You are Mine ( SaneRei )

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6

�


���������������������� ไดกิเริ่มทำอะไรไม่ถูก� เพราะไม่เคยเห็นเพื่อนร้องไห้หนักขนาดนี้� เลยได้แต่กอดเพื่อนตัวเล็กเอาไว้� มือบางก็ลูบหลังเพื่อน� รอจนร่างบางสงบลงจึงถามขึ้นว่า

����������������������� " เป็นอะไรไปเหรอ� อยู่ๆก็ร้องไห้ขนาดนี้� ถ้าเรย์จังไม่พูดเค้าจะรู้ได้ยังไงล่ะ� เห็นเรย์จังเป็นยั่งงี้แล้วเค้าไม่สบายใจเลย� พูดออกมาเถอะอาจจะทำให้สบายใจขึ้นบ้างนะ "

����������������������� ร่างบางพยายามรวบรวมความคิดของตัวเองกลับมาให้มากที่สุด� ก่อนจะถามเพื่อนกลับว่า

� � � � � � � � � � � � " ไดจังเคยชอบใครมาก่อนที่จะคบกับอาคาทสึกิคุงหรือเปล่า "
� � � � � � � � � � � � " อืม..........ไม่นะ� ถามทำไมเหรอ "
� � � � � � � � � � � � " ไม่มีอะไรก็แค่อยากรู้เท่านั้นเอง� แล้วไดจังคิดว่าอาคาทสึกิคุงเป็นคนยังไงเหรอ "
� � � � � � � � � � � � " คัทจังเป็นคนดีนะ� เอาใจเก่ง� ขี้เล่นถึงบางที่ออกจะทะลึ่งไปนิด� แต่โดยรวมแล้วเค้าว่าคัทจังเป็นคนที่น่าคบคนนึงเลยนะ "

ไดกิลองสังเกตุเพื่อน� แล้วถามว่า

� � � � � � � � � � � �� " ทำไมอยู่ๆถึงถามเรื่องนี้ล่ะ� หรือว่าเรย์จังแอบไปชอบใครเข้าเหรอ "

ถามยิ้มๆ� ทำเอาร่างบางหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

� � � � � � � � � � � �� " เฮ้อ ! เราเป็นคนมองออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ไดจังก็รู้ทันอีกอ่ะ "
� � � � � � � � � � � �� " ก็นะ� ถ้าให้เค้าเดาคนที่เรย์จังชอบคือซาเนะจังใช่ป่ะ "
� � � � � � � � � � � �� " รู้แล้วยังจะถามอีกนะไดจังอ่ะ "
� � � � � � � � � � � �� " เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้ว� ทำไมเค้าจะมองไม่ออกล่ะ "
� � � � � � � � � � � �� " ไดจังว่าซาเนะจังเป็นคนยังไงล่ะ "�
� � � � � � � � � � � ���
คนตัวเล็กทำท่าคิดนิดหน่อยก็พูดขึ้นว่า

� � � � � � � � � � � � � " เค้าว่านะ� ซาเนะจังอ๋ะเท่าที่ดูเค้าออกจะเป็นคนเงียบๆ� ดูไม่สนใจคนรอบข้าง� แต่จริงๆแล้วถ้าได้พูดคุยด้วยก็จะรู้ว่าเค้าเป็นที่มีความเป็นผู้ใหญ่อยู่ในตัวสูง� และก็ให้เกียรติคนอื่นเสมอด้วย� เสียอยู่อย่างเดียวอ่ะนะ "
� � � � � � � � � � � � �� " อะไรเหรอ "
� � � � � � � � � � � � �� " ซาเนะจังเป็นคนความรู้สึกช้ามากกกกกกอ่ะ� ก็ดูซิขนาดเรย์จังชอบเค้ามากยังไม่รู้สึกตัวอีก� เค้าไม่เคยเห็นใครทึ่มขนาดนี้มาก่อนเลยนะ "

ร่างบางหัวเราะออกมาได้� เลยทำให้ไดกิหายห่วง

� � � � � � � � � � � � � � " ดีจัง� ที่เรย์จังยิ้มได้แล้ว� รู้มั้ย 2-3 วันนี้เค้าเป็นห่วงเรย์จังมากนะ� เค้าไม่ชอบเลยที่เห็นเรย์จังดูซึมๆอ่ะ "
� � � � � � � � � � � � � � " อื้ม� ขอโทษนะที่ทำให้ไดจังเป็นห่วง "

หลังจากนั้นร่างสูงของอาคาทสึกิก็เดินเข้ามา �

� � � � � � � � � � � � � � " นาย 2 คนมาไม่เรียกกันเลยนะ� ฉันมากับไดจังหันไปคุยกับซาเนะจังนิดหน่อย� อยู่ๆแ๊ป๊บเดียวเล่นหายกันไปทั้ง 2 คนเลย� ให้ตามหาตั้งนานแน่ะฉันนิจะโดนเคนโตะคุงกินหัวเอาหาว่าปล่อยให้นาย 2 คนไปไหนตามลำพัง� ฉันซวยคนเดียวนะจะบอก "

..............................................................
ติดไว้ 50 % ก่อนนะคะ� เดี๋ยวคืนนี้ไรท์เตอร์
จะมาต่ออีก 50 % ให้ครบนะคะ� รอนิดนึงนะ


� � � � � � � � � � � � �� " อย่าพึ่งงอนน่าคัทจัง� เค้าขอโทษก็เค้าเป็นห่วงเรย์จังนินา "
� � � � � � � � � � � � �� " เอาเถอะไม่เป็นไรก็ดีแล้ว� ไปกันเถอะใกล้เวลาซ้อมแล้วอ่ะ "

แล้วทั้ง� 3� คนก็กลับไปที่ห้องซ้อมกัน� ที่ห้องซ้อมเต้น

� � � � � � � � � � � � � � " มาซะทีนะพวกนาย� งั้นเริ่มซ้อมกันเถอะ "

แต่พอเริ่มซ้อมไปได้ไม่นาน�

� ���������

� � � � � � � � � � � ��� �