-SLAVEHOLDER- [BTS X YOU]

ลำดับตอนที่ #1 : -SLAVEHOLDER- Intro -

คำเตือน เนื้อหาเรื่องนี้เเต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายหรือพาดพิงผู้ใด มีเนื้อหารุนแรง 18+ รับไม่ได้กดออกนะคะ อย่ากดแบน หรือเตือนกันดีๆก็ได้ไรท์รับฟังนะ

-SLAVEHOLDER- 

-Intro-

          #ฟ้าประทานเจเดน

        Love me or hate me, but you will never change me – จะรักหรือเกลียดฉัน แต่คุณก็ไม่มีทางเปลี่ยนฉันได้

        ณ กรุงเทพฯ ประเทศไทย

        บนถนนที่เต็มไปด้วยเสาไฟหลากสีคอยส่องแสงสว่างให้กับผู้คนที่เพิ่งได้ใช้ชีวิตในยามค่ำคืน ร่างบางของหญิงสาวในชุดพนักงานเสิร์ฟอาหารที่ร้านชาบูแห่งหนึ่งในใจกลางเมืองกำลังงุ่นง่านกับงานที่ล้นมือ เดี๋ยวก็ถูกเรียกให้ไปรับออร์เดอร์ เดี๋ยวก็ถูกเรียกให้ไปเก็บทำความสะอาดโต๊ะ ร่างบางวิ่งง่วนไปมาจนไม่รู้เลยว่าเธอทำแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว

        “ฟ้า อีกครึ่งชั่วโมงร้านปิดแล้วฝากเคลียร์ลูกค้าด้วยนะ”

        “ได้ค่า”

        เจ้าของชื่อเอยตอบรับเมื่อเพื่อนร่วมงานของเธอเอ่ยบอกเธอในขณะที่กำลังเตรียมตัวกลับก่อนทั้งๆที่เหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงร้านจะปิด ก่อนที่เธอจะรีบตรงไปบอกลูกค้าที่ยังนั่งอยู่อีกประมานสี่ห้าโต๊ะแล้วจึงรีบไปเก็บโต๊ะที่ลูกค้าออกไปแล้วให้เรียบร้อย

        ‘ฟ้าประทาน’นั่นคือชื่อของหญิงสาวคนนี้ เธอเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะพอมีพอใช้ เธอไม่ได้จนมากแต่ก็ไม่ได้มีอันจะกินขนาดนั้น ตอนนี้เธอกำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพปี2 และเพราะเหตุนั้นเธอจึงต้องมาทำงานพาร์ททามเพื่อที่จะหาเงินมาส่งตัวเองเรียน เพราะลำพังพ่อและแม่ของเธอไม่สามารถทำงานส่งเธอพร้อมกับน้องชายให้เรียนพร้อมกันได้ 

        เวลาผ่านไปจนตอนนี้เกือบตีสองแล้ว ร่างบางของหญิงสาวที่เพิ่งจะทำงานเสร็จก็รีบปิดร้านและเตรียมกลับบ้าน ในยามนี้ที่กรุงเทพเริ่มเงียบแล้วจึงไม่ค่อยมีคนฝักใฝ่หรือการจราจรที่ติดขัดเหมือนอย่างช่วงหัวค่ำ แต่ระหว่างทางก็เปลี่ยวใช่ย่อย ทำให้ฟ้าประทานเธอต้องรีบก้าวเท้าเดินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

        ร่างบางในชุดเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนคลุมด้วยเสื้อแขนยาวตัวโคร่งรีบเดินก้าวฉับๆไปตามทางฟุตบาทอย่างเร่งรีบ เพราะจู่ๆเธอก็เริ่มรู้สึกได้ว่าการเดินทางกลับบ้านของเธอในวันนี้มันแปลกไป มีคนกำลังเดินตามเธอมานั่นคือสิ่งที่เธอรู้สึก

        ตึกตึกตึก

        ฝีเท้าของคนที่กำลังตามหลังเธอมาเริ่มดังชัดขึ้นนั่นจึงทำให้ขาเรียวไม่เพียงแค่รีบก้าวฉับๆแต่เธอกำลังวิ่ง สัญชาติญาณในการเอาตัวรอดเริ่มทำงานทำให้ร่างบางกระชับสายกระเป๋าสะพายและรีบวิ่งหนีสุดชีวิต แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะใจร้ายทำให้เท้าของเธอสะดุดขอบปูนบนฟุตบาทสะดุดล้มกับพื้น

         ตุบ!

        แต่เธอก็ไม่ลดละความพยายามรีบหยัดกายและเตรียมลุกขึ้นต่อแต่ทว่าแขนเรียวของเธอกลับถูกใครสักคนคว้าเอาไว้เธอจึงรีบหันกลับไปมองด้วยความตกใจจึงพบว่าเป็นใครสักคนที่เธอรู้จักจนเกือบสนิทใจ

        “พี่มิ้ว!”

        ภาพตรงหน้าทำให้ฟ้าประทานอุทานชื่อคนที่เธอพบตรงหน้าดังลั่น ที่แท้ก็เป็น ‘มิ้ว’ รุ่นพี่ในสาขาที่รู้จักของเธอนั่นเอง พอเป็นดังนั้นร่างบางก็โล่งใจถอนลมหายใจอย่างโล่งอก เธอนึกว่าจะมีใครตามเธอมาปล้นจี้เธอซะอีก

        “พี่เอง เพิ่งเลิกงานเหรอ?”

        เมื่อร่างสูงของชายหนุ่มที่เป็นรุ่นพี่เห็นรุนน้องถอนหายใจโล่งอกเขาก็อดที่จะถามไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนตามเธอมา แต่เป็นเพราะเขาบังเอิญเห็นเธอกำลังเดินเร็วอยู่ต่างหากเขาจึงเข้ามาทัก

        “ค่ะ แล้วพี่..”

        “อ่อ พี่เพิ่งกลับจากเที่ยวน่ะ” มิ้วเอ่ยพร้อมกับส่งรอยยิ้มบางๆให้กับฟ้าประทานที่บิดแขนของเธอออกจากการจับกุม ซึ่งนั่นทำให้มิ้วเพิ่งรู้ตัวว่าเขากำลังจับแขนเธอเพลิน “โทษที”

        “งั้นฟ้าขอตัวก่อนนะคะ”

        ฟ้าประทานเธอเอ่ยพร้อมกับถอยห่างจากร่างสูงสองก้าวและหันหลังเดินกลับในทันที แต่ทว่าเท้าของเธอต้องหยุดชะงักเมื่อมิ้วเรียกเธอดักไว้ “ฟ้า”

        “คะ-อุบ!”

        ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น หลังจากที่เธอได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอจากปากของมิ้วทุกอย่างก็ดับมืดไป ดวงตากลมโตค่อยๆลืมขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกตัว เธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอกำลังโคลงเคลงราวกับว่าเธออยู่บนเรือยังไงอย่างงั้น เพราะแส่งไฟสลัวๆทำให้เธอต้องกระพริบตาถี่ๆ ที่นี่ไม่ได้มีแสงไฟสว่างจ้า มันไม่มีแสงไฟ มันมีแค่แสงจันทร์ที่สอดส่องเข้ามาจากรู้เล็กๆเท่านั้น

        ฟ้าประทานใช้เวลาเล็กน้อยเธอจึงสามารถโฟกัสภาพตรงหน้าได้ และเมื่อเธอเห็นภาพตรงหน้าก็ทำเอาเธอตกใจสุดขีด เพราะที่ๆเธออยู่มีหญิงสาวมากมายถูกมัดข้อมือและข้อเท้ากำลังนั่งพิงกันตรงหน้าเธอเต็มไปหมด ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อสมองของเธอสามารถประมวลผลได้แล้วว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น เธอรีบหันมองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจสถานที่แห่งนี้ในทันที

        เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ฟ้าประทานเธอถูกจับตัวมาที่ไหนสักที่ แถมตอนนี่มือและเท้าทั้งสองข้างของเธอก็ถูกมัดไว้ด้วยเชือกแน่นหนา ยังดีที่ปากของเธอไม่ได้ปิดด้วยดังนั้นเธอจึงยังสามารถถามผู้หญิงคนอื่นๆที่อยู่ด้วยกันตรงนี้ได้

        “เธอ..”

        ฟ้าประทานเปล่งเสียงถามผู้หญิงในชุดเดรสสีครีมหรูหราที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอเบาๆ เธอคนนั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาทำให้ฟ้าประทานเธอได้เห็นว่าใบหน้าสวยของผู้หญิงคนนั้นเปื้อนคราบน้ำตาเต็มไปหมด ก็คงจะเป็นแบบนั้น เพราะทุกคนที่นี่อาจจะถูกจับตัวมาเหมือนกันหมด

        “ฮึก!”

        “เธอใจเย็นๆนะ เธอชื่ออะไรเหรอ เรา เอ่อ คือฉันหมายถึงว่าเธอพอจะ-“

        “what do you say, sorry I can’t understand I’m Japanese I’m sorry.(เธอพูดอะไร ขอโทษฉันฟังไม่เข้าใจ ฉันเป็นคนญี่ปุ่นฉันฟังไม่เข้าใจ)”

        พอผู้หญิงคนนั้นตอบกลับมาทำให้ฟ้าประทานเธอรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนไทยเหมือนกันกับเธอแต่เธอเป็นคนญี่ปุ่น แต่พอเธอสังเกตดูผู้หญิงคนอื่นๆแล้วก็พบว่าทุกคนเป็นคนต่างชาติ    กันหมดเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงได้โชคร้ายซ้ำซ้อนแบบนี้ ก่อนออกจากร้านฟ้าประทานเธอเพิ่งได้รับเงินเดือนมาจากเจ้าของร้านและเธอกะว่าวันรุ่งขึ้นเธอจะพาพ่อแม่และน้องชายไปฉลองสักหน่อย แต่ในตอนนี้เธอกลับถูกจับตัวมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้

        พอคิดน้ำตาก็คลอเบ้าตาสวย แขนและขาก็ถูกมัดทำให้ฟ้าประทานเธอไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากสื่อสาร เธอสามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้นิดหน่อยแต่เธอก็ไม่กล้าพอที่จะสื่อสารกับผู้หญิงคนนั้น ดังนั้นเธอจึงเลือกนั่งนิ่งๆจนกว่าจะเจอคนที่จับตัวเธอมาดีกว่า

        ห้าชั่วโมงผ่านไป...

        “ตื่นได้แล้ว! ตื่น!”

        “กรี๊ดดด”

        นานพอสมควรจนกระทั่งฟ้าประทานเธอเผลอหลับไปแบบไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เธอได้ยินเสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่ถูกจับตัวมาด้วยกัน พวกเธอกำลังถูกต้อนให้ออกไปข้างนอกรวมถึงฟ้าประทานเองด้วย ร่างบางถูกชายชุดดำคนหนึ่งกระชากแขนให้ลุกขึ้นและเขาก็ลากเธอออกไปข้างนอก พอออกมาเธอถึงได้รู้ว่าเธออยู่บนเรือยอร์ชขนาดใหญ่และเรือยอร์ชนั้นก็แล่นมาทางน้ำจนถึงที่แห่งนี้ เธอรีบสอดส่องสายตามองสำรวจทางหนีในทันทีแต่ทว่าไม่อาจเป็นผลเพราะที่ท่าเรือนี่มีชายชุดดำยืนล้อมพวกเธออยู่เป็นร้อยทั้งๆที่มีผู้หญิงที่ถูกจับมาแค่สิบคน

        “ไป!”

        พรึ่บ!

        เมื่อถึงที่หมาย ชายคนนั้นก็ผลักร่างบางของฟ้าประทานให้ไปรวมกลุ่มกับหญิงสาวคนอื่นๆก่อนที่จะมีชายหนุ่มในชุดสูทคนหนึ่งเดินเข้ามาเชยชมพวกเธอที่ละคนๆ ชายคนนั้นเขาหน้าตาดีพอสมควร แต่ดูจากการกระทำแล้วเขาดูหื่นกามไม่เหมาะสมกับใบหน้าหล่อๆของเขาเลยสักนิด เขาเดินมาจับแก้มของหญิงสาวทุกคนและยิ้มออกมาอย่างพอใจ เขาเกือบจะมาถึงฟ้าประทานแต่โชคดีที่เขาหยุดอยู่ที่ผู้หญิงญี่ปุ่นที่ฟ้าประทานทักเมื่อก่อนหน้านั้น

        ชายคนนั้นยิ้มออกมาพอใจมากกว่าเดิมเขาจับคางเธอและเชิดขึ้นก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงที่ซอกคอของผู้หญิงคนนั้นจนทำให้ฟ้าประทานรีบถอยและดันผู้หญิงคนอื่นบังตัวเธอไว้เพราะเธอขยะแขยงกับภาพที่เห็นเต็มทน ชายคนนั้นน่ารังเกียจเกินไปแล้ว

        “เอาคนนี้เป็นฟินาเล่แล้วกัน ถูกใจฉันซะจริง”

        เมื่อชายคนนั้นได้เอ่ยในสิ่งที่ต้องการเขาก็หัวเราะออกมาอย่างพอใจก่อนที่เขาจะสอดส่องสายตามองหาคนที่ถูกใจเพิ่มอีก เมื่อเป็นดังนั้นฟ้าประทานเธอจึงค่อยๆย่อตัวและถอยหลังให้คนอื่นบังเธอให้ถึงที่สุดเพราะเธอไม่อยากให้ชายคนนั้นแตะต้องตัวเธอ และก็เป็นผลชายคนนั้นไม่เห็นเธอเข้าจึงถอยหลังกลับและขึ้นรถไป ก่อนที่จะมีคนมาพาพวกเธอไปขึ้นรถตู้คันสีดำใหญ่

        เวลาผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วโมงที่รถตู้ได้เดินทางไปไหนสักที่ซึ่งเธอก็ไม่รู้ ในระหว่างทางฟ้าประทานเธอคิดเอาตัวรอดในสมองตลอดเวลา เธอพยายามหาช่องโหว่แต่ก็ไม่อาจพบได้ เห็นอยู่ว่าชายคนเมื่อกี้พวกเขาพูดภาษาเกาหลีกันซึ่งโชคดีที่ฟ้าประทานเธอเรียนเอกเกาหลี-จีนพอดีทำให้เธอฟังออก ก่อนหน้าที่เธอจะตัดสินใจเรียนคณะนี้เธอเองก็โดนค้านว่ามันจะไปใช้ประโยชน์อะไรได้ แต่พอมาเจอสถานการณ์แบบนี้เธอช่างดีใจซะเหลือเกิน เพราะอย่างน้อยเธอก็สามารถสื่อสารกับคนที่นี่ได้ และเธอก็จะหนีกลับไปหาครอบครัวของเธอให้ได้

        (ปล.ต่อจากนี้ตัวละครจะคุยกันเป็นภาษาเกาหลีหมดนะคะ)

        เอี๊ยดดด

        เหล่าหญิงสาวถูกเกณฑ์ตัวให้ลงจากรถอีกครั้ง แต่ครั้งนี้พวกเธอถูกแยกออกเป็นสองๆซึ่งฟ้าประทานเธอถูกแยกมากับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเธอคาดว่าผู้หญิงคนนี้เธอน่าจะเป็นคนเกาหลีหรือไม่ก็คนญี่ปุ่น แต่ถึงกระนั้นเธอก็ไม่กล้าพูดคุยอะไรมากอยู่ดี แผนในตอนนี้เธอจะยอมทำตามที่คนพวกนี้จัดการให้ไปก่อนพอสบโอกาสเมื่อไหร่เธอจะหนีในทันที

        “ฝากจัดการด้วย เอาให้สวยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าไม่ได้ดั่งใจล่ะก็พวกแกทุกคนได้ตายแน่”

        “ด..ได้ค่ะ”

        หนึ่งในชายชุดดำกว่าสิบคนที่ประกบฟ้าประทานกับผู้หญิงอีกคนมาเอ่ยบอกสาวสองและหญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าบานกระจกก่อนที่พวกเขาจะออกไปเหลือแค่เธอหญิงสาวแปลกหน้าและช่างแต่งหน้าสองคน สาวสองเดินเข้ามาแยกผู้หญิงอีกคนไป ส่วนผู้หญิงอีกคนที่เป็นคนตอบรับก็เดินเข้ามาหาฟ้าประทาน เธอคนนั้นจูงมือฟ้าประทานอย่างอ่อนโยนและเธอก็พาฟ้าประทานไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดก่อนที่เธอจะจับฟ้าประทานให้นั่งลงและแต่งหน้าให้ ฟ้าประทานเธอยอมนั่งนิ่งๆให้ แต่ในระหว่างนั้นผู้หญิงคนนี้ก็ชวนฟ้าประทานคุยไปด้วย

        “เธอเป็นคนชาติไหนล่ะ เธอสวยมากเลยนะแต่เสียดายที่ผิวเสียไปหน่อย แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ผิวขาวสวยอยู่ดี เธอเป็นฟินาเล่หรือเปล่า?”

        “ไม่ใช่ค่ะ” ฟ้าประทานเธอตอบกลับผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ

        “ก็ว่าอยู่ พวกเขาคงไม่ส่งฟินาเล่มาให้ฉันแต่งหน้าให้หรอก แต่ถึงแบบนั้นได้แต่งหน้าให้เธอก็ดีนะ”

        ฟ้าประทานยิ้มออกมาเบาเมื่อช่างแต่งหน้าเธอยิ้มให้ เธอไม่รู้ว่าช่างแต่งหน้าคนนี้ชื่ออะไรแต่เธอกลับรู้สึกอุ่นใจแปลกๆ

        “เธอชื่ออะไรเหรอ?”

        เพราะความรู้สึกอุ่นใจจึงทำให้ฟ้าประทานเธอเอ่ยถามชื่อช่างแต่งหน้าให้รู้แล้วรู้รอดเผื่อเธอหนีรอดไปได้เธอจะได้มาขอบคุณ ช่างแต่งหน้าเธอยิ้มออกมาบางๆก่อนที่จะเอ่ยตอบ

        “สาวน้อยอย่างเธอนี่น่าสงสารจริงๆ จะโดนเชือดอยู่แล้วเธอยังจะถามชื่อฉันอีก”

        “ก็-“

        “ถูกลักพาตัวมาแล้วไม่รู้สินะ ฉันจะบอกอะไรเธอให้ตอนที่ตายจะได้รู้ที่มาที่ไป ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอจะมาหาเพื่อนหรืออะไรแต่มันเป็นที่ค้ามนุษย์ ถ้าเป็นไปได้เธออย่าใจอ่อนเชื่อคนง่ายแบบนี้”

        สิ้นสุดคำพูดของช่างแต่งหน้าที่ไม่ยอมแม้แต่จะบอกชื่อคนนั้น หัวใจดวงน้อยๆของฟ้าประทานก็เต้นตุบตับจนรู้สึกปวด ค้ามนุษย์...เธอถูกจับตัวมาขายอย่างงั้นเหรอ

        เพล้ง! โครม!

        บานกระจกบานใหญ่ตรงหน้าแตกออกเป็นเสี่ยงๆเมื่อฟ้าประทานเธอหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ไม่ไกลมือขว้างใส่กระจกบานนั้น ร่างบางรีบลุกขึ้นและผลักร่างบางของช่างแต่งหน้าให้ล้มและวิ่งหนีออกไปข้างนอก แต่ทันทีที่เธอเปิดประตูชายชุดดำที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูก็จ่อปืนมาที่หน้าเธอในทันที ร่างบางหยุดนิ่งพอดีกับสายของเธอดันเหลือบไปเห็นร่างของสาวสองคนเมื่อกี้กำลังถูกลากไปที่ไหนสักทีพร้อมกับผู้หญิงคนที่มากับเธอกำลังถูกลากตัวกลับมา บนเสื้อผ้าของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยเลือดนั่นจึงทำให้ฟ้าประทานเธอตกใจไม่น้อย

        พรึ่บ!

        “!!”

        “ไปได้แล้ว งานเริ่มแล้ว”

        ในขณะที่ฟ้าประทานเธอกำลังถูกปืนจ่อหัวก็มีชายชุดดำอีกคนเดินมาหาเธอและกระชากเธอออกไปในทันที ร่างบางถูกชายคนนั้นบังคับให้ใส่รองเท้าส้นสูงที่ผู้หญิงคนนั้นเตรียมออกมาก่อนที่เขาจะลากเธอเข้าไปทางประตูด้านหลัง ฟ้าประทานถูกพาไปรวมตัวกับผู้หญิงคนอื่นๆที่ตอนนี้ถูกจับแต่งตัวสวยงามกันหมดทุกคนแล้ว พวกเธอถูกนำตัวออกไปให้คนข้างนอกที่คาดว่าจะเป็นแขกได้ชื่นชมทีละคนๆ

        เสียงเฮดังปนกับเสียงกรีดร้องของหญิงสาวเหล่านั้นจนทำให้ร่างกายของฟ้าประทานเธอชาดิก มันน่ากลัวเกินไปแล้ว คนพวกนี้น่ากลัวเกินกว่าที่จะเรียกว่ามนุษย์ อีกแค่คิวเดียวต่อไปก็จะเป็นตาของฟ้าประทานแล้ว แต่ทว่าร่างบางของผู้หญิงญี่ปุ่นคนนั้นกลับถูกลากไปตัดหน้าเธอซะก่อน จะว่าโชคดีก็ใช่ แต่อย่างน้อยก็ยังสามารถยืดเวลาให้เธอได้อีก

        ดูเหมือนผู้หญิงคนเมื่อกี้จะเป็นที่ฮาเฮทำให้การประมูนเกิดการแก่งแย่งกันขึ้น ฟ้าประทานให้จังหวะที่ชายคนที่คุมเธอมากำลังสนใจกับงานข้างนอก เธอจึงใช้จังหวะนั้นใช้มือทั้งสองข้างประสานกันและทุบที่ท้ายทอยของชายคนนั้นจนเขาล้มลงและเธอก็รีบวิ่งหนีในทันที รองเท้าส้นสูงที่เธอใส่ถูกถอดออกในขณะที่วิ่งและโยนทิ้งในทันทีเพื่อไม่ให้มันเป็นอุปสรรคในการหนี

        ร่างบางรีบวิ่งหนีและเปิดประตูทุกบานที่สามารถเปิดได้ โชคดีที่ตอนนี้ไม่มีบอดี้การ์ดอยู่เลยเพราะพวกเขาเอาแต่สนใจงานข้างนอกทำให้ฟ้าประทานเธอวิ่งหนีได้สะดวกจนกระทั้งเธอเห็นบานประตูสีขาวบานนั้นเธอจึงเปิดออกและ...

        ปึก ตุบ!

        เธอดันชนเข้ากับร่างสูงของใครคนหนึ่งทำให้เธอล้มลงกับพื้นและเลือดซิบ

        “เธอ..”

        “อย่าหนีนะเว้ย!”

        “เฮือก!”

        ฟ้าประทานเธอยังไม่ทันได้เงยหน้ามองดูด้วยซ้ำว่าชายคนนั้นเป็นใคร ร่างบางของเธอก็ถูกชายบอดี้การ์ดลากออกไปในทันที ครานี้ฟ้าประทานเธอไม่สามารถต้านแรงของบอดี้การ์ดคนนั้นได้เธอจึงถูกลากขึ้นเวทีมาทั้งๆที่ปืนจ่อหัวเธออยู่แบบนั้น

        ....

        ทันทีที่ฟ้าประทานเธอถูกบังคับให้ขึ้นเวทีพร้อมกับมีปืนจ่อหัว แขกเรือผู้มีเกียรติชั้นสูงก็เงียบและจดจ้องมาที่เธอกันเป็นระนาว ฟ้าประทานกรอกสายตามองดูรอบๆเธอก็เห็นผู้หญิงคนอื่นๆถูกกอดและบังคับให้ดื่มกับคนพวกนั้นที่ซื้อตัวพวกเธอในงาน ฉับพลันน้ำตาก็คลอเบ้านึกแล้วเธอก็สงสารชาติเกิดตัวเองยิ่งนัก

        “หนึ่งล้าน”

        โห่ววว

        จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งยกป้ายขึ้นมาพร้อมกับพูดราคาดังลั่นทำให้ทุกคนในงานโห่ตกใจกันเป็นแถบ คนมีอิทธิพลที่มาในงานนี้ล้วนแล้วแต่เป็นมาเฟียและยากูซ่าจึงทำให้ผู้หญิงที่ถูกจับตัวมาเป็นคนญี่ปุ่นซะส่วนใหญ่ งานนี้ถูกจัดขึ้นก็เพื่อที่จะนำผู้หญิงสวยๆจากประเทศที่เป็นกลุ่มเป้าหมายมาประมูลเพื่อที่จะเอาไปทำอะไรก็ได้ ไม่เคยมีใครกล้าประมูลพวกผู้หญิงเหล่านี้ในราคาสูงมากเช่นนี้ เพราะพวกเขาคิดว่าก็แค่ผู้หญิงที่พวกเขาสละเงินไม่กี่หมื่นก็เพื่อที่จะเอาไปเสพสุขอย่างที่ต้องการและฆ่าพวกเธอทิ้งซะ พวกเธอไม่ได้สำคัญหรือมีค่าพอสำหรับเงินเป็นหมื่นนั่นด้วยซ้ำ แต่กลับมีคนใจป้ำเสนอราคาซื้อตัวฟ้าประทานเป็นล้าน

        “หนึ่งล้าน มีใครให้ราคาสูงกว่านี้มั้ย”

        พิธีกรเอ่ยเมื่อพวกเขาสามารถตั้งสติกันได้แล้ว จากนั้นแขกผู้มีเกียรติในงานก็เริ่มยกป้ายแข่งกันเพื่อที่จะได้ตัวฟ้าประทานไปครอบครอง ไม่คิดว่าจะมีคนให้ความสนใจเธอมากขนาดนี้จนตอนนี้ราคาของเธอตีสูงขึ้นจนเกือบสิบล้าน ยิ่งพวกเขาให้ราคาเธอสูงมากขึ้นเท่าไหร่น้ำตาที่อัดอั้นไว้นานก็ไหลออกมามากขึ้นเท่านั้นจนกระทั่ง...

        “ฉันให้ร้อยล้านปิดประมูลได้แล้ว”

        มีใครคนหนึ่งที่มาพร้อมกับปืนที่จ่อหาแขกทุกคนในงาน ชายคนนั้นมีรูปร่างที่ดีและหน้าตาที่หล่อเหลาเกินกว่าที่เขาจะเป็นพวกใจโฉดไร้มนุษยธรรมเช่นนี้ เขามีลูกน้องคอยจ่อปืนรอบข้างเขาเพื่อปกป้องเขาแทบจะตลอดเวลา ไม่มีใครกล้าหือกับเขานั่นทำให้ใจของฟ้าประทานหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เธอตายแน่ๆ เธอรู้สึกแบบนั้น

        “ปิดประมูลที่ร้อยล้าน เธอคนนี้ราคาสูงกว่าฟินาเล่ในรอบหลายปีที่ผ่านมา เชิญคุณ ‘เจเดน’ มาพาตัวเธอไปได้เลยครับ”

        สิ้นสุดเสียงประกาศของพิธีกรร่างบางของฟ้าประทานก็หล่นตุบลงคุกเข่ากับพื้น ก่อนที่จะมีคนมาลากตัวเธอไปทั้งๆที่เธอไม่สมยอม ตอนนี้ไม่มีปืนจ่อหัวเธออีกแล้วแต่เธอก็ไม่สามารถหาทางหนีได้จนกระทั่งเธอถูกลากมาที่รถคันหนึ่งและชายชุดดำก็บังคับให้เธอเข้าไปในรถนั้น

        พรึ่บ! ตุบ!

        พวกเขาไม่ได้อ่อนโยนกับเธอเลยสักนิดในตอนนี้ร่างบางของเธอมีแต่รอยช้ำเต็มไปหมดแล้ว ในยามนี้ร่างบางไร้สิ้นสติและความรู้สึก แต่ในสมองของเธอยังมีความคิดที่จะเอาตัวรอดไปจากที่นี่ให้ได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นฟ้าประทานเธอจึงรีบลุกออกไปจากรถเพื่อที่จะหนีแต่ทว่ามีเสียงใสของผู้หญิงคนหนึ่งเรียกเธอดักไว้

        “เธอ!”

        กึก!

        ร่างบางชะงักกึกก่อนที่เธอจะหันไปหาใครสักคนที่นั่งอยู่ข้างเธอบนรถก่อนแล้วแต่ฟ้าประทานเธอไม่ได้สังเกตเห็น เป็นผู้หญิงญี่ปุ่นคนนั้นที่เธอได้เป็นฟินาเล่ ตอนนี้เธออยู่บนรถนี้กับฟ้าประทานด้วย แถมเธอคนนั้นยังมีสีหน้าที่โกรธแค้นฟ้าประทานมากเห็นได้ชัดจากมือของเธอคนนั้นที่กำชายกระโปรงของตัวเองแน่นแทบขาดแล้ว

        “เธอพูดไทยได้นี่!”

        ฟ้าประทานเธอเอ่ยออกไปด้วยความตกใจเมื่อผู้หญิงที่บอกว่าเธอเป็นคนญี่ปุ่นคนนั้นเธอพูดภาษาไทยได้แถมเธอยังทำเหมือนกับว่าเธอรู้จักฟ้าประทานด้วย

        “นังสารเลว!”

        ครืดดด

        “เชิญคุณมิโกะลงมาจากรถด้วยครับ”

        ยังไม่ทันที่ฟ้าประทานจะได้ฟังผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อว่า ‘มิโกะ’ พูดจบเธอก็ถูกเชิญลงจากรถไปด้วยความโกรธแค้น ฟ้าประทานนิ่งชะงักเพราะงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จนกระทั่งตอนนี้...

100%

-SLAVEHOLDER-

#ออลออฟเจเดน

TWR.

เฮลโหล่สวัสดีค่ะทุกโคนน ไรทืฺเปิดเรื่องนี้ขึ้นมาก็เพื่อที่จะแสดงสะท้อนให้เห็นถึงความเป็นอยู่ หรือะไรหลายๆอย่างที่ไรท์ได้เห็นมา เนื้อเรื่องมีความรุนแรงนะคะซึ่งไรท์ก็เข้าใจว่ามันอาจดูไม่ดีแต่ไรท์เขีนยขึ้นเพื่อนอรรถรส ไรท์ไม่ได้สนับสนุนความรุนแรงนะคะ ไม่เห็นด้วยเลยแต่ไรท์ก็อยากลองแต่งแนวนี้ดู หากผิดพลาดประการใด ไรท์กราบขอโทษมา ณ ที่นี่ด้วยนะคะ ติชมกันได้เลยค่ะ จะด่าก็ได้แต่อย่าแรงเด้อ ไรท์ใจบาง แงงง แต่ถ้าชอบก็ฝากกดเฟบ กดหัวใจและคอมเม้นให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณค้าบ