คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : VOLUME 1 : destiny(แก้แล้วที่คราวก่อนลงไม่ครบ)
คิม คิบอม
เธอเติบโตเป็นเด็กหนุ่มที่ดี
เธอเป็นความภูมิใจของฉัน...
รัก……….
คุณพ่อขายาวของเธอ
เพียงแค่คำเชยชมของคนที่ไม่รู้จักแม้แต่หน้า ก็สามารถทำให้หัวใจของเขาชุ่มชื้นและเป็นสุขได้ถึงขนาดนี้ ร่างสูงไม่สามารถประมาณได้เลย... ว่าคุณพ่อขายาวคนนี้ มีอิทธิพลมากมายขนาดไหนต่อชีวิตของเขา....
อยากเจอ....
อยากพบ....
หนึ่งความรู้สึกที่ไม่สามรถเรียงร้อยเป็นถ้อยคำได้....
หนึ่งความภักดีที่จะอยู่ยั้ง ยืนยงตราบสิ้นลมหายใจ....
“ผมก็รักคุณพ่อครับ....”
.
.
.
.
.
.
i! My Lovely Daddy Long Legs !i
ขอโทษครับ...ผม(ตกหลุม)รักคุณพ่อขายาว
VOLUME 1 : destiny
“คิม คิบอม!”
เสียงตะโกนดังเรียกให้คนที่กำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่บนเตียงต้องชะงักและหันกลับมามองทางต้นเสียง ตาคมจ้องร่างสูงที่วิ่งกระหืดกระหอบถือซองน้ำตาลเข้ามา ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้า แล้วหยิบเอาจดหมายด้านในคลี่ออกโชว์ ใบหน้า(ที่ตัวเองว่า)หล่อแย้มยิ้มกว้าง
“อะไรน่ะพี่ฮัน?”
“อะไร?....ก็ใบตอบรับของฉันไงเล่า!....ฉันจะไปเรียนต่อที่มหาลัยฯคยองฮีกับนายไงเด็กน้อยยยย! ดีใจเร๊ว~” ฮันคยองหนุ่มนักเรียนทุนจากจีนที่ยอมดรอปตัวเองเพื่อจะได้มาเรียนทุนที่อเมริกากระโดดเต้นแร้งเต้นกาในขณะที่รูมเมทสุดฮอตอย่างคิม คิบอมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา.... มันน่าเอาไปแฉให้พวกแฟนคลับรู้นัก...
“ไม่เห็นจะดีใจ....ทำไมพี่ถึงไม่กลับจีนไปซะที....ไม่คิดถึงคู่หมั้นบ้างรึไง?” คิบอมกัดคนที่กำลังดีใจออกนอกหน้าเข้าอย่างจัง ได้ผล.... ฮันคยองที่เต้นไปมารอบๆตัวเขาชะงักทันที ที่พูดถึง “คู่หมั้น”
“หว๋าๆๆ....นายอย่าไปพูดถึงเขาจะได้ไหม?....แค่คิดฉันก็ขนลุกซู่ซ่าแล้ว....” ใช่ แค่คิด ออร่าสีดำทะมึนที่ชอบปรากฏอยู่รอบๆกายคู่หมั้นของเขาก็ลอยตุ๊บป่องเต็มห้องไปหมด ฮันคยองกระโดดขึ้นเตียงตัวเองแล้วคลุมโปงทันที
“อ้าวทำไมล่ะ?” ร่างสูงที่เก็บของของตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วหันมาถามรุ่นพี่ แต่สมองไม่พี่ ที่นอนคลุมโปงอยู่
“ก็....พ่อน่ะสิ....ส่งหมอนั่นมา....จะให้มาร่วมงานวันจบการศึกษาของเราในฐานะคนที่บ้านฉัน....อ๊าคคคค พ่อคิดอะไรอยู่นะพ่อ.... จะหาเมียให้ลูกเป็นผู้หญิงก็ไมได้ ถึงเป็นผู้ชาย ขอให้สวยกว่านี้...ผมจะไม่ว่าเลย...แล้วทำไม...ต้องไอ้หมอนั่นนนนนนนน!!!!”
คิบอมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะนึกไปถึงเมื่อ 3 ปีก่อน....
พี่ฮันในความทรงจำเมื่อสามปีก่อนของเขานั้นตัวไม่สูงขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้เตี้ยมาก จัดอยู่ในมาตรฐานชายจีน ใบหน้าก็ไมได้ยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนทุกวันนี้ แต่มันกลับถมึงทึงราวกับโกรธใครมาเป็นสิบๆชาติ มือซ้ายจับหูกระเป๋าเดินทางส่วนมือขวา....
โดนคู่หมั้นซึ่งเป็นผู้ชายกำไว้แน่น....
จำได้ลางๆว่าเคยถามพี่ฮัน ว่าเต็มใจหมั้นไหม? คำตอบคือ...
“เอ็งจะบ้าหรอ? คู่หมั้นเป็นผู้ชาย แถมตัวก็ดำ ผมก็หยิก ฟันก็เหยิน หน้ามู่ โอ้ยยยยย ไม่มีอะไรดีเลย ดูแล้วไม่เจริญหูเจริญตาซักกะติ๊ด! แล้วเมิงคิดว่ากรูเต็มใจไหมล่ะคับคุณคิบอม...อ๊าคคค !กรูเครียดดดดดดด...โอ้ววว ปวดตับ!”
“ไม่ได้เจอกันมาสามปีแล้วนี่...เขาอาจจะดูดี....ขึ้น....เอ่อ...นิสเนิง...ก็ได้มั้ง?”
“ดูดีหรอ...แกเอ้ยไม่ต้องให้กำลังใจพี่เลย....หน้าอย่างนั้นหรอเกิดใหม่ไปเลยดีกว่า ถึงจะดูดี....” ฮันคยองเบ่ะปาก ทำท่าจะร้องไห้อีกครั้งเมื่อนึกถึงฝันร้าย.... คู่หมั้นของเขา....โธ่....
“แต่พ่อแม่ พี่ชอบเขามากนี่นา....พี่ก็ทำๆใจไปเหอะ...มองไปนานๆเดี๋ยวก็สวยเองแหล่ะ”
“ไม่!...ไม่เด็ดๆ...คู่หมั้นของพี่....แฟนของพี่...เมียของพี่....จะต้องเป็นที่คนพี่เลือกเอง! ต้องไม่มีการคลุมถุงชน!!” สายตามุ่งมั่นนั่นบ่งบอกว่าร่างสูงนั่นเอาจริงแค่ไหน
“อ่อหรอ....งั้นก็ ภาวนาให้พี่เจอคนดีๆแล้วกันนะ”
“แน่นอนอยู่แล้.......”
ติ๊ด.... ติ๊ด... ติ๊ด...
เสียงข้อความที่ถูกส่งมายังโทรศัพท์ของฮันคยองดังขึ้น มือหนาเอื้อมมือถือที่อยู่บนหัวเตียงมาเปิดดู.... ใบหน้านั้นอึ้งไปซักพักก่อนจะ.....
“อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!!!!!!!”
“เฮ้ย!!! พี่เป็นไรไป!!!!”
“ก......แกดู ดูนี่!!!!”
ร่างสูงส่งโทรศัพท์ให้รุ่นน้องรูมเมทห้องเดียวกัน ก่อนจะกลิ้งไปมาบนพื้นด้วยอารามดีดดิ้นดีอกดีใจราวกับถูกลอตตารี่รางวัลที่หนึ่งก็ไม่ปาน
คิบอมมองรีแอ๊คชั่นบ้าบอคอแตกของรุ่นพี่แต่ตัว (แต่สมองไม่ใช่) ก่อนจะหันกลับมาอ่านข้อความที่ถูกส่งมายังโทรศัพท์มือถือ
‘ถึงฮันคยอง
สวัสดี....ผมฮีชอล หวังว่าคงจำกันได้...
พรุ่งนี้...ผมจะไปงานจบการศึกษาของคุณ....และเราจะคุยกันเรื่องถอนหมั้น
มันเป็นเรื่องระหว่างคุณกับผม...มันไม่ควรเกิดขึ้นเพราะความพอใจของพ่อแม่...
เรื่องระหว่างเรา จะไม่มีคำว่า คลุมถุงชน
จาก คุณคู่หมั้น’
“เฮ้ย!!!!.....อย่างนี้ต้องมีฉลอง!!!!!!!!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
แสงสีสดใสแสบตาผลัดกันเฉิดฉายอยู่ในผับชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงโซล... ค่ำคืนที่ผู้คนกลุ่มหนึ่งยังไม่ยอมหลับใหล พวกเขาเลือกที่จะมาแสวงหาความสุข และ รู้จักผู้คนแปลกใหม่ในสถานบันเทิงชื่อดังเสียมากกว่าจะนั่งดูละครรอบดึกอยู่กับคนที่บ้าน หรือ เข้านอนให้ตรงเวลา...
“เฮ้...ทางนี้ๆ”
มือหนากวักเรียกชายหนุ่มร่างสูงสง่าสองคนที่เพิ่งเดินเข้าประตูผับมาเมื่อครู่ ก่อนจะหันมาสั่งให้น้องๆช่วยชงเหล้าเพิ่มให้อีก สองแก้ว เผื่อเพื่อนหนุ่มของเขาทั้งสอง
“ไง ดงฮี....ไม่เจอกันตั้งนาน ผอมลง....แต่หล่อขึ้นเป็นกองเชียวนะเอ็ง” ฮันคยองทักชายร่างสูงที่นั่งอมยิ้มมือไม่ว่างเพราะต้องให้ความอบอุ่นกับแม่สาวอกสะบึ้มตรงหน้า ก่อนจะรับแก้วเหล้ามาจากเด็กๆของเพื่อนรักมากรึบให้ชื่นใจ
“ของมันแน่....เอ้าคิบอม เป็นไร...นั่งมองแก้วทำไม? กินสิ เอาเลย...วันนี้เสี่ยเลี้ยง” ชินดงฮี หรือ ดงฮี เพื่อนรุ่นเดียวกับฮันคยองที่กำลังเรียนอยู่ในระดับอุมศึกษา ด้วยทุนของตนเองหันมาพูดกับคิม คิบอม เด็กที่เขารักเหมือนน้องชายในไส้คนหนึ่ง
“ไม่ล่ะครับพี่...พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงจบการศึกษา....อดเปรี้ยวไว้กินหวานพรุ่งนี้ดีกว่า^^” คิบอมเหล่ตาไปทางอีกคนที่ดื่มเอาดื่มเอาเหมือนไม่ได้เจอขวดเหล้าเป็นสิบๆปี ฮันคยองยิ้มแหยๆ ก่อนจะวางแก้วที่ 4 ลงหยิบกับแกล้มใส่ปาก พลางลุกขึ้นจากโซฟาบุนวมอย่างดีนั่น
“อ้าว...จะไปไหนล่ะ เพิ่งมาถึงไม่ใช่หรอ” ชินดงเรียกหนุ่มชาวจีนที่ลุกขึ้นพรวดพราด ใบหน้าหล่อเหลานั่นหันมาขยิบตาให้ทีนึง
“ไปเต้นน่ะสิ...ไม่ได้ปลดปล่อยมานานแล้ว....คิบอมฉันรู้แกไม่ไป....ถ้างั้นก็นั่งอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนคุยให้ไอ้ดงฮีมันหน่อยและกัน...เดี๋ยวมา” ว่าแล้วร่างสูงนั่นก็ลับตาหนุ่มเกาหลีทั้งสองไป เหตุการณ์กลับมาเป็นปกติ ทั้งคู่หันมาพูดคุยกันอีกครั้งโดยที่ไม่ได้สนใจอีกคนหนึ่งที่กำลังสนุกสนานกับการเบียดเสียดแม่สาวอกสะบึ้มทั้งหลาย
ฮันคยองเต้นไปตามจังหวะเพลงเร็วที่ดีเจเป็นอยู่บนฟลอร์ ทว่า เพียงครู่เดียวเท่านั้นบรรยากาศ แสงสี และเสียงเพลงก็เปลี่ยนไป รวมถึงสาวๆรอบๆตัวเขาด้วย...
ทุกคนต่างมีคู่เป็นของตัวเอง จังหวะเพลงช้าที่บรรเลงเนิบๆทำให้เขารู้สึกอยากมีให้มาซบอกแกร่งๆนี้ ดวงตาคมเข้มสอดส่องหาใครสักคนที่กำลังอยู่คนเดียวเช่นเขา ทว่าไม่มีเลย ทุกคนต่างมีคู่เป็นของตัวเองกันหมด จนเขาเริ่มถอดใจ ละกำลังจะกลับไปนั่งกรึบเหล้าที่โต๊ะ.... ทว่า!
พลันสายตาคมดุจเหยี่ยวของเขาก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่ง…
ดวงตากลมสวยคู่นั้นสบกับเขาเข้าอย่างจัง เจ้าของผมทรงบ๊อบเท พลิ้วสลวย สั้นเปรี้ยว สีน้ำตาลเข้มนั่นแย้มยิ้มบางที่มุมปาก ราวกับจะยั่วให้เขาเข้าไปทักตัวเองให้ได้ ริมฝีปากอมชมพูนั่นกำลังพูดแบบไม่มีเสียง ทว่าฮันคยองคนนี้ไม่ได้สนใจปริศนาที่คนสวยจงใจให้เขาแปล ไม่รอช้าขาแกร่งก็ก้าวอาดๆไปไม่ถึงสามก้าวก็ประชิดถึงเนื้อถึงตัว
ฮันคยองคนมือไวใจเร็วไม่รอขออนุญาต ก็รวบเอวบางเข้าหาตัวเองทันที ริมฝีปากหนากระซิบที่ข้างใบหูบางเบาๆ เป็นอันได้ยินกันสองคน
“...เต้นรำกับผมนะครับ....” ชายหนุ่มชาวจีนอมยิ้มบาง ให้กับคนสวยที่อยู่ในอ้อมกอด
“ถ้าตอบว่าไม่...แล้วคุณจะยอมปล่อยผมไหมล่ะ?” ร่างบางผู้เป็นเจ้าของใบหน้าทรงเสน่ห์อมยิ้มน้อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ริมฝีปากนั่นแล้วตอบคำถามเบาๆ ยิ่งทำให้ในอกชายหนุ่มมันสั่นระรัว ก่อนจะกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“...คำตอบก็คือ....’ไม่’ อยู่แล้ว”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อ้าว....แล้ว แกเคยเจอคุณพ่อขายาวคนนั้นรึยังล่ะ?”
ชินดงถามน้องชายขณะที่เหล้าในแก้วก็พร่องไปเรื่อยๆ ตอนนี้ไม่มีสาวๆอยู่ข้างกายเขาแล้ว เพราะดูเหมือนเจ้าน้องชายของเขาจะเริ่มอึดอัด หากมีใครที่ไม่รู้จักอยู่ด้วยเวลาที่พวกเขาคุยกัน แม้จะใช้ภาษาบ้านเกิดเป็นสื่อกลางในการสื่อสารก็ตาม
“ยังเลยครับ....แต่คุณจองซูว่า คุณพ่อเป็นคนที่เท่มาก...ท่านเป็นผู้บริหารของลีกรุ๊ป ที่อายุน้อยที่สุดเลยล่ะครับ” สายตาชื่นชมออกหน้าออกตาจากเจ้าน้องชายทำเอาชินดงอดคิดไม่ได้ว่า คุณพ่อผู้อุปถัมภ์ ของเจ้าคิบอมจะเป็นคนที่เท่ขนาดไหนกัน? ก็สามารถทำให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าชายน้ำแข็งที่เย็นชาซะขนาดนั้นพูดไปทะสีหน้าชื่นชมไป ได้เนี่ย....
“แล้วคุณจองซูนี่....ใครกัน?”
“คุณจองซูเป็น ทนายความแล้วก็คนสนิทของคุณพ่อครับ....เขาคอยมาเป็นผู้ปกครองให้ผมแทนคุณพ่อที่งานยุ่งจนสละเวลาเดินทางมาหาผมไม่ได้...”
“งานวันพรุ่งนี้ก็ด้วยงั้นหรอ?” ชินดงถามคำถามที่จี้ใจดำน้องชายสุดๆ คิบอมฝืนยิ้มก่อนจะพยักหน้า
“....เอ่อ....พี่ชินดงครับ...ถ้างั้นผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” ร่างหนาพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงอนุญาต
คิบอมเดินออกไปจากโต๊ะที่นั่งอยู่ ผ่านฟลอร์เต้นรำที่ขณะนี้เต็มไปด้วยคู่รักยืนคลอเคลียส่งสายตาหวานซึ้งให้กัน พี่ฮันคยองก็เป็นหนึ่งในนั้น คนมือไวใจเร็วคนนั้นไปคว้าเอาคนสวยทีไหนก็ไม่รู้มาเต้นเป็นเพื่อน ก่อนจะลากกันออกไปจากผับเต็มสองลูกกะตาคิบอมคนนี้
เฮ้อพี่ชายเขา... วันนี้คงไม่ได้กลับด้วยกันแล้วล่ะสิเนี่ย.... ร่างสูงยืนถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะหันหลังกลับเพราะนึกได้ว่าเป้าหมายของตนเองคือห้องน้ำ ทว่า!
ตุบ!!!
ร่างบางที่โดนแรงชนจากเขาอย่างจัง ล้มคะมำลงไปกันพื้นอย่างไม่เป็นท่า ก่อนจะลุกขึ้นนั่งคลำหัวปอยๆ เงยหน้ามองคนร่างสูงที่ชนเขาล้มเสียซะกระเด็น ปากบางๆที่ตั้งใจจะด่าให้ลืมพ่อลืมแม่ในคราวแรกกลับต้องอ้าปากหวอ ด้วยความตกใจ
“ค...คิบอม???” อุทานออกมาเบาๆ แต่มีหรือที่คิบอมจะไมได้ยิน เมื่อกี้เขาได้ยินร่างบางนี่พึมพำชื่อเขางั้นหรือ?
“ขอโทษด้วย...เป็นอะไรมากรึเปล่า?....แล้วคุณรู้จักผมได้ยังไง?” คำถามสุดท้ายเป็นความสงสัยส่วนตัวโดยเฉพาะ เจ้าของหน้าขาวไม่ตอบอะไรนอกจากส่ายหน้าเป็นพัลวัน นั่นยิ่งทำให้คิบอมเข้าใจอะไร(ไปเอง)ได้มากขึ้น
“อ่อ...พวกแฟนคลับหรอ?....” คิบอมพยักหน้าอย่างเข้าใจไปเอง ไม่เปิดโอกาสให้ร่างบางตรงหน้าได้แก้ตัวซักนิด จึงต้องจำใจถูกเหมารวมเป็นหนึ่งในแฟนคลับของร่างสูงไปโดยปริยาย
“เอ่อ....ถ้างั้นฉันขอตัว.....”
“เดี๋ยวซิ....ไหนๆก็ไหนๆแล้วนี่....ดูเหมือนนายก็คงยังไม่มีเพื่อนเหมือนกัน...ถ้างั้นฉันนั่งกินเป็นเพื่อนนายแล้วกัน....” คิบอมรั้งแขนบอบบาง ทันทีที่เจ้าตัวขยับกายออกห่าง ใบหน้าขาวนั่นยิ้มแหยอย่างเต็มใจ ก่อนจะเดินนำไปยังโต๊ะตัวเอง
“นายชื่ออะไรล่ะ” คิบอมที่ตอนแรกคิดไว้ว่าจะอดเปรี้ยวไว้กินหวานกลับลำ เปลี่ยนมานั่งซดเหล้ากับคนหน้าขาวแทน แฟนคลับอะไรกัน? พูดไปงั้นแหล่ะ เพราะถ้าเป็นแฟนคลับของเขา ถึงไม่ค่อยเจอกันแต่อย่างน้อยต้องมีคุ้นหน้า แล้วคนเกาหลีในโรงเรียนของเขาใช่จะมีมากซักเท่าไหร่ เมื่อกี้ที่เห็นหน้าตาเอเชียๆ บวกกับเจ้าตัวพึมพำชื่อเขาออกมาต่างหากจึงทำให้พอจะทายได้ว่าเป็นเกาหลีเหมือนกัน
เพราะงั้น.... คำถามคือ... ร่างบางนี่รู้จักเขาได้อย่างไร?
เป็นสิ่งที่ค้างคาใจและควรจะได้รับคำตอบ
“…ฮยอกแ.....เอ้ย....อึนฮยอกน่ะ....ลี อึนฮยอก” ฮยอกแจแทบอยากจะตบปากตัวเองให้ดังเสียฉาดใหญ่ ที่เกือบเผลอหลุดปากบอกชื่อของ ‘คุณพ่อขายาวออกไป’
“หรอ....” คิบอมมองคนตรงหน้าอย่างสนใจ นานแล้วที่ไม่ได้เจอคนเกาหลีด้วยกัน ยิ่งหน้าขาวๆบวกกับบุคลิกเหนียมๆน่ารักน่าชังอย่างที่คนตรงหน้ากำลังแสดงอยู่แล้วด้วย...
“เรียนอยู่ชั้นไหนล่ะ ...ไม่น่าจะใช่ปีเดียวกันใช่ไหม...เพราะฉันไม่เคยเห็นหน้านายเลย” คิบอมยิงคำถามใส่ทันที ฮยอกแจเกาหัวแกรกๆ เอาไงดีล่ะทีนี้....
“อ๋อ...ความจริงเราไมได้เรียนที่เดียวกันหรอก....พอดีผมมางานเลี้ยงจบการศึกษาเป็นของคู่หมั้นพี่น่ะครับ” เฮ้อ.... ฮยอกแจโล่งใจที่ตอบคำถามนั้นได้โดยทีร่างสูงตรงหน้าไม่เอะใจสงสัย.... ทว่า....ดวงตาคู่เรียวนั่นต้องลุกวาวอีกครั้ง ก่อนจะทวนสิ่งที่เขาเพิ่งพูดออกไป....
“เดี๋ยวนะ!...คู่หมั้นงั้นหรอ? งั้นแปลว่าที่นายรู้จักฉันก็เพราะ...นายเป็นน้องชายของคู่หมั้นพี่ฮันใช่ไหม!”
โป๊ะเช๊ะ....เด็ดดวงซะไม่มี... ฮยอกแจพึมพำในใจ อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนี้นะ... ก้ไอ้เจ๊กที่คิบอมกำลังเอ่ยชื่อออกมาน่ะ เป็นชื่อที่พี่ฮีชอล พี่ชายผู้อาภัพรักของเขาเพิ่งจะพร่ำพรรณนาถึงความใจร้ายเมื่อครู่น่ะสิ พูดถึงพี่ฮีชอล... รายนั้นเค้าหายไปไหนนะ ไหนว่าจะไปเต้นรำแปบเดียวไง... หายไปเป็นครึ่งค่อนชั่วโมงแล้ว...
ใบหน้าขาวหันซ้ายทีขวาทีจนคนตรงหน้าอดไม่ได้ที่จะต้องถามออกมาด้วยความสงสัย
“...หาพี่ชายนายอยู่หรอ?”
“ครับ...หายไปไหนก็ไม่รู้....”
“ฉันก็เหมือนกัน...แต่เจ้าพี่บ้านั่นมันทิ้งฉันไปกับคนสวยที่ไหนก็ไม่รู้....เลยต้องมานั่งกินกับนายนี่ไง”
คิบอมสูดกลิ่นไวน์ที่มือบางเพิ่งเทให้ “โอโห....นี่มัน ไวน์แคลิฟอร์เนีย
“คิบอมก็สนใจเรื่องไวน์เหมือนกันหรอครับ?” ฮยอกแจเปิดเรื่องชวนคุย ไหนๆก็มีถึงที่นี้แล้ว ถึงแม้ไม่ได้คิดไว้ว่าจะได้เจอกันปุบปับกะทันหันเสียจนต้องโกหกออกไปก็เถอะ แต่เขาก็อยากจะศึกษานิสัยใจคอเด็กในอุปถัมภ์ของเขาคนนี้ในฐานะ คนอื่น....ที่ไม่ใช่...
คุณพ่อขายาว ที่เจ้าตัวชื่นชมนักหนา....
บางอย่างในใจมันบอกว่า อาจจะดีก็ได้...ถ้าหากได้รู้จักกันในฐานะ ‘เพื่อน’
อยากเป็นทั้งพ่อ ที่ดี....และเพื่อนที่ดี ของเด็กคนนี้....
อยากเป็นพระเจ้า.... ที่จะรังสรรค์แต่สิ่งดีๆ ให้ คิม คิบอม...
อยากเป็นผู้ ‘ให้’ มากที่สุด เท่าที่จะทำได้...
“นายก็ศึกษาเรื่องนี้หรอ?” คิบอมจิบไวน์ไปพลางๆ ร่างบางเจ้าของใบหน้าขาวตรงหน้าที่คอยพูดจาเจื้อยแจ้วทำให้ค่ำคืนอันแสนยาวนานในคืนนี้ของเขามีแต่เสียงหัวเราะ....
ปกติแล้วคิม คิบอม นายไม่ได้เป็นคนประเภทนี้เลย...เขารู้ตัวเองดี.... ทว่า บางอย่างในใจมันดึงดูดให้เข้าไปใกล้อึนฮยอกมากขึ้น มากขึ้น จนรู้สึกเหมือนดังตัวเองกำลังเป็นเศษเหล็กเล็กๆที่ไม่อาจทนแรงดึดูดของแม่เหล็กหน้าขาวได้...
“พรุ่งนี้จะมาอีกใช่ไหม?” บางอย่างดลใจให้ถามคำถามนั้นออกไป คำตอบทีได้รับมาก็คือรอยยิ้มบางและอาการพยักหน้ารับปาก...
“ครับ....ผมจะไปยินดีกับคิบอมแน่ๆ...ในฐานะ... ‘เพื่อนใหม่’ ของ ลี อึนฮยอก...”
ใช่....ในฐานะของ ลี อึนฮยอก....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อืม...”
เสียงครางเบาๆเล็ดลอดออกมาจากลำคอขาว พร้อมกับนิ้วเรียวที่นวดคลึงขยำเส้นผมนุ่มสลวยของร่างสูงเพื่อระบายอารมณ์ที่ขึ้นสูงตามอุณหภูมิร่างกาย เจ้าของริมฝีปากหนารุกไล่ไม่ลดละส่วนเจ้าของริมฝีปากบางก็ใช่ย่อย รองรับความเร่าร้อนรุนแรงได้เป็นอย่างดี
“อา....อ....อืม.....ดี....ดีครับ”
ฮันคยองกระซิบเสียงแหบพร่า เพราะริมฝีปากบางอมชมพูที่เขาเพิ่งลิ้มรสหวานรัญจวนมาเมื่อครู่เริ่มไซร้ต่ำลงไปเรื่อยๆจากกกหู ไปยังซอกคอ รวมไปถึงเม็ดกระดุมที่ค่อยๆหลุดออกจากกันเรื่อยๆนั้น เจ้าของริมฝีปากอวบอิ่มเป็นคนทำทั้งหมด!
ตุบ!
ด้วยอารมณ์ร้อนที่คุกรุ่นรุนแรง ไฟในอกที่สุมมาตั้งแต่ตอนเต้นรำ ยามได้สัมผัสเอวคอดกิ่ว ไหล่บาง ผิวหอมเนียนนุ่มมือ นั้นก็ทำให้คนร่างสูงสกัดกั้นอารมณ์ไม่อยู่ มือหนาผลักร่างบางให้นอนลงกับเตียงนุ่มทันที ก่อนจะคร่อมทับแล้วใช้มือทั้งสองข้างกักบริเวณไม่ให้คนสวยของเขาดิ้นหนีไปไหนได้...
“ใจร้อนจังเลยนะ....ฮันคยอง”
“ใจผมน่ะร้อน...แต่ร่างกายคุณน่ะ....มันร้อนกว่า....” ดวงตาคมแวววับราวกับหมาป่าเจ้าเล่ห์ที่พร้อมจะตระคุรบเหยื่อแสนสวยได้ทุกเวลา....
แต่ฮันคยองไม่ใช่คนตะกละตะกลาม เขาจึงตั้งใจจะรอเลี้ยงความรู้สึกของ ‘เหยื่อ’ ให้มันหอมหวานน่ากินยิ่งกว่าเวลานี้....
ร่างสูงหลับตาสกัดกั้นอารมณ์ร้อน ก่อนจะพยุงตัวขึ้นจูบเบาๆที่ขมับบางนั่น
“ผมว่ามันเร็วไปสำหรับเรื่องนี้....” ร่างสูงตอบคำถามจาก ดวงตาที่ฉายแววฉงนสงสัย “...แต่ถ้าคุณไม่ปฏิเสธ.....ผมก็อยากให้เราลองทำความรู้จักกันดู....”
“อะไรกันฮันคยอง....คุณกำลังจีบฉันอยู่รึไง?” ดวงตาเจ้าเล่ห์แสนกลกลับมาทอประกายอีกครั้ง คนสวยลุกขึ้นนั่งข้างๆร่างสูงก่อนจะซบเบ่าๆที่ไหล่หนา...
“จะว่างั้นก็ได้...” ฮันคยองมองคนตรงหน้า ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะได้พบกับคนที่ทั้งสวยและมีเสน่ห์ตรึงใจขนาดนี้ เวลานี้ตัวเขาก็ไม่มีใคร... ถ้าลองคบกันฆ่าเวลา รับรองไม่น่าเบื่อแน่ะๆ...
“......อืม........”
“......”
“คงไม่ได้หรอกนะ.....” คำตอบที่ได้รับทำเอาเขาจ๋อยสนิท
“ทำไมล่ะครับซิน....ผมไม่มีเสน่ห์ตรงไหนหรอ?”
“เพราะตอนนี้ฉันยังไม่ได้ถอนหมั้นน่ะสิ....เอาไว้ฉันถอนหมั้นกับคู่หมั้นของฉันเมื่อไหร่แล้ว.....” ริมฝีปากหวานเลื่อนเข้ามาประทับเบาๆที่ปลายจมูกโด่ง “.....จะพิจารณาคุณเป็นคนแรกเลย....ดีมั้ย?”
มือหนารั้งศีรษะเล็กเข้าหาตัวเองทันที ริมฝีปากหนามอบจุมพิตร้อนหากแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน เสียจนร่างบางโอนอ่อนไปตามแรงอีกครั้ง ก่อนจะผละออกจากกันช้าๆอย่างเสียดาย...
“ตกลงครับ....”
ร่างบางอมยิ้มหวาน “ถ้างั้น...ฉันกลับบ้านก่อนแล้วกัน...”
“ให้ผมไปส่งคุณไหม?”
“ไม่เป็นไรหรอก...เอาไว้ว่างๆ เราเจอกันใหม่ที่เกาหลีนะ.....”
“ด้วยความยินดีครับ คนสวย” ฮันคยองค้อมศีรษะลงรับบัญชา ก่อนจะมองตามหลังคนสวยคนแรกที่รอดพ้นจากความต้องการของเขาได้
“แล้วพบกันใหม่นะครับ.....ซินเดอเรลล่าแสนสวย....”
ไม่รู้ทำไม....ถึงรู้สึกถูกใจเป็นพิเศษ บอกไม่ถูก....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ประตูบานใหญ่ปิดลงพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะเย้ยเบาๆ....
หัวเราะให้กับความโง่ของคนในห้อง....
และตัวเอง...
หยาดน้ำตาค่อยๆไหลรินลงช้าๆ....
ตั้งใจมาแก้แค้นไม่ใช่รึไง? แต่แค่จูบเท่านั้น....
ทั้งร่างกายและหัวใจก็อ่อนระทวยขนาดนี้แล้ว....
มือบางกุมที่อกซ้าย.... หัวใจทรยศยังไม่หยุดเต้นแรงเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆที่เหตุการณ์มันผ่านมาแล้วกว่าหลายนาที...
“เข้มแข็งไว้สิ.....นายมาแก้แค้น เจ้าคู่หมั้นบ้านั่นไม่ใช่รึไง?”
“เข้มแข็งเอาไว้นะ....คิม ฮีชอล...”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
เย่ๆๆๆๆๆ
คลอดตอน 2 แล้ว....
ยาวได้อีก....ยาวซะใจกันไปเลย
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบคู่ ฮันซินมาก ว๊ายๆๆๆๆๆ
บอมยอกก้อน่ารักใช่เล่น 55+
เชียร์คู่ไหนรีเควสได้นะครับ ตอนนี้มี บอมยอค ฮันซิน.... อยากได้คู่ไหนบอกมาจะลองพิจารณาดู ก๊ากกก
ความคิดเห็น