ความเจ็บที่ไม่มีวันหาย

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่สองประกาศศึก

ตอนที่สองประกาศศึก "งั้นเราไปดูที่พักขอพวกนายกันไหม"ชูพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนแสร้งทำ" ณ ชั้นสองของบ้าน "นั้นไงห้องนายเร็น" มันเป็นห้องริมสุดพอเปิดนชประตูห้อง เป็นห้องสีขาว มีหน้าตางบานใหญ่ผ้ามานสีฟ้าและ มีระเบียงเล็ก ในห้องมีห้องน้ำอยูด้วย "ชอบไหม?วากิพูพร้อมกับหันมามองเร็น "ชอบครับผมชอบมสกเลย" "งั้นหรอดีแล้ว"วากิยิ้มให้เร๋นอย่างอ่อนโยน "รินห้องเร็นสวยไหม?" "อืมก็ดีแต่สีห้องมันสว่างเกินไป ฉันไม่ชอบ" แสบตาจริง "รินนี้ยังไม่เปลี่ยนเลยนะชอบที่มืดๆเงียบไม่เปรีบยเลยนะ" "แล้วหีนักหัวใครไหมฟร่ะ" "ริน!!!" พ่อพูดเสียงดัง ชิน่ารำคราน "นี้เราไปดูที่พักของนายกันดีกว่า" ชูพูดเพื่อให้ สถานการณ์ผ่อนคลาย "อืม" ตอนที่ทุกคนไปฉันได้ยินเสียงของ วากิพูดว่า"นี้แหละหน๊า เด็ก มี ปัญหา" รินกำมือแน่น พยายามเก็บความรู้สึกที่โมโห แล้วเดินลงไปข้างล่าง "รินนายอยู่เรือนเล็กนะ" ชูพูด "อืม" ทำไมกันฟ่ะ นี้คิดว่าฉันคงไม่ใช่คนในครอบครัว จริงๆสินะ น่ารำคาญ "นายอยู่คนเดีที่นั้นเพราะว่าคนที่เคยอยู่ที นั้นไปเรียนต่อคงอีกหลายปีกว่าจะ กลับมา" "งั้นฉันสามารถทำอะไรก็ได้เหมือนตอนที่ฉันอยู่บ้านเลยสินะ" "อืมใช่แต่อย่าก่อปัญหาให้เราก็แล้วกัน"วากิพูดแล้วหันมามองรินด้วยสายตาที่ดูถูก "นี้ไงบ้านของนาย" นี้เป็นบ้านไม้2ชั้นรวมสมัย มีที่จอดรถ มี2ห้องนอน3ห้องน้ำมีห้องนั้งเล่น ที่พอมองแล้วรู้สึก สบายตาน่านั้งพักมีห้องครัวกับ ห้องทานอาหารอยู่ด้วยกัน "รินนี้ไงห้อเธอ" ห้องสีขาวดำ มองแล้วสบาย ตาไปอีกแบบ "เป็นไงชอบไหม" "อืมฉันชอบมาก" นี้มันเป็น บ้านที่ริอยสกได้มานานแล้ว "หรอวากิเป็นคนออกแบบทั้งหมดเอง เลยนะ" รินหันไป มองวากิ "นี้ฉันไม่ดีใจหรอกนะที่คนอย่าง นายชอบ" "นี้ ลุง อย่าหลงตัวเองนักสิ" รินพาดด้วยน้ำเสียงที กวนสนเท้า "ให้มันน้อยๆหน่อยนะ ไอ้ เด็ก เปรต "ทุกคนถึงกับนิ่งไปพักหนึ่ง "แล้วจะทำไมหรอคับ ไอ้ ผู้ใหญ่ เชี่ย" นี้เหมือนกับ การประกาศศึกระหว่างวากิกับริน ~~~~~~~~~จรบ~~~~~~~~~