ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :: 03 ::
Enemy or Love
C h a p t e r [: 3 :]
สาบานได้ว่าในชีวิต...
ลี ทงเฮไม่เคยรู้สึกอึดอัดใจอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย...
“เฮ้ออออออ~”
เสียงถอนหายใจของคนตัวเล็ก ดังเสียจนเพื่อนๆที่นั่งเม้าท์น้ำลายแตกเป็นฟองฟอดๆต้องหันมาให้ความสนใจ ก็จะอะไรอีกล่ะ ไอ้ปลานีโม่ที่ปกติทำตัวเริงร่าท้าลมหนาวตลอด24ชั่วโมง และคิดว่าการถอนหายใจเป็นการบั่นทอนชีวิตตัวเอง อยู่ๆก็กลับคำ แถมถอนหายใจออกมาเสียงดังด้วยใบหน้าหน่ายโลกอย่างนั้น...
ไม่ได้เสือกหรอก... แต่แค่อยากรู้...
ดังนั้น เพื่อนทั้งห้องจึงพร้อมใจกันส่งหน่วยกล้าตายตัวเล็กหน้าขาว สปีชี่ย์ ชิคเก้นมังกี้ ที่มีโค้ดเนมว่า ลี ฮยอกแจเข้าไปสอดแนมเผื่อจะได้ความลับดีๆ เอาไว้มาแบล็คเมล์ มันทีหลัง
ฮยอกแจเอานิ้วจิ้มอกตัวเอง... กรูอีกแล้ว? ก่อนจะเสี่ยงตาย ทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าไอ้ปลาที่ตอนนี้ทำหน้าซังกะตายสุดฤทธิ์ แล้วยื่นหน้าขาวๆนั่นเข้าไปใกล้ๆ
“เป็นอาราย.....”
“ไม่เกี่ยวกะแก...”
ตอบออกมาโดยที่ไม่ใช่ซีรีบรัมคิดซักแอ่ะ... เออดีจัง แถวบ้านกรูเรียก อ้อนตรีน นะเนี่ย=___=”
“น่า....เป็นห่วงนะถึงถาม” ฮยอกแจยังคงใช้ความพยายาม อดทนถามมันทั้งๆที่อยากจะประเคนฝ่าพระบาทประทับบนหน้าปลาๆของใครบางคนแล้ว
“...ถ้าว่างนักก็ไปเป็นห่วงไอ้แก้มแตกของแกซะไป...ช่วยขนาดนี้แล้วอยากขี้นคานไม่มีผัวแก้มบวมก็ตามใจ” ว่าแล้วมันก็กลับไปนั่งเหม่อเหมือนเดิม...
ฮยอกแจกำมือแน่น... ก่อนจะตัดใจเดินออกมาจากเก้าอี้ตัวนั่นที่อยู่ตรงข้ามกับคำอ้อนตรีน....
“เอาตังมาเลยพวกเมิง....เห็นปะ มันไม่บอกกรู....”
ทงเฮมองไปยังไอ้คนที่บอกว่า ‘เป็นห่วง’ ที่กำลังสวมวิญญาณนักพนันแบมือเก็บตังไอ้พวกที่พนันข้างมัน....
การถอนหายใจของกรูมันน่าอัศจรรย์ขนาดนั้นเชียวหรือครับ=______=”
เฮ้อ.... ถ้ามันน่าอัศจรรย์ขนาดนั้นก็ปล่อยให้กรูนั่งทอดอารมณ์จนสุกแบบนี้ต่อไปอีกสักนิดก็แล้วกันได้ไหม... ไอ้เสียงจ่อกแจ่กจอแจ ล้งเล้งนั่นอาราย... แล้วใครเอาทุเรียนมากินในห้องแอร์วะ ไอ้พวกหน้าคอมไปเบาๆเสียงเกาหน่อยได้ม๊าย... แล้วพวกผู้หญิงนั่นอาราย แต่งหน้ายังกับจะไปร้องเพลงคาเฟ่~
เฮ้อ.... ถึงแม้เพื่อนๆในห้องจะเลิกยุ่งวุ่นวายกับชีวิต ลี ทงเฮ...
แต่ไอ้การกระทำพวกนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศในการใช้ความคิดของเขาดีขึ้นเลย...
ปึง!!!!
มือเรียวตบโต๊ะเสียงดังเสียจนทุกคนหยุดทุกกระกระทำมาให้ความสนใจกับเขาอีกครั้ง
“ขอตัว....”
พูดแค่นั้นก็กระแทกเท้าปึงๆออกไปทันที...
ก็พอจะรู้หรอกนะว่าเวลาปลามันโกรธจะกลายร่างเป็นปิรันย่า แต่ไอ้อาการหงุดหงิดงุ่นง่านคล้ายเมนส์ไม่มาแบบนี้มันน่าสนุกพิลึก....
คิม จงอุนมองตามร่างโปร่งออกไปก่อนจะใช้เสียงแหบเสน่ห์ของตนให้เป็นประโยชน์อีกครั้ง....
“เอ้าๆๆๆๆ คราวนี้พนันกันว่าใครจะสยบไอ้ปลาปิรันย่าได้!!!”
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
ถ้าหากห้องสองโดนกรรมการนักเรียนสอยเรื่องเล่นการพนันในโรงเรียน...
ห้องกรรมการก็คงต้องโดนฝ่ายปกครองซิวอีกที...
“500 วอน ลงข้างทงเฮ...”
“1000วอนเลย...ลงข้างฮยอกแจ....”
“เฮ้ยไม่ๆๆๆๆ กรูว่า คิม คิบอมว่ะ”
คณะกรรมการที่กำลังลงเงินพนันกันอย่างสนุกสนานโดยไม่สนใจไอ้ประธานที่นั่งเป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงหัวโต๊ะ มันทำหน้าแบบไหน ทั้งๆที่การประชุมลงมติลดเงินงบชมรมก็ยังค้างคา แถมประธานนักเรียนก็โคตรอารมณ์เสีย แต่พวกคณะกรรมการก็ยังไม่รู้ร้อนรู้หนาว เมื่อยังมีรองประธานนักเรียนคุ้มกะลาหัวอยู่
ให้มันรู้ซะบ้าง ว่าใครเป็นคนเปิดประเด็น...
ก็คิม ฮีชอล รองประธานนักเรียนที่มีสิทธิเหนือประธานนักเรียนน่ะสิ....
ชเว ซีวอนเหล่มองคนที่ครองตำแหน่งรองประธานนักเรียนที่นั่งอมยิ้มนับเงินอยู่อีกฝั่งของโต๊ะประชุม ถ้าเป็นเวลาปกติก็จะเล่นด้วยหรอกนะ แต่พอดีไอ้เรื่องหนักใจมันทับอกเขาจนแทบจะแบบแต๊ดแต๋ติดพื้นแล้วเนี่ยสิ..
“เฮ้อ....” ถอนหายใจเป็นรอยที่ร้อยก็แล้ว แต่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นสักนิด...
“...ตกลงเป็นอะไรกันแน่วะ?” นับตังพนันเสร็จถึงได้มีกะจิตกะใจมาเป็นห่วงเป็นใย.... ซีวอนมองใบหน้าที่ดูเหมือนจะอยากรู้อยากเห็นมากกว่าเป็นห่วง ก่อนจะถอยหายใจออกมาอีกรอบ...
เล่นตัวไปก็ไม่มีประโยชน์...
สู้บอกๆให้รู้ แล้วรอรับส่วนแบ่งจากเจ๊ดีกว่า...
“ก็คุณพ่อน่ะสิ....”
“คุณอาคิม???”
ใช่...เพราะคุณพ่อนั่นแหล่ะ.....
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
บ้านตระกูลคิม เมื่อ 8 ชั่วโมง 45 นาที 2 วินาทีที่แล้ว...
เช้าวันนี้ก็เหมือนกับเช้าของทุกๆวัน
เช้าวันใหม่ของบ้านตระกูลคิม จะเริ่มด้วยใช้อ่างทองหลืองใส่น้ำอบกุหลาบขาว ที่มีกลีบกุหลาบลอยตุ๊บป่อง ตุ๊บป่อง ยกมาให้คุณๆล้างหน้าล้างตาบนเตียง ต่อจากนั้น คือการอาบน้ำอุ่นในอ่างจากุชซี่ ที่มีระบบนวดตัวอโรม่าอัติโนมัติที่คุณคิม แจจุงสั่งทำเป็นพิเศษ และเมื่อขึ้นจากการแช่น้ำอุ่นให้สบายตัว ก็มีเมดสาวๆ เข้ามาแต่งตัวให้คุณๆทั้งหลายด้วยเสื้อผ้าสั่งตัดพิเศษ ที่แม้เป็นชุดนักเรียนธรรมดาๆ ก็ไม่ธรรมดา เพราะเป็นผ้าสั่งทอพิเศษส่งตรงมาจากฝรั่งเศส
เมื่อแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณชายและคุณท่านก็จะเดินลงมาจากบันไดหินอ่อนที่ใช้หินอ่อนส่งตรงมาจากอิตาลี เพื่อรับประทาน breakfast สุดพิเศษ จากเชฟมือทองของโรงแรมในเครือ คิมกรุ๊ป...
ชีวิตที่มีแต่คำว่าพิเศษ พิเศษ และพิเศษ จนทำให้ซีวอนแทบจะกลายเป็นเด็กพิเศษ เพราะเขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังเข้าใกล้อาการ “ง้อย” เข้าไปทุก
ซีวอนพยายามพูดเรื่องนี้กับนายท่านแห่งบ้านตระกูลคิมเป็นรอยที่ร้อยแล้ว... แต่คำตอบที่ได้รับฟังก็คือ
‘พ่ออยากให้ลูกมีชีวิตที่สุขสบาย....พ่อรักลูกนะ....’
แล้วใครจะไปกล้าขัดใจ?
เป็นที่รู้ๆกันว่าคุณพ่อของเขารักเขามากแค่ไหน เพราะฉะนั้นเรื่องไหนก็ตามที่จะทำให้คุณพ่อของเขารู้สึดแม้แต่อึดอัด เขาก็จะไม่มีวันทำ...
แต่เห็นที วันนี้คงต้องผิดคำพูด...
เพราะเช้าวันนี้ ประเด็นหัวข้อที่คุณพ่อนำมาพูดคุยกับเขามันไม่เหมือนทุกๆวันน่ะสิ...
“ลูกมีคนรักหรือยัง....ซีวอน”
สาบานได้ว่าซีวอนไม่อยากโกหก.... แต่ที่ต้องปดออกไปนั้นมันจำเป็น....
“ยังครับ....” เขาตอบในขณะที่มือขวากำลังยกแก้วนมตราหมีดีต่อสุขภาพขึ้นดื่มด้วยท่าทีราวกับเทพบุตรลงมาจุติ
“สนใจใครเป็นพิเศษรึเปล่า?” คุณพ่อพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าเขาสักนิด มือเรียวนั้นบรรจงใช้มีดและส้อมหั่นชิ้นเนื้อสเต๊กเล็กๆพอดีคำเข้าปาก แล้วใช้ฟันซี่ขาวบดเคี้ยวมันอยากผู้ดีมีสกุลควรจะทำ
“...ไม่นี่ครับ....”
“ไม่คิดจะมีแฟนบ้างหรอ?”
“ไม่ครับ....”
“....”
ภาพคู่พ่อลูกที่นั่งรับประทานอาหารโดยใช้เครื่องจานที่บินตรงมาจากฝรั่งเศสในยามเช้าช่างส่องประกายเสียจนป้าๆและคุณเชฟที่ยืนมองคุณชายและนายท่านที่เป็นราวกับภาพวาดมีชีวิตอดไม่ได้ที่จะต้องยกมือขึ้นมาบังรัศมีเจิดจรัสนั่นเพื่อไม่ให้แสบลูกกะตามากไปกว่านี้
“ทำไมอยู่ดีๆ คุณพ่อถึงเกิดสนใจเรื่องนี้ของผมขึ้นมาล่ะครับ?” ซีวอนเป็นคนเปิดประเด็นบ้าง แต่สาบานได้เลยว่า เขาเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กๆจากมุมปากของคุณพ่อของเขาแวบๆ...
“ก็ไม่ทำไมหรอก....” นายท่านยังวางท่าทีนิ่งเฉย..
“.....” ดวงตาคมองคุณชายยังคงจับจ้องที่ใบหน้างดงามของคุณพ่อ... มือขวาเอื้อมหยิบแก้มนมขึ้นยกดื่มเป็นครั้งสุดท้าย จนหมดแล้ว
“ไม่มีแฟนก็ดีแล้ว....พ่อจะได้แนะนำคู่หมั้นของลูกให้รู้จักอย่างเป็นทางการ....ทีนี้ลูกพ่อก็จะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับเขาเสียที.....”
ปูด!!!!
น้ำนมสดที่สั่งจากฟาร์มนมในจังหวัดทางตอนใต้ ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปเสียหมด...
มือหนาแทบจะยกทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปากไม่ทัน....
“อะไรนะครับ....คู่หมั้น!!!!!!”
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
“นี่คือลูกชายของผมครับ....เอ้าสวัสดีคุณน้าเค้าสิ....”
ควอน ดองอุค ตบบ่าลูกรักเบาๆ ก่อนจะจับท้ายทอยของคนดื้อด้านให้ก้มลงไปหน้าแทบติดโต๊ะ คุณผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามใช้ผ้าเช็ดหน้าลายห่านฟ้าของหล่อนปิดปากหัวเราะแบบผู้ดีมีสกุลเค้าทำกัน ก่อนจะแนะนำเด็กสาวที่อยู่ข้างๆให้นายท่านตระกูลควอนได้รู้จัก
“นี่ กงมิน...ลูกสาวอะฮั้นนะเคอะ....กงมินสวัสดีคุณดองอุค กับพี่จียงเค้าสิเคอะลูก...” ควอน จียงพยักหน้ารับสวัสดีของเด็กสาวที่อายุราวๆกับเขา ก่อนจะเสหันไปอีกทาง
“เอ่อ....ไอ้ลูกชายผมมันก็เป็นอย่าวนี้ล่ะครับ....อย่าไปถือสามันเลย...” ดองอุคหัวเราะแฮ่ะๆ ก่อนจะใช้ฝ่ามือตบเบาๆที่ศีรษะเล็กๆของไอ้ลูกชาย
“ว่าไงเคอะ...จียง ถูกใจน้องกงมินของอะฮั้นบ้างไหมเคอะ....”
ดวงตากลมตวัดมองคุณหญิงป้าหน้าเหี่ยวด้วยหางตา ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายที่มุมปากบาง...
“ถูกใจครับ...”
ประโยคนี้ทำเอา ควอน ดองอุคแทบจะเฮลั่น ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เขากำลังนั่งดินเนอร์กับใคร และที่ไหนล่ะก็...
แต่ทว่า...
“...แต่ไม่ถูกใจคุณป้าครับ...” คำตอบที่ได้ทำเอาคุณหญิงคิม ภริยาท่านทูตถึงกับสะอึก... ไม่นะ อะฮั้นไม่ดีตรงไหน....
“คุณป้าเป็นคนเกาหลีไม่ใช่หรือครับ แล้วทำไมต้องแทนตัวเองว่า อะฮั้นอย่างโน้นอย่างนี้ด้วยล่ะ ฟังดูเสแสร้งชัดๆเลย แล้วมือเป็นอะไรน่ะครับ โรคง้อยรึเปล่า ต้องกรีดนิ้วลอดเวลา ดูแล้วมันขัดลูกกะตาน่ะครับ... อ้อ แล้วนี่ใช้เครื่องสำอางค์อะไรน่ะครับ ทำไมมันดูหนาเตอะยังไงชอบกลๆ แต่งหน้าออกมา ควรดูกาลเทศะ หน่อยน่าจะดีนะครับ วันนี้เรามาดินเนอร์ ไม่ใช่ไปประกวดนางงามเกาหลี ไม่ต้องโบ๊ะปกปิดริ้วรวยขนาดนั้นก็ได้นะครับ ผมกับพ่อไม่ถือหรอก ถ้าคุณจะ.....”
ราวกับควอน จียงจะมีญาณหยั่งรู้ หลังจากริมฝีปากเล็กๆนั่นอมยิ้ม ก็เจื้อยแจ้วคำด่าออกมาเป็นภาษาแร็พโย่ว เมามันส์เสียจนคุณดองอุคแทบเอาขนมปังฝรั่งเศสยัดปากไม่ทัน ทว่าคนตัวเล็กนั่นรู้ร้อนรู้หนาวเสียที่ไหน ยังมีหน้ามาส่งยิ้มกวนๆ แล้วกระซิบนับ 1-10 ให้เขาฟังอีกด้วย...
“......5”
“จียง ขอโทษคุณหญิงเดี๋ยวนี้”
“.......4”
“จียง!!!!”
“.......3”
“......คอวน จียง....”
“........2” นิ้วเรียวชี้ไปทางคุณหญิงที่สั่นไปทั้งตัว จนไขมันสะเทือนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของคนเป็นพ่อ
คุณควอน ดองอุคหันไปนามนิ้วมือของลูกชายช้าๆ....
“......1....”
“......ค....คุณหญิ....ง”
“.....0”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”
ริมฝีปากอวบอิ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ ขณะที่กำลังรำลึกถึงความหลัง...
ตั้งแต่เขาหาคู่ให้เจ้าลูกชายมา ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวที่เพรียบพร้อม ด้วยฐานะเงินทองหรือหน้าตาดี สวยน่ารักขนาดไหน เจ้าลูกชายก็ไม่มีทีท่าว่าจะรักใครชอบใครซักคน มีแต่จะผลักไสออกไปให้พ้นๆ เหตุการณ์ที่เขาเพิ่งนึกถึงเมื่อครู่ก็เช่นกัน...
นั่นเป็นเหตุการณ์สุดท้าย ที่ ควอน ดองอุคจะจำไว้ตลอดชีวิต...
ลูกชายเขาไม่ชอบผู้หญิง...T T
เพราะอย่างนี้.....เพราะอย่างนี้...
ชเว ซีวอน นี่แหล่ะเหมาะสมที่สุด สำหรับตำแหน่งลูกเขยกิติมาศักดิ์ของตระกูลคอวน!!!!
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
TBC
TALK : เริ่มเปิดตัวทีละคนๆ
ตอนสามยังคงวันเวียนอยู่กับคำว่า คู่หมั้น ล่ะนะ...
แง่มๆ อยากให้จียงออกบ้าง เถือ่นดีกุชอบ 555+
C h a p t e r [: 3 :]
สาบานได้ว่าในชีวิต...
ลี ทงเฮไม่เคยรู้สึกอึดอัดใจอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย...
“เฮ้ออออออ~”
เสียงถอนหายใจของคนตัวเล็ก ดังเสียจนเพื่อนๆที่นั่งเม้าท์น้ำลายแตกเป็นฟองฟอดๆต้องหันมาให้ความสนใจ ก็จะอะไรอีกล่ะ ไอ้ปลานีโม่ที่ปกติทำตัวเริงร่าท้าลมหนาวตลอด24ชั่วโมง และคิดว่าการถอนหายใจเป็นการบั่นทอนชีวิตตัวเอง อยู่ๆก็กลับคำ แถมถอนหายใจออกมาเสียงดังด้วยใบหน้าหน่ายโลกอย่างนั้น...
ไม่ได้เสือกหรอก... แต่แค่อยากรู้...
ดังนั้น เพื่อนทั้งห้องจึงพร้อมใจกันส่งหน่วยกล้าตายตัวเล็กหน้าขาว สปีชี่ย์ ชิคเก้นมังกี้ ที่มีโค้ดเนมว่า ลี ฮยอกแจเข้าไปสอดแนมเผื่อจะได้ความลับดีๆ เอาไว้มาแบล็คเมล์ มันทีหลัง
ฮยอกแจเอานิ้วจิ้มอกตัวเอง... กรูอีกแล้ว? ก่อนจะเสี่ยงตาย ทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าไอ้ปลาที่ตอนนี้ทำหน้าซังกะตายสุดฤทธิ์ แล้วยื่นหน้าขาวๆนั่นเข้าไปใกล้ๆ
“เป็นอาราย.....”
“ไม่เกี่ยวกะแก...”
ตอบออกมาโดยที่ไม่ใช่ซีรีบรัมคิดซักแอ่ะ... เออดีจัง แถวบ้านกรูเรียก อ้อนตรีน นะเนี่ย=___=”
“น่า....เป็นห่วงนะถึงถาม” ฮยอกแจยังคงใช้ความพยายาม อดทนถามมันทั้งๆที่อยากจะประเคนฝ่าพระบาทประทับบนหน้าปลาๆของใครบางคนแล้ว
“...ถ้าว่างนักก็ไปเป็นห่วงไอ้แก้มแตกของแกซะไป...ช่วยขนาดนี้แล้วอยากขี้นคานไม่มีผัวแก้มบวมก็ตามใจ” ว่าแล้วมันก็กลับไปนั่งเหม่อเหมือนเดิม...
ฮยอกแจกำมือแน่น... ก่อนจะตัดใจเดินออกมาจากเก้าอี้ตัวนั่นที่อยู่ตรงข้ามกับคำอ้อนตรีน....
“เอาตังมาเลยพวกเมิง....เห็นปะ มันไม่บอกกรู....”
ทงเฮมองไปยังไอ้คนที่บอกว่า ‘เป็นห่วง’ ที่กำลังสวมวิญญาณนักพนันแบมือเก็บตังไอ้พวกที่พนันข้างมัน....
การถอนหายใจของกรูมันน่าอัศจรรย์ขนาดนั้นเชียวหรือครับ=______=”
เฮ้อ.... ถ้ามันน่าอัศจรรย์ขนาดนั้นก็ปล่อยให้กรูนั่งทอดอารมณ์จนสุกแบบนี้ต่อไปอีกสักนิดก็แล้วกันได้ไหม... ไอ้เสียงจ่อกแจ่กจอแจ ล้งเล้งนั่นอาราย... แล้วใครเอาทุเรียนมากินในห้องแอร์วะ ไอ้พวกหน้าคอมไปเบาๆเสียงเกาหน่อยได้ม๊าย... แล้วพวกผู้หญิงนั่นอาราย แต่งหน้ายังกับจะไปร้องเพลงคาเฟ่~
เฮ้อ.... ถึงแม้เพื่อนๆในห้องจะเลิกยุ่งวุ่นวายกับชีวิต ลี ทงเฮ...
แต่ไอ้การกระทำพวกนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศในการใช้ความคิดของเขาดีขึ้นเลย...
ปึง!!!!
มือเรียวตบโต๊ะเสียงดังเสียจนทุกคนหยุดทุกกระกระทำมาให้ความสนใจกับเขาอีกครั้ง
“ขอตัว....”
พูดแค่นั้นก็กระแทกเท้าปึงๆออกไปทันที...
ก็พอจะรู้หรอกนะว่าเวลาปลามันโกรธจะกลายร่างเป็นปิรันย่า แต่ไอ้อาการหงุดหงิดงุ่นง่านคล้ายเมนส์ไม่มาแบบนี้มันน่าสนุกพิลึก....
คิม จงอุนมองตามร่างโปร่งออกไปก่อนจะใช้เสียงแหบเสน่ห์ของตนให้เป็นประโยชน์อีกครั้ง....
“เอ้าๆๆๆๆ คราวนี้พนันกันว่าใครจะสยบไอ้ปลาปิรันย่าได้!!!”
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
ถ้าหากห้องสองโดนกรรมการนักเรียนสอยเรื่องเล่นการพนันในโรงเรียน...
ห้องกรรมการก็คงต้องโดนฝ่ายปกครองซิวอีกที...
“500 วอน ลงข้างทงเฮ...”
“1000วอนเลย...ลงข้างฮยอกแจ....”
“เฮ้ยไม่ๆๆๆๆ กรูว่า คิม คิบอมว่ะ”
คณะกรรมการที่กำลังลงเงินพนันกันอย่างสนุกสนานโดยไม่สนใจไอ้ประธานที่นั่งเป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงหัวโต๊ะ มันทำหน้าแบบไหน ทั้งๆที่การประชุมลงมติลดเงินงบชมรมก็ยังค้างคา แถมประธานนักเรียนก็โคตรอารมณ์เสีย แต่พวกคณะกรรมการก็ยังไม่รู้ร้อนรู้หนาว เมื่อยังมีรองประธานนักเรียนคุ้มกะลาหัวอยู่
ให้มันรู้ซะบ้าง ว่าใครเป็นคนเปิดประเด็น...
ก็คิม ฮีชอล รองประธานนักเรียนที่มีสิทธิเหนือประธานนักเรียนน่ะสิ....
ชเว ซีวอนเหล่มองคนที่ครองตำแหน่งรองประธานนักเรียนที่นั่งอมยิ้มนับเงินอยู่อีกฝั่งของโต๊ะประชุม ถ้าเป็นเวลาปกติก็จะเล่นด้วยหรอกนะ แต่พอดีไอ้เรื่องหนักใจมันทับอกเขาจนแทบจะแบบแต๊ดแต๋ติดพื้นแล้วเนี่ยสิ..
“เฮ้อ....” ถอนหายใจเป็นรอยที่ร้อยก็แล้ว แต่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นสักนิด...
“...ตกลงเป็นอะไรกันแน่วะ?” นับตังพนันเสร็จถึงได้มีกะจิตกะใจมาเป็นห่วงเป็นใย.... ซีวอนมองใบหน้าที่ดูเหมือนจะอยากรู้อยากเห็นมากกว่าเป็นห่วง ก่อนจะถอยหายใจออกมาอีกรอบ...
เล่นตัวไปก็ไม่มีประโยชน์...
สู้บอกๆให้รู้ แล้วรอรับส่วนแบ่งจากเจ๊ดีกว่า...
“ก็คุณพ่อน่ะสิ....”
“คุณอาคิม???”
ใช่...เพราะคุณพ่อนั่นแหล่ะ.....
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
บ้านตระกูลคิม เมื่อ 8 ชั่วโมง 45 นาที 2 วินาทีที่แล้ว...
เช้าวันนี้ก็เหมือนกับเช้าของทุกๆวัน
เช้าวันใหม่ของบ้านตระกูลคิม จะเริ่มด้วยใช้อ่างทองหลืองใส่น้ำอบกุหลาบขาว ที่มีกลีบกุหลาบลอยตุ๊บป่อง ตุ๊บป่อง ยกมาให้คุณๆล้างหน้าล้างตาบนเตียง ต่อจากนั้น คือการอาบน้ำอุ่นในอ่างจากุชซี่ ที่มีระบบนวดตัวอโรม่าอัติโนมัติที่คุณคิม แจจุงสั่งทำเป็นพิเศษ และเมื่อขึ้นจากการแช่น้ำอุ่นให้สบายตัว ก็มีเมดสาวๆ เข้ามาแต่งตัวให้คุณๆทั้งหลายด้วยเสื้อผ้าสั่งตัดพิเศษ ที่แม้เป็นชุดนักเรียนธรรมดาๆ ก็ไม่ธรรมดา เพราะเป็นผ้าสั่งทอพิเศษส่งตรงมาจากฝรั่งเศส
เมื่อแต่งองค์ทรงเครื่องเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณชายและคุณท่านก็จะเดินลงมาจากบันไดหินอ่อนที่ใช้หินอ่อนส่งตรงมาจากอิตาลี เพื่อรับประทาน breakfast สุดพิเศษ จากเชฟมือทองของโรงแรมในเครือ คิมกรุ๊ป...
ชีวิตที่มีแต่คำว่าพิเศษ พิเศษ และพิเศษ จนทำให้ซีวอนแทบจะกลายเป็นเด็กพิเศษ เพราะเขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังเข้าใกล้อาการ “ง้อย” เข้าไปทุก
ซีวอนพยายามพูดเรื่องนี้กับนายท่านแห่งบ้านตระกูลคิมเป็นรอยที่ร้อยแล้ว... แต่คำตอบที่ได้รับฟังก็คือ
‘พ่ออยากให้ลูกมีชีวิตที่สุขสบาย....พ่อรักลูกนะ....’
แล้วใครจะไปกล้าขัดใจ?
เป็นที่รู้ๆกันว่าคุณพ่อของเขารักเขามากแค่ไหน เพราะฉะนั้นเรื่องไหนก็ตามที่จะทำให้คุณพ่อของเขารู้สึดแม้แต่อึดอัด เขาก็จะไม่มีวันทำ...
แต่เห็นที วันนี้คงต้องผิดคำพูด...
เพราะเช้าวันนี้ ประเด็นหัวข้อที่คุณพ่อนำมาพูดคุยกับเขามันไม่เหมือนทุกๆวันน่ะสิ...
“ลูกมีคนรักหรือยัง....ซีวอน”
สาบานได้ว่าซีวอนไม่อยากโกหก.... แต่ที่ต้องปดออกไปนั้นมันจำเป็น....
“ยังครับ....” เขาตอบในขณะที่มือขวากำลังยกแก้วนมตราหมีดีต่อสุขภาพขึ้นดื่มด้วยท่าทีราวกับเทพบุตรลงมาจุติ
“สนใจใครเป็นพิเศษรึเปล่า?” คุณพ่อพูดทั้งๆที่ไม่มองหน้าเขาสักนิด มือเรียวนั้นบรรจงใช้มีดและส้อมหั่นชิ้นเนื้อสเต๊กเล็กๆพอดีคำเข้าปาก แล้วใช้ฟันซี่ขาวบดเคี้ยวมันอยากผู้ดีมีสกุลควรจะทำ
“...ไม่นี่ครับ....”
“ไม่คิดจะมีแฟนบ้างหรอ?”
“ไม่ครับ....”
“....”
ภาพคู่พ่อลูกที่นั่งรับประทานอาหารโดยใช้เครื่องจานที่บินตรงมาจากฝรั่งเศสในยามเช้าช่างส่องประกายเสียจนป้าๆและคุณเชฟที่ยืนมองคุณชายและนายท่านที่เป็นราวกับภาพวาดมีชีวิตอดไม่ได้ที่จะต้องยกมือขึ้นมาบังรัศมีเจิดจรัสนั่นเพื่อไม่ให้แสบลูกกะตามากไปกว่านี้
“ทำไมอยู่ดีๆ คุณพ่อถึงเกิดสนใจเรื่องนี้ของผมขึ้นมาล่ะครับ?” ซีวอนเป็นคนเปิดประเด็นบ้าง แต่สาบานได้เลยว่า เขาเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กๆจากมุมปากของคุณพ่อของเขาแวบๆ...
“ก็ไม่ทำไมหรอก....” นายท่านยังวางท่าทีนิ่งเฉย..
“.....” ดวงตาคมองคุณชายยังคงจับจ้องที่ใบหน้างดงามของคุณพ่อ... มือขวาเอื้อมหยิบแก้มนมขึ้นยกดื่มเป็นครั้งสุดท้าย จนหมดแล้ว
“ไม่มีแฟนก็ดีแล้ว....พ่อจะได้แนะนำคู่หมั้นของลูกให้รู้จักอย่างเป็นทางการ....ทีนี้ลูกพ่อก็จะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับเขาเสียที.....”
ปูด!!!!
น้ำนมสดที่สั่งจากฟาร์มนมในจังหวัดทางตอนใต้ ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปเสียหมด...
มือหนาแทบจะยกทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปากไม่ทัน....
“อะไรนะครับ....คู่หมั้น!!!!!!”
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
“นี่คือลูกชายของผมครับ....เอ้าสวัสดีคุณน้าเค้าสิ....”
ควอน ดองอุค ตบบ่าลูกรักเบาๆ ก่อนจะจับท้ายทอยของคนดื้อด้านให้ก้มลงไปหน้าแทบติดโต๊ะ คุณผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามใช้ผ้าเช็ดหน้าลายห่านฟ้าของหล่อนปิดปากหัวเราะแบบผู้ดีมีสกุลเค้าทำกัน ก่อนจะแนะนำเด็กสาวที่อยู่ข้างๆให้นายท่านตระกูลควอนได้รู้จัก
“นี่ กงมิน...ลูกสาวอะฮั้นนะเคอะ....กงมินสวัสดีคุณดองอุค กับพี่จียงเค้าสิเคอะลูก...” ควอน จียงพยักหน้ารับสวัสดีของเด็กสาวที่อายุราวๆกับเขา ก่อนจะเสหันไปอีกทาง
“เอ่อ....ไอ้ลูกชายผมมันก็เป็นอย่าวนี้ล่ะครับ....อย่าไปถือสามันเลย...” ดองอุคหัวเราะแฮ่ะๆ ก่อนจะใช้ฝ่ามือตบเบาๆที่ศีรษะเล็กๆของไอ้ลูกชาย
“ว่าไงเคอะ...จียง ถูกใจน้องกงมินของอะฮั้นบ้างไหมเคอะ....”
ดวงตากลมตวัดมองคุณหญิงป้าหน้าเหี่ยวด้วยหางตา ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายที่มุมปากบาง...
“ถูกใจครับ...”
ประโยคนี้ทำเอา ควอน ดองอุคแทบจะเฮลั่น ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เขากำลังนั่งดินเนอร์กับใคร และที่ไหนล่ะก็...
แต่ทว่า...
“...แต่ไม่ถูกใจคุณป้าครับ...” คำตอบที่ได้ทำเอาคุณหญิงคิม ภริยาท่านทูตถึงกับสะอึก... ไม่นะ อะฮั้นไม่ดีตรงไหน....
“คุณป้าเป็นคนเกาหลีไม่ใช่หรือครับ แล้วทำไมต้องแทนตัวเองว่า อะฮั้นอย่างโน้นอย่างนี้ด้วยล่ะ ฟังดูเสแสร้งชัดๆเลย แล้วมือเป็นอะไรน่ะครับ โรคง้อยรึเปล่า ต้องกรีดนิ้วลอดเวลา ดูแล้วมันขัดลูกกะตาน่ะครับ... อ้อ แล้วนี่ใช้เครื่องสำอางค์อะไรน่ะครับ ทำไมมันดูหนาเตอะยังไงชอบกลๆ แต่งหน้าออกมา ควรดูกาลเทศะ หน่อยน่าจะดีนะครับ วันนี้เรามาดินเนอร์ ไม่ใช่ไปประกวดนางงามเกาหลี ไม่ต้องโบ๊ะปกปิดริ้วรวยขนาดนั้นก็ได้นะครับ ผมกับพ่อไม่ถือหรอก ถ้าคุณจะ.....”
ราวกับควอน จียงจะมีญาณหยั่งรู้ หลังจากริมฝีปากเล็กๆนั่นอมยิ้ม ก็เจื้อยแจ้วคำด่าออกมาเป็นภาษาแร็พโย่ว เมามันส์เสียจนคุณดองอุคแทบเอาขนมปังฝรั่งเศสยัดปากไม่ทัน ทว่าคนตัวเล็กนั่นรู้ร้อนรู้หนาวเสียที่ไหน ยังมีหน้ามาส่งยิ้มกวนๆ แล้วกระซิบนับ 1-10 ให้เขาฟังอีกด้วย...
“......5”
“จียง ขอโทษคุณหญิงเดี๋ยวนี้”
“.......4”
“จียง!!!!”
“.......3”
“......คอวน จียง....”
“........2” นิ้วเรียวชี้ไปทางคุณหญิงที่สั่นไปทั้งตัว จนไขมันสะเทือนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของคนเป็นพ่อ
คุณควอน ดองอุคหันไปนามนิ้วมือของลูกชายช้าๆ....
“......1....”
“......ค....คุณหญิ....ง”
“.....0”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”
ริมฝีปากอวบอิ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ ขณะที่กำลังรำลึกถึงความหลัง...
ตั้งแต่เขาหาคู่ให้เจ้าลูกชายมา ไม่ว่าจะเป็นหญิงสาวที่เพรียบพร้อม ด้วยฐานะเงินทองหรือหน้าตาดี สวยน่ารักขนาดไหน เจ้าลูกชายก็ไม่มีทีท่าว่าจะรักใครชอบใครซักคน มีแต่จะผลักไสออกไปให้พ้นๆ เหตุการณ์ที่เขาเพิ่งนึกถึงเมื่อครู่ก็เช่นกัน...
นั่นเป็นเหตุการณ์สุดท้าย ที่ ควอน ดองอุคจะจำไว้ตลอดชีวิต...
ลูกชายเขาไม่ชอบผู้หญิง...T T
เพราะอย่างนี้.....เพราะอย่างนี้...
ชเว ซีวอน นี่แหล่ะเหมาะสมที่สุด สำหรับตำแหน่งลูกเขยกิติมาศักดิ์ของตระกูลคอวน!!!!
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
TBC
TALK : เริ่มเปิดตัวทีละคนๆ
ตอนสามยังคงวันเวียนอยู่กับคำว่า คู่หมั้น ล่ะนะ...
แง่มๆ อยากให้จียงออกบ้าง เถือ่นดีกุชอบ 555+
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น