คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 。ตะหนึ่งต้ะ! (இ﹏இ`｡) 100%
ตะหนึ่งต้ะ!
คุณครูบอกแบคว่า บนโลกนี้มีคนอยู่สองประเภท คนที่ใช้ชีวิตในทางบวก กับอีกประเภทคือไปทางลบ ซึ่งแบคไม่เข้าใจแต่ถ้าแยกดำกับขาว แบคชอบสีขาวมากกว่าสีดำ
โรงเรียนของแบคน่าอยู่ คุณครูใจดีทุกคน พวกเราทุกคนชอบมาโรงเรียน
เช้าแสนสดใสมีคุณนกเกาะอยู่บนกิ่งไม้ ส่งเสียงร้องจิ๊บๆคล้ายบรรเลงเพลงทักทายเด็กๆอนุบาลหมีน้อยยามเช้า แสงแดดอ่อนๆส่องประกายพร้อมหายไปเป็นระยะเพราะคุณเมฆลอยผ่านมาติดไฟแดงและพูดคุยกับคุณพระอาทิตย์ คุณลมพัดอ้อยอิ่งไหวๆกระทบแก้มกลมของเด็กๆจนแดงสุกดูน่ารักน่าฟัด เสียงเล็กใสเจื้อยแจ้วกลบกันไปมาอยู่ตรงบริเวณสนามเด็กเล่นของโรงเรียนฟังเพลินหู เด็กผู้ชายตัวเล็กป้อมสองคนกำลังแกว่งชิงช้าแข่งกันพร้อมหัวเราะคิกคัก
แบคฮยอนอ้าปากกว้างสุดเพื่อกินลมระหว่างที่คยองซูหรือคาย๊องกำลังหลับตาสงบนิ่ง รอรับแรงลมที่กระทบเข้าใบหน้าเย็นๆ ก่อนตัวเองจะแกว่งให้เร็วขึ้นอีก เสียงเสียดสีโซ่เส้นใหญ่กับเสาเหล็กคล้ายเสียงจังหวะเพลง แบคฮยอนฮึมฮัมตามเบาๆ หลับตาตามเพื่อนตาโต แล้วภาพในวันนั้นก็ปรากฏขึ้นฉาย วันที่มีขวดน้ำหนึ่งขวดกับข้าวปั้นสามสามเหลี่ยมไส้ปลาแซลม่อนย่างหนึ่งลูกจากเซเว่น
◖|◔◡◉|◗
จำได้ว่าคุณแม่บอกว่าจะพามาเดินเล่น แล้วให้เขายืนรออยู่ตรงนี้...คุณแม่ไม่พูดอะไรนอกจากให้ของกินมาถือไว้ รอยยิ้มที่ฉายบนใบหน้าอ่อนล้า สัมผัสจากมือหยาบกร้านที่แสนอบอุ่นของคุณแม่ลูบลงบนกลุ่มผมนุ่มลื่นเส้นเล็กเบาๆ ริมฝีปากแห้งแตกกรังจุ๊บลงตรงกระหม่อมมีไรผมอ่อน แก้มซ้ายขวาถูกหอมฟัดจนเกิดเสียงฟอด กอดแน่นๆตบท้ายด้วยคำบอกรักของคุณแม่...แบคฮยอนในชุดหมีผ้าสำลีราคาถูกจากตลาดสีสมเรียบไร้ลาย ส่งยิ้มแฉ่งพร้อมกอดคุณแม่แน่นๆ จุ๊บแก้มกลับ
“แบคฮยอน...แม่รักหนูนะ รักมากๆ รักที่สุด จำเอาไว้” เสียงแหบพร่าสั่นเครือ กำลังทำให้ใจของตัวก้อนน้อยๆสั่นตามไปด้วย ร่างเล็กๆกำลังสับสน คิ้วขมวดแน่น แต่เรียบเรียงความรู้สึกไม่ถูกตามวัย คุณแม่ที่กอดแน่นอีกครั้งค่อยๆผละออก “จำไว้นะ อย่าเดินไปไหนกับคนแปลกหน้า แต่ถ้าเป็นพี่ที่ใส่เสื้อสีขาวเดินเข้าบ้านหลังนี้ ก็เดินตามเขาเข้าไปได้เลยนะ”
มือคุณแม่ร้อนผิดปกติ แบคฮยอนไม่เข้าใจ ทำไมต้องเดินตามเข้าไปบ้านหลังนี้
“แบคกลัว...แบคจะรอแม่” แก้มพองกลมค่อยๆปล่อยลมออกทางปาก เป็นสิ่งที่แบคฮยอนชอบทำ
“แม่จะไปทำธุระแล้วจะกลับ แต่ใช้เวลานาน ลูกต้องมาอยู่ที่นี่ก่อนนะ...รอแม่ที่นี่”
ทำไม ทำไมเขาต้องรอด้วยต้ะ
“แบคอยากปะๆกับแม่ต้ะ แม่จะไปไหน...ฮึก ม่ายเอา แบคกลัว...ฮือออ” จากตอนแรกแค่อ้อนเบาๆ พอเห็นคนเป็นแม่จับมือเล็กที่เกาะขากางเกงอยู่ออก... หัวใจก้อนเล็กๆในอกก็หล่นวูบ สัญชาตญาณของเด็กสั่นกระดิ่งเตือนขึ้นมา กลัว..กลัวแม่ไม่กลับมา “แม่จ๋า แม่อย่าไป...”
คนเป็นแม่เริ่มขยับออกห่าง ใบหน้าอ่อนเพลียเลอะไปด้วยคราบน้ำตา หญิงสาวกลั้นนำตาใส่เอาไว้ไม่อยู่ เมื่อลูกน้อยกำลังร้องไห้เสียงดัง ใบหน้ากลมแดงก่ำ ใจของแม่ก็แทบแตกสลาย จากตอนแรกคิดว่าจะวิ่งหนี แต่ขาสั่นๆของแบคฮยอนกลับวิ่งตามเหยาะๆ ลมแหมะตรงพื้นหยาบ
“ฮือออ แม่ แบคไปด้วยต้ะ...แม่...ฮืออ”
เท่านั้น คุณแม่ก็รีบวิ่งมาช้อนตัวลูกชายคนดีขึ้นมาแนบอก กอดจมอกแน่นๆ มือสองข้างตระคองลูบหลัง
“ฮึก แม่ไม่ไปไหนแล้วๆ อย่าร้องนะๆ ไม่ร้อง ฮึก...”
“ฮือออ แม่...แม่จ๋า ฮืออ แบคกลัว” มือน้อยๆสียับย้นด้วยไขมันกำเสื้อแม่แน่น
“อย่าร้อง..จุ๊ๆ เงียบเร็วคนดีของแม่ ชู่ว์...” มือตบเหี่ยวย่นลูบหลังคนในอ้อมกอด...เบามือ
จนเสียงสะอื้นไห้ค่อยๆเงียบลงๆ
แบคฮยอน..แม่ขอโทษ
ฝนลงทัณฑ์เด็กอ้วนเตี้ยอย่างแบคฮยอนที่เด็กดื้อ โดยการสาดน้ำโครมใส่เขาที่ยืนไม่แข็งแรงเต็มแรง ขาเล็กๆเซเล็กน้อยก่อนโดนฝนสาดโครมจนเสียหลักล้มลงกองกับพื้นยางมะตอยสีมีเศษหินทรายหยาบ ก้นกลมระบม
แม่หายไปไหน...
“ฮืออออ แม่ไปไหนต้ะ!”
◖|◔◡◉|◗
“แบ้ค ไปกันเถอะ คุณครูตะโกนเรียกเราแย้ว”
“โอเคต้ะ” คำพูดคิดมากเสมอตอนอยู่กับแม่ในห้องเช้าเล็กๆ แม่บอกว่าเสียงของแบคฮยอนนั้นน่ารัก มันทั้งนุ่มหูและเล็กๆเหมือนเปียโน “เย็นนี้เย่นสร้างบ้านกันมะ จะยอลสอนแบคสร้างบ้านแล้วต๊วย” ว่าแล้วท่อนแขนสั้นก็ยกทำท่าใหญ่ๆโชว์เด็กตาโต อีกคนก็บ้าจี้ตามทำหน้าโอ้โห แล้วปรบมือเปาะแปะ สนุกสนานกันอยู่สองคนกับแบคฮยอนเด็กขี้โม้
“เอาๆ เยาจะซ้างหลังหย่ายยยย” เสียงยานคางของเด็กน้อยตากลมโตที่แสดงถึงความใหญ่ของบ้านที่คิดสร้าง และเสียงพูดคุยจ้อกแจ้กตลอดทางเดินเข้าห้องเรียน ที่เด็กทุกคนคิดว่าพาไปเล่นในที่ร่มนั่นเอง
แบคยังคิดถึงแม่อยู่เลย...เมื่อไรแม่จะมารับเขานะ...
35%
ชั่วโมงเรียนของเด็กอนุบาลจะเน้นทักษะการพัฒนาในด้านต่างๆ สำหรับโรงเรียนอนุบาลบี๋น้อยระดับชั้นของแบคฮยอน จะแบ่งเป็นหมวดหมู่ มุ่งเน้นพัฒนาการเข้าสังคม คือจับแยกจากผู้ปกครองให้เด็กได้เริ่มเรียนรู้การอยู่กับกลุ่มเพื่อน การทำงานกิจกรรมเป็นกลุ่ม ปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนๆในชั้น ระดับเด็กสามขวบจะได้ทั้งการพูดจาโต้ตอบแสดงความรู้สึกของตัวเองให้มากยิ่งขึ้นด้วย รู้จักการให้และแชร์ความคิดในกลุ่ม
แบคฮยอนได้ก้าวผ่านจุดนั้นมาแล้วก้าวหนึ่ง ซึ่งตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนการช่วยเหลือตัวเอง และมันดีมากๆที่เขากระโดดก้าวหน้ามากกว่าเพื่อนๆในห้อง เพราะชานยอลสุดหล่อสุดเท่ของเขาสอนให้ช่วยเหลือตัวเอง ตอนแรกเริ่มที่ใส่เสื้อผ้าให้ตัวเอง ชุดนักเรียน ล้างหน้าแปลงฟัน รวมถึงอาบน้ำด้วย พี่ร่างสูงที่บ้านสอนเด็กเตี้ยอย่างแบคฮยอนหมดแล้ว เพียงแต่ว่าสะอาดไม่สะอาดนั่นอีกเรื่องนึง...
“เด็กๆเห็นมั้ยค่ะ นี่อะไรเอ่ย” คุณครูคนสวยส่งยิ้มหวานๆมาให้กลุ่มเด็กอายุสามสี่ขวบที่นั่งหน้าเอ๋อเหรอไม่รู้ราว บางทำสีหน้างุนงง ปากอ้าค้าง สิ่งที่ครูสาวถืออยู่มันช่างชวนให้นึกถึงหลายสรรพสิ่งมารวมตัวกัน น่าตาน่ากลัวแถมยังรูปร่างประหลาด แบบนี้เด็กๆกี่คนก็ตอบไม่ได้หรอก “ไม่เห็นมีใครตอบเลย แท๊นๆ มันคือขนมฟังรูปคุณหมีค่ะ ไหนบอกสิค่ะว่ามันคืออะไร”
“คุงหมีๆๆๆ” ดูเหมือนเด็กๆจะเข้าใจแค่ว่าเป็นหมีที่รูปร่างเหมือนเอเลี่ยน
เด็กอ้วนกลมสองคนแถวหน้าเริ่มน้ำลายสอทันทีที่คิดว่ามันกินได้ ทั้งแบคฮยอนและคยองซูต่างพากันปรบมือหัวเราะน่ารักเหมือนเว้าวอนขอขนม
“แอะๆ สองคนข้างหน้าไม่ต้องมาอ้อนเลย ขนมนี้ให้คนที่เอาอันนี้มาส่งครูทุกอาทิตย์จ้ะ” มือเรียวหยิบบางอย่างที่ซ้อนไว้ข้างหลังมาให้เด็กประจักษ์แก่สายตา “เจ้านี่มีชื่อว่าสมุดคุณหมีนะคะ เอาไว้วาดรูปที่ทุกคนอยากวาดในแต่ละวัน ใส่เจ้าสมุดคุณหมี ใครมาส่งครูจะได้ นี่เลย ขนมปังคุณหมี หมีเต็มไปด้วยหมดเลย”
“แบคชอบหมีต้ะ! แบคขอหมีๆ” เจ้าเด็กอ้วนแถวหน้าเริ่มเหยียดขาอวบๆออกจากท่านั่งขัดสมาธิ ก่อนใช้ก้นสองก้อนไถลกระดึ๊บมาใกล้ๆคุณครูนี่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก แขนป้อมๆ ยื่นออกมาจับคว้าอากาศ ศรีษะหงานขึ้นมองเป้าหมายในถุงพลาสติกใส ปากเลยอ้าออกโชว์ฟันหน้าสองซี่
“น้องแบคไม่เอาไม่ดื้อนะคะ ถ้าวาดรูปมาให้จะได้คุณหมีนะ เด็กดี” มือนุ่มๆแปะลงบนกลุ่มผมบางพลางขยี้เบาๆด้วยความเอ็นดู
แบคฮยอนยู่ปากเล็กน้อย แล้วไสก้นกลับไปที่เดิมข้างคาย๊องเพื่อนเขา
“ทำไมหนูไม่เดินละลูก ทำแบบนั้นเดี๋ยวก้นใหญ่นะคะ”
“แบคชอบหย่ายๆ” ตามประสาความคิดของเด็กน้อย สิ่งที่ใหญ่โตมักดีเสมอ เขาชอบ!
คุณครูสาวเพียงถอนหายใจ ก่อนจะยกมือปาดเหงื่อ
พี่เลี้ยงที่สมัครมาเป็นครูผู้ช่วยสองคนกระจายสมุดแบ่งกันแจกเหล่าเด็กๆที่มีหลากหายอุปนิสัย ตอนนี้สมุดอยู่ในกระเป๋าของนักเรียนทุกคนเป็นที่เรียบร้อย
“น้องฟานค่ะ ครูบอกแล้วไงว่าอย่ากินขี้มูกตัวเอง” เสียงเอ็ดเด็กนักเรียนหน้าตาฝรั่งตัวโตคนหนึ่ง กำลังเอานิ้วชี้ซ้ายแหย่รูจมูกของเขาพร้อมแคะเอาก้อนเขียวๆออกมาเข้าปากอย่างสนุกสนาน ไม่ได้สนใจคำปรามของคุณครู คนเธอต้องลุกขึ้นมาแล้วดึงแขนออก “น้องฟาน! บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าๆ เดี๋ยวครูพาไปล้างมือนะคะ”
“ผมหิว...”
“ไม่ได้คะๆตามครูมา”
และช่วงเช้าก็ผ่านไปอย่างมึนๆพร้อมการบ้านของคุณครูสาว
◖|◔◡◉|◗
พักกลางวันคือสิ่งที่แบคฮยอนมีความสุขมากที่สุดในวันที่มาโรงเรียน เพราะปิ่นโตสีเหลืองที่บรรจุความรักใส่ลงไปในแต่ละชั้นของจะยอลตัวสูง ก้อนกลมตัวอ้วนค่อยๆแง้มฝาออกช้าๆอวดเพื่อนๆที่กำลังรอชมว่าวันนี้เมนูมีอะไร เพราะในแต่ละวันชานยอลไม่เคยทำซ้ำกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“โห ดูจิๆ นั่นไก่ทอด” คยองซูตัวจ้อยในทรงผมหน้าม้าเต่อที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ยกซ้อมแสตนเลสสีเงินไปยังอาหารในกล่อง หูตาแวววับพร้อมน้ำลายสอ
“น่ากิงอีกแล้ว...อ่ะ นี่ของคาย๊องต้ะ ขอบแบคชิ้นนี้” แบคฮยอนไม่รอช้า เอาซ้อมจิ้มไก่ทอดสีน้ำตาลอ่อนน่าทานใส่จานหลุมของเพื่อนรัก “คุงไก่มีม่ายพอกัน เอาคุงไข่ไปก่อนเนอะ” แบคฮยอนบอกกับเพื่อนๆที่กลืนน้ำลายอึก พยักหน้ารัวๆ อาหารฝีมือคุณพี่ชายแบคฮยอน ไม่ว่าอะไรก็อร่อย จะไข่ม้วนหรือสลัดผักก็ตาม
มื้อเที่ยงผ่านไปสนุกสนานอีกมื้อตามประสาเด็กๆ
แบคหม่ำข้าวจะยอลอิ่มแปล้ รักจะยอลที่ฉุด
◖|◔◡◉|◗
“ทุกคนอย่าลืมล้างหน้าให้สดชื่นก่อนน้า ตื่นนอนแล้วหน้าตาต้องสดใสไม่เศร้าสิ” ครูสาวเดินตรวจใบหน้านักเรียนในปกครองทีละคน กระทั่งสะดุดอยู่ที่เด็กชายอี้ฟาน...
“น้องฟานนน ครูบอกแล้วว่าอย่าแคะแล้วกิน ตีมือเลยนะ! มานี่เลยๆ ให้พี่พาไปเก็บที่นอนเลย” คุณพี่เลี้ยงรีบเดินมารับตัวเด็กชายอี้ฟานไปล้างมือแล้วพาไปเก็บที่นอนต่อ เพื่อเตรียมตัวกลับบ้านตอนบ่ายสองครึ่ง
เด็กๆทุกคนพากันล้างหน้าทุลักทุเล จะมีก็แต่นักเรียนตัวกลมแก้มยุ้ยอย่างแบคฮยอนที่ล้างหน้าสะอาดวิ้ง ปะแป้งสามแปะที่แก้มกลมเด้ง หอมฟุ้ง
“เอาล่ะทุกคน เดี๋ยวไปเก็บที่นอนแบบที่ครูสอน แล้วออกไปเล่นรอผู้ปกครองมารับได้แล้วจ้า”
ต้อนกลุ่มแก๊งเด็กตัวเล็กเข้าห้องพร้อมพากันพับเก็บที่นอนช่วงกลางวัน เสียงหัวเราะร่าเริงสดใสยังคงดังต่อเนื่อง
“ใครเสร็จแล้วไปเล่นที่สนามเด็กเล่นได้เลยน้า” ครูสาวว่า
แบคฮยอนรีบเอาผ้านอนที่พันกันเป็นกลมก่อนแบบลวกๆไปวางคู่กับกระเป๋านักเรียนคุณหมีข้างหลังห้อง สองขาสั้นๆก้าวสั่นๆแกมวิ่งดุกๆไปใส่รองเท้านักเรียนคู่เล็กสีดำเงาเพราะจะยอลคนหล่อที่บ้านขัดให้ พอติดแป๊กสีเงินรูปคุณปิกาจูเสร็จแล้วแบคฮยอนก็รีบวิ่งออกนอกห้องไปเล่นกับคยองซูทันที ด้วยสภาพที่นอนกองเป็นก้อนแข็ง
สนามเด็กเล่นถูกจัดให้อยู่บริเวณด้านหลัง เนื่องจากมีพื้นทีให้วางเครื่องเล่นได้มากกว่าด้านหน้าที่เป็นพื้นที่น้อย ไม่เหมาะกับวางเครื่องเล่นและยังต้องผ่านครูที่ปรึกษาไปก่อนถึงตัวเด็กๆ เสียงเพื่อนๆหลายห้องเจี้ยวจ้าวระงมรวมกันไม่เว้นว่าง สองขาป้อมย่ำลงบนกลุ่มหญ้านุ่มเขียวเข้ม เลยผ่านเครื่องเล่นหลายชนิดไปจนกระทั่งถึงบ่อทรายใหญ่ๆหนึ่งบ่อ มีนักเรียนหลายคนเริ่มลงเล่นก่อนปราสาทกันไปแล้ว ดวงตาเรียวรีเล็กๆเป็นขีดยกยิ้มจนตาปิด เมื่อเห็นเพื่อนตัวเองนั่งก่อดินรออยู่แล้ว พร้อมโบกมือไม้ไปมาเพื่อเรียกแบคฮยอน
“มาเย่นกันๆ”
“ทำแย้วอ๋อต้ะ”
“อื้อ ยอแบ้คมาทำยอด”
ทั้งสองคนนั่งเล่นรอคนมารับกลับบ้านอยู่นาน...จนผ่านไปหลายชั่วโมง เพื่อนๆพากันทะลดหายไปทีละคนสองคน จนเหลือเพียงพวกเขาสองคนเช่นทุกวัน เพราะชานยอลต้องทำงานกว่าจะเลิกก็ห้าโมง คยองซูเองที่บ้านขายของที่ตลาดก็ต้องรอตลาดวายพ่อถึงจะมารับได้ มันเลยกลายเป็นว่าทั้งสองคนสนิทกันด้วยสาเหตุนี้แล คุณครูคนสวยเดินมาส่องดูสักพักตามปกติ เห็นเด็กสองคนเล่นสร้างบ้านใกล้เสร็จแล้วเลยว่าจะพาไปล้างมือปัดฝุ่น อีกประเดี๋ยวผู้ปกครองก็ใกล้จะมารับแล้ว
สร้างเสร็จคอยมารับอีกทีก็ได้...
“แบ้ค เราจาไปเอาน้ำมาให้น้า”
“ต้ะ แบครอนี่นะ” แบคฮยอนพยักหน้าจนแก้มเด้ง เมื่อเพื่อนจะไปหยิบน้ำมาให้เขาดื่มเย็นๆที่ห้องอาหาร ไม่นานก็ได้ยินเสียงคยองซูไปบอกคุณครู
พอเพื่อนไปแล้วบรรยากาศรอบข้างก็เงียบลง เสียงพูดคุยหายไปหมด เหลือเพียงเสียงลมพัดหวิว
อีกไม่นาน บ้านหลังใหญ่ของแบคก็จะเสร็จ พอจะยอลมาแบคกะอวดต๊วยต้ะ
แกร๊ง!
เสียงอะไรสักอย่างกระทบกันจนเกิดเสียง ร่างกลมที่นั่งยองๆถมฐานชั้นล่างของบ้านให้มากขึ้นสะดุ้งใจหายเล็กน้อย ก่อนกลับมาสนใจบ้านต่อ
“เห้ย วันนี้พี่กูไม่อยู่ว่ะ”
“เอ้า หายไปไหนวะ เล่นบอลรอกันหน่อยมั้ยมึง”
“เออๆ ไปเล่นข้างหลัง ไอ้พวกเด็กกะโปกแม่งกลับไปหมดแล้ว”
เสียงสนทนาดังต่อเนืองจนเงียบหายไปเมื่อทั้งสี่คนร่างสูงพบกับเด็กคนหนึ่งกำลังนั่งตักดินเล่นอยู่ตรงที่พวกเขาจะเตะบอลพอดิบพอดี
“เห้ย เด็กเชี่ยแม่งเกะกะว่ะ”
“เล่นแม่งเลยมะ กูเกลียดเด็กชิบหาย” เด็กหนุ่มชั้นประถมห้าผิวแทนเข้ม ดวงตาดุดันพูดขึ้นอย่างรำคาญใจ ปกติไม่ชอบเด็กอยู่แล้ว ไหนจะเสียงฮัมเพลงเชี่ยๆนี่อีก รำคาญหู อิอ้วนเอ่ย! “ไปบอกมันดิ๊ ว่าให้ถอยไปพี่ๆเขาจะเล่นกัน”
ไม่ต้องสั่งมากพวกที่เหลือก็เดินไปประชิดตัวคนตัวเล็กที่กำลังสนใจแต่บ้านของตัวเอง ไม่ทันมองเห็นเงาตะคุมๆของคนไม่ดี เสียงฮัมเพลงยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ
“เห้ย มึง! ถอยไปดิ๊ พวกกูจะเล่นบอล” เด็กประถมห้าหน้าตาหน้ากลัวคนนึงพูดขึ้น น้ำเสียงเหี้ยมๆและดังพอสมควร ทำเอาก้อนกลมสะดุ้งเฮือก
“ตัวเองเป็นใครต้ะ” เสียงหวานใสเอ่ยถามแม้จะรู้สึกกลัวๆ เพราะหน้าตาที่ดุแลไม่เป็นมิตร
“จะรู้ไปทำไมวะ รีบๆไสหัวออกไปเลย” ไม่ตอบแถมยังจะกระชากแขนแบคตัวเล็กให้ลุกขึ้น แรงบีบที่ต้นแขนอวบๆกับแรงเหวี่ยงจนหน้าคะมำทำให้แบคฮยอนน้ำตาคลอ ปากเรียวบางเริ่มเบะออก ตามด้วยเสียงสะอื้นไห้นำ “เชี่ย แค่นี้อ่อนแอสัด” ไม่คิดจะแยแสเด็กน้อยเลยสักนิด คนใจดำทั้งสี่เตรียมเคลียร์พื้นที่เตะบอล ดวงตาปะทะกับกองดินที่ก่อเป็นบ้าน เห็นหงุดหงิด เลยเตะจนมันพังคุล้ง!
“บ้านแบคต้ะ ฮึก อย่าทำบ้านแบคกับคาย๊อง!” แขนสั่นๆค้ำพื้นแล้วค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น ก่อนขาสั้นๆที่เดินเร็วไม่ค่อยได้เพราะขายังไม่แข็งแรงพอ มีเอนบ้างเซบ้างเล็กน้อย แล้วแต่จังหวะการก้าว รับไปเอาตัวเองบังคุณบ้านที่ใกล้จะสมบูรณ์แบบแล้ว
เขากับคาย๊องช่วยกันสร้าง ไม่ให้พังหรอกต้ะ
ทว่า อีกฝ่ายกลับไม่สงสารที่เด็กอ้วนใช้ตัวเองกำบังบ้านแสนรัก กระหน่ำเตะทั้งบ้านทั้งเด็กน้อยจนกลิ่งไปมา
“ฮือออ พอแล้วอย่าตีแบค ฮือออ แบคเจ็บ ยะ อย่านะ!”
ผลั่ก!
“ฮือออออออ ช่วยแบคด้วย อย่าแกล้งเรา หยุดได้แล้ว ฮึก จะยอล ช่วยแบคด้วย”
“ไอ้อ้วน! ไอ้เตี้ย เห้ย พังบ้านมันดิ๊” ว่าแล้วเด็กชายตัวสูงก็พยักพเยิดหน้าไปยังบ้านปราสาททรายแสนสวยที่สร้างกับคาย๊อง จากนั้นพวกลูกกะจ๊อกทั้งสามก็วิ่งตรงไปที่บ้านหลังนั้น พร้อมกับพังทลายบ้านแสนสวยพังพินาศไม่เหลือซาก จากสวยๆกลายเป็นเม็ดทรายเช่นเดิม
“ฮืออ ฮึก อย่าทำบ้านแบคนะ! คาย๊องกับแบคสร้างบ้านด้วยกัน อ่ะ!” ร่างเล็กป้อมำยายามยืนด้วยขาสั้นๆที่บาดเจ็บ ตะโกนร้องห้ามทั้งน้ำตาที่อาบใบหน้ากลม แต่ยังไม่ทันจบประโยคดี ถังที่เคยใช้ก่อทรายก็สาดเข้าใส่หน้าเต็มๆ แรงปะทะรุนแรงทำให้ร่างจ้อยเซล้มหงายหลังโครม นอนหงายหน้าแอ่งแม้งร้องไห้โฮเสียงดังลั่น ใบหน้าเปรอะเปื้อนปะปนหยดน้ำตาที่ไหลทะลักไม่ขาดสาย “ฮือออ แม่ ฮืออออ แม่จ๋า...ฮึก ฮืออ”
มือเล็กป้อมอวบๆยกขึ้นปัดเศษดินที่เข้าตาเข้าจมูกปาก อัดแน่นจนแสบตา ยิ่งร้องก็ยิ่งเข้าปาก ไหนจะตาตี่ๆที่แสบจี๊ด
“ล้างหน้าให้มันดิ” แก๊งเด็กอันธพาลหัวเราะคิกคัก แต่แบคฮยอนกลับคิดว่าเขาจะมาช่วยตัวเองปัดเศษดินออก เปล่าเลย
ซ่า!
ถังใบเดิมที่เต็มไปด้วยน้ำสาดโครมใส่หน้าเด็กน้อยที่นอนหงายหน้าลุกแทบไม่ไหว สายน้ำไหลกระแทกหน้าอย่างรุนแรง เข้าจมูกจนหายใจไม่ออกต้องหายใจทางปากแทน แต่แล้วกลับสำลักเหมือนจะขาดใจตาย
“ฮึก แอ่กๆๆ ฮือออ แฮ่กๆ” หน้ากลมแดงก่ำพลางยกแขนตะเกียกตะกายลุกขึ้นให้พ้นสายน้ำ ทำอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งน้ำหมดถัง “ฮึก แอ่กๆ จะยอล...”
“ทำอะไรกัน!”
เสียงทุ้มหูของคนคุ้นเคยที่แบคฮยอนจำได้ดี ร่างสูงโปร่งในชุดทำงาน ยืนตระหง่านอยู่ห่างจากสนามเด็กเล่นไปไม่เท่าไร ดวงตาดุดันดวงโตคล้ายใบมีดบาดคมกริบจนต้องหยุดชะงักมือลง คิ้วหน้าขมวดเข้าหากันประกอบกับสันจมูกโด่งที่รับเข้ากับใบหน้าหล่อๆนั่น
เหมือนกับว่ามีเจ้าชายมาช่วย
“หื้อ? แบคฮยอน! ไอ้เด็กเวรเอ่ย! มึงออกห่างจากเด็กอ้วนกุเดี๋ยวนี้นะสัด”
ไม่สิ ไม่เลย
“จะ แอ่ก จะยอล ฮึก ฮือออ”
“เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งขยับนะ เดี๋ยวเอาทรายออกให้”
จะยอลเป็นซุปเปอร์แมนของแบคต่างหาก
◖|◔◡◉|◗
“ต้องขอโทษจริงๆนะคะ ที่น้องชายฉันไปทำน้องแบค” คุณครูสาวขอโทษขอโพยยกใหญ่ หลายสิบรอบ แต่ชานยอลก็ยังไม่หายเคืองจนกว่าจะได้เอาคืนแบบที่ไอ้เด็กดำจงอินอะไรนี่ทำกับแบคฮยอน ให้ตายสิ! ถ้ามาช้ากว่านี้ไอ้อ้วนคงขาดอากาศหายใจตายไปแล้ว
“...”
หลังจากเกิดเหตุและเสียงโวยวาย ครูสาวที่เดินกลับมาที่สนามเด็กเล่นพร้อมน้ำในมือถึงกับอุทานไม่เป็นภาษา ภาพตรงหน้าคือน้องแบคร้องไห้หน้าแดงก่ำ ตัวสั่นงกๆอยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นพี่ ร่างเล็กเปียกโชกแถมเนื้อตัวขาวๆแดงเพราะเม็ดทราย ไม่พอยังมีอีกสี่ห้าร้อยที่ไม่มีรู้รอยอะไรกันแน่ แต่ทีแน่ๆสามคนที่ก่อเหตุถูกเตะไปสามสี่ทีเริ่มสำนึก มีแต่ไอ้น้องชายตัวดีไม่สำนึก... น้องแบคครูขอโทษลูก
“จะยอล...แบคหิว” เสียงงึมงำเล็กๆดังท้วงข้างหู
“รู้แล้ว บอกสามรอบแล้ว ถ้าเกิดเรื่องขึ้นอีกเรื่องใหญ่แน่ผมไม่ปล่อยเอาไว้เด็ดขาด มึงด้วยไอ้เด็กเวร” ชี้หน้าคาดโทษ ทว่าจงอินกลับไม่กลัว แถมยังท้า
“ทำไม...แน่จริงก็มาเฝ้ามันทั้งวันสิวะ” ดวงตายียวนถูกส่งไปกวนประสาท ชานยอลคงได้เตะไอ้เด็กเกรียนนี่แน่ ถ้าแบคฮยอนไม่เริ่มร้องไห้งอแงขึ้นมาอีก
“ฮึก...จะยอลไม่เอาต้ะ แบคกลัว” คนตัวเล็กซบหน้ากับบ่ากว้าง หลับตาแน่นปี๋ไม่กล้าลืม ก้นดุกดิกเบียดชานยอลราวกับกลัวจะโดนทำร้ายอีก
แม่ง...ทำเด็กกูมีปมเลย
“กลับบ้านไปทำแผล เลิกร้องไห้ได้แล้ว กินชีสของโปรดดีมั้ยๆ ลูกผู้ชาย” ตบก้นปลอบก้อนที่กำลังสะอื้น
“แบค...แบคเป็นผู้ชายอ๋อต้ะ ผู้ชายเป็นใคร...แบคไม่ได้ชื่อผู้ชายต้ะ”
....ไอ้เด็กเวร
(´ε｀ )♡
อ้ากเรามาแล้ว ซุปเปอร์แมนของแบค เป็นการบ้านของแบค
เปิดเรื่องมาเรื่อยๆ 555 เนื้อเรื่องจะเรื่อยๆ ไม่ดราม่าอะไร ไม่ใช่คนดราม่านะต้ะ
เราไม่ชอบการร้องไห้เลย ฮือออ
ขอบคุณสำครับคอมเม้นค่ะ เราจะมาแก้คำผิดแล้วกลับไปแต่งคุมะด้วย ;3;
ใครอยากเม้า @peepanggy
แท๊กฟิค
#ชะบี๋ตลอดไป
ความคิดเห็น