-SLAVEHOLDER- [BTS X YOU]

ลำดับตอนที่ #3 : -SLAVEHOLDER- 02- Nc -100%

คำเตือน : เนื้อหาเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือพาดพิงผู้ใด มีเนื้อหารุนแรง 18+ รับไม่ได้กดออกนะคะ อย่ากดแบน หรือเตือนกันดีๆก็ได้ไรท์รับฟังนะ

-SLAVEHOLDER- 

-02-

          #ฟ้าประทานเจเดน

        Love me or hate me, but you will never change me – จะรักหรือเกลียดฉัน แต่คุณก็ไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้

        ร่างสูงของเจเดนเดินกลับเข้ามาในบ้านหลังจากที่เขาเดินออกไปชมจันทร์ข้างนอกด้วยท่าทีหัวเสีย ใบหน้าหล่อของเขาบัดนี้ยับยู่ยี่เพราะอารมณ์ร้อนจากหญิงสาวน่ารำคาญเมื่อครู่ เพราะบาดแผลที่เข่าของเธอทำให้เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวของเจเดนเปื้อนเลือดของเธอไม่น้อย แค่เห็นรอยเลือดเขาก็รู้สึกโมโห รู้แบบนี้เขาน่าจะเอาปืนยิงเธอให้ตายไปซะ

        “เพิ่งกลับมาเหรอครับ”

        ในขณะที่เจเดนกำลังจะเดินขึ้นบันไดเพื่อที่จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เสียงทุ้มของน้องชายแท้ๆของเขา ‘จอนโจชัว’ ก็ดังขึ้นจากข้างหลัง เจเดนละสายตาจากรอยเลือดที่เปื้อนอยู่บนเสื้อคลุมของเขาและมองตามเส้นทางที่โจชัวเดินกลับมาเขาก็รู้ว่าโจชัวพึ่งกลับมาจากระเบียงที่ตึกสาม โจชัวต้องเห็นเหตุการณ์เมื่อกี้แน่ๆ

        “อืม”

        เจเดนเอ่ยตอบน้องชายในลำคอก่อนที่จะหันหลังตรียมขึ้นไปเปลี่ยนชุดแต่ทว่าเสียงของโจชัวก็ดังดักเขาไว้อีกครั้ง

        “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอครับ”

        “เรื่องนี้แกไม่ต้องยุ่ง”

        “แต่ผมอยากรู้”

        “เสียงผู้หญิงคนนั้นรบกวนการนอนของแกหรือไง”

        “ผมก็แค่สงสัยว่าทำไมพี่ถึงพาผู้หญิงคนนี้มาที่บ้านโดยที่ยังไม่ทำอะไรเธอ”

        โจชัวเอ่ยถามในสิ่งที่ตนสงสัยออกไปทำให้เจเดนที่หยุดค้างตรงบันได เขารู้สึกหนักใจไม่น้อย ไม่ใช่ว่าเขาไม่ต้องการที่จะคุยกับน้องชายของเขา แต่เป็นเพราะว่าครั้งนี้โจชัวดูสนใจเรื่องของเขาผิดปกติ นั่นทำให้เจเดนรู้แล้วว่าโจชัวกำลังสนใจผู้หญิงของเขา

        “ไม่นานหรอก ไม่ต้องห่วง”

        ว่าจบเจเดนก็หันหลังกลับห้องไปในทันทีทิ้งไว้แค่ร่างสูงของโจชัวที่มองตามแผ่นหลังพี่ชายจนหายลับตาไป เมื่อเจเดนหายไปแล้วโจชัวจึงหันหลังกลับไปหาหญิงสาวที่พี่ชายเขาพามาในทันที ไม่ว่าเจเดนจะพาผู้หญิงคนนี้มาด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่โจชัวจะไม่ยอมให้เธอได้มีชีวิตอยู่ที่นี่เกินสามวันแน่

        “ฉันทำแผลเองได้ค่ะ คุณออกไปเถอะ”

        ฟ้าประทานเอ่ยปฏิเสธวอนอูในทันทีเมื่อเขากำลังจะทำแผลให้เธอ วอนอูยอมว่างมือลงก่อนที่ฟ้าประทานเธอจะแย่งเอาสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์ในมือของวอนอูมาทำแผลด้วยตัวเอง

        “ทำแผลเสร็จเธอต้องขึ้นไปหานายท่าน”

        กึก!

        มือบางชะงักทันทีเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่วอนอูพูด เธอคิดว่าคนคนนั้นควรจะถอดใจได้แล้วทั้งๆที่เธอเลือดเต็มตัวขนาดนี้เขายังจะให้เธอไปหาอีก นี่มันมัดซบชะมัด พวกเขาคิดว่าเธอจะยอมทำตามอย่างว่าง่ายจริงๆสินะ แต่ก็ดีเหมือนกัน อยู่กับนายนั่นสองคนเมื่อไหร่ฟ้าประทานเธอจะลอบฆ่าเขาได้ง่ายๆ ฆ่าเจ้านายได้ลูกน้องจะไปยากอะไร

        “หวังว่าเธอคงไม่ได้คิดจะทำร้ายนายท่านหรอกนะ”

        “เปล่า ใครจะกล้าคิด”

        ฟ้าประทานรีบเอ่ยแก้ตัวในทันทีเพราะเธอไม่คิดว่าวอนอูจะรู้ทันว่าเธอกำลังคิดอะไร บ้าบอ คนพวกนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

        “ก็เห็นเธอยิ้มแปลกๆ กำลังคิดอยู่ล่ะสิ”

        “เปล่าสักหน่อย”

        “ยอบรับก็แค่นั้น ฉันจะไปเอาชุดมาให้เปลี่ยนรออยู่ที่นี่ แล้วอย่าคิดหนี เธอหนีไม่รอดหรอกแค่เธอก้าวออกมาจากห้องลูกกระสุนก็จะเจาะกะโหลกเธอทันที”

        วอนอูออกไปพร้อมกับทิ้งคำขู่เอาไว้เพราะเขาคงคิดว่าฟ้าประทานเธอจะกลัวจนหัวหด แต่ไม่ เธอแลบลิ้นตามหลังวอนอูด้วยซ้ำ

        “นายท่านบ้าบออะไร สมัยนี้แล้วยังมีอยู่อีก ชิส์”

        ริมฝีปากบางบ่นงุบงิบก่อนที่เธอจะหันกลับมาตั้งใจทำแผลที่หัวเข่าของตัวเอง แผลที่ถลอกใหญ่ใช่ย่อยนั่นคือสาเหตุว่าทำไมเลือดเธอถึงออกเยอะขนาดนั้น

        แกร็ก

        “?”

        วอนอูออกไปไม่นานบานประตูก็ถูกเปิดออกโดยฝีมือร่างสูงของชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดนอนสีกรม เขาเดินเข้ามาและปิดประตูในทันทีทำให้ฟ้าประทานรีบถอยหนีในทันทีตามสัญชาติญาณ ชายคนที่เข้ามาเขามีรูปร่างและหน้าตาคล้ายกับเจเดนไม่น้อย ซึ่งเดาไม่ยากเลยสักนิดว่าคนคนนี้อาจจะเป็นญาติพี่น้องหรืออะไรสักอย่างของเจเดน ซึ่งฟ้าประทานคิดว่าเป็นแบบนั้น เขาค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ร่างบางขึ้นเรื่อยๆ และเธอก็ถอยหลังหนีเรื่อยๆเช่นกัน

        เธอไม่รู้ว่าชายคนนี้ต้องการอะไรทำไมจู่ๆเขาถึงได้เข้ามาในนี้ ยิ่งเขามีสีหน้าเรียบเฉยยิ่งทำให้ฟ้าประทานเธอไม่สามารถเดาได้เลยว่าชายคนนี้เขาต้องการอะไร เท้าหนาค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆก่อนที่เขาจะคว้าไหลบางของฟ้าประทานไว้และผลักเธอชนกับกำแพงเย็นเฉียบ เขาจ้องหน้าเธอชั่วครู่ก่อนที่เขาจะเอ่ยออกมา

        “ก็ไม่เห็นมีอะไรพิเศษ”

        “!?”

        คำพูดของชายคนนั้นทำให้ฟ้าประทานขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ไม่มีอะไรพิเศษหมายความว่ายังไง ก็เธอไม่ใช่คนพิเศษอยู่แล้วเธอกำลังจะถูกฆ่า ใครบอกว่าเธอพิเศษกันเล่า

        “ฉันให้เวลาเธอสามวัน หาทางหนีออกไปจากที่นี่ซะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

        ชายคนนั้นเอ่ยขู่ฟ้าประทานก่อนที่เขาจะผละออกและกำลังจะเดินจากไปเมื่อเป็นดังนั้นฟ้าประทานเธอจึงเอ่ยดักตามหลังเขาทำให้เขาหยุดชะงัก

        “งั้นคุณก็ช่วยฉันสิ!” ฟ้าประทานเธอรวบรวมความกล้าสุดฤทธิ์ในการขอให้ชายคนนี้ช่วย ไหนๆก็ดูเหมือนเขาจะไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่แล้ว เขาก็ต้องช่วยเธอ “ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ ฉันถูกลักพาตัวมา เพราะฉะนั้นคุณต้องช่วยฉัน”

        “เธอไม่มีค่าพอที่ฉันจะช่วย”

        ปัง!

        ว่าจบชายคนนั้นก็ออกไปและปิดประตูใส่หน้าเธอเสียงดัง ฟ้าประทานเธอได้แต่ยืนอ้าปากค้างเพราะเธอไม่นึกว่าจะมีคนที่หยาบคายมากกว่าเจเดนอีก ชายคนนั้นออกไปได้ไม่นานยังไม่ทันที่ฟ้าประทานเธอจะได้เดินกลับไปที่เดิมด้วยซ้ำ วอนอูก็กลับมาพร้อมกับชุดใหม่ในมือ เขาเดินมาหาฟ้าประทานที่ยังยืนทำหน้าคาดเดาความคิดของเธอไม่ออกอยู่ตรงกำแพงก่อนที่จะเอ่ย

        “เมื่อกี้นายน้อยมาหาเธอเขาได้ทำอะไรเธอรึเปล่า”

        “นายน้อย?”

        สรรพนามที่วอนอูเรียนผู้ชายคนเมื่อกี้ทำให้ฟ้าประทานเธอขมวดคิ้วมุ่น แล้วทวนสรรพนามที่วอนอูพูดเมื่อกี้อีกครั้ง

        “ใช่ นายน้อย เธออย่าไปยั่วโมโหเขาเชียวล่ะ เพราะเขาก็ไม่ได้ใจดีไปกว่านายท่านสักเท่าไหร่”

        ก็แน่นอนล่ะเรื่องนี้ฟ้าประทานเธอได้รับรู้ด้วยตัวเองแล้ว คนดีที่ไหนจะมาผลักคนอื่นใส่กำแพงตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน

        “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว สภาพเธอในตอนนี้ดูไม่ได้เลยจริงๆ”

        วอนอูเอ่ยพร้อมกับยื่นชุดใหม่ในมือให้ฟ้าประทาน เธอรับมันมาอย่างงงๆเพราะเธอเองก็รู้สึกประหม่าที่วอนอูว่าสภาพเธอดูไม่ได้ ที่จริงฟ้าประทานเธอก็รู้ตัวดีอยู่แล้ว ตอนเธออยู่ที่ไทยเธอก็รู้สึกแบบนี้มาตลอด เพราะเธอต้องทำงานอดหลับอดนอนเธอไม่มีเวลามาดูแลตัวเอง ที่นี่มีแต่คนหน้าตาสะสวยกันทั้งนั้นก็ไม่แปลกที่วอนอูจะว่าเธอสภาพดูไม่ได้

        เมือฟ้าประทานเธอรับชุดใหม่มาไว้ในมือแล้ววอนอูก็ออกไปในทันที ในห้องรับรองนี้จึงเหลือแค่เธอเพียงคนเดียว

        ดังนั้นฟ้าประทานเธอจึงค่อยวางชุดที่วอนอูให้ไว้บนเตียงและเธอก็เดินสำรวจห้องแห่งนี้ ห้องนี้ไม่มีอะไรที่เธอพอจะเอามาเป็นอาวุธได้เลยเพราะในนี้มีเพียงเตียงนอนกับห้องน้ำซึ่งในห้องน้ำก็ไม่มีอะไรนอกจากครีมอาบน้ำและแปรงฟัน แจกันสักอันก็ไม่มีนี่มันจะเกินไปไหม

        แต่ฟ้าประทานเธอก็ไม่ลดละความพยายามเธอจึงคุกเข่าลงที่ข้างเตียงและเธอก็ลองก้มมองใต้เตียงเผื่ออาจจะมีอะไรซ่อนไว้ แต่มันก็ไม่มีอะไรซ่อนไว้ ดวงตากลมโตมองสำรวจใต้เตียงไปสักพักสายตาของเธอก็มาหยุดที่ขาเตียงที่เป็นเหล็กต่อประกอบเอาไว้ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสวยทันทีและเธอก็จัดการหมุนน็อตด้วยมือและดึงขาเตียงออกมาข้างหนึ่ง และเธอก็รีบลุกไปดึงผ้าห่มมาปิดตรงขาเตียงที่ว่างเปล่าไว้เพื่อไม่ให้ใครเห็น จากนั้นเธอจึงเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำให้เรียบร้อย

        ใช้เวลาประมานยี่สิบนาทีฟ้าประทานเธอก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เธอจึงออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าชุดใหม่ ซึ่งมันก็ไม่ควรเรียกว่าชุด มันคือผ้าคลุมอาบน้ำธรรมดาต่างหาก ฟ้าประทานเธอเอ่ยบ่นวอนอูอุบอิบแต่เธอก็ทำอะไรมากไม่ได้ ในห้องนี้ไม่แม้แต่กระจกให้เธอได้ส่องดูตัวเองเลยด้วยซ้ำ

        แกร็ก

        “!!!”

        ในขณะที่ฟ้าประทานเธอกำลังจัดเสื้อผ้าของตัวเองและเธอก็กำลังเตรียมที่จะเอาเหล็กจากขาเตียงมาซ่อนไว้ข้างหลังเธอ แต่นึกไม่ถึงว่าบานประตูที่ปิดไว้จะเปิดออกและคนที่เข้ามาไม่ใช่วอนอูแต่เป็นนายท่านของเขาที่ตอนนี้ใส่ชุดคลุมอาบน้ำตัวเดียวเหมือนกันกับเธอ เมื่อใบหน้าของเจเดนปรากฏให้ฟ้าประทานเธอได้เห็นเธอก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

        แล้วไหนวอนอูบอกให้เธอขึ้นไปหาเขาไงทำไมเขาถึงมาที่นี่ด้วยตัวเอง

        พรึ่บ

        “!!!”

        ยังไม่ทันทีฟ้าประทานเธอจะได้ขยับตัวหนี ร่างสูงก็เดินรุดหน้าเข้ามาโอบเอวบางของเธอเขาหาตัวและเขาก็แย่งเหล็กขาเตียงในมือของเธอที่เธอบังไว้ข้างหลังออกมาและโยนทิ้งลงพื้นในทันที

        เกล้งงงง

        “เฮือก!”

        เจเดนจับไหล่บางของฟ้าประทานไว้แน่นและผลักเธอกับกำแพงเย็นเฉียบที่เธอเพิ่งถูกน้องชายของเขาผลักใส่เมื่อครู่เต็มแรงจนร่างบางสั่นสะท้าน

        “คิดจะลอบฆ่าฉันเหรอ?” เจเดนออกเอ่ยพร้อมออกแรงบีบที่ไหล่บางของฟ้าประทานแรงขึ้น เขายกยิ้มมุมปากเพราะนึกสมเพชผู้หญิงโง่ตรงหน้า “ไปฝันเอาในนรกเถอะ”

        พลั่ก!

        “กรี้ดด!”

        ตุบ!

        ร่างบางของฟ้าประทานถูกเจเดนเหวี่ยงอย่างแรงจนเธอล้มลงกับพื้นและร่างสูงก็โน้มตัวลงมาคร่อมเธอกักขังเธอไว้ในอ้อมแขน ริมฝีปากหยักกระตุกเบนสายตามองไปยังขาเตียงที่ไร้เล็กค้ำยันก่อนที่เขาจะหันกลับมามองใบหน้าสวยที่จ้องเขานิ่ง เจเดนรู้ว่าฟ้าประทานเธอกำลังคิดหาทางเอาตัวรอดอยู่ เพราะเธอเป็นแบบนี้เขาจึงได้ไปแย่งประมูลเธอมาจากจีมิน เพราะเขาเห็นว่าเธอมีความทะเยอทะยานที่จะเอาตัวรอดทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้

        “ย..อย่าทำอะไรบ้าๆนะ ฉันรู้ว่า-“

        “หุบปาก!”

        “อึก!”

        “ไม่อยากบนเตียงก็บอกดีๆ ไม่เห็นต้องเอาขาเตียงออก”

        “ไม่ใช่แบบนั้นนะ กรี้ด!”

CUT

Password=ชื่อเรื่องอิ้งตัวพิมพ์ใหญ่ทั้งหมด

50%

“นังผู้หญิงโง่!”

        โจชัวจับไหล่บางของฟ้าประทานที่เจ็บปวดรวดร้าวแล้วเขย่าแรงๆพร้อมกับพร่ำด่าเธอ เจเดนไม่ได้ตามเธอมาเพราะเขารู้ว่าโจชัวจะต้องรอเขาอยู่ที่ไหนสักที เดิมทีโจชัวกะจะฆ่าฟ้าประทานทิ้งไปเลยซะ แต่ทว่าเป็นวอนอูที่วิ่งตามเธอมาและเขาก็ขอร้องให้โจชัวยอมปล่อยตัวฟ้าประทานให้แกเขาตามคำสั่งของเจเดน

        ฟ้าประทานถูกวอนอูพามาอยู่ที่ห้องใต้ดินซึ่งเป็นที่สำหรับ ‘ทาส’ ที่เจเดนประมูลมาในทุกๆสามเดือน เธอเหล่านั้นจะได้ใช้ชีวินเป็นทาสให้แก่เจเดนเป็นเวลาสามวัน พวกเธอจะต้องทำตามคำสั่งของเจเดนทุกอย่างไม่ว่าเขาจะสั่งให้พวกเธอทำอะไรพวกเธอก็ต้องทำ 

        ภายในห้องใต้ดินที่มีเตียงนอนและผ้าห่มผืนบางเพียงผืนเดียว ร่างบางที่บอบช้ำกำลังนั่งร้องไห้ด้วยความรู้สึกล่องลอยและสติที่ขาดหาย เธอไม่รู้ว่าทำไมชีวิตเธอจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ เธอไม่เคยไปทำร้ายใครก่อนเลยสักครั้งทำไมเธอจะต้องโดนทำร้ายโดยที่ไม่รู้อะไรด้วย เป็นเวลาที่ร่างบางของฟ้าประทานได้นั่งสำนึกและคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้เธอจึงเผลอหลับไปในที่สุด

         วันต่อมา

         “นายท่านครับ”

        ภายในห้องทำงานของฮวายังคอเปอเรชั่นที่มีร่างสูงในชุดสูทสีดำกำลังนั่งเช็คข้อมูลของสินค้าล้อตใหม่ที่กำลังจะถูกส่งมาในอีกไม่กี่วันนี้ ร่างสูงของวอนอูจึงเดินเข้ามาก่อนที่จะยื่นแฟ้มเอกสารสีเทาให้แก่เจเดน เจเดนรับมาก่อนที่เขาจะกวาดสายตาอ่านตัวหนังสือในแผ่นกระดาษอย่างคล่องแคล่ว รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหล่อจากที่เรียบเฉยมานานตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อคืน

        “จัดการให้เรียบร้อย”

        “ครับ” เจเดนเอ่ยพร้อมกับยื่นแฟ้มเอกสารให้วอนอูคืน “นายท่านครับคุณมิโกะมาขอพบนายท่าน”

         “ไล่เธอกลับไป”

        “ได้ครับ”

        “แล้วนายท่านจะไปไหนต่อครับวันนี้นายท่านมีประชุม-“

        “แกจัดการละกัน ฉันมีธุระอื่น”

        “อ่อ ครับ”

        วอนอูโค้งหัวให้นายท่านก่อนที่เจเดนจะลุกยืนเต็มความสูงและกำลังจะเดินออกจากห้องทำงานไป แต่ทว่าภาพของใครคนหนึ่งที่เขาเพิ่งจะร่วมรักโดยการบังคับเธอเมื่อคืนลอยบนอยู่ในสมองของเขาไม่หยุดตั้งแต่เมื่อวานจนตอนนี้ทำให้เขาต้องเอ่ยบางอย่างให้วอนอูได้จัดการ

        “ไปสืบชาติกำเนิดของผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉันด้วย”

        “? ครับ ทำไมนายท่าน?”

        “ไม่ต้องถามมาก ให้ไปสืบก็ไป”

        “ครับ”

        ระหว่างทางเจเดนขับรถด้วยตัวเองบนถนนที่กว้างใหญ่มีรถแล่นอยู่บางส่วน เท้าที่สวมรองเท้าหนังราคาแพงเหยียบคันเร่งให้รถแล่นไปตามท้องถนนจนในที่สุดก็ถึงเป้าหมาย 

        ที่นี่เป็นบ้านสวนที่ถูกจัดตกแต่งเป็นสไตล์ญี่ปุ่นทั้งหมด เจเดนเดินตรงเข้าไปในบ้านหลังจากที่เขาจอดรถเหล่าลูกน้องก็โค้งหัวให้เขาตลอดทางเดิน ร่างสูงมุ่งหน้าเข้าไปยังตัวบ้านสไตล์ญี่ปุ่นก่อนที่เขาจะนั่งคุกเข่าและโค้งหัวให้กับผู้ที่อยู่ตรงหน้า ‘จอน โจควอน’คือปู่ของเขาเอง 

        เจเดนและโจชัวถูกเลี้ยงดูโดยปู่ของเขามาตั้งแต่ยังเด็กหลังจากที่เกิดเหตุการณ์เลวร้ายทำให้เขาต้องเสียพ่อของเขาไปเพราะแม่ของเขาเอง เมื่อตอนที่เจเดนอายุสิบสามและโจชัวอายุสิบขวบแม่แท้ๆของเขาที่เขาทั้งรักและห่วงใยเธอทรยศพ่อของเขาโดยการบอกความลับของฮวายังคอเปอเรชั่นทำให้ศัตรูบุกเข้ามาที่บ้านเขาและฆ่าพ่อของเขาจนตายก่อนที่แม่ของเขาจะยิงตัวตายตาม

        เพราะเหตุทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะแม่ของเขานั่นจึงเป็นสาเหตุว่าทำไมเจเดนถึงได้เกลียดผู้หญิง เขามองเห็นผู้หญิงเป็นแค่ของเล่นเหมือนอย่างที่แม่ของเขามองพ่อของเขาเป็นแบบนั้น

        “ไม่เจอกันนานเลยนะหลานรัก”

        เจเดนพยักหน้าเบาๆเมื่อปู่ของเขาเอ่ยทัก

        “ช่วงนี้มีปัญหานิดหน่อยครับเลยไม่ค่อยว่าง”

        “แล้วเรื่องที่ให้ไปจัดการล่ะเรียบร้อยดีมั้ย”

        “เรียบร้อยดีครับ ทาคาดะยอมยกหุ้นส่วนใหญ่ให้ฮวายังกรุ๊ป”

        “ก็ดี”

        “...”

        สิ้นประโยคและเรื่องรายงานเจเดนก็เงียบไปทำให้ปู่ของเขาที่ผ่านประสบการณ์มามากกว่าสังเกตเห็น ปีนี้ปู่ของเจเดนจะอายุแปดสิบแล้วเขาจึงไม่สามารถออกไปช่วยเจเดนได้อย่างที่ควร แต่ดูเหมือนเจเดนจะจัดการงานทุกอย่างได้ด้วยตัวเองแล้วเพราะฉะนั้นปู่เขาก็วางใจ

        “ปู่มีอะไรจะสั่งให้ผมจัดการอีกมั้ยครับ”

        “แกจัดการทุกเรื่องได้ด้วยตัวเองแล้วปู่ว่าปู่คงไม่ต้อง”

        ปู่ของเจเดนเอ่ยพร้อมกับยิ้มบางๆให้กับหลานชายคนโต โจควอนรู้ดีว่าจากเหตุการณ์นัวนนั้นทำให้เจเดนไม่ร่าเริงและเป็นเด็กน่ารักเหมือนอย่างเมื่อสิบสองปีก่อน เจเดนเปลี่ยนไปเป็นคนเย็นชาและคาดเดายาก แต่ในบางครั้งเขาก็กลับทำตัวเป็นหนุ่มเจ้าสำราญทะเล้นไม่ใช่มาเฟียแสนโหดเหี้ยม เจเดนถูกโจควอนเลี้ยงมาด้วยรูปแบบของมาเฟียที่ห้ามเผยจุดอ่อนของตัวเองเด็ดขาดจึงทำให้เจเดนไม่เปิดเผยความรู้สึกส่วนตัวให้โจควอนได้รู้ นั่นจึงทำให้ความสัมพันธ์ในครอบครัวช่างห่างเหินนัก แม้กระทั่งตัวโจชัวเองที่อยู่บ้านด้วยกันกับเจเดนแท้ๆเขาก็ไม่ได้มีนิสัยแตกต่างจากเจเดนเลยสักนิด 

        “ถ้าปู่ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว”

        เจเดนเอ่ยลาและโค้งหัวให้ปู่ของตนก่อนที่จะหันหลังเตรียมออกไปแต่ทว่าเท้าของเขากลับต้องหยุดชะงักเพราะเสียงของปู่เขาดังดักไว้

        “งานสารสัมพันธ์กับยอนฮวากรุ๊ปเดือนหน้าตัดได้ก็ตัดซะ แกปล่อยให้มันยืดเยื้อมานานแล้ว”

        คำพูดของโจควอนทำให้เจเดนหยุดชะงัก เขาลอบถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ เจเดนจะทำอะไรก็ได้แต่ต้องไม่ใช่กับยอนฮวากรุ๊ป

        “ครับ”

        แต่สุดท้ายเจเดนก็ตอบรับปู่ของเขาและออกไปในทันที ...

100%

-SLAVEHOLDER-

#ออลออฟเจเดน

TWR.

ไปสืบชาติกำเนิดน้องทำไมอ่ะ ฮั่นแน ล้อเล่นเดี๋ยวกะโดนยิง แอ่ก 5555

 แงง ไม่รู้ว่าถูกใจทุกคนมั้ย หรือยังไงก็คอมเม้นติชมกันได้เลยนะคะไรท์รอรับฟัง ข่อมคุณค้าบ