คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRODUCTION
คฤหาสน์หลังใหญ่มโหฬารที่ผมไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสได้เหยียบเข้ามาในอาณาบริเวณ บัดนี้ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า... ความหรูหราที่มีกลิ่นอายความเก่าแก่และน่าเกรงขามลอยอบอวลไปทั่ว หมู่แมกไม้ที่สะบัดพลิ้วไปตามลม ทำเอาอดนึกไมได้ว่าอีกไม่กี่วินาทีจะมีแม่มดแก่ๆเดินออกมาต้อนรับพวกผมไหม?
หญิงชราที่แต่งตัวแปลกแยกจากเมดคนอื่นๆพาผมกับแม่เข้าไปในตัวบ้าน... ทุกคนต่างจ้องมองเราราวกับไม่เคยเห็นมนุษย์ที่อยู่นอกรั้วกำแพงสูงใหญ่ที่ตัดขาดพวกเขาออกจากโลกภายนอก... ขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินกับความสวยงามของบ้าน หล่อนก็ชะงักฝีเท้าลงที่หน้าบานประตูไม้มะฮอกกะนีหรูหรา...
แม่หันมายิ้มให้ก่อนจะจูงมือผมเข้าไป....
ผมไม่อาจหยั่งรู้ได้...
ทว่า.. อนาคตของผมกับแม่... ฝากเอาไว้กับบุคคลในห้องนั้นแล้ว...
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
“….เร็วเข้า....เดี๋ยวเธอจะโมโหเอา....”
ขาเรียวเร่งฝีเท้าตามหญิงสาวในชุดเมดสุฤทธิ์... เขาแทบไม่ต้องนึกให้เสียเวลาเปล่าเลย... ว่าหากไปสายกว่าเวลาที่คุณชายของบ้านกำหนดเอาไว้ ผลลัพธ์ที่ตามมาจะเป็นอย่างไร...
เมื่อห้านาทีที่แล้ว เมดจากบ้านใหญ่โทรเรียกเขาที่ยังง่วนกับการให้อาหารสุนัขพันธุ์ไซบีเรียน ฮัสกี้ตัวโปรดของคุณชาย แน่นอนว่าเจ้า “วิสกี้” สุนัขที่มีเกียรติยิ่งกว่าเขา มันยังไม่อิ่มดีด้วยซ้ำ แต่จะเสียเวลามากไปกว่านี้ไมได้แล้ว... แค่เดินเข้าตัวบ้านก็ใช้เวลามากกว่า ห้านาที... แต่ทางโน้นเค้ากำหนดเวลามาให้แค่ สิบนาทีเท่านั้น สำหรับขาสั้นๆของเขา
สิบกว่าปีในคฤหาสน์หลังนี้... ชีวิตประจำวันของเขาเป็นอย่างนี้แทบทุกวัน... เริ่มต้นจากการเป็นเพื่อนเล่นให้กับคุณชาย เป็นเพื่อนเรียน และเป็นเลขาส่วนตัว ใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบายนัก หากเทียบกับคนอื่นที่อยู่ในฐานะต่ำศักดิ์เช่นเดียวกับเขา แต่ใครหน้าไหนเลยจะล่วงรู้....
...ชีวิตของเขา แม้จะสุขกาย... หากหาความสุขไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวพื้นที่ในหัวใจ...
เมดสาวที่นำทางมา เคาะประตูบานใหญ่ตรงหน้า ก่อนจะเปิดเข้าไปอย่างรู้หน้าที่... หล่อนวางถาดของว่างลงกับโต๊ะไม้สัก ก่อนจะขอตัวกลับออกไป ทิ้งให้เขาต้องอยู่ในบรรยากาศอึมครึมนี้เพียงลำพัง
ดวงตาคมประดุจเหยี่ยวที่จ้องมองมาทางเขาทำให้รู้สึกอึดอัดเสียจนทนไม่ไหว ไม่อยากสบตาคู่นั้นเลย แต่จะทำอย่างไร? เขาเป็นเจ้านาย... เรามันเป็นแค่บ่าว... มีสิทธิ์อะไรที่จะเมินให้แก่ตาคมคู่นั้น?
“....นี่น่ะหรอ...’ตัวช่วย’ ที่นายว่า?” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นมาจากด้านหลังทำเอาร่างบางสะดุ้งเฮือกสุดตัว และเมื่อหันกลับไป ก็พบชายหนุ่มอีกสามคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสหายคนสนิทของคุณชาย รอยยิ้มไม่น่าไว้ใจที่ส่งมาทำให้บางอย่างภายในกายส่งสัญญาณร้องเตือน...
“ถอดเสื้อผ้าสิ....” คราวนี้ดังจากปากของเจ้านายของเขาเอง... คำสั่งที่ดังมาจากปากของคนๆนี้ ไหนเลยจะกล้าขัด...
มือบางค่อยๆบรรจงปลดเปลื้องอาภรณ์ที่อยู่บนกายทีละชิ้น... อับอายเหลือเกิน... ต่อหน้าดวงตาอีกสามคู่ที่ยังมองเขาอยู่อย่างหื่นกระหาย... แต่จะทำอย่างไรได้? นอกจากยอมให้คนตรงหน้า ที่ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองเขาที่กำลังทำตามคำสั่งอย่างซื่อสัตย์ ไม่เลยสักนิดที่จะสนใจความรู้สึกของเขาคนนี้เลย...
...อย่างไรก็ทำได้แค่ยอม...
“ว้าว....หุ่นดีใช้ได้....”
ร่างกายเปลือยเปล่าที่อยู่ตรงหน้าไม่ทำให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายไขว้เขวจากตำราเล่มหนาเลยสักนิด เพียงแค่วูบเดียวเท่านั้นที่ปรายตาขึ้นสบกัน... ก่อนจะใช้เขาเป็นเครื่องมือกระชับความสัมพันธ์ระหว่าง ‘เพื่อน’
“....คังอิน อีทึก เยซอง....ถ้าพวกนายชอบล่ะก็...คืนนี้ยกหมอนี่ให้พวกนาย...”
ไม่รู้สึกรู้สา... สายตาว่างเปล่าคู่นั้นมันบอกเขา... ความเฉยเมยที่มอบให้มันทำให้เขาอยากจะหายไปเสียจากตรงนี้.... ทว่ารู้ตัวอีกที... ร่างของเขาก็ถูกเล้าโลมอยู่บนเตียงของคุณชายเสียแล้ว...
กลิ่นอายที่ยังไม่จางหายไปจากหมอนนุ่มที่คุณชายใช้หนุนทุกวัน... เขาซุกมัน.. ซ่อนน้ำตาจากความเจ็บปวดเอาไว้... เรียวลิ้นที่โลมเลียเขาราวกับเป็นขนมหวานแทบทำให้นึกอะไรไม่ออก... ทว่า...
ความใจร้ายของใครบางคนยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจ...
ดวงตาที่เฉยเมนคู่นั้น...
ทนมาเท่าไหร่แล้ว?....
สิบกว่าปีมานี้ ต้องทนทุกข์ทรมานเจ็บเจียนตาย... แต่ก็ยังไม่ให้ตาย...
ร้ายกาจยิ่งกว่าปิศาจตนไหนๆ...
จะทำร้ายกันเพื่ออะไร?...
ที่ตอกย้ำอยู่ทุกวัน ว่าไม่มีวันเทียบเทียมแม้แต่สุนัขก็ยังมีค่ามากกว่า...
จำแล้ว.... จำได้ดี...
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
น้ำตาที่ยังคงไหลอาบแก้มไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล... จวบจนสหายของคุณชายได้สำเร็จความใคร่ลงบนผิวกายของเขา... ทั้งๆที่มันจบสิ้นไปแล้ว แต่ความเจ็บปวดมันไม่สามารถลบล้างกันได้...
เรียวขาอ่อนแรงก้าวลงจากเตียง ก่อนจะมาหยุดตรงหน้าคนที่ยังคงง่วนกับการอ่านตำรา.. ไม่ว่าเขาจะร้องครางเสียงดังเท่าใด... เมื่อมองกลับไป ดวงตาเฉยเมยคู่นี้ก็ยังคงจดจ้องอยู่กับตัวอักษรมากมายตรงหน้าอยู่ดี
“...คุณชาย.....” ไม่รู้อะไรที่ดลใจให้กระชากสมาธิของคนตรงหน้าออก ดวงตาคมคู่นั้นเงยขึ้นมองร่างกายเปลือยเปล่าของเขาด้วยความเฉยเมย.... ก่อนจะก้มลงอ่านตำราเช่นเดิม...
“...อยากจะพูดอะไร...” คำถามที่ดูเหมือนไม่ใส่ใจ ทว่าดวงตาคู่นั้นก็ยอมละจากแหล่งความรู้ที่เปิดอ้าอยู่บนตักแล้วหันมาสนใจเขาแทน...
“ไม่ร่วมด้วยหรือครับ?” ถามคนตรงหน้า... แต่ดวงตาของเขาไม่ได้สบกับตาคมคู่นั้นแม้แต่น้อย... นึกโทษสิ่งที่ดลใจให้ตัวเองเปิดทางให้คนตรงหน้าเยาะเย้ยถากถางได้อีกครั้ง...
“...อย่างน้อยฉันก็เลือก.....”
ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ริ้วหัวใจ น้ำตาที่ไม่คิดว่าเหือดแห้งไปแล้วกลับตื้นขึ้นมาที่คลอเบ้าอีกครั้ง... ไม่น่าเลย... ไม่น่าซ้ำเติมตัวเองเลย....
“...หึ...เป็นอะไร...คนหน้าด้านอย่างนายรู้สึกเป็นด้วยหรือไง?....อี ทงเฮ” น้ำตาที่คลอหน่วยนั้นเรียกความสนใจได้เป็นอย่างดี.... มือบางที่กำแน่นนั่นก็ด้วย... ได้แต่ข่มอารมณ์แต่ทำอะไรไม่ได้... เจ็บปวดมากสินะ แต่สำหรับสิ่งที่นายกับแม่ของนายทำเอาไว้ ก็สาสมดีแล้วนี่...
คนที่ทำให้บ้านของเขาแทบลุกเป็นไฟ.... ความสงบสุขของบ้านตระกูล ชเว หายไปตั้งแต่สองแม่ลูกนี่ก้าวเข้ามา...
เกลียดนัก.... ภายใต้ใบหน้าซื่อๆนั่นคงจะซ่อนคมเล็บไว้มากมายล่ะสิ... แต่งัดเอามาใช้กับเขาไม่ได้หรอกนะ... เพราะชเว ซีวอนคนนี้จะหักมันทิ้งให้หมดเอง...
สิ่งที่แม่ของนายทำเอาไว้...
นายนั่นแหล่ะ ที่จะต้องชดใช้มันคืนให้
จนกว่าเขาจะพอใจ...
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
TBC
TALK : เรื่องดาร์คๆ ผุดขึ้นมาเป็นเรื่องที่สอง... เปิดตัวด้วยบ้านตระกูลชเว แล้วกันนะครับ 55555+ ตอนนี้เป็นเรื่องราวสมัยอดีต... แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น วะฮ่าฮ่าฮ่า....
รักคนอ่านนะ...^O^ ใครที่ชอบเรื่องโคตร ดราม่า หวังว่าเรื่องนี้คงจะถูกใจเนอะ 555+ ไอ้เราก็แต่งเรื่องแนวๆนี้ไม่ค่อยจะได้ แต่งทีไรออกนอกทะเลทุกที=_= สาธู๊ ภาวนาให้มันดราม่าจนจบเถ๊อะ!!!!!!
555+
ความคิดเห็น