คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER :: 1 ::
Title : Slave Memory
Author : Ye’zan
Pairing : Siwon x Donaghae x Hangeng // Kibum x Hyukjae // Kangin x Kyuhyun
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
CHAPTER : 1 :
การประชุมผู้ถือหุ้นยังคงเป็นไปด้วยบรรยากาศตรึงเครียด บุคคลที่ครองตำแหน่งหัวโต๊ะยังคงมีสายตาเฉยเมยต่อข้อต่อรองทั้งสิ้นที่ผู้ถือหุ้นรายอื่นๆเสนอมา การประชุมดำเนินไปเรื่อยๆจนท้องฟ้าภายนอกโรยตัวลง ทว่าข้อสรุปที่หวังจะได้ กลับต้องยืดเวลาการต่อรองไปอีกสามอาทิตย์...
นั่นยิ่งทำให้รู้สึกหงุดหงิด...
ร่างสูงโปร่งก้าวฉับๆไม่สนใจผู้ติดตามที่วิ่งกระหืดกระหอบอยู่ด้านหลังแม้สักนิด... ในใจมีแต่ความว้าวุ่น... การประชุมผู้ถือหุ้นครั้งนี้ ตั้งใจจะเขี่ยไอ้คนหน้าตายที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มีแต่สีหน้าเฉยเมยให้ลงจากตำแหน่ง... ทั้งๆที่ผู้ถือหุ้นคนอื่นๆมีท่าทีคล้อยตามแล้วด้วยซ้ำ....
แต่มันน่าหงุดหงิดเสียยิ่งกว่า... ตรงที่ว่ามี ‘หมอนั่น’ มาขัดจังหวะจนได้...
นึกถึงหน้าแล้วก็ยิ่งโมโห... ตัวเองเป็นแค่ทนายแท้ๆ แต่กล้าดีอย่างไรมาทำให้การประชุมต้องเลื่อนออกไปอีก... เอาซี่... ปกป้องกันเข้าไป... แล้วจะได้รู้ ว่าคนอย่างเขาไม่ได้ยอมอะไรง่ายๆ ที่เขาทำได้ไม่ได้มีแค่นี้หรอกนะ...
คิม ยองอุนคนนั้นน่ะ... อยากจะรู้นักว่าจะซื่อสัตย์กับตระกูล ชเว ไปได้ซักกี่น้ำ.... อย่าถึงทีเผลอก็แล้วกัน... คยูฮยอนคนนี้จะเหยียบมันให้จมกับพื้นดินตระกูลโจวเลย....
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
“ดูท่า...นายจะถูกใจเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนั้นมากนะ...คังอิน”
น้ำเสียงเยาะเย้ยตามประสาเพื่อนดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้คนที่ยืนทอดอารมณ์ปล่อยสายตาให้มองตามแผ่นหลังของร่างโปร่งที่ตนเองเพิ่งจะประทะฝีปากไปเมื่อครู่ถึงกับต้องหันมาถลึงตาใส่
“...กับเด็กไม่รู้จักโตคนนั้นน่ะหรอ อีทึก....นายเห็นฉันเป็นคนยังไงวะ...” ปากก็พูดดี ตาสายตายังคงจับจ้องร่างโปร่งที่ยืนอยู่ด้านล่างชั้นลอยที่เขายืนอยู่ ใบหน้าที่เย่อหยิ่งอยู่ตลอดเวลานั่น... ทำให้นึกอยากจะแกล้งให้สั่นระริกขึ้นมาเชียว...
“...เด็กนั่นน่ะ...ระวังให้ดี....” คำเตือนจากสหายอีกคนที่ดังขึ้น เรียกความสนใจจากอีกสามได้เป็นอย่างดี... คิม จองอุน หรือ เยซอง ยิ้มพราย... “เจ้าเด็กคยูฮยอนนั่นน่ะ ใช่เล่นซะที่ไหน...”
“ก็แค่เด็กไม่รู้จักโต.....” คังอินยังคงยืนยันคำเดิม... ดวงตาคู่ยังคงจับจ้องไปที่คนร่างโปร่งที่เวลานี้ดูจะอารมณ์เสียสุดฤทธิ์.... หันไปตวาดผู้ติดตาม ก่อนจะก้าวฉับๆออกไปทางประตูด้วยความขัดใจ ยิ่งฟังยิ่งอยากหัวร่อ... เจ้าเด็กเอาแต่ใจคนนี้... มีอะไรให้น่าระวังมากกว่าน่าปวดหัวกัน?
“หึ..พวกนายไม่รู้อะไรเสียแล้ว....เจ้าเด็กคยูฮยอนคนนี้น่ะ...เป็นถึงทายาทตระกูลโจว ผู้มีสิทธิครอบครองฮยอนไดกรุ๊ปนี้ได้ทันที...ถ้าหากเจ้าซีวอนมันเกิดเป็นอะไรขึ้นมา....”
“นายต้องการจะบอกอะไรพวกฉันวะ...เยซอง” อีทึกโพลงขึ้นมา... ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องเล่นๆเสียแล้ว เพราะเยซองเพื่อนตาตี่หน้าซาลาเปาของพวกเขาคนนี้ ไม่เคยมองอะไรพลาดมาตั้งแต่เกิด... จะว่าแม่นกว่าหมอดูใต้ต้นโพธิ์ก็ได้เอ้า...
“อะไรก็เกิดขึ้นได้...ดีแล้วที่นายดักคอเจ้าเด็กนั่น....แล้วทำให้การประชุมวันนี้ต้องเลื่อนออกไปอีก...” รอยยิ้มพรายผุดขึ้นที่ริมฝีปากหนานั่นอีกครั้ง “...ถ้าเจ้าเด็กนั่นได้ครองฮยอนไดเมื่อไหร่...ขอรับรอง 100% ว่าพวกเราลำบากแน่....”
“...ไม่มีวันว่ะ....” อีทึกออกความเห็น “แล้วเมื่อไหร่ไอ้คุณชายชเว มันจะโผล่เฮดมาจากห้องทำงานซะทีวะ...รอจนเหงือกแห้งแล้วเนี่ย....” บ่นพลางยกมือเรียวขึ้นเพื่อจะได้มองนาฬิกาข้อมือที่ใส่อยู่ให้ถนัดยิ่งกว่าเดิม... ปากบางทำท่าจะบ่นเพิ่ม แต่ก็ต้องหุบลงเมื่อคนที่เพิ่งกล่าวถึงเดินออกมาจากห้องทำงาน
“ตายยากจริง...ไปกันซักทีเหอะ....หิวเหล้าจะแย่” อีทึกเดินนำขบวนไปคนแรก
“เดี๋ยว...” เสียงทุ้มทรงอำนาจทำให้ทั้งสามหยุดชะงักแทบจะในทันที... “มีใครโทรตามฮยอกแจบ้างรึยัง?”
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
ตากลมจ้องมองภาพเคลื่อนไหวในจอ ก่อนภาพนักแสดงหนุ่มชื่อดังที่กำลังเล่นโฆษณาตัวใหม่ของแบรนด์โดนัทยี่ห้อดังจะดับวูบต่อหน้าต่อตา พร้อมๆกับคนที่เพิ่งโลดแล่นอยู่ในจอทีวีเมือครู่ที่ทิ้งตัวลงกับพื้นที่ข้างๆอย่างเหนื่อยอ่อน
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” มือบางยกศีรษะหนักอึ้งนั่นให้หนุนตักตนเองก่อนจะลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลที่เจ้าตัวเพิ่งไปย้อมมาใหม่ได้ไม่นาน....
“...เมื่อกี้....” ร่างสูงพลิกตัวกลับมาซุกเอวเจ้าของตักที่เขาหนุนอยู่ นั่นสามารถเรียกรอยยิ้มจากเจ้าของตักได้เป็นอย่างดี.... หมอนี่ก็เป็นอย่างนี้เสมอ....
“กินอะไรมารึยัง?....” คำถามเดิมๆที่ถามซ้ำถามซากอยู่ทุกวัน แต่ดูเหมือนทั้งคนถามและคนถูกถามจะไม่เบื่อกับมันซักนิด...
ลี ฮยอกแจ อมยิ้มกับคนรักที่ส่ายหัวกับเอวของเขา ก่อนจะกระชับกอดให้แน่นยิ่งขึ้น... ไม่ต้องพูดก็สื่อความหมายถึงกันได้... คิบอมคงเหนื่อยมาจากการทำงานมาก... ให้นอนพักซักเดี๋ยวคงไม่เป็นไร...
Rrrrrrr Rrrrr
เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขกด้านหน้าดังขึ้น ทำให้มือบางที่ลูบศีรษะของคนรักอยู่ต้องละมาเพื่อรับสายโทรศัพท์ นึกว่าปลายสายในใจว่าช่างไม่รู้เวลาเสียเลย... ทว่า เมื่อดวงตากลมอ่านชื่อที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอนั้น... กลับเป็นรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นแทน....
“ว่ายังไงซีวอน....”
คนที่หนุนตักอยู่ลุกขึ้นแทบจะในทันที คิบอมหันมานั่งไขว้ห้างจ้องเขาเขม็งหลังจากรับสายจากเพื่อนรักได้ไม่นาน... ยังไม่ทันจะได้พูดคุยธุระอะไร มือหนาก็เอื้อมมายื้อโทรศัพท์มือถือจากมือเขาไปเสียอย่างนั้น....
“....อย่าสนใจคนอื่น....มากกว่าฉัน....”
คิม คิบอม... จ้องหน้าผู้ทีได้ชื่อว่าคนเป็นรักเขม็ง... ก็จะวางโทรศัพท์ที่เขาเพิ่งกดปิดมันเองกับมือลงกับโต๊ะ แต่ขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขาก็สั่นไม่หยุด มันทำให้เขาต้องหยิบมันขึ้นมากดรับอย่างเสียไม่ได้...
เบอร์ที่โชว์.... คุ้นเคยดี...
“....ซองมินหรอ...” คิบอมเลือกที่จะเลี่ยงไปคุยข้างนอก... แต่เรื่องแค่นี้... ทำไมเขาจะไม่รู้...
...รู้ตัวดี...เสมอ...
...ถึงแม้จะได้ครอบครองคำว่า ‘คนรัก’
...แต่ก็เหมือนคว้าอากาศ...
คิบอมบอกว่าขาดเขาไม่ได้....
แต่ที่ทำอยู่ทุกวันนี้... มันคืออะไร...
ขาดเขาไม่ได้.... แต่ทำไมยังต้องออกไปหาคนอื่น?
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
ภาพเพื่อนรักที่เป็นถึงท่านประธานของฮยอนไดกรุ๊ป ทำเอาเพื่อนๆถึงกับต้องปวดขมับไปตามๆกัน... หลังจากวางสายจาก ลี ฮยอกแจ... เพื่อนกันตั้งแต่สมัยอนุบาล มันก็ไม่ยอมพูดไม่ยอมจาซดเหล้าเข้าปากยังกับดื่มน้ำเปล่าเป็นเหยือกๆ
กว่าจะแยกคุณชายกับแก้วเหล้าได้ทำเอาหมดพลังงานไปตามๆกัน... สุดท้าย.. คนที่มีสติอยู่ครบถ้วนที่สุดอย่างคังอินก็ต้องรับหน้าที่ นำคุณชายมาส่งที่คฤหาสน์เหมือนกับทุกครั้ง ร่างหนาแบกคนที่เมาแอ๋ไม่รู้เรื่องมาจนถึงหน้าบ้าน... ไม่ต้องกดกริ่งหรือเรียกใครให้มารับคุณชายทั้งนั้น....
โน่นไง... คนรับใช้ผู้ซื่อสัตย์....
อี ทงเฮ... วิ่งมาโน่นแล้ว...
“ฝากดูแลคุณชายของนายด้วยนะ....แต่เมาหนักขนาดนี้...นายคงต้องลำบากซักหน่อย...” ย้ายคุณชายไปไว้บนบ่าบาง ก่อนมือหนาตบเบาๆที่ไหล่อีกข้างแล้วสบกับดวงตากลม ที่ไม่ว่ายังไงก็มองเพื่อนรักของเขาด้วยความซื่อสัตย์อยู่วันยังค่ำ...
“ไม่หรอกครับ...ไม่เคยคิดว่าเป็นเรื่องลำบากเลย....” ประโยคตอนท้ายเบาหวิว ทว่า...ยังตรึงอยู่ในโสตประสาทของคังอินทุกถ้วนคำ... ยิ่งดวงตากลมคู่นั้นที่ทอดมองไปยังซีวอน... ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่า หากจะมีใครทรยศหักหลังเพื่อนของเขาซักกี่คน.... แต่คนที่จะไม่ทำอย่างนั้น... ไม่ว่าตัวเองจะต้องเจ็บปวดซักเท่าไหร่ก็คือคนๆนี้เอง...
อี ทงเฮ...
ผู้ซื่อสัตย์...
“ถ้าอย่างนั้น...ก็ฝากด้วยนะ...ฉันก็จะกลับไปนอนแล้ว”
“ครับ...”
ทันทีที่รถแท็กซี่ที่คังอินนั่งพาซีวอนมาส่งถึงบ้าน แล่นผ่านหน้าเขาไป ร่างสูงที่อยู่บนบ่าก็หล่นปุลงกับพื้นแทบจะในทันที... ไม่อยากจะแตะเนื้อต้องตัวคนๆนี้... จิตสำนึกมันบอกอย่างนั้น....
พอมองซีวอนในเวลานี้... สภาพที่เมาแอ๋ไร้สติไม่ต่างอะไรกันกับหมาข้างถนน... มันช่างผิดกับคนที่ทำร้ายเขามาตลอดระยะเวลา 10 โดยสิ้นเชิง... ยิ่งมองยิ่งรู้สึกสมเพช...
ทั้งๆที่เวลานี้ รู้สึกอยากหัวเราะ... แต่ทำไม... น้ำตามันไหลออกมาล่ะ...
ทั้งๆที่เจ็บปวด.... บอกตัวเองว่าต้องเอาคืน...
แต่ทำไมยัง “รัก”
ทำไมยัง รัก คนที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บ... ได้ลง...
:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:
TBC
TALK : เริ่มเห็นความดาร์ค ของด๊องขึ้นมารึยัง? 555+
ใครที่คิดว่า เรื่องนี้ ด๊องจะเป็นคนดี.... ขอบอกว่า คิดผิด สุดๆ...
เพราะด๊องนี่แหล่ะ.... หึหึหึ ตัวแม่.... ก๊ากกกกกกกก
ความคิดเห็น