คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การพบเจอ
เมื่อได้รับคำเชิญมาเหล่าตัวจริงของเซงาคุก็ต้องไม่พลาดโอกาสอยู่แล้ว
“อาจารย์ครับเขานัดกี่โมงเหรอ ครับ” โมโมะพูดไปขณะกำลังนึกเมนูอาหารอยู่
“เวลา 5 โมง 45นาที่ 59วินาที “
“ทำไมไม่นับ 5โมง 46 นาทีเลยละว่ะ” โมโมะบ่น
“เอาละ มีเรื่องประกาศเท่านี้ ไปซ้อมต่อได้” ไม่บอกก็รู้
เมื่อถึงเวลาพวกตัวจริงก็รีบไปจัดแต่งตัวให้เรียบร้อย เพื่อเตรียมตัวไปทานอาหารฟรี
ร้านที่พวกตัวจริงหญิงแนะนำให้ไปทานกัน เป็นร้านที่ตกแต่งแบบญี่ปุ่นนิด เกาหลีหน่อย ช่างดูลงตัวยิ่งนัก
“โอโห ร้านสวย ดูดีจังเลยว่าไม่ฟูจิ “ แมวน้อยแห่งเซย์ซุนถามขณะดูโคมไฟที่ประดับหน้าร้าน
“นั้นสิ สวยดูดีเนอะ”
“ขอโทษน่ะห้องที่เขาจ้องไหวอยู่ที่ไหมเหรอครับ” รองกัปตันถามผู้หญิงผมสั้นสีส้ม ที่หน้าตาน่ารัก คนนึงที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“เออ แปปนึงน่ะ ..... เออก็อย่างที่บอกนั้นแหละ ...... ทุเรศเนอ ..... แกรู้ไหมฉันปล่อยก๊ากเลยแหละ................
ฉอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ “ บอกแปปนึงน่ะ แต่เล่นคุยโทรศัทพ์ เป็นเวลาเกือบ 5 นาที (ใช้เวลาคุย 4 นาที 59 วินาที พอดีไม่มีขาดเกิน)
“เออ ผมขอโทษน่ะคับ “ โออิชิรู้สึกหน้าแตก อย่างแรง อุตสาถามสุภาพแต่โดนแบบนี้เป็นใครก็หน้าแตกล่ะว่ะ
“เออ .. คุณค่ะคุณเป็นตัวจริงชายของเซย์งาคุใช่ไหมค่ะ ถ้าจะไปห้องที่จองล่ะก็ไปด้วยกันไหมค่ะ” เด็กสาวถาม
“คับ พวกผมต้องขอรบกวนด้วยน่ะ” โออิชิโค้งให้อย่างสุภาพ
เด็กสาวเดินนำทางพาฝูง? ตัวจริงไปที่ห้อง? ที่นัดไว้
“ถึงแล้วค่ะ”
“ขอบคุณคับ”โออิชิกล่าว
“อาว! เธอ เข้ามาในห้องทำไม” โมโมเริ่ม งง (ทำไมโง่จัง)
“ก็ ฉันเองก็เป็นตัวจริงนิ เอ!สงสัยจะลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อ โมริกะ ซายะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปจะอยู่ ม1/1 จ้ะ “
“รู้สึกคุ้นๆ กับชื่อนี้จัง” เรียวมะเอามือกอดอกแล้วพูดขึ้นอย่างวางมาด (โอโหขนาดนี้ยังวางมาดอีก)
“นี้แกยังจำเราไม่ได้เหรอเราซายะ ที่แกเคยเอาตุ๊กตาหมีน้อยเท็ดดี้จังเรากลับบ้านแล้วไม่ยอมคืนไง”
“ออ! ซายะนั้นน่ะเหรอ” (ในที่สุดก็นึกออก)
“พูดถึงตุ๊กตาหมีเมื่อไรจะคืน”
“เรื่องนี้ไว้ค่อยคุยกัน”เรียวมะเริ่มรู้สึกอายๆ(ความจริงมันควรจะอายมาตั้งนานแล้ว)
“เฮ! เอจิเซ็น นายขโมยตุ๊กตาหมีไปกลับบ้านแล้วเหรอ” โมโมะหัวเราะท้องแข็งไปหมด
“ก็ ตอนนั้นผมอายุแค่ 6 ขวบเอง” เรียวมะรีบพูดแกเขิน
“ช่างเถอะรีบเข้าไปเถอะเดี๋ยวรุ่นพี่จะได้ไม่ว่าฉันเพิ่มไง”
“นี้เธอมาที่เนี่ยอย่างเงี่ยแล้ว พวกที่เหลือล่ะ”
“ไม่รู้ ดูเองแล้วกัน”
เมื่อเข้ามาภายในห้องเหล่าตัวจริงก็เจอกับเหล่าตัวจริงที่เหลืออีก 7 คน
“ยินดีต้อนรับน่ะ ตัวจริงเซงาคุทุกท่านชั้นเป็นกัปตันชมรมอยู่ปีสาม ชื่อ คิซากิ ชิมุกะ”สาวน้อยผมน้ำตาลแก่ยาวถึงกลางหลัง ใบหน้าเรียวรูปไข่ นัยน์ตาสีน้ำตาลแก่ พูดขึ้นอย่างร่าเริง และยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ส่วนคนที่ทำน่าเครียดเหมือนพ่อตาย เป็นรองกัปตันอยู่ปีสาม ชื่อ อาคานาริ เซริซาวา “ กัปตันสาวชี้ไปทาง เพื่อนร่วมทีมที่ทำหน้างุนอย่างที่กัปตันกล่าวจริงๆด้วย เธอเป็นหญิงสาวผมยาวถึงเอว ตาสีนิล ผมสีดำ หน้าตาของเธอดูดีแต่เสียตรงที่ใบหน้ามีรอยขมวดคิ้วอยู่
“ยินดีที่ได้รู้จัก” ถึงจะพูดว่ายินดีที่ได้รู้จักแต่ใบหน้าช่างไม่เป็นมิตรเอาซะเลย
“คนถัดมาชื่อ อางาชิกะ คุรุรุ อยู่ปีสาม “ คนถัดมานี้หน้าตาดูเป็นมิตรกว่าคนที่แล้วเยอะ(มากมาย) เธอเป็นหญิงสาวผมสีน้ำตาล ตาสีเทา ยิ้มเล็กๆ ช่างดูแล้วน่ารักจริงๆ
“ส่วนคนที่สูงโย่งเป็นเปรตอยู่นั้นน่ะ ชื่อ ซึจิงุจิ คางุระ อยู่ปีหนึ่ง “ คนที่กัปตันแนะนำเป็นยิ่งสาวร่างผอมสูงดูแล้วไม่น่าต่ำกว่า 170 เซนติเมตร ซึ่งกำลังให้ความสนใจกับนิยายเล่มใหม่ของสำนักพิมพ์แจ่มใสอยู่
“รุ่นพี่ไม่ต้องแนะนำแล้วค่ะ เดี่ยวพวกหนูแนะนำเอง ฉันชื่อ ซึรุยนิยะ ฮารูนะ อยู่ปีหนึ่ง”หญิงสาวท่าทางไฮเปอร์ผมสีน้ำตาลแก่ ตาสีเหลืองกล่าว
“ส่วนฝาแฝดสองคนนั้นน่ะ คนผมน้ำตาลชื่อ มินาคาเสะ คาสึสะ คนผมชมพูชื่อ มินาคาาเสะ คานะ
อยู่ปีห
เมื่อได้รับคำเชิญมาเหล่าตัวจริงของเซงาคุก็ต้องไม่พลาดโอกาสอยู่แล้ว
“อาจารย์ครับเขานัดกี่โมงเหรอ ครับ” โมโมะพูดไปขณะกำลังนึกเมนูอาหารอยู่
“เวลา 5 โมง 45นาที่ 59วินาที “
“ทำไมไม่นับ 5โมง 46 นาทีเลยละว่ะ” โมโมะบ่น
“เอาละ มีเรื่องประกาศเท่านี้ ไปซ้อมต่อได้” ไม่บอกก็รู้
เมื่อถึงเวลาพวกตัวจริงก็รีบไปจัดแต่งตัวให้เรียบร้อย เพื่อเตรียมตัวไปทานอาหารฟรี
ร้านที่พวกตัวจริงหญิงแนะนำให้ไปทานกัน เป็นร้านที่ตกแต่งแบบญี่ปุ่นนิด เกาหลีหน่อย ช่างดูลงตัวยิ่งนัก
“โอโห ร้านสวย ดูดีจังเลยว่าไม่ฟูจิ “ แมวน้อยแห่งเซย์ซุนถามขณะดูโคมไฟที่ประดับหน้าร้าน
“นั้นสิ สวยดูดีเนอะ”
“ขอโทษน่ะห้องที่เขาจ้องไหวอยู่ที่ไหมเหรอครับ” รองกัปตันถามผู้หญิงผมสั้นสีส้ม ที่หน้าตาน่ารัก คนนึงที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“เออ แปปนึงน่ะ ..... เออก็อย่างที่บอกนั้นแหละ ...... ทุเรศเนอ ..... แกรู้ไหมฉันปล่อยก๊ากเลยแหละ................
ฉอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ “ บอกแปปนึงน่ะ แต่เล่นคุยโทรศัทพ์ เป็นเวลาเชือด 5 นาที (ใช้เวลาคุย 4 นาที 59 วินาที พอดีไม่มีขาดเกิน)
“เออ ผมขอโทษน่ะคับ “ โออิชิรู้สึกหน้าแตก อย่างแรง อุตสาถามสุภาพแต่โดนแบบนี้เป็นใครก็หน้าแตกล่ะว่ะ
“เออ .. คุณค่ะคุณเป็นตัวจริงชายของเซย์งาคุใช่ไหมค่ะ ถ้าจะไปห้องที่จองล่ะก็ไปด้วยกันไหมค่ะ” เด็กสาวถาม
“คับ พวกผมต้องขอรบกวนด้วยน่ะ” โออิชิโค้งให้อย่างสุภาพ
เด็กสาวเดินนำทางพาฝูง? ตัวจริงไปที่ห้อง? ที่นัดไว้
“ถึงแล้วค่ะ”
“ขอบคุณคับ”โออิชิกล่าว
“อาว! เธอ เข้ามาในห้องทำไม” โมโมเริ่ม งง (ทำไมโง่จัง)
“ก็ ฉันเองก็เป็นตัวจริงนิ เอ!สงสัยจะลืมแนะนำตัวไป ฉันชื่อ โมริกะ ซายะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปจะอยู่ ม1/1 จ้ะ “
“รู้สึกคุ้นๆ กับชื่อนี้จัง” เรียวมะเอามือกอดอกแล้วพูดขึ้นอย่างวางมาด (โอโหขนาดนี้ยังวางมาดอีก)
“นี้แกยังจำเราไม่ได้เหรอเราซายะ ที่แกเคยด่าเราว่าหน้าเหมือนแมว ความจำเหมือนปลาทองไง”
“ออ! ซายะนั้นน่ะเหรอ” (ในที่สุดก็นึกออก)
“พูดถึงเรื่องนี้แกเลิกล้อชั้นยัง”
“เรื่องนี้ไว้ค่อยคุยกัน”เรียวมะเริ่มรู้สึกอายๆ(ความจริงมันควรจะอายมาตั้งนานแล้ว)
“เฮ! เอจิเซ็น นายเคยด่าเพื่อนน่ารักๆอย่างงี้ด้วยเหรอ” โมโมะหัวเราะท้องแข็งไปหมด
“ก็ ตอนนั้นผมอายุแค่ 6 ขวบเองแล้วก็ตอนเด็กยัยนี้หน้ายังกับคนเป็นโรคดาวน์ซิมโดมแนะ” เรียวมะรีบพูดแกเขิน
“ใครหน้าเหมือนดาวน์ ช่างเถอะรีบเข้าไปเถอะเดี๋ยวรุ่นพี่จะได้ไม่ว่าฉันเพิ่มไง”
“นี้เธอมาที่เนี่ยอย่างเงี่ยแล้ว พวกที่เหลือล่ะ”
“ไม่รู้ ดูเองแล้วกัน”
เมื่อเข้ามาภายในห้องเหล่าตัวจริงก็เจอกับเหล่าตัวจริงที่เหลืออีก 7 คน
“ยินดีต้อนรับน่ะ ตัวจริงเซงาคุทุกท่านชั้นเป็นกัปตันชมรมอยู่ปีสาม ชื่อ คิซากิ ชิมุกะ”สาวน้อยผมน้ำตาลแก่ยาวถึงกลางหลัง ใบหน้าเรียวรูปไข่ นัยน์ตาสีน้ำตาลแก่ พูดขึ้นอย่างร่าเริง และยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ส่วนคนที่ทำน่าเครียดเหมือนพ่อตาย เป็นรองกัปตันอยู่ปีสาม ชื่อ อาคานาริ เซริซาวา “ กัปตันสาวชี้ไปทาง เพื่อนร่วมทีมที่ทำหน้างุนอย่างที่กัปตันกล่าวจริงๆด้วย เธอเป็นหญิงสาวผมยาวถึงเอว ตาสีนิล ผมสีดำ หน้าตาของเธอดูดีแต่เสียตรงที่ใบหน้ามีรอยขมวดคิ้วอยู่
“ยินดีที่ได้รู้จัก” ถึงจะพูดว่ายินดีที่ได้รู้จักแต่ใบหน้าช่างไม่เป็นมิตรเอาซะเลย
“คนถัดมาชื่อ อางาชิกะ คุรุรุ อยู่ปีสาม “ คนถัดมานี้หน้าตาดูเป็นมิตรกว่าคนที่แล้วเยอะ(มากมาย) เธอเป็นหญิงสาวผมสีน้ำตาล ตาสีเทา ยิ้มเล็กๆ ช่างดูแล้วน่ารักจริงๆ
“ส่วนคนที่สูงโย่งเป็นเปรตอยู่นั้นน่ะ ชื่อ ซึจิงุจิ คางุระ อยู่ปีหนึ่ง “ คนที่กัปตันแนะนำเป็นยิ่งสาวร่างผอมสูงดูแล้วไม่น่าต่ำกว่า 170 เซนติเมตร ซึ่งกำลังให้ความสนใจกับนิยายเล่มใหม่ของสำนักพิมพ์แจ่มใสอยู่
“รุ่นพี่ไม่ต้องแนะนำแล้วค่ะ เดี่ยวพวกหนูแนะนำเอง ฉันชื่อ ซึรุยนิยะ ฮารูนะ อยู่ปีหนึ่ง”หญิงสาวท่าทางไฮเปอร์ผมสีน้ำตาลแก่ ตาสีเหลืองกล่าว
“ส่วนฝาแฝดสองคนนั้นน่ะ คนผมน้ำตาลชื่อ มินาคาเสะ คาสึสะ คนผมชมพูชื่อ มินาคาาเสะ คานะ
อยู่ปีหนึ่งด้วย“
“ทางชั้นแนะนำตัวแล้วทางพวกนายก็แนะนำตัวบ้างซิเดี๋ยวเขาจะหาว่าไม่มีมารยาท” คนบู้ทู้ พูดเหมือนกับว่าคนที่อยูตรงหน้าเคยไปเผาบ้าน
"ผมรองกัปตันปี 3 โออิชอ ชูอิจิโร่
"คุคิมารุ เอจิ เนอะ อยู่ปี 3"
"ฟูจิ ซูสึเกะอยู่ปี 3"
"คาวามูระ ทาเคชิ อยู่ปี 3 เช่นกัน"
"โมโมชิโร ทาเคชิ อยู่ปี 2"
"ไคโด คาโอรุ อยู่ปี 3"
"เอจิเซ็น เรียวมะ ปี 1"
"โอโห! ตัวจริงชายมีเด็กน่ารักด้วยเหรอเนี่ย" กัปตันสาวส่อแววจะเข้าคุกข้อหาพรากผู้เยาว์
"รุ่นพี่ค่ะอย่าพึ่งส่อแววสิ"ซายะตอบ
"ถ้างันพวกเราก็มาปาร์ตี้กันเถอะ" สองสาวฝาแฝดพูดพร้อมกัน
ความคิดเห็น