ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 ห้าศาตรา...ห้าอาณาจักร
อาณาจักรโฮปแห่งเหล่าจอมเวทขาว....
“กษัตริย์ธีร์เมยาคิลสิ้นพระชนม์หรือ..เป็นไปได้ยังไง” ประมุขแห่งจอมเวทขาวถามเสนาคนสนิท
“เห็นผู้ส่งข่าวจากนิรอสทารัสบอกว่าทรงตกม้าขอรับ”
“...?” ประมุขชราทั้งงงทั้งอึ้ง
“ใช่ขอรับ ตกม้าสิ้นพระชนม์”
…………………..
ข้าว่าท่านควรส่งทูตานุทูตเพื่อบอกทางทาร์เดนเซียร์ว่าเราทราบข่าวแล้ว” ชายหนุ่มผู้นั่งข้างประมุขกล่าว
“ท่านเอลนาฮาน ตอนนี้ สิ่งที่เราควรทำก็คือเช่นนั้นแหละ...แต่นับวันข้ายิ่งชราภาพลงทุกที ท่านเป็นผู้รับตำแหน่งประมุขจอมเวทขาวต่อจากข้า เพราะฉะนั้น ข้าคงต้องให้ท่านไปแทนแล้วล่ะ” เสียงของ อาร์คโดมิเนียน ประมุขแห่งจอมเวทขาวเอ่ย สายตาคมมองไปยังเอลนาฮาน เด็กหนุ่มวัย24 ปี ผู้มีผมสีน้ำตาลเข้ม และตาสีอำพัน ผู้เป็นอนาคตของเหล่าจอมเวทขาว
“เพื่อตามพระประสงค์ของพระเจ้า” เอลนาฮานยิ้ม
“ดีแล้ว...จงทำเถิด”
กุบกับ~~กุบกับ~~กุบกับ~~
เอลนาฮานและผู้ติดตามจำนวนหนึ่งแต่งขบวนเกียรติยศ นำสาส์นไปยังทาร์เดนเซียร์ พร้อมด้วยเครื่องอิศริยยศของจอมเวทขาว นั่นคือ...ไม้เท้าเทพปิติ ไม้เท้าของประมุขแห่งอาณาจักรโฮป และนั่น เขตชายแดนกลางทุ่งกว้าง
“เราล่วงเข้าสู่อาณาจักรทาเดนเซียร์แล้ว ท่านเอลนาฮาน!” เชยามานสหายสนิทของว่าที่ประมุขหนุ่มบอก
“บอกให้ขบวนหยุดก่อนเถิด.....ใกล้ค่ำแล้ว เราจะพักกันที่นี่” ชายหนุ่มลงจากหลังม้าและหยิบอาหารว่างมาแทะเล่น
“ขอรับท่านเอลนาฮาน” เชยามานกล่าวและเดินจากไป
~~~~~~~~~~
ฝ่ายผู้ส่งข่าวจากทาร์เดนเซียร์อีกคณะก็เดินทางมาถึงมหานครแห่งจอมเวทดำ....นครฮารา ฝ่ายทวารบาลประจำสภาจอมเวทได้เชิญราชทูตไปพบกับประมุขแห่งจอมเวทดำ นั่นคือ ท่านอาคิววาลาร์ที่สอง ผู้พิชิตพ่อมดฝ่ายมืด
“เรียนท่านประมุข มีผู้ส่งสารจากเนทาเรอัสขอเข้าพบครับท่าน”
“อึม..ให้เค้าเข้ามา”
ซักพัก ก็ปรากฏบุรุษวัยฉกรรจ์หลายคนก้าวเข้ามา....พวกเขาก้มหัวแก่ประมุขเล็กน้อย
“พวกท่านคงเป็นคณะทูตจากทาร์เดนเซียร์สินะ..”
“ขอรับ ท่านประมุข”
อาคิววาลาร์จ้องหน้าทูตอย่างจับผิด“ดูสีหน้าพวกท่านไม่สู้ดีเลยนะ ที่เนทาเรอัสมีอะไรหรือ”
“เรียนท่านประมุข องค์กษัตริย์ธีร์เมยาคิลสิ้นพระชนม์แล้วขอรับ”
“อะไรนะ!!” ท่านประมุขลุกจากบัลลังก์ทันที “เมื่อไม่กี่เดือนมานี้ข้ายังไปงานเลี้ยงของเขาอยู่เลย”
“ฝ่าบาทประชวรมานานปีแล้วขอรับ เพิ่งจะมาเป็นหนักเมื่อไม่กี่วันมานี้”
เงียบกันไปซักพัก ประมุขจอมเวทดำก็เอ่ยขึ้น
“ถ้างั้น เจ้ามาโลคิลก็ได้ครองราชย์ต่อน่ะสิ.....เมื่อก่อนยังเห็นวิ่งพล่านอยู่รอบวังเลย”
“คาดว่าจะเป็นเช่นนั้น ท่านประมุข” ตัวแทนคณะทูตกล่าวและยิ้มที่มุมปาก
ท่านอาคิววาลาร์ปรบมือเรียกข้ารับใช้
เปาะ.....เปาะ......เปาะ
“พาท่านราชทูตไปยังห้องรับรองที” ท่านกล่าวกับบริวารของตน “ส่วนท่านทูต....เชิญพักให้หายเหนื่อยก่อน วันพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกัน”
หลังจากที่เหล่าบริวารนำราชทูตจากทาร์เดนเซียร์ไปยังห้องรับรองแล้ว อาคิววาลาร์ที่สองก็เข้าไปยังห้องทำงานของตน
ทันใด! เขาได้ร่ายมนต์สะเดาะกลอนประตูกล และเปิดเข้าไปสู่ห้องลับข้างในที่มืดมิด มีเพียงไฟสลัวๆที่ส่องจากห้องทำงานของจอมประมุขเท่านั้น พอเขาปิดประตูลง พลัน! ห้องก็มืดสนิทไร้ซึ่งแสงสว่าง..แต่เขาคือประมุขแห่งฮารา และเป็นเจ้าของห้องลับนี้ ย่อมหาทางแก้ได้แน่นอน......
และแล้ว!! เขา...มะงุมมะงาหราคลำหาอะไรซักอย่าง เป็นเวลาอึดใจนึงแล้ว
“เอ๊....ความจริงมันต้องอยู่แถวนี้นี่นา~~หายไปไหนล่ะหว่า..” และ ‘ โป๊ก!!!’
“โอ๊ะ โอ๊ย เจ็บวุ้ย...โดนหัวข้าเต็มๆเลย” ประมุขชราคลำศีรษะพลางบ่น และไปจับกับ ‘ไอ้บ้าที่มันชน
หัวข้า’ เข้า ก็รู้สึก...
“เอ๊ะ! คุ้นๆแฮะ รูปร่างแบบนี้ กลมๆแบบนี้~~” ว่าแล้วเขาก็ยิ้มออก พร้อมจับวัตถุที่มีลักษณะเป็น
คันโยกทรงสี่เหลี่ยม และดึงลงมา
- - - - ควับ- - - - -
ทันใดนั้น...ไฟก็เริ่มลุกโชนโหมขึ้นมาบนช่อคบเพลิงรูปนางเงือกที่ติดผนังห้อง ส่องเป็นทางสว่างไสว
ไปทั่ว....
“โฮะ โฮะ โฮะ ห้องข้านะเนี่ย...แหม ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมตั้งหลายปี เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยัง
เหมือนเดิมเลยแฮะ......เอ่อ ยกเว้นขี้ฝุ่นกับหยากไย่นะ” ประมุขชราชื่นชมห้องลับของตนเป็นการใหญ่
(ซึ่งทำอย่างกับว่ามันเป็นสวนสนุก)....แต่ อันที่จริงห้องนี้ก็น่าเข้าอยู่หรอกนะ เพราะมันเต็มไปด้วยทอง
แร่หายาก หินสูงค่า และตำราเวทมนตร์เก่าๆอยู่เต็มไปหมด เรียกได้ว่าห้องนี้มันเป็น ‘ท้องพระคลัง
ลับ’ ก็ได้ หรือที่ชาวบ้านมักเรียกว่า ‘ห้องเก็บของ’ ในบ้านไง...ในห้องนี้นอกจากจะมีสมบัติที่กล่าวไป
แล้ว ยังมีรูปวาดของประมุขจอมเวทดำในอดีต อยู่บนฝาผนังห้องหลายสิบบาน แต่อะไรคงไม่สะดุดตา
สุดๆ เท่ากับตู้ที่วางไว้หลังห้อง เหนือขึ้นไปมีหัวและเขากวางประดับอยู่ และนั่น!! มันเป็นตู้ทองทั้ง
อันเลย มีสิ่งที่วางไว้บนตู้...เป็นอะไรซักอย่าง คล้ายๆกับหีบใบใหญ่ ว่าแล้ว..ท่านจอมเวทก็เดินไปเปิด
หีบนั้นออกทันใดนั้น! มีแสงสว่างเรืองรองไปชั่วขณะและดับลง! พลัน...ปรากฏอาภรณ์ประดับกาย
ชิ้นหนึ่ง มันคือแหวน!!
“ไหนดูซิ...ยังอยู่ดีรึเปล่า” จอมเวทชรานำหีบยกมาดูใกล้ๆ และยิ้มอย่างพออกพอใจ
“ของคู่อาณาจักร......ธำมรงค์พิทักษ์หล้า ถึงเวลาที่เจ้าจะถูกนำออกมาอีกครั้ง”
แหวนสีนิลดำแวววาว เปล่งประกายได้ระยะหนึ่ง ท่านจอมเวทก็ค่อยๆปิดหีบลง....
~~~~~~
อาณาจักรอาเชนเรีย อาณาจักรของเหล่านักดาบและอัศวินทั้งหลาย
กษัตริย์เยฟุนเนห์ กำลังกลุ้มใจอย่างหนักกับการสวรรคตขององค์ธีร์เมยาคิลที่สอง
“เห็นทีเราคงต้องเรียกเหล่าเจ้าเมืองของแคว้นอัศวินทั้งหมดมาประชุมกันเสียแล้ว” เยฟุนเนห์รำพันกับ
ตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าหมอง..
เฟี้ยว~~~เฟี้ยว~~~
เสียงของวัตถุบางอย่างบินอยู่เหนือราชวังของเยฟุนเนห์ ร่อนลงมาสู่ลานด้านหน้าของปราสาท ด้วย
ความตกพระทัย พระองค์จึงรีบวิ่งออกมาดูทันที ปรากฏภาพแม่มดสาวสวมชุดคลุมสีน้ำตาลเข้ม
“สวัสดี ท่านเยฟุนเนห์” แม่มดสาวกล่าว “ไม่ได้เจอกันมานาน....รู้สึกท่านแก่ขึ้นเยอะเลยนะ”
“ใครจะไปสาวสวยได้ตลอดเหมือนท่านล่ะ ก็เล่นกินยาอายุวัฒนะมาตลอด 300 ปีเลยนี่นา” กษัตริย์วัย
ฉกรรจ์กล่าวและทำหน้าเย็นชา
“ท่านลืมไปแล้วหรือ ข้าเป็นแม่มดนะ! ข้าย่อมสามารถใช้ศาสตร์มนต์ดำทำทุกอย่างที่ต้องการได้”
“อ้อหรือ..?” กษัตริย์ดัดเสียงล้อเลียน
“แต่ท่านอย่าลืมว่าข้าก็ต้องตายเช่นเดียวกับพวกมนุษย์ธรรมดานะ แต่อย่างน้อยข้าก็ยังดูเด็กกว่าท่าน
หลายเท่าแล้วกัน...นะจ๊ะ”
“เอาล่ะๆ ข้าไม่เถียงกับท่านแล้ว...ไหน ให้ข้าดูความเป็นไปในทาร์เดนเซียร์หน่อยซิ”
ว่าแล้ว...แม่มดก็บ่นอยู่ในใจ
‘ข้าไม่ใช่ทาสแกนะยะ!!’........“เอาล่ะ ข้าจะร่ายมนต์เปิดม่านให้ท่านแล้วกัน..”(เห็นว่าแกเป็นเหลน
นะเฟ้ย!)
ทันใด! นางก็ยกมือขึ้นและยืดไปในอากาศทั้งสองข้าง และร่ายมนต์อย่างแผ่วเบา
“เวลโลด้า มิโรวาร์”
หมอกควันจำนวนมากไหลมารวมเป็นม่านอยู่หน้าแม่มดและกษัตริย์ กลายเป็นจอภาพขนาดใหญ่ และแล้ว!! ก็ปรากฏภาพของเรือนอภิบาล จากนั้น ภาพก็ทับซ้อนกันหลายๆภาพ และก็...ภาพแท่นศิลาสีเทาตั้งทะมึนอยู่ แต่ไม่ทันไร ก็มีเสียงเข้ามาแทรกเป็นระยะๆ
“เออนี่...ข้าว่า ท่านน่าจะทำแบบนี้กับโรงละครในอาณาจักรข้ามั่งนะ เผอิญว่าที่โรงละครหลวงกำลังขาดคนทำฉากอยู่พอดี”
“บังอาจ!!! จะบ้ารึ....ข้าเป็นย่าทวดเจ้านะ ตั้งแต่แรกแล้วนะแก พูดกันแบบคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อย่างนี้ต้องสั่งสอนซะหน่อยแล้ว.....เจ้าเหลนบ้า!!”
“ท่านจะทำอะไรข้าน่ะ.....อย่าน้า!” ทันใดนั้น! แม่มดย่าทวดก็เริ่มร่ายเวท...เยฟุนเนห์รีบอ้อนทันที
“โถ่ท่านย่า ข้าจะไม่พูดกับท่านแบบนี้อีกแล้ว....อย่าทำอะไรข้าเลยน้า~~”
นางคลายเวทและลดมือลง.... “เอาล่ะ มาเข้าเรื่องของเรากันดีกว่า” นางดัดเสียงให้อยู่ในสภาพปกติ “ตอนนี้ผลผลิตทางการเกษตรค่อนข้างจะดีมากแฮะ พ่อค้าทั้งหลายก็ยินดี๊ ยินดี.....”
เสียงของเยฟุนเนห์สอดขึ้น
“ครือ~ ไม่อยากรู้เรื่องนั้นอ่ะ”
“อ้าว!? แล้วเรื่องอะไรล่ะ บอกข้ามาสิ”
“ก็เอาแบบใกล้ๆลึกๆหน่อยสิท่าน....อย่าง งานพระศพที่เนทาเรอัส”
“พระศพหรือ...?”
“ทำไมท่านย่าแก่แล้วยังเข้าใจอะไรยากอีก” ทันใด! ท่านย่าก็เริ่มร่ายเวทอีกครั้ง
“อ่ะๆ เอาเป็นว่า เรื่องแต่งตั้งกษัตริย์องค์ใหม่ ท่านมีความเห็นว่าอย่างไรบ้าง” ท่านเยฟุนเนห์เปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ข้าน่ะหรอ? ....ข้าว่าเจ้าชายมาโลคิลสุดหล่อของข้าได้ครองราชย์แน่ๆ”
“ว่าไงนะ! มาโลคิลสุดหล่อ นี่ท่านกำลังจะบอกว่าคนที่ท่านปลื้มนักปลื้มหนาคือหมอเนี่ยน่ะหรอ!!”
“ใช่..แล้วเจ้าจะทำไม” ย่าทวดแสนสวยมองหน้าเหลนอย่างยียวน
“ข้าไม่ทำไมหรอก แค่กำลังทำใจ....แต่ว่า ท่านกับมาโลคิลอายุ เอ่อ ต่างกันตั้งกี่ร้อยปี”
“อย่ามายุ่งน่า!!”
คือว่า ย่าทวดน่ะเป็นคนที่อารมณ์เสียง่ายมาก แต่บทจะดีก็สุดประเสริฐเชียวล่ะ ส่วนตัวเหลนก็เป็นคน
กวนประสาท เวลาเจอหน้ากันทีไร ก็มักจะทะเลาะ(หรือกัด)กันทุกที เป็นมากว่า 50 ปีแล้ว
‘ไม่อยากเชื่อเลย’ เยฟุนเนห์รำพัน “ว่าแต่เราก็ต้องไปพิธีราชาภิเษกน่ะสิ...ท่านย่า”
“ถูกแล้ว เจ้าจะต้องนำศาสตราวุธล้ำค่าไปปราบดาภิเษกกษัตริย์องค์ใหม่......เจ้าไม่เคยไปร่วมพิธีใช่ใหม?”
“ก็ใช่ ข้าครองราชย์ได้ยี่สิบกว่าปีเอง” ท่านเยฟุนเนห์กล่าว “ข้าบอกตรงๆเลยนะ ข้ากลัวทำอะไรเงอะงะเวลาอยู่ในพิธี”
“เจ้าเป็นหน้าเป็นตาของอาณาจักรนะ เยฟุนเนห์ จงเชื่อมั่นในตัวเองเถิด...”แม่มดลาเรียยิ้มอย่างจริงใจให้เหลน(ในรอบหลายปี)
“แหม...เวลาท่านย่ายิ้มสวยดีเนอะ นี่ถ้าเป็นผู้หญิงธรรมดาข้าขอแต่งงานไปนานแล้ว” (น่าน~~พูดไปได้)
“เจ้าชมหรือประชดน่ะ!...ไอที่บอกว่าผู้หญิงธรรมดา”
“ข้าชมจริงๆ ว่าแต่...ดาบที่จะใช้ปราบดาภิเษกน่ะ อยู่บนหอคอยท้องนภาใช่หรือเปล่า?”
“อึม...ขอคิดดูก่อนนะ” นางไตร่ตรองซักครู่หนึ่งและเอ่ยตอบ “ใช่..”
“ที่มันปิดผนึกกับแท่นหินน่ะหรือ!! ข้าจะเอาออกได้ไงล่ะ”
“......”
“โถ่เหลนข้า” นางมองด้วยแววตาดูถูก “เจ้าเป็นประมุขของเหล่าอัศวินนะ เรื่องแค่นี้คิดไม่ออกเชียวหรือ”
“อย่ามองข้าแบบนั้นสิท่าน ข้าไม่เคยลองใช้มันนี่”
“เจ้าหาทางเองแล้วกัน อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ใช้ความคิดสิ”
“อ้าว.....ท่านก็ช่วยข้าสิ! ข้าไม่เอาหรอกนะ ทำคนเดียวน่ะ”
“อาๆ แค่เปิดผนึกหินใช่ไม๊ ทำให้ก็ได้” นางตอบอย่างเอือมระอา
“ไม่~~ ท่านควรไปทาร์เดนเซียร์ด้วย” ประมุขอายุย่าง 35 ทำสายตาแบบแมวน่าสงสาร
“เออ ได้ๆๆ ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน” แม่มดลาเรียรีบตอบรับอย่างเสียไม่ได้ ‘ก็เรามีเหลนแค่คนเดียวนี่’
“ขอบคุณท่านย่า ท่านใจดีที่สุดเลย เชิญไปพักผ่อนเถิด” ประมุขอัศวินยิ้มอย่างหน้าบาน...
“แหม...ทีได้ก็ไล่ข้าเลยนะ คอยดูทีข้าบ้างเถอะ”
อาณาจักรโฮปแห่งเหล่าจอมเวทขาว....
“กษัตริย์ธีร์เมยาคิลสิ้นพระชนม์หรือ..เป็นไปได้ยังไง” ประมุขแห่งจอมเวทขาวถามเสนาคนสนิท
“เห็นผู้ส่งข่าวจากนิรอสทารัสบอกว่าทรงตกม้าขอรับ”
“...?” ประมุขชราทั้งงงทั้งอึ้ง
“ใช่ขอรับ ตกม้าสิ้นพระชนม์”
…………………..
ข้าว่าท่านควรส่งทูตานุทูตเพื่อบอกทางทาร์เดนเซียร์ว่าเราทราบข่าวแล้ว” ชายหนุ่มผู้นั่งข้างประมุขกล่าว
“ท่านเอลนาฮาน ตอนนี้ สิ่งที่เราควรทำก็คือเช่นนั้นแหละ...แต่นับวันข้ายิ่งชราภาพลงทุกที ท่านเป็นผู้รับตำแหน่งประมุขจอมเวทขาวต่อจากข้า เพราะฉะนั้น ข้าคงต้องให้ท่านไปแทนแล้วล่ะ” เสียงของ อาร์คโดมิเนียน ประมุขแห่งจอมเวทขาวเอ่ย สายตาคมมองไปยังเอลนาฮาน เด็กหนุ่มวัย24 ปี ผู้มีผมสีน้ำตาลเข้ม และตาสีอำพัน ผู้เป็นอนาคตของเหล่าจอมเวทขาว
“เพื่อตามพระประสงค์ของพระเจ้า” เอลนาฮานยิ้ม
“ดีแล้ว...จงทำเถิด”
กุบกับ~~กุบกับ~~กุบกับ~~
เอลนาฮานและผู้ติดตามจำนวนหนึ่งแต่งขบวนเกียรติยศ นำสาส์นไปยังทาร์เดนเซียร์ พร้อมด้วยเครื่องอิศริยยศของจอมเวทขาว นั่นคือ...ไม้เท้าเทพปิติ ไม้เท้าของประมุขแห่งอาณาจักรโฮป และนั่น เขตชายแดนกลางทุ่งกว้าง
“เราล่วงเข้าสู่อาณาจักรทาเดนเซียร์แล้ว ท่านเอลนาฮาน!” เชยามานสหายสนิทของว่าที่ประมุขหนุ่มบอก
“บอกให้ขบวนหยุดก่อนเถิด.....ใกล้ค่ำแล้ว เราจะพักกันที่นี่” ชายหนุ่มลงจากหลังม้าและหยิบอาหารว่างมาแทะเล่น
“ขอรับท่านเอลนาฮาน” เชยามานกล่าวและเดินจากไป
~~~~~~~~~~
ฝ่ายผู้ส่งข่าวจากทาร์เดนเซียร์อีกคณะก็เดินทางมาถึงมหานครแห่งจอมเวทดำ....นครฮารา ฝ่ายทวารบาลประจำสภาจอมเวทได้เชิญราชทูตไปพบกับประมุขแห่งจอมเวทดำ นั่นคือ ท่านอาคิววาลาร์ที่สอง ผู้พิชิตพ่อมดฝ่ายมืด
“เรียนท่านประมุข มีผู้ส่งสารจากเนทาเรอัสขอเข้าพบครับท่าน”
“อึม..ให้เค้าเข้ามา”
ซักพัก ก็ปรากฏบุรุษวัยฉกรรจ์หลายคนก้าวเข้ามา....พวกเขาก้มหัวแก่ประมุขเล็กน้อย
“พวกท่านคงเป็นคณะทูตจากทาร์เดนเซียร์สินะ..”
“ขอรับ ท่านประมุข”
อาคิววาลาร์จ้องหน้าทูตอย่างจับผิด“ดูสีหน้าพวกท่านไม่สู้ดีเลยนะ ที่เนทาเรอัสมีอะไรหรือ”
“เรียนท่านประมุข องค์กษัตริย์ธีร์เมยาคิลสิ้นพระชนม์แล้วขอรับ”
“อะไรนะ!!” ท่านประมุขลุกจากบัลลังก์ทันที “เมื่อไม่กี่เดือนมานี้ข้ายังไปงานเลี้ยงของเขาอยู่เลย”
“ฝ่าบาทประชวรมานานปีแล้วขอรับ เพิ่งจะมาเป็นหนักเมื่อไม่กี่วันมานี้”
เงียบกันไปซักพัก ประมุขจอมเวทดำก็เอ่ยขึ้น
“ถ้างั้น เจ้ามาโลคิลก็ได้ครองราชย์ต่อน่ะสิ.....เมื่อก่อนยังเห็นวิ่งพล่านอยู่รอบวังเลย”
“คาดว่าจะเป็นเช่นนั้น ท่านประมุข” ตัวแทนคณะทูตกล่าวและยิ้มที่มุมปาก
ท่านอาคิววาลาร์ปรบมือเรียกข้ารับใช้
เปาะ.....เปาะ......เปาะ
“พาท่านราชทูตไปยังห้องรับรองที” ท่านกล่าวกับบริวารของตน “ส่วนท่านทูต....เชิญพักให้หายเหนื่อยก่อน วันพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกัน”
หลังจากที่เหล่าบริวารนำราชทูตจากทาร์เดนเซียร์ไปยังห้องรับรองแล้ว อาคิววาลาร์ที่สองก็เข้าไปยังห้องทำงานของตน
ทันใด! เขาได้ร่ายมนต์สะเดาะกลอนประตูกล และเปิดเข้าไปสู่ห้องลับข้างในที่มืดมิด มีเพียงไฟสลัวๆที่ส่องจากห้องทำงานของจอมประมุขเท่านั้น พอเขาปิดประตูลง พลัน! ห้องก็มืดสนิทไร้ซึ่งแสงสว่าง..แต่เขาคือประมุขแห่งฮารา และเป็นเจ้าของห้องลับนี้ ย่อมหาทางแก้ได้แน่นอน......
และแล้ว!! เขา...มะงุมมะงาหราคลำหาอะไรซักอย่าง เป็นเวลาอึดใจนึงแล้ว
“เอ๊....ความจริงมันต้องอยู่แถวนี้นี่นา~~หายไปไหนล่ะหว่า..” และ ‘ โป๊ก!!!’
“โอ๊ะ โอ๊ย เจ็บวุ้ย...โดนหัวข้าเต็มๆเลย” ประมุขชราคลำศีรษะพลางบ่น และไปจับกับ ‘ไอ้บ้าที่มันชน
หัวข้า’ เข้า ก็รู้สึก...
“เอ๊ะ! คุ้นๆแฮะ รูปร่างแบบนี้ กลมๆแบบนี้~~” ว่าแล้วเขาก็ยิ้มออก พร้อมจับวัตถุที่มีลักษณะเป็น
คันโยกทรงสี่เหลี่ยม และดึงลงมา
- - - - ควับ- - - - -
ทันใดนั้น...ไฟก็เริ่มลุกโชนโหมขึ้นมาบนช่อคบเพลิงรูปนางเงือกที่ติดผนังห้อง ส่องเป็นทางสว่างไสว
ไปทั่ว....
“โฮะ โฮะ โฮะ ห้องข้านะเนี่ย...แหม ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมตั้งหลายปี เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยัง
เหมือนเดิมเลยแฮะ......เอ่อ ยกเว้นขี้ฝุ่นกับหยากไย่นะ” ประมุขชราชื่นชมห้องลับของตนเป็นการใหญ่
(ซึ่งทำอย่างกับว่ามันเป็นสวนสนุก)....แต่ อันที่จริงห้องนี้ก็น่าเข้าอยู่หรอกนะ เพราะมันเต็มไปด้วยทอง
แร่หายาก หินสูงค่า และตำราเวทมนตร์เก่าๆอยู่เต็มไปหมด เรียกได้ว่าห้องนี้มันเป็น ‘ท้องพระคลัง
ลับ’ ก็ได้ หรือที่ชาวบ้านมักเรียกว่า ‘ห้องเก็บของ’ ในบ้านไง...ในห้องนี้นอกจากจะมีสมบัติที่กล่าวไป
แล้ว ยังมีรูปวาดของประมุขจอมเวทดำในอดีต อยู่บนฝาผนังห้องหลายสิบบาน แต่อะไรคงไม่สะดุดตา
สุดๆ เท่ากับตู้ที่วางไว้หลังห้อง เหนือขึ้นไปมีหัวและเขากวางประดับอยู่ และนั่น!! มันเป็นตู้ทองทั้ง
อันเลย มีสิ่งที่วางไว้บนตู้...เป็นอะไรซักอย่าง คล้ายๆกับหีบใบใหญ่ ว่าแล้ว..ท่านจอมเวทก็เดินไปเปิด
หีบนั้นออกทันใดนั้น! มีแสงสว่างเรืองรองไปชั่วขณะและดับลง! พลัน...ปรากฏอาภรณ์ประดับกาย
ชิ้นหนึ่ง มันคือแหวน!!
“ไหนดูซิ...ยังอยู่ดีรึเปล่า” จอมเวทชรานำหีบยกมาดูใกล้ๆ และยิ้มอย่างพออกพอใจ
“ของคู่อาณาจักร......ธำมรงค์พิทักษ์หล้า ถึงเวลาที่เจ้าจะถูกนำออกมาอีกครั้ง”
แหวนสีนิลดำแวววาว เปล่งประกายได้ระยะหนึ่ง ท่านจอมเวทก็ค่อยๆปิดหีบลง....
~~~~~~
อาณาจักรอาเชนเรีย อาณาจักรของเหล่านักดาบและอัศวินทั้งหลาย
กษัตริย์เยฟุนเนห์ กำลังกลุ้มใจอย่างหนักกับการสวรรคตขององค์ธีร์เมยาคิลที่สอง
“เห็นทีเราคงต้องเรียกเหล่าเจ้าเมืองของแคว้นอัศวินทั้งหมดมาประชุมกันเสียแล้ว” เยฟุนเนห์รำพันกับ
ตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าหมอง..
เฟี้ยว~~~เฟี้ยว~~~
เสียงของวัตถุบางอย่างบินอยู่เหนือราชวังของเยฟุนเนห์ ร่อนลงมาสู่ลานด้านหน้าของปราสาท ด้วย
ความตกพระทัย พระองค์จึงรีบวิ่งออกมาดูทันที ปรากฏภาพแม่มดสาวสวมชุดคลุมสีน้ำตาลเข้ม
“สวัสดี ท่านเยฟุนเนห์” แม่มดสาวกล่าว “ไม่ได้เจอกันมานาน....รู้สึกท่านแก่ขึ้นเยอะเลยนะ”
“ใครจะไปสาวสวยได้ตลอดเหมือนท่านล่ะ ก็เล่นกินยาอายุวัฒนะมาตลอด 300 ปีเลยนี่นา” กษัตริย์วัย
ฉกรรจ์กล่าวและทำหน้าเย็นชา
“ท่านลืมไปแล้วหรือ ข้าเป็นแม่มดนะ! ข้าย่อมสามารถใช้ศาสตร์มนต์ดำทำทุกอย่างที่ต้องการได้”
“อ้อหรือ..?” กษัตริย์ดัดเสียงล้อเลียน
“แต่ท่านอย่าลืมว่าข้าก็ต้องตายเช่นเดียวกับพวกมนุษย์ธรรมดานะ แต่อย่างน้อยข้าก็ยังดูเด็กกว่าท่าน
หลายเท่าแล้วกัน...นะจ๊ะ”
“เอาล่ะๆ ข้าไม่เถียงกับท่านแล้ว...ไหน ให้ข้าดูความเป็นไปในทาร์เดนเซียร์หน่อยซิ”
ว่าแล้ว...แม่มดก็บ่นอยู่ในใจ
‘ข้าไม่ใช่ทาสแกนะยะ!!’........“เอาล่ะ ข้าจะร่ายมนต์เปิดม่านให้ท่านแล้วกัน..”(เห็นว่าแกเป็นเหลน
นะเฟ้ย!)
ทันใด! นางก็ยกมือขึ้นและยืดไปในอากาศทั้งสองข้าง และร่ายมนต์อย่างแผ่วเบา
“เวลโลด้า มิโรวาร์”
หมอกควันจำนวนมากไหลมารวมเป็นม่านอยู่หน้าแม่มดและกษัตริย์ กลายเป็นจอภาพขนาดใหญ่ และแล้ว!! ก็ปรากฏภาพของเรือนอภิบาล จากนั้น ภาพก็ทับซ้อนกันหลายๆภาพ และก็...ภาพแท่นศิลาสีเทาตั้งทะมึนอยู่ แต่ไม่ทันไร ก็มีเสียงเข้ามาแทรกเป็นระยะๆ
“เออนี่...ข้าว่า ท่านน่าจะทำแบบนี้กับโรงละครในอาณาจักรข้ามั่งนะ เผอิญว่าที่โรงละครหลวงกำลังขาดคนทำฉากอยู่พอดี”
“บังอาจ!!! จะบ้ารึ....ข้าเป็นย่าทวดเจ้านะ ตั้งแต่แรกแล้วนะแก พูดกันแบบคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อย่างนี้ต้องสั่งสอนซะหน่อยแล้ว.....เจ้าเหลนบ้า!!”
“ท่านจะทำอะไรข้าน่ะ.....อย่าน้า!” ทันใดนั้น! แม่มดย่าทวดก็เริ่มร่ายเวท...เยฟุนเนห์รีบอ้อนทันที
“โถ่ท่านย่า ข้าจะไม่พูดกับท่านแบบนี้อีกแล้ว....อย่าทำอะไรข้าเลยน้า~~”
นางคลายเวทและลดมือลง.... “เอาล่ะ มาเข้าเรื่องของเรากันดีกว่า” นางดัดเสียงให้อยู่ในสภาพปกติ “ตอนนี้ผลผลิตทางการเกษตรค่อนข้างจะดีมากแฮะ พ่อค้าทั้งหลายก็ยินดี๊ ยินดี.....”
เสียงของเยฟุนเนห์สอดขึ้น
“ครือ~ ไม่อยากรู้เรื่องนั้นอ่ะ”
“อ้าว!? แล้วเรื่องอะไรล่ะ บอกข้ามาสิ”
“ก็เอาแบบใกล้ๆลึกๆหน่อยสิท่าน....อย่าง งานพระศพที่เนทาเรอัส”
“พระศพหรือ...?”
“ทำไมท่านย่าแก่แล้วยังเข้าใจอะไรยากอีก” ทันใด! ท่านย่าก็เริ่มร่ายเวทอีกครั้ง
“อ่ะๆ เอาเป็นว่า เรื่องแต่งตั้งกษัตริย์องค์ใหม่ ท่านมีความเห็นว่าอย่างไรบ้าง” ท่านเยฟุนเนห์เปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ข้าน่ะหรอ? ....ข้าว่าเจ้าชายมาโลคิลสุดหล่อของข้าได้ครองราชย์แน่ๆ”
“ว่าไงนะ! มาโลคิลสุดหล่อ นี่ท่านกำลังจะบอกว่าคนที่ท่านปลื้มนักปลื้มหนาคือหมอเนี่ยน่ะหรอ!!”
“ใช่..แล้วเจ้าจะทำไม” ย่าทวดแสนสวยมองหน้าเหลนอย่างยียวน
“ข้าไม่ทำไมหรอก แค่กำลังทำใจ....แต่ว่า ท่านกับมาโลคิลอายุ เอ่อ ต่างกันตั้งกี่ร้อยปี”
“อย่ามายุ่งน่า!!”
คือว่า ย่าทวดน่ะเป็นคนที่อารมณ์เสียง่ายมาก แต่บทจะดีก็สุดประเสริฐเชียวล่ะ ส่วนตัวเหลนก็เป็นคน
กวนประสาท เวลาเจอหน้ากันทีไร ก็มักจะทะเลาะ(หรือกัด)กันทุกที เป็นมากว่า 50 ปีแล้ว
‘ไม่อยากเชื่อเลย’ เยฟุนเนห์รำพัน “ว่าแต่เราก็ต้องไปพิธีราชาภิเษกน่ะสิ...ท่านย่า”
“ถูกแล้ว เจ้าจะต้องนำศาสตราวุธล้ำค่าไปปราบดาภิเษกกษัตริย์องค์ใหม่......เจ้าไม่เคยไปร่วมพิธีใช่ใหม?”
“ก็ใช่ ข้าครองราชย์ได้ยี่สิบกว่าปีเอง” ท่านเยฟุนเนห์กล่าว “ข้าบอกตรงๆเลยนะ ข้ากลัวทำอะไรเงอะงะเวลาอยู่ในพิธี”
“เจ้าเป็นหน้าเป็นตาของอาณาจักรนะ เยฟุนเนห์ จงเชื่อมั่นในตัวเองเถิด...”แม่มดลาเรียยิ้มอย่างจริงใจให้เหลน(ในรอบหลายปี)
“แหม...เวลาท่านย่ายิ้มสวยดีเนอะ นี่ถ้าเป็นผู้หญิงธรรมดาข้าขอแต่งงานไปนานแล้ว” (น่าน~~พูดไปได้)
“เจ้าชมหรือประชดน่ะ!...ไอที่บอกว่าผู้หญิงธรรมดา”
“ข้าชมจริงๆ ว่าแต่...ดาบที่จะใช้ปราบดาภิเษกน่ะ อยู่บนหอคอยท้องนภาใช่หรือเปล่า?”
“อึม...ขอคิดดูก่อนนะ” นางไตร่ตรองซักครู่หนึ่งและเอ่ยตอบ “ใช่..”
“ที่มันปิดผนึกกับแท่นหินน่ะหรือ!! ข้าจะเอาออกได้ไงล่ะ”
“......”
“โถ่เหลนข้า” นางมองด้วยแววตาดูถูก “เจ้าเป็นประมุขของเหล่าอัศวินนะ เรื่องแค่นี้คิดไม่ออกเชียวหรือ”
“อย่ามองข้าแบบนั้นสิท่าน ข้าไม่เคยลองใช้มันนี่”
“เจ้าหาทางเองแล้วกัน อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ใช้ความคิดสิ”
“อ้าว.....ท่านก็ช่วยข้าสิ! ข้าไม่เอาหรอกนะ ทำคนเดียวน่ะ”
“อาๆ แค่เปิดผนึกหินใช่ไม๊ ทำให้ก็ได้” นางตอบอย่างเอือมระอา
“ไม่~~ ท่านควรไปทาร์เดนเซียร์ด้วย” ประมุขอายุย่าง 35 ทำสายตาแบบแมวน่าสงสาร
“เออ ได้ๆๆ ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน” แม่มดลาเรียรีบตอบรับอย่างเสียไม่ได้ ‘ก็เรามีเหลนแค่คนเดียวนี่’
“ขอบคุณท่านย่า ท่านใจดีที่สุดเลย เชิญไปพักผ่อนเถิด” ประมุขอัศวินยิ้มอย่างหน้าบาน...
“แหม...ทีได้ก็ไล่ข้าเลยนะ คอยดูทีข้าบ้างเถอะ”
อาณาจักรโฮปแห่งเหล่าจอมเวทขาว....
“กษัตริย์ธีร์เมยาคิลสิ้นพระชนม์หรือ..เป็นไปได้ยังไง” ประมุขแห่งจอมเวทขาวถามเสนาคนสนิท
“เห็นผู้ส่งข่าวจากนิรอสทารัสบอกว่าทรงตกม้าขอรับ”
“...?” ประมุขชราทั้งงงทั้งอึ้ง
“ใช่ขอรับ ตกม้าสิ้นพระชนม์”
…………………..
ข้าว่าท่านควรส่งทูตานุทูตเพื่อบอกทางทาร์เดนเซียร์ว่าเราทราบข่าวแล้ว” ชายหนุ่มผู้นั่งข้างประมุขกล่าว
“ท่านเอลนาฮาน ตอนนี้ สิ่งที่เราควรทำก็คือเช่นนั้นแหละ...แต่นับวันข้ายิ่งชราภาพลงทุกที ท่านเป็นผู้รับตำแหน่งประมุขจอมเวทขาวต่อจากข้า เพราะฉะนั้น ข้าคงต้องให้ท่านไปแทนแล้วล่ะ” เสียงของ อาร์คโดมิเนียน ประมุขแห่งจอมเวทขาวเอ่ย สายตาคมมองไปยังเอลนาฮาน เด็กหนุ่มวัย24 ปี ผู้มีผมสีน้ำตาลเข้ม และตาสีอำพัน ผู้เป็นอนาคตของเหล่าจอมเวทขาว
“เพื่อตามพระประสงค์ของพระเจ้า” เอลนาฮานยิ้ม
“ดีแล้ว...จงทำเถิด”
กุบกับ~~กุบกับ~~กุบกับ~~
เอลนาฮานและผู้ติดตามจำนวนหนึ่งแต่งขบวนเกียรติยศ นำสาส์นไปยังทาร์เดนเซียร์ พร้อมด้วยเครื่องอิศริยยศของจอมเวทขาว นั่นคือ...ไม้เท้าเทพปิติ ไม้เท้าของประมุขแห่งอาณาจักรโฮป และนั่น เขตชายแดนกลางทุ่งกว้าง
“เราล่วงเข้าสู่อาณาจักรทาเดนเซียร์แล้ว ท่านเอลนาฮาน!” เชยามานสหายสนิทของว่าที่ประมุขหนุ่มบอก
“บอกให้ขบวนหยุดก่อนเถิด.....ใกล้ค่ำแล้ว เราจะพักกันที่นี่” ชายหนุ่มลงจากหลังม้าและหยิบอาหารว่างมาแทะเล่น
“ขอรับท่านเอลนาฮาน” เชยามานกล่าวและเดินจากไป
~~~~~~~~~~
ฝ่ายผู้ส่งข่าวจากทาร์เดนเซียร์อีกคณะก็เดินทางมาถึงมหานครแห่งจอมเวทดำ....นครฮารา ฝ่ายทวารบาลประจำสภาจอมเวทได้เชิญราชทูตไปพบกับประมุขแห่งจอมเวทดำ นั่นคือ ท่านอาคิววาลาร์ที่สอง ผู้พิชิตพ่อมดฝ่ายมืด
“เรียนท่านประมุข มีผู้ส่งสารจากเนทาเรอัสขอเข้าพบครับท่าน”
“อึม..ให้เค้าเข้ามา”
ซักพัก ก็ปรากฏบุรุษวัยฉกรรจ์หลายคนก้าวเข้ามา....พวกเขาก้มหัวแก่ประมุขเล็กน้อย
“พวกท่านคงเป็นคณะทูตจากทาร์เดนเซียร์สินะ..”
“ขอรับ ท่านประมุข”
อาคิววาลาร์จ้องหน้าทูตอย่างจับผิด“ดูสีหน้าพวกท่านไม่สู้ดีเลยนะ ที่เนทาเรอัสมีอะไรหรือ”
“เรียนท่านประมุข องค์กษัตริย์ธีร์เมยาคิลสิ้นพระชนม์แล้วขอรับ”
“อะไรนะ!!” ท่านประมุขลุกจากบัลลังก์ทันที “เมื่อไม่กี่เดือนมานี้ข้ายังไปงานเลี้ยงของเขาอยู่เลย”
“ฝ่าบาทประชวรมานานปีแล้วขอรับ เพิ่งจะมาเป็นหนักเมื่อไม่กี่วันมานี้”
เงียบกันไปซักพัก ประมุขจอมเวทดำก็เอ่ยขึ้น
“ถ้างั้น เจ้ามาโลคิลก็ได้ครองราชย์ต่อน่ะสิ.....เมื่อก่อนยังเห็นวิ่งพล่านอยู่รอบวังเลย”
“คาดว่าจะเป็นเช่นนั้น ท่านประมุข” ตัวแทนคณะทูตกล่าวและยิ้มที่มุมปาก
ท่านอาคิววาลาร์ปรบมือเรียกข้ารับใช้
เปาะ.....เปาะ......เปาะ
“พาท่านราชทูตไปยังห้องรับรองที” ท่านกล่าวกับบริวารของตน “ส่วนท่านทูต....เชิญพักให้หายเหนื่อยก่อน วันพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกัน”
หลังจากที่เหล่าบริวารนำราชทูตจากทาร์เดนเซียร์ไปยังห้องรับรองแล้ว อาคิววาลาร์ที่สองก็เข้าไปยังห้องทำงานของตน
ทันใด! เขาได้ร่ายมนต์สะเดาะกลอนประตูกล และเปิดเข้าไปสู่ห้องลับข้างในที่มืดมิด มีเพียงไฟสลัวๆที่ส่องจากห้องทำงานของจอมประมุขเท่านั้น พอเขาปิดประตูลง พลัน! ห้องก็มืดสนิทไร้ซึ่งแสงสว่าง..แต่เขาคือประมุขแห่งฮารา และเป็นเจ้าของห้องลับนี้ ย่อมหาทางแก้ได้แน่นอน......
และแล้ว!! เขา...มะงุมมะงาหราคลำหาอะไรซักอย่าง เป็นเวลาอึดใจนึงแล้ว
“เอ๊....ความจริงมันต้องอยู่แถวนี้นี่นา~~หายไปไหนล่ะหว่า..” และ ‘ โป๊ก!!!’
“โอ๊ะ โอ๊ย เจ็บวุ้ย...โดนหัวข้าเต็มๆเลย” ประมุขชราคลำศีรษะพลางบ่น และไปจับกับ ‘ไอ้บ้าที่มันชน
หัวข้า’ เข้า ก็รู้สึก...
“เอ๊ะ! คุ้นๆแฮะ รูปร่างแบบนี้ กลมๆแบบนี้~~” ว่าแล้วเขาก็ยิ้มออก พร้อมจับวัตถุที่มีลักษณะเป็น
คันโยกทรงสี่เหลี่ยม และดึงลงมา
- - - - ควับ- - - - -
ทันใดนั้น...ไฟก็เริ่มลุกโชนโหมขึ้นมาบนช่อคบเพลิงรูปนางเงือกที่ติดผนังห้อง ส่องเป็นทางสว่างไสว
ไปทั่ว....
“โฮะ โฮะ โฮะ ห้องข้านะเนี่ย...แหม ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมตั้งหลายปี เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยัง
เหมือนเดิมเลยแฮะ......เอ่อ ยกเว้นขี้ฝุ่นกับหยากไย่นะ” ประมุขชราชื่นชมห้องลับของตนเป็นการใหญ่
(ซึ่งทำอย่างกับว่ามันเป็นสวนสนุก)....แต่ อันที่จริงห้องนี้ก็น่าเข้าอยู่หรอกนะ เพราะมันเต็มไปด้วยทอง
แร่หายาก หินสูงค่า และตำราเวทมนตร์เก่าๆอยู่เต็มไปหมด เรียกได้ว่าห้องนี้มันเป็น ‘ท้องพระคลัง
ลับ’ ก็ได้ หรือที่ชาวบ้านมักเรียกว่า ‘ห้องเก็บของ’ ในบ้านไง...ในห้องนี้นอกจากจะมีสมบัติที่กล่าวไป
แล้ว ยังมีรูปวาดของประมุขจอมเวทดำในอดีต อยู่บนฝาผนังห้องหลายสิบบาน แต่อะไรคงไม่สะดุดตา
สุดๆ เท่ากับตู้ที่วางไว้หลังห้อง เหนือขึ้นไปมีหัวและเขากวางประดับอยู่ และนั่น!! มันเป็นตู้ทองทั้ง
อันเลย มีสิ่งที่วางไว้บนตู้...เป็นอะไรซักอย่าง คล้ายๆกับหีบใบใหญ่ ว่าแล้ว..ท่านจอมเวทก็เดินไปเปิด
หีบนั้นออกทันใดนั้น! มีแสงสว่างเรืองรองไปชั่วขณะและดับลง! พลัน...ปรากฏอาภรณ์ประดับกาย
ชิ้นหนึ่ง มันคือแหวน!!
“ไหนดูซิ...ยังอยู่ดีรึเปล่า” จอมเวทชรานำหีบยกมาดูใกล้ๆ และยิ้มอย่างพออกพอใจ
“ของคู่อาณาจักร......ธำมรงค์พิทักษ์หล้า ถึงเวลาที่เจ้าจะถูกนำออกมาอีกครั้ง”
แหวนสีนิลดำแวววาว เปล่งประกายได้ระยะหนึ่ง ท่านจอมเวทก็ค่อยๆปิดหีบลง....
~~~~~~
อาณาจักรอาเชนเรีย อาณาจักรของเหล่านักดาบและอัศวินทั้งหลาย
กษัตริย์เยฟุนเนห์ กำลังกลุ้มใจอย่างหนักกับการสวรรคตขององค์ธีร์เมยาคิลที่สอง
“เห็นทีเราคงต้องเรียกเหล่าเจ้าเมืองของแคว้นอัศวินทั้งหมดมาประชุมกันเสียแล้ว” เยฟุนเนห์รำพันกับ
ตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าหมอง..
เฟี้ยว~~~เฟี้ยว~~~
เสียงของวัตถุบางอย่างบินอยู่เหนือราชวังของเยฟุนเนห์ ร่อนลงมาสู่ลานด้านหน้าของปราสาท ด้วย
ความตกพระทัย พระองค์จึงรีบวิ่งออกมาดูทันที ปรากฏภาพแม่มดสาวสวมชุดคลุมสีน้ำตาลเข้ม
“สวัสดี ท่านเยฟุนเนห์” แม่มดสาวกล่าว “ไม่ได้เจอกันมานาน....รู้สึกท่านแก่ขึ้นเยอะเลยนะ”
“ใครจะไปสาวสวยได้ตลอดเหมือนท่านล่ะ ก็เล่นกินยาอายุวัฒนะมาตลอด 300 ปีเลยนี่นา” กษัตริย์วัย
ฉกรรจ์กล่าวและทำหน้าเย็นชา
“ท่านลืมไปแล้วหรือ ข้าเป็นแม่มดนะ! ข้าย่อมสามารถใช้ศาสตร์มนต์ดำทำทุกอย่างที่ต้องการได้”
“อ้อหรือ..?” กษัตริย์ดัดเสียงล้อเลียน
“แต่ท่านอย่าลืมว่าข้าก็ต้องตายเช่นเดียวกับพวกมนุษย์ธรรมดานะ แต่อย่างน้อยข้าก็ยังดูเด็กกว่าท่าน
หลายเท่าแล้วกัน...นะจ๊ะ”
“เอาล่ะๆ ข้าไม่เถียงกับท่านแล้ว...ไหน ให้ข้าดูความเป็นไปในทาร์เดนเซียร์หน่อยซิ”
ว่าแล้ว...แม่มดก็บ่นอยู่ในใจ
‘ข้าไม่ใช่ทาสแกนะยะ!!’........“เอาล่ะ ข้าจะร่ายมนต์เปิดม่านให้ท่านแล้วกัน..”(เห็นว่าแกเป็นเหลน
นะเฟ้ย!)
ทันใด! นางก็ยกมือขึ้นและยืดไปในอากาศทั้งสองข้าง และร่ายมนต์อย่างแผ่วเบา
“เวลโลด้า มิโรวาร์”
หมอกควันจำนวนมากไหลมารวมเป็นม่านอยู่หน้าแม่มดและกษัตริย์ กลายเป็นจอภาพขนาดใหญ่ และแล้ว!! ก็ปรากฏภาพของเรือนอภิบาล จากนั้น ภาพก็ทับซ้อนกันหลายๆภาพ และก็...ภาพแท่นศิลาสีเทาตั้งทะมึนอยู่ แต่ไม่ทันไร ก็มีเสียงเข้ามาแทรกเป็นระยะๆ
“เออนี่...ข้าว่า ท่านน่าจะทำแบบนี้กับโรงละครในอาณาจักรข้ามั่งนะ เผอิญว่าที่โรงละครหลวงกำลังขาดคนทำฉากอยู่พอดี”
“บังอาจ!!! จะบ้ารึ....ข้าเป็นย่าทวดเจ้านะ ตั้งแต่แรกแล้วนะแก พูดกันแบบคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อย่างนี้ต้องสั่งสอนซะหน่อยแล้ว.....เจ้าเหลนบ้า!!”
“ท่านจะทำอะไรข้าน่ะ.....อย่าน้า!” ทันใดนั้น! แม่มดย่าทวดก็เริ่มร่ายเวท...เยฟุนเนห์รีบอ้อนทันที
“โถ่ท่านย่า ข้าจะไม่พูดกับท่านแบบนี้อีกแล้ว....อย่าทำอะไรข้าเลยน้า~~”
นางคลายเวทและลดมือลง.... “เอาล่ะ มาเข้าเรื่องของเรากันดีกว่า” นางดัดเสียงให้อยู่ในสภาพปกติ “ตอนนี้ผลผลิตทางการเกษตรค่อนข้างจะดีมากแฮะ พ่อค้าทั้งหลายก็ยินดี๊ ยินดี.....”
เสียงของเยฟุนเนห์สอดขึ้น
“ครือ~ ไม่อยากรู้เรื่องนั้นอ่ะ”
“อ้าว!? แล้วเรื่องอะไรล่ะ บอกข้ามาสิ”
“ก็เอาแบบใกล้ๆลึกๆหน่อยสิท่าน....อย่าง งานพระศพที่เนทาเรอัส”
“พระศพหรือ...?”
“ทำไมท่านย่าแก่แล้วยังเข้าใจอะไรยากอีก” ทันใด! ท่านย่าก็เริ่มร่ายเวทอีกครั้ง
“อ่ะๆ เอาเป็นว่า เรื่องแต่งตั้งกษัตริย์องค์ใหม่ ท่านมีความเห็นว่าอย่างไรบ้าง” ท่านเยฟุนเนห์เปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ข้าน่ะหรอ? ....ข้าว่าเจ้าชายมาโลคิลสุดหล่อของข้าได้ครองราชย์แน่ๆ”
“ว่าไงนะ! มาโลคิลสุดหล่อ นี่ท่านกำลังจะบอกว่าคนที่ท่านปลื้มนักปลื้มหนาคือหมอเนี่ยน่ะหรอ!!”
“ใช่..แล้วเจ้าจะทำไม” ย่าทวดแสนสวยมองหน้าเหลนอย่างยียวน
“ข้าไม่ทำไมหรอก แค่กำลังทำใจ....แต่ว่า ท่านกับมาโลคิลอายุ เอ่อ ต่างกันตั้งกี่ร้อยปี”
“อย่ามายุ่งน่า!!”
คือว่า ย่าทวดน่ะเป็นคนที่อารมณ์เสียง่ายมาก แต่บทจะดีก็สุดประเสริฐเชียวล่ะ ส่วนตัวเหลนก็เป็นคน
กวนประสาท เวลาเจอหน้ากันทีไร ก็มักจะทะเลาะ(หรือกัด)กันทุกที เป็นมากว่า 50 ปีแล้ว
‘ไม่อยากเชื่อเลย’ เยฟุนเนห์รำพัน “ว่าแต่เราก็ต้องไปพิธีราชาภิเษกน่ะสิ...ท่านย่า”
“ถูกแล้ว เจ้าจะต้องนำศาสตราวุธล้ำค่าไปปราบดาภิเษกกษัตริย์องค์ใหม่......เจ้าไม่เคยไปร่วมพิธีใช่ใหม?”
“ก็ใช่ ข้าครองราชย์ได้ยี่สิบกว่าปีเอง” ท่านเยฟุนเนห์กล่าว “ข้าบอกตรงๆเลยนะ ข้ากลัวทำอะไรเงอะงะเวลาอยู่ในพิธี”
“เจ้าเป็นหน้าเป็นตาของอาณาจักรนะ เยฟุนเนห์ จงเชื่อมั่นในตัวเองเถิด...”แม่มดลาเรียยิ้มอย่างจริงใจให้เหลน(ในรอบหลายปี)
“แหม...เวลาท่านย่ายิ้มสวยดีเนอะ นี่ถ้าเป็นผู้หญิงธรรมดาข้าขอแต่งงานไปนานแล้ว” (น่าน~~พูดไปได้)
“เจ้าชมหรือประชดน่ะ!...ไอที่บอกว่าผู้หญิงธรรมดา”
“ข้าชมจริงๆ ว่าแต่...ดาบที่จะใช้ปราบดาภิเษกน่ะ อยู่บนหอคอยท้องนภาใช่หรือเปล่า?”
“อึม...ขอคิดดูก่อนนะ” นางไตร่ตรองซักครู่หนึ่งและเอ่ยตอบ “ใช่..”
“ที่มันปิดผนึกกับแท่นหินน่ะหรือ!! ข้าจะเอาออกได้ไงล่ะ”
“......”
“โถ่เหลนข้า” นางมองด้วยแววตาดูถูก “เจ้าเป็นประมุขของเหล่าอัศวินนะ เรื่องแค่นี้คิดไม่ออกเชียวหรือ”
“อย่ามองข้าแบบนั้นสิท่าน ข้าไม่เคยลองใช้มันนี่”
“เจ้าหาทางเองแล้วกัน อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ใช้ความคิดสิ”
“อ้าว.....ท่านก็ช่วยข้าสิ! ข้าไม่เอาหรอกนะ ทำคนเดียวน่ะ”
“อาๆ แค่เปิดผนึกหินใช่ไม๊ ทำให้ก็ได้” นางตอบอย่างเอือมระอา
“ไม่~~ ท่านควรไปทาร์เดนเซียร์ด้วย” ประมุขอายุย่าง 35 ทำสายตาแบบแมวน่าสงสาร
“เออ ได้ๆๆ ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน” แม่มดลาเรียรีบตอบรับอย่างเสียไม่ได้ ‘ก็เรามีเหลนแค่คนเดียวนี่’
“ขอบคุณท่านย่า ท่านใจดีที่สุดเลย เชิญไปพักผ่อนเถิด” ประมุขอัศวินยิ้มอย่างหน้าบาน...
“แหม...ทีได้ก็ไล่ข้าเลยนะ คอยดูทีข้าบ้างเถอะ”
อาณาจักรโฮปแห่งเหล่าจอมเวทขาว....
“กษัตริย์ธีร์เมยาคิลสิ้นพระชนม์หรือ..เป็นไปได้ยังไง” ประมุขแห่งจอมเวทขาวถามเสนาคนสนิท
“เห็นผู้ส่งข่าวจากนิรอสทารัสบอกว่าทรงตกม้าขอรับ”
“...?” ประมุขชราทั้งงงทั้งอึ้ง
“ใช่ขอรับ ตกม้าสิ้นพระชนม์”
…………………..
ข้าว่าท่านควรส่งทูตานุทูตเพื่อบอกทางทาร์เดนเซียร์ว่าเราทราบข่าวแล้ว” ชายหนุ่มผู้นั่งข้างประมุขกล่าว
“ท่านเอลนาฮาน ตอนนี้ สิ่งที่เราควรทำก็คือเช่นนั้นแหละ...แต่นับวันข้ายิ่งชราภาพลงทุกที ท่านเป็นผู้รับตำแหน่งประมุขจอมเวทขาวต่อจากข้า เพราะฉะนั้น ข้าคงต้องให้ท่านไปแทนแล้วล่ะ” เสียงของ อาร์คโดมิเนียน ประมุขแห่งจอมเวทขาวเอ่ย สายตาคมมองไปยังเอลนาฮาน เด็กหนุ่มวัย24 ปี ผู้มีผมสีน้ำตาลเข้ม และตาสีอำพัน ผู้เป็นอนาคตของเหล่าจอมเวทขาว
“เพื่อตามพระประสงค์ของพระเจ้า” เอลนาฮานยิ้ม
“ดีแล้ว...จงทำเถิด”
กุบกับ~~กุบกับ~~กุบกับ~~
เอลนาฮานและผู้ติดตามจำนวนหนึ่งแต่งขบวนเกียรติยศ นำสาส์นไปยังทาร์เดนเซียร์ พร้อมด้วยเครื่องอิศริยยศของจอมเวทขาว นั่นคือ...ไม้เท้าเทพปิติ ไม้เท้าของประมุขแห่งอาณาจักรโฮป และนั่น เขตชายแดนกลางทุ่งกว้าง
“เราล่วงเข้าสู่อาณาจักรทาเดนเซียร์แล้ว ท่านเอลนาฮาน!” เชยามานสหายสนิทของว่าที่ประมุขหนุ่มบอก
“บอกให้ขบวนหยุดก่อนเถิด.....ใกล้ค่ำแล้ว เราจะพักกันที่นี่” ชายหนุ่มลงจากหลังม้าและหยิบอาหารว่างมาแทะเล่น
“ขอรับท่านเอลนาฮาน” เชยามานกล่าวและเดินจากไป
~~~~~~~~~~
ฝ่ายผู้ส่งข่าวจากทาร์เดนเซียร์อีกคณะก็เดินทางมาถึงมหานครแห่งจอมเวทดำ....นครฮารา ฝ่ายทวารบาลประจำสภาจอมเวทได้เชิญราชทูตไปพบกับประมุขแห่งจอมเวทดำ นั่นคือ ท่านอาคิววาลาร์ที่สอง ผู้พิชิตพ่อมดฝ่ายมืด
“เรียนท่านประมุข มีผู้ส่งสารจากเนทาเรอัสขอเข้าพบครับท่าน”
“อึม..ให้เค้าเข้ามา”
ซักพัก ก็ปรากฏบุรุษวัยฉกรรจ์หลายคนก้าวเข้ามา....พวกเขาก้มหัวแก่ประมุขเล็กน้อย
“พวกท่านคงเป็นคณะทูตจากทาร์เดนเซียร์สินะ..”
“ขอรับ ท่านประมุข”
อาคิววาลาร์จ้องหน้าทูตอย่างจับผิด“ดูสีหน้าพวกท่านไม่สู้ดีเลยนะ ที่เนทาเรอัสมีอะไรหรือ”
“เรียนท่านประมุข องค์กษัตริย์ธีร์เมยาคิลสิ้นพระชนม์แล้วขอรับ”
“อะไรนะ!!” ท่านประมุขลุกจากบัลลังก์ทันที “เมื่อไม่กี่เดือนมานี้ข้ายังไปงานเลี้ยงของเขาอยู่เลย”
“ฝ่าบาทประชวรมานานปีแล้วขอรับ เพิ่งจะมาเป็นหนักเมื่อไม่กี่วันมานี้”
เงียบกันไปซักพัก ประมุขจอมเวทดำก็เอ่ยขึ้น
“ถ้างั้น เจ้ามาโลคิลก็ได้ครองราชย์ต่อน่ะสิ.....เมื่อก่อนยังเห็นวิ่งพล่านอยู่รอบวังเลย”
“คาดว่าจะเป็นเช่นนั้น ท่านประมุข” ตัวแทนคณะทูตกล่าวและยิ้มที่มุมปาก
ท่านอาคิววาลาร์ปรบมือเรียกข้ารับใช้
เปาะ.....เปาะ......เปาะ
“พาท่านราชทูตไปยังห้องรับรองที” ท่านกล่าวกับบริวารของตน “ส่วนท่านทูต....เชิญพักให้หายเหนื่อยก่อน วันพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกัน”
หลังจากที่เหล่าบริวารนำราชทูตจากทาร์เดนเซียร์ไปยังห้องรับรองแล้ว อาคิววาลาร์ที่สองก็เข้าไปยังห้องทำงานของตน
ทันใด! เขาได้ร่ายมนต์สะเดาะกลอนประตูกล และเปิดเข้าไปสู่ห้องลับข้างในที่มืดมิด มีเพียงไฟสลัวๆที่ส่องจากห้องทำงานของจอมประมุขเท่านั้น พอเขาปิดประตูลง พลัน! ห้องก็มืดสนิทไร้ซึ่งแสงสว่าง..แต่เขาคือประมุขแห่งฮารา และเป็นเจ้าของห้องลับนี้ ย่อมหาทางแก้ได้แน่นอน......
และแล้ว!! เขา...มะงุมมะงาหราคลำหาอะไรซักอย่าง เป็นเวลาอึดใจนึงแล้ว
“เอ๊....ความจริงมันต้องอยู่แถวนี้นี่นา~~หายไปไหนล่ะหว่า..” และ ‘ โป๊ก!!!’
“โอ๊ะ โอ๊ย เจ็บวุ้ย...โดนหัวข้าเต็มๆเลย” ประมุขชราคลำศีรษะพลางบ่น และไปจับกับ ‘ไอ้บ้าที่มันชน
หัวข้า’ เข้า ก็รู้สึก...
“เอ๊ะ! คุ้นๆแฮะ รูปร่างแบบนี้ กลมๆแบบนี้~~” ว่าแล้วเขาก็ยิ้มออก พร้อมจับวัตถุที่มีลักษณะเป็น
คันโยกทรงสี่เหลี่ยม และดึงลงมา
- - - - ควับ- - - - -
ทันใดนั้น...ไฟก็เริ่มลุกโชนโหมขึ้นมาบนช่อคบเพลิงรูปนางเงือกที่ติดผนังห้อง ส่องเป็นทางสว่างไสว
ไปทั่ว....
“โฮะ โฮะ โฮะ ห้องข้านะเนี่ย...แหม ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมตั้งหลายปี เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยัง
เหมือนเดิมเลยแฮะ......เอ่อ ยกเว้นขี้ฝุ่นกับหยากไย่นะ” ประมุขชราชื่นชมห้องลับของตนเป็นการใหญ่
(ซึ่งทำอย่างกับว่ามันเป็นสวนสนุก)....แต่ อันที่จริงห้องนี้ก็น่าเข้าอยู่หรอกนะ เพราะมันเต็มไปด้วยทอง
แร่หายาก หินสูงค่า และตำราเวทมนตร์เก่าๆอยู่เต็มไปหมด เรียกได้ว่าห้องนี้มันเป็น ‘ท้องพระคลัง
ลับ’ ก็ได้ หรือที่ชาวบ้านมักเรียกว่า ‘ห้องเก็บของ’ ในบ้านไง...ในห้องนี้นอกจากจะมีสมบัติที่กล่าวไป
แล้ว ยังมีรูปวาดของประมุขจอมเวทดำในอดีต อยู่บนฝาผนังห้องหลายสิบบาน แต่อะไรคงไม่สะดุดตา
สุดๆ เท่ากับตู้ที่วางไว้หลังห้อง เหนือขึ้นไปมีหัวและเขากวางประดับอยู่ และนั่น!! มันเป็นตู้ทองทั้ง
อันเลย มีสิ่งที่วางไว้บนตู้...เป็นอะไรซักอย่าง คล้ายๆกับหีบใบใหญ่ ว่าแล้ว..ท่านจอมเวทก็เดินไปเปิด
หีบนั้นออกทันใดนั้น! มีแสงสว่างเรืองรองไปชั่วขณะและดับลง! พลัน...ปรากฏอาภรณ์ประดับกาย
ชิ้นหนึ่ง มันคือแหวน!!
“ไหนดูซิ...ยังอยู่ดีรึเปล่า” จอมเวทชรานำหีบยกมาดูใกล้ๆ และยิ้มอย่างพออกพอใจ
“ของคู่อาณาจักร......ธำมรงค์พิทักษ์หล้า ถึงเวลาที่เจ้าจะถูกนำออกมาอีกครั้ง”
แหวนสีนิลดำแวววาว เปล่งประกายได้ระยะหนึ่ง ท่านจอมเวทก็ค่อยๆปิดหีบลง....
~~~~~~
อาณาจักรอาเชนเรีย อาณาจักรของเหล่านักดาบและอัศวินทั้งหลาย
กษัตริย์เยฟุนเนห์ กำลังกลุ้มใจอย่างหนักกับการสวรรคตขององค์ธีร์เมยาคิลที่สอง
“เห็นทีเราคงต้องเรียกเหล่าเจ้าเมืองของแคว้นอัศวินทั้งหมดมาประชุมกันเสียแล้ว” เยฟุนเนห์รำพันกับ
ตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าหมอง..
เฟี้ยว~~~เฟี้ยว~~~
เสียงของวัตถุบางอย่างบินอยู่เหนือราชวังของเยฟุนเนห์ ร่อนลงมาสู่ลานด้านหน้าของปราสาท ด้วย
ความตกพระทัย พระองค์จึงรีบวิ่งออกมาดูทันที ปรากฏภาพแม่มดสาวสวมชุดคลุมสีน้ำตาลเข้ม
“สวัสดี ท่านเยฟุนเนห์” แม่มดสาวกล่าว “ไม่ได้เจอกันมานาน....รู้สึกท่านแก่ขึ้นเยอะเลยนะ”
“ใครจะไปสาวสวยได้ตลอดเหมือนท่านล่ะ ก็เล่นกินยาอายุวัฒนะมาตลอด 300 ปีเลยนี่นา” กษัตริย์วัย
ฉกรรจ์กล่าวและทำหน้าเย็นชา
“ท่านลืมไปแล้วหรือ ข้าเป็นแม่มดนะ! ข้าย่อมสามารถใช้ศาสตร์มนต์ดำทำทุกอย่างที่ต้องการได้”
“อ้อหรือ..?” กษัตริย์ดัดเสียงล้อเลียน
“แต่ท่านอย่าลืมว่าข้าก็ต้องตายเช่นเดียวกับพวกมนุษย์ธรรมดานะ แต่อย่างน้อยข้าก็ยังดูเด็กกว่าท่าน
หลายเท่าแล้วกัน...นะจ๊ะ”
“เอาล่ะๆ ข้าไม่เถียงกับท่านแล้ว...ไหน ให้ข้าดูความเป็นไปในทาร์เดนเซียร์หน่อยซิ”
ว่าแล้ว...แม่มดก็บ่นอยู่ในใจ
‘ข้าไม่ใช่ทาสแกนะยะ!!’........“เอาล่ะ ข้าจะร่ายมนต์เปิดม่านให้ท่านแล้วกัน..”(เห็นว่าแกเป็นเหลน
นะเฟ้ย!)
ทันใด! นางก็ยกมือขึ้นและยืดไปในอากาศทั้งสองข้าง และร่ายมนต์อย่างแผ่วเบา
“เวลโลด้า มิโรวาร์”
หมอกควันจำนวนมากไหลมารวมเป็นม่านอยู่หน้าแม่มดและกษัตริย์ กลายเป็นจอภาพขนาดใหญ่ และแล้ว!! ก็ปรากฏภาพของเรือนอภิบาล จากนั้น ภาพก็ทับซ้อนกันหลายๆภาพ และก็...ภาพแท่นศิลาสีเทาตั้งทะมึนอยู่ แต่ไม่ทันไร ก็มีเสียงเข้ามาแทรกเป็นระยะๆ
“เออนี่...ข้าว่า ท่านน่าจะทำแบบนี้กับโรงละครในอาณาจักรข้ามั่งนะ เผอิญว่าที่โรงละครหลวงกำลังขาดคนทำฉากอยู่พอดี”
“บังอาจ!!! จะบ้ารึ....ข้าเป็นย่าทวดเจ้านะ ตั้งแต่แรกแล้วนะแก พูดกันแบบคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อย่างนี้ต้องสั่งสอนซะหน่อยแล้ว.....เจ้าเหลนบ้า!!”
“ท่านจะทำอะไรข้าน่ะ.....อย่าน้า!” ทันใดนั้น! แม่มดย่าทวดก็เริ่มร่ายเวท...เยฟุนเนห์รีบอ้อนทันที
“โถ่ท่านย่า ข้าจะไม่พูดกับท่านแบบนี้อีกแล้ว....อย่าทำอะไรข้าเลยน้า~~”
นางคลายเวทและลดมือลง.... “เอาล่ะ มาเข้าเรื่องของเรากันดีกว่า” นางดัดเสียงให้อยู่ในสภาพปกติ “ตอนนี้ผลผลิตทางการเกษตรค่อนข้างจะดีมากแฮะ พ่อค้าทั้งหลายก็ยินดี๊ ยินดี.....”
เสียงของเยฟุนเนห์สอดขึ้น
“ครือ~ ไม่อยากรู้เรื่องนั้นอ่ะ”
“อ้าว!? แล้วเรื่องอะไรล่ะ บอกข้ามาสิ”
“ก็เอาแบบใกล้ๆลึกๆหน่อยสิท่าน....อย่าง งานพระศพที่เนทาเรอัส”
“พระศพหรือ...?”
“ทำไมท่านย่าแก่แล้วยังเข้าใจอะไรยากอีก” ทันใด! ท่านย่าก็เริ่มร่ายเวทอีกครั้ง
“อ่ะๆ เอาเป็นว่า เรื่องแต่งตั้งกษัตริย์องค์ใหม่ ท่านมีความเห็นว่าอย่างไรบ้าง” ท่านเยฟุนเนห์เปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ข้าน่ะหรอ? ....ข้าว่าเจ้าชายมาโลคิลสุดหล่อของข้าได้ครองราชย์แน่ๆ”
“ว่าไงนะ! มาโลคิลสุดหล่อ นี่ท่านกำลังจะบอกว่าคนที่ท่านปลื้มนักปลื้มหนาคือหมอเนี่ยน่ะหรอ!!”
“ใช่..แล้วเจ้าจะทำไม” ย่าทวดแสนสวยมองหน้าเหลนอย่างยียวน
“ข้าไม่ทำไมหรอก แค่กำลังทำใจ....แต่ว่า ท่านกับมาโลคิลอายุ เอ่อ ต่างกันตั้งกี่ร้อยปี”
“อย่ามายุ่งน่า!!”
คือว่า ย่าทวดน่ะเป็นคนที่อารมณ์เสียง่ายมาก แต่บทจะดีก็สุดประเสริฐเชียวล่ะ ส่วนตัวเหลนก็เป็นคน
กวนประสาท เวลาเจอหน้ากันทีไร ก็มักจะทะเลาะ(หรือกัด)กันทุกที เป็นมากว่า 50 ปีแล้ว
‘ไม่อยากเชื่อเลย’ เยฟุนเนห์รำพัน “ว่าแต่เราก็ต้องไปพิธีราชาภิเษกน่ะสิ...ท่านย่า”
“ถูกแล้ว เจ้าจะต้องนำศาสตราวุธล้ำค่าไปปราบดาภิเษกกษัตริย์องค์ใหม่......เจ้าไม่เคยไปร่วมพิธีใช่ใหม?”
“ก็ใช่ ข้าครองราชย์ได้ยี่สิบกว่าปีเอง” ท่านเยฟุนเนห์กล่าว “ข้าบอกตรงๆเลยนะ ข้ากลัวทำอะไรเงอะงะเวลาอยู่ในพิธี”
“เจ้าเป็นหน้าเป็นตาของอาณาจักรนะ เยฟุนเนห์ จงเชื่อมั่นในตัวเองเถิด...”แม่มดลาเรียยิ้มอย่างจริงใจให้เหลน(ในรอบหลายปี)
“แหม...เวลาท่านย่ายิ้มสวยดีเนอะ นี่ถ้าเป็นผู้หญิงธรรมดาข้าขอแต่งงานไปนานแล้ว” (น่าน~~พูดไปได้)
“เจ้าชมหรือประชดน่ะ!...ไอที่บอกว่าผู้หญิงธรรมดา”
“ข้าชมจริงๆ ว่าแต่...ดาบที่จะใช้ปราบดาภิเษกน่ะ อยู่บนหอคอยท้องนภาใช่หรือเปล่า?”
“อึม...ขอคิดดูก่อนนะ” นางไตร่ตรองซักครู่หนึ่งและเอ่ยตอบ “ใช่..”
“ที่มันปิดผนึกกับแท่นหินน่ะหรือ!! ข้าจะเอาออกได้ไงล่ะ”
“......”
“โถ่เหลนข้า” นางมองด้วยแววตาดูถูก “เจ้าเป็นประมุขของเหล่าอัศวินนะ เรื่องแค่นี้คิดไม่ออกเชียวหรือ”
“อย่ามองข้าแบบนั้นสิท่าน ข้าไม่เคยลองใช้มันนี่”
“เจ้าหาทางเองแล้วกัน อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว ใช้ความคิดสิ”
“อ้าว.....ท่านก็ช่วยข้าสิ! ข้าไม่เอาหรอกนะ ทำคนเดียวน่ะ”
“อาๆ แค่เปิดผนึกหินใช่ไม๊ ทำให้ก็ได้” นางตอบอย่างเอือมระอา
“ไม่~~ ท่านควรไปทาร์เดนเซียร์ด้วย” ประมุขอายุย่าง 35 ทำสายตาแบบแมวน่าสงสาร
“เออ ได้ๆๆ ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน” แม่มดลาเรียรีบตอบรับอย่างเสียไม่ได้ ‘ก็เรามีเหลนแค่คนเดียวนี่’
“ขอบคุณท่านย่า ท่านใจดีที่สุดเลย เชิญไปพักผ่อนเถิด” ประมุขอัศวินยิ้มอย่างหน้าบาน...
“แหม...ทีได้ก็ไล่ข้าเลยนะ คอยดูทีข้าบ้างเถอะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น