ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นเรื่องราว
ในค่ำคืนที่ดวงดาวส่องแสงพร่างพราวอยู่บนท้องฟ้า ดวงจันทร์ทอแสงนวลตา ดูงดงามยิ่ง ปรากฏร่างของชายหญิงคู่หนึ่ง เดินเรียบอยู่ริมทะเล ในขณะที่น้ำทะเลกำลังค่อยๆขึ้นช้าๆ
“แซฟ ผมมีอะไรจะบอกคุณ”
“มีอะไรเหรอคะ พี่ซินส์”
“คือว่า ...ผม...รั...”
พลั่ก!! เหมือนมีเท้าที่มองไม่เห็นถีบเข้าที่กลางหลังของชายหนุ่มอย่างเต็มแรง ซึ่งก็ทำให้ชายหนุ่มหน้าคะมำ ลงไปกับพื้น
“เป็นอะไรไปคะ พี่ซินส์”
“มะ....ไม่เป็นไรครับ”
โครม!!! คลื่นยักษ์ถาโถมซัดเข้ามาเป็นระลอกใหญ่
“ม่ายยยยยยยยยยย!”
“เฮ้ย ไอ้ซินส์ ตื่นได้แล้ว สายแล้วโว้ย!”
“เออ ตื่นแล้วๆ ไอ้บ้าเอ้ย ทำไมต้องถึงกับสาดน้ำวะ ปลุกดีๆก็ได้นี่หว่า”
“ก็ปลุกแล้ว แต่นายไม่ยอมตื่นเอง ก็เลย...”
“ก็เลยต้องสาดน้ำ เออๆ ก็ได้วะๆ ยอมให้ เพราะเมื่อคืน ฉันฝันดี”
“ฝันถึงน้องแซฟอีกล่ะสิ เลิกฝันลมๆแล้งๆได้แล้ว น้องเขาคงไม่หันมาสนใจอย่างนายหรอก”
“นายเพื่อนกันจริงป่าววะ ให้กำลังใจก็ไม่ให้ ยังมาซ้ำเติมอีก จำไว้นะไอ้รีซาร์ด”
“จะพยายามจำ จำเรื่องของนายมาหลายเรื่องละ ขี้เกียจจำโว้ยย”
“ขี้เกียจเถียงกับนาย ไปอาบน้ำดีกว่า หนาวโคตร”
สวัสดีครับ ผมชื่อซินส์ เรมิลโลป อายุ 16 ปี เป็นตัวเอกของเรื่องนี้(ซะงั้นอะ) ผมกำลังแอบชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่งครับ เธอชื่อ แซฟไฟร์ คาโอเลีย แต่ผมจะเรียกกับเพื่อนสนิทว่า “น้องแซฟ” แต่แอบชอบเฉยๆก็คงไม่เป็นไรหรอกครับ แต่เธอเล่นเป็นขวัญใจของทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องนี่ล่ะสิคือปัญหา
“รีซาร์ด รอด้วยๆ ไม่เห็นต้องรีบเลย เข้าตั้ง 9 โมง”
“ก็แกตื่นสายนี่ ไปสายก็ซวยดิ๊ ฉันไม่เคยมีประวัติด่างพร้อยนะเว้ย”
“ครับคุณชาย คงจะรีบไปปั่นฟิสิกส์ล่ะสิ”
“อยู่แล้ว”
ลืมแนะนำครับ นี่ รีซาร์ด โอฮานเนอร์ เพื่อนสนิทของผมเอง เราเช่าหอพักอยู่ด้วยกัน
“แล้วนายจะลอกของใครล่ะ”
“ก็จะของใครได้ล่ะเพื่อนรัก” ผมไม่ชอบสรรพนามที่มันเรียกผมเลย ให้ตายสิ
“ตกลงว่าของใคร”
“ขอยืมลอกนะซินส์”
“นายนี่ทุกทีสิน่า ให้ตายเหอะ เมื่อไหร่จะหัดทำเองบ้างนะ”
“ก็เมื่อไหร่ที่ไม่มีนายนั่นล่ะ ฉันถึงจะทำเอง เอ้า! ตกลงจะให้ยืมไหม”
“ก็เอาไปเหอะ แต่ระวังตอนสอบจะตกละกัน”
“มือระดับนี้แล้ว ไม่มีคำว่า‘ตก’หรอก ฉันเอาตัวรอดได้”
“เหอะ ให้มันได้ทุกครั้งละกัน”
“เออ ขอบใจที่เตือน ไม่แน่ว่าครั้งหน้า ฉันอาจจะลอกนายตอนสอบก็ได้”
“ก็ลองลอกดูสิเพื่อน ถ้าลอกได้ล่ะนะ หึๆ”
“โห เพื่อนกัน อย่างกไปหน่อยเลยน่า ไม่เห็นจะเป็นไร แค่ลอกข้อสอบ”
“รีบเดินเหอะ อย่ามัวแต่บ่น เดี๋ยวไปสาย นายก็ไม่ได้ลอกหรอก”
พลั่ก! เสียงประตูห้องเรียนของชั้นม.5/2 เปิดขึ้น ภายในห้องปรากฏกลุ่มนักเรียน นั่งกันเป็นกลุ่มๆ บางกลุ่ม อย่างกลุ่มนักเรียนหญิงก็กำลังนั่งนินทาคนนู้นที คนนี้ที ส่วนกลุ่มของผู้ชายก็กำลังนั่งแซวนักเรียนที่เดินผ่านไป ผ่านมา อย่างสนุกสนาน
“รีซาร์ด ซินส์ พวกนายมาพอดีเลย มาช่วยทำการบ้านฟิสิกส์หน่อย”
“ฉันก็ยังไม่เสร็จ แต่ซินส์จะให้ลอก”
“งั้นขอฉันลอกด้วยละกัน”
คนที่ขอผมลอกฟิสิกส์คนนี้คือ เนซิส นายคนนี้ก็เป็นเพื่อนสนิทผมเหมือนกัน
“เออ ใครจะลอกก็ลอกไปเหอะ”
“เฮ้ย ไอ้ซินส์มันให้ลอกฟิสิกส์กันแล้ว รีบมาลอกกันเร้วว”
“โห ทำงี้เลยเหรอ” กว่าครึ่งห้องรีบกรูกันกะโจนมาลอกฟิสิกส์ของผมอย่างรวดเร็วกว่าแมวตะปบหนู นรกจริงๆ
เริ่มขบวนการลอกเรนเจอร์แล้วครับท่าน ที่สำคัญ มันมาลอกทั้งห้องเลยครับ เซ็งครับ เซ็ง ไปดูน้องแซฟดีกว่า มาถึงโรงเรียนรึยังน้า
“ริว แซฟมาถึงยัง”
“ยังเลยพี่ซินส์ กว่าจะมาก็ตั้ง8โมง45แล้ว”
“เออ ไม่เป็นไร งั้นไปล่ะ”
นี่ก็เป็นเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้วสินะ หลังจากเกิดเหตุการณ์ตะลุมบอนของผม กับ พวกที่จะเข้ามาทำร้ายน้องแซฟ
ในเหตุการณ์วันนั้น เป็นวันที่ฝนตกพรำๆ ระหว่างทางกลับบ้านของผม ผมก็ได้ยินเสียง ผู้หญิงกรีดร้อง ดังมาจากที่สถานก่อสร้าง ที่ช่างก่อสร้างทิ้งงานไป ปล่อยให้รกร้างอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานหลายปี สัญชาติญาณมันบอกให้ผมรีบวิ่งไปช่วยเธอ ทั้งๆที่ผมไม่รู้จักเธอ แต่ผมก็รู้สึกได้ว่า ต้องเข้าไปช่วยเธอ ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ผมจึงแอบดูลาดเลาอยู่ที่หน้าสถานที่ก่อสร้างก่อน
“กรี๊ดดดดดดดด อย่าเข้ามานะ ไอ้พวกสารเลว”
“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย น้องสาว ร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก”
“ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ ช่วยด้วย!!!!”
“ฤทธิ์มากนักนะ นังนี่”
“อย่าทำอะไรเธอนะ” ผมรีบวิ่งออกไปจากที่ซ่อนในทันที
ตุบ! เสียงต่อยหน้าดังขึ้น ผมจุกอั้กในทันที หลังจากที่มันกำลังพยายามที่จะต่อยเธอ แต่ที่โดนต่อยกลับเป็นผมเอง เพราะผมวิ่งเข้าไปรับหมัดมันแทน ไม่อย่างนั้น เธอต้องแย่แน่ แต่ผมก็ใช่ว่าจะอยู่ในสภาพที่สามารถจะต่อสู้กับมันได้
“อย่าทำอะไรเขานะ ว้ายยยยยยย”
ตุบ!ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ! ตุบ!
เสียงรัวหมัดดังขึ้นอีกหลายครั้ง ซึ่งก็ส่งผลทำให้ผม จุกกว่าเดิมมาก ก็ทั้งต่อยรัวที่ท้อง ที่หน้า เสยคาง ก็พอที่จะทำให้ผมทรงตัวไม่อยู่ ผมเริ่มทรุดลงไป ทันใดนั้น มันก็เรียกเพื่อนของมันมาอีกหลายคนเลยทีเดียว
ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก! ปึ้ก!
เสียงเตะดังขึ้นติดต่อกันอีกหลายครั้งมาก ผมที่ทรุดอยู่แล้วจึงได้แต่นอนขดลงไปกับพื้นให้พวกมันเตะ จนมันพอใจ
“น่ารำคาญจริงๆเลยพวกตัวกวนพวกนี้”
“นาย...อย่า...ทำ...อะ...ไร...เธอ” ผมพยายามเปล่งเสียงออกมาให้ดังที่สุด เท่าที่จะทำได้ แต่เสียงมันก็ดังกว่าเสียงกระซิบเพียงนิดเดียว
“ไม่ให้ทำอะไรหล่อน งั้นก็ทำนายได้สินะ งั้นตายยยยยยย”มันเงื้อขาขึ้นเตรียมเตะผม ตอนนั้นเองผมมีความรู้สึกว่า เหมือนมีออร่าบางอย่างที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นไหลออกมาจากฝ่ามือของผม และมันกำลังค่อยๆครอบคลุมร่างของผม ซึ่งมันทำให้อาการเจ็บของผมจากการที่ถูกมันต่อยนั้นค่อยๆบรรเทาลงและแล้ว...
“ทางนี้ค่ะ คุณตำรวจ คนร้ายอยู่ทางนี้เลยค่ะ”
“เฮ้ย ตำรวจมาเหรอวะ ฝากไว้ก่อนเถอะแก คราวหน้าไม่รอดแน่” มันรีบวิ่งหนีหายไปทางประตูหลังของอาคารก่อสร้างทันที
“พี่เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ” เธอรีบวิ่งเข้ามาดูอาการของผม
“ไม่เป็นอะไรมากครับ” ผมรีบตอบเธอไป ทั้งๆที่ยังจุกอยู่ไม่หาย
“เอ่อ แล้วตำรวจล่ะครับ” ผมรีบถามเธอไป เพราะผมไม่อยากจะขึ้นโรงพัก
“อ๋อ ไม่มีหรอกค่ะ หนูหลอกมันเฉยๆ”
“ว้ายยยยยย พี่โดนต่อยด้วยนี่คะ หน้าช้ำเลย ไปทำแผลที่บ้านหนูก่อนเถอะค่ะ”
“คงต้องรบกวนน้องแล้วล่ะครับ”
ระหว่างทางไปบ้านเธอ ผมก็ได้แนะนำตัวเองให้เธอรู้จัก ว่าชื่อซินส์ เรมิลโลป อยู่ม.5 ส่วนเธอก็แนะนำตัวว่า เธอชื่อ แซฟไฟร์ คาโอเลีย เธออยู่ชั้นม.4 ห่างจากผมปีเดียวเอง และเราก็อยู่โรงเรียนเดียวกัน
“โอ๊ย!”
“ขอโทษค่ะ ทำแรงไปเหรอคะ”
“เบาลงหน่อยก็ดีครับ”
เธอกำลังทำแผลให้ผม ในระหว่างนั้น ผมเพิ่งจะได้เห็นหน้าเธอชัดๆ น่ารักจัง!! ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นในใจของผม หลังจากที่ได้เห็นหน้าของเธอ ผมเริ่มหาทางที่จะจีบเธอ แต่ไม่รู้ว่าเธอจะเล่นด้วยรึเปล่า
“เสร็จแล้วค่ะ”
“ขอบคุณมากนะครับ แซฟไฟร์”
“เรียกว่า แซฟ ก็ได้ค่ะ” เธอส่งยิ้มมาให้ผม ในความรู้สึกของผม ผมว่ามันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนมาก เกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้
“แซฟ” ผมส่งยิ้มตอบเธอไป พยายามส่งยิ้มที่คิดว่าอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ไปให้เธอ
“งั้นแซฟขอเรียกพี่ว่า พี่ซินส์ นะคะ”
นี่คือจุดเริ่มต้นของความรักที่ผมมีให้น้องแซฟ ทุกเช้าก่อนเข้าห้องเรียน ผมจะต้องแวะไปดูที่ห้องของน้องแซฟเสมอ ว่าเธอมาโรงเรียนหรือยัง แต่ก็ไม่มีซักวันเลยที่ผมจะเจอเธอมาโรงเรียนเช้า ก่อนเวลาเข้าเรียน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น