คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : VOLUME 3 : Mentor
กราบเท้า คุณพ่อขายาวที่เคารพของผม…
คิม คิบอมครับ...
อีกไม่กี่ชั่วโมง...
เราก็จะได้พบกันแล้วนะครับ
คิม คิบอม
“กรุณาคาดเข็มขัดนิรภัยด้วยนะคะ... เครื่องกำลังจะขึ้นในอีก 3 นาทีค่ะ”
เสียงแอร์โฮสเตสสาวชาวเกาหลีดังมาตามสาย มือหนาพับโน๊ตบุ๊คคู่ใจลงกระเป๋าก่อนจะคาดเข็มขัดตามที่หล่อนว่า ดวงตาคมปิดลงช้าๆสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้ผ่อนคลายที่สุด
‘อีกไม่กี่ชั่วโมงครับ คุณพ่อ...’
.
.
.
.
.
.
.
i! My Lovely Daddy Long Legs !i
ขอโทษครับ...ผม(ตกหลุม)รักคุณพ่อขายาว
VOLUME 3 : Mentor
.
.
.
ตึ๊ง!
เสียงเตือนอีเมลล์ดังขึ้นในขณะที่เจ้าของคอมพิวเตอร์นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงนอนที่หอ มือบางพลิกหน้าถัดไปของหนังสือที่เขาอ่านแล้วรู้สึกประทับใจที่สุด
Daddy Long Legs หรือ คุณพ่อขายาว ผลงานของ จีน เว็บส์เตอร์ ที่ถูกตีพิมพ์และโด่งดังมากใน ปี ค.ศ. 1912 เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับจูดี้ เด็กสาวกำพร้าในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า จอห์น เกรีย ที่วันหนึ่งเรียงความเรื่อง “วันพุธที่แสนเศร้า” ของเธอ ดันไปประทับใจกรรมการบริหารคนหนึ่งของสถานเด็กกำพร้า เศรษฐีหนุ่มจึงตัดสินใจส่งเสียเธอให้ได้เรียนในระดับมหาวิทยาลัย แต่มีข้อแม้ว่า เธอจะต้องเขียนจดหมายรายงานความเป็นไปในชีวิตของเธอให้เขารู้ ทว่าเขาจะไม่เปิดเผยตัวและตอบจดหมายของเธอซักฉบับ...
วันที่จูดี้ได้ฟังข่าวดีนี้ เธอมีโอกาสได้เห็นเพียงเงาหลังของผู้อุปการะ ซึ่งเป็นชายที่ขายาวมาก เธอจึงตัดสินใจเรียกผู้อุปการะลึกลับคนนี้ว่า “คุณพ่อขายาว” และยึดถือเขาเป็นครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวที่เธอมี….
(Credits : พี่ยาคูลท์ ณ BlogGang)
แต่ คุณพ่อขายาว ในฉบับของฮยอกแจคนนี้ไม่ใช่แบบนั้น....
สามปีที่ผ่านมา ช่วงที่เขารับหน้าที่ดูแลคิบอมมาจากคุณพ่อหมาดๆนั้น ด้วยความที่ประทับใจในนวนิยายโรแมนติกเรื่องนี้มาก จึงบังคับคิบอมกลายๆ ให้เปลี่ยนสรรพนามที่เคยเรียกคุณพ่อธรรมดา เป็นคุณพ่อขายาวแทน ถึงแม้ว่าตัวเองจะขาสั้น(มาก)ก็ตาม
เสียงเตือนอีเมลล์ฉบับใหม่ยังคงดังไม่หยุดไม่หย่อน จึงทำให้ คนอยากเป็น ‘คุณพ่อขายาว’ จำต้องปิดนิยายลงทั้งๆที่ถึงจุดไคล์แม็กซ์แล้วแท้ๆ
ร่างบางย้ายตัวเองมานั่งหน้าโน๊ตบุ๊คเครื่องโปรด ก่อนจะเปิดเช็คอีเมลล์ใหม่ ซึ่งเจ้าของจดหมายอิเล็กซ์ทรอนิคเจ้าปัญหาที่ขัดความสุขในการอ่านนิยายของเขาไม่ใช่ใครเลย...
‘คิม คิบอม’
ชื่อเจ้าของอีเมลล์โชว์เด่นหราอยู่บนหน้าจอ ทำเอาคนที่รอรายงานความเป็นไปของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเด็กในอุปถัมภ์อย่างฮยอกแจรีบคลิ๊กเปิดดูอีเมลล์ทันที...
ข้อความในอีเมลล์นั้น ทำให้ร่างบางต้องเสี่ยงโทรศัพท์ไปหาทั้งเลขา คุณทนายคนโปรด รวมไปถึงบรรดาญาติๆที่รู้เรื่องเกี่ยวกับ ‘คุณพ่อขายาว’ ทั้งที่ดึกดื่นแล้ว ให้ปิดปากให้สนิท และ สั่งการให้ทุกคนเตรียมการต้อนรับบุคคลที่กำลังจะเหยียบพื้นดินเดียวกับเขาในอีกไม่กี่ชั่วโมง...
คิม คิบอม...
ลูกรักของท่านประธานบริหาร ลี กรุ๊ป...
ลี ฮยอกแจ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
เช้าวันจันทร์ที่วุ่นวายอยู่แล้ว วันนี้ยิ่งวุ่นวายมากขึ้นกว่าวันไหนๆ นั่นเพราะวันนี้เป็นวันที่นักศึกษาปีหนึ่งของมหาวิทยาลัย คยองฮี จะต้องย้ายข้าวของเข้าหอพักเป็นวันแรก และอยู่หอเพื่อเตรียมตัวในการรับน้อง...
“ให้ผมช่วยถือของเข้าไปไหมครับ?” คุณจองซูทนายความคนเก่งและผู้ปกครองจำเป็นเอ่ยขึ้น ร่างสูงส่ายหน้าเชิงว่าไม่เป็นไร คุณจองซุจึงยอมปล่อยมือออกจากข้าวของของเขา
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...คุณจองซูยังไมได้นอนเลย มัวแต่ช่วยผมจัดของเมื่อคืน...ผมว่าคุณจองซูรีบกลับไปนอนเถอะครับ...ผมดูแลตัวเองได้...” ชายหนุ่มส่งยิ้มให้กับคนตรงหน้า
“เอางั้นก็ได้ครับ....ถ้างั้นดูแลตัวเองให้ดีนะครับ... ถ้ามีข้าวของอะไรขาดเหลือ ก็ใช้เงินในบัญชีที่คุณพ่อเพิ่งโอนมาให้ได้เลยนะครับ....ผมคงต้องไปก่อนแล้ว... ดูแลสุขภาพดีๆนะครับ” จบคำคุณทนายคนเก่งก็เดินสะโหลสะเหล่ ออกไป ทิ้งให้ลูกชายสุดรักของท่านประธานของเขาอยู่ตามลำพัง.....
อยู่ตามลำพัง?
ได้ไม่นานหรอก....
“เฮ้ คิบอมมมมมม....ว่าแล้วว่าต้องเจอนานอยู่ที่นี่”
นั่นไง สำเนียงเกาหลีเหน่อๆดังมาแต่ไกล คิบอมกลับหลังหันไปหาต้นเสียง ที่ถลาเข้ามาโอบไหล่ของเขาเอาไว้ รุ่นพี่ฮันคยองรูมเมทคนจีนยิ้มแป้น ก่อนจะทำสายตาตัดพ้อ ปากบู้ใส่เขา
“เมื่อวานอะ....ทำไมไม่รอฉัน....กลับมาคนเดียวทำไม....”
“ก็คุณพ่อจองตั๋วเครื่องบินเอาไว้แล้ว....ผมก็เลยต้องกลับมาตามเที่ยวบินนั้น....”
“อ่อออออ....” คนจีนพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ “แล้วนี่แกเจอพี่รหัสของแกรึยัง?” ถามรุ่นน้องที่ตอนนี้เป็นเด็กปีหนึ่งเท่าๆกันแววตาสงสัย คิบอมส่ายหน้าไปมา
“ยัง...ผมก็เพิ่งมาถึงเมื่อกี้...”
“เออ...เมื่อกี้เขาประกาศให้ไปห้องพักของตัวเองตามที่กำหนดมาให้ในใบกำหนดการเลย...พี่รหัสจะรออยู่ที่นั่น....”
“อ่าว ไม่มีจับฉลากเลือกรูมเมทหรอ?” คิบอมถามด้วยความสงสัย ฮันคยองหัวเราะเบาๆ
“ก็พี่รหัสของเรานั่นแหล่ะ....รูมเมท...”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฮยอกแจเดินวนไปวนมารอบห้องของตัวเองด้วยความตื่นเต้น.... วันนี้แล้วสินะ... ที่เขาจะได้ทำความรู้จักกับ คิบอม อย่างจริงจังเสียที....
ด้วยระบบของมหาลัย คยองฮี ที่ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ของพี่รหัสกับน้องรหัสปีหนึ่งมาก ทางอธิการจึงกำหนดให้เด็กปีหนึ่งแระพี่รหัสปีสองของทุกปีต้องเป็นรูมเมทกันเพื่อที่พี่รหัสจะได้ดูแลให้คำปรึกษาน้องรหัสได้อย่างทั่วถึงในทุกเรื่อง....
มันไม่ใช่ความบังเอิญที่เขาได้คิบอมเป็นน้องรหัส แต่มันเป็นไปด้วยอำนาจเงินและความต้องการของเขาที่อยากจะดูแลคิบอมให้ใกล้ชิดมากกว่าการเป็นคุณพ่อขายาวในเงา เขาจึงทำเรื่องกำหนดตัวน้องรหัสส่งให้อธิการฯที่ไม่มีสิทธิ์โต้แย้งหรือขัดขืนใดๆ....
หากทำอย่างนั้น นั่นก็หมายความว่า เงินค่าบำรุงรักษาที่มหาลัยวิทยาลัยคยองฮีได้ทุกปีจากตระกูล ลี จะต้องลดจำนวนลงไปตามระดับความหงุดหงิดของท่านประธานลีคนปัจจุบัน...
แกร๊ก...
เสียงบิดลูกบิดประตูทำเอาฮยอกแจที่นั่งหันหลังอยู่บนเตียงถึงกับสะดุ้งโหยง ใจสั่นระรัวเมื่อเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาทุกที ทุกที
ร่างบางกำมือแน่นมือเสียงฝีเท้าหยุดลง พร้อมๆกับเสียงหัวใจเต้นถี่แรงของฮยอกแจที่ดังกลบทุกสรรพเสียงในหูไปเสียหมด
“คุณคือ...พี่รหัสของผมสินะครับ...”
“......”
“คิม คิบอม ยินดีที่ได้รู้จักครับ....”
“.....”
ร่างบางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะถอนหายใจออกเบาๆ มือขาวกำแน่นแล้วค่อยๆกลับหลังหันไปหาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องรหัสของตัวเอง...
“.....พี่ชื่ออึนฮยอก....เป็นพี่รหัสของเรา”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อะไรกัน.....ตกใจขนาดนั้นเชียวหรอ”
รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นที่มุมปากสวย แววตาที่ไม่ต่างจากวันที่มาขอถอนหมั้นยังคงจ้องมองเขาด้วยความเยือกเย็น ฮันคยองรู้สึกได้ถึงออร่าสีดำทะมึนที่พลุ่งพล่านไปทั่วร่างบอบบางแต่แฝงไปด้วยพิษร้ายนั่น...
แม่นางพญาหงส์ที่เป็นดังฝันร้ายของคนจีนนั่งหัวเราะหึๆในลำคออยู่บนเตียง ก่อนจะกระโดดลงมาแล้วใช้นิ้วเรียวยาวปาดไปยังขอบเตียงที่มีฝุ่นเขรอะเต็มไปหมด ดวงตากลมโตหันมาสบกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องรหัสของตัวเอง
“คุณฮันคยอง....” ฮีชอลเรียกอดีตคู่หมั้นเสียงเย็น
“รู้จุดประสงค์อีกข้อที่ทางมหาลัยฯเรียกตัวพวกคุณให้มาพักที่หอเพื่อปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมไหม?”
คำตอบที่นางพญาได้คือ หน้าตาเอ๋อๆขอคนจีนที่ส่ายไปมา....
“.....ถ้างั้นจะบอกให้ฟังนะ”
“...เอ่อ....ครับ”
ร่างอรชรตามแบบฉบับนางพญาเดินนวยนาดเข้าไปยังส่วนที่เป็นห้องครัว ก่อนจะออกมาพร้อมกับไม้กวาด ที่ตักผง และ ไม้ถูพื้น รอยยิ้มเย็นผุดขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะ....
โครม!!!!
“เฮ้ย!!!!”
ฮันคยองตะโกนลั่น ผงะถอยหลังแทบไม่ทัน ใครจะรู้ล่ะว่าอยู่ๆ แม่นางพญาสุดโหดอดีตคู่หมั้นของเขาจะเล่นแผลงๆ โยนอุปกรณ์ทำความสะอาดทั้งหมดลงมาตรงหน้าเขาอย่างนั้น
ฮีชอลหัวเราะชอบใจก่อนจะถลึงตาใส่คนจีนแบบที่คิดว่า ดูน่ากลัวที่สุดเท่าที่ชีวิตนี้จะทำ แค่นั้นก็สามารถทำให้เพล์บอยชาวจีนหงอยเป็นหมาหิว ตัวลีบลงเท่าเมล็ดถั่วลิสงตราเจดีคู่ได้ ส่วนตัวเขาน่ะหรอ...
คงยืดได้เท่ายักษ์วัดแจ้งเลยล่ะมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า~
“.... จุดประสงค์ก็คือ....ต้องการให้ทำความสะอาดห้องยังไงล่ะ คุณฮันคยอง.....”
“หา!”
“ไม่ต้องมาหง มาหา....ถ้าห้องนี้ไม่สะอาดฉันอยู่ไม่ได้หรอกนะ....เดี๋ยวผิวอันแสนบอบบางจะขึ้นผื่นเอา...อ่อ...ทำให้เสร็จภายในสามชั่วโมงล่ะ....หึหึ....”
“แล้วถ้าไม่เสร็จล่ะ?” เอาซี่....ให้มันรู้กันไปว่าคนจีนอย่างเขาก็สู้คนนะ
“....เดี๋ยวก็จะได้รู้กัน...ว่าไอ้สรรพนามเรียกนำหน้าชื่อว่า... “พี่รหัส” น่ะ...มันมีอำนาจซักแค่ไหน...หึหึหึ”
ว่าแล้วก็ปิดประตูปังออกไป.... ไม่สนใจคนจีนที่ทรุดตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อนราวกับตัวเองเป็นลูกสะใภ้ที่กำลังเจอปัญหาแม่ผัวจอมโหดอยู่....
ฮันคยองมองอุปกรณ์ทำความสะอาดอย่างระเหี่ยใจ....
“......โอ้ยยยยยยย...พระเจ้าแกล้งกรู!!!!!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
55+ ชอบคู่ฮันชอลมากอะ รู้สึกว่าเขียนแล้วสนุกดี....
ปล. ถึงคุณ กำลังใจ เมลล์ซาน capuccino_coffee_prince@hot. นะฮะ ว่างๆแอดมาคุยกันดิ^^
ปลล. ใครที่อ่านตอนหนึ่งไม่จบกลับไปอ่านใหม่นะครับ ลงให้ครบแล้ว
ความคิดเห็น