บทรักอลเวง นายคนนั้นของผมนะ!!!

ลำดับตอนที่ #3 : วันสุดท้ายของปรับพื้นฐาน วันแรกของเรา

เนื่องจาก ในช่วงเวลาหลังจากนั้นเป็นช่วงเวลาที่ไม่ค่อยได้เกิดอะไรกันมามากนัก เป็นช่วงเวลาปกติที่ดำเนินมาชิลๆ สบายของผม ตั้น โต้ และ กลุ่มเพื่อนๆ ถือว่าสนุกใช้ได้เลยหล่ะ และแน่นนอนครับ วันนี้ เป็นวันสุดท้ายของการเรียนปรับพื้นฐานละ

ในเช้าที่สดใส หลังจากที่ฟ้าในยามค่ำคืนได้มีพายุเข้า เป็นฟ้าที่ใสสะอาดไร้เมฆฝน เหล่านกกาโบยบิน ธรรมชาติรอบตัว
แต่ว่า............. เอ๊ะๆ เดี่ยวนะ เดี๋ยวๆ!!! นี่มัน 7.50 โมงแล้ว
สายแล้วๆ รีบอาบน้ำแต่งตัว ระหว่างที่วิ่งเข้าห้องน้ำเปิดฟักบัว พอเปิดฝักบัวเท่านั้นแหละ หน้าของชายคนนึงก็บินเข้ามาในหัว คุณผู้อ่านคงคิดอยู่ใช่ไหมหล่ะครับว่าใคร แน่นอนครับ ใอโต้ ตอนที่มันยิ้มหวานก่อนกลับบ้าน ทำผมเคริ้ม ไปช่วงนึง จนดึงสติมาได้
!!เห้ยสายแล้ว!!
พออาบน้ำเสร็จผมก็รีบแต่งตัว แล้วรีบนั่งมอเตอร์ไซวิน ไป รร ทันทีเลยครับ
"อะไรวะเนี่ยวันสุดท้ายต้องมาสายไรแบบนี้ด้วย"นั่งวินไปหัวผมก็คิดแบบนี้ไป
พอมาถึงหน้า โรงเรียน ผมก็เห็นว่ามีเด็กคนอื่นมาสาย โอ่ยในใจผมคิดแล้วว่าสบายละเรา มีเด็กมาสายเหมือนเราด้วย
ผมลองมองหน้าเด็กคนนั้นว่าเค้าเป็นใคร พอเค้าเดินเข้าประตูมาพร้อมกับร่างกายและหน้าที่หลุดสิ่งกีดขวางตรงหน้าผมมานั้น มันคือ......
!!ใอโต้!!



บ้าเอ้ย!!!!!! โว้ยยยยย โผล่มาในหัวไม่พอ มันยังจะโผลมาในความจริงอีก หนอยยแหนะ !!!!
"เอ้าหวัดดี" กลายเป็นคำทักทายซะงั้นที่ออกจากผมไป
"(พยักหน้า) แล้วก็รีบวิ่งจากไป "
"อ่อนี่คือ นายเป็นใครวะที่แบบพยักหน้าแล้ววิ่งเฉยเลย ไม่คิดจะพูดไรหน่อยหรอไง วุ๊" จากที่ผมวิ่งขึ้นตึกเรียนกลายเป็นคิดแบบนี้แล้วเดินไปชิลๆซะงั้น


พอถึงห้องเรียนอาจารย์ก็ถามตามระเบียบครับว่าทำไมมาสาย นี่ก็ตอบไปตรงๆเลยว่า "ตื่นสายครับอาจารย์" แล้วก็โดนไล่ให้ไปนั่ง แฮร่ๆ...
ระหว่างไปนั่ง ใอตั้น มันลุกขึ้นมามอง 1 ที
"นึกว่ามึงจะไม่มาซะแล้ว กูไม่มีเพื่อนฟุบนะ" มันพูดพรางยิ้มให้ผมครับ
เห้ยมันยิ้มหว่ะ ยิ้มให้ด้วย เป็นครั้งแรกเลยครับที่ผมได้เห็นรอยยิ้มมัน เป็นใอหนุ่มตี๋ที่ยิ้มกระชากใจสาวมาเลยครับ (เกือบกระชากใจผมไปด้วยนะเนี่ย)
"เราไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียวหรอกตั้น" พูดพร้อมกับหน้าแดงนิดๆ พร้อมกับลงไปนั่งพิงมันนิดๆ แล้วก็ฟุบหลับ


!!!!!!ปั้ง!!!!!!!
"พวกเธอจะมาเรียนหรือมานอน" เสียงอาจารย์ ทุบโต๊ะแล้วพูดเสียงดังใส่พวกผม ผมตกใจกระโจนกอดตั้นเลยครับ
พร้อมตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า
"มานอนครับ" ตั้นกับผมพูดพร้อมกันอย่างมั่นใจ
แต่ก็มีเสียงอื่นมาแทรกด้วยนะ
"ฮิ้วววววว ฮรู้ววววว"เสียงจากกลุ่ม หญิงผิวแทนข้างหลังครับ
"ฮูยยยยย มันกอดกันด้วยอ่าาาา" เสียงโจเซฟพูดขึ้นมา
ผมก็ได้แต่หันไปยิ้มให้ครับ แต่พอหันกลับมาเท่านั้นแหละ
ริมฝีปากสีชมพู เปรียบเสมือนดอกไม้ในยามเช้า มันอยู่ใกล้กับปากของผมมากเลยครับ หน้าของผมกับตั้น อยู่ใกล้กันมาก ผมชะงักไปครู่นึง พร้อมกับ ดึงหน้าาออกมานอน แล้วมันก็ฟุบลงโต๊ะไปเหมือนเดิมครับ
ผมก็ฟุบเหมือนเดิมเช่นกัน แต่หลังจากฟุบ ผมแอบไปฟุบเขิล หน้าแดงเป็นมะเขือเทศหมดแล้วว ม่ายยยยยย!!!


ตุ่ง..ตุง..ตุ้ง เสียงออด ที่เปรียบเสมือนระฆังช่วยชีวิตของผม ก็มาแล้ว
ผมรีบลุกไปห้องน้ำเลยครับ เอ๊ะไม่ใช่อย่าที่คิดนะครับ แฮร่
"มึงจะลุกไปไหนมาร์ช" ใอตั้นตื่นขึ้นมาถามมาด้วยหน้าตางัวเงีย หน้าเยิ้มๆ
"อ่อเราจะไปห้องน้ำอะตั้น" ผมรีบตอบแล้วหันหน้าหนี
"กูไปด้วยดิ" มันคว้ามือผมคว่ำพร้อมกับลุกขึ้นมา
ในตอนนั้นผมรู้สึกไม่โอเคเอาเสียเลย หน้าแดง ตัวร้อนเหมือนจะเป็นหวัด มัน เขิลนะเว้ยยย!!!!
"มึงเป็นอะไรทำไมตัวร้อนขนาดนี้ หน้าก็แดง ติดหวัดกูหรอ" มันถามพลางจับมือของผมไปด้วย
"เห้ยๆไม่ๆเราสบายดีตั้น แฮะๆ" ผมรีบปล่อยมือมันออกมา แล้วรีบเดินไปเข้าห้องน้ำ
หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จ พวกเราก็กลับมาที่ห้องเรียน ระหว่างเรียน ผมก็ได้ยินเสียงมากมาย แต่เสียงที่ดังที่สุดในตอนนี้ของผมคือ "เสียงหัวใจ" ตึกๆ....ตึก....ตึก.....ตื้ดดดดดดด เดี๋ยวๆยังไม่ตาย
แต่แล้ว ภาพในหัวก็ประกฏขึ้น ชายหนุ่มที่ กำลังเดินเข้า รร ในตอนเช้า พร้อมกับหยดน้ำค้างที่ ตกลงมากระทบหน้า
 !!!ใอโต้!!!
ใช่ครับ ภาพของโต้ ปรากฏขึ้นในภาพตอนที่ผมหลับ พร้อมกับเสียงของกลิ่ง โรงเรียนที่ปลุกผมขึ้นจาก ช่วงเวลานั้น ผมตื่นขึ้นพร้อมกับความรู้สึก
"ตกใจ" พลางน้ำตาที่ไหลออกมา 
ผมรีบเช็ดมันทันที แล้วรีบรุกไปโรงอาหาร
"เห้ยๆใอมาร์ชรอด้วย......" เสียงตั้นไล่หลังมาครับ
แต่ก็ไม่ทันผมเสียแล้วผมรีบวิ่งไปที่โรงอาหาร แล้วหาที่นั่ง แล้วมองไปรอบๆ โรงอาหารที่กำลังมีทั้ง เด็ก ม.1 และม.4 หลังไหลเข้ามาทีละนิดๆ บรรยากาศที่สงบจะเข้าสู่ความวุ่นวาย แต่แล้ว ทุกอย่างก็หยุด หยุดอยู่ที่คนๆเดียว ผมมองไปที่ "โต้" ที่กำลังเดินมากับเพื่อนของเค้าพีมะ ทุกอย่างที่วุ่นวาย มันก็ได้หยุดลง เหมือนกับว่า เวลาได้หยุดลง มีเพียงผมกับมัน



น้ำตาเริ่มไหลออกมาทีละน้อย พร้อมกับรอยยิ้มที่นานแล้วที่ไม่ได้ยิ้มก็ยิ้มออกมา ยิ้มที่มาจากใจ
"เอ๊ะนี่เราร้องไห้ทำไม"ผมพลางคิดในใจแล้วก็เอามือมาลูบหน้า
!!!ผั้ว!!!
"มึง..ไม่..รอ..กู" จะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากเสียงตั้นที่กำลังโมโหผมอยู่นั้นเอง
"เห้ยๆเราขอโทษตั้นพอดีรีบออกมาทำธุระก่อนแล้วมาจองโต๊ะให้" ผมมองหน้ามันพร้อมคราบน้ำตาที่ติดอยู่ที่หน้า
"นี่มึงป่วยหนักใช่ไหม" มันถามผมกับทำหน้าเซ็ง "เออๆเดี๋ยวกูไปซื้อข้าวก่อน"


ระหว่างที่มันไปซื้อข้าวผมก็นั่งมอง โตโต้ไป จนมี ผู้ชายอวบคนนึงเดินเข้าไปทัก "เห้ยโต้ วันนี้ขอลอกงานหน่อยดิ กูพึ่งมาวันแรกเลย"เสียงของชายร่างอวบพูดด้วยความสนิทสนม
"เออๆเอาไป วันหลังหัดมาทุกวันบ้างมึงอะ" โต้ก็ไม่ได้โต้แย่งอะไรแล้วก็ให้ไป
"เออใอนัดอาจารย์เรียกมึงให้ไปหาที่ห้องอะ" โต้พูดขึ้นมาแล้วก็นั่งกินข้าวต่อ
แล้วทันได้นั้นผู้ชายอวบคนนั้นก็เดินมาทางโต๊ะนี้!!!
"เห้ยว่าไงอ๊อฟ ใอลิง แล้วก็......เด็กใหม่ทั้งสอง ฟิดๆๆฟัดๆคู้ดๆ" มันทักทายด้วยความสนิทกับทั้งสองคน แล้วก็พวกผม ทำเหมือนคนสนิทซะงั้น
"เรามาร์ชค้าบบ" "ตั้น" พวกเราทั้งสองพูดไปพรางกินข้าวไปไม่สนใจ
"ฟิดๆ ฟัดๆ คุ้ดๆ" เสียงนี้มันกระแทกหูผมอยู่เรื่อยๆ หลังจากที่ นัดมานั่งโต๊ะนี้ และแล้วมันก็สงบลง
"อ๊อฟ เตอร์ใอนัดมันเป็นอะไรอะ" ผมถามด้วยความสงสัยปนรำคาญ
"อ่อใอนัดมันมีปัญหาสุขภาพจิตนิดหน่อยเลยเป็นแบบนี้" ผมก็อ่อเลยครับ
 

หลังจากคุยกันเรื่องนัดกันเสร็จ พวกผมก็รีบ หลีกหนีจากความวุ่นวาย ขึ้นห้องครับ แต่ ดะ ดะ เดี๋ยวไม่ใช่ผมไม่มองโต้นะ แต่พอหลังจากนัดมานั่งที่โต๊ะได้ซักพัก ผมหันไปมอง โต้ก็หายไปแล้ว ผมเลยขึ้นห้องเลยตอนนี้


พอขึ้นมาถึงห้อง เวลายังเหลืออีกประมาณ 20 นาที พื้นห้องดูน่านอนครับ ผมก็ได้เพียงคิด แต่คนที่ลงไปกองอยู่ตรงนั้นคือ ใอตั้น พอเห็นมันนอนปั๊บ เอาหล่ะตาผม แต่ทันทีที่ผมกำลังจะก้มตัวลงนอน เสียงโจเซฟดังมาจากข้างหลัง
"อุ้ย ขอโทษ" ร่างกายที่ใหญ่กว่าตัวผม ได้ผลักให้ผม ล้มลงไปทับตัวของ ตั้น หน้าของผมอยู่ตรงกับหน้าของตั้น ร่างกายของเราแนบชิดกัน ผมชันเข่าขึ้นมา แต่ทั้งๆที่เสียงมันดังขนาดนี้ มันยังหลับเป็นตาย ผมทำไรไม่ได้ครับ แรงหมด แล้วก็อยากนอนด้วยเลย ทิ้งตัวลงนอน ไปบนตัวตั้นเลย
!!แพระ!!
ทันใดนั้นตั้นก็ตื่นขึ้นมา "กูหนักมานอนข้างกูนี่" มันดึงผมลงไปนอนข้างๆแทน โอ่ยยย ทำอะไรไม่ถูกแล้วนะเวลานั้น
ตุ่ง...ตุง...ตุ้ง
เสียงกริ่งเข้าเรียนปรับพื้นฐานสุดท้ายก็ได้ดังขึ้น
ผมกับตั้นก็รุกขึ้นมาตั้งใจเรียนในคาบสุดท้าย และแล้วคาบสุดท้ายก็ได้จบลง เสียงกริ่งดังขึ้น ทุกคนรุกออกจากที่นั่ง แลกไลน์ แลกเฟสของตัวเอง พร้อมจะเป็นเพื่อนใหม่กันได้เต็มตัว ไม่เว้นแม้กระทั่งผม ตั้น และ พวกอ๊อฟเตอร์ลิง

หลังจากที่เสร็จธุระ ผมก็เดินลงบรรไดลงมาจากชั้นสองกับตั้น วันนี้ ผมกะว่าจะไปส่งตั้น แต่ว่า ตั้นก็พูดขึ้นมาว่า
"วันนี้มึงไม่ต้องไปส่งกูนะ เดี๋ยวกูไปหาแฟน" จึก เจ็บหัวใจแปร๊บๆ แต่ไม่มาก หลังจากตั้นพูดเสร็จ ผมก็ซึมไปนิดๆ
"โอเค งั้นเรากลับละนะ เจอกันเปิดเทอมตั้น" ผมพรางยิ้มอ่อนๆให้กับเขาที่ค่อยๆเดินจากไป


แต่แล้ว...




หลังจากที่ผมซึมอยู่ได้ไม่นาน ผมก็เหลือบไปเห็นโต้ วันนี้โต้เดินคนเดียว อยู่ดีๆ ร่างกายของผมก็วิ่งไปหามันเอง จนไม่ทันคิด รู้ตัวอีกที่


ผมก็อยู่ข้างหลังของโต้แล้ว...

ผมเดินก้มหน้าแล้วเดินตามไปเลื่อยๆจนมาถึง ที่ๆโต้ต้องขึ้นรถ และพอผมหันไปมองด้านหลังของผม รถที่ผมต้องนั่งกลับบ้านก็มาแล้วด้วย ผมก็โบกเรียกรถเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่ก่อนขึ้นรถ มีเสียงๆนึงที่ผมได้ยินจาก ชายที่อยู่ข้างหน้า


"กลับละนะ" กับรอยยิ้มที่ดูออกทะเล้นนิดๆ รีบปีนตัวเองเหมือนลิงขึ้นไปสองแถวใหญ่ไป





คำพูดเพียงนิดเดียว ของโต้นั้น ทำให้ผมยิ้มหน้าบานของ เหมือนไม่ได้สุขแบบนี้มานานแล้ว และ "คำพูด" คำนั้นก็ได้เป็นจุดเริ่มต้น เรื่องของ "ผม"และ"โต้"








หมายเหตุ : ต้องขอโทษจริงๆนะครับที่ตอนต่อไปของผมนั้นออกช้ามากๆ ตอนแรกผมกะว่าจะไม่เขียนต่อแล้วแต่ว่ามีคนลองอ่านดูแล้ว อยากให้เขียนต่อ ผมเลยจะมาเขียนต่อครับ และมีช่วงนึง ที่ผมทะเลาะกับโต้ จึง ไม่ได้มาเขียนต่อ แต่ตอนนี้ เราดีกันแล้วครับ เดี๋ยวจะมาเขียนต่อยาวๆเล๊ยยยย เย้!!!