-SLAVEHOLDER- [BTS X YOU]

ลำดับตอนที่ #2 : -SLAVEHOLDER- 01- 100%

คำเตือน เนื้อหาเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือพาดพิงผู้ใด มีเนื้อหารุนแรง 18+ รับไม่ได้กดออกนะคะ อย่ากดแบน หรือเตือนกันดีๆก็ได้ไรท์รับฟังนะ

-SLAVEHOLDER- 

-01-

          #ฟ้าประทานเจเดน

        Love me or hate me, but you will never change me – จะรักหรือเกลียดฉัน แต่คุณก็ไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้

       SoulTown Building 

        เอี๊ยดดดดด

        รถยนต์คันครูจอดและดับลงเมื่อถึงที่หมาย ร่างสูงสง่าของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของ ฮวายังคอเปอเรชั่นมาเฟียที่มีอิทธิพลในเกาหลี เขามีฉายาว่าเทพแห่งชัยชนะ เพราะเขาไม่เคยแพ้และเขาก็ไม่เคยพลาดให้ใครเลยสักครั้ง และเขาผู้นี้มีนามว่า ‘จอน เจเดน’

        ร่างสูงเดินตรงปรี่เข้าไปยังโถงใหญ่ในตึกแห่งหนึ่งซึ่งคืนนี้มีการจัดงานประมูลสาวสวยจากหลายๆประเทศมาเป็นทาส งานนี้ที่จัดขึ้นเป็นที่รอคอยของเหล่าวงการมาเฟียและยากูซ่าที่มีอิทธิพลมากมายทั้งถูกกฎหมายและไม่ถูกกฎหมาย งานนี้ถูกจัดโดยที่ไม่มีตำรวจคนไหนกล้ามาสอดหรือเสือกอยากจะเป็นผู้พิทักษ์สันติราษที่ดีเพราะว่าในงานคืนนี้มีจอนเจเดนผู้บริหารฮวายังคอเปอเรชั่นมาร่วมงานนี้ด้วยยังไงล่ะ

        ฮวายังคอร์เปอเรชั่นเป็นสำนักงานคาสิโนถูกกฎหมายที่เปิดขึ้นโดยการส่งความเห็นชอบจากรัฐบาลเกาหลีทั้งหมดจึงทำให้ไม่มีใครกล้าโค่นบริษัทนี้ได้  ฮวายังคอร์เปอเรชั่นถูกปกครองโดยพี่น้องตระกูลจอนซึ่งเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงและทรงอิทธิพลเช่นกัน 

        แต่ว่างานในคืนนี้ถูจัดขึ้นโดยมีตระกูล ‘เชว’และตระกูล ‘วาตานาเบะ’ นี่เป็นงานที่จัดร่วมกันระหว่างประเทศเกาหลีและประเทศญี่ปุ่นจึงทำให้สาวสวยส่วนใหญ่เป็นสาวญี่ปุ่น และสาวเกาหลีเท่านั้น

        ในค่ำคืนนี้จอนเจเดนมีหน้าที่มาเป็นแขกผู้ทรงเกียรติไม่ใช่เจ้าภาพเหมือนอย่างเมื่อสามเดือนก่อน เพราะฮวายังคอเปอเรชั่นทำการค้าอาวุธและของมีค่าเท่านั้น รวมถึงเหล่าสัตว์สงวนด้วยซึ่งถ้าเป็นค้ามนุษย์พวกเขาไม่แตะมันเสียเกียรติที่ต้องเอาผู้หญิงพวกนั้นมาหากิน ตระกูลจอนไม่ถูกกับผู้หญิงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรเพราะเหตุนั้นพวกเขาจึงไม่ค้าประเวณีผู้หญิงแต่พวกเขาทำการค้าโดยการเกณฑ์ผู้ชายมาเป็นแรงงานหรือลูกน้องให้พวกเขาแทน

        ทันทีที่ร่างสูงของเจเดนเดินเข้าไปในงานระหว่างทางเหล่าลูกน้อง และพวกลูกกระจ๊อกที่บริหารบริษัทย่อยๆของฮวายังคอร์เปอเรชั่นก็โค้งหัวให้เขาด้วยความเคารพ เว้นซะแต่...

        “ไม่เจอกันนานเลยนะเพื่อนรัก”

        กึก!

        เท้าของเจเดนหยุดชะงักเมื่อเสียงทุ้มของ ‘ปาร์คจีมิน’ ลูกชายคนโตของตระกูลปาร์คเจ้าของบริษัทยอนฮวาคอเปอเรชั่นเอ่ยทักเขา ทั้งสองอดีตเคยเป็นเพื่อนกันแต่พอทั้งคู่ได้ขึ้นมาเป็นผู้บริหารคำว่าเพื่อนจึงได้มลายหายไปกลายเป็นศัตรูแทน 

        เจเดนไม่ได้ตอบคำทักของจีมินกลับที่จริงถึงแม้ว่าเขาจะหยุดเท้าที่กำลังเดินลงแต่เขาไม่ได้ฟังเสียงของจีมินเลยสักนิด แต่เขาหยุดเดินเพื่อฟัง ‘จอนวอนอู’ลูกน้องคนสนิทของเขาที่มารายงานเรื่องอาวุธที่ส่งมาจากอังกฤษแล้วต่างหาก

        “นายท่านครับ”

       “ว่ามา”

        “เรือมาจอดเทียบท่าแล้วครับ”

        เจเดนพยักหน้ารับเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่วอนอูพูดแล้วก่อนที่เขาจะเดินมุ่งหน้าไปยังห้องรับร้องที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้เขาโดยที่เขาไม่ได้สนใจจีมินที่ยืนควงแก้วไวน์อยู่ไม่ไกลจากเขาเมื่อครู่เลยสักนิด

         “นายท่านครับ”

        เมื่อมาถึงห้องรับร้องร่างสูงก็ทิ้งตัวก่อนที่จะรับแฟ้มเอกสารที่วอนอูยื่นให้มาเช็คดูรายละเอียดของสินค้าที่เพิ่งส่งข้ามประเทศทางเรือมาถึงเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว

        “เช็คเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”

        “เรียบร้อยแล้วครับ”

        “ดี”

        เจเดนเอ่ยไปพร้อมกับเซนเอกสารที่วอนอูยื่นให้ก่อนที่วอนอูจะเอ่ยรายงานเขาอีกเรื่อง

        “คือ นายท่านครับ”

        “อืม”

        “ผมมีเรื่องจะรายงานเพิ่มเติมครับ เกี่ยวกับเรื่องผู้หญิงที่จะมาเปิดประมูลในวันนี้ครับ”

        สิ้นประโยคคำพูดของวอนอูมือหนาที่กำลังเปิดแฟ้มงานต่อก็หยุดชะงักในทันทีก่อนที่เจเดนจะกระตุกยิ้มเมื่อสิ่งที่เขาคิดไว้ไม่มีผิดพลาดเลยสักนิด

        “มันทำอะไรอีกล่ะ”

        “ผมลงไปตรวจสอบสินค้าเมื่อกี้ผมเห็นในกลุ่มผู้หญิงที่เป็นสินค้าในวันนี้หนึ่งในนั้นมีคนของของตระกูลวาตานาเบะครับ แถมเธอได้เป็นฟินาเล่ของคืนนี้ด้วยครับ”

        เมื่อการรายงานของวอนอูจบลงทำให้เจเดนกระตุกยิ้มออกมาเพราะเขาช่างนับถือคนพวกนี้จริงๆที่ใช้วิธีสกปรกเพื่อที่จะล้วงความลับและหาจุดอ่อนของเขาให้ได้ 

        แผนการในครั้งนี้เป็นการร่วมมือของตระกูลปาร์คและตระกูลทาคาตะที่แปรพรรคเพื่อที่จะส่งหญิงสาวที่จะเปิดประมูลในคืนนี้มาสอดแนม เพราะพวกเขารู้ว่ายังไงเจเดนก็ต้องเลือกประมูลฟินาเล่ไปแน่ๆ และมันก็ใช่ เจเดนตั้งใจจะประมูลฟินาเล่อยู่แล้ว

        เจเดนไม่ได้หันหลังให้กับผู้หญิงขนาดนั้น เพราะนอกจากงานและเงินก็มีผู้หญิงนี่แหละที่เขาสนใจรองลงมา แต่ก็แค่เลือกมาสักคนเพื่อมาปรนเปรอเขาแค่ชั่วขณะและก็ฆ่าทิ้งเท่านั้น เขาไม่ได้คิดจะเอาใครขึ้นมาเป็นนายหญิงของเขาสักคน

        เจเดนเกลียดผู้หญิงตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดกับพ่อและแม่ของเขาเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง จากตอนนั้นเขาก็เกลียดผู้หญิงเข้าไส้ แต่ที่เขาสนใจผู้หญิงเขาก็แค่หลอกเธอพวกนั้นมาทรมานเล่นและฆ่าทิ้งไปซะ รวมถึงผู้หญิงที่เขาจะเลือกในคืนนี้ด้วยก็เช่นกัน เสร็จกิจแล้วเขาก็จะฆ่าเธอทิ้ง

        “ให้ผมจัดการเลยมั้ยครับนายท่าน”

        “รองานจบก่อนค่อยจัดการทีหลัง เล่นละครให้มันดูสักหน่อยมันจะได้ไม่เสียแรงโง่ให้ฉัน”

        ว่าจบเจเดนก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและมุ่งหน้าเข้าไปในงานที่ตอนนี้เริ่มนำผู้หญิงที่เป็นผู้เคราะห์ร้ายออกมาให้เหล่ามาเฟียและยากูซ่าหื่นกามพวกนั้นไปประมูลกันแล้ว 

        ร่างสูงของเจเดนทิ้งตัวนั่งลงที่เกาอี้กำมะหยี่สีแดงข้างๆกับจีมินที่นั่งดูการประมูลอยู่เงียบๆ จนเวลาผ่านไปในที่สุดฟินาเล่ที่หลายๆคนรอคอยก็ออกมาพอดีกับที่คนอื่นๆยกมือแย่งกันอย่างกับสุนัขที่แย่งอาหารกัน แต่นั่นมันก็เป็นแค่การแสดงที่พวกจีมินวางแผนไว้ทำให้ดูเหมือนมันเกิดขึ้นเป็นเรื่องปกติ แผนการของจีมินที่เจเดนรู้ทันทำให้เจเดนยกยิ้มอย่างนึกตลก จนในที่สุดเจเดนก็ยื่นป้ายประมูลให้แก่วอนอูเพื่อให้เขาได้เป็นคนพูดราคาแทน

        “สิบล้าน”

        ....

        ทุกคนในงานเงียบในทันทีเมื่อวอนอูเอ่ยราคาออกมา ทุกคนเงียบและหยุดแก่งแย่งกันพร้อมกับพิธีกรที่รีบประกาศยกฟินาเล่คนนั้นให้แก่เจเดนในทันทีโดยที่ไม่มีใครค้าน นั่นจึงทำให้เจเดนอดยิ้มเยาะออกมาอีกไม่ได้พอดีกับจีมินที่หันมาหาเจเดนพอดี จากเพื่อนสู่ศัตรูทำให้ความบาดหมางของสองคนนี้แรงกล้ามากยิ่งนัก 

        “ขอให้คืนนี้สนุกกว่าทุกคืนนะ”

        “หึ!”

        จีมินเอ่ยอวยพรให้แก่เจเดนก่อนที่เจเดนจะกระดิกนิ้วให้วอนอูลูกน้องคนสนิทไปนำตัวฟินาเล่คนนั้นลงมาก่อนที่เจเดนจะลุกออกจากงานไปในทันทีโดยที่เขาไม่ได้รอดูหญิงสาวคนสุดท้าย 

        “เชิญครับ”

        วอนอูเอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพเมื่อเขาพาฟินาเล่ที่ตอนนี้ถูกนายท่านของเขายอมเสียเงินเป็นล้านเพื่อประมูลเธอมาให้ขึ้นรถ แต่เธอคนนั้นไม่ยอมขึ้นแถมเธอยังมองหาใครไม่หยุดอีกต่างหาก นั่นจึงทำให้วอนอูต้องเอ่ยประโยคเดิมซ้ำแต่ทว่าเธอคนนั้นกลับเมินเขาแล้วถามเขากลับ

        “คุณเจเดนล่ะเขาไปไหน”

        สิ้นคำถามของผู้หญิงคนนั้นทำให้วอนอูชะงักและเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่มีรูปร่างและหน้าตาสะสวยตรงหน้า เธอคนนี้ดูไม่เกรงกลัววอนอูหรือเจเดนเลยสักนิดนั่นยิ่งทำให้วอนอูมั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ถูกจับตัวมาเหมือนคนอื่นๆแน่นอน

        “ฉันถาม นายกล้าเงียบเหรอ?”

        “สงบเสงี่ยมคำพูดด้วยนะครับ คุณไม่มีสิทธิ์เอ่ยชื่อนายท่าน”

        “กล้าดีนักนี่ ขี้ข้า”

        กึก!

        ประโยคเมื่อครู่ที่เปล่งออกจากปากผู้หญิงที่ถูกประมูลมาทำให้วอนอูชะงักอีกรอบ เขาพยายามข่มความโกรธที่มีอยู่ในใจแต่เจเดนเตือนเขาเอาไว้ว่าตราบใดที่เจเดนยังไม่ออกมาห้ามวอนอูจัดการผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด เพราะเหตุนั้นวอนอูจึงรวบรวมสติและยืดอกก่อนที่จะเอ่ยประโยคหนึ่งออกมา

        “ขี้ข้าก็ขี้ข้าผมรู้ตัวดีครับ แต่คุณช่วยเข้าไปรอในรถดีๆด้วยครับ..” วอนอูเว้นประโยคคำพูดและจ้องหน้าผู้หญิงตรงหน้าเขม็ง “คุณวาตานาเบะมิโกะ”

        “!!!”

       ได้ผล ผู้หญิงที่ชื่อว่ามิโกะเงียบปากลงในทันที เธอเบิกตากว้างและขบกรามแน่นเมื่อเธอถูกวอนอูจับผิดได้ วอนอูผายจึงมือให้เธอเข้าไปรอในรถอีกครั้งเธอจึงยอมเข้าไปนั่งรอในรถแต่โดยดี จากนั้นวอนอูก็ปิดประตูรถก่อนที่เขาจะกลับเข้าไปหาเจเดนที่รออยู่ที่ห้องรับรองเพื่อที่จะคุยเรื่องแผนการจัดการไส้ศึกคนนั้น

        “เรียบร้อยครับนายท่าน”

        “กลับเข้าไปในงาน เตรียมเช็คให้ฉันด้วย”

        ว่าจบเจเดนก็เดินกลับเข้าไปในงานพอดีกับที่ทุกคนในงาน รวมถึงคนที่ประมูลหญิงสาวไปแล้วก็กำลังแย่งกันประมูลหญิงสาวน่ารักคนหนึ่งที่ยืนน้ำตาคลออยู่บนเวที เธอคนนั้นแปลกและแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆทำให้เป็นที่ต้องตารวมถึงจีมินที่ตอนนี้ยอมทุ่มเงินหลายล้านเพราะอยากได้ผู้หญิงคนนั้น ริมฝีปากหยักกระตุกยิ้มเยาะอีกครั้งก่อนที่เขาจะเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปโดยมีลูกน้องคอยคุ้มกันให้รอบกาย เขาหยุดจ้องหญิงสาวที่ไม่สวมรองเท้าอยู่บนเวลาทีแถมเธอยังถูกปืนจ่อที่ศีรษะ 

        น่าสนใจ

        นั่นคือสิ่งที่เจเดนคิดก่อนที่เขาจะยกมือและ

        “ร้อยล้าน”

        .....

        ทุกคนที่กำลังแก่งแย่งกันเงียบลงในทันทีเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงอันทรงอำนาจของเจเดน ไม่มีใครกล้าหือแม้แต่จีมินเขาก็ไม่สามารถเอ่ยราคาที่สูงกว่าได้ทัน เจเดนก็จัดการสั่งให้ลูกน้องรวบหัวรวบหางขึ้นไปกระชากหญิงสาวคนนั้นลงมาจากเวทีในทันที เมื่อไม่มีหญิงสาวให้ประมูลต่อแล้วทุกคนในงานก็แยกย้ายกันจึงเหลือแค่จีมินกับเจเดนที่ยืนเผชิญหน้ากัน

        “ขอบคุณสำหรับลูกสาวตนโตของตระกูลวาตานาเบะแล้วกัน ฉันจะหั่นศพเธอให้สวยเลย”

        เจเดนเอ่ยพร้อมกับยิ้มเยาะเย้ยให้จีมินก่อนที่เขาจะหันหลังกลับไปทิ้งให้จีมินยืนกำหมัดอยู่ที่เดิมด้วยความโกรธ 

        ร่างสูงเดินออกมาจากตึกโซลทาวน์ตึกบริษัทย่อยของฮวายังคอร์เปอเรชั่นก่อนที่เขาจะสั่งให้วอนอูไปเอาตัวมิโกะมาเพื่อที่เขาจะไปจัดการเธอต่อหน้าประมุขตระกูลวาตานาเบะ มิโกะถูกนำตัวกลับไปที่ท่าเรือตอนที่เธอลงมาในตอนแรกและตอนนี้ก็มีร่างของลูกชายคนเดียวของตระกูลวาตานาเบะกำลังคุกเข่าเพื่อร้องขอชีวิตให้พี่สาวอยู่ 

        เมื่อมิโกะเห็นน้องชายของตัวเองกำลังตกอยู่ในสภาพที่เต็มไปด้วยคราบเลือดและบาดแผลเธอจึงร้องลั่นและรีบวิ่งไปหาน้องชายของเธอในทันที

        “ไอ้คนสารเลว!”

        “ขอบใจ”

        เจเดนทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ที่ลูกน้องเตรียมไว้ให้พร้อมกับพร่ำขอบคุณเมื่อมิโกะด่าเขา ใบหน้าหล่อเหลามีสีหน้าสมเพชและเวทนาสองพี่น้องตรงหน้าอย่างเต็มทนก่อนที่เขาจะยื่นมือเพื่อไปรับปืนจากวอนอูเพื่อที่จะจัดการสองคนนี้ซะ เพราะสำหรับเจเดนแล้วเขาไม่เคยอยากรับความหวังดีจากใคร เพราะความหวังดีนั้นมันจะแทรกคำว่าประสงค์ร้ายมาด้วยเสมอ ถ้าตระกูลวาตานาเบะอยากแปรพรรคเขาก็จะจัดให้ 

        จัดให้ไปคุกเข้าขอโทษกันเองในนรกก็แล้วกัน

        ปัง!

        “กรี้ดดด”

        “อั่ก!”

        กระสุนปืนถูกลั่นไกไปโดนชายคนหนึ่งผู้เคราะห์ร้ายซึ่งเจเดนรู้มาว่าชายคนนั้นก็เป็นไส้ศึกเหมือนกัน ร่างท้วมของชายผู้เคราะห์ร้ายล้มลงกับพื้นพร้อมกับเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากรูที่ถูกระสุนเจาะ มิโกะร้องดังลั่นด้วยความตกใจแต่ทว่าเธอก็ถูกปกป้องโดยอ้อมกอดของน้องชาย ‘ฮารุโตะ’ด้วย

        “เอาเงินมาห้าร้อยล้านเหรียญแล้วฉันจะปล่อยแกสองคนไป”

        แต่แทนที่เจเดนจะฆ่าสองพี่น้องนั่นทิ้งไปซะแต่ทว่าเขากลับเรียกเป็นเงินแทนทำให้สองพี่น้องนั้นตกใจไม่น้อย พวกเขาเคยได้ยินว่าเจเดนเป็นคนโหดเหี้ยมและไร้มนุษยธรรมที่สุดในโลก มาวันนี้พวกเขาก็พึ่งได้เห็นว่าเจเดนเป็นคนที่ไร้มนุษยธรรมจริงๆ 

        “ไม่งั้นฉันจะ-“

        “ได้ๆเอาไปเดี๋ยวฉันจัดการให้!”

        เจเดนเอ่ยพร้อมกับเล็งกระบอกปืนไปที่หัวของฮารุโตะเตรียมลั่นไกแต่มิโกะกลับตรงปรี่เข้ามาใช้ตัวบังร่างน้องชายเอาไว้และเอ่ยตกลงตามความต้องการของเจเดนในทันที

        “ดี”

        เจเดนยกยิ้มพอใจก่อนที่จะโยนปืนคืนให้วอนอูและเขาก็หยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเขาหยุดมองภาพสองพี่น้องที่กอดกันอยู่ที่พื้นแล้วเขาก็รู้สึกสมเพช ที่จริงเขาก็กะจะฆ่าสองพี่น้องนั่นทิ้งซะ แต่พอนึกว่าคืนนี้เขามีเรื่องสนุกให้ทำมากมายเขาจึงไม่อยากมือเปื้อนเลือดเพราะกลิ่นเลือดมันอาจจะทำให้เขาเสียอารมณ์ ดังนั้นเขาจึงเลือกปล่อยสองพี่น้องนี้ไปเอาไว้ขู่เล่นและฮุบฮาโตะคอร์เปอเรชั่นบริษัทที่สองพี่น้องที่ดูแลอยู่มาเป็นของตัวเองดีกว่า

        “จัดการให้เรียบร้อย”

        “ครับนายท่าน”

        ว่าจบเจเดนก็เดินออกไปจากท่าเรือนี้ทันทีโดยที่มีร่างสูงของวอนอูเดินตามเขามาติดๆ จนกระทั่งมาถึงรถคันหรูที่มีร่างบางของหญิงสาวที่เขาใช้เงินตั้งร้อยล้านประมูลมาก็เพียงเพราะว่าเขาอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีอะไรดีทำไมจีมินยอมยกมือประมูลเธอมาด้วยตัวเอง ถึงแม้เจเดนจะไม่เคยเอ่ยต่อล้อต่อเถียงกับจีมินเลยสักครั้ง แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่อยากเอาชนะ และเขาก็ถือว่าชัยชนะในครั้งนี้เขาต้องเสียสละเงินตั้งร้อยล้าน แต่ก็ยังดีที่เขาได้คืนมาห้าร้อยเหรียญ 

        ได้กำไรตั้งสี่ร้อยล้านเหรียญอย่างน้อยการประมูลผู้หญิงคนนี้มาก็คุ้ม 

        “เธอนั่งรอนายท่านอยู่ในรถครับ”

        “อืม”

        ว่าจบร่างสูงของเจเดนก็เดินตรงไปที่ประตูพร้อมกับลูกน้องที่เปิดประตูรถให้ เขาไสร่างสูงของตัวเองเข้าไปนั่งในรถก่อนที่เขาจะสังเกตผู้หญิงที่เขาประมูลมาเป็นร้อยล้านตอนนี้กำลังแอบหลับปุ๋ยเอาหัวพิงกระจกรถสบายใจเฉิบ ภาพตรงหน้าทำให้เจเดนอดไม่ได้ที่จะสอดส่องสายตาพิจารณารูปร่างของเธอใกล้ๆ 

        หญิงสาวคนนี้เธอหน้าตาไม่เลว เธอสวยมากเลยด้วยซ้ำ เธอมีผิวที่ขาวสว่างแต่เสียดายที่ผิวของเธอไม่ได้อิ่มน้ำเหมืออย่างคนอื่นๆที่เขาเคยได้สัมผัส แถมตามเนื้อตามตัวของเธอที่โผล่พ้นเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ยังมีแต่รอยช้ำเต็มไปหมด แค่นี้เจเดนก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้พยายามหนีมากแค่ไหน แต่เธอจะหนียังไงรอด 

        เข้าถ้ำเสือแล้วคิดจะเดินออกไปมันไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้หรอก....

        “ลงมา!”

        “ไม่!”

        “โว้ย ทำไมดื้อจังวะ!”

        “ไม่มมม่!”

        เพราะมัวแต่หลับจนลืมตัวรู้ตัวอีกทีฟ้าประทานก็ถูกพาตัวมาที่ไหนสักที่ซึ่งตั้งแต่รถจอดและมีหนึ่งในลูกน้องของเจเดนบอกให้เธอลงจากรถเธอก็ไม่ยอมลงจากรถสักที ร่างบางทั้งถีบทั้งเกาะเบาะรถจนลูกน้องของเจเดนจนปัญญาที่จะพาเธอลงจากรถได้ และเสียงของเธอก็ดังโหวกเหวกโวยวายจนต้องให้ถึงมือวอนอูลงมาดูด้วยตัวเอง

        “เกิดอะไรขึ้น”

        เมื่อลงมาถึงลานจอดรถวอนอูก็เอ่ยถามลูกน้องที่ยื่นหน้าเจื่อนอยู่ไม่ไกลจากรถ

        “ยัยบ้านี่ไม่ยอมลงจากรถครับ ดึงเท่าไหร่แล้วก็ไม่ยอมลง ผมกลัวว่ารถของนายท่านจะเสียหายจึงไม่กล้ากระชากเธอลงมาครับ”

        สิ้นเสียงลูกน้องรายงานวอนอูก็ถอนหายใจไปเฮือกหนึ่งก่อนที่เขาสั่งให้ลุกน้องคนอื่นออกไปเขาจะจัดการเอง เมื่อคนอื่นไปพ้นวอนอูจึงจะเข้าไปลากร่างบางของฟ้าประทานออกมาแต่ทว่าเธอกลับใช้โอกาสนั่นวิ่งหนีออกทางประตูอีกฝั่งทำให้ลูกน้องที่รักษาการอยู่ต้องวิ่งไล่จับเธอเป็นระนาว ฟ้าประทานกัดฟันวิ่งหนีสุดชีวิต เพราะถึงยังไงเธอก็จะหนีออกไปให้ได้ครอบครัวเธอกำลังรอเธออยู่

         ตุบ!

        แต่และแล้วเธอก็ซวยซ้ำซวยซ้อน เธอดันวิ่งเตะขอบปูนอีกรอบเพราะตาเธอเอาแต่จดจ้องบานประตูรั้วอันใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเธอจึงไม่ได้มองพื้นปูนที่นูนขึ้นมาที่พื้น ร่างบางล้มลงกับพื้นจนทำให้เข่าเธอเลือดออกในที่สุด เหล่าลูกน้องของเจเดนกำลังจะเข้ามาประชิดตัวเธอได้ในขณะที่เธอกำลงัจะหยัดร่างกายวิ่งหนีแต่เธอกลับมองเห็นเท้าของใครสักคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ และคนคนนี้สามารถทำให้ลูกน้องเหล่านั้นหยุดวิ่งตามเธอมาในทันที

        หรือว่าเขาจะเป็นผู้ชายคนนั้น...

       เมื่อเธอนึกได้ว่าคนคนนี้เป็นใครทำให้เธอลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เธอไม่กล้าเงยหน้ามองเจ้าของเท้าที่ใส่รองเท้าหนังราคาแพงรงหน้าเพราะเธอด้วยซ้ำ เธอเอาแต่มองบานประตูรั้วบานใหญ่ที่อีกนิดเธอก็จะออกไปแล้วแต่ทว่าเอวบางกลับถูกเจ้าของรองเท้าหนังคนนั้นคว้าและกระชากแขนให้ลุกขึ้นด้วยแรงที่ไม่เบานัก

        “อ๊ะ!”

        ฟ้าประทานเธอร้องออกมาดังลั่นเมื่อความเจ็บปวดเข้าเล่นงาน ที่หัวเข่าของเธอเลือดออกไม่หยุดจนตอนนี้ขาของเธอเต็มไปด้วยเลือด แถมชุดเดรสฟูฟ่องสั้นๆนี้มันก็เหมือนจะหลุดอยู่ร่อมร่อ แต่ฟ้าประทานเธอก็ไม่ยอมแพ้ ร่างบางดีดดิ้นสุดแรงเกิดเพื่อให้รอดพ้นจากแรงพันธนาการของชายคนนี้ที่เอาแต่บีบแขนเธอและมองเธอนิ่งๆ

        “ปล่อยฉันนะ!”

        ฟ้าประทานตะโกนออกมาเป็นภาษาไทยดังลั่นเพราะเธอคิดว่าชายตรงหน้าเธอฟังภาษาไทยไม่ออก แต่ชายคนนั้นกลับกระชับแรงที่บีบแขนเธอแรงขึ้นและกระชากร่างบางของฟ้าประทานที่สูงเพียงอกเขาเข้าหาตัวและเขาก็กอดเธอไว้แน่น แต่ร่างบางก็ยังไม่หยุดดิ้นเพื่อเอาชีวิตรอดเธอจึงยอมดิ้นต่อสู้ก็เพื่อที่จะได้หลุดจากพันธนาการนี่ซะ

        พรึ่บ!

        “อึก!”

        ในที่สุดเจเดนก็ไม่สามารถทนแรงดิ้นของฟ้าประทานได้ เขาจึงยกมือบีบคอของเธอแน่น ใบหน้าหล่อแดงก่ำด้วยความหงุดหงิดเพราะเขานึกไม่ผิดว่าผู้หญิงคนนี้จะต้องทำตัวน่ารำคาญเจเดนจึงเพิ่มแรงบีบคอฟ้าประทานมากขึ้นจนกระทั่งวอนอูอดทนดูไม่ได้เพราะเขาเกรงว่าฟ้าประทานจะตายก่อนได้ทำหน้าที่ซะก่อนเขาจึงเอ่ยห้าม

        “เราจะเสียเงินร้อยล้านไปฟรีๆนะครับนายท่าน ถ้าเธอตาย”

        พรึ่บ ตุบ!

        เป็นผล เจเดนยอมปล่อยมือออกจากคอของฟ้าประทานและเขาก็หันหลังกลับเข้าไปในบ้านในทันทีจึงทำให้ที่พื้นตรงนั้นมีเพียงแค่ร่างบางของฟ้าประทานที่เต็มไปด้วยเลือดกับร่างสูงของวอนอูที่ทำท่าจะอุ้มเธอขึ้นแต่เธอก็ยกมือห้ามไว้

        “แค่กๆ แค่กๆ”

        ฟ้าประทานสำลักออกมาและพยายามสูดอากาศเข้าปอดให้เต็มที่ เมื่อกี้เธอเกือบได้ไปพบท่านยมบาลแล้ว คิดไว้แล้วไม่มีผิดไอ้คนหน้าหล่อคนนั้นเขาไม่ใด้ใจดีอย่างที่คิด

        “เข้าบ้านเถอะ อย่าดื้อเลยตายไปไม่คุ้มหรอก”

         ฟ้าประทานละสายตาจากบานประตูที่อยู่ไม่ไกลเมื่อเสียงของวอนอูดังขึ้น เธอขบริมฝีปากเบาๆเพราะเธอกำลังนึกหาทางออกที่ดีกว่านี้ แต่ทว่าตอนนี้เธอเองก็รู้สึกแสบแผลจนขาชาแล้วต่อให้เธออกจากประตูนี้ไปได้เธอก็ไปไม่รอดอยู่ดี ดังนั้นเธอจึงยอมทำตามที่วอนอูบอกง่ายๆ

         กลับไปตั้งหลักก่อน ไว้ค่อยหาโอกาสหนีใหม่ก็แล้วกัน

100%

-SLAVEHOLDER-

#ออลออฟเจเดน

TWR.

ทุกโคนนน ไรท์เพิ่งรู้ตัวว่าไรท์ลืมอัปตอนที่หนึ่งงงง ไรท์อัปตอนที่2เลย แล้วเพิ่งมาย้อนอ่าน โอ้ย ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ ขอโทษมา ณ กงนี้ด้วย บางทีไรท์ควรจะนอนให้ครบเจ้ดชั่วโมง55555

อ่านแล้วรู้สึกยังไงเม้นบอกไรท์ด้วยนะ ข่อมค้าบบบบ