คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Anodyne 02 | ถ้าฉันรู้ -Nc-[100%]
Anodyne 02 | ถ้าฉันรู้
19092018
"You are my wife "
ตกดึก
หลังจากที่เหล่าสาวใช้พวกนั้นจับชูหวาแก้ผ้าอาบน้ำแร่ที่โรยด้วยกลีบกุหลาบเรียบร้อยแล้ว พวกเธอก็พาร่างบางของชูหวามาส่งที่ห้องห้องหนึ่งบนชั้นสี่ ชั้นที่อี้ชิงเคยเตือนเธอว่าอย่าขึ้นมาเพ่นพ่าน ชูหวายอมทำตามสาวใช้เหล่านั้นอย่างว่าง่ายเพราะเพื่อการรักษาชีวิตของตัวเองแล้วเธอจึงไม่ได้ขัดขืน
พวกสาวใช้เหล่านั้นพาร่างบางของชูหวามาส่งทั้งๆที่เธอห่อร่างกายของเธอไว้ด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวเท่านั้น แต่เมื่อชูหวาเธอถามว่าทำไม พวกเธอก็เอาแต่ตอบว่าคุณจีมินไม่ให้ใส่ ชูหวาหมดคำจะต่อล้อต่อเถียงเค้นเอาคำตอบแล้ว เธอจึงต้องจำใจขึ้นมาทั้งๆที่สภาพของเธอไม่เรียบร้อยเลยสักนิด
ภายในห้องกว้างที่ตกแต่งด้วยฟอร์นิเจอร์สีน้ำเงินตัดกับโทนสีดำเป็นส่วนใหญ่ ห้องกว้างๆที่มีแค่เตียงนอนขนาดใหญ่กับตู้เสื้อผ้าหนึ่งหลัง เท้าเล็กของชูหวาก้าวไปที่ตู้ขนาดใหญ่นั้นก่อนที่จะเปิดประตูออกเพื่อที่จะหาเสื้อผ้าใส่ ถึงเธอจะถูกจีมินปฏิบัติด้วยราวกับทาส แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ควรให้เธอล้อนจ้อนแบบนี้
“โห”
ชูหวาอ้าปากกว้างทันทีเมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าเสื้อผ้าราคาหลายแสนถูกแขวนอยู่ภายในตู้ และเสื้อผ้าทุกตัวในตู้ล้วนแต่เป็นชุดนอนทั้งนั้นชูหวาเอื้อมมือไปเลือกชุดนอนออกมาหนึ่งตัวชุดนอนสีฟ้าอ่อนถูกดึงออกมาทาบทับที่ลำตัวของเธอ
“ทำไมมันถึงได้บางขนาดนี้กันนะ?”
ริมฝีปากบางพึมพำออกมาอย่างหัวเสีย นี้สาบานว่าคือบ้านของคุณชาย? แค่มีเสื้อผ้าผู้หญิงอยู่ในตู้ก็ว่าน่าตกใจแล้ว แต่เสื้อผ้าพวกนั้นยังจะมีรสนิยมแปลกๆอีก นั่นจึงทำให้ชูหวาเธอเผลอคิดว่าเขาชอบแบบนี้
“นี่คงจะเรียกว่าชุดนอนไม่ได้นอนจริงๆสินะ”
ชุดนอนสีฟ้าเข้มสายเดี่ยวลายลูกไม้สีฟ้ายาวพอดีเข่าของชูหวาถูกร่างเล็กของเธอสวมอยู่ เธอหมุนตัวเองไปมาอยู่หน้ากระจกที่ประตูตู้เพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย
“โป๊จัง”
เธอเบะปากคว่ำทำท่าจะร้องให้ ตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยแต่งตัวโป๊ขนาดนี้มาก่อนเลย แล้วยิ่งเธอเพิ่งจะเจอคนโรคจิตฆ่าคนตายเมื่อเช้าด้วยแต่งตัวแบบนี้แบบนี้เธอแน่ใจเลยว่าเธอไม่รอดแน่ๆ
แอด ปัง!!!
“!!!”
ร่างบางของชูหวาสะดุ้งทันทีที่จู่ๆประตูห้องก็ถูกเปิดออก ร่างสูงสง่าของชายหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้ค่อยๆก้าวเท้าหนาของเขาเข้ามาในห้องที่มีร่างบางของชูหวายืนอยู่หน้ากระจกอย่างตื่นกระหนก เธอรีบยกแขนเรียวของเธอโอบกอดร่างกายของเธอไว้อย่างหวงแหนในทันที แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาเหยี่ยวของชายหนุ่มไปได้ สายตาคมเฉียบจดจ้องร่างกายของชูหวาอย่างหื่นกระหาย ก่อนที่ฝีเท้าหนักจะค่อยๆไล่แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาทีละเม็ดทีละเม็ดอย่างเชื่องช้า
“ย..อย่าเข้ามานะ!!”
เสียงหวานเอ่ยห้ามร่างสูงของจีมินไม่ให้เขามาไกล้ตนในทันทีพร้อมกับรีบถอยหลังหนีอย่างหวาดระแวง
พรึ่บ!!
“กรี๊ด!!!”
แต่เธอก็ไม่อาจหนีได้พ้น เพียงแค่เธอก้าวเท้าถอยหลังได้สามก้าว แขนแกร่งของจีมินตะปบโอบกอดร่างบางของชูหวามาไว้ในอ้อมแขนของเขา และจมูกโด่งจะสูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอของชูหวาอย่างหื่นกระหาย ชูหวาพยายามที่จะขัดขืนมือเล็กก็พยายามที่จะผลักร่างสูงของจีมินให้ถอยห่าง แต่ก็ไม่เป็นผล ริมฝีปากของเขาทั้งขบเม้มและดูดดึงซอกคอขาวของชูหวาจนเป็นรอยช้ำสีแดง มือหนาเกี่ยวเอาสายเดี่ยวลายลูกไม้สีฟ้านั้นออกจากไหล่บางและค่อยๆแทะเล็มสูดดมกลิ่นหอมและดูดดึงจนมันเกิดรอยช้ำเช่นเดียวกัน
พรึ่บ!!!
“กรี้ด!!”
จีมินผลักร่างบางของชูหวาลงกับเตียงนอนขนาดใหญ่ในทันทีเมื่อเขาไม่สามารถกระทำการได้สะดวก ร่างหนาของเขาขึ้นคร่อมทับร่างบางของหญิงสาวผู้น่าสงสารโดยที่ริมฝีปากของเขายังทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง จีมินกระทำชำเราร่างบางของเธอโดยที่ไม่ได้ฟังเสียงประท้วงและเสียงกรีดร้องของเธอเลยสักนิด
“ย...อย่าทำแบบนี้ ปล่อยฉันนะ!!!”
ประโยคขอร้องถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากสวยของชูหวาไม่ขาดสาย เธอยังไม่ลดละความพยายามลงถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าอีกคนไม่ได้ฟังเสียงร้องขอของเธอเลยก็ตาม มือเล็กก็พยายามผลักร่างสูงของเขาออกเหมือนเดิมแต่ก็ไม่สำเร็จ จีมินไม่ได้ฟังที่ชูหวาพูดเลยสักนิด และที่เขาไม่ฟังก็เพราะว่าเขารู้สึกชอบ ชอบเสียงหวานของเธอที่เปล่งออกมามันทำให้เขามีความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกดีและวาบหวาม ความรู้สึกอยากปลดปล่อยอะไรบางอย่างออกมาจากตัวของเขา
หยดน้ำตาสีใสไหลออกมาจากเบ้าตาสวยของชูหวา ริมฝีปากหนาของจีมินกดจูบย้ำๆตรงหัวไหล่ขาวของชูหวาแล้วเลื่อนใบหน้ามาขบที่ใบหูของเธอ ร่างบอบบางตรงหน้าชายหนุ่มเธอกำลังทำเขาคลั่ง มือหนาเลื่อนลงไปเลิกกระโปรงบางมากองไว้ที่เอวบาง และกระทำบางอย่างโดยที่ไม่เอ่ยไม่กล่าว อีกคนร้องไห้ ส่วนอีกคนก็เงียบ
“ฮืออออ ปล่อยนะ!”
“เธอทำฉันคลั่งเธอจะต้องรับผิดชอบ”
-50%-
Cut
Twitter ไรท์เลยนะคะ
8.46น.
เปลือกตาสีมุกค่อยขับเล็กน้อยเมื่อมีแสงสว่างของแสงแดดที่สาดส่องเขามาผ่านผ้าม่านสีเช้าในยามเช้า ดวงตากลมโตค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆเพื่อปรับโฟกัสกับภาพเบื้องหน้า ที่ในตอนนี้ปรากฏร่างสูงของคนคนเดิมที่กำลังยืนติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวอยู่ตรงหน้ากระจก เมื่อเห็นดังนั้นชูหวาจึงค่อยๆขยับร่างกายอันบอบช้ำของเธอลุกขึ้นนั่ง
ใบหน้าสวยนิ่วหน้าทันทีเมื่อขยับร่างกาย เธอรู้สึกร้าวระบมร่างกายไปหมดเพราะว่าเมื่อคืนอีกคนกระทำเธอยาวนานจนเธอหลับๆตื่นๆเป็นสิบๆรอบ ชูหวาได้นั่งมองแผ่นหลังของบุคคลที่กระทำชำเราร่างกายของเธอจนบอบช้ำด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
เธอยังไม่ตาย
เธอยังมีชีวิตอยู่ และตื่นขึ้นมาเห็นจีมินในตอนนี้
เธอไม่ได้โกรธอะไรจีมินเลยสักนิด เพราะเธอเข้าใจในสิ่งที่เขาเป็นอยู่เขาคงจะทรมานมามาก แล้วถ้าหากเขาจะปลดปล่อยอารมณ์เหล่านั้นกับเธอ เธอก็ไม่ว่า ขอแค่เขาอย่าฆ่าใครตายอีก การกระทำเเบบนั้นไม่เหมาะสมกับจีมินเลยสักนิด
“คุณจีมินมีอาการแปลกๆหลายอย่างมากตั้งแต่ที่แม่ของเขาตายไป”
"....."
"ทั้งร้องไห้ หัวเราะ และทำร้ายคนอื่นหรือแม้กระทั้งทำร้ายตัวเอง"
"....."
"เขาต้องการกำลังใจเพื่อบบรรเทาความเจ็บปวด...เพราะฉะนั้นลูกจะต้องช่วยเขานะชูหวา"
จู่ ๆ คำพูดของมารดาที่เคยบอกชูหวาเอาไว้ก่อนที่เธอจะออกมาอยู่ที่นี่ก็ผุดขึ้นมาในสมองของเธอ มารดาของเธอไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จึงถึงอาการป่วยของจีมิน แต่ดูจากการกระทำของเขาชูหวาเธอถึงได้รู้ว่าเขาป่วยที่จิตใจ
เธอไม่รู้หรอกว่าเธอมีเหตุผลอะไรที่จะต้องมารักษาจีมิน ทั้งๆที่เขามีอำนาจและทรัพย์สินมากมายขนาดนั้นเขาก็ควรที่จะไปให้หมอรักษา แต่มารดาของเธอกลับกำชับเธอไว้ว่าเธอจะต้องดูแลเขาและรักษาเขาให้หาย แต่เธอจะรักษาเขาให้หายดีได้อย่างไร...
ชูหวาจ้องมองร่างสูงจีมินอยู่สักพัก จนกระทั่งเขาหันกลับมาหาเธอ ดวงตากลมโตเบิกกว้างและเลิกลักไปไม่ถูกในทันทีเมื่อถูกจับได้ว่าแอบมองเขา
พรึ่บ
”โอ้ย!!”
จู่ๆร่างสูงก็ปรี่เข้ามากระชากแขนเล็กของเธออย่างแรงให้เธอลงจากเตียงนอน และเขาก็เปิดลิ้นชักตู้หยิบเอาเนคไทสีดำยื่นมันมาให้เธอโดยที่ไม่มีคำพูด มันทำให้เธอรู้สึกงุนงงไม่น้อยเธอจึงเผลอชักสีหน้าใส่เขาไปที
พรึ่บ
”อ๊ะ!!”
และการชักสีหน้าของชูหวาทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจมือหนาจึงรวบเส้นผมนุ่มของอีกคนไว้ในมือและกระชากจนเธอหน้าหงาย ถึงแม้ว่าจีมินจะมีใบหน้าที่งดงามและอ่อนโยน แต่การกระทำของเขามันกลับตรงกันข้ามไปซะหมด
”ใส่ให้ฉัน ถ้าไม่งั้นฉันจะเอามันรัดคอของเธออีก”
เขาไม่พูดก็ดีอยู่อย่าง แต่พอพูดทีก็มีแต่คำขู่ และคำพูดที่โหดร้าย ไม่พอเขายังยัดเนคไทใส่มือบางของเธอให้เธอรับเนคไทของเขาเอาไว้และจัดการผูกมันให้เขาเดี๋ยวนี้
จีมินไม่ชอบทำอะไรยิบย่อยเพราะมันน่ารำคายและเขาก็มีปัญหากับการผูกเนคไททุกวัน ในเมื่อเขาบังคับให้ชูหวาเธอผูกเนคไทให้เขาแล้ว เธอจึงค่อยๆบรรจงผูกเนคไทสีดำให้จีมินอย่างตั้งใจ ในตอนที่หญิงสาวกำลังให้ความสนใจกับเนคไทที่เธอถูกบังคับให้ผูก เธอจึงไม่ได้เห็นว่าอีกคนกำลังยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้นมือหนาก็ยกขึ้นมากดที่รอยสีช้ำสีม่วงบนลำคอขาวของชูหวาพร้อมกับกดนิ้วหัวแม่มือลงที่รอยนั้นแรงๆ จนชูหวาเอรู้สึกเจ็บเธอจึงเหลือบสายตามองดูเขาที่กำลังสนุกกับการคลึงรอยช้ำจากโซ่ที่ลำคอของเธอ ดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลสว่างจ้องลึกเข้าไปข้างในดวงตาเล็กของจีมิน
หรือว่าเขาจะชอบชอบที่เห็นคนอื่นเจ็บปวด...
ความเจ็บปวด และเสียงกรีดร้องนั่นคือสิ่งที่ชูหวาสังเกตได้อย่างแรกเพราะว่าเธอเห็นจีมินหัวเราะอย่างมีความสุขมากตอนที่เขาเอาโซ่รัดคอเธอ เขาเสพติดความเจ็บปวดของคนอื่น และเขาใช้ความเจ็บปวดของคนอื่นในการรักษาตัวเองให้มีความสุข
ชูหวายังจดจ้องที่นัยน์ตาของจีมินในขณะที่มือบางของเธอสอดปลายเนคไทสีดำนั้นเข้าไปในวงที่เธอคล้องไว้แล้วดึงลงมา เป็นอันว่าเธอผูกเนคไทให้จีมินสำเร็จ จากนั้นเธอก็จัดเสื้อเชิ้ตที่เขาใส่พร้อมกับหยิบสูทสีดำที่อยู่ไม่ไกลมาใส่ให้เขาด้วย จีมินยอมทำตามอย่างว่าง่ายในขณะที่เขากำลังมีความสุขกับรอยช้ำบนลำคอของชูหวา
“เสร็จแล้วค่ะ คุณจีมิน”
เมื่อเรียบร้อยชูหวาจึงเอ่ยบอกให้จีมินรับรู้ แต่ทว่าการกระทำต่อจากนั้นมันช่างหุนหันจนชูหวาเธอตั้งรับไม่ทัน มือหนาของจีมินหยุดลูบไล้รอยช้ำที่ลำคอของชูหวาและวางมือลงที่ข้างตัว เขาจดจ้องสายตามองดูตัวเองผ่านกระจกใสครู่หนึ่งจากนั้นเขาจึงหันกลับมามองร่างบางที่ยืนสังเกตการกระทำของเขาอยู่ไม่ไกล
มีสายฟ้าสถิตแว้บเขามาในหัวสมองของจีมินกะทันหัน ฉับพลันจึงทำให้เขาเกิดอารมณ์ฉุนเฉียวอีกขึ้นมามือหนาจึงผลักร่างบางของอีกคนจนล้มกับพื้น
ผลัก!!!
”โอ้ย!!’’
เขาเบะปากและปัดมือตรงเนคไทที่ชูหวาพึ่งจะผูกให้อย่างรังเกียจ ชูหวาได้แต่มองการกระทำของเขาไปพร้อมกับการวินิจฉัยอาการของเขา ที่มีสีหน้ารังเกียจเธอแบบนั้น ร่างสูงหันหลังให้แก่เธอและเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจนัก
“ลงไปอาบน้ำแต่งตัวซะ ฉันรีบ”
จีมินพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นและเขาก็เดินออกจากห้องไปในทันที ก่อนที่จะมีสาวใช้เข้ามาแทน ร่างบางของชูหวาถูกจับให้แต่งตัวด้วยชุดเดรสสีแดงยาวกว่าเขาคืบหนึ่ง ผมเผ้าของชูหวาถูกหนีบให้ตรงและจัดทรงปล่อยลงมาอย่างงดงาม ใบหน้าหวานของชูหวาตกแต่งด้วยเครื่องสำอางราคาแพง และรอยช้ำสีม่วงที่คอของเธอถูกปกปิดด้วยคอนซีลเลอร์อย่างแนบเนียนโดยฝีมือของสาวใช้คนนั้น
สาวใช้คนหนึ่งยื่นรองเท้าส้นสูงสีแดงให้ชูหวาและชูหวาก็รับมันก่อนที่เธอจะสวมรองเท้าส้นสูงสีแดงนั่น และเดินลงมาจากชั้นสี่มาที่ห้องโถงใหญ่ข้างล่าง เมื่อชูหวาลงมาถึง ร่างสูงของจีมินที่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ก็เหลือบมองร่างบางของชูหวาที่เดินลงมาเพียงชั่วครู่ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มและลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
”คุณจีมินจะพาฉันไปไหนเหรอคะ?”
ชูหวาเอ่ยถามจีมินตามมารยาทเมื่อเธอเห็นเขาลุกขึ้นและยืนมองเธอนิ่งๆไม่ยอมพูดจา แต่แทนที่จะได้คำตอบจีมินกลับหันหลังให้เธอแล้วเดินหนีไปซะงั้น แต่ด้วยสัญชาติญาน ร่างบางจึงเดินตามจีมินไปโดยอัตโนมัติ จนกระทั่งเธอกอกมาจากตัวบ้านหลังใหญ่จนถึงรถยนต์คันหรู เธอจึงเอ่ยถามจีมินอีกครั้ง
“คุณจีมินคะ”
ปกติแล้วชูหวาไม่ใช่คนพูดมาก แต่จีมินกลับทำให้เธอกลายเป็นคนที่ต้องถามซ้ำๆย้ำๆ
”กินข้าว”
ในที่สุดจีมินก็ตอบชูหวาสักที ก่อนที่เขาจะออกแรงเปิดประตูรถและสอดตัวเข้าไปในรถที่มีคนขับรถรออยู่ก่อนแล้ว ภายในรถยนต์คันหรูไม่มีเสียงของใครเปล่งออกมาทั้งนั้น รถแล่นออกสู่ถนนใหญ่อันกว้างขวาง ชูหวาพยายามนั่งเงียบๆและพยายามสังเกตบรรยากาศรอบๆข้างที่รถแล่นผ่านเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลาย
ไม่นานรถยนต์คันหรูเลี้ยวเข้าเพนเฮาส์หลังใหญ่ ทันทีที่ชูหวาได้เห็นเธอก็รู้ได้ในทันทีว่าที่นี่คือเพนเฮาส์ที่เหล่าชนชั้นอีลีทอาศัยอยู่ รถยนต์แล่นบนถนนในคฤหาสน์ใหญ่โตเกือบกิโลกว่าจะมาถึงตัวเพนเฮาส์จริงๆ ที่หน้าประตูเพนเฮาส์มีเหล่าคนสวนและเหล่าแม่บ้านมายืนรอรับอยูที่หน้าประตูอย่างเป็นระเบียบ
รถยนต์คันหรูจอดลง ชูหวานั่งนิ่งและเริ่มบีบข้อมือของตัวเองแรงขึ้นอีกอย่างประหม่า ทั้งสองยังไม่ลงจากรถแต่จู่ ๆ จีมินก็หันมาคว้าต้นแขนเล็กของชูหวาอย่างรุนแรงจนร่างบางของเธอปลิวมาชนกับแผงอกแกร่งของเขาเต็มๆ
“ทำตัวให้มันดีๆ อย่าได้แสดงปฏิกิริยาสถุนออกมาให้คนที่นี่รับรู้เด็ดขาดถ้ายังไม่อยากตาย”
“ค่ะ!คุณชาย-โอ้ย!!”
ยังไม่ทันที่ชูหวาจะได้พูดจบประโยค มือหนาของจีมินก็พุ่งมาบีบกรามของชูหวาในทันที เพราะเธอลืมว่าห้ามเรียกเข้าว่าคุณชาย แต่ที่นี่คือเพนเฮาส์นี่เธอเรียกเขาว่าคุณชายผิดตรงไหน
”อย่าเรียกฉันว่าคุณชาย! เธออยากตายเหรอ?”
”ข..ขอโทษ!!”
ปึก!!!
”โอ้ย!!!”
เมื่อเธอเอ่ยขอโทษ จีมินจึงได้สะบัดมือหนาของเขาผลักใบหน้าหวานของชูหวาอย่างแรงจนเธอชนเขากับขอบประตูรถยนต์คันหรูดังลั่น ชูหวาร้องดังลั่นแต่เธอก็ไม่อาจจะคาดโทษเขาได้ เธอจึงทำได้แค่นั่งกุมส่วนที่เจ็บไว้อย่างนั้น
”แล้วก็จำใส่สมองของเธอเอาไว้อย่างหนึ่ง ว่าเธอมากับฉันในฐานะผู้หญิงของฉัน”
“!!!”
“เธอเป็นผู้หญิงของฉัน แต่เธอไม่ใช่เจ้าของฉัน อย่าทำตัวเป็นเจ้าของฉันให้มากถ้ายังไม่อยากตาย”
จีมินจงใจสะกดคำว่าตายให้ชูหวาได้ยินในขณะที่เขาส่งสายตำมหิตมาที่เธอ ชูหวาพยักหน้าเข้าใจก่อนที่ร่างสูงของจีมินในเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาและกางเกงสแล็กสีดำจะออกจากรถไปและเดินเข้าไปในเพนเฮาส์ทันที โดยที่มีร่างบางของชูหวาเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ
ที่นี่คือเพนเฮาส์ของชนชั้นอีลีทและเหล่าสมาชิกในสภาชั้นสูง จีมินเดินตรงไปยังห้องอาหารภายในเพนเฮาส์ โดยมีเหล่าคนใช้และแม่บ้านต่างก็พร้อมใจกันโค้งหัวให้เขาด้วยความเคารพ ตามด้วยร่างบางสง่างามของชูหวาที่เดินตามร่างสูงของจีมินติดๆ เขาเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่นั่งได้สามสิบคนที่ด้านซ้ายมือตามด้วยร่างบางของชูหวาที่นั่งตามเขาข้างๆ อาหารมากมายถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะอาหารอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ชูหวาเผลอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงลำคอสวย
อาหารมีเยอะขนาดนี้ แสดงว่าไม่ได้มีเขาและเธอกินสองคนแน่
“เมื่อไหร่พวกเขาจะลงมา”
จีมินหันไปถามแม่บ้านที่ดูมีอายุเธอยืนอยู่ข้างๆเขา เธอยิ้มอย่างอบอุ่นให้กับจีมินและตอบเขา
”เดี่ยวก็ลงมาแล้วค่ะคุณ”
“มาเร็วจังเลยนะวันนี้ โอ๊ะ!...นั้นใช่น้องชูหวาคนสวยหรือเปล่าน่ะ”
ในขณะนั้นก็มีเสียงของชายหนุ่มแปลกหน้า ร่างสูงผิวขาวเรือนผมสีน้ำตาลสว่างในชุดสูทแบบเดียวกันกับของจีมินเอ่ยแทรกขึ้นมา เขาเดินเข้ามาในห้องอาหารแห่งนี้ด้วยท่าทียียวน ดวงตากลมโตของเขาเบิกกว้างเชิงหยอกล้อ แถมเขายังชี้นิ้วมาที่ร่างบางของชูหวาราวกับสนิทสนมกันมากทั้งๆที่ชูหวาไม่รู้จักเขา
จึก จึก
“!!!”
จู่ๆนิ้วชี้เรียวยาวของเขาที่ชี้มาแต่ไกลก็จิ้มลงตรงแก้มข้างขวาของชูหวา หญิงสาวตกใจไม่น้อยเธอจึงได้มองคนคนนี้ด้วยสายตาที่งุนงง แตกต่างจากเขาที่ยิ้มร่าอย่างมีความสุขที่ได้จิ้มแก้มเธอ
”แก้มยังนุ่มเหมือนเดิมเลยแฮะ แต่เสียใจจังเธอเป็นของไอ้…โอ๊ะ!ไม่สิของพี่ไปแล้ว”
”หุบปากไปซะจองกุก”
จีมินเอ่ยดักคำพูดของชายร่างสูงนามว่า ‘จองกุก’ ที่มีศักดิ์เป็นคุณชายเล็กของบ้าน ถึงแม้ว่าเขาจะโดนจีมินด่า แต่เขากลับหัวเราะออกมาด้วยความพอใจที่กวนจีมินได้สำเร็จ ก่อนที่จะร่างสูงของจองกุกจะอ้อมกลับมานั่งที่ของตนซึ่งตรงข้ามกับจีมินที่ที่เขานั่งมาตั้งแต่เด็กจนโต
จองกุกกับจีมินไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไหร่นัก แถมฐานะของทั้งสองก็แตกต่างกันเพราะจองกุกคือลูกชายของท่านหญิงภรรยาคนปัจจุบันของบิดาของพวกเขา จองกุกจึงมีศักดิ์สูงกว่าจีมินนิดหน่อย ส่วนจีมินเขาเป็นลูกชายของท่านหญิงที่บิดาของเรารักที่สุด แต่เมื่อสิบห้าปีก่อนได้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้น จีมินจึงได้สูญเสียมารดาไปโดยไม่มีวันย้อนกลับ และเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้เขาเจ็บปวดไม่เคยลืมเลือน ความทรงจำอันแสนเลวร้ายมันถูกฝังลึกอยู่ในสมองจีมิน
แท้จริงแล้วยังมีคุณชายรองอีกคนซึ่งเขาเป็นลูกชายของภรรยาเอกเช่นเดียวกันจับจีมิน และคุณชายรองมีนามว่า ‘แทฮยอง’ ซึ่งคุณชายรองยิ่งไม่ลงรอยกันกับจีมินเข้าไปใหญ่ จีมินเกลียดทั้งแทฮยองและจองกุก เขาเกลียดแม่ของพวกเขาทั้งสองคน เพราะว่าแม่ของแทฮยองและจองกุกเป็นต้นเหตุทำให้แม่ของเขาตาย..แถมยังตายด้วยน้ำมือของพ่อเขาอีกด้วย
ในยามที่เขาได้เห็นหน้าของน้องชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า มือหนาก็ยิ่งกำหมัดแน่นและเขาก็กำลังพยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ เขาไม่อยากประทุมันออกมา เพราะเขาไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกเพราะว่าเขากลัว กลัวว่าจะทำร้ายคนที่อยู่เคียงข้างเขาอย่างไม่ตั้งใจอีก
แหมะ...
“?!”
ฉับพลันหยดน้ำตาสีใสก็ไหลออกมาจากดวงตาของจีมินหยดลงบนหลังมือของเขา จองกุกไม่ได้สนใจอะไรเมื่อเขาได้กวนประสาทจีมินแล้วเขาก็ตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารตรงหน้าของเขาไป โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าจีมินกำลังนั่งร้องไห้
จองกุกน่ะไม่มีพิษร้ายแรงเท่าแทฮยองหรอก..
หมับ
“คุณจีมิน...”
มือบางของชูหวาคว้าเขาที่มือหนาของจีมินทันทีเมื่อเธอเห็นน้ำตาของเขา และค่อยๆปลอบประโลมเขามือหนาที่กำแน่นจึงค่อยๆคลายหมัดออก นิ้วหัวแม่มือเล็กของชูหวาบรรจงเช็ดน้ำตาของจีมินอย่างเบามือ นั่นทำให้จีมินเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองร้องไห้ เขาร้องไห้อีกแล้ว... ไม่มีวันไหนเลยที่เขามาที่นี่แล้วไม่ร้องไห้ ทั้งๆที่นี่คือที่ที่เขาอยู่มาตั้งแต่เกิดแท้ๆ
“คุณโอเคไหมคะ? ออกไปข้างนอกกันไหม?”
”.…”
”คุณจีมินคะ”
ครืด
ไม่มีคำตอบ แต่จีมินแสดงออกโดยการกระทำ ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก็คว้ามือบางของชูหวาออกมาจากห้องอาหารนั้นในทันที ตามด้วยเสียงแม่บ้านใจดีที่เธอวิ่งตามหลังจีมิน
”คุณชายใหญ่ไม่ทานข้าวเหรอคะ?”
”นมเก็บไว้ให้ไอ้จองกุกมันกินคนเดียวไปเถอะ”
”แต่นมไม่เห็นท่านทานข้าวมาสามวันแล้วนะคะ”
จีมินทำท่าจะดึงมือชูหวาไปอีกครั้ง แต่ก็ต้องหยุดชะงักลง เขาไม่ได้หยุดเพราะเสียงของหญิงชรา แต่เขาหยุดเพราะว่ามือเล็กของชูหวายื้อมือของเขาไว้ต่างหาก
”ไปทานข้าวเถอะนะคะ คุณผอมมากเลยอย่างน้อยจะได้มีแรง”
”เธออยากตายหรือไง?”
จีมินเอี้ยวลำตัวขู่ชูหวาด้วยน้ำเสียงขึงขัง แต่ว่าไม่ได้ทำให้ชูหวาหยุดขยั้นคะยอให้เขาไปทานข้าว ชูหวาจ้องเข้าไปในดวงตาคูสวยของจีมินที่ดูเศร้าเป็นอย่างมากและถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่สีหน้าเหนื่อยใจจะเปลี่ยนเป็นยิ้มให้จีมินบางๆ
”ฉันไม่ได้อยากตายค่ะ ฉันอยากให้คุณทานข้าว ถ้าคุณไม่ทานข้าวคุณจะเอาแรงที่ไหนฆ่าฉันล่ะคะคุณจีมิน”
เมื่อสิ้นคำพูดของชูหวา จีมินจึงก้มหน้าลงอย่างครุ่นคิด ก่อนที่จะหันมาสบตาของชูหวาที่ยกยิ้มให้จีมินอย่างใจดีสู้เสือ รอยยิ้มของชูหวาทำให้เขานึกถึงคนคนหนึ่งที่เขารักมากที่สุดในชีวิต
”จีมินมาหาแม่เร็วลูก”
“จีมินของแม่ยิ้มสวยที่สุดในโลกเลยเป็นเด็กดีของแม่ตลอดไปเลยนะครับ”
”กรี๊ด!!ช่วยด้วย!!!จีมิน!!หนีไปลูก!!”
พรึ่บ!!!
”แต่ฉันไม่อยากเห็นหน้ามัน!!!’’
เพราะความทรงจำอันเลวร้ายโผล่เข้ามาในสมอง จีมินจึงสะบัดมือของชูหวาออกและตะคอกเสียงดัง ทำให้เหล่าคนใช้ที่อยู่แถวนั้นต้องคุกเข่าและหมอบลง เขากำลังโกรธเพราะเหตุการณ์ที่เขาไม่เคยลืมมันผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้ง
“งั้นเราไปทานกันฉันสองคนก็ได้นี่คะ คุณช่วยจัดอาหารแบบปิกนิกให้ทีนะคะ”
ชูหวาทำเป็นไม่เห็นอาการโกรธเคืองของจีมิน เธอจึงหันไปเอ่ยบอกแม่หญิงชราที่จีมินเรียกว่านมให้เตรียมอาหารให้ แม่นมพยักหน้าเข้าใจและรีบหันกลับไปเตรียมอาหารให้ แต่คนตัวสูงกลับยังยืนตัวสั่นด้วยความโกรธอยู่ที่เดิม ดังนั้นชูหวาจึงตัดสินใจรวบรวมความกล้าสวมกอดร่างสูงของจีมินที่สั่นเทาไว้ในอ้อมแขน
“!!!”
จีมินยืนแข็งทื่อเพราะว่าตกใจกับการกระทำของร่างบาง ดวงตาโฉบของเขาเบิกกว้างและตกใจ ไม่เคยมีใครทำกับเขาแบบนี้..ชูหวาคือคนแรกอีกแล้ว...
“อย่าเสียใจไปเลยนะคะ ฉันจะอยู่กับคุณตรงนี้เอง”
100%
*ยังไม่ได้แก้คำผิด
Talk with Oparal
ตอนที่ฉองมาแง้วววว ไรท์รีใหม่เยอะเลย แบบอ่านๆไปแล้วแบบตอนนั้นฉันเขียนอารายยยยยยย แต่ก็พยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ ยังไงก็ฝากกดหัวใจหรือคอมเม้นติชมได้เลยนะคะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ จุ๊บเหม่งที
ความคิดเห็น