คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER :: 2 ::
Title : Slave Memory
Author : Ye’zan
Pairing : Siwon x Donaghae x Hangeng // Kibum x Hyukjae // Kangin x Kyuhyun
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-
CHAPTER : 2 :
ไรแดดอุ่นที่ลอดผ่านผ้าม่านผืนบาง แยงตาคนบนเตียงให้เบิกขึ้นช้าๆ อาการเมื่อยล้าที่แขนข้างขวาทำให้รู้สึกสะกิดใจเสียจนต้องหันไปมองข้างกาย...
สิ่งแรกที่ปรากฏต่อสายตา คือใบหน้าของคนที่เกลียดแสนเกลียด... ความรู้สึกขยะแขยงต่อร่างตรงหน้ามันพุ่งริ้วขึ้นหัวสมอง ร่างสูงผุดลุกขึ้นจากเตียงนุ่มทันใด เร็วเท่าความคิด มือหนาก็ขยุ้มลงที่เรือนผมนุ่มก่อนจะออกแรงกดจนศีรษะเล็กจมลงไปกับหมอน
ความรู้สึกขยะแขยงยิ่งเพิ่มทวีคูณ เมื่อมือบางคว้าข้อแขนของเขาเอาไว้ ในขณะที่อีกมือก็พยายามดันตัวเองให้ขึ้นรับอากาศหายใจ.... ยิ่งเห็นคนตรงหน้าทุรนทุราย ยิ่งอยากจะฆ่าให้ตายซะเดี๋ยวนั้น!
สิ่งที่แม่นายทำเอาไว้...
ต่อให้ฆ่านายให้ตายซักร้อยรอบมันก็ไม่สาสม!
มือหนากระชากศีรษะของอีกฝ่ายขึ้นมา ก่อนจะใช้อีกมือปะทะลงไปกับใบหน้าหวานอย่างแรงแล้วปล่อยมือที่ขยุ้มศีรษะเอาไว้ แรงเสียจนทำให้ร่างบางที่ไม่ทันได้ตั้งตัว กลิ้งตกลงไปกับพื้นไม้ปาร์เก้
ก่อนที่ทงเฮจะได้เงยหน้าขึ้นรับรู้อะไรไปมากกว่านั้น หนังสือเล่มหนาก็ถูกปาเข้าปะทะกับศีรษะจนร่างบางร้องโอดขึ้นด้วยความเจ็บ
“คะ .. คุณชาย ..?”
ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยรอยฝ่ามือแดงๆบนพวงแก้มขาวฉายแววตระหนกระคนงุนงง โลหิตสีแดงสดค่อยๆไหลระลงมาตามโครงหน้า...
“แก!...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!”
“...เมื่อคืนคุณชายเมา.....” ยังไม่ทันที่จะได้อธิบายจนจบ เสียงทุ้มก็สวนขึ้น...โดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไร
“ไม่ใช่เรื่องของแก!!!!...อย่ามาสะเออะ!!!”
“แต่....”
“ออกไปจากห้องฉัน!....เดี๋ยวนี้!”
คำประกาศิตที่ลั่นออกมาจากปากของคุณชาย ทำให้เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากรีบๆไสหัวไปให้พ้นหูพ้นตา ก่อนจะโดนอะไรไปมากกว่านี้...
ซีวอนมองตามหลังร่างเขาแสนจะขยะแขยง... มือหนาขยุ้มผ้าปูจากเตียงแล้วโยนลงพื้นทันทีราวกับแตะต้องของร้อน ก่อนจะโทรเรียกพ่อบ้านให้มาจัดการกับเศษขยะชิ้นนี้....
“....เอามันไปเผาทิ้ง!”
....แค่ไม่อยากให้ ‘เสนียด’ มาเกาะติดตัว...
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
ร่างบางพาตัวเองออกมานอกเขตต้องห้าม ก่อนจะทรุดลงบนม้านั่งยาวที่หน้าบ้านอย่างคนไร้เรี่ยวแรงความเจ็บปวดจากแผลที่ศีรษะแล่นปราดขึ้นมาทันที... เร็วเท่าความคิดมือบางก็แตะกับหยาดโลหิตที่ไหลระลงมาเป็นทาง...
เจ็บ...
ดวงตาคู่สวยมองเลือดข้นที่อยู่บนฝ่ามือ ก่อนจะกำมันแน่นเสียจนเล็บคมที่ยังไม่ได้ตัดจิกลึกลงไปกับเนื้อ...
ชินเสียที...
ทนให้ได้สิ...
แม้จะบอกตัวเองอย่างนั้น... แต่ขอบตากลับร้อนผะผ่าว... บางอย่างล้นทะลักออกมาจากตาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว...
ไม่น่าหลวมตัวไปกับคำพูดอ่อนโยน... ไม่น่าหลวมตัวไปกับอ้อมกอดอบอุ่น...
รู้ดีว่าไม่ใช่ที่ของตัวเอง.... แต่...
ก็แค่อยากสัมผัส...
อยากจดจำสัมผัส... ในเวลาที่ดีๆ...
‘ฮยอกแจ....’
เสียงทุ้มกระซิบข้างหูของเขาอย่างนั้นทั้งคืน.... อ้อมกอดที่แนบชิด อบอุ่นเสียจนนึกอิจฉาคุณ ฮยอกแจ คนที่คุณชายของเขาแอบรักมาตลอด... รู้ทั้งรู้ ว่าชื่อนั้นไม่ใช่ชื่อของตัวเอง.... แต่ก็ยังดึงดันที่จะเป็น ‘ฮยอกแจ’ ให้ในความฝันของคุณชาย...
ทว่า.... ฝันสลาย.... อยากจะหัวเราะให้กับความหน้าโง่ของตัวเองเสียงดังๆ... ไม่ทำไม่นึก... ไม่คิดว่าตื่นขึ้นมาจะต้องเจอกับนรกขุมไหน? ทำไมไม่นึกว่าคุณชายรังเกียจ ขยะแขยงตัวเองจะแย่...
ทำไม...
ไม่ทันได้คิดอะไรอีก... ผ้าปูที่นอนแสนคุ้นตาก็ถูกยกผ่านหน้าไป...
อี ทงเฮผุดลุกขึ้นทันที... ในหัวมันว่างเปล่าไปหมด... ผ้าผืนนั้นกำลังจะถูกเผาอยู่ต่อหน้าต่อตาแล้วแท้ๆแต่ขากลับแข็งอยู่อย่างนั้น.... ทำอะไรไม่ถูก...
น้ำตาที่ไหลรินจนเหือดแห้งพลันตื้นขึ้นมาอีกครั้ง... รังเกียจกันขนาดนั้นเชียวหรือ... แค่ผ้าปูที่นอนที่มีร่องรอยของเขา... แค่นั้นก็ใช้ต่อไม่ได้ใช่ไหม?...
ทันทีที่สัมปชัญญะกลับมา... ร่างบางก็วิ่งถลาไปยังผ้าผืนนั้นทันที... มือบางผลักเมดที่กำลังเขี่ยปลายผ้าอีกด้าน ก่อนจะหันมาคว้าอะไรแถวๆนั้นเพื่อดับเปลวเพลิงขนาดย่อมๆ ทว่าไม่เป็นผล... ผ้าขี้ริ้วที่ตีลงไปบนกองเพลิงมันเล็กเกิน ไม่นานมันจึงถูกกลืนกินไปด้วย...
สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้... นอกจากปล่อยให้ไฟลุกท่วมความทรงจำในที่ดีๆ...
“สมน้ำหน้า.....ฮิฮิ...” เสียงแหลมของเมดสามสี่คนที่อยู่ตรงนั้นหัวเราะเบาๆให้กับความโง่ของเขา... ก่อนพวกหล่อนจะค่อยๆจงใจเดินเบียดไหล่เขาไปทีละคน...
ทงเฮมองซากผ้าปูที่นอนตรงหน้าที่บัดนี้เหลือเพียงเถ้าถ่าน... ก่อนที่หยาดน้ำตาจะค่อยๆไหลระแก้มขาว... ในขณะที่เสียงสะอึกสะอื้นจะค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ... สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ต้องกอดตัวเองแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร....
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
ลีมูซีนสีดำสนิทที่วันนี้โดยสารแขกคนสำคัญแห่งบ้านตระกูลชเว วิ่งผ่านกลุ่มควันไฟบนถนนคอนกรีตไปอย่างช้าๆ... นายน้อยตระกูลโจวจะไม่สนใจอะไรเลย หากสายตาไม่เหลือบไปเห็นร่างหนึ่งที่กำลังสะอื้นไห้อยู่บนพื้นหญ้าราวกับจะขาดใจ...
“...หมอนั่น....ใครน่ะ...นายรู้จักไหม? ชินดง?” ถามเลขาส่วนตัวที่นั่งเช็คของเยี่ยม ที่จะนำไปเยี่ยมนายท่านแห่งบ้าน ชเว... ร่างท้วมเงยหน้าขึ้นมองตามนิ้วของคนเป็นเจ้านาย ก่อนจะร้องอ๋อออกมา...
“คนๆนั้น.....อี ทงเฮไงครับ....”
“ใครกัน?...จำไม่เห็นได้....”
“ลูกติดของ ลี ฮโยริไงครับ....ผู้หญิงที่เราส่งไปวางยา.....”
“อ๋อ.......จำได้แล้ว....ลูกงูเห่านั่นเอง...โตขนาดนี้แล้วหรือเนี่ย....” โจว คยูฮยอน หันไปสั่งให้คนขับชะลอรถ ก่อนจะเพ่งไปยังร่างบางที่ทำท่าเหมือนกำลังเจ็บปวดเจียนจะขาดใจ.... “แล้วมานั่งร้องไห้อะไรตรงนี้เนี่ย...ดูสิ....ยังกับคนบ้าแหน่ะ....” น้ำเสียงติดจะขำๆของนายน้อยแห่งตระกูลโจว ทำให้ชินดงถึงกับต้องถอนหายใจออกมา... เพราะอะไรน่ะหรอ.... ก็เพราะเขารู้เกือบทุกอย่างในบ้านตระกูล ชเวน่ะสิ....
รวมไปถึงเรื่องของ อี ทงเฮคนนี้ด้วย...
“สงสัยจะโดนคุณชายทำร้ายอีกแล้วสินะครับ...เด็กคนนี้น่าสงสารมาก...ตั้งแต่คุณชายกลับมาจากอเมริกา...เขาก็โดนทารุณสารพัด....แต่ก็ไปไหนไม่ได้....”
“หึ...มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย.....” คยูฮยอนลอบยิ้มที่มุมปาก “ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ?”
“เพราะว่า...ความรักไงครับ....”
“.....อย่างนั้นเอง.....” นายน้อยแห่งบ้านตระกูลโจว ครางออกมาเบาๆก่อนจะแย้มยิ้มที่ชินดงคิดว่าดูไม่น่าไว้ใจที่สุดในโลก...
“.....ถึงจะเป็นลูกงูเห่า....แต่ยังไงก็เป็นงูเห่า....นายว่าจริงไหม?....ชินดง....”
....อี ทงเฮ...งั้นหรอ...
“...นายน้อยคงไม่คิดที่จะ.....”
“อ๋อ....ฉันกำลังคิดทีเดียวเชียวละ.....หึหึ”
...นายน่ะ.... เป็นเครื่องมือชั้นเยี่ยมทีเดียว....
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
TBC
TALK :: คยูเป็น ร้าย “ตัวยาย” - -“
ความคิดเห็น