ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตในโรงเรียน
ผมคิดอะไรเพลินๆ จนเดินมาถึงห้องเรียนก่อนเวลาเข้าเรียนแค่10นาที นี่ทำไมผมถึงเดินช้าอย่างนี้ล่ะเนี่ย ให้ตายเหอะ
“ซินส์ อะนี่ฟิสิกส์นาย เพิ่งเสร็จกันครบเมื่อกี้”
“อืมเสร็จเร็วขึ้น 3 นาที”
“ชักชินแล้วลอกของนาย คนอื่นๆเลยลอกกันเสร็จเร็วขึ้น”
เสียงนาฬิกาเรือนใหญ่หน้าโรงเรียน ตีบอกเวลาเข้าเรียน ทำให้เหล่านักเรียนทั้งหลายรีบนั่งที่ของตัวเองอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังช้ากว่ารีบวิ่งมาลอกการบ้านฟิสิกส์ของผม จริงๆเลยไอ้พวกนี้
วิชาเรียนอันน่าเบื่อเริ่มสอนขึ้น วิชาแรก เริ่มจากวิชาเลข ที่แสนน่าเบื่อของอาจารย์แมธธิว เสียงของอาจารย์ช่างมีพลัง พลังในการขับกล่อมให้นักเรียนหลับได้อย่างง่ายดาย ซึ่งก็ช่วยให้นักเรียนหลายคนฟื้นพลังงานจากที่ใช้ในการนั่งจับกลุ่มคุยกับเพื่อนได้เป็นอย่างดีตลอด 2 ชั่วโมง ต่อมา ตามด้วยวิชาฟิสิกส์นรก ที่นักเรียนบ่นเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘จะสอนทำไมวะ สอนไปก็ไม่รู้เรื่อง’ วิชานี้ นักเรียนแต่ละคนไม่ได้หลับแล้ว แต่บางคนก็.....
แอบอ่านการ์ตูนใต้โต๊ะ วาดรูปเล่น เขียนด่าอาจารย์ลงในหนังสือ(ซึ่งพวกนี้คงไม่นับว่าเป็นอาจารย์) เล่นox และพวกหนอนหนังสือก็ยังคงนั่งตั้งใจเรียนอยู่!!(ทำไปได้)
ถึงเวลาพักเที่ยงสวรรค์เสียที นรกแตกจริงๆ วิชาช่วงเช้าว่าน่าเบื่อแล้ว ช่วงบ่ายนี่ไม่ต้องพูดถึงก็มีอยู่ 2 วิชาคือ เคมี กับ ชีวะ เลวจริงๆ ใครเป็นคนจัดตารางสอนฟะ ต้องอยู่กับปัจจุบันๆ ใช้เวลาพักเที่ยงให้คุ้มค่าก่อนจะไปเจอวิชานรก
“ไปทานข้าวกัน ซินส์ เนซิส”
“เออ แป๊บนึง เก็บของยังไม่เสร็จ”
“เร็วๆสิ ซินส์” รีซาร์ดเร่งผม
“เสร็จแล้วๆ เร่งจริงๆเลย”
“ก็ถ้าไปช้าเดี๋ยวโรงอาหารคนเยอะ” เนซิสบ่นบ้าง
“กลัวจะไปเจอแฟนคลับนายมากกว่ามั้ง เนซิส” ผมแซว
“พวกนายก็ระวังกลุ่มยายกระเทยนั่นหน่อยก็แล้วกัน มันชอบพวกนายนี่”
“กลุ่มกระเทยไหนล่ะ” ผมกับรีซาร์ดถามพร้อมกันเลย
“ก็กลุ่มพวกมาโอ กับ โซเล ไ...” ยังไม่ทันขาดคำ เสียงเปรตนรกก็ดังขึ้น
“ที่รักของมาโอ” มาโอกอดผมจากข้างหลัง ขนทั่วสรรพางค์กายลุกซู่ในทันใด พวกนี้ชอบพยายามดัดเสียง ดัดจริตจริงๆ ผมต่อยเธอออกไปทันที ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ร่างกายมันไปเอง
“ที่รักของโซเล” โซเลกอดรีซาร์ดจากข้างหลังบ้าง
เปรี้ยง! รีซาร์ดต่อยโซเลจนล้มไปกองกับพื้น พร้อมกับ เตะอีก 2 ที และกระทืบอีก 8 ที
“ฉัน...เกลียด...กระเทย” เขาพยายามเปล่งเสียงออกมาให้ชัดที่สุด หลังจากพยามควบคุมสติที่ขาดสะบั้นของตัวเองอย่างยากเต็มที และเริ่มนับ 1-10 ใหม่อีกครั้ง
“เรารีบไปกินข้าวกันดีกว่านะ เดี๋ยวพวกนี้มันตามมาอีก” เนซิสรีบพูด เพราะกระเทยพวกนี้มันชอบคนที่ใช้กำลังกับมัน
“ก๊ากๆๆๆ” เนซิสขำกลิ้ง เมื่อออกมาถึงโรงอาหารแล้ว
“ขำอะไรวะ” รีซาร์ดถามเสียงกราดเกรี้ยว
“ขำนาย กับ ซินส์ ก็พอมันกอดพวกนาย พวกนายก็ต่อยมันทันทีเหมือนกันเลยนี่” เนซิสพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นเสียงปกติที่สุด
“ก็ร่างกายมันไปเองอ่ะ ขนลุกมากเลยว่ะ ยังไม่หายเลย” ผมพูดบ้าง
“นายอย่าเจอมั่งละกัน ถ้าเจอนะ ฉันจะขำให้ฟันหลุดเลย คอยดู”รีซาร์ดพูด
“ถ้าเจอนะของนายต้องหนักกว่ายายพวกนี้”ผมรีบซ้ำ
“รีบไปซื้อข้าวเหอะ เดี๋ยวพวกกระแทดพวกนั้นมันตามมา”เนซิสพูดบ้าง คงกลัวเพื่อนในกลุ่มยายพวกนั้นมาชอบแน่เลย
หลายๆคนคงไม่รู้ล่ะสิ กระแทดคืออะไร มันเป็นศัพท์ที่มาจากคำว่า กระทิง+แรด เป็นสัตว์สายพันธุ์ใหม่ มักพบในกระเทยและผู้หญิงหลายๆคน
“พวกนายจะทานอะไรกัน” ผมเปิดประเด็น
“ฉันข้าวผัด” รีซาร์ดพูด
“ฉันก๋วยเตี๋ยว”เนซิสตอบ
“งั้นฉันทานสเต็กละกัน”
“เฮ้ยๆ ซินส์ น้องแซฟว่ะ” รีซาร์ดพูด
“อยู่ไหนๆ” ผมรีบชะเง้อคอหา
“ตรงนั้นไง” เนซิสเสริมบ้าง
“ไหนวะ ” ผมชักเริ่มหงุดหงิด ก็ชะเง้อตั้งนานแล้ว ยังไม่เจอเลย
“ก็ตรงทางเข้าไง”มันพูดพร้อมกันทั้ง 2 คน
“ไม่เห็นเจอเลย” ผมอารมณ์เสียแล้ว หรือว่ามัน...
“555 เจอก็แย่แล้ว หลอกนายเรื่องน้องแซฟทีไร เชื่อสนิททุกที” ทั้ง 2 นั่งขำกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“นายหลอกฉันเรอะ” ผมเงื้อมือขึ้นเตรียมต่อย
“เอาน่าๆ เพื่อนกัน ล้อเล่นนิดหน่อยเอง อย่าโกรธง่ายเหมือนผู้หญิงสิ” รีซาร์ดรีบแก้ตัว
“เหอะ อย่าแกล้งบ่อยละกัน ช่วงนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี”
“เฮ้ย เนซิส สาวกนายมานั่นแล้ว หลบเร็ว”ผมเห็นกลุ่มผู้หญิงกลุ่มใหญ่และดูน่ากลัว (ในสายตาของผม) กำลังวิ่งมาทางเนซิสอย่างรวดเร็ว เนซิสซึ่งสังเกตเห็นพอดี ก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำชายไปอย่างรวดเร็ว จนแม่สาวกลุ่มใหญ่นั้นตามไม่ทัน พวกหล่อนส่งสายตาอาฆาตมาทางผมประมาณว่า ‘ไปบอกให้พี่เขารู้ตัวทำไม อุตส่าห์ค่อยๆย่องมาแล้วนะ’ ผมก็ส่งสายตากลับไปประมาณว่า ‘ช่วยไม่ได้ อยากไม่มีฝีมือเองนี่’ แล้วพวกหล่อนก็เดินจากไป ผม กับรีซาร์ดจึงมานั่งขำกัน
และแล้วพักเที่ยงสวรรค์ของผมก็หมดลงอย่างรวดเร็ว มันจะสวรรค์มากกว่านี้ ถ้าผมเจอน้องแซฟ และไม่เจอกระแทดพวกนั้น เซ็งจริงๆเล้ย เจอแฟนคลับแบบเนซิสยังจะดีซะกว่าอีกนะ อ๊า เรียนเคมี อาจารย์แอนนา เสียงเธอเหมือนกับธรรมชาติ คือว่า เบาเหมือนกับใบไม้ไหว ซึ่งพวกหนอนหนังสือก็ทำอย่างกับติดเครื่องขยายเสียงไว้ที่หูอย่างนั้นล่ะ ทำอย่างกับได้ยินชัดเจน เสียงดัง น่าเบื่อจริงๆ ผมจึงหันออกไปมองข้างนอกหน้าต่าง ซึ่งคงจะทำให้รู้สึกดีขึ้น เพราะห้องที่พวกผมเรียนมันอยู่ชั้น 6 จึงสามารถมองเห็นท้องฟ้าข้างนอกได้ชัดเจน
“นักเรียนเคารพ”
อา สุดท้ายนี่คือนรกของชีวิตเด็ก วิทย์-คณิต ของจริง อาจารย์โคลเวอร์ เพราะ ผมเกลียดชีวะ เกลียดๆๆๆๆๆ ผมเกลียดทุกอย่างที่เป็นชีวะ มันไม่สามารถบรรยายออกมาได้ 2 ชั่วโมงนรก ใจเย็นๆ อย่างน้อย นั่งสมาธิก็ยังดีนะ สะสมบุญ(บ้าไปแล้ววว) พุธ-โทๆ
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงสัญญาณมือถือของอาจารย์ดังขึ้น ผมที่กำลังนั่งสมาธิอยู่จึงรีบหันหน้าขึ้นไปมอง เช่นเดียวกับนักเรียนทุกคน ที่ละจากกิจกรรมที่กำลังทำอยู่หันขึ้นไปมอง
“ได้ๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“นักเรียน วันนี้ครูมีธุระด่วน ต้องรีบไปทำ ฉะนั้นครูจะให้การบ้านไว้แล้วก็มาส่งพรุ่งนี้นะ”
การบ้านนรก มันมาอีกแล้ว เกลียดจริงๆ
“เอ้อ แล้วก็วันนี้ครูปล่อยเร็ว กลับบ้านได้”สวรรค์ทรงโปรด คงทนที่ผมบ่นไม่ได้สินะ โย่ว! โชคดีอะไรอย่างนี้เนี่ย
“นักเรียนเคารพ”
“พวกนายจะกลับกันเลยรึเปล่า รีซาร์ด ซินส์”
“กลับเลยๆ ทำไมเหรอเนซิส”
“เปล่าล่ะ ถามเฉยๆ”
“งั้นซินส์ เรากลับกันเถอะ”
“ไปแล้วนะ เนซิส บายย” ผม กับ รีซาร์ด กล่าวลาเนซิส
“วันนี้นายต้องทำงานพิเศษหรือเปล่ารีซาร์ด” ผมเปิดประเด็นอีกครั้ง หลังจากเงียบมานาน
“ไม่ต้องไป”
“ลืมบอกนายไป เมื่อเช้าแม่นายโทรมาตอนอาบน้ำอยู่น่ะ โทรกลับด้วยนะ”ซะงั้นตั้งแต่เมื่อเช้าเพิ่งจะมาบอกเอาตอนนี้เนี่ยนะ
“เออๆ เดี๋ยวถึงหอพักแล้วค่อยโทร”
“ซินส์ อะนี่ฟิสิกส์นาย เพิ่งเสร็จกันครบเมื่อกี้”
“อืมเสร็จเร็วขึ้น 3 นาที”
“ชักชินแล้วลอกของนาย คนอื่นๆเลยลอกกันเสร็จเร็วขึ้น”
เสียงนาฬิกาเรือนใหญ่หน้าโรงเรียน ตีบอกเวลาเข้าเรียน ทำให้เหล่านักเรียนทั้งหลายรีบนั่งที่ของตัวเองอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังช้ากว่ารีบวิ่งมาลอกการบ้านฟิสิกส์ของผม จริงๆเลยไอ้พวกนี้
วิชาเรียนอันน่าเบื่อเริ่มสอนขึ้น วิชาแรก เริ่มจากวิชาเลข ที่แสนน่าเบื่อของอาจารย์แมธธิว เสียงของอาจารย์ช่างมีพลัง พลังในการขับกล่อมให้นักเรียนหลับได้อย่างง่ายดาย ซึ่งก็ช่วยให้นักเรียนหลายคนฟื้นพลังงานจากที่ใช้ในการนั่งจับกลุ่มคุยกับเพื่อนได้เป็นอย่างดีตลอด 2 ชั่วโมง ต่อมา ตามด้วยวิชาฟิสิกส์นรก ที่นักเรียนบ่นเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘จะสอนทำไมวะ สอนไปก็ไม่รู้เรื่อง’ วิชานี้ นักเรียนแต่ละคนไม่ได้หลับแล้ว แต่บางคนก็.....
แอบอ่านการ์ตูนใต้โต๊ะ วาดรูปเล่น เขียนด่าอาจารย์ลงในหนังสือ(ซึ่งพวกนี้คงไม่นับว่าเป็นอาจารย์) เล่นox และพวกหนอนหนังสือก็ยังคงนั่งตั้งใจเรียนอยู่!!(ทำไปได้)
ถึงเวลาพักเที่ยงสวรรค์เสียที นรกแตกจริงๆ วิชาช่วงเช้าว่าน่าเบื่อแล้ว ช่วงบ่ายนี่ไม่ต้องพูดถึงก็มีอยู่ 2 วิชาคือ เคมี กับ ชีวะ เลวจริงๆ ใครเป็นคนจัดตารางสอนฟะ ต้องอยู่กับปัจจุบันๆ ใช้เวลาพักเที่ยงให้คุ้มค่าก่อนจะไปเจอวิชานรก
“ไปทานข้าวกัน ซินส์ เนซิส”
“เออ แป๊บนึง เก็บของยังไม่เสร็จ”
“เร็วๆสิ ซินส์” รีซาร์ดเร่งผม
“เสร็จแล้วๆ เร่งจริงๆเลย”
“ก็ถ้าไปช้าเดี๋ยวโรงอาหารคนเยอะ” เนซิสบ่นบ้าง
“กลัวจะไปเจอแฟนคลับนายมากกว่ามั้ง เนซิส” ผมแซว
“พวกนายก็ระวังกลุ่มยายกระเทยนั่นหน่อยก็แล้วกัน มันชอบพวกนายนี่”
“กลุ่มกระเทยไหนล่ะ” ผมกับรีซาร์ดถามพร้อมกันเลย
“ก็กลุ่มพวกมาโอ กับ โซเล ไ...” ยังไม่ทันขาดคำ เสียงเปรตนรกก็ดังขึ้น
“ที่รักของมาโอ” มาโอกอดผมจากข้างหลัง ขนทั่วสรรพางค์กายลุกซู่ในทันใด พวกนี้ชอบพยายามดัดเสียง ดัดจริตจริงๆ ผมต่อยเธอออกไปทันที ผมไม่ได้ตั้งใจนะ ร่างกายมันไปเอง
“ที่รักของโซเล” โซเลกอดรีซาร์ดจากข้างหลังบ้าง
เปรี้ยง! รีซาร์ดต่อยโซเลจนล้มไปกองกับพื้น พร้อมกับ เตะอีก 2 ที และกระทืบอีก 8 ที
“ฉัน...เกลียด...กระเทย” เขาพยายามเปล่งเสียงออกมาให้ชัดที่สุด หลังจากพยามควบคุมสติที่ขาดสะบั้นของตัวเองอย่างยากเต็มที และเริ่มนับ 1-10 ใหม่อีกครั้ง
“เรารีบไปกินข้าวกันดีกว่านะ เดี๋ยวพวกนี้มันตามมาอีก” เนซิสรีบพูด เพราะกระเทยพวกนี้มันชอบคนที่ใช้กำลังกับมัน
“ก๊ากๆๆๆ” เนซิสขำกลิ้ง เมื่อออกมาถึงโรงอาหารแล้ว
“ขำอะไรวะ” รีซาร์ดถามเสียงกราดเกรี้ยว
“ขำนาย กับ ซินส์ ก็พอมันกอดพวกนาย พวกนายก็ต่อยมันทันทีเหมือนกันเลยนี่” เนซิสพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นเสียงปกติที่สุด
“ก็ร่างกายมันไปเองอ่ะ ขนลุกมากเลยว่ะ ยังไม่หายเลย” ผมพูดบ้าง
“นายอย่าเจอมั่งละกัน ถ้าเจอนะ ฉันจะขำให้ฟันหลุดเลย คอยดู”รีซาร์ดพูด
“ถ้าเจอนะของนายต้องหนักกว่ายายพวกนี้”ผมรีบซ้ำ
“รีบไปซื้อข้าวเหอะ เดี๋ยวพวกกระแทดพวกนั้นมันตามมา”เนซิสพูดบ้าง คงกลัวเพื่อนในกลุ่มยายพวกนั้นมาชอบแน่เลย
หลายๆคนคงไม่รู้ล่ะสิ กระแทดคืออะไร มันเป็นศัพท์ที่มาจากคำว่า กระทิง+แรด เป็นสัตว์สายพันธุ์ใหม่ มักพบในกระเทยและผู้หญิงหลายๆคน
“พวกนายจะทานอะไรกัน” ผมเปิดประเด็น
“ฉันข้าวผัด” รีซาร์ดพูด
“ฉันก๋วยเตี๋ยว”เนซิสตอบ
“งั้นฉันทานสเต็กละกัน”
“เฮ้ยๆ ซินส์ น้องแซฟว่ะ” รีซาร์ดพูด
“อยู่ไหนๆ” ผมรีบชะเง้อคอหา
“ตรงนั้นไง” เนซิสเสริมบ้าง
“ไหนวะ ” ผมชักเริ่มหงุดหงิด ก็ชะเง้อตั้งนานแล้ว ยังไม่เจอเลย
“ก็ตรงทางเข้าไง”มันพูดพร้อมกันทั้ง 2 คน
“ไม่เห็นเจอเลย” ผมอารมณ์เสียแล้ว หรือว่ามัน...
“555 เจอก็แย่แล้ว หลอกนายเรื่องน้องแซฟทีไร เชื่อสนิททุกที” ทั้ง 2 นั่งขำกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
“นายหลอกฉันเรอะ” ผมเงื้อมือขึ้นเตรียมต่อย
“เอาน่าๆ เพื่อนกัน ล้อเล่นนิดหน่อยเอง อย่าโกรธง่ายเหมือนผู้หญิงสิ” รีซาร์ดรีบแก้ตัว
“เหอะ อย่าแกล้งบ่อยละกัน ช่วงนี้อารมณ์ไม่ค่อยดี”
“เฮ้ย เนซิส สาวกนายมานั่นแล้ว หลบเร็ว”ผมเห็นกลุ่มผู้หญิงกลุ่มใหญ่และดูน่ากลัว (ในสายตาของผม) กำลังวิ่งมาทางเนซิสอย่างรวดเร็ว เนซิสซึ่งสังเกตเห็นพอดี ก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำชายไปอย่างรวดเร็ว จนแม่สาวกลุ่มใหญ่นั้นตามไม่ทัน พวกหล่อนส่งสายตาอาฆาตมาทางผมประมาณว่า ‘ไปบอกให้พี่เขารู้ตัวทำไม อุตส่าห์ค่อยๆย่องมาแล้วนะ’ ผมก็ส่งสายตากลับไปประมาณว่า ‘ช่วยไม่ได้ อยากไม่มีฝีมือเองนี่’ แล้วพวกหล่อนก็เดินจากไป ผม กับรีซาร์ดจึงมานั่งขำกัน
และแล้วพักเที่ยงสวรรค์ของผมก็หมดลงอย่างรวดเร็ว มันจะสวรรค์มากกว่านี้ ถ้าผมเจอน้องแซฟ และไม่เจอกระแทดพวกนั้น เซ็งจริงๆเล้ย เจอแฟนคลับแบบเนซิสยังจะดีซะกว่าอีกนะ อ๊า เรียนเคมี อาจารย์แอนนา เสียงเธอเหมือนกับธรรมชาติ คือว่า เบาเหมือนกับใบไม้ไหว ซึ่งพวกหนอนหนังสือก็ทำอย่างกับติดเครื่องขยายเสียงไว้ที่หูอย่างนั้นล่ะ ทำอย่างกับได้ยินชัดเจน เสียงดัง น่าเบื่อจริงๆ ผมจึงหันออกไปมองข้างนอกหน้าต่าง ซึ่งคงจะทำให้รู้สึกดีขึ้น เพราะห้องที่พวกผมเรียนมันอยู่ชั้น 6 จึงสามารถมองเห็นท้องฟ้าข้างนอกได้ชัดเจน
“นักเรียนเคารพ”
อา สุดท้ายนี่คือนรกของชีวิตเด็ก วิทย์-คณิต ของจริง อาจารย์โคลเวอร์ เพราะ ผมเกลียดชีวะ เกลียดๆๆๆๆๆ ผมเกลียดทุกอย่างที่เป็นชีวะ มันไม่สามารถบรรยายออกมาได้ 2 ชั่วโมงนรก ใจเย็นๆ อย่างน้อย นั่งสมาธิก็ยังดีนะ สะสมบุญ(บ้าไปแล้ววว) พุธ-โทๆ
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงสัญญาณมือถือของอาจารย์ดังขึ้น ผมที่กำลังนั่งสมาธิอยู่จึงรีบหันหน้าขึ้นไปมอง เช่นเดียวกับนักเรียนทุกคน ที่ละจากกิจกรรมที่กำลังทำอยู่หันขึ้นไปมอง
“ได้ๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
“นักเรียน วันนี้ครูมีธุระด่วน ต้องรีบไปทำ ฉะนั้นครูจะให้การบ้านไว้แล้วก็มาส่งพรุ่งนี้นะ”
การบ้านนรก มันมาอีกแล้ว เกลียดจริงๆ
“เอ้อ แล้วก็วันนี้ครูปล่อยเร็ว กลับบ้านได้”สวรรค์ทรงโปรด คงทนที่ผมบ่นไม่ได้สินะ โย่ว! โชคดีอะไรอย่างนี้เนี่ย
“นักเรียนเคารพ”
“พวกนายจะกลับกันเลยรึเปล่า รีซาร์ด ซินส์”
“กลับเลยๆ ทำไมเหรอเนซิส”
“เปล่าล่ะ ถามเฉยๆ”
“งั้นซินส์ เรากลับกันเถอะ”
“ไปแล้วนะ เนซิส บายย” ผม กับ รีซาร์ด กล่าวลาเนซิส
“วันนี้นายต้องทำงานพิเศษหรือเปล่ารีซาร์ด” ผมเปิดประเด็นอีกครั้ง หลังจากเงียบมานาน
“ไม่ต้องไป”
“ลืมบอกนายไป เมื่อเช้าแม่นายโทรมาตอนอาบน้ำอยู่น่ะ โทรกลับด้วยนะ”ซะงั้นตั้งแต่เมื่อเช้าเพิ่งจะมาบอกเอาตอนนี้เนี่ยนะ
“เออๆ เดี๋ยวถึงหอพักแล้วค่อยโทร”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น