะ?”

        ฟ้าประทานเธออุทานด้วยความงุนงงอีกครั้งและอีกครั้งด้วยความที่เธอไม่เข้าใจ เธอไม่เข้าใจอารมณ์แปรปรวนของเจเดนเลยสักนิด เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย เดี๋ยวดุ เดี๋ยวเสี่ยว ตกลงเขาจะเอายังไงกันแน่

        “เธอแต่งตัวมาแบบนี้ฉันไม่มีอารมณ์ ไสหัวไป”

        “?”

        คำพูดของเจเดนทำให้ฟ้าประทานเธอมีเครื่องหมายคำถามขึ้นบนหัวอีกครั้ง และเธอก็รีบก้มมองสภาพของตัวเองซึ่งเธอก็ว่ามันปกติดี เห็นทีคงจะเป็นเจเดนนั่นแหละที่ไม่ปกติ

        “ค่ะ!”

        ฟ้าประทานเธอเอ่ยลาและเตรียมจะหันหลังกลับออกไป แต่ทว่าเธอดันไปประจบกับสายตาขู่ๆของเจเดนอีกครั้งทำให้เธอต้องขบริมฝีปากและโค้งลงเพื่อเอ่ยคำลาใหม่ในทันที

        “ค่ะ ...นายท่าน!”

        “เดี๋ยว”

        เธอลงเสียงกระแทกคำว่านายท่านหนักๆไปทีเพราะหมั่นไส้อีกคนไม่ไหวและเธอก็รีบหันหลังกลับไปในทันที แต่ทว่าเจเดนยังไม่จบเขายังเอ่ยเรียกเธอเอาไว้อีกครั้ง ทำให้ฟ้าประทานเธออดกัดฟันด้วยความหงุดหงิดไม่ได้ แต่เธอก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มในตอนที่หันกลับไปหาเจเดนและเธอก็ก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อรอรับคำสั่งจากเขา

        “พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้ฉัน”

        คำสั่งของเจเดนทำให้ฟ้าประทานเธอเลิกคิ้วพร้อมกับเหลือบสายตามองดูนาฬิกาที่ตอนนี้บ่งบอกเวลาเกือบจะตีสามแล้ว กว่าเธอจะกลับถึงห้องพักก็ตีสามครึ่ง เธอได้นอนครึ่งชั่วโมงและเธอก็ต้องรีบมาที่นี่เพื่อทำอาหารให้เขาอีก เพราะงั้นเธอไม่นอนก็ได้

        “รับทราบค่ะ นาย-ท่าน ต้องการให้ดิฉันทำอาหารอะไรเป็นพิเศษดีคะ เรียนเชิญรับสั่งได้เลยค่ะ”

        คำพูดของฟ้าประทานทำให้เจเดนต้องละสายตาและมองใบหน้าสวยของเธอที่ก้มลงอีกครั้ง เขารู้ว่าเธอกำลังกวนเขาอยู่ไม่ใช่เขาไม่รู้ แต่ที่เขาไม่อะไรกับเธอก็เพราะว่าตราบใดที่เขายังไม่รู้ประวัติของพ่อเธอเขาก็จะปล่อยเธอไป แต่หากเขารู้เมื่อไหร่ล่ะก็...เขาจะจัดการเธอในทันที

        “ไสหัวไป”

        “ค่ะ นาย-ท่าน”

100%

-SLAVEHOLDER-

#ออลออฟเจเดน

TWR.

มีความไล่น้อง แล้วอะไรคือมีการหมดอารมณ์เพราะน้องใส่กระโปรงยาว มีคนถามว่าใช้หนี้คุมเจเดนต้องเปลืองตัวมากๆ ก้ใช่ค่ะ5555 เหตุผลก็แบบไม่อยากให้น้องใช้หนี้หมดแหละดูออก อยากให้น้องอยู่ต่อไปเพื่อพิสูจน์อะไรสักอย่าง บวกกับคูมเจเดนฮีค่อนข้างงกอ่ะเน้อะ ตอนที่ประมูลน้องมาหมดร้อยล้านเหรียญ แต่ได้คืนจากตระกูลวาตานาเบะมาห้าร้อยเหรียบก็คุ้มออกจะให้น้องใช้หนี้ทำไม แค่กๆ5555 แถมคุมวอนอูก็คือเตะตัดขาน้องให้คุกเข่าแบบอาร์ดคอร์ เจ็บเข่าแทนน้องมั่ยหยุด5555

ทวงได้นะคะ ทวงปึ้บถ้าไรท์เจอไรท์ก็จะมาอัปให้ทันทีเพราะยังเหลือคนอ่านอยู่ แอแง ไรท์ก็ใจชี่นนน ค้าบทุกโคนนนน

 แงง ไม่รู้ว่าถูกใจทุกคนมั้ย หรือยังไงก็คอมเม้นติชมกันได้เลยนะคะไรท์รอรับฟัง ข่อมคุณค้าบ