คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : “♡เพราะฝนตกจึงทำให้เราสองคนใกล้กันขึ้นกว่าเดิม part2♡”
“เพราะฝนึทำให้เราสอนใล้ันึ้นว่าเิม part2”
ั้แ่ผมไปรับอนโฮลับาที่โรเรียนนถึอนนี้อนโฮ็เอาแ่ร้อไห้
นี่ผมทำอะไรผิไปรึเปล่า ผมะไปรับ้าไป็ไม่น่าะใ่หรือว่าหิวนร้อไห้ ผมว่า้อใ่แน่ๆ
ถึอย่านั้นเ้าเี๊ยบอนโฮที่เอาแ่ร้อไห้แ่ปา็บ่นว่าหิว
เย็นนี้ผมว่าฝนอีนานะไม่ลืมหูลืมา
ผมึพาอนโฮมาหลบฝนที่มินิมาร์ทใล้บ้านและหาอะไริน้วย
“หยุร้อไ้แล้วอนโฮ ะินหรือะร้อไห้เอาสัอย่าสิ” ผมมออนโฮที่ินไป้วยร้อไห้ไป้วย นี่รามยอนที่อนโฮินมันอร่อยนน้ำาไหลเลยหรอรับแ่็ไม่น่าใ่อีนั่นแหละ
ผม็ินรามยอนรสเียวันทำไมถึไม่ร้อไห้ล่ะ
อนโฮไม่ไ้อบผมแ่็ยัินแล้วร้อไห้่อไป
ผม้อทำอะไรสัอย่า ผมึเอื้อมมือไปลูบหัวอนโฮเพื่อปลอบให้หยุร้อแบบเ้ๆัๆ
ปลอบนอื่นเาทำแบบนี้ันรึเปล่ารับ ผมไม่เยปลอบใรเลยยเว้นอนโฮือนแร
แู่เหมือนะไ้ผล
อนโฮเริ่มหยุร้อแล้วหันมามอหน้าผม่อนะพู
“พี่วานลิน”
“ว่า?” ผมอบ
“ผมอินโอเ้อพี่ไ้มั้ย”
นึว่าอะไรเรื่อินสินะ
“เอาไปสิ” ผมยื่นโอเ้ให้อนโฮ
อนโฮรับแล้วินมันในรวเียวและยิ้มให้ผม
ที่อนโฮยิ้มให้ผมมันเหมือนสัาว่าะอโอเ้อีไม้นึยัไไม่รู้
“นี่ ถามอะไรหน่อยสิ” ู่ๆผม็ถามออไป เพราะผมอยารู้ว่าทำไมอนโฮถึร้อไห้ไม่หยุั้แ่ผมไปรับอนโฮลับาที่โรเรียน
เพราะผมรึเปล่า
“นายร้อไห้เพราะันไปรับ้ารึเปล่า?”
“ป่าวหรอฮะ ไม่ใ่เพราะพี่วานลินหรอ”
อนโฮพูแล้วทำหน้าเศร้านิๆ
“ั้นเพราะอะไร?”
“เพราะ.. ่ามันเถอะพี่วานลิน ิน่อันีว่าอนโฮหิว”
“อื้ม” ผมว่ามัน้อมีอะไรแน่ๆ
หลัาที่เราินันเสร็แล้ว็ลับบ้าน
ฝนยัไม่หยุเทลมาไม่าสาย ผมสัเเห็นอนโฮที่เินผ่านผมึ้นไปั้นสอ
าอนโฮูแๆน้ำาลอ อย่าบอว่าะร้อไห้อีแล้วนะ
ผมเอาระเป๋าไปเ็บที่ห้อัวเอแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า
่อนะรีบเินไปที่ห้อออนโฮเพราะวามเป็นห่ว ห้อออนโฮไม่ไ้ล็อผมึเปิประูเ้าไป
สิ่ที่ผมเห็นอนนี้อนโฮำลัร้อไห้อยู่และอุ๊าลูเี๊ยบัวให่เอาไว้
พออนโฮเห็นผม็รีบเ็น้ำาทำัวให้เหมือนปิ
ทำไมผมถึอยาออนโฮมานานี้ เป็นเพราะผมเป็นห่วล่ะมั้
ถึผมะไม่่อยอบอนโฮเท่าไหร่ แ่วามรู้สึอนนี้อผมเหมือนะไม่ไ้รู้สึแบบนั้นอี่อไปแล้ว
ผมเินเ้าไปนั่้าๆอนโฮ
“ร้อไห้ทำไมอนโฮ มีใรทำอะไรรึเปล่า”
ผมถามแ่อนโฮ็ส่ายหัว
“แล้วร้อไห้ทำไมหื้ม” อนโฮ็ยัส่ายหัวเหมือนเิม
อนโฮไม่ยอมพูอะไรออมามันยิ่ทำให้ผมเป็นห่วมาึ้น
ผมึออนโฮเอาไว้ โอ้ยทำไมผมเินเนี่ยและอนโฮออบผมแน่น้วยนะแล้วหลัานั้น็ปล่อยโฮ
อนโฮเป็นนแรที่ทำให้ผมรู้สึอยาปป้อและอยอยู่้าๆใรสัน
“ไม่เป็นไรนะันอยู่รนี้เพาะนั้นอย่าร้อไห้ หยุร้อไ้แล้วนะนี” ผมพูแล้วลูบหัวอนโฮอย่าแผ่วเบา
ริ๊
เสียโทรศัพท์บ้านัึ้นาั้นล่าันั้นผมึ้อลไปรับโทรศัพท์
ผมลายอออาอนโฮแล้วุ๊บที่หน้าผาอนโฮเบาๆ่อนะพู
“เี๋ยวันไปรับโทรศัพท์่อนนะ สัาว่าะรีบลับมา” ผมำลัะเินออไปาห้อแ่็ถูอนโฮึายเสื้อเอาไว้
“แปปเียวสัา” อนโฮยอมปล่อยายเสื้อผม
ผมรีบวิ่ไปที่ั้นล่านเือบสะุบันไ
ผมรับโทรศัพท์่อนะรู้ว่านที่โทรมาือแม่อผม
‘ฮัลโหลวานลินหรอลูเป็นไยับ้า สบายีันมั้ย?’
‘็สบายีรับ’
‘แล้ว่วนี้ฝนบ่อยมั้ยลู’
‘็บ่อยนะรับ อนนี้็ยัอยู่เลย’
‘แล้วอนนี้อนโฮอยู่ไหนลู’
‘อยู่บนห้อรับแม่ ร้อไห้้วย ผมไม่รู้ว่าอนโฮร้อไห้ทำไม’
‘แม่รู้้ะ ที่แม่โทรมา็เพราะเรื่อนี้ล่ะ้ะ’
‘แม่ออนโฮให้แม่โทรมาบอลูว่าถ้าอนโฮร้อไห้ในวันที่ฝนไม่้อในะลู
น้อเาเป็นโรลัวฝนอยปลอบน้ออยู่้าๆ็พอ้ะ’
‘ยัไแม่็ฝาูแลอนโฮ้วยนะลูแล้ว็อย่าลืมห้ามื้อออนโฮ้วย
ให้น้อินเยอะๆล่ะ’
‘แล้วแม่รับเมื่อไหร่อนโฮะลับบ้านัวเอไปสัที ผมอึอั เหนื่อย้วยไม่อยาูแลอนโฮแล้ว
แม่บอุน้าให้รีบมารับอนโฮลับเถอะรับ’ ผมพูอะไรออไปเนี่ย
แ่่าเถอะมันเป็นวามรู้สึริๆอผมแหละ หรือบาทีไมใ่
“พี่วานลิน..”
ผมไม่รู้ว่าอนโฮมายืนอยู่้าหลัผมั้แ่เมื่อไหร่แ่ไ้ยินารสนทนาอผมับแม่เมื่อี้ไปเรียบร้อย
“เออือ.. ไม่ใ่อย่านั้นน่ะอนโฮอย่าเพิ่เ้าใผิ” อนโฮไม่ฟัที่ผมพู แ่วิ่หนีออาบ้านไปเลย ผมไม่น่าพูแบบนั้นออไปเลย
อนนี้ผมะทำไีแถมฝนยัอี
อนนี้ผมสับสนไปหม
ะออไปามอนโฮลับีมั้ย หรือว่าีแล้วที่อนโฮออไปาบ้านหลันี้
‘ฮัลโหลวานลิน ยัอยู่รึเปล่าลู เิอะไรึ้น’
‘ยัอยู่รับ’ ผมลับมาสนใแม่ที่อยู่ในสาย
‘แม่รับที่ผมพูไปเมื่อี้น่ะ
ถึผมะอึอัและเหนื่อยยัไแ่ผม็มีวามสุที่มีอนโฮอยู่้วย แม่สบายใเถอะรับผมะเป็นนูแลและปป้ออนโฮเอ’ ผมพูบ็วาสาย
นี่แหละวามรู้สึที่แท้ริอผม
อนนี้ผม้อไปามอนโฮลับบ้าน
ใ่้อไปามอนโฮลับ่อนที่ะมีเรื่อไม่ีเิึ้น
ผมรีบวิ่ออาบ้านไปโยไม่ลืมหยิบร่มออไป้วย
“อนโฮนายอยู่ไหน ลับบ้านเราันเถอะ”
ผมแหปาะโนเรียอนโฮ แ่็ลับไร้วี่แวว ที่ถนนไม่มีใรอยู่เลยนอาผม
“ันไม่ไ้ั้ใพูออไปแบบนั้นนะอย่าเ้าใผิสิ แล้ว็้าวเย็นน่ะไม่ินรึไวิ่หนีออไปทั้ที่โยไม่ไ้ินอะไรเลยเี๋ยว็หิวหรอ”
ผมวิ่หาอนโฮไปทั่วอยแ่ลับไม่เอ
ผมโมโหัวเอที่พูอะไรออไปโยไม่ิเลยทำให้อนโฮถึลับ้อหนีออาบ้าน
ผมเินหาทั่วแล้วแ่็ไม่เออนโฮเลย
ผมึเินไปที่มินิมาร์ทใล้ๆบ้านเผื่อะเอแ่ลับไม่มี ฝน็ยัหนัึ้นเรื่อยๆ อนโฮไม่ไ้เอาร่มไป้วยเิไม่สบายึ้นมาะทำยัไ
ผมยืนรอที่หน้ามินิมาร์ทมาสิบห้านาทีแล้ว
แ่็ไม่เห็นอนโฮะมาที่นี่ผมเลยะเินออไปามหาอีอยนึ
ผมเินหาอนโฮนทั่ว็ไม่เห็นแม้แ่เาออนโฮ
ผมวรไปั้หลัที่บ้าน่อนแล้ว่อยเริ่มหาใหม่
พอเินำลัะถึบ้านผมสัเเห็นเานนั่้มหน้าอยู่หน้าบ้าน
อนโฮ?
ผมเินเ้าไปใล้เรื่อยๆ็เริ่มมั่นใว่าเป็นอนโฮแน่ๆ
แล้วมัน็ใ่ นั่นอนโฮ
อนโฮที่นั่้มหน้าอยู่็เยหน้าึ้นมามอผมที่เินไปหยุอยู่รหน้า
อนโฮร้อไห้น้ำมูไหลย้อยเหมือนเ็ๆ เฮ้อริๆเลยอบทำให้เป็นห่วอยู่เรื่อย
ผมว้าอนโฮเ้ามาอไว้แน่นมาและนานมาเ่นัน
ารออผมทำให้อนโฮูเหมือนะหยุร้อไห้
“พี่วานลินปล่อยอนโฮไ้แล้ว อนโฮหายใไม่ออ”
“อ..อโทษ” ผมรีบผลัอนโฮออ
แล้วหันมาับไหล่อนโฮไว้ทั้สอ้า
“ไปไหนมาอนโฮ ันามหาะทั่วเลยนะรู้มั้ย ูสิเปียไปหมแล้ว” ผมใ้แนเสื้อเ็น้ำาให้อนโฮ ทีู่เหมือนะมีน้ำฝนปนอยู่ เปียแล้วูไม่ไ้ริๆเลย
“ไม่ไ้ไปไหน แ่วิ่ออไปู้นอ่อนทานะวันหลับ้านเยๆ
พอะเินเ้าบ้านแ่ประูมันล็อ ฝน็”
แล้วไอ้เรา็เป็นห่วเินหาะทั่วอยที่แท้็อยู่ที่บ้านเนี่ยนะ
“แล้วที่ันะโนเรียไม่ไ้ยินรึไ ทำไมไม่อบ”
“็แ่อยาเล่นัวบ้าอ่ะ ผิหรอฮะ..”
ูยัมีหน้ามาพูแบบนี้อี
“ริๆเลย อบทำให้นอื่นเป็นห่วานอิเรอนายรึไยูอนโฮ” ผมอยาะหยิแ้มอนโฮริๆ หยิให้แ้มหลุไปเลย
“อะไรนะฮะ พี่วานลินเป็นห่วผมหรอ” ทำเป็นไม่ไ้ยินอีไอ้เ็นี่
“เออเป็นห่วพอใยั มาอทีิ”
ว่าแล้วผม็ว้าอนโฮมาอไว้อีรอบ
“โอ้ยเินเ้อ” อย่าว่าแ่แเินเลยอนโฮ ัน็เินเว้ย
“เ้าบ้านันเถอะ เปียไปหมละ”
ผมปล่อยอนโฮออาอ้อมอ ่อนที่ผมะเินไปมาว่านี้
ผมใุ้แเปิประูบ้าน่อนที่อนโฮและผมะเินเ้าไป
“ผมะไปหาอะไริน้วย นี่หิวนะินแมวที่ผ่านมาอยู่แล้วถ้าพี่วานลินมา้าว่านี้นะ”
อนโฮพูแล้วเอามือลูบท้อ
“ะบ้าหรอ ฮ่าๆ” ผมหลุหัวเราะออมา นี่หิวน้อทำอะไรนานี้เลยหรอ
“หัวเราะทำไมนี่ริันะ” อนโฮทำหน้าริัแล้วพู่อ
“พี่วานลินืนนี่ผมอนอนห้อพี่นะ โอเามนี้” อนโฮพูเสร็แล้วเินหนีไปั้นบนโยไม่ถามผมสัำ
เี๋ยวๆนี่ผมไปลมันั้แ่เมื่อไหร่ว่าืนนี้ะให้มันนอนห้อผม อนโฮมานอนห้อผมะทำอะไรผมรึเปล่าเนี่ย ยิ่ลัวๆอยู่
( talk talk ʕ´•ᴥ•`ʔ♡ )
มาอัพอน5แล้วเ้อพี่น้อ
อยาะวาร์ปไปสามทุ่มเร็วๆเนาะ ; - ;
ความคิดเห็น