คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : :: 05 ::
Enemy or Love
C h a p t e r [: 5 :]
เท้าทั้งสองข้างพาซีวอนวิ่งสู้ฟัดมาถึงโรงแรมคันยุกยิกที่อยู่ห่างจากโรงเรียนเป็นกิโลได้อย่างไม่น่าเชื่อ =[]=!!! ว่าแต่มันจะโง่วิ่งมาทำไมวะ .... ไอ้ฟาย... วิ่งมาแล้วก็มายืนหอบแฮ่กๆเป็นคนหล่อเหงื่อโทรมกายเปียกชุ่มจนเห็นเนื้อหนังอยู่หน้าโรงแรมให้เป็นจุดเด่นเล่น...
มือหนาใช้ปาดเหงื่อที่ไหลย้อยทั่วหน้า... แต่คนหล่อจะรู้ไหมคะ? ว่าทำให้พวกคุณหญิงป้าๆที่เดินผ่านไปมาแถวๆนั้นได้ถ่ายเลือดออกมาทางจมูกกันเป็นก๊อก!!!!.... ก็ไอ้ท่าปาดเหงื่อสุดเซ๊ะซี่ละลายใจหญิงของมันนั่นไง!!!
Rrrr Rrrrrr
เสียงโทรศัพท์ที่ดังบวกสั่นอยู่ตรงก้นทำให้ซีวอนอดไม่ได้ที่จะต้องควักมันออกมา และทันทีที่เห็นเบอร์ที่โชว์ก็ทำให้เขาแทบจะปิดไอ้เครื่องมือสื่อสารบ้านี่ซะเดี๋ยวนั้น เพราะอะไรน่ะหรอ?...
‘My Dad’ = คุณพ่อ
โอ้ววววว.... ถ้าเขายืนทึ้งหัวเป็นคนบ้าหน้าโรงแรมคันยุกยิกจะผิดไหม!!!!!
ซีวอนชั่งใจอยู่ 5 วินาทีก่อนจะกดปุ่มสีเขียวๆเพื่อรับสาย.... และไม่ทันทีเสียงหล่อๆจะได้กรอกลงไป คุณพ่อแสนสวยของเขาก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดังราวกับอยู่ในกลางสนามรบยังไงอย่างนั้น...
“ซีวอน!!!!!! ลูกอยู่ไหน มาที่โรงแรมคันยุกยิกด่วนเลยนะ!!! พ่อมีธุระจะคุยด่วน!!!!!”
“อ....เอ่อ....” ซีวอนแหงนหน้ามองป้ายโรงแรมอย่างระเหี่ยใจ...
[b]ดิแกรนด์ คันยุกยิก โฮเตล....[/b]
“อ้าว!!! นั่นสุดหล่อของลุงรึเปล่า!!!” ยังไม่ทันจะได้ตอบอะไร เสียงคุ้นๆก็ดังขึ้นมาข้างหูพร้อมๆกับมือเรียวแรงช้างสารที่ตบไหล่เขาจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น
ซีวอนไม่อยากจะหันไปมอง ไม่อยากจะรับรู้ว่าคนที่ทักเขาเป็นใคร... ทว่า คุณพ่อที่ยังอยู่ในสายตะโกนเข้าหูเขาอีกแล้วT T
“พอดีเลย...อยู่กับลุงดองอุคเขาหรือลูก?...ถ้างั้นรีบเข้ามาหาพ่อเลยนะ....พ่อรออยู่ทีภัตตาคาร ชั้นล่างมาด่วนๆเลยนะ....คลิ๊ก!”
ซีวอนจำใจเก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง.... โอย...อยากจะบ้า!!! ตกลงจุดประสงค์หลักของเขาคือมาล้มเลิกการดูตัวของทงเฮไม่ใช่รึไง... แล้วทำไมคุณพ่อต้องมารีบร้อนอะไรกันตอนนี้ด้วยเนี่ย!!!
คนหล่อเครียด!!!
“ป่ะๆๆๆๆ....แจจุงคงจะรออยู่ข้างใน....รีบหน่อยเถอะเดี๋ยวรายนั้นเขาจะหงุดหงิด...เนอะ” คุณลุงดองอุคผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ยังคงยิ้มแป้นแล้นใส่เขา จึงทำให้เขาต้องส่งยิ้มกลับไปให้อย่างคนมีมารยาททางสังคมเขาทำกัน... แต่ไอ้ใจเนี่ย มันรุ่มร้อนจนแทบจะลุกเป็นไฟบรรลัยกัลป์ แล้วว้อยยยยยย....
แต่ด้วยมารยาทอันดีงามที่ถูกสั่งสมมาตั้งแต่เล็กจนโต....
ซีวอนได้แต่ยิ้มแล้วก็....
“ครับ.....รีบเข้าไปหาคุณพ่อ(กัดฟัน) กันเถอะครับ....”
.....มารยาททางสังคม...
กรูเกลียดเมิ๊งงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!
+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+
“ไม่ได้!!! ยังไงผมก็ไม่ยอมนั่งติดกับคนอย่างหมอนี่!!!....คุณต้องให้หมอนั่นย้ายไปจากข้างๆโต๊ะของผมเดี๋ยวนี้!!!!”
เสียงโหวกเหวกล้งเล้งที่ดังมาแต่ไกลทำเอาซีวอนอยากจะเอาหน้าซุกพรมเช็ดเท้าที่เพิ่งเหยียบมาเมื่อครู่ ไม่ต้องทายก็รู้ว่าคนที่กำลังโวยวายอยู่นั่นเป็นพ่อของเขาเอง T T
“อะไรกัน...ผมมาถึงก่อนคุณอีกนะ...จะมาโวยวายให้ผมเปลี่ยนที่มันไม่ดีหรอกมั้ง...ผมว่าคุณน่ะควรจะเป็นฝ่ายย้ายไปซะ!!!” ทางนี้ก็น้อยกว่ากันซะเมื่อไหร่... สองโต๊ะที่ทะเลาะกันอยู่ท่ามกลางภัตตาการในโรงแรมหรู ที่เวลานี้มีคนนั่งดินเนอร์กันแทบเต็มร้านกันมามองที่พวกเขาเป็นตาเดียว...
และทันทีที่สายตาของซีวอนโฟกัสไปที่คู่อริของคุณพ่อของเขาที่ยืนด่ากันปาวๆไม่อายประชาชี ดวงตาคมก็รีบมองหาร่างที่คุ้นเคยทันที!!!
คนที่ได้ชื่อว่าเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนเพราะแทนกันไม่ได้กับเขา กำลังนั่งหัวร่อต่อกระซิกกับไอ้หน้าโหดที่ไหนก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จักกาลเทศะ เจือกใส่แว่นตาดำสนิททั้งๆที่เวลานี้มันก็พลบค่ำแล้ว....
โฮ้วววววว แม่ม....ซีวอนเห็นแล้วยั๊วะชิบเห่ยเลยครับพี่น้อง!!!!
ไอ้เราหรอ....โง่วิ่งมาไกลจากโรงเรียนเพราะนึกว่าทงเฮอาจจะไม่ชอบที่โดนจับคู่.... แต่กับไอ้คนที่ดูเหมือนจะเป็นคู่หมั้นที่พ่อหามาประเคนให้ก็ดูสนิทสนมกันดีนี่.... นั่งหัวเราะคิกๆกันอยู่ได้สองคน... ไม่ได้สนเหตุการณ์ตรงหน้าเลยซักนิดว่าชาวบ้านเขาทะเลาะกันไปถึงไหนแล้ว.... นี่ถ้ามีไอเท็มเพิ่มความหวาน สงสัยป่านนี้หิมะคงตกลงมาเป็นสีชมพูรูปหัวใจใส่หัวมันสองคนแล้วมั้ง!!!!
“หงุดหงิดชะมัด~”
เออใช่.... แต่เอ๊ะ... เสียงในใจเขามันดังออกมาข้างนอกเลยหรอ??? คำตอบคือไม่ใช่หรอก ที่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเซ็งสุดยิดนั้นดังมาจากร่างเล็กข้างๆเข้าต่างหาก
ซีวอนเปลี่ยนจุดโฟกัสมาเป็นคนตัวเล็กที่ไม่รู้เดินมายืนอยู่ข้างๆเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ก่อนใบหน้ากลมๆนั่นจะเงยหน้ามองเขา... จมูกบานเล็กๆดูมีเสน่ห์ ไฝเม็ดน้อยๆที่ติดอยู่ตรงแก้มด้านขวา แล้วยังปากกับแก้มที่เจ้าตัวพองลมเพราะความน่าเบื่อตรงหน้าอีก....
ทำไมซีวอนจะจำคนๆนี้ไม่ได้!
“.....จียง!!!”
เสียงหล่อเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนสมัยโคตรเด็กที่คุณอาดองอุคชอบพามานั่งแต่งเพลงที่บ้านเขาบ่อยๆ.... ก่อนจะกระชากร่างเล็กๆนั่นเข้าสู่อ้อมกอด....
“คิดถึงชะมัดเลย....โตขึ้นบ้างรึเปล่าเนี่ย....เห็นแว๊บๆนึกว่าเด็กที่ไหนซะอีก” คนถูกว่าเป็นเด็กทำแก้มพองลมทันที.... น่าเอ็นดูเสียจนซีวอนอดไม่ได้ที่จะใช้สองมือตบแก้มป่องๆนั่นให้ลมออกปาก
“นายก็เหมือนกัน....สูงเป็นเปรตเชียว....คุณอาแจจุงใช้หญ้าพันธุ์อะไรเลี้ยงนายกันทำไมถึงสูงได้สูงดี” จียงผละจากอ้อมกอดของเพื่อนสมัยเด็ก ก่อนร่างสูงจะส่งมือหนามาขยี้หัวเล็กๆนั่นอย่างแรง ทว่าทั้งๆที่ปากก็หัวเราะ แต่ดวงตาของคนตัวเล็กมันเลยไปหยุดที่ตรงทงเฮ
“...น่าเบื่อชะมัดเลยซีวอน....ไปเดินเล่นกันเหอะ....” ไม่ชวนเปล่ายังใช้แขนเล็กๆของตัวเองรั้งเขาไปอีก ทำให้ซีวอนต้องจำใจออกไปภัตตาคารโดยปริยาย...
+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+
“.....ปล่อยให้เขาไปจะดีหรอ?” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างๆหูเรียกให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์ถึงกับต้องสะดุ้ง ทงเฮหันมายิ้มแหยกับคนข้าง มือไม้ที่ไม่รู้จะเก็บไว้ตรงไหนก็ได้แต่เกาหัวเล่น
ใช่ว่าเขาไม่เห็นซีวอนเสียเมื่อไหร่ แต่พอเห็นรอยยิ้มแบบนั้นก็ทำเป็นไม่เห็นซะดีกว่า....
“ช่างหัวหมอนั่นเหอะน่า...ถามจริงเหอะ นายไม่ร้อนบ้างรึไง แต่งตัวอย่างกับอยู่ขั้วโลกเหนือแบบเนี๊ยะ” ทงเฮถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึงฮยอนได้แต่หัวเราะหึหึ
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง....คุยกับฉันแต่ตากับหัวใจเกาะหลังหมอนั่นไปแล้วเนี่ย....อยากตามไปก็บอกมาสิ...ทำเป็นเล่นตัว....”
“ไม่ได้เล่นตัวว้อยยย....สนใจทำไม ฉันเป็นอะไรกับหมอนั่นที่ไหนเล่า....” ตาเสมองไปทางอื่น... เหอะ อย่านึกว่าไม่รู้นะ.... คุณอายุนโฮน่ะเล่าให้เขาฟังหมดแล้วเรื่องเกี่ยวกับทงเฮแล้วก็ไอ้หนุ่มข้างบ้านคนนั้นน่ะ...
“...อ๋อเหรอ....แล้วไอ้ตาละห้อยละเหี่ยนี่มันเรียกว่าอะไรล่ะ...เอาเถอะ...ถ้านายไม่สอดรู้ก็ถือซะว่าฉันสอดเห็นก็แล้วกัน....”
+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+
TBC
TALK : ปาดเหงื่อ.... เหนื่อย.... ทำไมตอนนี้ไม่ค่อยฮาอะ???T T
ความคิดเห็น