ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : :: 00 ::
Enemy or Love
I N T R O
โครม!!
ร่างสูงที่ถูกต่อยด้วยหมัดหนักเสียจนเสียการทรงตัวล้มลงกระแทกกับพื้นดังโครมใหญ่ จ้องเขม็งใส่คนตัวบางแต่แรงเยอะเป็นบ้า... ที่เพิ่งซัดเขาหมาดๆเมื่อครู่นี้ ดวงตากลมเหล่มองมายังเขา ผลงานที่ประกาศชัยชนะระหว่าง ชเว ซีวอน และ ลี ทงเฮ
“ถุ้ย...ปากดีแต่ไม่มีน้ำยา” ปากเล็กๆที่เจื้อยแจ้วไม่พอ แถมยังขากถมน้ำลายลงมายังพื้นข้างๆตัวเขานั่นมันน่าต่อยเสียให้เข็ด ไม่ทันได้คิดอะไรต่อร่างสูงก็ทะลึ่งพรวดขึ้นจากพื้นทันที ก่อนจะใช้มือหนาคว้าคอเสื้อนักเรียนของอีกคนเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดกัน
“จะเอายังไงกับกูวะ!!! ฮะ” เสียงเข้มตะโกนใส่หน้าคนที่กรอกตาไปมาอย่างไม่นึกจะสนใจใส่ใจ ก่อนดวงตากลมจะตวัดขึ้นช้อนมองใบหน้าคมที่บัดนี้แดงระเรื่อๆด้วยความโกรธ แล้วปัดมือที่กำคอเสื้อเขาแน่นออก
“ก็ไม่ยังไง...แค่มึงเลิกยุ่งกับฮยอกแจซะ....ไม่ต้องมาให้ฮยอกแจเห็นหน้าอีกเป็นอันขาด...”
“...มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู!!...ฮยอกแจเป็นแฟนกู...” นิ้วเรียวชี้หน้าหวาน “มึงวิเศษวิโสมาจากไหนกัน...ทำไมกูต้องเชื่อมึงด้วย!”
“...นี่มึงยังจะมีน้ำหน้ามีเรียกตัวเองว่าเป็นแฟนของฮยอกมันได้อีกรึไง! ” ดวงตากลมเหล่มองไปรอบๆข้างเขา เกาหลีมุงที่ออกมารวมตัวกันดูการวิวาทของคนอื่นอย่างหน้าตาเฉย “ทุกคนตรงนี้เป็นพยานได้...ว่ามึงมันไม่รู้จักพอ!!!”
พูดเพียงเท่านั้น คนที่ได้ชื่อว่าเป็นประธานนักเรียนก็ใช้ดวงตาคมดุจเหยี่ยวกราดมองทุกคนในบริเวณรอบๆที่ต่างก็หลบสายตา ร่างสูงยกยิ้มกระหยิ่มก่อนมือหนาจะยกขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากไปพลางๆ
“มีใครที่ไหนเขาเห็นด้วยกับมึงบ้าง?... เลิกใช้คำว่าเพื่อนมาเสือกกับเรื่องของชาวบ้านเค้าซะที!!”
“ไอ้!!!!” เท่านั้นก็ทำให้สติขาดผึ่ง ลี ทงเฮ คนที่รั้งตำแหน่งประธานชมรมเต้นที่มีบทบาทสำคัญเกือบที่สุดรองจากสภาดิ่งเข้าเตรียมซัดหมัดรุนๆใส่หน้าหล่อๆนั่นให้หายปากหมาเสียที... ทว่า....
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!”
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
ก๊อกๆๆ..
“เชิญ...”
เสียงทุ้มโทนเบสมีเสน่ห์เสียจนคนฟังแทบจะลงไปละลายกับพื้น หากไม่ติดว่าหล่อนมีภาระกิจสำคัญที่จะต้องมาบอกเรื่องสำคัญกับคนตรงหน้าล่ะก็ อาจจะมีการอ่อนเหยื่อนิดๆหน่อยๆพอหอมปากหอมคอเพื่อเป็นการรับขวัญท่านประธานของสาขาในเกาหลีคนใหม่ก็เป็นได้....
“มีอะไร...”
คนตรงหน้ายังให้ความสนใจอยู่กับงาน เซ็นเอกสารเป็นมือระวิง เพราะงานที่ประธานคนเก่าทำค้างไว้เขาจึงต้องสานต่อให้มีประสิทธิภาพที่สุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเลขาสาวสวยที่กำลังใช้สายตาหยาดเยิ้มมองทุกการะกระทำของเขาอยู่
“อ....เอ่อ......” ให้ตายสิคนอะไร แค่ช้อนตายังหล่อ
“อืม???”
“ทางโรงเรียน... โทรมาแจ้งว่า....ลูกชายของท่าน”
“.......ก่อการทะเลาะวิวาท(อีกแล้ว)ค่ะ”
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
“พวกเธอกำลังทำให้ครูปวดหัว...รู้ตัวไว้ซะด้วย!!!”
เสียงหวานๆจากคุณครูรยออุคที่เดินวนไปมาในห้องผอ.ไม่หยุดนับตั้งแต่แยกพวกเขาออกจากกันเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ไม่ช่วยทำให้บรรยากาศอึมครึมลดลงซักนิด มีแต่จะช่วยให้รู้สึกเย็นยะเยียบมากขึ้นราวกับจะมาพายุลงในอาคารแอร์ทั้งหลัง
แกรก...
ทั้งหมดหันไปมองท่านผอ.ลีทึกที่เดินยิ้มหน้าระรื่น(?)เข้ามาในห้องพร้อมๆกับคุณครูคังอิน ครูฝ่ายปกครองจอมโหด ก่อนทั้งสองจะหันกลับมามองคุณครูรยออุคที่ปรึกษาที่นั่งตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าในขณะที่ตัวต้นเหตุอย่าพวกเขาทั้งสองกลับไม่สะทกสะท้านซักนิด...
“อะไรกัน....นี่มันรอบที่เท่าไหร่ของเดือนแล้วห๊า!!!!”
คุณครูคังอินโวยวายเสียจนหน้าหมีๆยู่ไปหมด ยังดีที่มีผอ.ลีทึกคอยลูบแขนอยู่ข้างๆ ไม่อย่างนั้นทั้งเขากับไอ้ศัตรูหน้า.....เอ่อ...หล่อก็ได้ คงโดนอมหัวไปแล้ว...
“ครูโทรเรียกผู้ปกครองพวกเธอแล้วนะ....อีกซักพักก็คง......”
ปัง!!!!!!
เสียงประตูเหวี่ยงกระแทกกับผนังดังลั่น พร้อมๆกับร่างสองร่างที่เบียดกันแทบเป็นแทบตายทั้งๆที่ก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วทั้งคู่ แต่คำพูดคำจาที่เอ่ยออกมา....
ดูเหมือนจะเด็กกว่าลูกชายที่นั่งหัวโด่อยู่นี่เสียอีกนะ.....
“ชอง ยุนโฮ!!! มารยาทผู้ดีน่ะมีไหมห๊ะ!!!”
“นายก็ไม่มีเหมือนกันแหล่ะ....เห็นอยู่ชัดๆว่ารองเท้าของฉันเกยรองเท้านาย! นั่นก็แปลว่าฉันถึงก่อนนาย เพราะงั้น ฉันต้องได้เข้าก่อน!!!!”
“ไหนห๊ะ....เกยตรงไหน เท่ากันแท้ๆ อีกอย่างฉันถึงหน้าห้องผอ.ก่อนนายอีกนะ!....นายนั่นแหล่ะที่วิ่งตามหลังฉันมา!!! หลบไปนะเว้ย!!! ฉันจะไปหาลูกฉัน!!”
“ไม่หลบ!!! ฉันถึงก่อน ต้องได้เข้าก่อน!!!! ต้องได้เจอหน้าลูกฉันก่อนเหมือนกัน!!!”
“งั้นก็หวังว่าจะได้เข้าเลย!!!”
ไม่ทันจบคำ รองเท้าหนังมันปลาบของท่านประธานแห่งคิม กรุ๊ปก็กระแทกอย่างหนักลงไปบนรองเท้าหนังอามานี่ของท่านประธานแห่งชองกรุ๊ป ผู้เป็นคู่แข่ง เรียวขาเตรียมก้าวเข้าห้องด้วยชัยชนะทันที! ถ้าไม่มีอุ้งมือหมีมาคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“ถ้าฉันไม่ได้เข้า...นายก็ห้ามเข้า!!!!”
“ปล่อยน้า!!!!!”
“ไม่....หึหึหึ...”
“บอกให้ปล่อยไงเล่า.....ไอ้ชอง ยุนโฮ”
“ฉันไม่ปล่อย...แล้วจะทำไมฮะ?...คิม แจจุง!!!!”
“จะทำไมหรอ....ก็ทำอย่างนี้ไงเล่า!!!!”
ผั่วะ!!!!
มือบางฝาดลงกลางกระหม่อมคนโชคร้ายอย่างแรง.... แต่ไม่ใช่ศีรษะของคู่อริที่โดนฝ่ามือพิฆาตของเขาหรอกนะ.....
ลูกชายคนสำคัญต่างหาก.....
“ป๊า.....หยุดทะเลาะกับคุณอาแจจุงซะที....โตแล้วทะเลาะกันเป็นเด็กๆ....หน้าไม่อาย!!” เสียงใสกล่างตำหนิคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘พ่อ’ บังเกิดกล้าที่เลี้ยงดูเขาจนเติบโตมาได้เพียงคนเดียวตั้งแต่ถูกแม่ใจร้ายทิ้งไป
“ซีวอน....เจ็บไหมลูก....พ่อขอโทษ” ร่างเล็กหันไปมองศัตรูคู่อาฆาตที่เอาหัวไปหยุดยั้งฝ่ามือสะท้านโลกาของคุณแจจุง... คนที่เป็นทั้งเพื่อนบ้านและศัตรูของพ่อเขา
“ไม่เจ็บครับ....พ่อเลิกทะเลาะกับคุณยุนโฮเขาซักทีเถอะ...” ซีวอนเบะปากส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะชูนิ้วก้อย เพื่อขอคำมั่นสัญญา....
“ช่าย....พวกพ่อเลิกทะเลาะกันซักทีเหอะ....รำคาญ...” มีเพียงเวลานี้เท่านั้นที่ซีวอนและทงเฮจะสามัคคีกันโดยมิได้นัดหมาย... คุณพ่อทั้งสองลอบมองหน้ากันครู่หนึ่งก็จะเมินใส่กัน ทำเอาลูกๆทั้งสองถึงกับต้องถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ
คุณครูทั้งสามมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างระเหี่ยใจ...
สรุปใครมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่ากันหว่า??? คนเป็นพ่อหรือนักเรียนของเขาทั้งสอง??? ตกลงที่เรียกผู้ปกครองมาในวันนี้ไม่มีประโยชน์อีกแล้วใช่ไหม??? คราวนี้ก็แย่งกันเข้าห้องผอ. คราวก่อนก็แย่งกันจีบผอ. คราวนู้นก็แย่งกันบริจาคเงินให้โรงเรียน...
แล้วคราวต่อไปล่ะจะเป็นอะไร???
ลูกก็บ้า.... พ่อก็บ้า...
เออ!!! เอากับมัน
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
TBC
I N T R O
โครม!!
ร่างสูงที่ถูกต่อยด้วยหมัดหนักเสียจนเสียการทรงตัวล้มลงกระแทกกับพื้นดังโครมใหญ่ จ้องเขม็งใส่คนตัวบางแต่แรงเยอะเป็นบ้า... ที่เพิ่งซัดเขาหมาดๆเมื่อครู่นี้ ดวงตากลมเหล่มองมายังเขา ผลงานที่ประกาศชัยชนะระหว่าง ชเว ซีวอน และ ลี ทงเฮ
“ถุ้ย...ปากดีแต่ไม่มีน้ำยา” ปากเล็กๆที่เจื้อยแจ้วไม่พอ แถมยังขากถมน้ำลายลงมายังพื้นข้างๆตัวเขานั่นมันน่าต่อยเสียให้เข็ด ไม่ทันได้คิดอะไรต่อร่างสูงก็ทะลึ่งพรวดขึ้นจากพื้นทันที ก่อนจะใช้มือหนาคว้าคอเสื้อนักเรียนของอีกคนเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดกัน
“จะเอายังไงกับกูวะ!!! ฮะ” เสียงเข้มตะโกนใส่หน้าคนที่กรอกตาไปมาอย่างไม่นึกจะสนใจใส่ใจ ก่อนดวงตากลมจะตวัดขึ้นช้อนมองใบหน้าคมที่บัดนี้แดงระเรื่อๆด้วยความโกรธ แล้วปัดมือที่กำคอเสื้อเขาแน่นออก
“ก็ไม่ยังไง...แค่มึงเลิกยุ่งกับฮยอกแจซะ....ไม่ต้องมาให้ฮยอกแจเห็นหน้าอีกเป็นอันขาด...”
“...มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู!!...ฮยอกแจเป็นแฟนกู...” นิ้วเรียวชี้หน้าหวาน “มึงวิเศษวิโสมาจากไหนกัน...ทำไมกูต้องเชื่อมึงด้วย!”
“...นี่มึงยังจะมีน้ำหน้ามีเรียกตัวเองว่าเป็นแฟนของฮยอกมันได้อีกรึไง! ” ดวงตากลมเหล่มองไปรอบๆข้างเขา เกาหลีมุงที่ออกมารวมตัวกันดูการวิวาทของคนอื่นอย่างหน้าตาเฉย “ทุกคนตรงนี้เป็นพยานได้...ว่ามึงมันไม่รู้จักพอ!!!”
พูดเพียงเท่านั้น คนที่ได้ชื่อว่าเป็นประธานนักเรียนก็ใช้ดวงตาคมดุจเหยี่ยวกราดมองทุกคนในบริเวณรอบๆที่ต่างก็หลบสายตา ร่างสูงยกยิ้มกระหยิ่มก่อนมือหนาจะยกขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากไปพลางๆ
“มีใครที่ไหนเขาเห็นด้วยกับมึงบ้าง?... เลิกใช้คำว่าเพื่อนมาเสือกกับเรื่องของชาวบ้านเค้าซะที!!”
“ไอ้!!!!” เท่านั้นก็ทำให้สติขาดผึ่ง ลี ทงเฮ คนที่รั้งตำแหน่งประธานชมรมเต้นที่มีบทบาทสำคัญเกือบที่สุดรองจากสภาดิ่งเข้าเตรียมซัดหมัดรุนๆใส่หน้าหล่อๆนั่นให้หายปากหมาเสียที... ทว่า....
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!”
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
ก๊อกๆๆ..
“เชิญ...”
เสียงทุ้มโทนเบสมีเสน่ห์เสียจนคนฟังแทบจะลงไปละลายกับพื้น หากไม่ติดว่าหล่อนมีภาระกิจสำคัญที่จะต้องมาบอกเรื่องสำคัญกับคนตรงหน้าล่ะก็ อาจจะมีการอ่อนเหยื่อนิดๆหน่อยๆพอหอมปากหอมคอเพื่อเป็นการรับขวัญท่านประธานของสาขาในเกาหลีคนใหม่ก็เป็นได้....
“มีอะไร...”
คนตรงหน้ายังให้ความสนใจอยู่กับงาน เซ็นเอกสารเป็นมือระวิง เพราะงานที่ประธานคนเก่าทำค้างไว้เขาจึงต้องสานต่อให้มีประสิทธิภาพที่สุด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเลขาสาวสวยที่กำลังใช้สายตาหยาดเยิ้มมองทุกการะกระทำของเขาอยู่
“อ....เอ่อ......” ให้ตายสิคนอะไร แค่ช้อนตายังหล่อ
“อืม???”
“ทางโรงเรียน... โทรมาแจ้งว่า....ลูกชายของท่าน”
“.......ก่อการทะเลาะวิวาท(อีกแล้ว)ค่ะ”
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
“พวกเธอกำลังทำให้ครูปวดหัว...รู้ตัวไว้ซะด้วย!!!”
เสียงหวานๆจากคุณครูรยออุคที่เดินวนไปมาในห้องผอ.ไม่หยุดนับตั้งแต่แยกพวกเขาออกจากกันเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ไม่ช่วยทำให้บรรยากาศอึมครึมลดลงซักนิด มีแต่จะช่วยให้รู้สึกเย็นยะเยียบมากขึ้นราวกับจะมาพายุลงในอาคารแอร์ทั้งหลัง
แกรก...
ทั้งหมดหันไปมองท่านผอ.ลีทึกที่เดินยิ้มหน้าระรื่น(?)เข้ามาในห้องพร้อมๆกับคุณครูคังอิน ครูฝ่ายปกครองจอมโหด ก่อนทั้งสองจะหันกลับมามองคุณครูรยออุคที่ปรึกษาที่นั่งตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าในขณะที่ตัวต้นเหตุอย่าพวกเขาทั้งสองกลับไม่สะทกสะท้านซักนิด...
“อะไรกัน....นี่มันรอบที่เท่าไหร่ของเดือนแล้วห๊า!!!!”
คุณครูคังอินโวยวายเสียจนหน้าหมีๆยู่ไปหมด ยังดีที่มีผอ.ลีทึกคอยลูบแขนอยู่ข้างๆ ไม่อย่างนั้นทั้งเขากับไอ้ศัตรูหน้า.....เอ่อ...หล่อก็ได้ คงโดนอมหัวไปแล้ว...
“ครูโทรเรียกผู้ปกครองพวกเธอแล้วนะ....อีกซักพักก็คง......”
ปัง!!!!!!
เสียงประตูเหวี่ยงกระแทกกับผนังดังลั่น พร้อมๆกับร่างสองร่างที่เบียดกันแทบเป็นแทบตายทั้งๆที่ก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วทั้งคู่ แต่คำพูดคำจาที่เอ่ยออกมา....
ดูเหมือนจะเด็กกว่าลูกชายที่นั่งหัวโด่อยู่นี่เสียอีกนะ.....
“ชอง ยุนโฮ!!! มารยาทผู้ดีน่ะมีไหมห๊ะ!!!”
“นายก็ไม่มีเหมือนกันแหล่ะ....เห็นอยู่ชัดๆว่ารองเท้าของฉันเกยรองเท้านาย! นั่นก็แปลว่าฉันถึงก่อนนาย เพราะงั้น ฉันต้องได้เข้าก่อน!!!!”
“ไหนห๊ะ....เกยตรงไหน เท่ากันแท้ๆ อีกอย่างฉันถึงหน้าห้องผอ.ก่อนนายอีกนะ!....นายนั่นแหล่ะที่วิ่งตามหลังฉันมา!!! หลบไปนะเว้ย!!! ฉันจะไปหาลูกฉัน!!”
“ไม่หลบ!!! ฉันถึงก่อน ต้องได้เข้าก่อน!!!! ต้องได้เจอหน้าลูกฉันก่อนเหมือนกัน!!!”
“งั้นก็หวังว่าจะได้เข้าเลย!!!”
ไม่ทันจบคำ รองเท้าหนังมันปลาบของท่านประธานแห่งคิม กรุ๊ปก็กระแทกอย่างหนักลงไปบนรองเท้าหนังอามานี่ของท่านประธานแห่งชองกรุ๊ป ผู้เป็นคู่แข่ง เรียวขาเตรียมก้าวเข้าห้องด้วยชัยชนะทันที! ถ้าไม่มีอุ้งมือหมีมาคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“ถ้าฉันไม่ได้เข้า...นายก็ห้ามเข้า!!!!”
“ปล่อยน้า!!!!!”
“ไม่....หึหึหึ...”
“บอกให้ปล่อยไงเล่า.....ไอ้ชอง ยุนโฮ”
“ฉันไม่ปล่อย...แล้วจะทำไมฮะ?...คิม แจจุง!!!!”
“จะทำไมหรอ....ก็ทำอย่างนี้ไงเล่า!!!!”
ผั่วะ!!!!
มือบางฝาดลงกลางกระหม่อมคนโชคร้ายอย่างแรง.... แต่ไม่ใช่ศีรษะของคู่อริที่โดนฝ่ามือพิฆาตของเขาหรอกนะ.....
ลูกชายคนสำคัญต่างหาก.....
“ป๊า.....หยุดทะเลาะกับคุณอาแจจุงซะที....โตแล้วทะเลาะกันเป็นเด็กๆ....หน้าไม่อาย!!” เสียงใสกล่างตำหนิคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘พ่อ’ บังเกิดกล้าที่เลี้ยงดูเขาจนเติบโตมาได้เพียงคนเดียวตั้งแต่ถูกแม่ใจร้ายทิ้งไป
“ซีวอน....เจ็บไหมลูก....พ่อขอโทษ” ร่างเล็กหันไปมองศัตรูคู่อาฆาตที่เอาหัวไปหยุดยั้งฝ่ามือสะท้านโลกาของคุณแจจุง... คนที่เป็นทั้งเพื่อนบ้านและศัตรูของพ่อเขา
“ไม่เจ็บครับ....พ่อเลิกทะเลาะกับคุณยุนโฮเขาซักทีเถอะ...” ซีวอนเบะปากส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะชูนิ้วก้อย เพื่อขอคำมั่นสัญญา....
“ช่าย....พวกพ่อเลิกทะเลาะกันซักทีเหอะ....รำคาญ...” มีเพียงเวลานี้เท่านั้นที่ซีวอนและทงเฮจะสามัคคีกันโดยมิได้นัดหมาย... คุณพ่อทั้งสองลอบมองหน้ากันครู่หนึ่งก็จะเมินใส่กัน ทำเอาลูกๆทั้งสองถึงกับต้องถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ
คุณครูทั้งสามมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างระเหี่ยใจ...
สรุปใครมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่ากันหว่า??? คนเป็นพ่อหรือนักเรียนของเขาทั้งสอง??? ตกลงที่เรียกผู้ปกครองมาในวันนี้ไม่มีประโยชน์อีกแล้วใช่ไหม??? คราวนี้ก็แย่งกันเข้าห้องผอ. คราวก่อนก็แย่งกันจีบผอ. คราวนู้นก็แย่งกันบริจาคเงินให้โรงเรียน...
แล้วคราวต่อไปล่ะจะเป็นอะไร???
ลูกก็บ้า.... พ่อก็บ้า...
เออ!!! เอากับมัน
----------------------------------------- E N E M Y -- -- O R -- -- L O V E -----------------------------------------
TBC
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น