คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : One Love ตอนที่ ๘ ๑oo %
หญิงสาวลงมาชั้นล่างของบ้านที่มีดงเฮและคุณแม่ของเธอนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
เธอมาในชุดเรียบง่าย เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำพร้อมกับกระโปรงขาสั้นเหนือเข่าไม่กี่นิ้วที่เข้ากับเสื้อเชิ้ตของเธอได้ดี
รองเท้าส้นสูงประมาณ ๒-๓ นิ้วที่เธอถือมาเพื่อจะใส่ตอนออกจากบ้านเพื่อบ้านเธอจะได้ไม่เปลี่ยนรอยดำที่เกิดจากการที่เธอเดินโดยใส่รองเท้าลงมาเลย
ผมที่เคยมัดรวบตอนนี้ถูกปล่อยให้ยาวระเอว มีกิ๊ฟสีชมพูอ่อนติดไว้เพื่อไม่ให้หน้ามาที่ยาวเท่าคางของเธอมาปรกหน้า
หญิงสาวเดินลงมาหาผู้เป็นมารดาของตน “อิมไปแล้วนะค่ะ สัวสดีค่ะ” หญิงสาวเอ่ยกับมารดาของตนก่อนจะสวมกอดและหอมแก้มมารดาเธอฟอดใหญ่ก่อนจะเดินนำดงเฮไปที่รถ
“ผมลาละครับ” เขาพูด
“วันหลังก็มาบ่อยๆนะลูกนะ”
“ครับ” เขาตอบรับก่อนจะยิ้มให้มารดาของหญิงสาวก่อนจะเดินไปขึ้นรถแล้วเตรียมตัวออกจากบ้าน
ระหว่างทางภายในรถ มีเพียงความเงียบที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเขาและเธอ ทั้ง ๒ ไม่มีทีท่าว่าจะปริปากออกเลยแม้แต่นิดเดียว
‘ยัยบ้า ยัยบ๊อง รับโทรศัพท์หน่อยสิ ฉันเจสสิก้าเองย่ะ ยัยบ้า ยัยบ๊อง รับโทรศัพท์หน่อยสิ ฉันเจสสิก้าเองย่ะ ยัยบ้า ยัยบ๊อง รับโทรศัพท์หน่อยสิ ฉันเจสสิก้าเองย่ะ’
“ยัยนี่ ตั้งเสียงบ้าอะไรไม่รู้” หญิงสาวเอ่ยพูดกับตัวเองเบาๆโดยไม่ได้ตั้งใจให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ชายหนุ่มเมื่อได้ยินดังนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆ “ขำอะไรย่ะ ! ชิส์” หล่อนพูดก่อนจะรับโทรศัพท์ของเธอที่ส่งเสียงรบกวนเธอยิ่งนัก “ฮัลโหล ยัยเจส แกตั้งเสียงอะไรเนี่ย ยัยบ้า ยัยบ๊องอะไรย่ะ !..... จะไปทำงานแล้ว.....เออๆ รู้หรอกน่า.....จ้าๆ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว.....ตาดงเฮ ไอ้บ้า ไอ้ปลาไหล.....อื้อๆ ติ๊ด !” เมื่อวางโทรศัพท์ เธอก็ได้แตนั่งเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“นี่เธอ ยัยบ๊อง ยัยบ้า เธอมาว่าฉันทำไม ใครปลาไหลกัน ยัยกวางเน่า !”
“อ๊ายยยยยยยย หยาบคายที่สุด ! ฉันไม่ได้ว่านาย ฉันพูดลอยๆ ลอยละลิ่วไปไกลเลย อย่ามาว่ากันเสียๆหายๆสิ”
“ปากแข็ง !”
“ฉันปากไม่แข็งสักหน่อย น...ฉันปากไม่ได้แข็ง ฉันพูดความจริง” หญิงสาวพูด .....ฉันไม่พูดเหมือนเมื่อคืนหรอกย่ะ เดี๋ยวก็ได้ใจกันพอดี.....
“ขอพิสูจน์หน่อย จริงหรอ ที่ไม่แข็ง” เขาพูดก่อนจะจอดรถริมถนน พลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาวก่อนจะ...
ก็อกๆๆ "คุณครับ จอดรถตรงนี้ไม่ได้นะครับ ห้ามมาสวีตตรงนี้ มันไม่ดีครับ ขอเชิญไปจอดที่อื่นด้วยครับ" เสียงตำรวจนายหนึ่งเข้ามาเตือนเขาเนื่องจากตรงนี้ห้ามจอดโดยเด็ดขาด .....เกือบแล้วเชียว ไม่เป็นไร ตอนเช้าก็พิสูจน์ไปแล้ว.....
"อ๋อ ครับๆ" เขาพูดก่อนจะเคลื่อนรถออกไป
"เฮ้ออออออออออออออออ ~~" หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ .....เกือบไปแล้ววว ตอนเช้าก็ทีและนะ.....
หลังจากนั้นความเงียบก็ครอบคลุมอีกครั้ง
"เอ้า ! ถึงแล้ว ลงไปสิ" ชายหนุ่มพูดหลังจากที่ถึงหน้าบริษัทหญิงสาวแล้ว
"รู้หรอกน่า ชิส์ !" เธอพูดก่อนจะทำเสียงจิจะแล้วเดินลงจากรถไป
"ตามไปกวนสักหน่อยดีกว่า....." เขาพูดก่อนจะยิ้มออกมา
"ประธานอิมิ วันนี้มีชายคนนึงมาสมัครนะค่ะ แต่สมัครไปแล้วแล้วก็กลับไปแล้ว"
"อ๋อ จ่ะ ฉันให้เขามาสมัครเองนะไม่เป็นไรหรอก.....วันนี้ไม่มีของฝากนะจ้ะ เดี๋ยวตอนกลางวันจะเอามาให้" หญิงสาวแย้มยิ้มก่อนจะเดินจากไป
"ป...ประธานลี.....น...นัดไว้หรือปล่าวคะ ?" เสียงพนักงานต้อนรับเอ่ยตะกุกตะกักเมื่อไปเจอกับชายหนุ่มบริษัทคู่แข่ง
"ไม่ได้นัด แต่บริษัทฉันกับบริษัทนี้กำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว ห้ามบอกใครนะ...ไปละ" เขาพูดก่อนจะเดินไปทางลิฟต์เงยหน้ามองชั้นที่หญิงสาวเทื่อครู่ขึ้นก่อนที่ลิฟต์ด้านข้างๆจะเปิดออก
"มาแล้ววววววๆๆ" เสียงหญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเท้าของเธอเหยียบเข้าตรงพื้นที่ของประธานบริษัท
"ยุนนนน ฉันเป็นห่วงแกมากเลย รู้หรือปล่าว ฮึก..." เจสสิก้าเอ่ยขึ้นก่อนจะสวมกอดเพื่อนรักของตน
"โห เจส โอ๋ๆๆ ฉันปลอดภัยย่ะ ตาด๊องมาส่ง....." ยุนอาเอ่ย แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบก็ถูกแทรกขึ้นก่อน
"มันปล้ำแกหรือปล่าวยุน ฉันจะไปจัดการให้ !" แทยอนโพล่งขึ้นมาทำให้ทุกคนสะดุ้งไปตามๆกัน
"เขา...--" ครั้งนี้อีกก็เช่นกัน เธอไม่ทันที่จะพูดจบก็ถูกเสียงปริศนาแทรกขึ้นอีกครั้ง
"ฉันไม่ข่มขื่นยัยนี้หรอกน่า..." เขาพูดขึ้น
"ตาดงเฮ มาได้ไง กลับออกไปเดี๋ยวนี้นะ ที่นี่ฉันอยู่กับเพื่อนได้เท่านั้น แล้วนายรู้รหัสได้ยังไง ถ้าจะขึ้นฉันนี้ต้องกดรหัสก่อนนะ" ยุนอาเอะอะโวยวาย .....นายจะรู้ดีกว่าฉันได้ไง บริษัทฉันนะย่ะ !.....
"เธอคิดว่าฉันจำเลขที่เธอชอบ ๖ หลักไม่ได้หรือไง ยัยเบ๊อะ !" เขาพูดก่อนจะเดินไปนั่งบนโต๊ะทำงานของเธอ
"ไม่สน ออกไปนะ ! ไม่งั้นฉันจะเรียกรปภ. ..."
"ถ้ารปภ. รู้รหัส ความก็แตกสิเธอ หึหึ" เขาพูดก่อนจะหัวเราะในลำคอ
"น...นี่ ! ชิส์ !" เธอพูดก่อนจะทำเสียงจิ๊จ๊ะใส่เขาแล้วค่อยเดินไปนั่งโต๊ะสำรองของเธอที่อยู่ตรงกันข้ามก่อนจะหยิบสมุดเล่มนึงขึ้นมาเขียนตัวหนังสือขยุกขยิกเรียงอย่างสวยงาม
"อ...เอ่อ คุณจะเอาอะไรไหม เดี๋ยวฉันไปซื้อให้" ยูริเอ่ยถามดงเฮที่นั่งมองเอกสารต่างๆบนโต๊ะทำงานของยุนอา
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ" เขาพูดก่อนจะยิ้มไปให่ยูริ
"ชิส์" ยุนอาทำเสียงจิ๊จ๊ะเบาๆก่อนจะก้มลงเขียนอย่างเดิม .....ไดอารี่ที่รัก ขอระบายหน่อยและกัน.....
"สมุดนี้อีกและหรอ ? ฉันไม่ค่อยเห็นแกเขียนบ่อยๆเลย" ซอฮยอนเอ่ยถามยุนอาที่เลื่อนเอาเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับเธอ
"อ่อ ฉันจะเขียนเฉพาะวันสำคัญ มีอะไรน่าจดจำ มีสิ่งประหลาดเกิดขึ้นหรือไม่ก็อยากระบาย" เธอกระแทกเสียงในคำสุดท้ายใส่ชายหนุ่มที่อยู่โต๊ะตรงข้ามก่อนจะก้มลงเขียนอีกครั้ง "เสร็จแล้ววว แก หิวอ่ะ ยังไมได้กินไรเลย พวกแกไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันไม่ไว้ใจไอ้นั่น !!!" แล้วเธอก็กระแทกเสียงให้ชายหนุ่มอีกครั้ง "นายจะกินไรไหม จะได้ไปสั่งให้" เธอพูดก่อนจะเก็บสมุดไดอารี่โดยอยู่ในสายตาของเขา
"ไม่ละ เดี๋ยวฉันเฝ้าชั้นนี้ให้"
"ขอบใจย่ะ ไปเหอะแก" หล่อนพูดก่อนจะเดินตรงไปยังลิฟต์ก่อนจะกดชั้นที่ต้องการไปแล้วประตูลิฟต์ก็ปิดลง
"เสร็จฉัน" เขาพูดก่อนจะมุ่งไปยังโต๊ะสำรองของหญิงสาวแล้วเปิดเกะเพื่อหยิบของรักของหวงของหญิงสาวออกมา "บันทึกอะไรบ้างนะ" พุดก่อนจะเปิดตั้งแต่น่าแรกแล้วอ่านจนถึงหน้าหนึง เธอบันทึกถึงเขา...ลีดงเฮ
======================================
ครบร้อยแล้ว คิคิหนุกกันไหมคะ ลุ้นๆๆ
มีอะไรมาให้ดู
เป็นสิ่งที่ทำใหไรเตอร์ท้อม๊ากกกกกมาก
น่าเศร้าเนอะ T T'
ความคิดเห็น