คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO [รีไรท์]
จากเด็กกำพร้า ไร้อนาคตคนหนึ่ง…
เติบโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ ก็ด้วยน้ำใจ และน้ำเงิน...
ของท่านผู้มีอุปการคุณ
บุญคุณที่ท่านมีให้กับผม
ทดแทนทั้งชีวิตก็ไม่มีวันหมด...
เพราะงั้นผมสัญญา....
ว่าจะภักดีกับตระกูล อี...
ตราบจนสิ้นลมหายใจ....
.
.
.
.
รอยยิ้มบางผุดขึ้นที่ตรงมุมปาก ก่อนนิ้วเรียวยาวจะจรดลงบนแป้นพิมพ์ ถ่ายทอดเรื่องราวตลอดหนึ่งสัปดาห์ ทั้งสุข ทุกข์ ที่ได้ผ่านมารวมถึงข้อความที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย ให้แก่คนรับ ลงบนหน้าอีเมลล์ หวังก็แต่ว่า... คนปลายทางจะได้อิ่มเอมไปกับความรู้สึกดีๆและเรื่องราวน่าประทับใจไปพร้อมๆกับเขา
และเมื่อได้ลองอ่านทวนดูอีกครั้ง ก็ทำให้ร่างสูงตัดสินใจกดส่งอีเมลล์นี้ไปยังผู้รับ ที่เป็นดั่งแสงสว่างทั้งหมดของชีวิตของเขา....
กราบเท้า คุณพ่อขายาวที่เคารพของผม…
.
.
.
.
.
.
.
i! M y L o v e l y D a d d y L o n g L e g s !i
ขอโทษครับ...ผม(ตกหลุม)รักคุณพ่อขายาว
VOLUME 0 : Intro
.
.
.
“หึ....”
เสียงหัวเราะเบาๆที่ดังแค่ในลำคอ ทำเอาคนที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับเสียวสันหลังวาบๆ อย่างบอกไม่ถูก ก่อนนิ้วเรียวจะพิมพ์ตอบอีเมลล์ฉบับหนึ่งที่ส่งมาเหมือนดั่งเช่นที่เคยทำอยู่ทุกๆอาทิตย์ ดวงหน้าขาวใสของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘ท่านประธาน’ ของ อีกรุ๊ปที่อายุน้อยที่สุดเท่าที่เคยมีมาละจากหน้าจอโน๊ตบุ๊ค หันมาหาทนายความคนสนิทที่ยืนเสียวไส้อยู่ข้างๆ
“คราวนี้ก็คงต้องพึ่ง คุณจองซูอีกแล้วนะครับ....ยังไงก็ฝากด้วย”
เสียงหวานสั่งแผ่วเบา หากคำสั่งล้วนเป็นดั่งคำประกาศิตที่คนรับฟัง ฟังแล้วต้องนำไปปฏิบัติอย่างเร็วที่สุด ปาร์ค จองซู โค้งคำนับนายน้อยแห่ง อี กรุ๊ป ก่อนจะก้าวออกไปจากห้องผู้บริหาร เพื่อไปทำตามหน้าที่ ที่ได้รับมอบหมายมา
“เฮ้อ.....เหนื่อยจัง”
ร่างบอบบางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้บริหารบุนวมตัวใหญ่บิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะไล่สายตาไปยังจดหมายอิเล็คทรอนิคที่เขาเพิ่งได้รับมาเมื่อเช้านี้อีกครั้ง ริมฝีปากบางแย้มยิ้มนิดๆ เมื่อนึกถึงเด็กที่เขากำลังอุปการะต่อจากคุณพ่อ เจ้าเด็กหน้าตาย ไร้มนุษยสัมพันธ์ คนนั้น....
ร่างบางนึกถึงคุณพ่อที่มอบหน้าที่อันใหญ่หลวงให้เขารับช่วงดูแล ต่อ... ทำไมน่ะเหรอ? ถ้าหากท่านยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ล่ะก็ เขาก็คงจะเป็นแค่เด็กผู้ชายธรรมดาที่เที่ยวเตร่ นั่งกินนอนกินไปวันๆตามภาษาลูกคนมีสตางค์ หากแต่เพราะคุณพ่อของเขาต้องประสบโรคร้าย อย่างมะเร็งในลำไส้ มาตรวจเจอก็ระยะสุดท้ายเสียแล้ว นั่นทำให้ภาระหน้าที่ทั้งหมดตกเป็นของ เขาโดยปริยาย....
ตำแหน่ง ประธานบริหาร อี กรุ๊ป ที่อายุน้อยที่สุดจึงตกเป็นของเขา.... รวมถึงเด็กในอุปการะของคุณพ่อ อย่างคิม คิบอมด้วย.....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“อี ฮยอกแจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ”
เสียงตะโกนลั่นดังมาเป็นอันดับแรกก่อนร่างเล็กๆจะวิ่งทั่กๆ หน้าตาตื่นเข้ามาหาร่างบางที่นั่งอ่านรายงานการประชุมของเมื่อวานอยู่ อี ซองมิน ลูกชายคนเล็กของท่านประธาน อี คอร์ปอเรชั่น ในเครือ อีกรุ๊ป กระโดดขึ้นนั่งตักของท่านประธานบริหารกลุ่มบริษัท อี กรุ๊ปทันทีที่ร่างบางนั่นเงยหน้าขึ้นมา
“โอ้ย....เบาๆหน่อยสิซองมิน....พี่เจ็บนะ” แม้น้ำเสียงจะดุ แต่ซองมินก็รู้ว่าฮยอกแจไม่ตั้งใจดุเขาจริงๆหรอก ในเมื่อรอยยิ้มแสนอ่อนโยนยังคงปรากฏอยู่ที่มุมปากบางนั่นอยู่เลย
“แล้วพี่นายล่ะ...หายไปไหน” ฮยอกแจเอ่ยถามถึงคนที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทและญาติ
“โห....เห็นหน้าผมล่ะก็ถามถึงแต่พี่ทงเฮ....รายนั้นน่ะมัวแต่วิ่งวุ่นเตรียมเอกสารสมัครงานน่ะสิ...ไม่รู้จะทำงานที่อื่นให้ยุ่งยากไปทำไม...ในเมื่ออีกไม่กี่ปีก็ต้องเข้ามารับหน้าที่ประธานต่อจากคุณพ่อแล้ว...”
แก้มขาวพองลม ดูน่ารักน่าชังเสียจนฮยอกแจอดไมได้ที่จะต้องเอื้อมมือเข้าไปหยิกเบาๆด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะพิมพ์ตอบอีเมลล์ที่ทำค้างเอาไว้ แต่มีหรือที่ซองมินจะอยู่เฉยๆไม่ยุ่งวุ่นวาย คนตัวเล็กปัดมือที่กำลังกดแป้นคีย์บอร์ดออกแล้วเลื่อนอ่านตั้งแต่ตัวอักษรแรก ยัน คำสุดท้ายที่พิมพ์ค้างเอาไว้
“....อ๋อ...ที่คุณจองซูวิ่งกระหืดกระหอบไปไหนไม่รู้แต่เช้า....ก็เรื่องจบ ของคิบอมที่อเมริกาในอาทิตย์หน้าใช่ไหมครับ”
“อื้ม...”
“แล้วคุณพ่อขาสั้น.....อย่ามองผมแบบนั้น...ก็พี่ไมได้ขายาวนี่นา” ฮยอกแจค้อนใส่คนตัวเล็กทันที “แล้วพอหมอนั่นกลับมา...พี่ก็จะให้ทำงานในบริษัทของเขาเลย อย่างนั้นหรือครับ??....”
“ก็คงใช่...”
“แล้ว....”
“ไปสอบได้แล้ว...” มือบางดันร่างอวบให้ลงจากตักก่อนจะขยี้หัวทุยๆของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องที่เอาแต่ใจที่สุดในตระกูล คนตัวเล็กกว่าบุ้ยหน้าเล็กน้อยหากน่าเอ็นดูในสายตาของอีกฝ่าย
“ถ้างั้นผมไปสอบก่อนนะ....พี่ฮยอคแจหอมแก้มอวยพรผมหน่อย”
ฮยอกแจมองหน้าเจ้าตัวเล็กอย่างชั่งใจ ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มนิ่มของคนตรงหน้า “ขอให้มั่วถูกนะพี่มั่นใจว่านายไมได้อ่านหนังสือมา...”
“ฮ่าฮ่า...พี่นี่รู้ไปซะทุกอย่างเลยนะ....งั้นผมไปล่ะ” ว่าแล้วร่างเล็กๆก็วิ่งทั่กๆออกไปเหมือนตอนเข้ามา
ดวงหน้าขาวหันมาให้ความสนใจกับอีเมลล์ที่ตนเขียนค้างเอาไว้อีกครั้ง... ก่อนดวงตากลมจะเหลือบไปเห็นกรอบรูปที่วางไว้บนโต๊ะทำงาน รอยยิ้มบางผุดขึ้นที่มุมปาก... มือเรียวเอื้อมไปลูบเบาๆที่ใบหน้าอ่อนโยนของบุคคลที่เขารักที่สุดในชีวิต....
“พ่อครับ....ผมรักพ่อมากนะ...”
กระซิบเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะไล่สายตาอ่านข้อความที่ส่งถึงเด็กในอุปการะอีกครั้ง....
คิม คิบอมเด็กดีของฉัน...
รีบๆมาที่โซลเร็วๆนะ...
รัก……….
คุณพ่อขายาวของเธอ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
5555+ ขออนุญาต รีไรท์.... ดีใจม๊าย... ที่กลับมา 555+ รู้นะว่ารออยู่น่ะ ก๊ากกก แต่ก็ไม่มาอัพ เฬวเนอะ ไรท์เตอร์เนี่ยTOT ขอโทดนะครับ ต่อแต่นี้ไป จะอัพบ่อยๆ(??????) บ่อยของซานนะT T แงแงแง
แต่บ่อยของซานขึ้นอยู่กับคอมเม้นด้วยอะ 55+ ที่กลับมาอัพอะ เพราะคอมเม้นจริงๆ ฮูๆ T T เห็นคอมเม้นอะ ถึงแบบ...เออยังมีคนอ่านของกูอยู่นะTOT แงแง
รักนะค๊าบบบบบ ^^"
ความคิดเห็น