คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : One Love ตอนที่ ๑o
ณ ร้านอาหารตามสั่ง
“เอ่อ...ป้า มีไรน่ากินมั้งอะ ?” เสียงหญิงสาวตัวเล็กแต่ปอดใหญ่เอ่ยถามแม่ค้าที่กำลังหั่นไก่ที่น่าสงสารอยู่ดัง สั่บ! สั่บ! สั่บ!
“กินได้ทั้งนั้นแหละ ถ้าเรื่องมากนักก็ไม่ต้องสั่ง อารมณ์เสียจริงๆโว้ยยยย ~” ป้าคนที่ทำอาหารเอ่ยขึ้นดังลั่นร้านทำให้คนในร้านหันมามองยกใหญ่ก่อนที่ลูกค้าทุกคนจะลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียงแล้วเดินออกไป “อ้าว! เฮ้ย! จะไปไหนกันว่ะ ค่าอาหารก็ไม่จ่าย อะไรว่ะเนี่ยยย! ปิดร้านๆๆ ไปๆ แยกย้ายกลับบ้าน!!” ก่อนจะเอะอะโวยวายกับพนักงานคนอื่นๆ .....สมน้ำหน้า นิสัยไม่ดีเลยจริงๆ ป้าคนนี้!.....
“ไปร้านสะดวกซื้อดีกว่า อย่างน้อยถ้าได้กินเยลลี่คงจอิ่มกว่านี้” เธอพูดก่อนจะเดินออกจากร้านอาหารตามสั่งเพื่อไปร้านสะดวกซื้อ
“มีเยลลี่ขายไหมคะ ?” เธอเอ่ยถามพนักงานที่เคาท์เตอร์
“มีค่ะมี จุ๊บแจง ผักช่าย พาลูกค้าไปที่ตู้เยลลี่ที” หญิงสาวที่เคาท์เอ่ยบอกกับเธอก่อนจะหันไปหาผู้หญิงสองคน คนแรกผมยุ่งอย่างกับไม่ได้หวี ๑ ปี มีใฝ ๑ เม็ดใหญ่ๆติดอยู่มุมปากซ้าย อีกคนมีผมเรียบสวยติดกิ๊บสีขาวอ่อนไว้ด้านข้าง หน้าใสไม่มีสิวแม้แต่เม็ดเดียว
“เน ~” หญิงสาวคนแรกเอ่ยตอบเสียงผิดคีย์ทำให้แทยอนกลั้นหัวเราะเล็กน้อย .....คนไทยชัวร์ คำแค่นี้ก็ออกเสียงผิดแล้ว..... ก่อนที่ทั้ง ๒ คนจะเดินนำไปที่ตู้เยลลี่
“ถ้วยละกี่บาทคะ ?” แทยอนเอ่ยถาม
“กี่บาทว่ะผักช่าย” คนที่มีชื่อว่าจุ๊บแจงเอ่ยถามผักช่ายด้วยภาษาไทย
“๕ วอน” ผักช่ายเอ่ยตอบเป็นภาษาไทยเช่นกัน
“ฉันถามว่ากี่บาทไม่ใช่กี่วอน ไอ้บ้า !.....๕ วอนค่ะ” ในประโยคแรกจุ๊บแจงเอ่ยบอกพร้อมสบถคำด่าต่างๆนานาใส่ผักช่ายเป็นภาษาไทยแล้วค่อยพูดภาษาเกาหลีกับแทยอน
เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้น แทยอนก็หยิบเยลลี่มาประมาณ ๑o ถ้วย “๑o คูณ ๕ เป็ ๕o แพงอ่ะ แต่อยากกิน ทำไงดี.....” เธอเอ่ยพึมพำกับตัวเอง
กริ๊งงงงง เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นทำให้แทยอนหันไปมอง ในใจก็ขอ...ขอให้เป็นคนคนนั้น
“คิบอมมมมมมมมมมม ~ มาพอดีเลยยยยย จ่ายค่าเยลลี่ให้หน่อยจิ ๕o วอนเอง น้า ~” เธอพูดก่อนจะทำหน้าอ้อนวอนใส่ชายหนุ่มคนที่เธอขอพรไว้เมื่อครู่ .....วันหลังขอให้บังเอิญบ่อยๆเถอะ.....
“แล้วใครบอกว่าจะเลี้ยงเธอกัน...ไม่เอาหรอก เงินฉันก็หมดกระเป๋าพอดี” เขาเอ่ยบอกแทยอน ทำให้เธอที่เกาะแขนเขาอยู่ด้วยสีหน้าอ้อนวอนสลดขึ้นทันที
“จ่ายเองก็ได้.........” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าก่อนจะเดินเลยเขาไปที่เคาท์เตอร์
“ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค่ะ” พนักงานเอ่ยด้วยรอยยิ้มแต่แทยอนกลับไม่มีหน้าตายิ้มแย้มเหมือนเมื่อก่อน ซึ่งปกติเมื่อซื้อเยลลี่แล้วหอบถุงกลับบ้าน เธอจะยิ้มทุกที
“หิวอ่ะ รีบลีบดีกว่า จะได้ไปกินเยลลี่ที่บริษัทแล้วให้ไอ้ยุนเลี้ยงข้าว” เธอพูดกับตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าไม่เปลี่ยน .....ทำไมนายใจร้ายเยี่ยงเน้ ~.....
“แทยอน.....ไปกินข้าวกัน” เสียงชายหนุ่มปริศนาดังขึ้นแต่ก็เป็นเสียงที่เธอคุ้นเคย ก่อนที่จะเรียกสติกลับมาเธอก็ถูกฉุดไปร้านอาหารเสียแล้ว
“เอาอันโน้น อันนี่ อันนี้ แล้วก็อันนู้นครับ” เขาเอ่ยปากสั่งอาหารอย่างเมามันก่อนจะเลือบไปมองหญิงสาวข้างๆที่กำลังกืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคออยู่ “สั่งสิ”
“ไม่อะ...”
“ฉันเลี้ยง...--” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดจบ...
“อันโนนนั้นนั่นนี้นู้น อ่อ อันนี้ด้วยนะค่ะ คิมบับอีก ๑ แล้วก็.....แค่นี้ดีกว่า” เธอรีบเอ่ยอย่างรวดเร็วจนคนจดรายชื่ออาหารจนแทบไม่ทัน .....พอบอกว่าเลี้ยงสั่งใหญ่เลยนะ หึหึ เสร็จคราวนี้ละ.....
“แต่...เธอจะต้องนำเงินมาคืนฉัน...--” ยัไม่ทันที่เขาจะพูดจบอีกครั้ง เธอก็แทรกขึ้นอีกครั้ง
“เอ่อ...ฉันไม่เอาแล้วนะค่ะ ฉันไปละ เพื่อนโทร.ตามแล้ว” เธอบอกกับพนักงานและเขาก่อนจะเดินออกไปจากร้าน .....คิม คิบอม นายใจร้ายมาก !.....
“เฮ้อ ! เซ็ง....เอ...เราลืมไรหว่า ?” เสียงแทยอนเอ่ยกับตัวเองก่อนจะทวนขณะที่ตนเองถึงบริษัทแล้ว
“ไอ้ลิง !! ตายแล้ววววว” เธอตะโกนขึ้นมาในลิฟต์แต่ก็ไม่มีใครได้ยินเนื่องจากลิฟต์นี้เป็นลิฟต์ของประธานบริษัท ไม่มีใครกล้าขึ้นหรอก
“กรี๊ดดดดด ลิงลิงลิง เจส ลิงมายัง ?” แทยอนเอ่ยถามเจสสิก้าที่กำลังดูซูยองและซันนี่ช่วยกันแฮ็กข้อมูลอยู่
“ไม่มีลิง มีแต่ยูล ! เรียกลิงอีกแล้วนะ ยัยบ้าเยลลี่” เสียงหญิงสาวผิวแทนเอ่ยจากด้านหลังของยุนอา
“ลิงงงงงงงงงงงงง” แทยอนเอ่ยพลางวิ่งไปหาเพื่อนสาวก่อนจะสต็อป ! กลางคัน “เอ้ย ! ยูลลลลลล” พูดก่อนจะวิ่งเข้าไปหาอีกรอบ
“แกเป็นไรเนี่ยยยย ?” ยูริเอ่ยกับแทยอนที่กอดเธอแน่นมากกก ยิ่งกว่าแน่นอีก!
“ก็ ปล่าวหรอก...”
“แฮ็กได้แล้ว !~” ซันนี่เอ่ยขึ้นก่อนจะกระโดดโลดเต้น
“ซันซันเก่งที่สู๊ดดดดดดดดดดดดดดด ~” ยุนอาเอ่ยก่อนจะกอดเพื่อนรักของเธอ .....กรี๊ดดด บริษัทฉันกะอีตาบ๊องต้องได้แน่เลยอ่ะ กรี๊ดๆๆๆ.....
“กรี๊ดดดดดดด ยุน บริษัทแกได้ที่ ๑ อ่ะ กรี๊ดดดดดดด” ซูยองเอ่ยตามออกมา .....ข่าวนี้ตาบ๊องต้องรู้.....
“โทร.หาบริษทนั้นด่วน เจส ข่าวนี้อีตานั่นต้องรู้ เพื่อจะฉลอง” ยุนอาเอ่ยกับเจสสิก้า
“เดี๋ยวโทร.ให้และกัน” เจสสิก้าเอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินไปยังเบอร์ส่วนตัวของบริษัทเธอ “ฮัลโหล...ซีวอนหรอคะ ? ฉันเจสสิก้า.....คือ ฉันจะชวนพวกคุณไปฉลองหน่อยนะค่ะ เพราะว่า บริษัทของฉันได้ที่ ๑ ในการประกวดเครื่องเพชรครั้งนั้น.....ค่ะ งั้นเจอกันที่...ที่ไหนยุน ?...ที่ร้านอาหารแถวย่านเมียงดงนะค่ะ ร้านที่หรูอันดับ ๓ นะค่ะ.....ค่ะ เจอกันตอน ๒ ทุ่มนะค่ะ สวัสดีค่ะ” เธอพูดกับปลายสายก่อนจะวางลงไป “เรียบร้อยแล้ว ไปเตรียมตัวเถอะ เอ้อ ยุน แกห้ามกินน้ำองุ่นและก็เหล้านะ” เจสสิก้าเอ่ยบอกกับยุนอาก่อนจะเดินไปในห้องทำงานของเธอเอง .....กรี๊ดดดดด ตื้นเต้นไม่หาย.....
"ไอ้ด๊องงงงงงงงงง ~" เสียงชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นเพื่อเรียกชายหนุ่มเพื่อนของตนเองที่กำลังมองเพื่อนอีกคนที่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่
"มีไร?" เขาถามแต่สายตาก็ไม่ละไปจากคอมพิวเตอร์
"ไม่ต้องแฮ็กแล้วโว้ยยยย เจสสิก้าโทร.มาบอกว่าบริษัทเราได้ที่ ๑ โว้ยยยยย ฮิ้วววว ~" ซีวอนเอ่ยบอกอย่าดี๊ด๊าพลางเข้าไปกอดคอเพื่อนของตน
"เฮ้ย ! จริงอะ?...พี่ซองมิน ไม่ต้องเเล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยถามก่อนจะหันไปบอกกับซองมินที่กำลังนั่งแฮ็กข้อมูลอยู่อย่างลำบาก
"หมดประโยชน์ก็ไล่เลยหรอ ไอ้น้อง" เขาพูดก่อนจะค้อนใส่ดงเฮ
"แล้วเขาบอกอะไรแกเพิ่มไหม?" คยูฮยอนเอ่ยถามเสียงเรียบหลังจากเงียบอยู่นาน
"พวกเธอชวนไปเลี้ยงงงงง"
"อีกแล้ว เดี๋ยวยัยเหม่งก็สลบอีกหรอก"
"ไม่หรอก ไปเถอะๆ ไปเตรียมตัว ตื่นเต้นว่ะ" ฮันคยองเอ่ยบอกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานก่อนจะหยุดชะงัก "แล้วไอ้บอมละ?"
"มาแล้ว...ไปไป ไปเตรียมตัวๆๆ" คิบอมที่เพิ่งมาแต่ก็พอรับรู้ในสิ่งที่เพื่อนๆเขาพุดก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานของตนก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปเพื่อเตรียมตัวเพื่อไปงานเลี้ยง...ครั้งที่ ๒ !
ความคิดเห็น