ความเจ็บที่ไม่มีวันหาย

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่หนึ่งครอบครัว??

ตอนที่หนึ่ง ครอบครัว?? ณ บ้านของคิม ห้องนอนริน "ข้าวเช้าเสร็จแล้วนะริน" "ฮึม~หาว~~เออแหกปากอะไรนักหนา" "ขอโทษนะริน" ชิน่ารำคาญ ชะมัดจริงสิวันนี้หมอนั้นไปสินะ ห้องทานอาหาร "นี้คุนจะไปตอนไหน" "เครื่องออก3ทุ่มวันนี้" ชิทำไมไไปช้านักว่ะ "อาหารมาแล้วครับ" "นี้ทามไมนายชอบแหกปากจัง มันหนวกหูนะ" "ไม่หรอกนะเร็นพ่อว่ามันทำให้ดู ครึ่กครื่นดีออก"คิมยิ้มอย่างอ่อนโยน "หึปกป้องกันเข้าไปพ่อลูก" น่าสะอิดสะเอียนชิบ "ริน!!"เขามองมาที่ฉันอย่างหน้ากลัว "ขอโทดเร็นซะ" "ทามไมผมต้องขอโทด" "เพราะเร็นเป็นพี่เเกยังไงหล่ะ" "มะ ไม่เป็นไรหรอกคับคุนพ่อ" "ไม่ได้"คิมพูดด้วยเสียงดังอละโมโห "เหอะก็ได้ ขอ โทด ครับ " รินพูดด้วยน้ำเสียงที่ ชวนน่าโมโหแล้วลุกออดจากโต๊ะทาน อาหาร "เดี๋ยว ริน บราวน์ ฮาระ " "ไปเก็บของด้วยตอนที่พ่อไม่ อยู่ลูกต้องไปอยู่กับคนที่บ้าน ใหญ่พ่อจะพาลูกๆไปกันตอน10โมง เข้าใจไหม ริน เร็น" "ครับคุณพ่อ"คิมหันมองเร็นด้วยสายตาทร่อ่อนโยน ชิ น่ารำคาญ "เออๆ"คิมมองรินด้วยหางตาเเล้วกินข้าว ต่อ ชิ น่ารำคาญ ไปตายไป๊ไอ้พวกเชี้ย เวลา10โมง "ริน เร็นเสร็จหรือยัง"คิมตะโกนเสียงดัง "ครับเสร็จแล้ว"เร็นถือกระเป๋าใบใหญ่ลงมาจากบันได "รินเสร็จยัง"คิมตะโกน "เออ เสร็จแล้ว" รินถือเป้ใบหนึ่งกับดระเป๋า เดินทางขนาดกลาง "นี้ไม่ลืมอะไรแล้วใช่ไหม" "อืม/ครับ"รินกับเร็นพูดพร้อมกัน คิมเอากุแจมา2ดอก นี้คือกุนแจบ้านพวกลูกเก็บกันไว้ นะ "ป่ะไปบ้าใหญ่กัน" นั้งรถประมานครึ่ง2ชั่วโมงก็ถึง "เห บ้านใหญ่จัง"เร็นพูด อืมพวกลงจากรถแล้วไปหา ผู้นำบ้านหรือลุงของรินกับเร็นนั้งเอง เราไปนั้งรอที่ห้องรับแขก แล้วลุดับพวกญาติๆ ก็เข้ามา "ไงไม่เจอกันนานเลยนะ"คิมพูด "นี้ลูกฉันที่จะมาขออยู่ด้วยซักพัก หนึ่ง " "หมื~~นี้นะหลอ ใช้ได้เลยนี้"อะไรว่ะ คำพูดกำกวงแบบนี้ "หึ ฉันวากิฮาระผู้นำตระกูล ฮาระ"ชายที่เลเจ้าเห่ล์ ตัวสูง ไว้หนวด พูดขึ้น "ส่วนฉันโมริ ฮาระ"ผู้ชายที่แลซึ่อบื่อที่สุดพูดขึ้น "ฉัน อากิระ ชู นะ"ชายแลหน้าหม้อพูดขึ้น "แล้วพวกนายหล่ะ"วากิพูแล้ยิ้มเจ้าเหล์ให้พวกเรา "ผะ ผม เร็น ฮาระ ครับ" "หึ น่ารักจังน่า เร็นสินะ" เร็นหน้าเเดงจนเหมือนมะเขือเทศ "คับ ผมเร็น"หมอนั้นยิ้ม น่ารำคาญเปนบ้า "แล้วนายหล่ะ" ทุกคนมองมาทางริน "ฉันริน บราวน์ ฮาระ" วากิมองฉัน "นายเองนะหรอตัวปัญหา? พวกฉัน นะไม่เคยคิดเลยนะว่านายเป็นคนใน ตระกูลเรานายมันก็แค่ตัวปัญหาที่ คิมสร้างขึ้นมา" เชี่ยแมร่เจ็บสัดเจ็บ เหี้ยๆ อยากร้องไห้ ชิ แมร่งๆๆ "หึ หรอฉันด็เหมือนกัน สำหรับฉับพวกนายมันเหมือน แมลง" ไม่ใช่นะไม่ใช่ทำไมกันทามไมกัน ทุกคนเงียบไปพักหนึ่ง "หรอ งั้นกอดี" ~~~~~~~~~จรบ~~~~~~~~~.ตอนที่หนึ่งครอบครัว??