คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พนักงานซีเอ็ดกับเด็กม.3 (แก้บน) [30%]
พนักงานซีเอ็ดกับเด็ม.3
"เอาล่ะนักเรียน
อาทิตย์หน้าครูขอให้นักเรียนแต่ละกลุ่มเตรียมวงจรชุดคิทมากลุ่มละหนึ่งชุดนะ
เราจะเริ่มทำโครงงานกันนะ" เสียงของครูซีวอนทำให้นักเรียนทั้ง40ถึงกับแทบร้องไห้
"งบไม่เกิน200บาทนะครับนักเรียน จะได้ไม่เปลืองเงินพ่อแม่นะ"
เสียงโอดครวญดังอยู่เรื่อยๆหลังจากที่ต้องรู้ว่าต้องเสียเงินกันอีกแล้ว
หลังจากกินแกลบไปกับผลงานของนักเรียนที่ต้องทำเพื่อเอามาจัดงานของโรงเรียน
เทศกาลแห่งโครงงานกลับมาอีกครั้ง
แต่ไม่มีโครงงานวิชาไหนที่จะยากเท่าวิชาอิเล็กทรอนิกส์อีกแล้ว
ต้องนั่งเขียนเองทำเองทุกอย่างในเวลาอันน้อยนิด
3อาทิตย์..
"เอาไงวะ บ้านใครมีขาย"
เสียงของจงแดเอ่ยขึ้นเมื่อตั้งสติได้ หลังจากช็อคไปนานหลายนาที
วิชานี้เป็นวิขาที่เขาเองไม่ถนัดเสียเลย
ทำทีไรถ้าไม่ผ่านก็เกือบตกทุกที ถ้าไม่มีเพื่อนๆคอยช่วยคงต้องตายอีกครั้งแน่ๆ
"ไม่รู้อ่ะ
เดี๋ยวเราลองถามพ่อให้" จงอินเงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยสีหน้าง่วงๆก่อนจะฟุบหน้ากลับไปนอนต่อ
"อืม โอเค"
"ครูครับ มีที่ไหนบ้างหรอครับ
พวกผมจะได้ไปซื้อกันถูก"
เด็กชายโจวมี่ยกมือขึ้นถามครูซีวอนที่กำลังยืนเล่นคุ้กกี้รันอย่างสบายใจเฉิบ
'ช่างกล้าขัดนะ!'
ครูซีวอนหันไปมองเด็กชายโจวมี่นิดหน่อยก่อนจะกดสต๊อปเกมแล้วมาอธิบายอีกครั้ง
"อาา
ก็มีที่ร้านหนังสือซีเอ็ดนะ นักเรียนคงรู้จักกันนะ ว่ามันอยู่ที่ไหน"
"คร้าบบบ"
เสียงเหมือนคนจะตายเมื่อรู้ว่าต้องไปเดินตามหาร้านหนังสือซีเอ็ดนี่
ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน
"เอาล่ะ
วันนี้ครูจะปล่อยก่อนเวลา เลิกเรียนได้"
ครูซีวอนมองนาฬิกาก่อนจะปล่อยพวกนักเรียนออกจากห้องขังที่เรียกกันว่าห้องวิทยาศาสตร์..
KIMJONGDAE
PART
3 นาที!!!
ครูปล่อยก่อนตั้งสามนาทีแน่ะ!!
น่าอัศจรรย์ใจเสียจริงๆ ปกติพวกผมเลิกเรียนคาบนี้ 10.20 น. ครับ ครูซีวอนปล่อยผมตั้ง
10.17 น. แน่ะ ภูมิใจจริงๆ
ผมยืนรอเพื่อนอยู่หน้าประตูครับ มันทำเวรกันอยู่
ที่จริงวันนี่ก็เวรผมแหละครับ แจ่ผมขี้เกียจทำ แค่นั้นเอ๊งงงง
ตอนนี้ผมก็ว่างอะนะ ดี๊ดีไรงี้
งั้นผมแนะนำเพื่อนๆในกลุ่มของผมให้รู้จักดีกว่า
คนที่ยืนกวาดพื้นอยู่หน้าห้องชื่ออี้ฟานครับ
มันเป็นเด็กแลกเปลี่ยนจากต่างดาว(?) เอ้ย ต่างประเทศครับ
มันมาจากจีนแผ่นดินใหญ่ เป็นคนที่ปกติอยู่พอสมควร
ยกเว้นเวลามันเรียกร้องหายานแม่นะครับ
คนต่อมาที่กำลังยกเก้าอี้ทางฝั่งซ้ายด้วยหน้าง่วงๆคนนั้นชื่อจงอินครับ
มันเป็นคนที่ว่าทำอะไรก็ช้าไปหมด ขนาดมันยกเก้าอี้ยังช้าเลยครับ
ส่วนคนที่ยกอยู่ฝั่งขวาชื่อจุนมยอนครับ
ส่วนใหญ่เรียมจุ๋มกัน เพราะมันน่ารักจุ๋มจิ๋มดีครับ บ้านมันรวยครับ รวยมาก
รวยจนไม่รู้จะทำไงเลยครับ มีหน้าที่จ่ายเงินอย่าวเดียวครับไอ้นี่ เพราะมันขี้เกียจ
คนรวยก็งี้แหละครับ~
ส่วนคนที่มันยืนขี่ไม้กวาดอยู่ข้างๆถังขยะอยู่น่ะ
มันชื่อชานยอลครับ มันสติไม่ค่อยดี แต่ก็เก่งพอตัว ดูมันสิครับ
คนอื่นเขาทำงานกันมันมายืนขี่ไม้กวาด เฮ้อ คิมจงแดคนนี้ปวดตับจริงๆ
"ไอ้ชานยอล !
กวาดพื้นดิวะ"
ผมตะโกนบอกมันก่อนจะอดใจไม่ไหวเดินไปหยิบไม้กวาดเอามาตีตูดมันให้หายหมั่นไส้
"ไอ้สัส เจ็บ
เออๆกวาดก็ได้วะ" ไอ้ชานว่าเสร็จมันก็เดินไปกวาดพื้นที่หน้าห้องครับ
แทนที่มันจะได้กวาดมันก็ไปยืนเถียงกับอี้ฟานครับ ดันไปกวาดตรงที่อี้ฟานมันกวาดแล้ว
แถมยังเถียงอีกว่ายังไม่ได้กวาด
จงอินหลังจากที่ยกเก้าอี้เสร็จมันก็ไปนอนรอที่หน้าระเบียงครับ
ผมล่ะสงสัยว่ามันไปอดนอนมาจากไหนถึงได้หลับได้ตลอดเวลาขนาดนี้
ส่วนจุนมยอนก็ยืนดูคลิปของเหล่านูน่าที่มันติ่งอยู่ครับ
มันเป็นแฟนบอยครับแหม่~ ไม่อยากจะคุย
"กวาดแล้วเว้ย"
"ยังไม่กวาดดิ"
"กวาดแล้ว"
"ยัง!"
ได้ยินมั้ยครับ เสียงอี้ฟานกับชานยอลมันเถียงกัน
ผมล่ะเพลียจริงๆ
"พอๆ เลิกเถียงได้ละ
มาเก็บไม้กวาดแล้วไปเรียนต่อเหอะมึง"
ผมเก็บไม้กวาดของตัวเองก่อนจะเดินไปกระชากกระเป๋าของจงอินที่ตอนนี้มันเอาไปทำเป็นหมอน
เพื่อเป็นการปลุกมันครับ
"เสร็จละอ่อ ไปๆๆ"
จงอินมันตื่นมาด้วยความมึนครับ มันเดินนำผมไปด้วยท่าทางง่วงๆ
เดินเซไปมาจนคิดว่ามันคงต้องตกบันไดซักวัน
"จงอินมันเป็นไรวะ
อดนอนอ่อ" อี้ฟานที่ตามหลังผมมาเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
"อยากรู้ก็ถามดิมึง"
"ทำอย่างกับมึงไม่อยากรู้อ่ะจงแด
ชานยอลไปถามดิ๊" อี้ฟานกระทุ้งข้อศอกใส่แขนชานยอลเบาๆเป็นการบังคับให้ชานยอลไป
"ได้~~~~ จงเอนนนนน"
ชานยอลต่อด้วยน้ำเสียงสดใสก่อนจะวิ่งไปเกาะคอจงอินจนหน้าแทบคว่ำลงไปจูบพื้นทั้งคู่
"ว่าไงชานยอล"
จงอินพยายามแกะ(?)มีหนาๆของชานยอลออกเพราะมันเป็นคนที่มือใหญ่แบะจับแน่นมาก
คนในกลุ่มรู้กันดีครับ โดนมาหมดแล้ว
"ทำไมง่วงงี้อ่าา
อดนอนหรอ"
"ใช่
เมื่อคืนไปว่าวกับมิยาบิเซ็ตใหม่มาทั้งคืนเลยง่วงอ่ะ"
หน้าของชานยอลตอนนี้คือมันเงิบครับ เงิบมากๆด้วย
โดนจัดชุดใหญ่แต่เช้า ปกติจงอินมันเป็นคนปากไม่ค่อยดี
บางทีก็พูดอะไรแบบนี้แหละครับ พวกผมชินกันแล้วครับ
มีชานยอลนี่แหละที่ยังไม่ชินเพราะมันเพิ่งเข้ามาเมื่อต้นเทอม
"เราล้อเล่นน่า
เราเล่นเกมดึกไงเลยไม่ได้นอน" ชานยอลหลังจากที่ยืนเงิบอยู่นานสติก็ค่อยๆกลับมาเหมือนเดิม
ก่อนจะเดินไปล็อกคอจงอินเป็นการลงโทษที่กล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา
ผมเหลือบมองนาฬิกานิดนึงก่อนจะเห็นว่ามันจะสายแล้ว
"เห้ย!! มึงสาย วิ่ง!!"
แล้วพวกผมก็วิ่งกันหน้าตั้งเพื่อไปยังห้องเรียนของวิชาต่อไป
END
KIMJONGDAE PART
"สรุป..ใครจะไปซื้อชุดคิทวะ"
ชานยอลเปิดประเด็นกลางวงข้าวอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
"แค่กๆ
ใครก็ได้เดี๋ยวผมจ่ายเงินเอง"
จุนมยอนที่เพิ่งสำลักข้าวไปตอบอย่างกระท่อนกระแท่น
ปกติชานยอลไม่ค่อยพูดกลางวงข้าวแบบนี้ ใครไม่ตกใจก็คงแปลก
"กูไปก็ได้ อี้ฟานไปกับกูนะ
ชานยอลด้วย"
จงแดหยุดกินข้าวก่อนจะค่อยๆส่งสายตากดดันแกมบังคับไปหาสองโย่งที่นั่งกินข้าวอยู่ฝั่งตรงข้าม
"ไปดิ
อยากร่อนเหมือนกัน" อี้ฟานตอบก่อนจะเริ่มเข้าโหมดตามหายานแม่
"ยานแม่อยู่ไหน..ติ๊ดๆๆๆ"
อี้ฟานเงยหน้ามองท้องฟ้า(?) ก่อนจะเหลือกตาใส่พวกเพื่อนๆที่นั่งอยู่ด้วยกัน
"โอเค จุ๋มเปย์!!"
จุนมยอนหยิบเงินในกระเป๋าของตนออกมาแล้วยื่นให้จงแด
"เอาจริงดิ"
จงแดเหลือบมองเงินในมือก่อนจะถามเพื่อความมั่นใจ
"เยสส
พวกยูทำไปเดี๋ยวจุ๋มจ่ายเงินเอง" จุนมยอนตบอกอย่างคนภาคภูมิใจ
เหมือนกับว่าไม่มีใครจะใจปล้ำเปย์ขนาดนี้อีก
"แต่.."
"แต่ไรอ่ะ มีปัญหาไรบอกจุ๋ม
ขาดตกบกพร่องบอกเลยจุ๋มเปย์ให้เลยย"
"มึงให้กูมา20.."
"แต่งบมัน200 อิจุ๋ม!!"
"อุ่ย โทษๆ"
ต่อค่ะ
“แหม่ เนียนนะเอ็ง” จงแดว่าอย่างขำๆก่อนจะรับเงินที่เหลือจากจุนมยอนมาเก็บใส่กระเป๋า
“แล้วจะไปวันไหนอ่ะ” ชานยอลที่เพิ่งดูดน้ำเป๊บซี่ของจุนมยอนจนหมดแก้วหันมาถามจงแดที่เพิ่งเก็บเงินใส่กระเป๋าเรียบร้อย
“วันนี้เลิกเรียน
จะได้รีบซื้อรีบทำ” จงแดดันแว่นขึ้นให้เข้ารูปกับหน้าหวานก่อนจะเงยหน้าขึ้นตอบชานยอลอย่างใจเย็น
“โห รีบว่ะ” ชานยอลบ่นอุบอิบก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
ก่อนจะเอ่ยเตือนพวกเพื่อนๆที่นั่งกินข้าวกันแบบไม่ได้ดูเวลา “เห้ย รีบกินดิ จะเข้าเรียนละ เดียวครูฮันเกิงเฉ่งเอานะ”
“เออว่ะ อีก20นาทีเองว่ะ” อี้ฟานที่เพิ่งหลุดจากการตามหายานแม่เอ่ยขึ้นก่อนจะเริ่มยัด(?)ข้าวใส่ปาก
“จงอิน จัดการด้วย”
หลังจากกินข้าวกันเสร็จก็ถึงเวลางานของคิมจงอิน
ทำหน้าที่เก็บจานข้าว ตอนแรกก็ผลัดกันไปเก็บ
แต่ไปๆมาๆเริ่มขี้เกียจเลยเหลือแค่จงอินคนเดียว
“ครับ คุณชาย คุณหญิง”
จงอินเบ้ปากนิดๆก่อนจะจัดการหยิบจานไปเก็บให้เรียบร้อย
หลังเลิกเรียน
ตอนนี้ จงแด
ชานยอลและอี้ฟานกำลังยืนอยู่หน้าร้านซีเอ็ด
ร้านที่เป็นสิ่งสำคัญในการทำงานโครงงานครั้งนี้
“เข้าไปเลยมั้ยวะ”
จงแดที่ยืนอยู่ตรงกลางเอ่ยถามเพื่อนอีกสองคนขึ้นหลังจากเงียบกันมาหลายนาที
“เข้าไปดิ
เดี๋ยวก็ไม่ได้ซื้อหรอก”
ชานยอลที่ยืนกินไอติมอยู่ก็บอกก่อนจะลากเพื่อนทั้งสองเข้าไปในร้านทันที
“น้องครับ น้อง
ลืมฝากกระเป๋าครับน้อง” เสียงทุ้มตะโกนเรียกก่อนจะเดินเข้าไปจับไหล่ของร่างเล็กที่เดินรั้งท้ายนั้นหันมาแต่คงออกแรงไปหน่อยเลยทำให้คนตัวเล็กจมอยู่ในอกหนา
“อ๊ะ เจ็บนะเว่ย
เรียกดีๆก็ได้ป่ะวะ ไม่เห็นต้องดึงไหล่เลย” จงแดตวาดเสียงแวดก่อนจะเงยหน้ามาดูคู่กรณี
“ขอโทษทีนะน้อง
พี่ออกแรงมากไปหน่อย” คนเป็นพี่ส่งยิ้มเป็นการขอโทษเผยให้เห็นรอยยิ้มบุ๋มลึกน่ามองก่อนจะสำรวจร่างกายคนตัวเล็กอีกครั้งว่าบาดเจ็บอะไรตรงไหนอีกไหม
จงแดที่ตอนแรกโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงต้องสติหลุดเมื่อเห็นรอยยิ้มของร่างสูงที่ส่งมาให้
หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ สมองเริ่มแปรปรวน ทำอะไรไม่ถูก
กว่าจะรู้สึกตัวก็ได้ยินเสียงทุ้มเรียกอีกครั้ง
“น้องครับ เป็นอะไรมั้ย”
“ห้ะ เอ่อ
ไม่เป็นไรครับ นี่กระเป๋า” คนตัวเล็กรีบถอดกระเป๋าสะพายของตนยื่นให้ร่างสูง
ก่อนจะรีบเดินไปหาของที่ตัวเองต้องการทันที
“โทษทีครับพี่ เพิ่งเคยมาไม่รู้ว่าต้องฝากกระเป๋าด้วย”
ชานยอลกล่าวขอโทษก่อนจะถอดกระเป๋าของตนและอี้ฟานยื่นให้
แล้วก็เดินตามเพื่อนของตนไป
“มึงง อย่างหล่ออ่ะ
ฮื่ออ” จงแดพูดเสียงงุ้งงิ้งใส่อี้ฟานก่อนจะยืนบิดไปมาจนชานยอลอดหมั่นไส้ในความแรด(?)ของเพื่อนตัวเองไม่ได้
“แรดออกนะมึง”
“ขอนิดนึง พี่เขาหล่อ”
“ชอบพี่เขาก็รุกสิ”
จงแดที่ได้ยินอย่างนั้นก็ปล่อยหมัดหนักๆเข้าที่แขนของอี้ฟานที่อยู่ดีๆก็พูดออกมาเป็นการแก้เขิน
ก่อนจะเดินไปเลือกชุดคิทที่ต้องการ
“เอาแบบไหนดีวะพวกเอ็ง
เลือกไม่ถูกไม่เคยใช้” ร่างเล็กไล่นิ้วไปตามห่อชุดคิทก่อนจะยืนคิดอย่างเงียบๆ
“ให้พี่ช่วยมั้ยครับ”
ทั้งสามคนที่ยืนกันอยู่เงียบก็พากันตกใจเสียงดัง
เพราะพี่พนักงานรรูปหล่อเดินเข้ามาเงียบ
ร่างเล็กได้แต่บ่นอุบอิบว่าทำไมมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ก่อนจะขอความช่วยเหลือ
“ผม..ผมไม่เคยใช้พี่ช่วยเลือกหน่อยสิครับ” จงแดกล่าวเสียงอ้อนก่อนจะหันไปส่งสายตาดุๆที่ทำยังไงก็ไม่ดุเสียที
ไปให้อีกสองคนที่ยืนหัวเราะคิกคักกับท่าทีของเพื่อนตัวเอง
“แล้วน้องใช้แบบไหนล่ะครับพี่จะได้แนะนำถูก”
จงแดเหมือนถูกแช่แข็งเมื่อคนตัวสูงเดินเข้ามาหาตัวเองก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูเบาๆ
ซึ่งมันเรียกสีแดงจางๆจากใบหน้าหวานได้ดีทีเดียว
“เอาอันที่ไม่เกินสองร้อยแล้วก็ต่อง่ายๆอ่ะพี่
พวกผมต้องไปทำงานอ่ะ” ชานยอลบอกก่อนจะก้มหน้าก้มตาหยิบๆจับห่อชุดคิท
พลิกไปมา
“งั้นน้องลองชุดนี้นะ ชุดเครื่องตรวจจับแม่เหล็กอ่ะ แผงมันใหญ่น่าจะต่อง่ายนะ” จงแดแทบจะบ้าตายให้ได้ เพราะอะไรน่ะหรือ ก็คนตัวสูงนี่น่ะสิ เอื้อมมือไปหยิบชุดคิทโดยไม่สนใจคิมจงแดเลย ทำเหมือนจงแดไม่มีตัวตนทั้งๆที่อีกนิดจมูกได้รูปก็จะเฉียดเข้าแก้มใสแล้ว
“พี่ชื่อจางอี้ชิงนะ
เรียกเลย์ก็ได้” อี้ชิงกระซิบที่ข้างหูเล็กก่อนจะจุ๊บเบาๆที่ติ่งหูเล็ก ทำให้จงแดที่ยืนนิ่งนั้นรู้สึกตัว
ก่อนจะตอบชื่อตัวเองไปเบาๆแล้วรีบเดินไปหาเพื่อนของตัวเองด้วยความเขิน
“เท่าไหร่อ่ะพี่”
อี้ฟานที่ยืนเงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้นบ้างก่อนจะรับห่อชุดคิทจากอี้ชิงไปดูราคา
“195 โห แพงอ่ะพี่
มีอันอื่นมั้ย” ชานยอลที่ยื่นหน้าเขามาดูราคากับอี้ฟานด้วยก็บ่นออกมา
“เดี๋ยวพี่ลองหาอันอื่น…”
“ไม่เป็นไรพี่เอาอันนี้เลยละกัน
เย็นแล้วต้องรีบกลับบ้าน” อี้ชิงยังไม่ทันจะพูดจบจงแดที่ยืนมองนาฬิกาของทางร้านก็เอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าเย็นมากแล้ว
กลัวแม่จะดุเอาเลยบอกให้เอาอันนั้นไปเลยไม่ต้องเลือกอะไรให้มากมาย
“อันนี้เลยอ่อ แพงนะ”
อี้ฟานชูห่อชุดคิทให้จงแดดูก่อนจะถามด้วยความมั่นใจ
“เออ อันนี้แหละ
ต้องกลับละ เดี๋ยวคุณแม่รยออุคคนงามจะด่า” จงแดว่าพลางเบะปากน้อยๆก่อนจะหยิบห่อชุดคิทไปที่แคชเชียร์โดยไม่สนใจอี้ชิงที่ยืนมึนอยู่ใกล้ๆ
ก็เขินอยู่ไม่กล้ามองหน้าอ่ะ
><
“อ่ะ โอเค
เพื่อนลู่คิดตังค์ด้วย” เห็นว่าร่างเล็กเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจก็ตะโกนเรียกเพื่อนที่ยืนหลับอยู่ตรงแคชเชียร์ให้คิดเงินทันที
“195บาทครับ” ลู่หานบอกก่อนจะหยิบของใส่ถุงแล้วยื่นให้จงแดที่ยืนรออยู่ข้างหน้า “รับมา200บาทนะครับ” รับเงินก่อนจะกดเครื่องคิดเงินเพื่อนำเงินทอนให้
“พี่ๆ ถามหน่อยดิ”
จงแดกระซิบกับลู่หานเบาๆก่อนจะมองซ้ายขวาว่าไม่มีใครสนใจแล้วจึงถามต่อ
“พี่อี้ชิงเขามีแฟนยังอ่ะครับ”
ลู่หานที่ยืนฟังอยู่ถึงกับหลุดขำออกมาเบาๆ ก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้จงแดทำให้อี้ชิงที่ยืนแอบมองทำเป็นปัดฝุ่นหนังสืออยู่ถึงกับเลิกปัดแล้วเดินมาอยู่ใกล้ๆทันที
“บอกว่าพี่หล่อแอนด์แมนแถมไม่มีตีนกาก่อนสิ
เดี๋ยวบอกเลย” ลู่หานฉีกยิ้มจนรอยตีนกาที่อาศัยอยู่นั้นออกมาเผยโฉมเสียหลายรอย
จงแดที่เห็นแบบนั้นก็ลอบกลืนน้ำลายไปหลายทีกันเลยทีเดียว
“เอ่อ พี่
คือมันก็พูดกันยากนะเรื่องแบบนี้”
“อยากรู้ป่ะล่ะ”
“อยาก!!”
ต่อค่ะ
“ไม่ค่อยแรดเท่าไหร่เลยน้องเอ๊ยย”
“ก็ชอบไงพี่” จงแดก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าหวานที่กำลังขึ้นสีระเรื่อ
อี้ชิงที่ยืนแอบฟังอยู่ก็ยกยิ้มออกมาแล้วค่อยๆเดินไปประกบหลังเล็กที่ยืนก้มหน้าอยู่ก่อนจะค่อยๆก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูเบาๆ
“ชอบพี่ก็บอกครับ
อยากรู้อะไรก็ถามพี่สิ ไปถามคนอื่นทำไม”
บู้มมม
คิมจงแดกลายเป็นโกโก้ครั้นช์
ร่างบางที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยืนนิ่งเป็นหุ่น
ดวงตาใสมองเลิกลั่กทำอะไรไม่ถูก
ได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนขอความช่วยเหลือไปหาเพื่อนสองคนที่อยู่หน้าร้าน
ชานยอลกับอี้ฟานที่ยืนรออยู่นั้นเริ่มเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไปช่วยทันที
“จงแด กลับบ้านเว้ยย เดี๋ยวป้ารยอด่าไม่รู้นะเห้ย”
จงแดพูดเบาๆว่าต้องไปแล้ว ก่อนจะโค้งให้ลู่หานและอี้ชิงและรีบเดินออกไปหาเพื่อนโดยไม่ลืมหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเองไปด้วย
“แล้วเจอกันใหม่นะครับน้อง..จงแด” อี้ชิงพึมพำเบาๆก่อนจะยืนยิ้มอยู่คนเดียวทำให้ลู่หานอดที่จะเอื้อมมือไปตบหัวเพื่อนตัวเองไม่ได้
“กินเด็กหรอไอ้ชิง”
ลู่หานเท้าคางกับแคชเชียร์ก่อนจะถามคำถามที่ไม่ต้องตอบยังไงก็รู้คำตอบอยู่แล้ว
“ก็ชอบเฉยๆ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะกิน
กลัวจะไปนอนในคุกก่อนจะได้กินว่ะ” อี้ชิงตอบแบบติดตลกก่อนจะเดินไปเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้าที่แล้วกลับมานั่งคุยกับลู่หานต่อ
“เออ
แล้วเรื่องบ้านที่ย้ายไปใหม่เป็นไงบ้างอ่ะ” ลู่หานเปิดประเด็นทันทีที่อี้ชิงเดินมาที่แคชเชียร์
“ให้ช่วยย้ายของมั้ย”
“ไม่เป็นไร
ย้ายเสร็จแล้ว บ้านก็สวยดีนะ คุณป้าข้างบ้านใจดีด้วย” อี้ชิงบอกก่อนจะฟุบหน้าไปกับแคชเชียร์
บ่นงุ้งงิ้งว่าเหนื่อยที่ต้องทำงานไปเรียนไป อยากเรียนจบเร็วๆ
“อย่ามาบ่น อีกสองเดือนก็จบแล้ว” ลู่หานบอกเพื่อนตัวขาวก่อนจะหยิบลูกอมจูปาจุ๊บขึ้นมาแกะกินอย่างสบายใจรอเวลาเปลี่ยนกะ
“อยากจบแล้ว อยากกลับจีนไปหาม่าอ่ะ”
อี้ชิงงอแงเล็กน้อยแต่ก็ต้องหยุดเพราะพนักงานกะต่อไปเริ่มทยอยเข้ามา
“อ่ะ พี่ อันนยองครับ”
จางอี้ชิงและลู่หานโค้งทำความเคารพรุ่นพี่อย่างคังอินที่เดินตัวกลมเข้ามาในร้าน
คังอินที่เห็นอย่างนั้นก็ส่งยิ้มใจดีเป็นการตอบรับ
แล้วเดินเข้าไปถามสารทุกข์สุกดิบของน้องๆ
“ไง
วันนี้ตั้งใจทำงานกันนะ” น้ำเสียงนุ่มถามด้วยความเอ็นดู ลู่หานตอบไปว่าวันนี้ตั้งใจทำงานกันดี
คังอินคุยด้วยอีกนิดหน่อยก็ขอตัวไปเก็บของและบอกให้น้องๆกลับได้เลย
“เลิกงานแล้วว โอ้ยย”
อี้ชิงที่ยืนมองเพื่อนตัวเองทำท่าดีใจเหมือนถูกหวยก็อดขำไม่ได้
ก่อนจะเดินไปเก็บของแล้วสะพายกระเป๋าสีม่วงคู่ใจเดินออกมา ลู่หานขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
ปกติอี้ชิงไม่เคยกลับบ้านทันทีที่เลิกงาน จะอยู่ช่วยพี่คังอินก่อนถึงจะค่อยกลับ
แต่วันนี้กลับแปลกไป
“ทำไมวันนี้กลับเร็ว?”
“จะกลับไปจัดของที่บ้าน
ยังจัดของไม่เสร็จ” ลู่หานพยักหน้ารับรู้แล้วบอกว่าว่างๆจะไปช่วยจัดของเพราะวันนี้ติดนัดสำคัญเอาไว้
“รู้หรอกว่านัดกับแฟน” ลู่หานหน้าขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะออกปากไล่เพื่อนให้กลับบ้านด้วยความขลาดเขิน
จางอี้ชิงโบกมือลาเพื่อนก่อนจะเดินออกจากร้านไปอย่างอารมณ์ดี
"วันนี้มาซื้ออะไรครับ"
"ชุดคิทครับพี่"
"อีกแล้วหรอครับ"
"ใช่ครับ ก็มันไม่ติดนี่นา"
"นี่มาซื้อบ่อยจนพี่ชอบเราละนะ"
"พี่แม่ง อย่ามาแกล้งกันดิครับ"
TALK.สวัสดีค่า คุณนักอ่าน เอาฟิคแก้บนมาลงค่ะ ยังแต่งไม่จบแต่ก็เอามาให้อ่านก่อน เป็นฟิคเฉื่อยๆค่ะ อ่านเรื่อยๆมึนๆค่ะ แอร้ ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านค่ะ ช่วยเมนท์ให้กำลังใจกันหน่อยนะคะ ขอบคุณค่าา
มาต่อค่ะ เชื่อได้ว่ามันไม่จบง่ายๆแน่ เพราะอะไรน่ะหรอคะ ช่วงนี้เข้าออกโรงเรียนถี่มากค่ะ แถมช่วงนี้เผลอเป็นนอน เอาแต่นอนอย่างเดียวค่ะ ฟิคนี่ไม่ต่อเลย จะพยายามแต่งให้จบค่ะ เพราะบนไว้สองเรื่อง แอร้ เผลอๆถ้าเรื่องนี้มันยาวเกินไปอาจจะเปิดเรื่องเลย แต่ไม่รู้ว่าจะมีคนอ่านมั้ย 555 ตอนนี้ก็ขอตัวก่อนนะคะ คราวหน้ามาลุ้นกันว่าพี่อี้ชิงจะมาอ่อยจงแดเฉยๆหรือเปล่า ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
มาเพิ่มแค่ 5% ค่ะ // โดนตบ ไปตามจิกตามทวงฟิคกันได้ที่ @kimjongda21 คุยได้ค่ะ เหง๊าเหงา 555 ถึงจะไม่ค่อยมีคนอ่านแต่ก็พยายามอัพเรื่อยๆค่ะ เสาร์หน้าจะพยายามมาให้เยอะกว่านี้ค่ะ งิ
ความคิดเห็น